Ακατάληπτη σουρεολαγνεία

[Δεσμώτης]

Στο τσικαμπούμ και στην απαντοχή των γονάτων,
κρίνεται το κελαηδητό από φρεσκοαγορασμένο καναρίνι.

Το λυκαυγές είναι μορφασμός νεοσσού στη φύση που δεν ζήτησε να δει
αλλά η πείνα του το οδήγησε να κάνει τον μορφασμό ένα λυσσάρικο ράμφισμα στο στόμα
της μανούλας.



Θέτουμε στα νιάτα άδοξο τέλος ή ο ερχομός των γηρατειών μια νέα διαβολική δοξασία;

Ας χτίσουμε νέες χώρες για τα άγουρα στήθη,
για τους ασχημάτιστους όρχεις.

Όσοι πιστοί προσέλθετε με τα i-pod σας
και προσοχή μην πείτε σε κανένα άνω των είκοσι να σας ακολουθήσει...

Ο αετός της προσοχής είναι στους μηρούς σας και στήνει αυτί
για όποια μελλοντική πιθανή διαρροή του κοινού σκοπού.

Είμαστε στην εποχή που το λάθος πληρώνεται εντόκως...

αν ακόμα θέλουμε να στρογγυλέψουν τα βυζιά μας και να αναπτυχθούν τα @@ μας....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Δύο χιλιάδες οχτώ Κολοσσοί
(IV)

Τα δόντια μες στο σίδερο το σίδερο μες στα δόντια
Μια ομπρέλα
Αναμεσίς στα μπούτια σου
ένα κεφάλι αναμεσίς στα μπούτια σου
ένας καρχαρίας στα δόντια της ομπρέλας
Δεν είναι το σίδερο τα δόντια
Οι ομπρέλες και τα μπούτια
Αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Εσύ, ο κοκκινολαίμης κομάντος της CIA
Κι αναμεσίς του εκδικητή ένα ποδήλατο
Η οδοντίατρος και το πλοίο μες στο κεφάλι της
Και τα δάχτυλά της μέντες και θεόκλητα οξείδια
Ο θεολόγος του νεάτερνταλ πήδηξε ένα πρόβατο
Και στη Ρωσική ωλένη των ναυτών, ένα παιδί

Αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Νʼ αρμέγει τα βυζιά μου μες στις τσέπες του
Ο τσάρος παππούς


Εσύ και οι παλιοταινίες σου και οι παλιοταινίες σου οι παλιοταινίες
σου
O Ασκληπιός που ξέθαψε τους κεραυνούς των Ηρακλειδών με γυμνό χέρι και μια αυγή έβαφε μωβ τα μαλλιά του κυρίου Λουαπάρ

Που για χάγη σου μίλησα γαλλικά σε 5 ψαγοκόκαλα
Ο θεογαμμένος των θεάτγων της δευτέγας
Και η μαντόνα με το σολωμικό πιρούνι
Ο ξανθός μου φίλος με τις πορτοκαλί πιέτες
Και η Σουηδέζα ποιήτρια
Αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Πυξ-λαξ τις ράγες του Θησείου
Με τον έρωτα στα μουνιά μας
Και την κάμερα στο χέρι του Ινδού
Αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Αυτή την Πέμπτη που
μια μπαλαρίνα κατούρησε μέσα στην μπανιέρα
Ένα κοράκι
Και βυσσινί αυγά
Που τράβηξε το καζανάκι
Και που θε απλωτές
Στη θάλασσα των 100 κελσίου
Πουʼ σφύριζες για λεπτά στη θαλαμηγό
Κι ένα τρίγωνο μας αλφαβήτιζε ως ασφαλτόδρομο
Αυτό το μεγάλο το μεγάλο το μεγάλο
Δέντρο
Που ανθράκωσε τη βουκολική ονείρωξη
-Καφέ δεν είχες πιει;-

Και ξεκουρδίζαμε ένα κόντρα μπάσο στην εθνική βιβλιοθήκη
Βαρεμένοι να διαβάσουμε τους πεντάτομους κιρκικούς πάπες

