Διαστημικά νέα

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Αυτές είναι οι πιο κοντινές φωτογραφίες του 'Ηλιου

Πέμπτη, 16 Ιουλίου 2020



Στη δημοσιότητα έδωσε η NASA τις πιο κοντινές φωτογραφίες που έχουν ληφθεί ποτέ από τον Ήλιο, οι οποίες είναι πλέον διαθέσιμες στο κοινό.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το ευρωπαϊκό διαστημικό σκάφος Solar Orbiter και είναι εκπληκτικές.
Το Solar Orbiter, το οποίο εκτοξεύθηκε φέτος στις 10 Φεβρουαρίου, πραγματοποίησε ήδη την πρώτη κοντινή προσέγγισή του στον Ήλιο στα μέσα Ιουνίου. Η αποστολή γίνεται από τη NASA σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA).
Οι εικόνες λήφθηκαν σε απόσταση 47.845.581 μιλίων από τον Ήλιο. Αυτό το κοντινό πέρασμα, που ονομάζεται περιήλιο, βρισκόταν μέσα στις τροχιές των δύο πιο κοντινών πλανητών στον Ήλιο, την Αφροδίτη και τον Ερμή.


Στις εικόνες υπάρχουν μικρές ηλιακές εκλάμψεις που μοιάζουν με φωτιές, οι οποίες διακρίνονται κοντά στην επιφάνεια του Ήλιου.

«Διάσπαρτες σε όλη την επιφάνεια, αυτές οι μικρές εκλάμψεις μπορεί να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε ένα μυστηριώδες φαινόμενο, κατά το οποίο το εξωτερικό στρώμα του Ήλιου, είναι περισσότερο από 200 με 500 φορές πιο θερμό από τα στρώματα που βρίσκονται από κάτω», ανέφερε ο συνεπικεφαλής ερευνητής της αποστολής Ντέιβιντ Λογνκ, προσθέτοντας ότι το επίπεδο των λεπτομερειών που προσφέρουν οι φωτογραφίες είναι εντυπωσιακό.

Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμα ακριβώς τι είναι αυτές οι ηλιακές εκλάμψεις, εκτιμούν όμως ότι θα μπορούσαν να είναι μικροσκοπικοί σπινθήρες που βοηθούν στη θέρμανση της εξωτερικής ατμόσφαιρας του Ήλιου. Η μέτρηση της θερμοκρασίας τους θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερες πληροφορίες, κάτι που το όργανο Spice του Orbiter είναι σε θέση να κάνει.







Εκτός από τις εικόνες, κοινοποιήθηκαν επίσης δεδομένα από τα τέσσερα όργανα που βοηθούν στη μέτρηση του διαστημικού περιβάλλοντος γύρω από τον τροχιά του Ήλιου.

«Ήδη τα δεδομένα μας αποκαλύπτουν κύματα σοκ, εκτοξεύσεις στεφανιαίας μάζας, φαινόμενα που ονομάζονται «εναλλαγές» και κύματα λεπτής κλίμακας στο μαγνητικό πεδίο που μπορούμε να δούμε μόνο χάρη στην ακραία ευαισθησία του οργάνου μας», δήλωσε ο κύριος ερευνητής του μαγνητόμετρου του Solar Orbiter και καθηγητής στο Imperial College του Λονδίνου, Τιμ Χορμπουρι.
Το Solar Orbiter είναι η πρώτη αποστολή που θα παρέχει εικόνες των βόρειων και νότιων πόλων του Ήλιου. Η οπτική κατανόηση των πόλων του Ήλιου είναι σημαντική επειδή μπορεί να παρέχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το ισχυρό μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και πώς επηρεάζει τη Γη.


Το Solar Orbiter είναι εξοπλισμένο με δέκα όργανα που μπορούν να συλλάβουν παρατηρήσεις της κορώνας του ήλιου (που είναι η ατμόσφαιρά του), των πόλων και του ηλιακού δίσκου. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει τα όργανα του για τη μέτρηση των μαγνητικών πεδίων του Ήλιου και του ηλιακού ανέμου, ή την ενεργοποιημένη ροή σωματιδίων που εκπέμπονται από τον Ήλιο και φτάνουν στο ηλιακό μας σύστημα.

Η κατανόηση του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου και του ηλιακού ανέμου είναι βασικά επειδή συμβάλλουν στον καιρό του διαστήματος, ο οποίος επηρεάζει τη Γη παρεμβαίνοντας σε δικτυωμένα συστήματα όπως GPS, επικοινωνίες και ακόμη και αστροναύτες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Το μαγνητικό πεδίο του ήλιου είναι τόσο τεράστιο που εκτείνεται πέρα από τον Πλούτωνα, παρέχοντας ένα μονοπάτι για τον ηλιακό άνεμο να ταξιδεύει κατευθείαν στο ηλιακό σύστημα.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Ενεργά ηφαίστεια στην Αφροδίτη

Τρίτη, 21 Ιουλ 2020 10:14



Την ύπαρξη 37 προσφάτως ενεργών ηφαιστειακών δομών στην Αφροδίτη υπέδειξε νέα επιστημονική έρευνα.


Η συγκεκριμένη μελέτη, που πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες του University of Maryland και του ETH Zürich στην Ελβετία και δημοσιεύθηκε στο Nature Geoscience,παρέχει κάποια από τα καλύτερα στοιχεία ως τώρα πως η Αφροδίτη είναι ένας πλανήτης που εξακολουθεί να είναι γεωλογικά ενεργός.

"Είναι η πρώτη φορά που είμαστε σε θέση να υποδείξουμε συγκεκριμένες δομές και να πούμε 'κοιτάξτε,αυτό δεν είναι ένα αρχαίο ηφαίστειο μα ένα που είναι ενεργό σήμερα, κοιμώμενο πιθανός,μα όχι νεκρό" είπε ο Λοράν Μοντεσί, καθηγητής Γεωλογίας στο UMD και ένας εκ των συντελεστών της έρευνας. "Η μελέτη αυτή αλλάζει σημαντικά την εικόνα της Αφροδίτη,από έναν κυρίως ανενεργό πλανήτη, σε έναν το εσωτερικό του οποίου κοχλάζει ακόμα και μπορεί να τροφοδοτεί πολλά ενεργά ηφαίστεια".

Οι επιστήμονες γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό πως η Αφροδίτη έχει μια νεαρότερη επιφάνεια από ό,τι πλανήτες όπως ο Άρης και ο Ερμής, που έχουν ψυχρά εσωτερικά. Ίχνη ενός θερμού εσωτερικού και γεωλογικής δραστηριότητας υπάρχουν στην επιφάνεια υπό τη μορφή δακτυλίδι ειδών δομών που σχηματίζονται όταν όγκοι θερμού υλικού εντός του πλανήτη ανεβαίνουν από τον μανδύα και τον φλοιό. Ωστόσο πιστευόταν πως οι δομές αυτές (κορώνες) ήταν πιθανότατα ίχνη αρχαίας δραστηριότητας και ότι η Αφροδίτη είχε ψυχρανθεί αρκετά για να επιβραδυνθεί η γεωλογική δραστηριότητα στο εσωτερικό του πλανήτη και να σκληρύνει ο φλοιός τόσο ώστε θερμό υλικό από το εσωτερικό να μην μπορεί να περάσει.Επιπρόσθετα,οι ακριβείς διαδικασίες με τις οποίες σχηματίστηκαν κορώνες στην Αφροδίτη και οι λόγοι για τις διαφορές μεταξύ τους ήταν υπό συζήτηση.

Στη νέα έρευνα οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν αριθμητικά μοντέλα θερμομηχανικής δραστηριότητας κάτω από την επιφάνεια της Αφροδίτης για τη δημιουργία υψηλής ανάλυσης 3D προσομοιώσεων του σχηματισμού κορωνών.Τα αποτελέσματα βοήθησαν τον Μοντεσί και τους συναδέλφους του να εντοπίσουν χαρακτηριστικά που υπάρχουν μόνο σε προσφάτως ενεργές κορώνες. Η ομάδα ήταν μετά σε θέση να αντιστοιχίσει τα χαρακτηριστικά αυτά στα χαρακτηριστικά που παρατηρήθηκαν στην επιφάνεια της Αφροδίτης, αποκαλύπτοντας πως κάποιες από τις κορώνες στην Αφροδίτη είναι ακόμα σε φάση εξέλιξης- κάτι που με τη σειρά του δείχνει πως το εσωτερικό του πλανήτη κοχλάζει ακόμα.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Έρευνα: Απρόσμενα υψηλός ο αριθμός των εξωπλανητών που μπορεί να φιλοξενούν ζωή

Τετάρτη, 05 Αυγ 2020


Ο μόνος κατοικήσιμος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος είναι η Γη, ωστόσο νέα έρευνα δείχνει πως άλλα άστρα μπορεί να έχουν μέχρι και επτά πλανήτες σαν τη Γη, εάν απουσιάζει κάποιος γίγαντας αερίων όπως ο Δίας.


Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε έρευνα του Στίβεν Κέιν, αστροβιολόγου του University of California, Riverside, η οποία δημοσιεύτηκε στο Astronomical Journal.

H αναζήτηση ζωής στο διάστημα εστιάζει κατά κανόνα σε αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν «κατοικήσιμη ζώνη»- την περιοχή γύρω από ένα άστρο όπου ένας πλανήτης μπορεί να έχει νερό σε υγρή μορφή. Ο Κέιν μελετούσε ένα κοντινό ηλιακό σύστημα ονόματι Trappist-1, που έχει τρεις πλανήτες σαν τη Γη στην κατοικήσιμη ζώνη του.

«Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ για τον μέγιστο αριθμό κατοικήσιμων πλανητών που είναι δυνατόν να έχει ένα άστρο, και γιατί το άστρο μας έχει μόνο έναν» είπε ο ίδιος.

Η ομάδα του δημιούργησε ένα μοντέλο συστήματος όπου προσομοιώνονταν πλανήτες διαφόρων μεγεθών σε τροχιά γύρω από τα άστρα τους. Ένας αλγόριθμος ανέλαβε τις βαρυτικές δυνάμεις και βοήθησε να εξεταστεί πώς οι πλανήτες αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους σε βάθος εκατομμυρίων ετών. Όπως διαπιστώθηκε, ήταν δυνατόν κάποια άστρα να υποστηρίζουν μέχρι και επτά, και ένα άστρο σαν τον ήλιο μας θα μπορούσε να υποστηρίξει έξι πλανήτες με νερό σε υγρή μορφή.

«Πάνω από επτά, και οι πλανήτες έρχονται πολύ κοντά μεταξύ τους και αποσταθεροποιούν ο ένας την τροχιά του άλλου» είπε σχετικά ο Κέιν.

