Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

[Rempeskes]

Παρόλα αυτά έρχονται στιγμές ή και περίοδοι (μέρες ολόκληρες) που νιώθω μια ευφορία, μια αισιοδοξία, μια ενεργητικότητα που δεν μπορώ με τίποτα να εξηγήσω.

Αυτο μπορείς να το αντιμετωπίσεις με την βοήθεια ενός ειδικού.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Είμαι σε αυτή τη φάση εδώ και τρία χρόνια και μπορώ να πώ ότι δεν αντιμετωπίζω μια μίνι κατάθλιψη αλλά κατάθλιψη κανονική (με απόπειρες, αυτοκαταστροφικές τάσεις, διατροφικές διαταραχές και όλα τα συναφή).

Επισης και αυτο μπορεις να το αντιμετωπισεις με τη βοηθεια ενος ειδικου..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

χμ..εχω περασει τετοια φαση..κρατησε αρκετες μερες,ισως και μηνες...δεν φαινοταν κατι εξωτερικα αλλα μεσα μου κοντευα να τρελαθω...δεν εκανα πραγματα που φυσιολογικα απολαμβανα και περναγα ωρες ακουγοντας ολα τα down κομματια που μπορειτε να φανταστειτε...ηταν χαλια..ημουν και ειμαι κλειστη και δεν μιλαγα για το γεγονος οτι ημουν σε τετοια φαση...ομως το ξεπερασα....βασικα το φιλοσοφησα το θεμα και ειδα οτι δεν οδηγει πουθενα αυτη η κατασταση..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

βασικα το φιλοσοφησα το θεμα και ειδα οτι δεν οδηγει πουθενα αυτη η κατασταση..

Και καλα εκανες..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

βασικα το φιλοσοφησα το θεμα και ειδα οτι δεν οδηγει πουθενα αυτη η κατασταση..

Δατς λάιφ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Simel]

Έχω περάσει φάση που όλα τα σκεφτόμουν αρνητικά που τριγυρνούσαν χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό που όλα μου έφταιγαν ..δεν ξέρω βέβαια αν αυτό θα μπορούσε να είναι μια μίνι κατάθλιψη και δεν το έχω ψάξει γιατί κράτησε λίγες μέρες μόνο ..ήταν περίοδος δύσκολη, βουτηγμένη στο άγχος..
Ας πάμε σε κάτι άλλο τώρα..
Όταν φιλικά σας πρόσωπα ή άτομα της οικογενείας έχουν κατάθλιψή ..συναναστρέφεστε μαζί τους σχεδόν καθημερινά και νιώθετε έντονα την απιθυμεία να κάνετε κάτι ουσιαστικό, να τους βοήθησε τι κάνετε σε αυτή της περίπτωση? Τέτοια άτομα μπορούν πραγματικά ψυχικά να βοηθηθούν από κοντινά τους πρόσωπα ή ο ψυχολόγος / ψυχίατρος έχει την αποκλειστικότητα στην φάση αυτή?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Έχω περάσει φάση που όλα τα σκεφτόμουν αρνητικά που τριγυρνούσαν χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό που όλα μου έφταιγαν ..δεν ξέρω βέβαια αν αυτό θα μπορούσε να είναι μια μίνι κατάθλιψη και δεν το έχω ψάξει γιατί κράτησε λίγες μέρες μόνο ..ήταν περίοδος δύσκολη, βουτηγμένη στο άγχος..
Ας πάμε σε κάτι άλλο τώρα..
Όταν φιλικά σας πρόσωπα ή άτομα της οικογενείας έχουν κατάθλιψή ..συναναστρέφεστε μαζί τους σχεδόν καθημερινά και νιώθετε έντονα την απιθυμεία να κάνετε κάτι ουσιαστικό, να τους βοήθησε τι κάνετε σε αυτή της περίπτωση? Τέτοια άτομα μπορούν πραγματικά ψυχικά να βοηθηθούν από κοντινά τους πρόσωπα ή ο ψυχολόγος / ψυχίατρος έχει την αποκλειστικότητα στην φάση αυτή?

