Διαζύγιο όταν υπάρχουν παιδιά

[touvlo]

Το ροζ συννεφάκι αρχίζει να γίνεται γκρίζο, όταν η γυναίκα , μετά τον ερχομό παιδιών, αντιλαμβάνεται ότι ο ρόλος της οικιακής βοηθού, της τροφου των παιδιών και της εργαζόμενης δεν αρκεί για να νιώσει πλήρης, ενώ την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των αρσενικών αρκείται στο ρόλο του υποτιθέμενου " Κουβαλητη"( αλήθεια πως αναπαράγεται το στερεότυπο ακόμη και σήμερα που τα δυο φύλα είναι στην παραγωγή για να ανταπεξέλθουν απορώ).... Απογοητεύεται λοιπόν και απομυθοποιεί τον άλλοτε σουπερ τέλειο

συμφωνώ εν μέρει. Εγώ θα έδινα άδικο και στις γυναίκες, που από γλυκούλες, γίνονται λέαινες. Σε μας νομίζω έγινε κάπως...: προ παιδιών οι διαφωνίες μας ήταν ασήμαντες και βρίσκαμε εύκολα λύσεις, γιατί και οι δυο ήμασταν πρόθυμοι να υποχωρήσουμε. Ως γονείς όμως και σε θέματα που αφορούσαν το κοινό παιδί μας, ήμασταν ανυποχώρητοι. Δεν είχαμε πρόβλημα ρόλων, συνεργαζόμασταν καλά, αλλά όταν διαφωνούσαμε στη διαπαιδαγώγηση, γινόταν της ...Πόπης! Δεν έχουμε χωρίσει, γιατί υπήρχε και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αγάπη, αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά να το είχαμε κάνει. Μας έλεγαν όμως, πως χάρη των παιδιών, δεν πρέπει ούτε να μη χωρίσουμε, αλλά ούτε να χωρίσουμε. Να το δούμε ως ζευγάρι.

 

[dum dum boy]

σε περίπτωση που η σχέση των δυο γονέων έχει φτάσει σε τέλμα, με τσακωμούς, φωνές, ενδεχομένως και βία, όσο πιο νωρίς χωρίσουν και όσο μικρότερα τα παιδιά, τόσο το καλύτερο.

 

[parafernalia]

σε περίπτωση που η σχέση των δυο γονέων έχει φτάσει σε τέλμα, με τσακωμούς, φωνές, ενδεχομένως και βία, όσο πιο νωρίς χωρίσουν και όσο μικρότερα τα παιδιά, τόσο το καλύτερο.

υπάρχει και η έμμεση βία, π.χ. ένας από τους δύο γονείς να μην ανταποκρίνεται στα στοιχειώδη του γονικού του ρόλου. να εξαφανίζεται, να κλειδομπαρώνεται σε ένα δωμάτιο, να κάνει τη μέρα-νύχτα, να μην αισθάνεται την ανάγκη καν να μιλήσει στο παιδί του, να τα φορτώνει όλα στον άλλο, να μην επικοινωνεί ούτε μία καλημέρα, και τόσα άλλα.

...και διαζύγιο να πάρεις, τι θα απογίνει το παιδί; κάνεις υπομονή μέχρι να μεγαλώσει λίγο να μπορεί να σε παίρνει τηλέφωνο όταν εσύ θα δουλεύεις μακριά του.

Το ροζ συννεφάκι αρχίζει να γίνεται γκρίζο, όταν η γυναίκα , μετά τον ερχομό παιδιών, αντιλαμβάνεται ότι ο ρόλος της οικιακής βοηθού, της τροφου των παιδιών και της εργαζόμενης δεν αρκεί για να νιώσει πλήρης, ενώ την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των αρσενικών αρκείται στο ρόλο του υποτιθέμενου " Κουβαλητη"( αλήθεια πως αναπαράγεται το στερεότυπο ακόμη και σήμερα που τα δυο φύλα είναι στην παραγωγή για να ανταπεξέλθουν απορώ).... Απογοητεύεται λοιπόν και απομυθοποιεί τον άλλοτε σουπερ τέλειο

Οι άνθρωποι ολοκληρώνονται μετουσιώνοντας πράγματα γύρω τους, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τις χαρές, τις απολαύσεις, τα χόμπι, τις βόλτες, από την ύλη στο πνεύμα. Αν δεν το κατανοείς αυτό, ή αν είσαι άνθρωπος επιφανειακός, ανώριμος και μονοδιάστατος τότε κανένας τεχνητός ρόλος 'εξ αποκαλύψεως' δεν πρόκειται σου δώσει πληρότητα. Γι' αυτό όμως δεν φταίει ο άλλος, εσύ φταις (το 'εσύ' γενικά).

