Διαζύγιο όταν υπάρχουν παιδιά

[touvlo]

Το ροζ συννεφάκι αρχίζει να γίνεται γκρίζο, όταν η γυναίκα , μετά τον ερχομό παιδιών, αντιλαμβάνεται ότι ο ρόλος της οικιακής βοηθού, της τροφου των παιδιών και της εργαζόμενης δεν αρκεί για να νιώσει πλήρης, ενώ την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των αρσενικών αρκείται στο ρόλο του υποτιθέμενου " Κουβαλητη"( αλήθεια πως αναπαράγεται το στερεότυπο ακόμη και σήμερα που τα δυο φύλα είναι στην παραγωγή για να ανταπεξέλθουν απορώ).... Απογοητεύεται λοιπόν και απομυθοποιεί τον άλλοτε σουπερ τέλειο

συμφωνώ εν μέρει. Εγώ θα έδινα άδικο και στις γυναίκες, που από γλυκούλες, γίνονται λέαινες. Σε μας νομίζω έγινε κάπως...: προ παιδιών οι διαφωνίες μας ήταν ασήμαντες και βρίσκαμε εύκολα λύσεις, γιατί και οι δυο ήμασταν πρόθυμοι να υποχωρήσουμε. Ως γονείς όμως και σε θέματα που αφορούσαν το κοινό παιδί μας, ήμασταν ανυποχώρητοι. Δεν είχαμε πρόβλημα ρόλων, συνεργαζόμασταν καλά, αλλά όταν διαφωνούσαμε στη διαπαιδαγώγηση, γινόταν της ...Πόπης! Δεν έχουμε χωρίσει, γιατί υπήρχε και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αγάπη, αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά να το είχαμε κάνει. Μας έλεγαν όμως, πως χάρη των παιδιών, δεν πρέπει ούτε να μη χωρίσουμε, αλλά ούτε να χωρίσουμε. Να το δούμε ως ζευγάρι.

 

[dum dum boy]

σε περίπτωση που η σχέση των δυο γονέων έχει φτάσει σε τέλμα, με τσακωμούς, φωνές, ενδεχομένως και βία, όσο πιο νωρίς χωρίσουν και όσο μικρότερα τα παιδιά, τόσο το καλύτερο.

 

[parafernalia]

σε περίπτωση που η σχέση των δυο γονέων έχει φτάσει σε τέλμα, με τσακωμούς, φωνές, ενδεχομένως και βία, όσο πιο νωρίς χωρίσουν και όσο μικρότερα τα παιδιά, τόσο το καλύτερο.

υπάρχει και η έμμεση βία, π.χ. ένας από τους δύο γονείς να μην ανταποκρίνεται στα στοιχειώδη του γονικού του ρόλου. να εξαφανίζεται, να κλειδομπαρώνεται σε ένα δωμάτιο, να κάνει τη μέρα-νύχτα, να μην αισθάνεται την ανάγκη καν να μιλήσει στο παιδί του, να τα φορτώνει όλα στον άλλο, να μην επικοινωνεί ούτε μία καλημέρα, και τόσα άλλα.

...και διαζύγιο να πάρεις, τι θα απογίνει το παιδί; κάνεις υπομονή μέχρι να μεγαλώσει λίγο να μπορεί να σε παίρνει τηλέφωνο όταν εσύ θα δουλεύεις μακριά του.

Το ροζ συννεφάκι αρχίζει να γίνεται γκρίζο, όταν η γυναίκα , μετά τον ερχομό παιδιών, αντιλαμβάνεται ότι ο ρόλος της οικιακής βοηθού, της τροφου των παιδιών και της εργαζόμενης δεν αρκεί για να νιώσει πλήρης, ενώ την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των αρσενικών αρκείται στο ρόλο του υποτιθέμενου " Κουβαλητη"( αλήθεια πως αναπαράγεται το στερεότυπο ακόμη και σήμερα που τα δυο φύλα είναι στην παραγωγή για να ανταπεξέλθουν απορώ).... Απογοητεύεται λοιπόν και απομυθοποιεί τον άλλοτε σουπερ τέλειο

Οι άνθρωποι ολοκληρώνονται μετουσιώνοντας πράγματα γύρω τους, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τις χαρές, τις απολαύσεις, τα χόμπι, τις βόλτες, από την ύλη στο πνεύμα. Αν δεν το κατανοείς αυτό, ή αν είσαι άνθρωπος επιφανειακός, ανώριμος και μονοδιάστατος τότε κανένας τεχνητός ρόλος 'εξ αποκαλύψεως' δεν πρόκειται σου δώσει πληρότητα. Γι' αυτό όμως δεν φταίει ο άλλος, εσύ φταις (το 'εσύ' γενικά).

 

[touvlo]

υπάρχει και η έμμεση βία, π.χ. ένας από τους δύο γονείς να μην ανταποκρίνεται στα στοιχειώδη του γονικού του ρόλου. να εξαφανίζεται, να κλειδομπαρώνεται σε ένα δωμάτιο, να κάνει τη μέρα-νύχτα, να μην αισθάνεται την ανάγκη καν να μιλήσει στο παιδί του, να τα φορτώνει όλα στον άλλο, να μην επικοινωνεί ούτε μία καλημέρα, και τόσα άλλα.

Φίλε μου, θα διαφωνήσω σε ένα πράμα: στο ότι ονομάζουμε <<βία>> όλα τα στραβά. Αυτά που περιγράφεις ως <<έμμεση βία>>, δεν είναι βίαια πράματα. Είναι άσχημα σε μια σχέση με παιδιά, αλλά δεν είναι βία. Εγώ θα τον ονόμαζα : <<αμολάει αετό>>. Αλλά συμφωνώ, πως η αποχή είναι χειρότερη ίσως απ τις φωνές. Δε θα την έλεγα χειρότερη απ την κανονική βία.