γεια σου σιμελ!

καταρχας οταν συγγενικα σου προσωπα εχουν καταθλιψη το βασικοτερο ειναι- και το πιο δυσκολο- να προσπαθησεις να μην επηρρεαστεις απο αυτο μεσα σου. Αυτο ειναι αναποφευκτο οποτε και προσπαθεις ναι μενα να βοηθας αλλα με μετρο. παντα η προσπαθεια γινεται με μετρο.

ο ψυχιατρος και ο ψυχολογος οταν η κατασταση εχει φτασει στο απροχωρητο ειναι ο μοναδικος συμβουλος.
συνηθως ενα ατομο καταθλιπτικο για να το ξεπερασει πρεπει να το δουλεψει μεσα του με τον εαυτο του.η καταθλιψη ειναι σαν τη εξαρτηση απο τα ναρκωτικα.
ο τοξικομανης, αν δεν το θελει πραγματικα, δεν απεξαρτειται.
ειναι ναι μεν ασθενης, αλλα οχι αρρωστος.
συνηθως οι καταθλιπτικοι και εξαρτημενοι ειναι ατομα ευαλωτα, αδυναμα(κι ας μη φαινονται), επηρρεπη και αυτοκαταστροφικα και απαιτητικα.εχουν μαθει να ζουν καλα και δεν αντεχουν την αποτυχια.
μερικες φορες ζητουν τακτικη εως συνεχη επιβεβαιωση και πολλα μπραβο. δεν αντεχουν να μην αναγνωριζονται οι αξιες τους και δεν δεχονται την ηττα.

εσυ εισαι 21 χρονων και θελεις να ζησεις, να μαθεις τον δικο σου εαυτο.
αν μπεις στη διαδικασια να τους λυσεις το προβλημα, απο τη στιγμη που δεν εισαι ειδικος, θα καταφερεις να δημιουργησεις κι εσυ δικα σου.
συνηθως λενε πως η αγαπη φτανει.
στη συγκεκριμενη περιπτωση ισως να μη φτανει.
τι παραπανω μπορεις να δωσεις απο αγαπη?

συνοψιζοντας
- δινεις αγαπη κι αυτα που μπορεις. αν ξεπερασεις τα ορια σου δε θα βοηθησεις ουσιαστικα.
- ελπιζεις κι ευχεσαι να ξυπνησει ο ανθρωπος σου αυτος απο τον ληθαργο, σκεπτομενος με γνωμονα τη λογικη , εκλογικευοντας μεσα απο τα γεγονοτα κι οχι μεσα απο συναισθηματα και βλεποντας καθαρα την πραγματικοτητα της ζωης- πως η ζωη ειναι δυσκολη.και πως δε μετρα η ευκολια αλλα η συνεχης προσωπικη βελτιωση και η βελτιωση των ηδη υπαρχουσων σχεσεων. μπορει να γινει αποδεκτο ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ απο ολους? αν γινοταν απο ολους δε θα υπηρχε δυστυχια στον κοσμο, μνησικακια και πικρια.
- συμβουλευεσαι κι εσυ η ιδια εναν ψυχολογο γιατο τι θα μπορουσες να κανεις ωστε να βοηθησεις.

εξακολουθω να πιστευω πως τα φαρμακα και οι ψυχολογοι- ψυχιατροι εχουν τον τελευταιο λογο σε περιπτωσεις καταθλιψης.

επισης ας μην μπερδευουμε θλιψη με καταθλιψη.
το ενα ειναι φαση ζωης, το αλλο ασθενεια με σταδια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Simel]

Γεια σου και σε εσένα mindcircus!

Σίγουρα όλη αυτή η φάση σε ρίχνει πολύ ψυχολογικά ειδικά όταν το πρόσωπο αυτό είναι της οικογένειας και, ναι θέλει ιδιαίτερη προσοχή να μην σε επηρεάσει αρνητικά..αλλά όταν αγαπάς κάποιον συμπάσχεις, στενοχωριέσαι και είναι τόσο κρίμα να μην μπορείς να κάνεις κάτι ουσιαστικό ειδικά όταν η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως και παράλληλα το άτομο σε φέρνει εκτός εαυτού..

