13-06-21
14:52
Νομίζω πως η αγάπη δεν είναι δυνατό να νοσεί... Το άτομο που την αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο (που ανέφερα στο παράδειγμα) είναι αυτό που νοσεί ψυχικά (σημ.: ψυχικά δεν εννοώ ψυχιατρικά).η αγάπη εδώ νοσεί!!!
Ο άνθρωπος έχει αυτενέργεια, συνεπώς μπορεί να επιλέξει να αντιδράσει με την αγάπη που ανυψώνει τον άνθρωπο από την ζωώδη κατάσταση στην πιο πνευματική / ουσιαστική / αυθεντική / αληθινή / αλτρουιστική ... ... Το να διευρύνουν όμως κάποιοι (ανάμεσα σε αυτούς είμαι και εγώ) την προσοχή τους από το ΕΓΩ στο ΕΣΥ, θέλει πολύ προσπάθεια...Αλλά τελος πάντων, μπορούμε να ξεκινήσουμε με τα πιο απλά ..λίγο μετριοφροσύνη, λίγο καλοσύνη, λίγο πραότητα, λίγο υπομονή ...και λίγο λίγο κάπου θα φτάσουμε!
13-06-21
12:43
Καλή και όμορφη μέρα και σε εσένα!!Ο ανθρωπος εξελισσεται μεσα απο την γνωση ,την θετικοτητα ,την αποδοχη και τον σεβασμο στο κατι διαφορετικο και οχι μεσα απο το εγωιστικο πλαισιο που εχει δημιουργησει μπλοκαρωντας ετσι οποιαδηποτε εισροει διαφορετικων αποψεων .
Συμφωνώ με αυτό που λες, ο ίδιος ο βίος του ανθρώπου είναι μια ακατάπαυστη προσπάθεια να προοδεύσει, να εξελιχθεί.. Αντικαθιστούμε παλιότερη γνώση με νεότερη και αυτή η ανανέωση είναι η ουσία της εξελικτικής διαδικασίας.
Τώρα, πάνω σε αυτό....προσωπικά δεν θεωρώ πως η αλληλεπίδραση παύει με τον εγωισμό...Δεν είναι όλοι στον ίδιο βαθμό εγωιστές, αλλά και η αλληλεπίδραση με έναν εγωιστικό και αμυνόμενο χαρακτήρα πάλι μπορεί να προσφέρει στην εκμάθηση της αγάπης στο άλλο άτομο δια μέσου της υπομονής και της ανοχής...Γενικά μιλώντας, γιατί η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή.Μα οταν μιλαμε για εγωισμο αυτοματα καταριπτεται η εννοια της αλληλεπριδρασης καθαρα και μονο απο αμυντικο χαρακτηρα .
Νομιζω ανθρωπος που δεν ειναι σε θεση να δεχτει και οχι απαραιτητα να υιοθετηση μια διαφορετικη αποψη δεν μπορει να συνυπαρξει αρμονικα μεσα σε κατι τετοιο ..
Χμμμμμ.....Δεν είμαι τοσο απολυτη....Οι περισσότεροι το κάνουν από "αγάπη", γιατί θέλουν να σε στηρίξουν στη δυσκολία σου και να σε ανεβάσουν ψυχολογικά...Ας πούμε, κάτι σαν τη μαμα που κακομαθαίνει το παιδί κανοντας του όλα τα χατίρια - θέλω να πω, πως σκοπός της φυσικά και δεν είναι να το κακομάθει, αλλά να το ευχαριστήσει.Στο εν λογο παρδειγμα θα πω ,πως φιλοι που σου χαιδευουν τα αυτια ειτε σε ενα χωρισμο ειτε σε μια οποιαδηποτε αντιπαραθεση σου ή διαφωνια σου με κατι, δεν ειναι φιλοι για εμενα .
Σε όλο το υπόλοιπο (για τη φλία,την ειλικρίνεια και την επικοινωνία), συμπίπτουν οι απόψεις μας.
Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι την αγάπη ως συναίσθημα....περισσότερο ως δύναμη. Δεδομένου ότι μπορείς να την χρησιμοποιήσεις και για κακό..Ας πούμε δεν αφήνω το παιδί μου να παντρευτεί (την τάδε) γιατί δεν θέλω να κακοπέσει. Εδώ συμβαδίζει η αγάπη με τον εγωισμό, γιατί ναι μεν αγαπώ το παιδί μου, αλλά με τρόπο εγωιστικό, κτητικό ...Εγωισμος και αγαπη δεν συμβαδιζουν ποτε .Οποτε οπου υπαρχει εγωισμος δεν μπορουμε να μιλαμε για καταστασης αγαπης και παρεμφερων συναισθηματων .
13-06-21
01:08
Και λογικό νομίζω, εφόσον η αγάπη (κυρίως) βιωνεται!Απλά ο καθένας το βλέπει με την προσωπική του μάτια
Ίσα ίσα που μέσα από την αλληλεπιδραση εξωτερικευεται ο άνθρωπος και εξελίσσεται.και ίσως κάπου ο εγωισμός του καθενός δεν επιτρέπει την ύπαρξη μιας άλλης άποψης ..
Γενικότερα, η ελευθερία της φιλοσοφικής σκέψης βοηθάει στο να κρίνουμε τη ζωή μας και τις εμπειρίες μας πιο δίκαια (ή πιο αμερόληπτα). Να φιλοσόφου με, εννοώ να φιλτραρουμε όσα μας συμβαίνουν. Παρότι η ζωή μας έχει μια ταχύτητα που δεν το κάνει εύκολο... Επί παραδειγματι στο ερωτικό κομμάτι: Με παρατάει ο σύντροφος και πληγωνομαι βαθιά γιατί του τα έδωσα όλα... Και οι φίλοι με παρηγορουν με το σύνηθες "αυτός χάνει, δεν θα βρει καλύτερη, δεν μπόρεσε να σε εκτιμήσει...." Όλα αυτά μπορεί να ισχύουν, όμως δεν είναι κακό να σκεφτώ μήπως εγώ φταιω που έδωσα τα πάντα, γιατί το τα πάντα έχει κι ένα βάρος που δεν το αντέχουν όλοι.. Ίσως δεν βρει κάποια καλύτερη από εμένα, αλλά σίγουρα κάποια που θα του ταιριάζει πολύ περισσότερο...!Απλά κάποια είναι καθαρά βιωματικά και κάποια παρμένα μέσα από το ίντερνετ ή κάτι που έχουμε διαβάσει και μας έμεινε ,νομίζοντας ότι αυτό είναι καθαρά η αγάπη ή ο έρωτας .
Όλες αυτές οι σκέψεις και οι συνειδητοποιησεις δίνουν πείρα στο να διαχωρίζουμε αν τελικά αγαπήσαμε, πώς αγαπήσαμε, πώς θα έπρεπε να αγαπήσουμε..
Είχα ποσταρει ένα κείμενο σχετικά με το μύθο του έρωτα και του αντί - έρωτα. Ως κοινωνικό φαινόμενο, η νεολαία παίρνει ως εικόνα του έρωτα το αγγελάκι με το βέλος που τρυπαει και ματώνει την καρδιά.. Αυτό είναι η λανθάνουσα μορφή (ο αντί-θεός του έρωτα), γιατί η αγάπη δεν πληγώνει. Η αγάπη είναι αρμονία όπως συμβολίζει ο Έρως, το αγγελάκι με τη λύρα. Δεν στοχεύει με το τόξο στο πώς θα πετύχει να αγαπηθεί το άτομο, αλλά στο πώς θα καταφέρει να αγαπήσει.
Απλά πήρα αφορμή από το σχόλιο σου για να καταθέσω κάποιες σκέψεις...
Θα έλεγα πως το πρόβλημα με την αγάπη είναι πως ενώ όλοι μας παραδεχομαστε την ύπαρξη της, τελικά την οριοθετουμε στα στενά όρια του εγωισμού και του συμφέροντος μας.Κοινός η αγάπη είναι ατελείωτη και απροσδιοριστη πολλές φόρες ,οπότε δεν μπορείς να αποκλείσεις τίποτα .