 

[touvlo]

υπάρχει και η έμμεση βία, π.χ. ένας από τους δύο γονείς να μην ανταποκρίνεται στα στοιχειώδη του γονικού του ρόλου. να εξαφανίζεται, να κλειδομπαρώνεται σε ένα δωμάτιο, να κάνει τη μέρα-νύχτα, να μην αισθάνεται την ανάγκη καν να μιλήσει στο παιδί του, να τα φορτώνει όλα στον άλλο, να μην επικοινωνεί ούτε μία καλημέρα, και τόσα άλλα.

Φίλε μου, θα διαφωνήσω σε ένα πράμα: στο ότι ονομάζουμε <<βία>> όλα τα στραβά. Αυτά που περιγράφεις ως <<έμμεση βία>>, δεν είναι βίαια πράματα. Είναι άσχημα σε μια σχέση με παιδιά, αλλά δεν είναι βία. Εγώ θα τον ονόμαζα : <<αμολάει αετό>>. Αλλά συμφωνώ, πως η αποχή είναι χειρότερη ίσως απ τις φωνές. Δε θα την έλεγα χειρότερη απ την κανονική βία.

 

[glayki]

υπάρχει και η έμμεση βία, π.χ. ένας από τους δύο γονείς να μην ανταποκρίνεται στα στοιχειώδη του γονικού του ρόλου. να εξαφανίζεται, να κλειδομπαρώνεται σε ένα δωμάτιο, να κάνει τη μέρα-νύχτα, να μην αισθάνεται την ανάγκη καν να μιλήσει στο παιδί του, να τα φορτώνει όλα στον άλλο, να μην επικοινωνεί ούτε μία καλημέρα, και τόσα άλλα.

...και διαζύγιο να πάρεις, τι θα απογίνει το παιδί; κάνεις υπομονή μέχρι να μεγαλώσει λίγο να μπορεί να σε παίρνει τηλέφωνο όταν εσύ θα δουλεύεις μακριά του.

Οι άνθρωποι ολοκληρώνονται μετουσιώνοντας πράγματα γύρω τους, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τις χαρές, τις απολαύσεις, τα χόμπι, τις βόλτες, από την ύλη στο πνεύμα. Αν δεν το κατανοείς αυτό, ή αν είσαι άνθρωπος επιφανειακός, ανώριμος και μονοδιάστατος τότε κανένας τεχνητός ρόλος 'εξ αποκαλύψεως' δεν πρόκειται σου δώσει πληρότητα. Γι' αυτό όμως δεν φταίει ο άλλος, εσύ φταις (το 'εσύ' γενικά).

Κατανοώ πλήρως τα περί πληρότητας και μετουσιωσης... Το "πλήρης" του σχολίου μου πήγαινε στην κενότητα που μπορεί να νιώθει ο ένας εκ των δυο του ζευγαριού που έχει μείνει μόνος και εκτεθειμένος σε ένα σωρό νέες υποχρεώσεις χωρίς ουσιαστική υποστήριξη που καλλιεργεί την αίσθηση του "εμείς".χίλιες φορές να είναι κάποιος μόνος του και να αφήνεται στην βίωση όσων προανεφερες

 

[Joji]

For God’s sake, PLEASE να παίρνετε διαζύγιο ακόμα και όταν υπάρχουν παιδιά στην μέση. Βασικά, ΕΙΔΙΚΑ όταν υπάρχουν παιδιά στην μέση. Τα επηρεάζει περισσότερο από όσο φαντάζεστε να ζουν σε ένα σπίτι με δυο γονείς που θα έπρεπε ήδη να έχουν χωρίσει. Τσακωμοί, φωνές, βρισίδια. Να το κάνετε και για τον εαυτό σας λοιπόν αλλά και για τα ίδια τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα να το βιώνουν αυτό.