Όταν ακόμα και ο ψυχίατρος που παρακολουθεί το άτομο έχει απηυδήσει τι γίνεται?

Όταν ο ασθενής φρικάρει τους γύρω του σε βαθμό που χάνεται η επικοινωνία και η λογική μαζί?

Όταν ΄΄φαίνεται΄΄ ότι ο ασθενής δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του και σκέφτεται μόνο αρνητικά?

Είναι τόσοι πολλοί παράγοντες που..φαίνονται ένα βουνό .

Σε αυτά τα ερωτήματα ίσως θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος ειδικός..


Υ.Γ - Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι σε περίπτωση μανιοκατάθλιψης όπου σε αυτή την φάση (από τα λεγόμενα και όχι μόνο του ειδικού) το άτομο έχει ποιο έντονη την εμμονή μέσα του.


πφφ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

κατ αρχας, ψυχίατρος που απελπίζεται με την κατάσταση ενός ασθενούς( είτε πρόκειται για σοβαρό πρόβλημα είτε για λιγότερο σοβαρό), κατά τη γνώμη μου κι αυτό είναι και θέμα κοινής λογικής, δεν είναι καλός γιατρός.

Επειδή ειδική δεν είμαι και δεν μπορώ να μπω σε ξένα χωράφια για ένα τέτοιο ζήτημα μπορώ εντελώς φιλικά να σου πω μια γνώμη. Προσωπικά δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην κλασσικη ιατρική.
απο το τελευταίο σου μηνυμα μοιάζεις κάπως κουρασμένη απο την κατάσταση.
μην ξεχνάς πως υπάρχουν αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι και πως η παραμικρή αισιοδοξία τους φέρνει θλίψη.

γνώμη μου και πάλι, αποστασιοποιήσου και ψάξε οπως ξαναείπα πολλές ιατρικές συμβουλές, να ακούσεις δεύτερη και τρίτη γνώμη για το πως μπορείς να βοηθήσεις. επηρρεάζεσαι ίσως κι ίσως χρειαστεί αργότερα να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο για αυτη σου τη περιπέτεια.. ακόμα και τώρα θα μπορούσες πιστέύω.
μάλλον έχεις ανάγκη την επικοινωνία, εδώ είμαστε να τα λέμε πάντως.


φιλικά, mc

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Είμαι της άποψης οτι η κατάθλιψη δεν είναι κατεξοχήν ασθένεια, αλλά παραίτηση του μυαλού για ζωή που γίνεται με τη θέληση του ανθρώπου. Θέλω να πω οτι πιστεύω οτι μπορείς να το ελέγξεις ώστε να μη φτάσεις σε αυτό το σημείο, σε αντίθεση με μια άλλη κλασσική ασθένεια που δεν μπορείς να το ελέγξεις (πχ έχεις κάποια κύστη ή όγκο κλπ). Μιλούσα με μια κοπέλα που πέρασε κατάθλιψη για ένα χρόνο για κάποιο συγκεκριμένο θέμα και πίστευε πως μπορεί να το λύσει μόνη της, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε και πήγε σε ψυχολόγο, ο οποίος την "οδήγησε" είπε σε μονοπάτια του μυαλού και του παρελθόντος της που δεν ήξερε οτι υπήρχαν κι έτσι ξεπέρασε την κατάθλιψη. Αναρωτιέμαι τώρα εγώ, γιατί ένας άνθρωπος να αφήνει τόσο τον εαυτό του να πέσει σε βαρειά μελαγχολία και σε κατάθλιψη; Το περιβόητο αίσθημα (ένστικτο μάλιστα) της επιβίωσης πού πάει σε αυτές τις περιπτώσεις;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[gademis]