Συμφωνώ!!Πιστεύω είναι Επιλογή και Απόφαση του ανθρώπου.
Συναίσθημα είναι η χαρά, ο έρωτας, η συμπόνοια κλπ.
Αγάπη είναι να επιλέξω κάτι για το καλό του άλλου και να αποφασίσω να το κάνω.
Η Αγάπη προϋποθέτει δύναμη για να νικώ τον κακό εαυτό μου ώστε να μην τον γεύεται το πρόσωπο που αγαπώ. Προϋποθέτει προσφορά, για την οποία μόνο εγώ μπορώ να ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ.
Να δώσω από το χρόνο μου, από τα υλικά μου, να δώσω κάτι από τα καλά που έχω μέσα μου, όχι από τα περισσεύματά μου.
Η Αγάπη είναι ευγενική, ντελικάτη, τρυφερή, έχει σεβασμό και κατανόηση (όπως σωστά έγραψες), προτιμά να ταπεινωθεί από το να επαίρεται, ζεσταίνει την καρδιά του άλλου.
Δεν είναι εύκολο βέβαια να έχουμε πλήρη Αγάπη γιατί για να υψωθεί, χρειάζεται να μειωθεί ο εγωισμός μας.
Αλλά κι αν δεν τη φτάσουμε ποτέ, εκείνη μένει έτσι όπως είναι.
Φαίνεται εύκολη γιατί είναι ταπεινή. Μα δυστυχώς, είμαστε εμείς που γινόμαστε "κοντοί" κοντά της...
Όμως θα αναφέρω πως προσωπικά θεωρώ ότι η Αγάπη είναι ψυχική διάθεση με τη δυνατότητα μετασχηματισμού (αν και εφόσον αποφασίσεις να την επιλέξεις, όπως πιο πάνω έγραψες). Σίγουρα όμως η εσωτερική επιθυμία όλων μας είναι η αγάπη (είτε στο να την δώσεις, είτε στο να την εισπράξεις)..
06-06-21
17:36
Η αγάπη είναι μία, αλλά εκδηλώνεται σε πολλές μορφές. Και με αφορμή το σχόλιό σου παραθέτω ένα κείμενο που μου αρέσει πολύ και το θεωρώ πετυχημένη ανάλυση του έρωτα..
"Η ελληνική μυθολογία -πάντα ευφυής και ευφάνταστη, όσο και ασύγκριτα καίρια- οταν αναφέρεται στον συμβολισμό του έρωτα χρησιμοποιει διττές υποστάσεις. Ο ξανθός φτερωτός θεός Έρωτας, καρπός της Αφροδίτης και του Άρη, ζωοποιεί τον πόθο του έρωτα στην ψυχή του ανθρώπου. Τον θρέφει με τη μουσική της λύρας που κρατά στα χέρια και τον ανυψώνει σε ουράνιες σφαίρες ανείπωτης χαράς και πληρότητας, χωρίς τέλος, διάρκεια, χρόνο και όλα τα περιοριστικά συναφή. Ο δίδυμος αδελφός του, ο μελαχρινός Αντέρωτας, πυροδοτεί το πάθος του έρωτα, ανοίγοντας με τα βέλη του βαθιές λαβωματιές. Δεν ησυχάζει παρά μόνο αν δει το θύμα του να υποφέρει και να συντρίβεται, να εξουσιάζεται και να ελέγχεται κυριαρχικά απο το πάθος και να χάνει εαυτόν στον παραλογισμό μιας εμμονικής μάταιης "αυτοαναζήτησης" που όσο εύκολα πυροδοτείται, τόσο εύκολα σβήνει και ακόμα πιο εύκολα χάνεται διαπαντός, όταν ήδη έχεις καταδιώξει εαυτόν στη βύθιση του.
Ο Έρωτας, ως σύμβολο της απόλυτης χαράς, κρατά στα χέρια του τον ίδιο τον συμβολισμό της Αρμονίας, τη Λύρα. Στην γαλήνια όψη και το νωχελικό του παίξιμο, μοιάζει να ανασταίνει με κάθε παλλόμενη χορδή της Λύρας του, όλες τις μεγάλες και λαμπερές ιδέες, όλες τις αξίες, ιδανικές και απρόσιτες, όλα τα οράματα...