Οπότε προκύπτει το ερώτημα: Γιατί το ηλιακό μας σύστημα έχει μόνο έναν, ενώ θα μπορούσε να είχε έξι; Σε αυτό παίζει ρόλο η κίνηση των πλανητών- εάν είναι κυκλική αντί οβάλ ή άτακτη, ελαχιστοποιώντας οποιαδήποτε στενή επαφή και διατηρώντας σταθερές τροχιές. Επίσης, ο Κέιν υποπτεύεται τον Δία, με μάζα δυόμισι φορές μεγαλύτερη όλων των άλλων πλανητών του ηλιακού συστήματος μαζί, ως «υπεύθυνο» για την περιορισμένη κατοικησιμότητα του συστήματός μας.

«Έχει μεγάλη επίδραση στην κατοικησιμότητα του ηλιακού μας συστήματος επειδή είναι τεράστιος και διαταράσσει άλλες τροχιές» είπε σχετικά.

Λίγα μόνο άστρα είναι γνωστό πως έχουν πολλούς πλανήτες στις κατοικήσιμες ζώνες τους. Πηγαίνοντας παραπέρα, ο Κέιν σχεδιάζει να αναζητήσει επιπλέον άστρα, που περιβάλλοντοι πλήρως από μικρότερους πλανήτες. Τα άστρα αυτά θα είναι πρωταρχικοί στόχοι των τηλεσκοπίων της NASA.

H εν λόγω έρευνα υπέδειξε ένα τέτοιο άστρο, το Beta Cvn, που είναι σχετικά κοντά μας, στα 27 έτη φωτός. Επειδή δεν έχει κάποιον πλανήτη σαν τον Δία, θα συμπεριληφθεί στη λίστα των άστρων που θα εξεταστούν για πολλαπλούς κατοικήσιμους πλανήτες. Επίσης, μελλοντικές μελέτες θα συμπεριλάβουν τη δημιουργία νέων μοντέλων που εξετάζουν την ατμοσφαιρική χημεία των πλανητών στις κατοικήσιμες ζώνες άλλων αστρικών συστημάτων.


 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Ανακάλυψη νέου είδους άστρων, πλούσιων σε έναν από τους «σπόρους της ζωής» στο σύμπαν

Δευτέρα, 10 Αυγ 2020



Για ανακάλυψη ενός νέου είδους άστρων, πολύ πλούσιων σε φώσφορο, κάνουν λόγο σε επιστημονικό τους άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature Communications αστρονόμοι του Instituto de Astrofisica de Canarias (IAC) και ερευνητές επιστημών υπολογιστή του Universidade da Coruña.


Κάτι τέτοιο θα εξηγούσε την προέλευση του συγκεκριμένου χημικού στοιχείου στον γαλαξία: Όλα τα χημικά στοιχεία του σύμπαντος, εκτός από το υδρογόνο και το περισσότερο ήλιο, παράχθηκαν μέσα σε άστρα. Ωστόσο υπάρχουν κάποια (άνθρακας, άζωτο, οξυγόνο, θείο και φώσφορος) που παράγουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή έχουν βασικό ρόλο ως προς τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε εδώ στη Γη. Ο φώσφορος αποτελεί τμήμα των μορίων DNA και RNA και είναι απαραίτητο στοιχείο στις διεργασίες εντός των κυττάρων και στην ανάπτυξη των μεμβρανών τους.

Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature, βασιζόμενη σε μια ανάλυση ενός μεγάλου αριθμού υπέρυθρων φασμάτων από τη βάση δεδομένων του Sloan Digital Survery, θα μπορούσε να παρέχει ένα μεγάλο σετ «υποψηφίων» για την εξακρίβωση της προέλευσης και της ποσότητας φωσφόρου που παρατηρείται στον γαλαξία μας, και συγκεκριμένα στο ηλιακό σύστημα- κάτι που τα παρόντα μοντέλα για τη χημική εξέλιξη του γαλαξία μας δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν.

Ωστόσο ερωτηματικά προκαλούν τα περίεργα χημικά χαρακτηριστικά αυτών των άστρων: Όχι μόνο είναι πλούσια σε φώσφορο, μα και σε άλλα στοιχεία, όπως μαγνήσιο, πυρίτιο, οξυγόνο, αλουμίνιο και άλλα βαρύτερα στοιχεία. Έκπληξη αποτέλεσε το ότι μετά από εκτενή ανάλυση όλων των πιθανών αστρικών πηγών και διαδικασιών που σχηματίζουν χημικά στοιχεία στο εσωτερικό άστρων, αυτό το χημικό μοτίβο δεν προβλέπεται από τις υπάρχουσες θεωρίες αστρικής εξέλιξης και νουκλεοσύνθεσης.


«Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν πως δεν έχουμε μόνο να κάνουμε με ένα νέο είδος αντικειμένων, μα και ότι η ανακάλυψή τους ανοίγει τον δρόμο για τη διερεύνηση νέων φυσικών μηχανισμών και πυρηνικών αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα στα εσωτερικά άστρων» είπε ο Τόμας Μάσερον, ερευνητής του ΙAC, επικεφαλής του προγράμματος.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Ανακάλυψη μακρινού μεν, αινιγματικού δε, «εξαδέλφου» του γαλαξία μας

Παρασκευή, 14 Αυγ 2020 11:35



Έναν πολύ μακρινό και ως εκ τούτου πολύ «νεαρό» γαλαξία που θυμίζει πολύ τον δικό μας ανακάλυψαν αστρονόμοι στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής Μαξ Πλανκ στη Γερμανία, χρησιμοποιώντας το Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA).

Ο γαλαξίας είναι σε τόσο μεγάλη απόσταση που το φως του χρειάστηκε πάνω από 12 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει σε εμάς- το βλέπουμε όπως ήταν όταν το σύμπαν ήταν ηλικίας «μόλις» 1,4 δισ. ετών. Επίσης, είναι έκπληξη το ότι είναι μη χαοτικό- θέτοντας υπό αμφισβήτηση τις θεωρίες πως όλοι οι γαλαξίες στο πρώιμο σύμπαν ήταν ασταθείς και ταραχώδεις. Γενικότερα, η απρόσμενη αυτή ανακάλυψη θέτει υπό αμφισβήτηση όσα γνωρίζουμε και κατανοούμε ως προς το πώς σχηματίζονται οι γαλαξίες, παρέχοντας νέα στοιχεία σχετικά με το παρελθόν του σύμπαντός μας.

Η έρευνα αυτή αποτελεί σημαντική εξέλιξη στον τομέα του σχηματισμού γαλαξιών, δείχνοντας πως οι δομές που παρατηρούμε σε κοντινούς σπειροειδείς γαλαξίες και στον δικό μας υπήρχαν ήδη πριν από 12 δισ. χρόνια, είπε η Φραντσέσκα Ρίτσο, διδακτορική στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ, η οποία ηγήθηκε της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο Nature. Αν και οι γαλαξίας τον οποίο μελέτησαν οι αστρονόμοι, ονόματι SPT0418-47 δεν φαίνεται να έχει σπειροειδείς βραχίονες, έχει τουλάχιστον δύο χαρακτηριστικά τυπικά για τον δικό μας γαλαξία: Έναν περιστρεφόμενο δίσκο και ένα «φούσκωμα»- μια μεγάλη ομάδα άστρων συγκεντρωμένων γύρω από το κέντρο του γαλαξία. Πρόκειται για την πρώτη φορά που ένα τέτοιο «φούσκωμα» παρατηρείται τόσο νωρίς στην ιστορία του σύμπαντος, καθιστώντας τον SPT0418-47 τον πιο μακρινό «εξάδελφο» του γαλαξία μας.

«Η μεγάλη έκπληξη ήταν πως διαπιστώσαμε ότι αυτός ο γαλαξίας είναι στην πραγματικότητα πολύ παρόμοιος με κοντινούς γαλαξίες, αντίθετα με όλες τις προσδοκίες από τα μοντέλα και τις προηγούμενες, λιγότερο λεπτομερείς, παρατηρήσεις» είπε άλλος ένας εκ των ερευνητών, ο Φιλίπο Φρατερνάλι του Αστρονομικού Ινστιτούτου Καπτέιν στο Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν στην Ολλανδία. Στο πρώιμο σύμπαν οι νεαροί γαλαξίες ήταν ακόμα σε φάση σχηματισμού, οπότε οι επιστήμονες τους ανέμεναν χαοτικούς και χωρίς δομές που είναι συνηθισμένες σε πιο «ώριμους» γαλαξίες όπως ο δικόας μας.

Η μελέτη μακρινών γαλαξιών όπως ο SPT418-47 είναι πολύ σημαντική ως προς την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο σχηματίστηκαν και εξελίχθηκαν οι γαλαξίες. Ο γαλαξίας αυτός είναι τόσο μακριά που τον βλέπουμε όταν το σύμπαν ήταν μόλις στο 10% της τρέχουσας ηλικίας του, επειδή το φως του χρειάστηκε 12 δισ. χρόνια για να φτάσει στη Γη. Μελετώντας τον, έχουμε ένα «ταξίδι στον χρόνο», πίσω στην εποχή που οι γαλαξίες αυτοί ήταν ακόμα «μωρά», και άρχιζαν να αναπτύσσονται.
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.
Σύστημα τεχνητής νοημοσύνης «ανακάλυψε» 50 νέους εξωπλανήτες από παλιά αρχεία της NASA

LIFOTEAM 28.8.2020


Βρετανοί ερευνητές έχουν εντοπίσει 50 νέους πλανήτες χρησιμοποιώντας την τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης στην αστρονομία. Οι αστρονόμοι και οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Warwick δημιούργησαν έναν αλγόριθμο με βάση της τεχνολογία AI για να ανακαλύψουν παλιά δεδομένα της NASA που περιέχουν χιλιάδες πιθανούς πλανήτες.



Όταν οι επιστήμονες αναζητούν εξωπλανήτες (πλανήτες έξω από το ηλιακό μας σύστημα), αναζητούν διακυμάνσεις φωτός στα μακρινά άστρα, που υποδηλώνουν τη διέλευση ενός πλανήτη μπροστά από αυτά. Αλλά αυτές οι λάμψεις και οι μεταβολές θα μπορούσαν επίσης να προκληθούν από άλλους παράγοντες, όπως παρεμβολές ή ακόμη και σφάλματα στην κάμερα. Όμως το νέο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, μπορεί να εντοπίσει τη διαφορά

Η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε τον αλγόριθμο με την παρακολούθηση δεδομένων που συλλέγει το πλέον σύγχρονο Διαστημικό Τηλεσκόπιο της NASA, το οποίο πέρασε εννέα χρόνια στο διάστημα. Μόλις ο αλγόριθμος «έμαθε» να διαχωρίζει με ακρίβεια τους πραγματικούς πλανήτες από εκείνους που έμοιαζαν με πλανήτες, χρησιμοποιήθηκε για την ανάλυση παλαιών δεδομένων που δεν είχαν ακόμη επιβεβαιωθεί. Και έτσι εντόπισε περίπου 50 εξωπλανήτες. Αυτοί οι εξωπλανήτες που περιφέρονται γύρω από άλλα αστέρια, κυμαίνονται σε μέγεθος μεταξύ από εκείνο του πλανήτη Ποσειδώνα έως και μικρότερο από τη Γη. Οι τροχιές τους έχουν διάρκεια έως και 200 ημέρες, και μερικές δεν ξεπερνούν την μία μέρα. Τώρα που οι αστρονόμοι γνωρίζουν ότι οι πλανήτες είναι πραγματικοί, μπορούν να τους δώσουν προτεραιότητα για περαιτέρω παρατήρηση.


