13-06-21
14:52
Νομίζω πως η αγάπη δεν είναι δυνατό να νοσεί... Το άτομο που την αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο (που ανέφερα στο παράδειγμα) είναι αυτό που νοσεί ψυχικά (σημ.: ψυχικά δεν εννοώ ψυχιατρικά).η αγάπη εδώ νοσεί!!!
Ο άνθρωπος έχει αυτενέργεια, συνεπώς μπορεί να επιλέξει να αντιδράσει με την αγάπη που ανυψώνει τον άνθρωπο από την ζωώδη κατάσταση στην πιο πνευματική / ουσιαστική / αυθεντική / αληθινή / αλτρουιστική ... ... Το να διευρύνουν όμως κάποιοι (ανάμεσα σε αυτούς είμαι και εγώ) την προσοχή τους από το ΕΓΩ στο ΕΣΥ, θέλει πολύ προσπάθεια...Αλλά τελος πάντων, μπορούμε να ξεκινήσουμε με τα πιο απλά ..λίγο μετριοφροσύνη, λίγο καλοσύνη, λίγο πραότητα, λίγο υπομονή ...και λίγο λίγο κάπου θα φτάσουμε!
13-06-21
12:43
Καλή και όμορφη μέρα και σε εσένα!!Ο ανθρωπος εξελισσεται μεσα απο την γνωση ,την θετικοτητα ,την αποδοχη και τον σεβασμο στο κατι διαφορετικο και οχι μεσα απο το εγωιστικο πλαισιο που εχει δημιουργησει μπλοκαρωντας ετσι οποιαδηποτε εισροει διαφορετικων αποψεων .
Συμφωνώ με αυτό που λες, ο ίδιος ο βίος του ανθρώπου είναι μια ακατάπαυστη προσπάθεια να προοδεύσει, να εξελιχθεί.. Αντικαθιστούμε παλιότερη γνώση με νεότερη και αυτή η ανανέωση είναι η ουσία της εξελικτικής διαδικασίας.
Τώρα, πάνω σε αυτό....προσωπικά δεν θεωρώ πως η αλληλεπίδραση παύει με τον εγωισμό...Δεν είναι όλοι στον ίδιο βαθμό εγωιστές, αλλά και η αλληλεπίδραση με έναν εγωιστικό και αμυνόμενο χαρακτήρα πάλι μπορεί να προσφέρει στην εκμάθηση της αγάπης στο άλλο άτομο δια μέσου της υπομονής και της ανοχής...Γενικά μιλώντας, γιατί η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή.Μα οταν μιλαμε για εγωισμο αυτοματα καταριπτεται η εννοια της αλληλεπριδρασης καθαρα και μονο απο αμυντικο χαρακτηρα .
Νομιζω ανθρωπος που δεν ειναι σε θεση να δεχτει και οχι απαραιτητα να υιοθετηση μια διαφορετικη αποψη δεν μπορει να συνυπαρξει αρμονικα μεσα σε κατι τετοιο ..
Χμμμμμ.....Δεν είμαι τοσο απολυτη....Οι περισσότεροι το κάνουν από "αγάπη", γιατί θέλουν να σε στηρίξουν στη δυσκολία σου και να σε ανεβάσουν ψυχολογικά...Ας πούμε, κάτι σαν τη μαμα που κακομαθαίνει το παιδί κανοντας του όλα τα χατίρια - θέλω να πω, πως σκοπός της φυσικά και δεν είναι να το κακομάθει, αλλά να το ευχαριστήσει.Στο εν λογο παρδειγμα θα πω ,πως φιλοι που σου χαιδευουν τα αυτια ειτε σε ενα χωρισμο ειτε σε μια οποιαδηποτε αντιπαραθεση σου ή διαφωνια σου με κατι, δεν ειναι φιλοι για εμενα .
Σε όλο το υπόλοιπο (για τη φλία,την ειλικρίνεια και την επικοινωνία), συμπίπτουν οι απόψεις μας.
Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι την αγάπη ως συναίσθημα....περισσότερο ως δύναμη. Δεδομένου ότι μπορείς να την χρησιμοποιήσεις και για κακό..Ας πούμε δεν αφήνω το παιδί μου να παντρευτεί (την τάδε) γιατί δεν θέλω να κακοπέσει. Εδώ συμβαδίζει η αγάπη με τον εγωισμό, γιατί ναι μεν αγαπώ το παιδί μου, αλλά με τρόπο εγωιστικό, κτητικό ...Εγωισμος και αγαπη δεν συμβαδιζουν ποτε .Οποτε οπου υπαρχει εγωισμος δεν μπορουμε να μιλαμε για καταστασης αγαπης και παρεμφερων συναισθηματων .