Ο Αντέρωτας, κεραυνοβόλος, δηλητηριώδης, εκδικητικός, στρέφει άκαμπτα τα βέλη του στον στόχο. Δεν πάλλονται εδω χορδές μουσικής, αλλά φλέβες από το αγριεμένο αίμα. Μοναδικός του στόχος να σκοτώσει την ψυχή στον υποτιθέμενο βωμό του αγαπώμενου "άλλου". Να καθηλώσει τον εαυτό στην πλήρη υποταγή για χάρη μιας υποτιθέμενης αφοσίωσης. Όλα υποτιθέμενα στον Αντέρωτα. Όλα αυταπάτες και οφθαλμαπάτες. Ώσπου ο λαβωμένος στη δίνη του υποτιθέμενου έρωτα, να αναζητά ασυνείδητα στον "άλλον" τον εαυτό, την ίδια στιγμή που τον κομματιάζει. Αληθινό μαρτύριο του Συσίφου. Να αναζητά, μάταια πια, το δώρο που θα μπορούσε να του προσφερει ο Έρωτας, το αληθινό δώρο του αληθινού Έρωτα. Τον εαυτό ολόκληρο και όχι λαβωμένο από βέλη και πληγές, ούτε ως άλλο μισό. Τον εαυτό όρθιο και ελευθερο.
Ενα τόσο αρμόνικο στη δυσαρμονία του δίδυμο θεών δεν θα μπορούσε, στην Ελληνική Μυθολογία, παρά να προέλθει απο μία αντίστοιχα διττή υπόσταση. Ο Έρως και ο Αντέρως, τα δύο αδέλφια που εικονίζονται σε μία αέναη πάλη πάνω απο την καρδιά ενός ανθρώπου, δεν ειναι απλώς αντίθετοι, ταιριάζοντας σε αντιστοιχία με τις φύσεις της Αφροδίτης και του Άρη. Είναι αντίθετοι, ταιριάζοντας με τις αντίθετες φύσεις της ίδιας της μάνας τους της Αφροδίτης. Δύο είναι οι υποστάσεις που ο μύθος της απέδωσε: η Ουράνια Αφροδίτη και η Πάνδημος. Κι αν η Ουράνια, με λόγο προφανη θα μπορούσε να ζωογονεί την υπόσταση του ξανθού Έρωτα, δεν ειναι το ίδιο προφανής, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, ο συμβολισμός της εικόνας της. Ως πάνοπλη πολεμίστρια στέκει αγέρωχα, με παράστημα όμοιο του Άρη. Αυτή η ίδια που κυοφόρησε τον ξανθό Έρωτα για να αρπάζει το νου και την ψυχή του ανθρώπου σε σφαίρες ουράνιες παίζοντας τη Λύρα του. Κι αν ο συμβολισμός δεν ειναι πλέον, σε εποχές σαν και αυτές, προφανής ειναι γιατι συνηθίσαμε το ιδανικό και το ωραίο, την αξία και το υψηλό να τα συνταιριάζουμε με νωθρότητα και αβρότητα της μορφής ή με ανώδυνες και συχνά ακατανόητες φιλοσοφίες. Συνήθησαμε τον Έρωτα να τον αποκαλούμε πάθος και δύναμη και να αναζητάμε επιθετικούς προσδιορισμούς, όπως "ουράνιος", "θεϊκός", "αληθινός" για να τον επανανοηματοδοτήσουμε, επαναφέροντας την αρχέγονη ουσία του. Ο Έρωτας όμως πάντα και εξ αρχής γεννήθηκε θεϊκόςκαι φυσίζωος. Κι αυτό ηταν το (προφανές) αρχικό του νόημα. Αλλιώς δεν ήταν Έρωτας. Τον Έρωτα πάντα μια ουράνια πολεμική δύναμη συγκρατεί, για να μπορει να τον οδηγεί ψηλά και να ανασαίνει. Μια Ουράνια πολεμίστρια Αφροδίτη και όχι μία Πάνδημος ενδοτική που κολακεύει και εκπληρώνει τις ασύγκράτητες επιθυμίες του όχλου. Έρωτας που δεν εξυψώνει απο τη γη, σε κάθε έξαρση και έντασή του, που δεν γίνεται ζωογόνος φλόγα δημιουργίας και ανάγκης να γίνεις καλύτερος, αλλά σε στέλνει αιμόφυρτο στο χώμα δεν είναι Έρωτας.