Τα ευρήματα των ερευνητών δημοσιεύθηκαν την περασμένη εβδομάδα στις Μηνιαίες Ειδοποιήσεις της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας.



«Όσον αφορά την εξακρίβωση του πλανήτη, κανείς δεν έχει χρησιμοποιήσει μια τεχνική μηχανικής εκμάθησης στο παρελθόν,» δήλωσε στο δελτίο τύπου ο David Armstrong του Πανεπιστημίου του Warwick, ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της μελέτης. Τώρα που οι ερευνητές γνωρίζουν ότι λειτουργεί, ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν το AI για τρέχουσες και μελλοντικές αποστολές τηλεσκοπίων. Μπορεί να παρέχει μια συνεπή και αποτελεσματική μέθοδο επικύρωσης, της ύπαρξης εξωπλανητών. Στη μελέτη, η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι οι αστρονόμοι θα πρέπει να χρησιμοποιούν πολλαπλές τεχνικές επικύρωσης - συμπεριλαμβανομένου αυτού του νέου αλγορίθμου - για να επιβεβαιώσουν μελλοντικές ανακαλύψεις εξωπλανητών. Επί του παρόντος, περίπου το 30% όλων των γνωστών πλανητών επικυρώθηκαν χρησιμοποιώντας μόνο μία μέθοδο, η οποία ωστόσο «δεν είναι η ιδανική».





Χαρτογραφώντας περίπου το 75% του ουρανού, η TESS εντόπισε 66 νέους επιβεβαιωμένους εξωπλανήτες και σχεδόν 2.100 πιθανούς υποψήφιους. Μεταξύ των επιβεβαιωμένων εξωπλανητών, βρέθηκε ένας που έχει το μέγεθος της Γης και είναι ενδεχομένως κατοικήσιμος, σε τροχιά γύρω από ένα αστέρι 100 ετών φωτός. Ανακάλυψε επίσης έναν πλανήτη σε τροχιά γύρω από δύο ήλιους, όπως το Tatooine στις ταινίες του Star Wars. Το TESS βρίσκεται τώρα σε μια εκτεταμένη αποστολή έως το 2022, ενώ οι επιστήμονες εργάζονται στην τεχνολογία AI για να επικυρώσουν και να επιβεβαιώσουν ποιοι από τους υπόλοιπους πιθανούς υποψήφιους πλανήτες είναι πραγματικοί.
Με πληροφορίες από CNN
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Οι νέες θύελλες του Δία

Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου 2020



Νέα εικόνα του Δία που τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA στις 25 Αυγούστου 2020 παρέχει στους επιστήμονες ένα ανανεωμένο «δελτίο καιρού» για την ταραχώδη ατμόσφαιρα του γιγαντιαίου πλανήτη, που περιλαμβάνει τη διαφαινόμενη «γένεση» μιας νέας θύελλας και μία «εξαδέλφη» της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας, που ετοιμάζεται να αλλάξει χρώμα.

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια της εικόνας του Hubble εμφανίζεται σε βόρεια γεωγραφικά πλάτη ως μια φωτεινή, λευκή, εκτεταμένη θύελλα που ταξιδεύει ανά τον πλανήτη σε ταχύτητα 560 χλμ/ ώρα. Το ίχνος αυτό εμφανίστηκε στις 18 Αυγούστου, και ανακαλύφθηκαν άλλα δύο που εμφανίστηκαν αργότερα στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος.

Αν και είναι κοινό να εμφανίζονται θύελλες στην περιοχή αυτή κάθε έξι περίπου χρόνια, συχνά με πολλαπλές καταιγίδες ταυτόχρονα, η χρονική αυτή συγκυρία των παρατηρήσεων του Hubble είναι ιδανική για να φανούν οι δομές στο πέρασμα της αναταραχής, κατά τα πρώιμα στάδια της εξέλιξής της. Πίσω από το ίχνος υπάρχουν μικρά στρογγυλά χαρακτηριστικά με πολύπλοκα κόκκινα, λευκά και μπλε χρώματα. Τέτοια χαρακτηριστικά χάνονται κατά κανόνα στον Δία, αφήνοντας πίσω μόνο αλλαγές στα χρώματα των νεφών και στις ταχύτητες των ανέμων, ωστόσο μια παρόμοια θύελλα στον Κρόνο άφησε μια μεγάλης διάρκειας δίνη. Οι διαφορές στις στα «μεθεόρτια» των θυελλών σε Δία και Κρόνο ίσως σχετίζονται με τις διαφορετικές περιεκτικότητες νερού στις ατμόσφαιρές τους.

Το Hubble δείχνει πως η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, η οποία περιστρέφεται αντίθετα με τη φορά του ρολογιού στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη, εισέρχεται στα σύννεφα μπροστά της. Η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα αυτή τη στιγμή είναι σε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα, με τον πυρήνα και το εξώτερο τμήμα να είναι σε βαθύτερο κόκκινο. Σύμφωνα με ερευνητές, πλέον έχει διάμετρο περίπου 9.800 μιλίων- αρκετά μεγάλη για να «καταπιεί» τη Γη.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που είδαν οι ερευνητές ήταν το Oval BA, που αστρονόμοι έχουν χαρακτηρίσει ως «Ερυθρά Κηλίδα Τζούνιορ». Τα τελευταία χρόνια το χρώμα του ξεθωριάζει στην αρχική απόχρωση του λευκού, αφού είχε φανεί κόκκινο το 2006. Ωστόσο τώρα ο πυρήνας αυτής της θύελλας φαίνεται να σκουραίνει ελαφρώς- και αυτό ίσως να είναι ένδειξη πως θα αλλάξει σε ένα χρώμα που είναι κοντινό στην «εξαδέλφη» του (Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα).

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Φρέσκια είδηση.

Επιτυχής εκτόξευση της αποστολής Crew 1 με σκάφος της SpaceX στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό

Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου 2020




Ένα διεθνές πλήρωμα αστροναυτών εκτοξεύτηκε επιτυχώς με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό την Κυριακή με κάψουλα Crew Dragon και πύραυλο Falcon 9 της SpaceX.

Η εκτόξευση έγινε από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ και το πλήρωμα αποτελείται από τους αστροναύτες Μάικλ Χόπκινς, Βίκτορ Γκλόβερ και Σάνον Γουόκερ της NASA και τον Σοΐτσι Νογκούτσι της ιαπωνικής διαστημικής υπηρεσίας (JAXA). Η αποστολή τους αναμένεται να διαρκέσει έξι μήνες.

Το Crew Dragon, ονόματι «Resilience», προορίζεται να προσδεθεί αυτόνομα στο τμήμα Harmony του σταθμού τη Δευτέρα (ώρα ΗΠΑ). Η αποστολή Crew-1, που λαμβάνει χώρα μετά τη δοκιμαστική Demo-2 (η πρώτη επανδρωμένη από αμερικανικό έδαφος μετά την απόσυρση του διαστημικού λεωφορείου και η πρώτη επανδρωμένη για τη SpaceX) είναι η πρώτη από μια σειρά έξι επανδρωμένων αποστολών από τη NASA και τη SpaceX, στο πλαίσιο του Commercial Crew Program της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας.

Η αποστολή Crew-1 αποτελεί μια σειρά από πρωτιές: Μεταξύ άλλων, είναι η πρώτη «κανονική» πτήση ενός πιστοποιημένου από τη NASA συστήματος από τον ιδιωτικό τομέα που έχει σχεδιαστεί για μεταφορά πληρωμάτων- κάτι που το περνά από τον τομέα της ανάπτυξης σε αυτόν των τακτικών πτήσεων- και η πρώτη φορά που διεθνές πλήρωμα τεσσάρων ατόμων εκτοξεύεται με αμερικανικό διαστημόπλοιο ιδιωτικής εταιρείας. Επίσης είναι η πρώτη φορά που το μέγεθος του πληρώματος μακράς παραμονής αυξάνεται στα επτά άτομα από τα έξι.

Οι Χόπκινς, Γκλόβερ, Γουόκερ και Νογκούτσι θα συναντήσουν το πλήρωμα της Expedition 64, που αποτελείται από τους Ρώσους κοσμοναύτες Σεργκέι Ρίζικοφ και Σεργκέι Κουντ-Σβέρτσκοφ, και από την Αμερικανίδα αστροναύτη Κέιτ Ρούμπινς. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους θα πραγματοποιούν επιστημονικά πειράματα και εργασίες συντήρησης και θα επιστρέψουν την άνοιξη του 2021. Η αποτσολή αυτή προορίζεται να αποτελέσει τη μεγαλύτερης διάρκειας επανδρωμένη διαστημική αποστολή που έχει εκτοξευτεί από τις ΗΠΑ. Το Crew Dragon είναι ικανό να παραμείνει σε τροχιά για τουλάχιστον 210 ημέρες.
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Τέσσερις κόσμοι- ισχυροί «υποψήφιοι» για ύπαρξη εξωγήινης ζωής στο ηλιακό μας σύστημα

Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 2020


H ανακάλυψη φωσφίνης στα νέφη της Αφροδίτης αποτέλεσε «βόμβα» στην επιστημονική κοινότητα, αναζωπυρώνοντας τις συζητήσεις και το ενδιαφέρον περί ύπαρξης εξωγήινης ζωής στο ηλιακό μας σύστημα. Ωστόσο, πέρα από τον ιδιαίτερα αφιλόξενο αυτόν, «κολασμένο» πλανήτη υπάρχουν και άλλοι τέσσερις κόσμοι στη διαστημική μας «γειτονιά» που φαίνονται ικανοί να φιλοξενούν μορφές ζωής διαφορετικές από όσα γνωρίζουμε στη Γη.

Οι τέσσερις αυτοί κόσμοι, όπως παρουσιάζονται σε σχετικό δημοσίευμα του The Conversation, είναι οι εξής:

Άρης: Ο κοντινότερος στη Γη πλανήτης είναι και ένας από τους πιο παρόμοιους σε αυτήν. Έχει ημέρα 24,5 ωρών, πολικούς παγετώνες που επεκτείνονται και συρρικνώνονται με τις εποχές, και πολλά χαρακτηριστικά στην επιφάνειά του που διαμορφώθηκαν από νερό στο μακρινό του παρελθόν. Ο εντοπισμός μιας λίμνης κάτω από τους πάγους του νοτίου πόλου και μεθανίου στην ατμόσφαιρα (που αυξομειώνεται με τις εποχές και ακόμα και την ώρα της ημέρας) κάνουν τον Άρη έναν ισχυρό υποψήφιο για ύπαρξη ζωής, δεδομένου ότι το μεθάνιο μπορεί να παραχθεί από βιολογικές διαδικασίες. Γενικότερα, θεωρείται πως ο Άρης κάποτε ήταν «φιλόξενος» πλανήτης, με ένα αρκετά πιο ήπιο περιβάλλον σε σχέση με το σήμερα.