06-06-21
21:02
Θα συμφωνήσω εν μέρει...Μπορούμε να ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ να δείξουμε Αγάπη; Ακόμα και στον άγνωστο ή ακόμα πιο δύσκολα ίσως σε αυτόν που δεν την αξίζει. Μπορούμε όμως να ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ να το κάνουμε;
Το να ερωτευτείς δεν το επιλέγεις. Είναι Χημεία.
Ο έρωτας προσδοκά ανταπόκριση.
Η Αγάπη όχι.
Ο έρωτας όντως είναι χημεία, όπως και για πολλούς η αγάπη είναι μία νευρολογικής φύσεως κατάσταση.
(Θα προσπαθήσω να εκφράσω τη σκέψη μου μέσα από παράδειγμα....)
Ένα μωρό γεννιέται και καθώς μεγαλώνει αγαπάει τη μαμά του (οι πρώτες αντιδράσεις ανταπόκρισης είναι προς τη μαμά παρά προς τον μπαμπά.) Την αγαπάει όντως?? Τη χρειάζεται, την έχει ανάγκη για βιολογικούς και ψυχολογικούς λόγους. Όπως και να το δούμε όμως αυτή η ανάγκη είναι ο σπόρος της αγάπης. Αυτό τον σπόρο χρειάζεται η μαμά (και κατ’ επέκταση ο μπαμπάς και εν συνεχεία το περιβάλλον) να τον καλλιεργήσουν ώστε η αγάπη να διδαχτεί. Επί παραδείγματι, αν η μαμά συν-ειδητοποιήσει ότι αυτό το παιδί δεν είναι δικό της (κτητικά) και δεν το πνίγει με τον έλεγχο, αλλά σεβαστεί την προσωπικότητα που πλάθεται και με λεπτότητα καθοδηγεί κάνοντας και πίσω στον εγωισμό (όσο ανθρωπίνως εφικτό) τότε μέσα από αυτό τον σεβασμό το παιδί μαθαίνει να αγαπάει (σωστά) τη μαμά, τον εαυτό του και η αγάπη αυτή αναπτύσσεται προς τα έξω… στην φιλική αγάπη, την ερωτική και αργότερα στη γονεϊκή. Στην ευρύτερη μορφή της, προχωράει ακόμα πιο μακριά, σε συγγενική αγάπη, πατριωτική και φιλανθρωπική. Το τελευταίο (η αγάπη προς τους ανθρώπους ολους γενικά) αφορά ένα περισσότερο πνευματικό κομμάτι όπου αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα. Άρα εφόσον αποτελεί μέρος του όλου, ότι και να πράξει καλό για τον οποιοδήποτε αφορά και το ίδιο το άτομο.
Ο σπόρος (που ανεφερα πριν, μεταφορικά) είναι σημαντικός, διότι εφόσον ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του μέσω των αισθήσεων, χρειάζεται ένα ένστικτο σωματικό ώστε να κινητοποιηθεί. Αλλιώς με τι κίνητρο θα έστρεφε σε κάποιον την προσοχή ώστε να πυροδοτηθεί η αρχή της εκμάθησης της αγάπης? Η ανάγκη για αγάπη πιο απλά...
Ο έρως και ο Αντέρως (μυθολογικά) αυτό υπονοούν.. . Ότι ο Αντέρωτας (που αποκάλεσες έρωτα) προσδοκά ανταπόκριση, ενώ ο Έρωτας(που αποκάλεσες αγάπη) όχι. Η αναφορά της λέξης αγάπη δεν είναι μόνο για το ερωτικό κομμάτι αλλά αφορά όλες τις εκφάνσεις της.
06-06-21
17:36
Η αγάπη είναι μία, αλλά εκδηλώνεται σε πολλές μορφές. Και με αφορμή το σχόλιό σου παραθέτω ένα κείμενο που μου αρέσει πολύ και το θεωρώ πετυχημένη ανάλυση του έρωτα..