Αφού μου τοʼ πες τα κάλλια είναι ανδρείκελα
και οι καθαρίστριες των Μουσών MILF σουρικάτες


Η καστανή που κιτρίνισε τη συμμετρία με τα δόντια της
Για το ταξίδι στην πολική μεριά του νυχιού της

Και το κορίτσι πουʼ παιρνε τα μέτρα του κρεμμυδιού
Για να βγάλει τα μάτια της στο μπαρμπρίζ του αυτοκινήτου

Δεν ξέρω να κλαίω καλύτερα από σένα
Κάτω απʼ τη μασχάλη του υπουργού
Και μέσα στο αυτί μιας λεχώνας
Δεν ξέρω να δω αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Και όπως τον είδαμε
Και δεξιά απʼ το μαξιλάρι του υπολοχαγού
Στα ιστιοπλοΐα του αδερφού μας
Και στις Βαβέλ των λεσβιακών ποδιών.

Δεν ξέρω να δω αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Και όπως τον είδαμε
Μες απʼ τα τετρακίνητα των αυτιστικών
Και τις σερβιτόρες γατούλες με το
Κυριακάτικο οπωρικό κάτω απʼ το βρακί
Πουʼ μοιαζε κι αυτό σαν ήλιος
Ή και πυροτέχνημα που αποχρωματίζεται εναλλάξ

Είναι ο ήλιος
στην 24 κλίνη του δημοσίου νοσοκομείου του αληιθθφτ
όπως τον είδαμε
για να μην τον ξαναδούμε
5 φορές μες απʼ την ίδια κερήθρα


Και συ με τις κάλτσες σου μεʼ ντυσες σαν πεύκο
Και με θήλασες οκτάβες νέγρων

Είναι ίσα το παιδί
Δέκα μέτρα
Κι αυτό το πλαστικό αρχίδι
Μες στο στόμα σου
Ίσα 10 ίντσες απʼ την Καρδιά μου.
Εσύ
Ο κομάντος της CIA
H ανθελληνική αλογολάγνα
Ο θεολόγος
Και η ομπρέλα
Αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Μες στην Αραβική καφετερία
ʽʼΟ προβηγκιανόςʼʼ.
Κι αν δεν ξεπλύναμε τις χειροποίητες καρωτίδες του Θεού
Με τα ιώδια των αυγοκέφαλων
Οι γεωπονικοί μανδαρίνοι
Μας γάμησαν για πάντα
Και τους πέντε
Στο ασανσέρ
ʽʼΟ προβηγκιανόςʼʼ

Αυτόν τον ήλιο
Όπως τον είδαμε
Εγώ και η ομπρέλα
Εσύ και οι παλιοταινίες σου οι παλιοταινίες σου οι παλιοταινίες σου οι παλιοταινίες σου
Ο Γ. και ο πυγμάχος
Η Γ. Και το λεμονοκούκουτσο
Ο Π. και
Ο μεσαιωνικός κηπουρός.


I gav you, natasi

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Το τόπικ μετά από δική σας υπόδειξη μεταφέρθηκε στη Λογοτεχνία.

Τονίζουμε για ακόμη μια φορά ότι περιμένουμε τις δικές σας ακατάληπτες δημιουργίες!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Το τόπικ μετά από δική σας υπόδειξη μεταφέρθηκε στη Λογοτεχνία.

Θες να πεις μετά από υπόδειξη κτηνιάτρου την ώρα που χτυπούσε αντιλυσσικό στις λυκοσκυλέ συνειδήσεις των ερεθισμένων ιαπετών, ένα νεομπαρόκ του περιβολάρη ενδεχομένως που περήφανα υποδεικνύει τη σπονδειακή παλλινωδία των κεχριμπαρένιων -καλά κρυμμένων- θεμάτων με μια μπόλικη δόση λαγνείας....