Ευρώπη: Ο δορυφόρος του Δία ανακαλύφθηκε το 1610 από τον Γαλιλαίο, μαζί με τα άλλα τρία μεγαλύτερα φεγγάρια του Δία. Είναι λίγο μικρότερη από τη Σελήνη και περιστρέφεται γύρω από τον γίγαντα αερίων σε απόσταση περίπου 670.000 χλμ, μία φορά κάθε 3,5 ημέρες. Θεωρείται γεωλογικά ενεργή, όπως και η Γη, και η επιφάνειά της είναι μια παγωμένη απεραντοσύνη, κάτω από την οποία θεωρείται πως κρύβεται ένας ωκεανός σε υγρή μορφή. Τα στοιχεία περί ύπαρξής του περιλαμβάνουν θερμοπίδακες μέσα από ρωγμές, ένα αδύναμο μαγνητικό πεδίο και χαοτική μορφολογία στην επιφάνεια (πιθανότατα λόγω των ρευμάτων από κάτω). Επίσης ο πάγος μονώνει τον ωκεανό και τον προστατεύει από το ψύχος του διαστήματος, καθώς και από την ακτινοβολία.

Εγκέλαδος: Ένας παγωμένος κόσμος, όπως και η Ευρώπη. Το φεγγάρι αυτό του Κρόνου προσέλκυσε έντονο επιστημονικό ενδιαφέρον μετά από την ανακάλυψη γιγαντιαίων θερμοπιδάκων κοντά στον νότιο πόλο του, που υποδεικνύουν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή κάτω από τους πάγους. Στους θερμοπίδακες αυτούς έχουν εντοπιστεί επίσης οργανικά σωματίδια, καθώς και βραχώδη πυριτικά σωματίδια που μπορούν να είναι παρόντα μόνο αν το νερό του ωκεανού έρχεται σε επαφή με τον βραχώδη πυθμένα σε θερμοκρασία τουλάχιστον 90 βαθμών Κελσίου. Αυτό υποδεικνύει την πιθανή ύπαρξη υδροθερμικής δραστηριότητας που παρέχει την κατάλληλη χημεία και ενέργεια για να υποστηριχθεί ζωή.

Τιτάνας: Το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου είναι το μόνο στο ηλιακό σύστημα με ουσιαστική ατμόσφαιρα, που περιλαμβάνει μια πυκνή πορτοκαλί ομίχλη πολύπλοκων οργανικών σωματιδίων και ένα καιρικό σύστημα με μεθάνιο αντί νερού- με βροχές, ξηρασία και αμμοθύελλες. Η ατμόσφαιρα αποτελείται κυρίως από άζωτο, που είναι σημαντικό για τη δημιουργία πρωτεϊνών σε όλες τις γνωστές μορφές ζωής. Παρατηρήσεις με ραντάρ έχουν δείξει την ύπαρξη ποταμών και λιμνών υγρού μεθανίου και αιθανίου και πιθανώς την παρουσία κρυοηφαιστείων. Αυτό δείχνει πως και ο Τιτάνας έχει κάτω από την επιφάνειά του αποθέματα υγρού. Η ποικιλία των χημικών που υπάρχουν στο φεγγάρι έχει οδηγήσει σε υποθέσεις περί πιθανής ύπαρξης ζωής- η οποία, εάν υπάρχει, θα έχει εντελώς διαφορετική χημεία από ό,τι οι γήινοι οργανισμοί.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

«Καυτός Ποσειδώνας»: Ένας «απίθανος» εξωπλανήτης, ο πρώτος μιας νέας κατηγορίας

Τετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου 2020



Μία νέα κατηγορία πλανήτη, τον αποκαλούμενο «καυτό Ποσειδώνα» ανακάλυψε διεθνής ομάδα επιστημόνων, εντοπίζοντας το πρώτο εκπρόσωπό της σε τροχιά γύρω από το άστρο LTT 9779.

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του University of Cambridge- ερευνητές του οποίου συμμετείχαν στην έρευνα- ο πλανήτης βρίσκεται τόσο κοντά στο άστρο του που το έτος του (μια περιστροφή του πλανήτη γύρω από το άστρο) διαρκεί μόλις 19 ώρες, και η θερμοκρασία φτάνει τους 1.700 βαθμούς Κελσίου. Αυτές οι θερμοκρασίες παρέχουν ένα μοναδικό «εργαστήριο» για τη μελέτη της χημείας των πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος.

Αν και ο πλανήτης αυτός έχει βάρος διπλάσιο του Ποσειδώνα, είναι επίσης ελαφρώς μεγαλύτερος και έχει παρόμοια πυκνότητα. Ως εκ τούτου, ο LTT 9779b εκτιμάται πως έχει έναν γιγαντιαίο πυρήνα μάζας περίπου 28πλάσιας αυτής της Γης, και μια ατμόσφαιρα που αποτελεί περίπου το 9% της συνολικής πλανητικής μάζας.

To ίδιο το σύστημα είναι ηλικίας περίπου δύο δισεκατομμυρίων ετών, και λόγω της τρομερής ακτινοβολίας ένας τέτοιος πλανήτης δεν θα περίμενε κανείς να μπορεί να κρατήσει την ατμόσφαιρά του για τόσο πολύ- και ως εκ τούτου είναι αίνιγμα το πώς μπορεί να υπάρχει ένα τέτοιο, απίθανο σύστημα.

Τα αποτελέσματα της έρευνας παρουσιάζονται στο Nature Astronomy. Ο LTT 9779 είναι ένα άστρο σαν τον ήλιο μας, σε απόσταση 260 ετών φωτός (κοντά, με βάση τα αστρονομικά δεδομένα). Είναι πλούσιο σε μέταλλα, με διπλάσιο σίδηρο στην ατμόσφαιρα σε σχέση με τον ήλιο. Αυτό θα μπορούσε να υποδεικνύει ότι ο πλανήτης αρχικά ήταν ένας πολύ μεγαλύτερος γίγαντας αερίων, από την στιγμή που αυτά τα σώματα τείνουν να σχηματίζονται κοντά σε πλανήτες με υψηλές περιεκτικότητες σε σίδηρο.

Οι αρχικές παρατηρήσεις έγιναν μέσω του TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite), που βρίσκει πλανήτες εντοπίζοντας τις διελεύσεις τους μπροστά από τα άστρα. Το σήμα της διέλευσης επιβεβαιώθηκε στις αρχές του Νοεμβρίου του 2018, μέσω παρατηρήσεων από το ESO la Silla Observatory στη Χιλή.

Ο LTT 9779b βρίσκεται στην «έρημο του Ποσειδώνα»- μια περιοχή κατά κανόνα χωρίς πλανήτες. Αν και οι παγωμένοι γίγαντες φαίνονται να αποτελούν αρκετά κοινό υποπροϊόν της διαδικασίας σχηματισμού πλανητών, αυτό δεν ισχύει τόσο κοντά στα άστρα. Οι επιστήμονες θεωρούν πως οι πλανήτες αυτοί χάνουν τις ατμόσφαιρές τους με το πέρασμα του χρόνου, και καταλήγουν ως «Ultra Short Period» πλανήτες.

Η αποστολή Kepler ανακάλυψε ότι οι Ultra Short Period πλανήτες, αυτοί δηλαδή που κάνουν μια περιστροφή γύρω από το άστρο τους σε μία ημέρα ή λιγότερο, έρχονται κυρίως στη μορφή μεγάλων γιγάντων αερίων ή μικρών βραχωδών πλανητών. Τα μοντέλα δείχνουν πως πλανήτες σαν τον LTT 9779b θα έπρεπε να έχουν χάσει τις ατμόσφαιρές τους. Ωστόσο οι μεγάλοι γίγαντες αερίων έχουν ισχυρά βαρυτικά πεδία που μπορούν να συγκρατούν τις ατμόσφαιρές τους- οπότε υπάρχει έλλειψη πλανητών στις διαστάσεις του Ποσειδώνα σε αυτή την κατηγορία.

«Τα μοντέλα πλανητικής δομής μας λένε ότι ο πλανήτης είναι ένας κόσμος στον οποίο κυριαρχεί ένας γιγαντιαίος πυρήνας, αλλά θα έπρεπε να υπάρχουν ατμοσφαιρικά αέρια με μάζα 2-3 φορές αυτή της Γης» είπε ο καθηγητής Τζέιμς Τζένκινς, του Universidad de Chile, που ηγήθηκε της ομάδας. «Αλλά αν το άστρο είναι τόσο παλιό, γιατί υπάρχει ατμόσφαιρα εξαρχής; Αν ο LTT 9779b άρχισε ως γίγαντας αερίων, τότε μια διαδικασία ονόματι Roche Lobe Overflow θα μπορούσε να είχε μεταβιβάσει σημαντικές ποσότητες ατμοσφαιρικων αερίων στο άστρο» πρόσθεσε. Στη διαδικασία αυτή ένας πλανήτης φτάνει τόσο κοντά στο άστρο που η ισχυρότερη βαρύτητα του άστρου μπορεί να αιχμαλωτίσει τα εξώτερα στρώματα του πλανήτη, με αποτέλεσμα τη μείωση της μάζας του. Κάποια μοντέλα υποδεικνύουν αποτελέσματα παρόμοια με αυτά του συστήματος LTT 9779, μα απαιτούνται περαιτέρω έρευνες.

«Επίσης, μπορεί ο LTT 9779b να έφτασε αργά στην παρούσα τροχιά του, και έτσι να μην υπήρξε χρόνος για να χάσει την ατμόσφαιρά του. Συγκρούσεις με άλλους πλανήτες στο σύστημα μπορεί να τον έσπρωξαν προς τα μέσα, προς το άστρο. Από τη στιγμή που είναι ένας τόσο μοναδικός και σπάνιος κόσμος, τα πιο εξωτικά σενάρια μπορεί να είναι πιθανά» πρόσθεσε ο Τζένκινς.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:

Ωραία,ευτυχώς που το μάθαμε εγκαίρως. :hehe:

Αστεροειδής πέρασε "ξυστά" από τη Γη και το μάθαμε μια μέρα μετά




Ένας αστεροειδής σε μέγεθος λονδρέζικου λεωφορείου προσέγγισε στην πλησιέστερη απόσταση από τη Γη από οποιαδήποτε άλλη φορά, τη 13η Νοεμβρίου, αλλά η κίνησή του εντοπίστηκε την επόμενη ημέρα, όπως αποκάλυψαν οι αστρονόμοι.


Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Μάουνα Λόα στη Χαβάη όπου παρακολουθούνται οι κινήσεις αστεροειδών και υπάρχει ειδικό σύστημα ειδοποίησης για προσέγγιση αστεροειδών, ο διαστημικός βράχος «2020 VT4», εντοπίστηκε μόνο 15 ώρες μετά την προσέγγισή του στη Γη, σε απόσταση 386 χιλιομέτρων.

Αν είχε πλησιάσει ακόμη περισσότερο, ο βράχος με πλάτος 5-10 μέτρα, όπως υπολογίζεται με βάση τη λάμψη του, θα είχε καεί στην ατμόσφαιρα πάνω από τον Νότιο Ειρηνικό. Η τροχιά του το έφερε σχεδόν στην ίδια απόσταση από τη Γη με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, καθιστώντας τον τον πιο κοντινό αστεροειδή που περνάει από τη Γη που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα.




 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Ανακάλυψη τριών υπογείων λιμνών στον Άρη

Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2020 11:21


Πριν από δύο χρόνια πλανητικοί επιστήμονες ανέφεραν την ανακάλυψη μιας μεγάλης λίμνης με αλμυρό νερό κάτω από τους νοτίους πόλους του Άρη, ένα εύρημα που προκάλεσε ενθουσιασμό στη διεθνή κοινότητα. Τώρα επιστήμονες επιβεβαιώνουν την παρουσία αυτής της λίμνης- και άλλων τριών.

Η ανακάλυψη αυτή παρουσιάστηκε στις 28 Σεπτεμβρίου στο Nature Astronomy και έγινε μέσω χρήσης δεδομένων ραντάρ από το διαστημόπλοιο Mars Express του ΕΟΔ. Λαμβάνει χώρα μετά την ανακάλυψη μίας υπόγειας λίμνης στην ίδια περιοχή το 2018, η οποία είναι η πρώτη λίμνη με νερό σε υγρή μορφή που εντοπίστηκε ποτέ στον Άρη και εν δυνάμει βιότοπος αρειανών μορφών ζωής. Ωστόσο, όπως αναφέρει το Nature, το εύρημα βασίστηκε σε μόλις 29 παρατηρήσεις που έγιναν από το 2012 ως το 2015, και πολλοί ερευνητές είπαν ότι χρειάζονταν περισσότερα στοιχεία για να υποστηρίξουν τον ισχυρισμό αυτόν. Η νέα μελέτη χρησιμοποίησε ένα ευρύτερο σετ στοιχείων, από 134 παρατηρήσεις το 2012-2019.

«Βρήκαμε το ίδιο σώμα νερού, αλλα επίσης βρήκαμε άλλα τρία σώματα νερού γύρω από το κύριο» είπε η Ελένα Πετινέλι, πλανητική επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Ρώμης και μία εκ των ερευνητών. «Είναι ένα πολύπλοκο σύστημα».

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα όργανο ραντάρ στο Mars Express, το MARSIS (Mars Advanced Radar for Subsurface and Ionosphere Sounding) για να διερευνήσουν τον νότιο πόλο του Άρη. Το MARSIS στέλνει ραδιοκύματα που αντανακλώνται σε στρώματα υλικού στην επιφάνεια και στο υπέδαφος του πλανήτη. Έτσι το σήμα που επιστρέφει υποδεικνύει το είδος υλικού που υπάρχει σε μια περιοχή- βράχος, πάγος ή νερό, για παράδειγμα.

Οι λίμνες βρίσκονται σε μια έκταση περίπου 75.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων περίπου- σχεδόν το 1/5 της Γερμανίας. Η μεγαλύτερη, κεντρική λίμνη έχει πλάτος 30 χλμ, και περιτριγυρίζεται από τρεις μικρότερες, η καθεμία πλάτους μερικών χιλιομέτρων.

Γενικότερα μιλώντας, θεωρείται πως οι υπόγειες λίμνες του Άρη πρέπει να έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι ώστε το νερό να παραμένει σε υγρή μορφή. Αν και τόσο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να υπάρχει κάποια θερμότητα από το εσωτερικό του πλανήτη, αυτό από μόνο του δεν θα προκαλούσε το λιώσιμο του πάγου σε νερό. «Από θερμικής άποψης, πρέπει να είναι αλμυρό το νερό» είπε η Πετινέλι. Σημειώνεται πως οι λίμνες με περιεκτικότητα σε αλάτι περίπου πενταπλάσια αυτής του θαλασσινού μπορούν να υποστηρίξουν ζωή, μα όταν σε 20πλάσιες περιεκτικότητες πλέον δεν υπάρχει. «Δεν υπάρχει πολλή ενεργή ζωή σε εκείνες τις αλμυρές λίμνες στην Ανταρκτική» είπε ο Τζον Πρίσκου, περιβαλλοντικός επιστήμονας στο Montana State University. «Και αυτό μπορεί να ισχύει και στον Άρη

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Εντοπίστηκαν γαλαξίες «παγιδευμένοι στο δίχτυ» μιας γιγαντιαίας μαύρης τρύπας

Παρασκευή, 02 Οκτωβρίου 2020



Έξι γαλαξίες γύρω από μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα εντόπισαν αστρονόμοι με τη βοήθεια του VLT (Very Large Telescope) του ESO (European Southern Observatory).

Πρόκειται για την πρώτη φορά που εντοπίζεται ένας τόσο «κλειστός» σχηματισμός, ο οποίος φαίνεται να έλαβε χώρα λίγο μετά το Big Bang (όταν το σύμπαν μας είχε ηλικία λίγο μικρότερη του ενός δισεκατομμυρίου ετών), και το εύρημα αυτό βοηθά στο να γίνει κατανοητό πώς σχηματίστηκαν και έφτασαν στο μέγεθός τους γιγαντιαίες μαύρες τρύπες όπως αυτή που υπάρχει στο κέντρο του γαλαξία μας. Η ανακάλυψη αυτή υποστηρίζει τη θεωρία πως μαύρες τρύπες μπορούν να αναπτύσσονται ταχύτατα εντός μεγάλων δομών σε σχήμα «διχτυού/ ιστού», που περιλαμβάνουν μεγάλες ποσότητες αερίων.

«Η έρευνα αυτή ωθήθηκε κυρίως από την επιθυμία να κατανοήσουμε κάποια από τα πιο προκλητικά αστρονομικά αντικείμενα- γιγαντιαίες μαύρες τρύπες στο πρώιμο σύμπαν. Αυτά είναι ακραία συστήματα και ως τώρα δεν είχαμε καλή εξήγηση για την ύπαρξή τους» είπε ο Μάρκο Μινιόλι, αστρονόμος στο INAF (Εθνικό Ινστιτούτο Αστροφυσικής) στη Μπολόνια της Ιταλίας και επικεφαλής ερευνητής νέας μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Astronomy and Astrophysics.

Οι νέες παρατηρήσεις μέσω του VLT αποκάλυψαν γαλαξίες γύρω από μια τεράστια μαύρη τρύπα, όλοι ευρισκόμενοι σε ένα κοσμικό «ιστό αράχνης» μεγέθους 300 φορές μεγαλύτερου από αυτό του γαλαξία μας. «Τα νήματα του κοσμικού ιστού είναι σαν τους ιστούς μιας αράχνης» εξηγεί ο Μινιόλι. «Οι γαλαξίες βρίσκονται και αναπτύσσονται εκεί που συναντώνται τα νήματα, και ροές αερίων- διαθέσιμων για να τροφοδοτούν τόσο τους γαλαξίες όσο και την κεντρική γιγαντιαία μαύρη τρύπα- μπορούν να ρέουν κατά μήκος των νημάτων».

Το φως από αυτή τη γιγαντιαία αραχνοειδή δομή, με τη μαύρη της τρύπα, μάζας που αντιστοιχεί σε ένα δισεκατομμύριο ήλιους, έφτασε σε εμάς από μια εποχή που το σύμπαν ήταν «μόλις» 0,9 δισ. ετών. «Η δουλειά μας συμπληρώνει ένα σημαντικό κομμάτι σε ένα σε μεγάλο βαθμό ανολοκλήρωτο παζλ, που έχει να κάνει με τον σχηματισμό και την ανάπτυξη τέτοιων ακραίων, αλλά σχετικά άφθονων, αντικειμένων τόσο σύντομα μετά το Big Bang» είπε ο Ρομπέρτο Γίλι, επίσης αστρονόμος του INAF, αναφερόμενος στις γιγαντιαίες μαύρες τρύπες.

Οι πρώτες μαύρες τρύπες, που θεωρείται πως σχηματίστηκαν από την κατάρρευση των πρώτων άστρων, πρέπει να αναπτύχθηκαν πολύ γρήγορα για να φτάσουν σε μάζες του ενός δισεκατομμυρίου ήλιων μέσα στα πρώτα 0,9 δισεκατομμύρια χρόνια της ζωής του σύμπαντος. Ωστόσο οι αστρονόμοι δυσκολεύονται να εξηγήσουν πώς επαρκώς μεγάλες ποσότητες «καυσίμου» θα ήταν διαθέσιμες για να επιτρέψουν σε αυτά τα αντικείμενα να αυξηθούν σε τόσο μεγάλα μεγέθη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η νεοανακαλυφθείσα δομή παρέχει μια πιθανή εξήγηση: Ο «ιστός αράχνης» και οι γαλαξίες εντός του περιέχουν αρκετά αέρια για να παρέχουν το καύσιμο που χρειάζεται η κεντρική μαύρη τρύπα για να εξελιχθεί γρήγορα σε ένα κολοσσιαίο γίγαντα.

Ωστόσο πώς μπορεί να σχηματίστηκαν εξαρχής τόσο μεγάλες αραχνοειδείς δομές; Οι αστρονόμοι θεωρούν πως «κλειδί» για αυτό είναι τεράστια «στεφάνια» μυστηριώδους σκοτεινής ύλης. Οι γιγαντιαίες αυτές περιοχές αόρατης ύλης θεωρείται πως προσελκύουν μεγάλες ποσότητες αερίου στο πρώιμο σύμπαν- μαζί, τα αέρια και η αόρατη σκοτεινή ύλη συνθέτουν τις αραχνοειδείς δομές όπου μπορούν να εξελίσσονται γαλαξίες και μαύρες τρύπες.
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.
Πόσιμο νερό στη Σελήνη και στον Άρη απο ούρα : Καινοτόμο σύστημα ''ανακύκλωσης'' στον ISS
Με υπογραφή ΑΠΘ!