"Η ελληνική μυθολογία -πάντα ευφυής και ευφάνταστη, όσο και ασύγκριτα καίρια- οταν αναφέρεται στον συμβολισμό του έρωτα χρησιμοποιει διττές υποστάσεις. Ο ξανθός φτερωτός θεός Έρωτας, καρπός της Αφροδίτης και του Άρη, ζωοποιεί τον πόθο του έρωτα στην ψυχή του ανθρώπου. Τον θρέφει με τη μουσική της λύρας που κρατά στα χέρια και τον ανυψώνει σε ουράνιες σφαίρες ανείπωτης χαράς και πληρότητας, χωρίς τέλος, διάρκεια, χρόνο και όλα τα περιοριστικά συναφή. Ο δίδυμος αδελφός του, ο μελαχρινός Αντέρωτας, πυροδοτεί το πάθος του έρωτα, ανοίγοντας με τα βέλη του βαθιές λαβωματιές. Δεν ησυχάζει παρά μόνο αν δει το θύμα του να υποφέρει και να συντρίβεται, να εξουσιάζεται και να ελέγχεται κυριαρχικά απο το πάθος και να χάνει εαυτόν στον παραλογισμό μιας εμμονικής μάταιης "αυτοαναζήτησης" που όσο εύκολα πυροδοτείται, τόσο εύκολα σβήνει και ακόμα πιο εύκολα χάνεται διαπαντός, όταν ήδη έχεις καταδιώξει εαυτόν στη βύθιση του.
Ο Έρωτας, ως σύμβολο της απόλυτης χαράς, κρατά στα χέρια του τον ίδιο τον συμβολισμό της Αρμονίας, τη Λύρα. Στην γαλήνια όψη και το νωχελικό του παίξιμο, μοιάζει να ανασταίνει με κάθε παλλόμενη χορδή της Λύρας του, όλες τις μεγάλες και λαμπερές ιδέες, όλες τις αξίες, ιδανικές και απρόσιτες, όλα τα οράματα...
Ο Αντέρωτας, κεραυνοβόλος, δηλητηριώδης, εκδικητικός, στρέφει άκαμπτα τα βέλη του στον στόχο. Δεν πάλλονται εδω χορδές μουσικής, αλλά φλέβες από το αγριεμένο αίμα. Μοναδικός του στόχος να σκοτώσει την ψυχή στον υποτιθέμενο βωμό του αγαπώμενου "άλλου". Να καθηλώσει τον εαυτό στην πλήρη υποταγή για χάρη μιας υποτιθέμενης αφοσίωσης. Όλα υποτιθέμενα στον Αντέρωτα. Όλα αυταπάτες και οφθαλμαπάτες. Ώσπου ο λαβωμένος στη δίνη του υποτιθέμενου έρωτα, να αναζητά ασυνείδητα στον "άλλον" τον εαυτό, την ίδια στιγμή που τον κομματιάζει. Αληθινό μαρτύριο του Συσίφου. Να αναζητά, μάταια πια, το δώρο που θα μπορούσε να του προσφερει ο Έρωτας, το αληθινό δώρο του αληθινού Έρωτα. Τον εαυτό ολόκληρο και όχι λαβωμένο από βέλη και πληγές, ούτε ως άλλο μισό. Τον εαυτό όρθιο και ελευθερο.
Ενα τόσο αρμόνικο στη δυσαρμονία του δίδυμο θεών δεν θα μπορούσε, στην Ελληνική Μυθολογία, παρά να προέλθει απο μία αντίστοιχα διττή υπόσταση. Ο Έρως και ο Αντέρως, τα δύο αδέλφια που εικονίζονται σε μία αέναη πάλη πάνω απο την καρδιά ενός ανθρώπου, δεν ειναι απλώς αντίθετοι, ταιριάζοντας σε αντιστοιχία με τις φύσεις της Αφροδίτης και του Άρη. Είναι αντίθετοι, ταιριάζοντας με τις αντίθετες φύσεις της ίδιας της μάνας τους της Αφροδίτης. Δύο είναι οι υποστάσεις που ο μύθος της απέδωσε: η Ουράνια Αφροδίτη και η Πάνδημος. Κι αν η Ουράνια, με λόγο προφανη θα μπορούσε να ζωογονεί την υπόσταση του ξανθού Έρωτα, δεν ειναι το ίδιο προφανής, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, ο