..πιθανόν η λογοτεχνία να είναι ένας μεταλλικός ήχος που μας γαργαλάει την τραχεία...τέχνη εν-τράνωσης όχι του λόγου μα του προσανατολισμού της κοιμώμενης διάνοιας που επιτέλους μπορεί να ανασάνει δίχως καραμελένιες προσμίξεις ή το σφετερισμό των εχθρικά διακείμενων αλόγων που πια δεν τρέχουν...

Τονίζουμε για ακόμη μια φορά ότι περιμένουμε τις δικές σας ακατάληπτες δημιουργίες!

αν δεν είχα κι εσένανε τι θα ημουν στην earth
perhaps αλήτης i could be
να ΄χα κάψει με βενζίνη το καυλί
σαν τον Σικελιανό να ριχνα το δαυλί στο φωτογώνι
μπας και αναλαμπάδιαζε άξαφνα η ψυχή,

κι έβρισκε εκείνο το χαμένο θάρος
και κοιτιόταν το μάτι με το γύψινο στεφάνι το καρρυωτακικό
και του διέψευδε το πιστολίδι με έναν θάνατο κατα τι πιο χορευτικό
και πιο κόσμιο, πιο αργόσυρτο και για αυτό πιο άξιο.

ίσως για αυτό κάποια δημιουργία (πρέπει να) μένει στα ακατάληπτα.
Γιατί τα πιστόλια δεν είν' καλό να μας καταλαβαίνουν...

Όταν το πιστόλι αποκτήσει συνείδηση, τη βάψαμε Οικουμενικά...

Τρώω μια κουκουρούκου γιατί είμαι καννίβαλος γιατί η κουκουρούκου είμαι εγώ.
Και σε αυτή την τριπλή διαπίστωση πίνω στην υγειά του τιμονιέρη πολιτικού αίμα και κάτουρα ανακατεμένα προερχόμενα από τας Βρυξέλλας...

το άλογο της σέλας, ναι το άλογο της σέλας...

Η σέλα είναι στενή και το μέλλον βαρύ,
κανείς δεν πρόσεξε τη χλωμάδα του αλόγου
που έφτασε η σέλα να γίνει το πεταλοκάρφι στα παϊδια του καημένου του αστραχάν..

και χλιμίντρισμα ουδέν..

Δεν ακούει ο αναβάτης,
μα καλά κουφάθηκε κι ο φωτογράφος?


Τσιν τσιν!


(συνηθίσαμε από Αϊτή, Χιλή, Πάρνηθες, τι να μας πουν τα άλογα)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[zutmazut]

Μπέικον, μπέικον ψέκαζε ο κηπουρός
για να ανθίσουν οι κρέπες

Να μεγαλώσουν να γιγαντώσουν
να καταβροχθίσουν goth κομήτες

Εξατμίσεις ψηφιακών φυστικιών
έλιωσαν από το κινέζικο νερό
και ξανάγιναν μαζούτ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Κεχαριτωμένες ναπάλμ κρύβονταν στον μαζουτικό πολτό
και τα μπέηκον αναφύονταν σαν γλαδιόλες

κι οι σερπαντίνες; τις σερπαντίνες ποιος τις νοιάστηκε;
Ο μαιανδρικος κατακλυσμός των ρασπουτιανών κλειδαράδων πότε προβλέπεται;
Καλά το καταλάβατε.
Όταν οι βασίλισσες έρθουν σε οργασμό, θα ξαναπάμε στο Ρίο καβάλα πάνω σε άρμα.


Δεν ξέρω αλλά νιώθω ότι με κατουράει ο Θεός
και μου βάζει πίσω μου κι ομπρός,
σουντόκου να τα λύσω,
και με πιάνουν θεέ μου κάτι κλάμματα που ΄χουν λέπια πεσκανδρίτσας,
και μου γδέρνουν τη μέση δαχτυλίδι των ματιών μου.


Σας είπα ότι είναι τσακίρικα;

(τα λέπια)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

Βρέθηκε στον σπειροειδή δρόμο που σχημάτισαν οι σερπαντίνες που ξετυλίχτηκαν ορμητικά στον ουρανό.
Βάδιζε νωχελικά σαν να μην υπήρχαν για κείνον οι διάσπαρτες πεσκανδρίτσες που σπαρταρούσαν αβοήθητες στο δρόμο.
Μα η κούρασή του έκανε τον δρόμο να λυγίσει σαν σχοινί και να πέσει στη θάλασσα...