Δεν ηταν ποτέ Έρωτας.
Ήταν απλως Αντέρωτας."
Νεκταρία Καραντζή, 14/2/2016
πηγή : https://nektariakarantzi.blogspot.com/2016/02/blog-post.html?m=1
Ούτως ή άλλως σε ερωτική αγάπη αναφερόμαστε νομίζω.
"Η ελληνική μυθολογία -πάντα ευφυής και ευφάνταστη, όσο και ασύγκριτα καίρια- οταν αναφέρεται στον συμβολισμό του έρωτα χρησιμοποιει διττές υποστάσεις. Ο ξανθός φτερωτός θεός Έρωτας, καρπός της Αφροδίτης και του Άρη, ζωοποιεί τον πόθο του έρωτα στην ψυχή του ανθρώπου. Τον θρέφει με τη μουσική της λύρας που κρατά στα χέρια και τον ανυψώνει σε ουράνιες σφαίρες ανείπωτης χαράς και πληρότητας, χωρίς τέλος, διάρκεια, χρόνο και όλα τα περιοριστικά συναφή. Ο δίδυμος αδελφός του, ο μελαχρινός Αντέρωτας, πυροδοτεί το πάθος του έρωτα, ανοίγοντας με τα βέλη του βαθιές λαβωματιές. Δεν ησυχάζει παρά μόνο αν δει το θύμα του να υποφέρει και να συντρίβεται, να εξουσιάζεται και να ελέγχεται κυριαρχικά απο το πάθος και να χάνει εαυτόν στον παραλογισμό μιας εμμονικής μάταιης "αυτοαναζήτησης" που όσο εύκολα πυροδοτείται, τόσο εύκολα σβήνει και ακόμα πιο εύκολα χάνεται διαπαντός, όταν ήδη έχεις καταδιώξει εαυτόν στη βύθιση του.
Ο Έρωτας, ως σύμβολο της απόλυτης χαράς, κρατά στα χέρια του τον ίδιο τον συμβολισμό της Αρμονίας, τη Λύρα. Στην γαλήνια όψη και το νωχελικό του παίξιμο, μοιάζει να ανασταίνει με κάθε παλλόμενη χορδή της Λύρας του, όλες τις μεγάλες και λαμπερές ιδέες, όλες τις αξίες, ιδανικές και απρόσιτες, όλα τα οράματα...
Ο Αντέρωτας, κεραυνοβόλος, δηλητηριώδης, εκδικητικός, στρέφει άκαμπτα τα βέλη του στον στόχο. Δεν πάλλονται εδω χορδές μουσικής, αλλά φλέβες από το αγριεμένο αίμα. Μοναδικός του στόχος να σκοτώσει την ψυχή στον υποτιθέμενο βωμό του αγαπώμενου "άλλου". Να καθηλώσει τον εαυτό στην πλήρη υποταγή για χάρη μιας υποτιθέμενης αφοσίωσης. Όλα υποτιθέμενα στον Αντέρωτα. Όλα αυταπάτες και οφθαλμαπάτες. Ώσπου ο λαβωμένος στη δίνη του υποτιθέμενου έρωτα, να αναζητά ασυνείδητα στον "άλλον" τον εαυτό, την ίδια στιγμή που τον κομματιάζει. Αληθινό μαρτύριο του Συσίφου. Να αναζητά, μάταια πια, το δώρο που θα μπορούσε να του προσφερει ο Έρωτας, το αληθινό δώρο του αληθινού Έρωτα. Τον εαυτό ολόκληρο και όχι λαβωμένο από βέλη και πληγές, ούτε ως άλλο μισό. Τον εαυτό όρθιο και ελευθερο.