7/10/2020


Φρέσκο πόσιμο νερό από ούρα στη Σελήνη και τον Άρη με υπογραφή ΑΠΘ από καινοτόμο σύστημα «ανακύκλωσης» που εκτοξεύτηκε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πρόκειται για μία σημαντικότατη ελληνική επιτυχία στη έρευνα του Διαστήματος, την οποία υπογράφουν επιστήμονες του Τμήματος Χημείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είχαν καθοριστική συμβολή στον σχεδιασμό της αποστολής του καινοτόμου συστήματος Ηλεκτροχημικής Οξείδωσης της Αμμωνίας (ΗΟΑ) στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ), στο πλαίσιο έργου χρηματοδοτούμενου από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος.
Το σύστημα Ηλεκτροχημικής Οξείδωσης της Αμμωνίας από τη συλλογή υγρών ανθρωπογενών λυμάτων, το οποίο μεταφέρθηκε στον Διαστημικό Σταθμό, έχει σκοπό την ανάκτηση νερού και την παραγωγή αέριου αζώτου από τα ανθρώπινα ούρα σε αποστολές μεγάλης διάρκειας στη Σελήνη και τον Άρη. Αποτελεί μέρος των τεχνολογιών που μεταφέρθηκαν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με την αποστολή του μη επανδρωμένου σκάφους ανεφοδιασμού Northrop Grumman Cygnus (Κύκνος), που εκτοξεύτηκε την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2020. Το σκάφος προσέγγισε τον Διαστημικό Σταθμό τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020, μεταφέροντας περίπου 4 τόνους εφόδια, πειραματικό εξοπλισμό και τεχνολογίες επίδειξης.

Πώς γίνεται η διαστημική ανακύκλωση ούρων στο Διάστημα
Η Ομάδα Δυναμικής Πολυφασικών Συστημάτων του Εργαστηρίου Χημικής και Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας, με επικεφαλής τον καθηγητή του Τμήματος Χημείας του ΑΠΘ Θοδωρή Καραπάντσιο, και το Εργαστήριο Αναλυτικής Χημείας, με επικεφαλής τους καθηγητές του Τμήματος Χημείας του ΑΠΘ Γεώργιο Ζαχαριάδη και Αριστείδη Ανθεμίδη, συνέβαλαν σημαντικά στον σχεδιασμό της αποστολής του συστήματος ΗΟΑ, καθώς ανέπτυξαν μεθοδολογία για την ακριβή on-line μέτρηση της συγκέντρωσης αμμωνιακών ιόντων στα ανθρωπογενή λύματα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας.
Οι συνθήκες έλλειψης βαρύτητας κάθε άλλο παρά ευνοούν τη διαδικασία της ανάκτησης νερού, αρκεί να σκεφτεί κανείς πως σε ένα δοχείο στη Γη τα υγρά και τα αέρια διαχωρίζονται με τη βαρύτητα. «Όποια γνώση υπήρχε στο έδαφος για την ανάκτηση νερού από τα ανθρωπογενή λύματα, είναι πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστεί στο διάστημα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας», εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Καραπάντσιος, ο οποίος είναι και εθνικός εκπρόσωπος στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος. Για να ξεπεράσει τις δυσκολίες αυτές η ομάδα του ΑΠΘ μελέτησε επί δύο χρόνια 34 διαφορετικές- εμπορικά διαθέσιμες αλλά και πρωτότυπες πειραματικές- τεχνολογίες μέτρησης των αμμωνιακών ιόντων σε συνθήκες διαστήματος. Αξιοποιώντας κάποιες από αυτές και προσαρμόζοντάς τες στις συνθήκες του διαστήματος, η μεθοδολογία που προτάθηκε τελικά, η οποία επιτρέπει την ακριβή και χωρίς προβλήματα αυτοματοποιημένη μέτρηση των αμμωνιακών ιόντων on-line στον ΔΔΣ, αποτελεί ένα υβριδικό σύστημα που συνδυάζει τεχνολογία εκλεκτικών ηλεκτροδίων με αναλυτές ροής διαδοχικής έγχυσης σε συνδυασμό με φθορομετρικό αισθητήρα. Τα αμμωνιακά ιόντα προκύπτουν από την ουρία ως απόβλητο προϊόν του ανθρώπινου μεταβολισμού. Σύμφωνα με τα κριτήρια ποιότητας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος για το πόσιμο νερό σε διαστημικές αποστολές, η συγκέντρωση των αμμωνιακών ιόντων δεν μπορεί να ξεπερνά το 0.5 ppm (μέρη βάρους στο εκατομμύριο). Για να μπορέσει να επαναχρησιμοποιηθεί το νερό των λυμάτων, πρέπει απαραίτητα να απομακρύνονται τα αμμωνιακά ιόντα, αφού προηγουμένως προσδιοριστεί συστηματικά και με ακρίβεια η συγκέντρωσή τους στα λύματα.



«Υπήρχε έλλειψη εμπειρίας και τεχνολογίας για τον διαχωρισμό στο διάστημα, ενώ τέθηκαν μεγάλοι περιορισμοί σε ό,τι αφορά την κατανάλωση ενέργειας, ή την μη παραγωγή τοξικών προϊόντων και όλα αυτά έκαναν πολύ σύνθετο το εγχείρημα», σημείωσε ο κ. Καραπάντσιος. Για τη μελέτη και επαλήθευση της συγκεκριμένης τεχνολογίας που πρότεινε η ομάδα του ΑΠΘ αναλύθηκαν προσομοιωμένα δείγματα λυμάτων του ΔΔΣ αλλά και πραγματικά λύματα από τον σταθμό Concordia του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος στην Ανταρκτική. Έτσι η πρόταση ικανοποίησε όλα τα κριτήρια που τέθηκαν από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος αναφορικά με τον όγκο και το βάρος της διάταξης, τον όγκο των δειγμάτων, τη συχνότητα των μετρήσεων, τη διάρκεια της ανάλυσης καθώς και τον όγκο των αντιδραστηρίων και των παραγόμενων παραπροϊόντων της ανάλυσης.
Ερωτηθείς για το μέλλον της τεχνολογίας που αναπτύχθηκε ο κ. Καραπάντσιος απάντησε: «Αποτελεί πραγματικά μια καινούρια νοοτροπία το να ανακυκλώνουμε τα ούρα. Είχαμε συνειδητοποιήσει ότι μπορούσαμε να ανακυκλώσουμε αναπνεύσιμα, συμπληρώματα από κλιματισμό. Στο μέλλον θα είναι δυνατή και ανακύκλωση κοπράνων. Όμως σήμερα φτάνουμε μέχρι τα ούρα, όπως και τα νερά από πλύσεις μπάνιου, τα γκρίζα νερά. Άρα εκεί βρισκόμαστε, είναι μια καινούρια γενιά τεχνολογίας που καθαρίζει και ανακτά το νερό από τα ανθρωπογενή λύματα». Ο κ. Καραπάντσιος στάθηκε ιδιαίτερα στην σημασία της συνεργασίας με τους συναδέλφους του, εξηγώντας πως «είμαστε ικανοί να συνεργαζόμαστε και να παράγουμε συνεργατικά και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί οι σημερινές τεχνολογίες απαιτούν τη συνεργασία, δεν αρκεί... ένας κούκος». Η μεθοδολογία μπορεί στο μέλλον να παρέχει πόσιμο νερό και σε απομακρυσμένες και άνυδρες περιοχές στη Γη. Η τεχνολογία αυτή αναπτύχθηκε από την εταιρία NanoRacks LLC στις ΗΠΑ σε συνεργασία με τη NASA και το Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο.
Νέα "Διαστημική Τουαλέτα" στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό
Η αποστολή που μετέφερε την τεχνολογία του ΑΠΘ στο διάστημα ήταν η 14η πτήση φορτίου της εταιρείας Northrop Grumman προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το σκάφος θα παραμείνει στον διαστημικό σταθμό μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, προτού απορρίψει αρκετές χιλιάδες κιλά σκουπίδια, καθώς θα καίγεται, κατά τη διάρκεια μιας ασφαλούς επανεισόδου στην ατμόσφαιρα της Γης. Ο Cygnus μετέφερε προς τον Διαστημικό Σταθμό εκτός από την πειραματική διάταξη του ΑΠΘ διάφορα συστήματα υποστήριξης της ζωής, μεταξύ των οποίων μια νέα Διαστημική Τουαλέτα, με στόχο την ευκολότερη χρήση από τους αστροναύτες και τη βελτιωμένη λειτουργία σε μελλοντικές αποστολές, μία μονάδα αυτοματοποιημένης Διαχείρισης και Αποθήκευσης Αποβλήτων για εξυπηρέτηση μεγαλύτερου αριθμού μελών του πληρώματος στον Διαστημικό Σταθμό καθώς και σε μελλοντικές αποστολές, σύστημα μελέτης και αξιολόγησης της θρεπτικής αξίας και των παραμέτρων ανάπτυξης φυτών στο διάστημα, με στόχο την αυτόνομη ανάπτυξη φυτών για διατροφικούς σκοπούς σε μελλοντικές αποστολές μεγάλης διάρκειας, όπως, για παράδειγμα, το ταξίδι στη Σελήνη και τον Άρη, σύστημα αξιοποίησης της μικροβαρύτητας για τη μελέτη καρκινικής ανοσοθεραπείας κλπ.
«Η διάταξη του HOA θα παραμείνει στον διαστημικό σταθμό, θα λειτουργεί και θα έχουμε τις on-line μετρήσεις. Είναι σημαντικό επίσης ότι με την αποστολή αυτή πλέον θα μπορούν να λειτουργούν ταυτόχρονα δύο τουαλέτες, ενώ η καινούρια τουαλέτα μπορεί να καθαριστεί πιο εύκολα και προσφέρει μεγαλύτερη άνεση, καθώς λαμβάνει υπόψη ότι ο τρόπος που κάθεται ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός», διευκρίνισε ο κ. Καραπάντσιος
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.
Πόση ομορφιά! :D

Οι τελευταίες στιγμές ενός άστρου που καταστρέφεται από μια μαύρη τρύπα

Τρίτη, 13 Οκτωβρίου 2020


Μία σπάνια έκλυση φωτός, που εξέπεμψε ένα άστρο καθώς «καταβροχθιζόταν» από μια κολοσσιαία μαύρη τρύπα, εντοπίστηκε από επιστήμονες που χρησιμοποιούσνα τηλεσκόπια ανά τον κόσμο.

Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «tidal disruption event» και είναι η πλησιέστερη έκλαμψη τέτοιου είδους που έχει καταγραφεί ποτέ. Προκαλείται όταν ένα άστρο περνά πολύ κοντά από μια μαύρη τρύπα και η τεράστια βαρυτική της έλξη το κομματιάζει σε λεπτές λωρίδες υλικού- μια διαδικασία που είναι γνωστή ως «spaghettification» (μετατροπή σε σπαγκέτι). Κατά τη διαδικασία αυτή μέρος του υλικού πέφτει στη μαύρη τρύπα, εκλύοντας μια φωτεινή έκλαμψη ενέργειας, την οποία οι αστρονόμοι μπορούν να εντοπίσουν.

Αυτά τα φαινόμενα είναι σπάνια και δεν μπορούν πάντοτε να μελετώνται εύκολα, επειδή παρεμβάλλονται σκόνη και συντρίμμια. Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων, της οποίας ηγήθηκαν ερευνητές του University of Birmingham, ήταν σε θέση να μελετήσει το συμβάν αυτό με άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια, επειδή εντοπίστηκε λίγο πριν την καταστροφή του άστρου.