Οι πεσκανδρίτσες, πέφτοντας στη θάλασσα, μεταμορφώθηκαν σε τεράστιες κλειδαριές, ενώ εκείνος βούλιαζε στο βυθό αργά αργά, με ύφος χαμένο σα να ξύπνησε από λήθαργο
Κι αντίκρισε γύρω του ακίνητες τις κλειδαριές, που όσο ξάνοιγε το βλέμμα του φάνταζαν όλο και πιο μικρές, μέχρι που χάνονταν στον γαλάζιο ορίζοντα.
Μέσα απʼ τις κλειδαρότρυπες εκτυλίσσονταν αλλόκοτες σκηνές που του θύμιζαν τη δική του ζωή…
Ξάφνου οι κλειδαριές έγιναν μάτια. Αναρίθμητα μάτια στο βυθό τον κοιτούσαν τώρα ψυχρά κι αδυσώπητα να βουλιάζει.
Τρόμος κυρίεψε την ψυχή του και για πρώτη φορά ένιωσε να πνίγεται...

Μα όλα εξαφανίστηκαν όταν εκείνη τη στιγμή η γάτα έριξε το βάζο κι αυτός ξεχύθηκε στο δωμάτιο μιας πόρνης που ερχόταν σε οργασμό!

Και τότε ξύπνησε...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

οι σερπαντίνες
οι πεσκανδρίτσες που σπαρταρούσαν αβοήθητες
οι κλειδαριές
η γάτα που έριξε το βάζο

Αν η γάτα φορούσε χριστουγεννιάτικο καμπανάκι πιασμένο με κόκκινη κορδέλα θα σε κρατούσε στο Όνειρο, και οι κλειδαριές θα φιλάγανε τις σερπαντίνες για να βγαίνουν άθικτα κάθε χρόνο, στις γιορτές. Οι πεσκανδρίτσες δεν ξέρουν τίποτα άλλο παρά να σπαρταράνε αβοήθητες. Και είναι νοστιμότατες.
Φαίνεται το γατίσιο μάτι μου όταν μου μυρίζει ψάρι?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

εψαξα να βρώ την Ανάσταση,
γιατί δεν την βρήκα στις ψυχές των άλλων........
στο σταυροδρόμι της ζωής, ρώτησα τότε την ψυχή μου
αν ξέρει που είναι η Ανάσταση.....
κι εκείνη μου απάντησε
"κοίτα τους άλλους κι όταν στα μάτια τους
δεις την Ανάσταση θα αναστηθείς κι εσύ"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[oh_majesty]

Βρέθηκε στον σπειροειδή δρόμο που σχημάτισαν οι σερπαντίνες που ξετυλίχτηκαν ορμητικά στον ουρανό.
Βάδιζε νωχελικά σαν να μην υπήρχαν για κείνον οι διάσπαρτες πεσκανδρίτσες που σπαρταρούσαν αβοήθητες στο δρόμο.
Μα η κούρασή του έκανε τον δρόμο να λυγίσει σαν σχοινί και να πέσει στη θάλασσα...

Οι πεσκανδρίτσες, πέφτοντας στη θάλασσα, μεταμορφώθηκαν σε τεράστιες κλειδαριές, ενώ εκείνος βούλιαζε στο βυθό αργά αργά, με ύφος χαμένο σα να ξύπνησε από λήθαργο
Κι αντίκρισε γύρω του ακίνητες τις κλειδαριές, που όσο ξάνοιγε το βλέμμα του φάνταζαν όλο και πιο μικρές, μέχρι που χάνονταν στον γαλάζιο ορίζοντα.
Μέσα απʼ τις κλειδαρότρυπες εκτυλίσσονταν αλλόκοτες σκηνές που του θύμιζαν τη δική του ζωή…
Ξάφνου οι κλειδαριές έγιναν μάτια. Αναρίθμητα μάτια στο βυθό τον κοιτούσαν τώρα ψυχρά κι αδυσώπητα να βουλιάζει.
Τρόμος κυρίεψε την ψυχή του και για πρώτη φορά ένιωσε να πνίγεται...