Ενα τόσο αρμόνικο στη δυσαρμονία του δίδυμο θεών δεν θα μπορούσε, στην Ελληνική Μυθολογία, παρά να προέλθει απο μία αντίστοιχα διττή υπόσταση. Ο Έρως και ο Αντέρως, τα δύο αδέλφια που εικονίζονται σε μία αέναη πάλη πάνω απο την καρδιά ενός ανθρώπου, δεν ειναι απλώς αντίθετοι, ταιριάζοντας σε αντιστοιχία με τις φύσεις της Αφροδίτης και του Άρη. Είναι αντίθετοι, ταιριάζοντας με τις αντίθετες φύσεις της ίδιας της μάνας τους της Αφροδίτης. Δύο είναι οι υποστάσεις που ο μύθος της απέδωσε: η Ουράνια Αφροδίτη και η Πάνδημος. Κι αν η Ουράνια, με λόγο προφανη θα μπορούσε να ζωογονεί την υπόσταση του ξανθού Έρωτα, δεν ειναι το ίδιο προφανής, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, ο συμβολισμός της εικόνας της. Ως πάνοπλη πολεμίστρια στέκει αγέρωχα, με παράστημα όμοιο του Άρη. Αυτή η ίδια που κυοφόρησε τον ξανθό Έρωτα για να αρπάζει το νου και την ψυχή του ανθρώπου σε σφαίρες ουράνιες παίζοντας τη Λύρα του. Κι αν ο συμβολισμός δεν ειναι πλέον, σε εποχές σαν και αυτές, προφανής ειναι γιατι συνηθίσαμε το ιδανικό και το ωραίο, την αξία και το υψηλό να τα συνταιριάζουμε με νωθρότητα και αβρότητα της μορφής ή με ανώδυνες και συχνά ακατανόητες φιλοσοφίες. Συνήθησαμε τον Έρωτα να τον αποκαλούμε πάθος και δύναμη και να αναζητάμε επιθετικούς προσδιορισμούς, όπως "ουράνιος", "θεϊκός", "αληθινός" για να τον επανανοηματοδοτήσουμε, επαναφέροντας την αρχέγονη ουσία του. Ο Έρωτας όμως πάντα και εξ αρχής γεννήθηκε θεϊκόςκαι φυσίζωος. Κι αυτό ηταν το (προφανές) αρχικό του νόημα. Αλλιώς δεν ήταν Έρωτας. Τον Έρωτα πάντα μια ουράνια πολεμική δύναμη συγκρατεί, για να μπορει να τον οδηγεί ψηλά και να ανασαίνει. Μια Ουράνια πολεμίστρια Αφροδίτη και όχι μία Πάνδημος ενδοτική που κολακεύει και εκπληρώνει τις ασύγκράτητες επιθυμίες του όχλου. Έρωτας που δεν εξυψώνει απο τη γη, σε κάθε έξαρση και έντασή του, που δεν γίνεται ζωογόνος φλόγα δημιουργίας και ανάγκης να γίνεις καλύτερος, αλλά σε στέλνει αιμόφυρτο στο χώμα δεν είναι Έρωτας.
Δεν ηταν ποτέ Έρωτας.
Ήταν απλως Αντέρωτας."
Νεκταρία Καραντζή, 14/2/2016
πηγή : https://nektariakarantzi.blogspot.com/2016/02/blog-post.html?m=1
06-06-21
16:33
Η αγάπη είναι η ουσία των φιλοσοφικών δομών, η βάση των ηθικών αξιών και θεωριών ανά τους αιώνες…
«Η αγάπη είναι η αιτία της ενότητας όλων των πραγμάτων.» όπως λέει και ο Αριστοτέλης.
Ένας απλοϊκός ορισμός (αν μπορεί να ορίζεται και όχι μόνο να βιώνεται ) της αγάπης θα ήταν ίσως η ευεργεσία ή η προσφορά (όχι μόνο η υλική). Αυτό όμως από την θεωρία στην πράξη δυσκολεύει πολύ γιατί βρίσκει εμπόδια στον εγωισμό μας και στα ένστικτα. Κι αυτό δεν το αναφέρω φυσικά ως κάτι αρνητικό γιατί, για π.χ. από το ένστικτο της αναπαραγωγής ξεκινάει η ανάγκη να ερωτευτούμε.
