Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

[Zukov_v2]

Ενα κοκτειλ Prozac με Wellbutrin ειναι μεγαλο δωρο.

 

[Samael]

Φέτος θα είναι η πρώτη φορά που νομίζω πως δεν θα ζητήσω τελικά κανένα δώρο απο τον Αϊ Βασίλη .

 

[Chem2000]

Η κατάθλιψη είναι δώρο!

Αυτή ακριβώς τη φράση θέλω να τη πεις στους γονείς μου και σε όσους γονείς, συντρόφους, φίλους και συγγενείς είχαν κάποιον δικό τους άνθρωπο να υποφέρει από κατάθλιψη ή τον έχουν ακόμα να παλεύει.

Ώστε είναι δώρο να μη μπορείς να πας στο μπάνιο να πλυθείς; Να μη μπορείς να βγεις έξω να δεις τους φίλους σου; Να φτάνεις να ζυγίζεις 37 κιλά και να μη θες να πιεις ούτε νερό. Να κλαις όλη μέρα γιατί νιώθεις κενός και δε μπορείς να βρεις νόημα πουθενά; Να παρατάς τη σχολή σου και να μη ξέρεις αν το μέλλον σου θα είναι καλύτερο. Ευχαριστώ πολύ που με ενημέρωσες γιατί τόσο καιρό αυτό που πέρασα (και πέρασαν και περνούν πόσοι άνθρωποι) νόμιζα πως ήταν κατάρα.

Ευτυχώς βγήκα από όλο αυτό αλλά ακόμα θυμάμαι το τότε και όχι, δώρο δεν είναι. Είναι αυτοκαταστροφή.

 

[Valder]

Αυτή ακριβώς τη φράση θέλω να τη πεις στους γονείς μου και σε όσους γονείς, συντρόφους, φίλους και συγγενείς είχαν κάποιον δικό τους άνθρωπο να υποφέρει από κατάθλιψη ή τον έχουν ακόμα να παλεύει.

Ώστε είναι δώρο να μη μπορείς να πας στο μπάνιο να πλυθείς; Να μη μπορείς να βγεις έξω να δεις τους φίλους σου; Να φτάνεις να ζυγίζεις 37 κιλά και να μη θες να πιεις ούτε νερό. Να κλαις όλη μέρα γιατί νιώθεις κενός και δε μπορείς να βρεις νόημα πουθενά; Να παρατάς τη σχολή σου και να μη ξέρεις αν το μέλλον σου θα είναι καλύτερο. Ευχαριστώ πολύ που με ενημέρωσες γιατί τόσο καιρό αυτό που πέρασα (και πέρασαν και περνούν πόσοι άνθρωποι) νόμιζα πως ήταν κατάρα.

Ευτυχώς βγήκα από όλο αυτό αλλά ακόμα θυμάμαι το τότε και όχι, δώρο δεν είναι. Είναι αυτοκαταστροφή.

Τι σε βοήθησε να ξεφύγεις από αυτό; Αν θέλεις απαντάς, θα με βοηθήσει.

 

[Chem2000]

Τι σε βοήθησε να ξεφύγεις από αυτό; Αν θέλεις απαντάς, θα με βοηθήσει.

Είναι περίπλοκο να εξηγήσω ακριβώς τι με βοήθησε. Γιατί απλούστατα και εγώ η ίδια δε ξέρω τι ήταν αυτό που με έβγαλε από όλο αυτό το μαρτύριο.

Εμένα η κατάθλιψη άρχισε στη δεύτερη καραντίνα του κοβιντ όπου τα συμπτώματα ξεκίνησαν προοδευτικά από το να ξυπνάω και να νιώθω κενή το πρωί όπου φτάσαμε σε ένα σημείο να μην έχω τα κουράγια να κάνω μπάνιο, να σηκωθώ από το κρεβάτι κτλ. Τότε ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπαθα κύστη του κόκκυγα, μιας και όλη μέρα ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι και αρνιόμουν να σηκωθώ. Οι δικοί μου με τάιζαν με το ζόρι και μου έδιναν επίσης νερό με το ζόρι γιατί το αρνιόμουν και αυτό. Σηκωνόμουν και ένιωθα ότι δεν υπάρχει νόημα στο ό,τι κάνω οπότε και ποιος ο λόγος να φάω; Όποτε είχα αναλαμπές, με έπιαναν κρίσεις θυμού για αυτό που περνούσα και πετούσα πράγματα κάτω και ούρλιαζα γιατί δε μπορούσα να καταλάβω γιατί μου συμβαίνει όλο αυτό.

Βλέποντας όλα αυτά οι δικοί μου με πήγαν προφανώς σε ειδικό όπου και μου έγραψε αντικαταθλιπτικά μαζί με ηρεμιστικό γιατί όποτε με έπιαναν οι κρίσεις θυμού ήμουν ανεξέλεγκτη. Δε τα πήρα και πάρα πολύ καιρό, ένα 6 μηνο μόνο και ύστερα σιγά σιγά τα διέκοψα. Δε νομίζω ότι η αγωγή αυτή με βοήθησε ιδιαίτερα. Δε θυμάμαι να νιώθω ιδιαίτερα καλά με αυτά τα φάρμακα. Απλώς ένιωθα λίγο καλύτερα. Αυτό που με έβγαλε αργά αργά από το βούρκο ήταν:

1)Ρύθμισα τα ορμονικά μου με κατάλληλη αγωγή η οποία μου έκατσε καλά
2) Προσπάθησα δειλά δειλά να με πιέσω να κάνω πράγματα στα όποια ίσως έβρισκα νόημα
3)Προσπάθησα να κοιμάμαι νωρίς. Παρατήρησα ότι κάτι που με έβλαπτε πολύ ήταν οι λάθος ώρες ύπνου.
4)Πήρα απόφαση να ανοίξω το κύκλο μου και να γνωρίσω νέο κόσμο.
5) Βρήκα δουλειά ακόμα και άσχετη με το αντικείμενο μου ώστε να νιώθω χρήσιμη έστω και λίγο σε κάτι.

Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, κατάφερα να βγω από όλο αυτό το συννεφάκι. Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν ήξερα καν αν θα τα καταφέρω. Όμως τα κατάφερα και αυτό που ένιωσα δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Ένιωσα ότι βγήκα από δεσμά που κρατούσαν πίσω. Ηρέμησα μέσα μου. Απελευθερώθηκα. Και δε το αντικαθιστώ με τίποτα αυτό.

 

[Valder]

Είναι περίπλοκο να εξηγήσω ακριβώς τι με βοήθησε. Γιατί απλούστατα και εγώ η ίδια δε ξέρω τι ήταν αυτό που με έβγαλε από όλο αυτό το μαρτύριο.

Εμένα η κατάθλιψη άρχισε στη δεύτερη καραντίνα του κοβιντ όπου τα συμπτώματα ξεκίνησαν προοδευτικά από το να ξυπνάω και να νιώθω κενή το πρωί όπου φτάσαμε σε ένα σημείο να μην έχω τα κουράγια να κάνω μπάνιο, να σηκωθώ από το κρεβάτι κτλ. Τότε ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπαθα κύστη του κόκκυγα, μιας και όλη μέρα ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι και αρνιόμουν να σηκωθώ. Οι δικοί μου με τάιζαν με το ζόρι και μου έδιναν επίσης νερό με το ζόρι γιατί το αρνιόμουν και αυτό. Σηκωνόμουν και ένιωθα ότι δεν υπάρχει νόημα στο ό,τι κάνω οπότε και ποιος ο λόγος να φάω; Όποτε είχα αναλαμπές, με έπιαναν κρίσεις θυμού για αυτό που περνούσα και πετούσα πράγματα κάτω και ούρλιαζα γιατί δε μπορούσα να καταλάβω γιατί μου συμβαίνει όλο αυτό.

Βλέποντας όλα αυτά οι δικοί μου με πήγαν προφανώς σε ειδικό όπου και μου έγραψε αντικαταθλιπτικά μαζί με ηρεμιστικό γιατί όποτε με έπιαναν οι κρίσεις θυμού ήμουν ανεξέλεγκτη. Δε τα πήρα και πάρα πολύ καιρό, ένα 6 μηνο μόνο και ύστερα σιγά σιγά τα διέκοψα. Δε νομίζω ότι η αγωγή αυτή με βοήθησε ιδιαίτερα. Δε θυμάμαι να νιώθω ιδιαίτερα καλά με αυτά τα φάρμακα. Απλώς ένιωθα λίγο καλύτερα. Αυτό που με έβγαλε αργά αργά από το βούρκο ήταν:

1)Ρύθμισα τα ορμονικά μου με κατάλληλη αγωγή η οποία μου έκατσε καλά
2) Προσπάθησα δειλά δειλά να με πιέσω να κάνω πράγματα στα όποια ίσως έβρισκα νόημα
3)Προσπάθησα να κοιμάμαι νωρίς. Παρατήρησα ότι κάτι που με έβλαπτε πολύ ήταν οι λάθος ώρες ύπνου.
4)Πήρα απόφαση να ανοίξω το κύκλο μου και να γνωρίσω νέο κόσμο.
5) Βρήκα δουλειά ακόμα και άσχετη με το αντικείμενο μου ώστε να νιώθω χρήσιμη έστω και λίγο σε κάτι.

Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, κατάφερα να βγω από όλο αυτό το συννεφάκι. Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν ήξερα καν αν θα τα καταφέρω. Όμως τα κατάφερα και αυτό που ένιωσα δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Ένιωσα ότι βγήκα από δεσμά που κρατούσαν πίσω. Ηρέμησα μέσα μου. Απελευθερώθηκα. Και δε το αντικαθιστώ με τίποτα αυτό.

Αξιοθαύμαστο, σε ευχαριστώ πολύ! Αυτά που απαρίθμησες είναι (ή ήταν ως πρόσφατα πολλά) που υποψιαζόμουν κι εγω οτι με ρίχνουν.

Θα πρόσθετα και την δίαιτα (βλ ορμονικά - κορτιζόλη - στρες), σε μένα. Αλλα ειναι ενα κομμάτι. Και που το διόρθωσα, δεν αρκεί, χωρίς καλό υπνο πχ αντιο ορμόνες, όλη η τέστο πχ ΚΑΙ με καλο υπνο φτιάχνεται. (και γυμναστική)

Το αντιλαμβανομαι ως εναν ανατροφοδοτουμενο κυκλο. Μπορει να μη θυμασαι απο που αρχισες να πιανεις το νήμα, αλλά απο κάπου πρέπει να το πιάσει κανείς, ειδάλλως το ένα κακό πράγμα τροφοδοτεί και τροφοδοτείται απο τα άλλα. Μια τεράστια ματαίωση.

Να σαι καλά και πάντα μακριά απο τετοια δεσμά!