Μα όλα εξαφανίστηκαν όταν εκείνη τη στιγμή η γάτα έριξε το βάζο κι αυτός ξεχύθηκε στο δωμάτιο μιας πόρνης που ερχόταν σε οργασμό!

Και τότε ξύπνησε...

σου έβαλα θετικήν αλλά καθώς σε αναγνώσκω διαπιστώνω ακόμα μια φορά ότι οι αθεράπευτοι ρομαντικοί όταν προσπαθούν να γράψουν σουρεαλιστικά είναι σαν τότε που ο σημίτης φορούσε το μωβ κασκόλ που του είχε προτείνει ο image maker του : θέλεις να δεις αν ταιριάζουν τα χρώματα αλλά σε αποσπά συνεχώς ότι βλέπεις τον σημίτη με μωβ κασκόλ

Αν η γάτα φορούσε χριστουγεννιάτικο καμπανάκι πιασμένο με κόκκινη κορδέλα θα σε κρατούσε στο Όνειρο, και οι κλειδαριές θα φιλάγανε τις σερπαντίνες για να βγαίνουν άθικτα κάθε χρόνο, στις γιορτές. Οι πεσκανδρίτσες δεν ξέρουν τίποτα άλλο παρά να σπαρταράνε αβοήθητες. Και είναι νοστιμότατες.
Φαίνεται το γατίσιο μάτι μου όταν μυρίζω ψάρι?

αυτό είναι σουρεαλισμός :kiss:


π.σ. δεν γράφω σουρεαλιστικά γιατί θα με κοροιδεύει ο 6104

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

δεν γράφω σουρεαλιστικά γιατί θα με κοροιδεύει ο 6104

κι όμως οι σουρεαλιστικοί βρυχηθμοί ξεπερνούν τις 6.000 κακεντρέχειες
μια νύχτα στην Αβάνα όταν τα λάδια ταγγίζουν και το ζυθοπωλείο κλείνει
για να ανοίξει στη θέση του παράρτημα moto japan.

Τα σεμεδάκια με το ζόρι κρατιούνται πάνω από τις τηλεοράσεις
ματαιώνοντας τις δραπετεύσεις τους μόνο γιατί φοβούνται μη σπάσουν
κατα την πτώση.

Μα για ξεκάρφωμα μηχανεύονται να αναδιπλωθούν για να φανεί η μαυρίλα από κάτω
να πάνε για άλλαγμα,
να μετακομίσουνε για να φιληθούνε με τα άπλυτα

Καμιά φορά η μπόχα είναι ο μόνος φίλος που έχουμε...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

κακεντρέχειες
σεμεδάκια

Αχ, είναι αξιολάτρευτες οι κακεντρεχειούλες . Τα σεμεδάκια μάθανε ότι η πεσκαντρίτσα φοράει φράκο τώρα τελευταία, ότι το άπλυτο φιλί έχει γεύση μοβ, ότι ένας φίλος έγινε γιατρός…
Αν αδυνατίζουν ο Τζόνι και ο άλλος... πώς τον λένε, θα κάνουν πάρτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Των καημών τα αχ,
των αναστεναγμών τα ωχ
και των πνευμονιόκοκων τα γκρμφχουγκουρμνττντντντντ.

Τα απέθαντα ψωμιά μπορεί να έχουν γεύση παλλινωδίας
καθώς ο τζόνι αδυνατίζει κι έτσι οι ψύχες να γίνουν ψυχές
λυπητερές στην αιώνια μεταμόρφωση του ψίχουλου.

Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω ότι ο τόνος που είναι ένας τόνος
δε χρησιμεύει για να τον κονσερβοποιήσουμε αλλά για να δηλώσουμε
πως είναι τόσος και όχι ας πούμε 1 κιλό γάβρος.