 

[Valder]

Μπροστά στο παιδί ουρλιαζει από τότε που ήταν μωρό. Για λογους ανύπαρκτους, πχ γιατί στο ψυγείο υπάρχουν πολλά τάπερ, η γιατί μπορεί να καθίσαμε στην αγαπημένη του καρέκλα, η γιατί μετακίνησα λίγο έναν καναπέ. Αυτά θεωρεί ότι είναι αρκετοί λόγοι για να με λέει " άχρηστη" "γύφτισσα" και " ηλίθια" μπροστά στο παιδί. Με μειώνει και ως μήτερα μπροστά της πχ, " ο,τι θέλει σε κάνει το παιδί, " , " δεν ξέρεις εσύ από παιδιά " ή ακυρώνει οδηγίες που δίνω στο παιδί, πχ όταν της δώσω να βάλει ένα μπουφάν , αυτός το παίρνει από το χέρι μου και της λέει " όχι δε χρειάζεσαι μπουφάν! " , " Εμένα θα ακούς, όχι τη μάνα σου". Η κόρη μου τώρα είναι σχεδόν 6 και του λέει " μη μιλάς έτσι στη μαμά μου, η μαμά μου είναι καλή!". Στην ίδια , όταν έχει αυτός καλή διάθεση, μπορεί να φερθεί καλά, πχ να παίξουν λίγο μαζί ή να της πάρει ένα δωράκι . Και της αρέσει της κορούλας μου αυτό. Έχει κάποια αισθήματα για εκείνον . Έχει συμβεί όμως πολλές φορές να της ουρλιάξει για ασήμαντους λογους, κι εκείνη να κλαίει , και όσο κι αν τουβεχω πει να φέρεται καλύτερα, αυτός κάνει το αντίθετο από ότι του πω!! Άρα με το διαζύγιο, πόσο χειρότερα θα φέρεται??? Όταν εγώ δε θα είμαι παρούσα να προστατέψω το παιδί μου? Αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δε χώρισα ΑΚΟΜΑ. Αλλά βλέπω ότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Να αναφέρω επίσης ότι η πεθερά μου είναι ακόμα χειρότερη και τα παιδιά της τα σάπιζε στο ξύλο όταν ήταν μικρά, επίσης τον μακαρίτη τον άντρα της τον έβριζε όλη μέρα. Έχει δείρει και τα εγγόνια που έχει από την κόρη της. Πώς θα προστατέψω το παιδί μου? Μια δικηγόρος μου είπε" δε μπορείτε να κάνετε τίποτα, Δυστυχώς.....!!!!"

Να σε ρωτήσω κάτι; Από απορία, όχι σαν κατηγορία, το ξεκαθαρίζω.

Ποιά θεωρείς ότι είναι τα δικά σου λάθη και η δική σου ευθύνη σε όλο αυτό, από την ημέρα που παντρεύτηκες έως σήμερα;

 

[glayki]

Όταν η σχέση έχει τελειώσει και τα άτομα απλά συμβιώνουν, τις περισσότερες δε φορές μόλις και μετά βίας ανεχόμενα το ένα το άλλο σε μια κατάσταση κλιμακούμενη ς φθοράς, ποτέ δεν είναι για το καλό της οικογένειας , εφόσον αναφέρθηκε πριν το θέμα των παιδιών. Κανένα παιδί, έχω μακριά θητεία σε αυτό, δεν είναι ευτυχισμένο, ακόμη και αν έμαθε να κρύβει κάτω από το χαλί το πρόβλημα, με γονείς αποξενωμενους, συναισθηματικά κενούς.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 30 Σεπτεμβρίου 2023

Όταν η σχέση έχει τελειώσει και τα άτομα απλά συμβιώνουν, τις περισσότερες δε φορές μόλις και μετά βίας ανεχόμενα το ένα το άλλο σε μια κατάσταση κλιμακούμενη ς φθοράς, ποτέ δεν είναι για το καλό της οικογένειας , εφόσον αναφέρθηκε πριν το θέμα των παιδιών. Κανένα παιδί, έχω μακριά θητεία σε αυτό, δεν είναι ευτυχισμένο, ακόμη και αν έμαθε να κρύβει κάτω από το χαλί το πρόβλημα, με γονείς αποξενωμενους, συναισθηματικά κενούς.

Αν δεν είχαμε γαλουχηθεί με ατάκες τύπου " Γάμος =προορισμος ανθρώπου.. Τεκνοποιηση το ίδιο κλπ ίσως είχαμε κάνει καλύτερες επιλογές στη ζωή μας

 

[parafernalia]

Όταν η σχέση έχει τελειώσει και τα άτομα απλά συμβιώνουν, τις περισσότερες δε φορές μόλις και μετά βίας ανεχόμενα το ένα το άλλο σε μια κατάσταση κλιμακούμενη ς φθοράς, ποτέ δεν είναι για το καλό της οικογένειας , εφόσον αναφέρθηκε πριν το θέμα των παιδιών. Κανένα παιδί, έχω μακριά θητεία σε αυτό, δεν είναι ευτυχισμένο, ακόμη και αν έμαθε να κρύβει κάτω από το χαλί το πρόβλημα, με γονείς αποξενωμενους, συναισθηματικά κενούς.