ΙΜΗΟ mode on.
Το άν μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση, αυτο ειναι ενα θέμα που χωράει πολύ συζήτηση. Σίγουρα η θέληση ενός ατόμου παίζει μεγάλο ρόλο και μπορεί να επιρρεάσει την ψυχολογική κατάσταση είτε προς τη μία πλευρά είτε προς την άλλη, αλλά δεν είναι η μόνη παράμετρος. Απόδειξη αυτού είναι οτι υπάρχει πολύ ισχυρή γενετική συσχέτηση στην κατάθλιψη. Είναι μία κατάσταση που στις βαριές μορφές επιρρεάζει τη δυνατότητά να "ευχαριστιέται" κάποιος τα πράγματα, και αυτο γίνεται με νευροχημικό τρόπο (είναι σύμπτωμα όμως αν και τυχαίνει να ενισχύει πάρα πολύ και τις πρωτογενείς αιτίες κάποιες φορές).

Όλα αυτά παίζουν ρόλο στο πόσο δύσκολα η εύκολα βγαίνεις απο τον κύκλο, οπότε δεν θα έλεγα ακριβώς οτι είναι εξ ολοκλήρου στην ευχαίρια ενός ανθρώπου να υποστεί η όχι αυτή την κατάσταση, αν και αναγνωρίζω οτι η θέληση παίζει μεγάλο ρόλο. ΚΑΙ αυτή όμως επιρρεάζεται απο την κατάθλιπτική κατάσταση. Ο ανθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα, αρκεί να το πιστέψει, το κακό είναι οτι μπορέι και να πιστέψει τα πάντα, σύμπεριλαμβανομένου και του οτι του αξίζει η του οτι είναι αναπόφευκτη η κατάσταση που βιώνει, και αυτός είναι απο τους μεγαλύτερους κινδύνους.

Το περιβόητο αίσθημα (ένστικτο μάλιστα) της επιβίωσης πού πάει σε αυτές τις περιπτώσεις;

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, όπως και τα περισσότερα ένστικτά του ο άνθρωπος έχει την προοπτική να τα ξεπεράσει. Δεν συμβαίνει πολύ συχνά ευτυχώς (εξ ού και δεν έχουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά παρα ένα μικρό μέρος των ατόμων με κατάθλιψη).

γιατί ένας άνθρωπος να αφήνει τόσο τον εαυτό του να πέσει σε βαρειά μελαγχολία και σε κατάθλιψη;

Δέν μπορείς να εκλογικεύσεις αυτούς τους λόγους, γιατι οι συναισθηματικές αντιδράσεις μας δεν υπαγορεύονται απο τη λογική μας. Τι λόγο έχεις να χαίρεσαι οταν βλέπεις ενα αγαπημένο σου πρόσωπο, να ευχαριστιέσαι μια μέσα στην παραλία και τι λόγο έχεις να στεναχωριέσαι για κάτι κακό που σου συμβαίνει στη ζωή σου; Κανείς δεν "αποφασίζει" να πέσει σε κατάθλιψη, είναι αποτέλεσμα των περιστάσεων και των ψυχολογικών αποθεμάτων και της προδιάθεσης κάποιου. Το να έχεις δεί η αναγνωρίσει την κατάσταση βοηθάει αλλά μέχρι ένα σημείο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Δέν μπορείς να εκλογικεύσεις αυτούς τους λόγους, γιατι οι συναισθηματικές αντιδράσεις μας δεν υπαγορεύονται απο τη λογική μας.

Μα αυτό λέω, οτι όταν πας να επιβιώσεις δεν μπαίνει στη μέση η λογική. Αν σκοντάψεις και πας να πέσεις, βάζεις ενστικτωδώς τα χέρια σου για να προστατευτείς, δεν το κάνεις με τη λογική, α πέφτω, κάτσε να σκεφτώ, α να βάλω τα χέρια μου να σωθώ. Όταν λοιπόν σε παίρνει από κάτω, δεν μπορείς αυτόματα να διώξεις τη μελαγχολία που σου έρχεται, τις κακές σκέψεις, ώστε να επιβιώσεις;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Όχι αλλιώς δε θα μιλούσαμε για παθολογία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Όχι αλλιώς δε θα μιλούσαμε για παθολογία.

Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα άσχημα συναισθήματα και κατ' επέκταση την κατάθλιψη; Γιατί εγώ κάθομαι και βασανίζομαι ενώ εσύ το προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα άσχημα συναισθήματα και κατ' επέκταση την κατάθλιψη; Γιατί εγώ κάθομαι και βασανίζομαι ενώ εσύ το προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου;

Είναι ένας πολύπλοκος συνδυασμός παραγόντων. Γενετική προδιάθεση, βιοχημεία του εγκεφάλου, χαρακτηριστικά προσωπικότητας, οικογενειακό περιβάλλον, ματαιώσεις, προσωπικά βιώματα, τρόπος αντίληψης και νοηματοδότησης βιωμάτων, τα αστέρια στον ουρανό τη μέρα που γεννήθηκες, ο παπάς που περνούσε τυχαία, εκατοντάδες πράγματα συντελούν στο ότι είμαστε διαφορετικοί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Είμαι της άποψης οτι η κατάθλιψη δεν είναι κατεξοχήν ασθένεια, αλλά παραίτηση του μυαλού για ζωή που γίνεται με τη θέληση του ανθρώπου.

Ποιος θελει αραγε να περναει ολη τη ζωη του μες την θλιψη; Φυσικα ειναι ενα κομματι της ζωης και αυτο. Ισως αυτοι που συνηθηζουν να κατηγορουν τον εαυτο τους για οτιδηποτε και που ποτε δεν τους εδωσαν να καταλαβουν οτι ενα λαθος ειναι απλα ενα λαθος. Που απο παντα επρεπε να ειναι τελειοι για να μην στεναχωρουν ή απογοητευουν τους γονεις τους.

Αναρωτιέμαι τώρα εγώ, γιατί ένας άνθρωπος να αφήνει τόσο τον εαυτό του να πέσει σε βαρειά μελαγχολία και σε κατάθλιψη;

Γιατι τον αφησαν κι'αυτον καποτε οταν η αυτοπεποιθηση και η αυτοεκτιμηση ηταν εξαρτημενη απ'τους γονεις του.

Όταν λοιπόν σε παίρνει από κάτω, δεν μπορείς αυτόματα να διώξεις τη μελαγχολία που σου έρχεται, τις κακές σκέψεις, ώστε να επιβιώσεις;

Αυτοματα για οσους εχουν μια ξεκαθαρη επικοινωνια με τα θελω τους, τις επιθυμιες και τις αναγκες του εαυτου τους. Τα ατομα που απ'την αρχη της ζωης τους εμαθαν να αναγνωριζουν τις αναγκες του εαυτου τους γιατι οταν ηταν μικρα παιδια δεχτηκαν προσοχη και αγνη αγαπη για τις επιθυμιες τους απ'τους γονεις τους.

Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα άσχημα συναισθήματα και κατ' επέκταση την κατάθλιψη; Γιατί εγώ κάθομαι και βασανίζομαι ενώ εσύ το προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου;

Γιατι ισως δεν εχουν ξεκαθαρισει τα πραγματα μεσα μου; Γιατι υπαρχει μια θολουρα μεσα μου η οποια με εμποδιζει να δω τι χρειαζεται πραγματικα ο "αληθινος" μου εαυτος; Μηπως επειδη ποτε δεν λειτουργησα με το πραγματικο μου "εγω" και φλερταρω συνεχως με διαφορες καταστασεις και ιδιοτητες που πολλες φορες δεν εχουν καμια σχεση με την ταυτοτητα μου;
Σκεψου οτι αν σπρωξεις δυνατα εναν ανθρωπο ο οποιος προχωραει σθεναρα σιγουρα θα χασει τα πατηματα του αλλα μετα απο λιγο θα σταθει και παλι ορθιος. Αν ομως σπρωξεις εναν ανθρωπο φοβισμενο γεματο αμφιβολιες το πιο λογικο ειναι να χασει για τα καλα τον βηματισμο του και να πεσει κατω. Και αυτο θα γινεται καθε φορα που θα νοιωθει μια πιεση.