(όταν λέμε ένας τόνος τόνου εννοούμε ότι είχαμε μια καλή ψαριά)

Μια εποχή στη κόλαση είναι όταν παίρνω τη θέση του τόνου
χωρίς να είμαι υπέρβαρος.

Η εποχή έφτασε.
Ακούω ήχους στην κουζίνα, κάποιοι με γραβάτες χτυπάνε τη μαγιονέζα.

Θα γίνω λουκούλειος πάλι απόψε για ξένων ορέξεις?
Κι αν πέσω από το πιάτο και κρυφτώ κάτω από το τραπέζι,
ή γλυστρήσω από το λαίμαργο στόμα τους,
πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικός τους θα'μαι...

Τι καλά να'χα γεννηθεί ιπποπόταμος να κυλιόμουνα στη λάσπη,
να έπινα και μερική
και να με βρίσκανε στην αμερική
αγκαλιά με μια χορεύτρια ιπποποταμίνα από το Σικάγο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Χαχαχαχαχα… καλοοοο!

…τόνο με μαγιονέζα. Χμ... καλή ιδέα. Αν και μου την δίνουν μερικοί μερικοί.
Δεν τους αρέσει ο τόνος, αλλά θεωρούν ντελικατέσεν την περισπωμένη.

Το καλό με τους ιπποπόταμους είναι ότι οι πολλοί τόνοι αντιστοιχούν στους χαμηλούς τόνους (τόνος χαμηλού τόνου, ενα πραμα), δεν κάνουν ελιγμούς ανεξέλεγκτους, σπάνια ανοίγουν το στόμα τους, και τότε… για να φάνε. Ακόμα πιο χαριτωμένοι είναι όταν αντικρίζεις τα πουλάκια εκείνα που φώλιασαν πάνω στο κεφάλι τους… απόλυτη συμβίωση.

Η κουζίνα είναι πολυθόρυβη, ωστόσο, είναι απόλυτη όαση μετά τις συναντήσεις με τους πολιτικούς παρλαπίπες (πώς γεννήθηκε αυτή η λέξη άραγε? Οι εκδοχές του αλόγου δεν με κάλυψαν.)

Και τώρα πάω να ανοίξω μια κονσέρβα. Αx. Ωx.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

καθώς κοίταζα απέναντι
με χαιρέτησε η βλακεία,
και πιο πέρα καθόταν στο πάρκο η ηλιθιότητα
και στο τηλέφωνο με πήρε η ανοησία
κι όλες μαζι συγκεντρωθήκανε στο σπίτι μου
για να τους λύσω μια απορία
ποια είναι η ιεραρχία μεταξύ τους.........;;;;
κι εγώ η ανόητη
προσπαθησα βλακωδώς
να δω ποια είναι η πρώτη και ποια η τελευταία
αλλα κατέληξα να αισθάνομαι ηλίθια........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Η πάπια με τα υπερατλαντικά φτερά άνοιξε το μέτωπο της στα άπατα ενός ουράνιου υπόνομου
και το ράμφος της γηραιάς μας ηπείρου έπαιξε το τελευταίο τσάμικο πριν πέσει στο Ζάλογγο
και το χέρι ενός άτριχου πίθηκου ξεφλουδίσει τα φύλα της αφήνοντάς την γυμνή και απροστάτευτη
κάτω από τον εκκωφαντικό θόρυβο του αποροφητήρα καθώς μέσα στην κατσαρόλα έβραζε
παρέα με το ζουμί του φίλου της του κάβουρα που την είχε πάρει μια φορά κάτω από τον έναστρο ουρανό
ενός ήλιου που όλο πλησιάζει τον άθλιο αυτό πλανήτη μας για να καεί μαζί του και να πετύχει
το θαυμάσιο αυτό γκουρμέ που ετοίμαζε η θεία μου η Νίτσα ενώ το Tide που ξυρίζεται δίπλα της
πέταξε το κουτάλι που πέτυχε την κεραία και πιάσαμε δορυφορική από το φεγγάρι καθώς συνήχησε
με το Τρυλέτ που εκείνη την ώρα άφηνε μια δυνατή και βρωμερή πορδή κάνοντας τον Νίτσε να πεθάνει
από ασφυξία και μίσος για τέτοιου είδους καλλιτέχνες διατυπώνοντας τη θεωρία του για τον υπεράνθρωπο
που κάθε άλλο παρά άνθρωπος ήταν και μετά ήρθε και ο Φρόιντ να του πει πως τα λες όλα αυτά
γιατί όταν ήσουν μικρός και σε χαστούκισε η μάνα σου σου άφησε ψυχικό τραύμα οδηγώντας σε
στην σημερινή σου συμπεριφορά που χρίζει ανίατης περίπτωσης καθώς δεν μπορούν να σε σώσουν
ούτε η ψυχανάλυση ούτε τα ψυχοφάρμακα και τα συνεχή ηλεκτροσόκ στην μπανιέρα που πάντα ξεχνάει
στη πρίζα το πιστολάκι η μικρή σου αδελφή. :emm:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Η ματαιοδοξία των Αζτέκων στο σήμερα είναι τα ουρλιαχτά μιας γάτας στις 23 αυγούστου,
στο πάρτυ απέξω γράφει "προσοχή" μολυσμένα νερά,
μα τελικά ήταν ένα πεθαμένο τοξικό χταπόδι που το λέγαν Πωλ
που δε μάντεψε σωστά και το βάλαν γκολ.