Εξαρτάται το επίπεδο ωριμότητας των γονιών. Σχέσεις τελειώνουν είτε επειδή υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων ή επειδή υπάρχει βία και πορνεία. Διαφορετικές εντάσεις, άλλα κριτήρια. Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ότι μεγαλώνουν σε οικογένεια και χρειάζονται και τους 2 γονείς. Αν προτιμήσουν τον έναν απ' τους δύο ή θέλουν να μένουν μόνα τους, κάτι δεν έχει πάει καθόλου καλά.

 

[Luke87]

Εξαρτάται το επίπεδο ωριμότητας των γονιών. Σχέσεις τελειώνουν είτε επειδή υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων ή επειδή υπάρχει βία και πορνεία. Διαφορετικές εντάσεις, άλλα κριτήρια. Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ότι μεγαλώνουν σε οικογένεια και χρειάζονται και τους 2 γονείς. Αν προτιμήσουν τον έναν απ' τους δύο ή θέλουν να μένουν μόνα τους, κάτι δεν έχει πάει καθόλου καλά.

Ετσι κι αλλιώς πόσο να κρατήσει μια σχέση? 40 χρόνια? Μετά από ένα σημείο τα έχεις κάνει όλα με τον άλλο και μένεις με τις αναμνήσεις.

 

[parafernalia]

Ετσι κι αλλιώς πόσο να κρατήσει μια σχέση? 40 χρόνια? Μετά από ένα σημείο τα έχεις κάνει όλα με τον άλλο και μένεις με τις αναμνήσεις.

Νεαρός πίστευα στις ρομαντικές σχέσεις του "μαζί για πάντα". Τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι "αμαρτία". Ο φτερωτός θεός του έρωτα σιγά μην κάτσει να ασχοληθεί μαζί σου για πάντα. Είναι συμπαντικός, εξελικτικός μηχανισμός. Τα πάντα ρει.

 

[glayki]

Εξαρτάται το επίπεδο ωριμότητας των γονιών. Σχέσεις τελειώνουν είτε επειδή υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων ή επειδή υπάρχει βία και πορνεία. Διαφορετικές εντάσεις, άλλα κριτήρια. Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ότι μεγαλώνουν σε οικογένεια και χρειάζονται και τους 2 γονείς. Αν προτιμήσουν τον έναν απ' τους δύο ή θέλουν να μένουν μόνα τους, κάτι δεν έχει πάει καθόλου καλά.

Δηλαδή, δυο ώριμοι γονείς που για τον α'β' λόγο έχουν πάψει να νιώθουν και να είναι ζευγάρι, θεωρείς πως πρέπει να παρατείνουν τη συμβίωση επ αόριστον μέχρι την αποχώρηση των παιδιών μετά την ενηλικίωση τους ;δεν αποτελεί επίφαση κανονικότητας μια τέτοια αντιμετώπιση; και τι γίνεται με τις ανάγκες τους σε προσωπικό επίπεδο ;πως καλύπτονται;

 

[parafernalia]

Δηλαδή, δυο ώριμοι γονείς που για τον α'β' λόγο έχουν πάψει να νιώθουν και να είναι ζευγάρι, θεωρείς πως πρέπει να παρατείνουν τη συμβίωση επ αόριστον μέχρι την αποχώρηση των παιδιών μετά την ενηλικίωση τους ;

Αν αυτό εξυπηρετεί την υγεία των παιδιών τους, ναι φυσικά. Πρώτα είναι το παιδί, μετά είσαι εσύ. Τώρα αν είσαι τύπος που "βράζει το αίμα" του, εκεί θα ζοριστείς κάπως, αλλά η υπεύθυνη στάση είναι να δεις πρωτίστως τι συμφέρει τα παιδιά σου.

 

[glayki]

Αν αυτό εξυπηρετεί την υγεία των παιδιών τους, ναι φυσικά. Πρώτα είναι το παιδί, μετά είσαι εσύ. Τώρα αν είσαι τύπος που "βράζει το αίμα" του, εκεί θα ζοριστείς κάπως, αλλά η υπεύθυνη στάση είναι να δεις πρωτίστως τι συμφέρει τα παιδιά σου.