συμβολισμός της εικόνας της. Ως πάνοπλη πολεμίστρια στέκει αγέρωχα, με παράστημα όμοιο του Άρη. Αυτή η ίδια που κυοφόρησε τον ξανθό Έρωτα για να αρπάζει το νου και την ψυχή του ανθρώπου σε σφαίρες ουράνιες παίζοντας τη Λύρα του. Κι αν ο συμβολισμός δεν ειναι πλέον, σε εποχές σαν και αυτές, προφανής ειναι γιατι συνηθίσαμε το ιδανικό και το ωραίο, την αξία και το υψηλό να τα συνταιριάζουμε με νωθρότητα και αβρότητα της μορφής ή με ανώδυνες και συχνά ακατανόητες φιλοσοφίες. Συνήθησαμε τον Έρωτα να τον αποκαλούμε πάθος και δύναμη και να αναζητάμε επιθετικούς προσδιορισμούς, όπως "ουράνιος", "θεϊκός", "αληθινός" για να τον επανανοηματοδοτήσουμε, επαναφέροντας την αρχέγονη ουσία του. Ο Έρωτας όμως πάντα και εξ αρχής γεννήθηκε θεϊκόςκαι φυσίζωος. Κι αυτό ηταν το (προφανές) αρχικό του νόημα. Αλλιώς δεν ήταν Έρωτας. Τον Έρωτα πάντα μια ουράνια πολεμική δύναμη συγκρατεί, για να μπορει να τον οδηγεί ψηλά και να ανασαίνει. Μια Ουράνια πολεμίστρια Αφροδίτη και όχι μία Πάνδημος ενδοτική που κολακεύει και εκπληρώνει τις ασύγκράτητες επιθυμίες του όχλου. Έρωτας που δεν εξυψώνει απο τη γη, σε κάθε έξαρση και έντασή του, που δεν γίνεται ζωογόνος φλόγα δημιουργίας και ανάγκης να γίνεις καλύτερος, αλλά σε στέλνει αιμόφυρτο στο χώμα δεν είναι Έρωτας.
Δεν ηταν ποτέ Έρωτας.
Ήταν απλως Αντέρωτας."
Νεκταρία Καραντζή, 14/2/2016
πηγή : https://nektariakarantzi.blogspot.com/2016/02/blog-post.html?m=1
Ούτως ή άλλως σε ερωτική αγάπη αναφερόμαστε νομίζω.
"Η ελληνική μυθολογία -πάντα ευφυής και ευφάνταστη, όσο και ασύγκριτα καίρια- οταν αναφέρεται στον συμβολισμό του έρωτα χρησιμοποιει διττές υποστάσεις. Ο ξανθός φτερωτός θεός Έρωτας, καρπός της Αφροδίτης και του Άρη, ζωοποιεί τον πόθο του έρωτα στην ψυχή του ανθρώπου. Τον θρέφει με τη μουσική της λύρας που κρατά στα χέρια και τον ανυψώνει σε ουράνιες σφαίρες ανείπωτης χαράς και πληρότητας, χωρίς τέλος, διάρκεια, χρόνο και όλα τα περιοριστικά συναφή. Ο δίδυμος αδελφός του, ο μελαχρινός Αντέρωτας, πυροδοτεί το πάθος του έρωτα, ανοίγοντας με τα βέλη του βαθιές λαβωματιές. Δεν ησυχάζει παρά μόνο αν δει το θύμα του να υποφέρει και να συντρίβεται, να εξουσιάζεται και να ελέγχεται κυριαρχικά απο το πάθος και να χάνει εαυτόν στον παραλογισμό μιας εμμονικής μάταιης "αυτοαναζήτησης" που όσο εύκολα πυροδοτείται, τόσο εύκολα σβήνει και ακόμα πιο εύκολα χάνεται διαπαντός, όταν ήδη έχεις καταδιώξει εαυτόν στη βύθιση του.
Ο Έρωτας, ως σύμβολο της απόλυτης χαράς, κρατά στα χέρια του τον ίδιο τον συμβολισμό της Αρμονίας, τη Λύρα. Στην γαλήνια όψη και το νωχελικό του παίξιμο, μοιάζει να ανασταίνει με κάθε παλλόμενη χορδή της Λύρας του, όλες τις μεγάλες και λαμπερές ιδέες, όλες τις αξίες, ιδανικές και απρόσιτες, όλα τα οράματα...