Φλόγες παντού,
μια ριγμένη σφολιάτα,
και μια κληματόβεργα
που στέκει αγέρωχη
καθώς ένα κόκκινο μανό
ξεραίνεται στο νύχι της κατσίκας
με το αγγελικό πρόσωπο.

Αλληλούϊα, ήχος τρομπέτας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[endomihos]

Αφιερωμένο στη Ρία, ή Γιουδήθ, ή Σαλώμη, ή Μπερνάρντα Άλμπα, ή Cat Woman, ή Χιονάτη ή Χιροσίμα.....
Σε ποιο παμπάλαιο δωμάτιο, πίσω από σκισμένα σύμπαντα, σκοτεινές τρώγλες και φωνές που στάζουν υγρά παραγινομένων φρούτων από ξεκοιλιασμένα στόματα; Σε ποιο προκάτ χρηματιστηριακό κιγκλίδωμα με ανθρωπόμορφους αγγελιαφόρους μαντάτων απ' την πιο σκοτεινή γωνιά της ανθρώπινης παλινδρόμησης και κανιβαλιστικής υποβάθμισης της ακατάβλητης νομοτέλειας της χαοτικότητας; Ίσως σε εκείνη τη θάλασσα από σαπουνόφουσκες, εκείνη τη ροζ θάλασσα με τις καμηλοπάρδαλεις με βελόνες αντί για βλέφαρα, ίσως πάλι στα σκισμένα ποιήματα, στα σημάδια από καπνό στα αχυροσκεπασμένα χαλινάρια της ψυχικής παλινδρόμησης. Ναι, μην εκπλήσσεσαι πάλι στη θέση ισορροπίας σου θα βρεθείς, όπως η σβούρα που έπαιζε εκείνος ο σαλτιμπάγκος χωρίς χέρια, εκείνος ο τύπος με τα ξυλοπόδαρα ή ίσως ο τρίτος ο πιο μικρός ο ασώματος καβαλάρης. Στις ατραπούς του σουρεαλισμού άκουσες το πρώτο μου κλάμα, μα κανείς άλλος δε το άκουσε, όλοι έκλεισαν τα παράθυρα. Και στο τέλος τα έκλεισες κι εσύ. Και την άλλη μέρα οι σκουπιδιάρηδες βρήκαν σε ένα τενεκεδένιο κουτί το δάχτυλο ενός μωρού.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Το λεκτικό καταφύγιο μοιάζει με ψαροντούφεκο στο κατάκολο,
μια μέρα χωρίς καλή ψαριά.

Στο καπιτώλιο τα πλακόστρωτα είναι αναποδογυρισμένες καμινάδες
με θέα ελικόπτερα που κάνουν ανάποδα μακροβούτια στον ουρανό.