Μα η υγεία η ψυχική/ συναισθηματική των παιδιών έχει άμεση σχέση με την αντίστοιχη των γονέων. Αργά ή γρήγορα οι αποξενωμενοι γονείς θα εμφανίσουν σημάδια κόπωσης ψυχικής, αντίστοιχα νευρα , καταθλιπτική διάθεση κλπ.. Πόσο να προσποιούνται πως όλα βαίνουν καλώς;

 

[parafernalia]

Μα η υγεία η ψυχική/ συναισθηματική των παιδιών έχει άμεση σχέση με την αντίστοιχη των γονέων. Αργά ή γρήγορα οι αποξενωμενοι γονείς θα εμφανίσουν σημάδια κόπωσης ψυχικής, αντίστοιχα νευρα , καταθλιπτική διάθεση κλπ.. Πόσο να προσποιούνται πως όλα βαίνουν καλώς;

Γι' αυτό μίλησα για επίπεδο ωριμότητας των γονιών. Τι καταθλιπτική διάθεση; Αστεία πράγματα, μεγαλώνεις παιδιά κάτω από συνθήκες που ολοένα δυσχεραίνουν, αυτό πρέπει να σε χαλκεύει, να σε κάνει πιο αποφασιστικό. Σιγά μην έχεις ανάγκη στα 40-φεύγα το παρηγορίδι. Έχεις μάθει να μετουσιώνεις, λειτουργείς ως κυματοθραύστης και μασάς σίδερα.

Οφείλεις φυσικά αν και αταίριαστος, να είσαι ευγενικός και πολιτισμένος, να μην σταματήσεις να συζητάς και να λύνεις με διάλογο τα οικογενειακά προβλήματα που παρουσιάζονται. Αυτό είναι βασική συνθήκη ναι, αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά καμία συμβίωση.

 

[Υδροχόος]

Μα η υγεία η ψυχική/ συναισθηματική των παιδιών έχει άμεση σχέση με την αντίστοιχη των γονέων. Αργά ή γρήγορα οι αποξενωμενοι γονείς θα εμφανίσουν σημάδια κόπωσης ψυχικής, αντίστοιχα νευρα , καταθλιπτική διάθεση κλπ.. Πόσο να προσποιούνται πως όλα βαίνουν καλώς;

Έτσι ακριβώς, όπως τα λες...

Τα παιδιά δεν είναι χαζά. Καταλαβαίνουν τα πάντα. Και είναι ό,τι χειρότερο να νιώσουν ότι οι γονείς τους δεν έχουν μια υγιή σχέση, αλλά μια εταιρεία...

Και το ακόμη χειρότερο είναι να νιώσουν ότι εξαιτίας τους μένουν σε μια τελειωμένη σχέση. Πόσοι είναι αυτοί που έχουν πει, αυτά τα καταστροφικά "Για σένα κάνω υπομονή, κ.λπ...". Την ανικανότητα τη δική τους,να τελειώσουν ό,τι πρέπει να τελειώσει, την "φορτώνουν" στην παιδιά τους...

Τα παιδιά θέλουν ευτυχισμένους γονείς, σ΄ ένα γάμο. Αυτό τους παρέχει ασφάλεια. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, είναι καλύτερο να τους βλέπουν ευτυχισμένους και χώρια, παρά δυστυχισμένους και μαζί. Και λάθος μήνυμα περνάει, σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση...

Οι άνθρωποι είμαστε ζωντανοί, όχι μαριονέτες. Κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι όλα βαίνουν καλώς, ενώ μόνο έτσι δεν είναι. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Και θα είναι κρίμα και να γίνει. Και για τους μεγάλους, μα και για τα παιδιά...

 

[glayki]

Γι' αυτό μίλησα για επίπεδο ωριμότητας των γονιών. Τι καταθλιπτική διάθεση; Αστεία πράγματα, μεγαλώνεις παιδιά κάτω από συνθήκες που ολοένα δυσχεραίνουν, αυτό πρέπει να σε χαλκεύει, να σε κάνει πιο αποφασιστικό. Σιγά μην έχεις ανάγκη στα 40-φεύγα το παρηγορίδι. Έχεις μάθει να μετουσιώνεις, λειτουργείς ως κυματοθραύστης και μασάς σίδερα.

Οφείλεις φυσικά αν και αταίριαστος, να είσαι ευγενικός και πολιτισμένος, να μην σταματήσεις να συζητάς και να λύνεις με διάλογο τα οικογενειακά προβλήματα που παρουσιάζονται. Αυτό είναι βασική συνθήκη ναι, αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά καμία συμβίωση.