Ο Αντέρωτας, κεραυνοβόλος, δηλητηριώδης, εκδικητικός, στρέφει άκαμπτα τα βέλη του στον στόχο. Δεν πάλλονται εδω χορδές μουσικής, αλλά φλέβες από το αγριεμένο αίμα. Μοναδικός του στόχος να σκοτώσει την ψυχή στον υποτιθέμενο βωμό του αγαπώμενου "άλλου". Να καθηλώσει τον εαυτό στην πλήρη υποταγή για χάρη μιας υποτιθέμενης αφοσίωσης. Όλα υποτιθέμενα στον Αντέρωτα. Όλα αυταπάτες και οφθαλμαπάτες. Ώσπου ο λαβωμένος στη δίνη του υποτιθέμενου έρωτα, να αναζητά ασυνείδητα στον "άλλον" τον εαυτό, την ίδια στιγμή που τον κομματιάζει. Αληθινό μαρτύριο του Συσίφου. Να αναζητά, μάταια πια, το δώρο που θα μπορούσε να του προσφερει ο Έρωτας, το αληθινό δώρο του αληθινού Έρωτα. Τον εαυτό ολόκληρο και όχι λαβωμένο από βέλη και πληγές, ούτε ως άλλο μισό. Τον εαυτό όρθιο και ελευθερο.
Ενα τόσο αρμόνικο στη δυσαρμονία του δίδυμο θεών δεν θα μπορούσε, στην Ελληνική Μυθολογία, παρά να προέλθει απο μία αντίστοιχα διττή υπόσταση. Ο Έρως και ο Αντέρως, τα δύο αδέλφια που εικονίζονται σε μία αέναη πάλη πάνω απο την καρδιά ενός ανθρώπου, δεν ειναι απλώς αντίθετοι, ταιριάζοντας σε αντιστοιχία με τις φύσεις της Αφροδίτης και του Άρη. Είναι αντίθετοι, ταιριάζοντας με τις αντίθετες φύσεις της ίδιας της μάνας τους της Αφροδίτης. Δύο είναι οι υποστάσεις που ο μύθος της απέδωσε: η Ουράνια Αφροδίτη και η Πάνδημος. Κι αν η Ουράνια, με λόγο προφανη θα μπορούσε να ζωογονεί την υπόσταση του ξανθού Έρωτα, δεν ειναι το ίδιο προφανής, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, ο συμβολισμός της εικόνας της. Ως πάνοπλη πολεμίστρια στέκει αγέρωχα, με παράστημα όμοιο του Άρη. Αυτή η ίδια που κυοφόρησε τον ξανθό Έρωτα για να αρπάζει το νου και την ψυχή του ανθρώπου σε σφαίρες ουράνιες παίζοντας τη Λύρα του. Κι αν ο συμβολισμός δεν ειναι πλέον, σε εποχές σαν και αυτές, προφανής ειναι γιατι συνηθίσαμε το ιδανικό και το ωραίο, την αξία και το υψηλό να τα συνταιριάζουμε με νωθρότητα και αβρότητα της μορφής ή με ανώδυνες και συχνά ακατανόητες φιλοσοφίες. Συνήθησαμε τον Έρωτα να τον αποκαλούμε πάθος και δύναμη και να αναζητάμε επιθετικούς προσδιορισμούς, όπως "ουράνιος", "θεϊκός", "αληθινός" για να τον επανανοηματοδοτήσουμε, επαναφέροντας την αρχέγονη ουσία του. Ο Έρωτας όμως πάντα και εξ αρχής γεννήθηκε θεϊκόςκαι φυσίζωος. Κι αυτό ηταν το (προφανές) αρχικό του νόημα. Αλλιώς δεν ήταν Έρωτας. Τον Έρωτα πάντα μια ουράνια πολεμική δύναμη συγκρατεί, για να μπορει να τον οδηγεί ψηλά και να ανασαίνει. Μια Ουράνια πολεμίστρια Αφροδίτη και όχι μία Πάνδημος ενδοτική που κολακεύει και εκπληρώνει τις ασύγκράτητες επιθυμίες του όχλου. Έρωτας που δεν εξυψώνει απο τη γη, σε κάθε έξαρση και έντασή του, που δεν γίνεται ζωογόνος φλόγα δημιουργίας και ανάγκης να γίνεις καλύτερος, αλλά σε στέλνει αιμόφυρτο στο χώμα δεν είναι Έρωτας.
Δεν ηταν ποτέ Έρωτας.
Ήταν απλως Αντέρωτας."
Νεκταρία Καραντζή, 14/2/2016
πηγή : https://nektariakarantzi.blogspot.com/2016/02/blog-post.html?m=1
06-06-21
16:33
Η αγάπη είναι η ουσία των φιλοσοφικών δομών, η βάση των ηθικών αξιών και θεωριών ανά τους αιώνες…
«Η αγάπη είναι η αιτία της ενότητας όλων των πραγμάτων.» όπως λέει και ο Αριστοτέλης.