 

[glayki]

υπάρχει και η έμμεση βία, π.χ. ένας από τους δύο γονείς να μην ανταποκρίνεται στα στοιχειώδη του γονικού του ρόλου. να εξαφανίζεται, να κλειδομπαρώνεται σε ένα δωμάτιο, να κάνει τη μέρα-νύχτα, να μην αισθάνεται την ανάγκη καν να μιλήσει στο παιδί του, να τα φορτώνει όλα στον άλλο, να μην επικοινωνεί ούτε μία καλημέρα, και τόσα άλλα.

...και διαζύγιο να πάρεις, τι θα απογίνει το παιδί; κάνεις υπομονή μέχρι να μεγαλώσει λίγο να μπορεί να σε παίρνει τηλέφωνο όταν εσύ θα δουλεύεις μακριά του.

Οι άνθρωποι ολοκληρώνονται μετουσιώνοντας πράγματα γύρω τους, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τις χαρές, τις απολαύσεις, τα χόμπι, τις βόλτες, από την ύλη στο πνεύμα. Αν δεν το κατανοείς αυτό, ή αν είσαι άνθρωπος επιφανειακός, ανώριμος και μονοδιάστατος τότε κανένας τεχνητός ρόλος 'εξ αποκαλύψεως' δεν πρόκειται σου δώσει πληρότητα. Γι' αυτό όμως δεν φταίει ο άλλος, εσύ φταις (το 'εσύ' γενικά).

Κατανοώ πλήρως τα περί πληρότητας και μετουσιωσης... Το "πλήρης" του σχολίου μου πήγαινε στην κενότητα που μπορεί να νιώθει ο ένας εκ των δυο του ζευγαριού που έχει μείνει μόνος και εκτεθειμένος σε ένα σωρό νέες υποχρεώσεις χωρίς ουσιαστική υποστήριξη που καλλιεργεί την αίσθηση του "εμείς".χίλιες φορές να είναι κάποιος μόνος του και να αφήνεται στην βίωση όσων προανεφερες

 

[Joji]

For God’s sake, PLEASE να παίρνετε διαζύγιο ακόμα και όταν υπάρχουν παιδιά στην μέση. Βασικά, ΕΙΔΙΚΑ όταν υπάρχουν παιδιά στην μέση. Τα επηρεάζει περισσότερο από όσο φαντάζεστε να ζουν σε ένα σπίτι με δυο γονείς που θα έπρεπε ήδη να έχουν χωρίσει. Τσακωμοί, φωνές, βρισίδια. Να το κάνετε και για τον εαυτό σας λοιπόν αλλά και για τα ίδια τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα να το βιώνουν αυτό.

 

[Valder]

Μπροστά στο παιδί ουρλιαζει από τότε που ήταν μωρό. Για λογους ανύπαρκτους, πχ γιατί στο ψυγείο υπάρχουν πολλά τάπερ, η γιατί μπορεί να καθίσαμε στην αγαπημένη του καρέκλα, η γιατί μετακίνησα λίγο έναν καναπέ. Αυτά θεωρεί ότι είναι αρκετοί λόγοι για να με λέει " άχρηστη" "γύφτισσα" και " ηλίθια" μπροστά στο παιδί. Με μειώνει και ως μήτερα μπροστά της πχ, " ο,τι θέλει σε κάνει το παιδί, " , " δεν ξέρεις εσύ από παιδιά " ή ακυρώνει οδηγίες που δίνω στο παιδί, πχ όταν της δώσω να βάλει ένα μπουφάν , αυτός το παίρνει από το χέρι μου και της λέει " όχι δε χρειάζεσαι μπουφάν! " , " Εμένα θα ακούς, όχι τη μάνα σου". Η κόρη μου τώρα είναι σχεδόν 6 και του λέει " μη μιλάς έτσι στη μαμά μου, η μαμά μου είναι καλή!". Στην ίδια , όταν έχει αυτός καλή διάθεση, μπορεί να φερθεί καλά, πχ να παίξουν λίγο μαζί ή να της πάρει ένα δωράκι . Και της αρέσει της κορούλας μου αυτό. Έχει κάποια αισθήματα για εκείνον . Έχει συμβεί όμως πολλές φορές να της ουρλιάξει για ασήμαντους λογους, κι εκείνη να κλαίει , και όσο κι αν τουβεχω πει να φέρεται καλύτερα, αυτός κάνει το αντίθετο από ότι του πω!! Άρα με το διαζύγιο, πόσο χειρότερα θα φέρεται??? Όταν εγώ δε θα είμαι παρούσα να προστατέψω το παιδί μου? Αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δε χώρισα ΑΚΟΜΑ. Αλλά βλέπω ότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Να αναφέρω επίσης ότι η πεθερά μου είναι ακόμα χειρότερη και τα παιδιά της τα σάπιζε στο ξύλο όταν ήταν μικρά, επίσης τον μακαρίτη τον άντρα της τον έβριζε όλη μέρα. Έχει δείρει και τα εγγόνια που έχει από την κόρη της. Πώς θα προστατέψω το παιδί μου? Μια δικηγόρος μου είπε" δε μπορείτε να κάνετε τίποτα, Δυστυχώς.....!!!!"

Να σε ρωτήσω κάτι; Από απορία, όχι σαν κατηγορία, το ξεκαθαρίζω.

Ποιά θεωρείς ότι είναι τα δικά σου λάθη και η δική σου ευθύνη σε όλο αυτό, από την ημέρα που παντρεύτηκες έως σήμερα;