Όταν είναι αληθινός ο έρωτας της πτήσης,
δε πέφτεις από το πιλοτήριο στη γη
ούτε σουρωμένος.

Συναρπαστικές οι στιγμές του καθαρτικού
γιατί ενώ καθαρίζεις εντός σου, μένουν βρώμικα
τα απέξω κι ο λε σατελιέ πεθαίνει χαμογελαστά.

Πρωί Τρίτης και χιλιάδες παιδούλες
τρέχουν στα στενά του Βοσπόρου
ανεμίζοντας πολύχρωμα μπαλόνια μισοφουσκωμένα.

Οι μαούνες κρώζουν καθώς αναχωρούν.

Τα μακαρόνια παράβρασαν.
Ο καφές κρύωσε.

Πάλι με αναθυμιάσεις θα πορευτούμε.
Μην ξεχάσω να πάρω τηλέφωνο τον δικηγόρο
να τον ρωτήσω αν τα αποθηκευμένα εμπορεύματα της αραπιάς
μπορούν να αποσιωπηθούν μεταξύ των δύο άρκτων.

Παρακολουθώ μία μία τις κινήσεις σου
και οι ερημωμένες σφαχτηρίες είναι ρίψη άγκυρας
στο ψηλό σου μέτωπο.

Προγραμματίστε τις συνουσίες σας
σαν γαζέλες των θερινών ημερών.

Κάντε παφλασμούς ανάμεσα στο καρπούζι και το sea o' sun
με φρόνημα υψηλό δίχως φειδωλότητα.

Οι πορφυροί εραστές είναι ατίθασες δέσμες φωτός
που η αναγνώριση δε τους φτάνει.

Έξω απ΄το σπίτι μου !!!!
Έξω είπααααααα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[self-instructive depressing]

Ο κόκορας λαλεί μανιασμένα επάνω στον φράκτη
και πέφτει νεκρός απʼ την ομίχλη.
Ο νεοσσός σπάει το τσόφλι του
και κάνει τα πρώτα του βήματα τρικλίζοντας τρυφερά
στα μαλλιά μιας παράξενης γυναίκας που βρίσκονται απλωμένα στον κάμπο.
Και οι άνθρωποι αμέριμνοι διασκεδάζουν στʼ ακρόχειλα της φωτεινής χαράδρας

τώρα ξέρω γιατί έφυγες
δεν άντεξες την σύγκριση :

Αν ποτέ μας γυριστεί η Δραχμή, θα 'ναι σαν κόρη που επιστρέφει στο σπιτικό της, μετά από επί χρόνια εκπόρνευσής της, από τους πάσης φύσεως προπολεμικούς, χουντικούς και μεταπολιτευτικούς της νταβάτζήδες. Μία κόρη ξεσχισμένη(ς) τιμής, υπόληψης και σωθικών της, αλλά μετανοιωμένη!
Πόσος λόγους έχει άραγε, εκεί στα πληγωμένα σωθικά της, για να μας εκδικηθεί, που σαν εθνικά αυτοπροσδιοριζόμενη κοινωνία την παραδώσαμε τόσο άσπλαχνα σε κάποιους νταβατζήδες, επειδή, λέει, χρωστούσαμε "ακόμη και το δάνειο προς τον Κολοκοτρώνη"; Και πως μπορεί να μας εκδικηθεί, τώρα που θα την καλούσαμε πίσω, στο σπιτικό της;
Προβληματίζομαι, αν και άνεργος, έντονα τον τελευταίο καιρό, πως θα είχα μούτρα να ξανανταμώσω κατάμουτρα τη "Δραχμή μας", χωρίς να ανοίξει η γη από κάτω μου...να με φάει, από ντροπή, που σχεδόν έχω ξεχάσει ότι υπήρχε ποτέ!

υγ: Αν μπορείς, καλή μας, μη γυρίζεις πίσω...Έλεος! Τι θα λένε οι γείτονες;

τρίζουν τα κόκκαλα νυχτερίδας του δεσμώτη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.