«Η αγάπη είναι η αιτία της ενότητας όλων των πραγμάτων.» όπως λέει και ο Αριστοτέλης.
Ένας απλοϊκός ορισμός (αν μπορεί να ορίζεται και όχι μόνο να βιώνεται ) της αγάπης θα ήταν ίσως η ευεργεσία ή η προσφορά (όχι μόνο η υλική). Αυτό όμως από την θεωρία στην πράξη δυσκολεύει πολύ γιατί βρίσκει εμπόδια στον εγωισμό μας και στα ένστικτα. Κι αυτό δεν το αναφέρω φυσικά ως κάτι αρνητικό γιατί, για π.χ. από το ένστικτο της αναπαραγωγής ξεκινάει η ανάγκη να ερωτευτούμε.
Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό. Η συναισθηματική εξάρτηση σχετίζεται νομίζω περισσότερο με την ανάγκη να αγαπηθούμε ή να νιώσουμε ότι μας αγαπούν (κι ότι είμαστε γενικώς αρεστοί ) πάρα με το να αγαπήσουμε εμείς κάποιο άλλο πρόσωπο. Γιατί φυσικά υπάρχει και η ψευδαίσθηση της αγάπης, το να θεωρείς ότι αγαπάς ενώ απλά εξαπατάς τον εαυτό σου. Ενώ σε ένα πιο ώριμο στάδιο, αγαπάς τον άλλο άνθρωπο διατηρώντας όμωςκαι την αγάπη στην ατομικότητά σου και τον αυτοσεβασμό σου.Θεωρώ πως συναισθηματική συνεξαρτηση δεν πρέπει να έχουμε με κανέναν! Αντιθέτως, οφείλουμε προς τον εαυτό μας να είμαστε ανεξάρτητοι. Η ζωή και η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από την παρουσία ή την απουσία κάποιου συγκεκριμένου προσώπου.
Οπότε νομίζω πως αυτό που έγραψες μπορεί να επεκταθεί και πέραν της ερωτικής αγάπης σε όλες τις παραλλαγές της αγάπης.Προσωπικά, αναφερόμουν αποκλειστικά στη σχέση που έχει το ζευγάρι.
Συμφωνώ στο ότι αγάπη και έρωτας πρέπει να συνεχίζει να υπάρχει ανά τα χρόνια, όμως θα ήθελα πω πως δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται...Η αγάπη μαθαίνεται! Και καλλιεργείται! Αυτό το σχολιάζω γιατί γενικά υπάρχει στην κοινωνία μία εικόνα εξιδανίκευσης της αγάπης όπως στα παραμυθάκια με το κλασσικό happy end, όπου μόλις το ζευγάρι παντρευτεί όλα βαίνουν τέλεια - ενώ αυτο είναι το σημείο που ξεκινάει η καλλιέργεια της αληθινής αγάπης (με την αποδοχή που προαναφέρθηκε και από άλλους, να δέχεσαι συνειδητά ότι κανεις μας δεν είναι τέλειος...) Δηλαδή σε ένα γάμο λ.χ. αμοιβαία δουλεύεται το μετρίασμα του εγωισμού.Έρωτας επιβάλλεται να υπάρχει άσχετα με τα χρόνια ,αλλιώς είναι λίγο δυσκολουτσικα τα πράγματα .
Θα απαντούσα με μια σχετική επιφύλαξη το δεύτερο... Η αγάπη εμπεριέχει ευθύνη, δοτικότητα και πίστη.Άρα το να δοθείς ολοκληρωτικά με ρίσκο το να μην ανταποδωθεί ή έστω αναγνωριστεί χρειάζεται θάρρος. Αν φοβάσαι πως δεν θα αγαπηθείς πιθανώς να φοβάσαι και να αγαπήσεις.Είναι αυθόρμητη εκδήλωση ή εμπεριέχει ατομική επιλογή;