Παρουσιάζεις ένα ιδανικό επίπεδο ωριμότητας. Στις περισσότερες οικογένειες είναι απούσα η παραπάνω συνθήκη. Και ναι μπορεί να έχουν οι άνθρωποι γίνει σκληροί για να επιβιώσουν στις μέρες μας, αλλά δεν παλεύεται η κενότητα στη σχέση, όταν βλέπεις τον άλλο μπροστά σου καθημερινά

 

[Υδροχόος]

Παρουσιάζεις ένα ιδανικό επίπεδο ωριμότητας. Στις περισσότερες οικογένειες είναι απούσα η παραπάνω συνθήκη. Και ναι μπορεί να έχουν οι άνθρωποι γίνει σκληροί για να επιβιώσουν στις μέρες μας, αλλά δεν παλεύεται η κενότητα στη σχέση, όταν βλέπεις τον άλλο μπροστά σου καθημερινά

Καλέ, τί λέμε τώρα ; Είναι σαν να είναι δυο θηρία στο ίδιο κλουβί. Είναι δυνατόν ;

Αυτές οι καταστάσεις μπορούν, άνετα, να οδηγήσουν σε συμφορές. Και το εννοώ. Είναι δυνατόν να έχει "τελειώσει" συναισθηματικά το ζευγάρι (ακόμα χειρότερα ο ένας απ΄ τους δυο...) και να συνεχίζουν να είναι μαζί ; Για το καλό των παιδιών τους, όπως νομίζουν ; Τέτοιες ιστορίες μόνο καλό τέλος δεν έχουν, αργά ή γρήγορα...

 

[glayki]

Καλέ, τί λέμε τώρα ; Είναι σαν να είναι δυο θηρία στο ίδιο κλουβί. Είναι δυνατόν ;

Αυτές οι καταστάσεις μπορούν, άνετα, να οδηγήσουν σε συμφορές. Και το εννοώ. Είναι δυνατόν να έχει "τελειώσει" συναισθηματικά το ζευγάρι (ακόμα χειρότερα ο ένας απ΄ τους δυο...) και να συνεχίζουν να είναι μαζί ; Για το καλό των παιδιών τους, όπως νομίζουν ; Τέτοιες ιστορίες μόνο καλό τέλος δεν έχουν, αργά ή γρήγορα...

Το εμπεδώσαμε από πρώτο χέρι με τεράστιο προσωπικό κόστος στην προσπάθεια να επιδείξουμε ανωτερότητα λόγω " Καλου" παιδιων

 

[parafernalia]

Και ναι μπορεί να έχουν οι άνθρωποι γίνει σκληροί για να επιβιώσουν στις μέρες μας, αλλά δεν παλεύεται η κενότητα στη σχέση, όταν βλέπεις τον άλλο μπροστά σου καθημερινά

Εντάξει δεν έρχεται η ομαλότητα απ' την αρχή. Θέλεις καιρό, ίσως και χρόνια για να υπάρξει συνειδητοποίηση και απ' τους δυο και να ηρεμήσει η ατμόσφαιρα. Αυτό όμως το περί "κενότητας" στη σχέση με αφήνει αδιάφορο, μη σου πω ότι το απολαμβάνω κιόλας. Χίλιες φορές το απόλυτο κενό παρά το απόλυτο ψέμα.

Αυτές οι καταστάσεις μπορούν, άνετα, να οδηγήσουν σε συμφορές. Και το εννοώ. Είναι δυνατόν να έχει "τελειώσει" συναισθηματικά το ζευγάρι (ακόμα χειρότερα ο ένας απ΄ τους δυο...) και να συνεχίζουν να είναι μαζί ; Για το καλό των παιδιών τους, όπως νομίζουν ; Τέτοιες ιστορίες μόνο καλό τέλος δεν έχουν, αργά ή γρήγορα...

Δεν είσαι μαζί, συγκατοικείς ο καθένας στο δωμάτιό του ή μένετε σε ξεχωριστά σπίτια και συναντιέστε για τις ανάγκες του παιδιού. Αυτό είναι που λέμε "εν διαστάσει", τώρα το διαζύγιο είναι άλλη συζήτηση. Τελειώνεις ως ζευγάρι αλλά δεν ακυρώνεις τον άλλο ως άνθρωπο, παραμένει γονιός του παιδιού σου και αυτό οφείλεις να το σέβεσαι και να το στηρίζεις.