Μιλούσα με μια κοπέλα που πέρασε κατάθλιψη για ένα χρόνο για κάποιο συγκεκριμένο θέμα και πίστευε πως μπορεί να το λύσει μόνη της, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε και πήγε σε ψυχολόγο, ο οποίος την "οδήγησε" είπε σε μονοπάτια του μυαλού και του παρελθόντος της που δεν ήξερε οτι υπήρχαν κι έτσι ξεπέρασε την κατάθλιψη.

Την οδηγησε σε μονοπατια του μυαλου και του παρελθοντος της που δεν ηξερε οτι υπηρχαν. Μολις εποιασες το νοημα. Αυτο που κανει η ψυχαναληση δηλαδη. Κατι το οποιο θα ηθελα να κανω και γω καποια στιγμη. Οπως ελεγε ενας σημαντικος ψυχιατρος αν περναγαμε ολοι απο ψυχαναλυση ο κοσμος σιγουρα θα ηταν καλυτερος. Αυτο που πετυχαινεις δηλαδη ειναι να γνωρισεις το πραγματικο σου "εγω" και να ξεδιαλυνεις λιγο τη θολουρα που υπαρχει γυρω απ'αυτο. Kατι που δεν ειναι τοσο ευκολο οσο ακουγεται

Είναι ένας πολύπλοκος συνδυασμός παραγόντων. Γενετική προδιάθεση, βιοχημεία του εγκεφάλου, χαρακτηριστικά προσωπικότητας, οικογενειακό περιβάλλον, ματαιώσεις, προσωπικά βιώματα, τρόπος αντίληψης και νοηματοδότησης βιωμάτων, τα αστέρια στον ουρανό τη μέρα που γεννήθηκες, ο παπάς που περνούσε τυχαία, εκατοντάδες πράγματα συντελούν στο ότι είμαστε διαφορετικοί.

Εκατονταδες ειναι τα πραγματα που συντελουν να ειμαστε διαφορετικοι και ειμαστε διαφορετικοι ετσι κι αλλιως. Γιατι ομως καποια ατομα μπορουν να πλασαρουν πιο ευκολα την διαφορετικοτητα τους απο καποια αλλα; Γιατι ενας ικανος, ταλαντουχος ανθρωπος κουβαλαει για παντα ενα βαρος μεσα του ενω ενας αφελης, μονοδιαστατος μπορει να εχει αμεση επαφη με τη ζωη του και να τη ζει πληρως;

Σιγουρα ειμαστε ολοι διαφορετικοι και ειμαστε. Αυτο που αναζηταμε ομως ολοι ειναι η αγαπη και η αποδοχη του βαθυτερου εαυτου και της διαφορετικοτητας μας. Και μονο μ'αυτη την προυποθεση μπορουμε να την στηριξουμε και να αποκαλυψουμε τη μαγεια της.

Αλλιως δεν υπαρχει μαγεια..

And that's a motherfucking fact!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

εδω θα πρεπει η σιμελ να μας πει αν υπαρχει και κληρονομικοτητα που παιζει βασικο ρολο, αν οχι τον βασικοτερο.

η καταθλιψη ειναι ασθενεια και εχει σταδια απο χαμηλα σε υψηλοτερα.
η μελαγχολια ειναι συναισθημα που ερχεται και παρερχεται και δε χρηζει αμεσης βοηθειας.
αν καποιος δε μπορει να αντιμετωπισει μονος ενα προβλημα του απευτθυνεται σε φαρμακευτικη αγωγη.
εχει να κανει με το dna, κληρονομικοτητα, ευαισθησια οργανισμου ακομα και με τον ιδιο τον χαρακτηρα.
υπαρχουν αδυναμοι και δυνατοι ανθρωποι.
οπως ποναει το δοντι μας και παμε στον οδοντιατρο ετσι καμια φορα πονα η ψυχη μας για καιρο, οσα και να κανουμε δεν βρισκουμε γιατρεια, οποτε απευθυνομαστε σε ειδικο.