Ένας απλοϊκός ορισμός (αν μπορεί να ορίζεται και όχι μόνο να βιώνεται ) της αγάπης θα ήταν ίσως η ευεργεσία ή η προσφορά (όχι μόνο η υλική). Αυτό όμως από την θεωρία στην πράξη δυσκολεύει πολύ γιατί βρίσκει εμπόδια στον εγωισμό μας και στα ένστικτα. Κι αυτό δεν το αναφέρω φυσικά ως κάτι αρνητικό γιατί, για π.χ. από το ένστικτο της αναπαραγωγής ξεκινάει η ανάγκη να ερωτευτούμε.
«Η αγάπη είναι η αιτία της ενότητας όλων των πραγμάτων.» όπως λέει και ο Αριστοτέλης.
Ένας απλοϊκός ορισμός (αν μπορεί να ορίζεται και όχι μόνο να βιώνεται ) της αγάπης θα ήταν ίσως η ευεργεσία ή η προσφορά (όχι μόνο η υλική). Αυτό όμως από την θεωρία στην πράξη δυσκολεύει πολύ γιατί βρίσκει εμπόδια στον εγωισμό μας και στα ένστικτα. Κι αυτό δεν το αναφέρω φυσικά ως κάτι αρνητικό γιατί, για π.χ. από το ένστικτο της αναπαραγωγής ξεκινάει η ανάγκη να ερωτευτούμε.
Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό. Η συναισθηματική εξάρτηση σχετίζεται νομίζω περισσότερο με την ανάγκη να αγαπηθούμε ή να νιώσουμε ότι μας αγαπούν (κι ότι είμαστε γενικώς αρεστοί ) πάρα με το να αγαπήσουμε εμείς κάποιο άλλο πρόσωπο. Γιατί φυσικά υπάρχει και η ψευδαίσθηση της αγάπης, το να θεωρείς ότι αγαπάς ενώ απλά εξαπατάς τον εαυτό σου. Ενώ σε ένα πιο ώριμο στάδιο, αγαπάς τον άλλο άνθρωπο διατηρώντας όμωςκαι την αγάπη στην ατομικότητά σου και τον αυτοσεβασμό σου.Θεωρώ πως συναισθηματική συνεξαρτηση δεν πρέπει να έχουμε με κανέναν! Αντιθέτως, οφείλουμε προς τον εαυτό μας να είμαστε ανεξάρτητοι. Η ζωή και η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από την παρουσία ή την απουσία κάποιου συγκεκριμένου προσώπου.
Οπότε νομίζω πως αυτό που έγραψες μπορεί να επεκταθεί και πέραν της ερωτικής αγάπης σε όλες τις παραλλαγές της αγάπης.Προσωπικά, αναφερόμουν αποκλειστικά στη σχέση που έχει το ζευγάρι.
Συμφωνώ στο ότι αγάπη και έρωτας πρέπει να συνεχίζει να υπάρχει ανά τα χρόνια, όμως θα ήθελα πω πως δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται...Η αγάπη μαθαίνεται! Και καλλιεργείται! Αυτό το σχολιάζω γιατί γενικά υπάρχει στην κοινωνία μία εικόνα εξιδανίκευσης της αγάπης όπως στα παραμυθάκια με το κλασσικό happy end, όπου μόλις το ζευγάρι παντρευτεί όλα βαίνουν τέλεια - ενώ αυτο είναι το σημείο που ξεκινάει η καλλιέργεια της αληθινής αγάπης (με την αποδοχή που προαναφέρθηκε και από άλλους, να δέχεσαι συνειδητά ότι κανεις μας δεν είναι τέλειος...) Δηλαδή σε ένα γάμο λ.χ. αμοιβαία δουλεύεται το μετρίασμα του εγωισμού.Έρωτας επιβάλλεται να υπάρχει άσχετα με τα χρόνια ,αλλιώς είναι λίγο δυσκολουτσικα τα πράγματα .
Θα απαντούσα με μια σχετική επιφύλαξη το δεύτερο... Η αγάπη εμπεριέχει ευθύνη, δοτικότητα και πίστη.Άρα το να δοθείς ολοκληρωτικά με ρίσκο το να μην ανταποδωθεί ή έστω αναγνωριστεί χρειάζεται θάρρος. Αν φοβάσαι πως δεν θα αγαπηθείς πιθανώς να φοβάσαι και να αγαπήσεις.Είναι αυθόρμητη εκδήλωση ή εμπεριέχει ατομική επιλογή;