Χρησιμοποιώντας το Very Large Telescope και το New Technology Telescope, το διεθνές δίκτυο τηλεσκοπίων του Las Cumbres Observatory και το Neil Gehrels Swift Observatory, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να παρατηρήσουν την έκλαμψη, στην οποία δόθηκε το όνομα AT2019qiz, σε μια περίοδο έξι μηνών, καθώς γινόταν φωτεινότερη και μετά έχανε τη λαμπρότητά της. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

«Μπορέσαμε να διερευνήσουμε με λεπτομέρεια τι συμβαίνει όταν ένα άστρο “τρώγεται” από ένα τέτοιο θηρίο» είπε ο Ματ Νίκολ, ερευνητής της Royal Astronomical Society στο University of Birmingham- με τη Σαμάθα Όουτς, επίσης του ίδιου πανεπιστημίου, να σημειώνει πως όταν μια μαύρη τρύπα «καταπίνει» ένα άστρο, μπορεί να εκτοξεύσει με μεγάλη δύναμη υλικό προς τα έξω, το οποίο παρεμβάλλεται και εμποδίζει την καθαρή και ακριβή παρατήρηση. «Αυτό συμβαίνει επειδή η ενέργεια που απελευθερώνεται καθώς η μαύρη τρύπα “τρώει” αστρική ύλη διώχνει τα υπολείμματα του άστρου έξω».

Στην περίπτωση του AT2019qiz, οι αστρονόμοι μπόρεσαν να αντιληφθούν το φαινόμενο αρκετά νωρίς ώστε να παρατηρήσουν τη διαδικασία στο σύνολό της, καθώς εντοπίστηκαν γρήγορα εκπομπές από αυτό, μετά την καταστροφή του άστρου. «Οι παρατηρήσεις έδειξαν πως το άστρο είχε περίπου την ίδια μάζα με τον ήλιο μας, και ότι έχασε περίπου τη μισή αυτής από τη μαύρη τρύπα- που έχει ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη μάζα» είπε ο Νίκολ.
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.
Άν υπάρχουν εξωγήινοι, μπορούν να δουν τη Γη ως ''εξωπλανήτη'' απο 1004 αστρικά συστήματα

23/10/2020



Αμερικανοί επιστήμονες υπολόγισαν ότι υπάρχουν περισσότερα από 1.000 άστρα, αρκετά από αυτά με πλανήτες, από όπου, αν υπάρχουν εξωγήινοι, μπορούν να δουν από μακριά τη Γη ως εξωπλανήτη. Τα συγκεκριμένα άστρα είναι παρόμοια με τον Ήλιο, βρίσκονται σε κατάλληλη θέση και αρκετά κοντινή απόσταση για να μπορεί κάποιος παρατηρητής σε αυτά όχι μόνο να εντοπίσει τον πλανήτη μας, αλλά και τα χημικά ίχνη της ζωής στη Γη.
Η νέα μελέτη, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια αστρονομίας Λάιζα Καλντενέγκερ του Πανεπιστημίου Κορνέλ και διευθύντρια του Ινστιτούτου Καρλ Σέιγκαν, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Βρετανίας, έκανε μια πρωτότυπη αντιστροφή, αντιμετωπίζοντας τη Γη ως εξωπλανήτη στα μάτια των τρίτων (εξωγήινων) και θέτοντας το ερώτημα «από πόσα αστρικά συστήματα είναι δυνατό κάποιες μορφές ζωής να ανιχνεύσουν εμάς, τα έμβια όντα στην επιφάνεια της Γης;»
Από 1.004 συστήματα άστρων, που βρίσκονται σε απόσταση έως 326 έτη φωτός από τη Γη, είναι η απάντηση, η οποία βασίστηκε στη «χαρτογράφηση» των κοντινών άστρων από τα διαστημικά τηλεσκόπια TESS (ΗΠΑ) και Gaia (Ευρώπη). Το κοντινότερο άστρο απέχει μόνο 28 έτη φωτός, ενώ μερικά από αυτά είναι από τα πιο φωτεινά άστρα στο γήινο νυχτερινό ουρανό, ορατά και με γυμνό μάτι. Από τα 1.004 άστρα, περίπου το 5% είναι πολύ νεαρά σε ηλικία για να έχει εξελιχτεί ζωή με νοημοσύνη σε αυτά - τουλάχιστον με τη μορφή που φαντάζονται οι γήινοι επιστήμονες. Όμως το υπόλοιπο 95% ανήκουν στην κατηγορία των άστρων που θα μπορούσαν να φιλοξενούν ζωή εδώ και εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια. Προς το παρόν, οι αστρονόμοι δεν ξέρουν πόσοι εξωπλανήτες βρίσκονται γύρω από αυτά τα 1.004 άστρα, ούτε πόσα από αυτά διαθέτουν συνθήκες φιλικές για ανάπτυξη ζωής (νερό, κατάλληλη θερμοκρασία κ.α.). Μέχρι σήμερα, οι αστρονόμοι έχουν επιβεβαιώσει την ύπαρξη 4.292 εξωπλανητών γύρω από 3.185 άστρα.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Ανακάλυψη «περίεργου» μορίου στον Τιτάνα

Πέμπτη, 29 Οκτωβρίου 2020


Επιστήμονες της NASA ανακάλυψαν στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα, φεγγαριού του Κρόνου, ένα μόριο το οποίο δεν έχει εντοπιστεί ποτέ ξανά σε άλλη ατμόσφαιρα.

Πρόκειται για μόριο C3H2 (κυκλοπροπενυλιδένιο) – ένα απλό μόριο με βάση τον άνθρακα που είναι προπομπός πιο πολύπλοκων ενώσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να σχηματίζουν ή να τρέφουν πιθανές μορφές ζωής στον Τιτάνα.

Οι ερευνητές το βρήκαν μέσω του ραδιοτηλεσκοπίου ALMA. Το μόριο, που αποτελείται από άνθρακα και υδρογόνο, εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια ερευνών σε ένα φάσμα μοναδικών «υπογραφών» φωτός που κατεγράφησαν από το τηλεσκόπιο, οι οποίες αποκάλυψαν τη χημική σύνθεση της ατμόσφαιρας του Τιτάνα μέσω της ενέργειας που τα μόριά του εκπέμπουν ή απορροφούν.

«Όταν συνειδητοποίησα πως έβλεπα κυκλοπροπενυλιδένιο, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως “αυτό είναι απρόσμενο”» είπε ο Κόνορ Νίξον, πλανητικός επιστήμονας στο Διαστημικό Κέντρο Γκόνταρντ στο Γκρίνμπελτ του Μέριλαντ, που ηγήθηκε της έρευνας του ALMA. Τα ευρήματα της ομάδας του δημοσιεύτηκαν στις 15 Οκτωβρίου στο Astronomical Journal.
ν και επιστήμονες έχουν ανιχνεύσει θύλακές του ανά τον γαλαξία, ο εντοπισμός του σε μια ατμόσφαιρα αποτέλεσε έκπληξη, καθώς μπορεί να αντιδρά εύκολα με άλλα μόρια με τα οποία έρχεται σε επαφή και να σχηματίζει διαφορετικά είδη. Οι αστρονόμοι το έχουν βρει ως τώρα μόνο σε νέφη αερίου και σκόνης μεταξύ αστρικών συστημάτων- δηλαδή σε περιοχές πολύ ψυχρές και αφιλόξενες για πολλές χημικές αντιδράσεις.

Ωστόσο πυκνές ατμόσφαιρες σαν του Τιτάνα αποτελούν εστίες έντονης χημικής δραστηριότητας- και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι επιστήμονες ενδιαφέρονται για αυτό το φεγγάρι, που θα αποτελέσει τον προορισμό της επερχόμενης αποστολής Dragonfly της NASA.

H ομάδα του Νίξον ήταν σε θέση να εντοπίσει μικροποσότητες κυκλοπροπενυλιδενίου στον Τιτάνα επειδή μελετούσε τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του φεγγαριού, όπου υπάρχουν λιγότερα άλλα αέρια για να αλληλεπιδράσει μαζί τους. Μέχρι τώρα είναι άγνωστο γιατί εμφανίζεται στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα αλλά σε καμιά άλλη ατμόσφαιρα. «Ο Τιτάνας είναι μοναδικός στο ηλιακό μας σύστημα» είπε ο Νίξον. «Έχει αποδειχτεί θησαυρός για νέα μόρια».

Πρόκειται για το μεγαλύτερο από τα 62 φεγγάρια του Κρόνου και παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον επειδή έχει μια πυκνή ατμόσφαιρα, τέσσερις φορές πιο πυκνή από της Γης, συν σύννεφα, βροχή, λίμνες και ποταμούς- και ακόμα και έναν υπόγειο ωκεανό. Η ατμόσφαιρά του αποτελείται κυρίως από άζωτο, μαζί με μεθάνιο. Όταν μόρια μεθανίου και ζώτου διασπώνται κάτω από τις ακτίνες του ήλιου, τα άτομά τους προκαλούν μια πολύπλοκη αλληλουχία οργανικής χημικής δραστηριότητας που ενδιαφέρει πολύ τους επιστήμονες και τον καθιστά έναν από τους ισχυρότερους υποψηφίους ως προς την αναζήτηση ιχνών ζωής στο ηλιακό μας σύστημα.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Πού «γεννήθηκαν» ο Δίας και ο Κρόνος

Τρίτη, 03 Νοεμβρίου 2020



Στη «νιότη» του, ο ήλιος μας περιτριγυριζόταν από έναν δίσκο αερίου και σκόνης από όπου σχηματίστηκαν οι πλανήτες. Οι τροχιές των νεοσχηματισθέντων πλανητών θεωρείται πως ήταν σε «κλειστό σχηματισμό» και κυκλικές, ωστόσο οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μεγαλύτερων αντικειμένων προκάλεσαν αναταραχή και είχαν ως αποτέλεσμα οι «νεογέννητοι» γιγαντιαίοι πλανήτες να αλλάξουν θέσεις, πηγαίνοντας εκεί που γνωρίζουμε πως είναι σήμερα.

Νέα έρευνα του Ματ Κλέμεντ του Carnegie Institution for Science αποκάλυψε τις πιθανές αρχικές θέσεις του Κρόνου και του Δία, υποδεικνύοντας καλύτερα τις δυνάμεις που καθόρισαν την αρχιτεκτονική του ηλιακού συστήματος, μεταξύ των οποίων την «έξωση» ενός επιπλέον πλανήτη μεταξύ του Κρόνου και του Ουρανού, διασφαλίζοντας πως μόνο μικροί, βραχώδεις πλανήτες σαν την Γη θα σχηματίζονταν πιο μέσα από τον Δία.