δεν ειμαι κατα των ψυχολογων, ειμαι ομως υπερ της ανθρωπινης ψυχικης δυναμης που ειναι ικανη να τσακισει καθε πονο αν θελει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alex-k]

ζω μια μόνιμη κατάθλιψη η οποία έχει φυγές ψυχασθένειας και τρέλας.
το μόνο που μπορεί να την κάνει καλά είναι να μην ξανασυναντηθεί με τα αίτια που την ερεθίζουν και την προκαλούν.
αν δεν μπορεί να γίνει αυτό .
κλείνεις την πόρτα κοιτάς μέσα σου και βρίσκεις τρόπους να ταΐσεις αυτό που είσαι και να σε κάνεις καλύτερο.
και όχι να ταΐσεις αυτό και αυτούς που θα σε κάνουν χειρότερο .
αυτά στο γενικό πλαίσιο κοινωνικής κατάθλιψης και της απόρηψης της κοινωνίας που ζεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Speedy]

Πάντοτε ήμουν ένα άτομο ΠΑΡΑ πολυ ενεργό.. χωνόμουν παντού.. έκανα πάντα αυτο που ήθελα και είχα τους πάντες γύρω μου όπως τους ήθελα.. Μεγάλη αυτοπεποίθηση κύρια πηγή της ζωής μου.. Πάντα μέσα στη χαρά.. Ολοι με θυμούνται για το χαμόγελο μου.

Τώρα πια τπτ δν είναι ίδιο..

Θα μου πείτε χαζός ο λόγος.. 2 αποτυχηημένες σχέσεις σε πολύ μικρο διάστημα..

Όπως και να έχει η τωρινή μου κατάσταση αντικατοπτρίζεται ως εξής: Βάζω τα κλάματα με το παραμικρό, δεν έχω όρεξη για τπτ και άν κάνω κάτι θα το κάνω μόνο και μόνο στην προσπάθεια μου να ξεφύγω. Νιώθω πως έχω χάσει τον σεβασμό ολωνων, η αυτοπεποίθηση δν γνωρίζω πια τι ακριβώς είναι και το κυριοτερό.. αυτο το χαμόγελο είναι πια ψεύτικο...

Αυτη τη στιγμή που τα γράφω αυτά κλαίω.. χωρίς λογο.. απλά κλαίω..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[gandalf]

Θα μου πείτε χαζός ο λόγος.. 2 αποτυχηημένες σχέσεις σε πολύ μικρο διάστημα..

μια σταγόνα χρειάζεται για να ξεχειλίσει το ποτήρι

Όπως και να έχει η τωρινή μου κατάσταση αντικατοπτρίζεται ως εξής: Βάζω τα κλάματα με το παραμικρό, δεν έχω όρεξη για τπτ και άν κάνω κάτι θα το κάνω μόνο και μόνο στην προσπάθεια μου να ξεφύγω. Νιώθω πως έχω χάσει τον σεβασμό ολωνων, η αυτοπεποίθηση δν γνωρίζω πια τι ακριβώς είναι και το κυριοτερό.. αυτο το χαμόγελο είναι πια ψεύτικο...
Αυτη τη στιγμή που τα γράφω αυτά κλαίω.. χωρίς λογο.. απλά κλαίω..

γενικά είμαι πολύ ευαίσθητος σε τέτοια θέματα, σε παρόμοια κατάσταση ήμουν και εγώ για σχεδόν 4 χρόνια (για αρκετά διαφορετικούς λόγους από τους δικούς σου), μόνο φέτος που άλλαξα λίγο φίλους και κοινωνικό περίγυρο ένιωσα (πολύ) καλύτερα και νιώθω ότι επιτέλους έχω ξεφύγει από πράγματα του παρελθόντος που με στοχειώνουν...

υπάρχει κάποιος κοντινός σου με τον οποίο μπορείς να μιλήσεις? κάποιος φίλος? το να μιλάς (και όχι μέσω διαδικτύου) βοηθάει πάρα πολύ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.