«Ξέρουμε τώρα πως υπάρχουν χιλιάδες πλανητικά συστήματα στον γαλαξία μας και μόνο» είπε ο Κλέμεντ. «Μα αποδεικνύεται πως η διαρρύθμιση των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα είναι πολύ ασυνήθιστη, οπότε χρησιμοποιούμε μοντέλα για αντίστροφη μηχανική και αναπαραγωγή των διαδικασιών σχηματισμού. Αυτό είναι λίγο σαν να προσπαθείς να διαπιστώσεις τι συνέβη σε τροχαίο μετά το γεγονός- πόσο γρήγορα πήγαιναν τα αυτοκίνητα, σε τι κατευθύνσεις κλπ».

Ο Κλέμεντ και οι άλλοι ερευνητές πραγματοποίησαν 6.000 προσομοιώσεις της εξέλιξης του ηλιακού συστήματος, αποκαλύπτοντας μια άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια σχετικά με την αρχική σχέση Δία και Κρόνου.

Ο Δίας στην «παιδική ηλικία» του θεωρείται πως περιστρεφόταν γύρω από τον ήλιο τρεις φορές για κάθε δύο περιστροφές του Κρόνου. Ωστόσο αυτό δεν αρκούσε για να εξηγήσει ικανοποιητικά τη διαρρύθμιση των γιγαντιαίων πλανητών που βλέπουμε σήμερα. Τα μοντέλα έδειξαν πως μια αναλογία δύο περιστροφών του Δία με με μία του Κρόνου παρήγαγε αποτελέσματα με μεγαλύτερη συνάφεια που παραπέμπουν στη γνωστή πλανητική αρχιτεκτονική.

«Αυτό δείχνει πως, αν και το ηλιακό σύστημα είναι λίγο περίεργο, δεν ήταν πάντα έτσι» είπε ο Κλέμεντ. «Επιπλέον, τώρα που διαπιστώσαμε την αποτελεσματικότητα αυτού του μοντέλου, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε τον σχηματισμό των γήινου τύπου πλανητών, μεταξύ των οποίων και του δικού μας, και ίσως να ενισχύσουμε τις δυνατότητές μας για αναζήτηση παρόμοιων συστημάτων αλλού, που θα μπορούσαν να έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενούν ζωή».

Το μοντέλο έδειξε επίσης ότι οι θέσεις του Ουρανού και του Ποσειδώνα διαμορφώθηκαν από τη μάζα της ζώνης Κάιπερ (μια ζώνη στις παρυφές του ηλιακού συστήματος που αποτελείται από πλανήτες νάνους και πλανητοειδή) και από έναν παγωμένο πλανήτη γίγαντα που «εκδιώχθηκε» από το ηλιακό σύστημα κατά την «παιδική ηλικία» του.
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.
Μυστηριώδης εκπομπή ραδιοκυμάτων απο τον Γαλαξία μας - Η ισχυρότερη που έχει καταγραφεί

5/11/2020


Η πρώτη, ταχύτατη εκπομπή ραδιοκυμάτων (FRB) στον Γαλαξία μας καταγράφηκε από αστρονόμους, με πιθανή πηγή έναν αστέρα νετρονίων magnetar, σε απόσταση 30.000 ετών φωτός από τον Ήλιο μας. Για περισσότερο από μία δεκαετία, οι αστρονόμοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν την προέλευση των μυστηριωδών και στιγμιαίων εκπομπών ραδιοκυμάτων που κατέφταναν από μακρινούς γαλαξίες.
Τώρα οι επιστήμονες ανακάλυψαν την πρώτη «έκρηξη» από τον δικό μας γαλαξία, φτάνοντας ως την πιθανότερη πηγή του, ένα μικρό περιστρεφόμενο κατάλοιπο αστέρα που είχε καταρρεύσει στο παρελθόν. Η απρόσμενη ανακάλυψη προσφέρει στους επιστήμονες πολύτιμα δεδομένα που ενισχύουν την θεωρία ότι τα FRB, προέρχονται από αστέρες νετρονίων, τα magnetars που απομένουν μετά από πανίσχυρες εκρήξεις supernovae. «Είναι η πιο λαμπρή εκπομπή ραδιοκυμάτων που έχει ποτέ εντοπιστεί στον Γαλαξία μας» εξηγεί η αστροφυσικός Daniele Michilli του πανεπιστημίου McGill University στο Μόντρεαλ, που εργάζεται στην ομάδα διαχείρισης του καναδικού τηλεσκοπίου Chime.
Η πρώτη εκπομπή FRB είχε παρατηρηθεί το 2007, όταν ο Duncan Lorimer και ο φοιτητής του David Narkevic διερεύνησαν τα αρχεία παρατηρήσεων από το ραδιοτηλεσκόπιο Parkes στην Αυστραλία. Εκείνη η εκπομπή είχε διαρκέσει λιγότερο από 5 milliseconds και η προέλευσή της παρέμεινε ανεξήγητη, όπως και οι δεκάδες που ακολούθησαν - όλες εκτός του δικού μας Γαλαξία. Η τελευταία ανακάλυψη έγινε στις 28 Απριλίου, όταν το τηλεσκόπιο Chime εντόπισε μια εκπομπή FRB διάρκειας ενός millisecond από την περιοχή που βρίσκεται το magnetar SGR1935+2154.
Οι υψηλής ενέργειας αναλαμπές FRB είναι από τα πιο ισχυρά και μυστηριώδη φαινόμενα στο Σύμπαν, καθώς οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να βρουν μια απόλυτα ικανοποιητική εξήγηση για τη δημιουργία και την προέλευση τους. Σε χρόνο πολύ μικρότερο του ενός δευτερολέπτου, απελευθερώνεται ενέργεια πάνω από 100 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου και αυτή είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες συγκεντρώνουν παρητηριασιακά δεδομένα που δείχνουν ότι τα magnetar -μια ειδική υποκατηγορία των pulsar- είναι πιθανό να προκαλούν FRB.
Οι ερευνητές έκαναν τέσσερις σχετικές δημοσιεύσεις στο περιοδικό "Nature" και στη συνέντευξη τύπου επεσήμαναν πως εκτιμούν ότι τα magnetars μπορούν να παράγουν κάποιες FRB, αν όχι όλες, χωρίς να μπορούν να αποκλειστούν άλλες πιθανές πηγές. «Επικρατεί μεγάλο μυστήριο, όσον αφορά το τι παράγει αυτές τις μεγάλες εκρήξεις ενέργειας, τις οποίες έως τώρα έχουμε δει να έρχονται από το μισό σύμπαν. Είναι η πρώτη φορά που μπορέσαμε να συσχετίσουμε μια από αυτές τις εξωτικές FRBs με ένα μοναδικό αστροφυσικό αντικείμενο», δήλωσε ο επίκουρος καθηγητής φυσικής Κιγιόσι Μασούι του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ. «Η συγκεκριμένη FRB, που προήλθε από τον δικό μας γαλαξία, είναι χιλιάδες φορές φωτεινότερη από οποιαδήποτε άλλη λάμψη magnetar έχουμε ποτέ δει», πρόσθεσε. Η εκπομπή συνοδεύτηκε και από μία έκρηξη ακτίνων X από την ίδια πηγή. Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη απαντήσει στο ερώτημα πώς τα magnetars παράγουν FRB. Οι περισσότερες ισχυρές εκπομπές ραδιοκυμάτων στο σύμπαν παράγονται μέσω της λεγόμενης ακτινοβολίας συγχρότρου, κατά την οποία ένα αέριο με ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας, αλληλεπιδρά με μαγνητικά πεδία ,εκπέμποντας πολλή ενέργεια στις ραδιοσυχνότητες.
Με τον ίδιο μηχανισμό, παράγονται συχνά ραδιοκύματα από τεράστιες μαύρες τρύπες, όταν αυτές περιβάλλονται από καυτά αέρια. Όμως οι αστροφυσικοί υποψιάζονται ότι τα magnetars παράγουν ραδιοκύματα μέσω μιας εντελώς διαφορετικής διαδικασίας.
 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.
Ενδείξεις για έκρηξη ηφαιστείου στον Άρη πριν 53.000 χρόνια και για αρχαία μέγα πλημμύρα

23/11/2020



Ο Άρης θεωρείται ότι είναι προ πολλού ηφαιστειακά ανενεργός, αλλά για πρώτη φορά Αμερικανοί επιστήμονες πιστεύουν ότι βρήκαν ενδείξεις για μία ηφαιστειακή έκρηξη που έγινε ίσως πριν 53.000 χρόνια. Παράλληλα, άλλοι επιστήμονες στις ΗΠΑ βρήκαν στοιχεία ότι πριν περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια υπήρξε μία τεράστια πλημμύρα με θεόρατα κύματα στον γειτονικό πλανήτη. Ο «κόκκινος» πλανήτης κάποτε είχε ποτάμια, λίμνες, θάλασσες, ωκεανούς και ίσως ζωή. Όμως, εδώ και πάρα πολύ καιρό ξεράθηκε και η ατμόσφαιρά του διέφυγε στο διάστημα, ενώ και η τεκτονική δραστηριότητά του σταμάτησε. Σήμερα πια είναι ένας νεκρός πλανήτης ή τουλάχιστον έτσι δείχνει εκ πρώτης όψεως.

Οι τελευταίες ενδείξεις για ηφαιστειακές εκρήξεις χρονολογούνται πριν από δυόμισι εκατομμύρια χρόνια. Όμως, μία νέα μελέτη από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αριζόνα του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν της Ουάσινγκτον, η οποία θα δημοσιευθεί στο περιοδικό «Icarus», σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», εκτιμά -βασιζόμενη σε δορυφορικές εικόνες- ότι μία έκρηξη ηφαιστείου συνέβη στην περιοχή Cerberus Fossae πριν 53.000 (το νωρίτερο) έως 210.000 χρόνια (το αργότερο), χρονικό διάστημα μικρό για τα γεωλογικά δεδομένα. Αν αυτό όντως ισχύει, τότε πρόκειται για την πιο πρόσφατη γνωστή έκρηξη στον πλανήτη, η οποία ενισχύει την άποψη ότι κάτω από την επιφάνειά του υπάρχουν γιγάντια ηφαίστεια που μένουν σιωπηλά, αλλά κατά καιρούς εκρήγνυνται.

Η περιοχή Cerberus Fossae βρίσκεται κοντά στο μεγάλο ανενεργό ηφαίστειο Elysium Mons και σε μεγάλη απόσταση, περίπου 1.600 χιλιομέτρων, από τη σημερινή θέση του στατικού ρομποτικού γεωλόγου InSight της NASA. Η «καπνισμένη κάνη» που παραπέμπει σε ηφαίστειο, όπως φαίνεται από ψηλά, είναι μία μεγάλη ρωγμή, από όπου έχουν βγει στην επιφάνεια ηφαιστειακή τέφρα και σκόνη. Η όλη εικόνα θυμίζει τις πυροκλαστικές ροές ηφαιστειακής προέλευσης που υπάρχουν στη Γη.

Προερχόμενη από μάγμα βαθιά στα έγκατα, η έκρηξη μπορεί να έφθασε σε ύψος αρκετών χιλιομέτρων, πριν τα ηφαιστειακά υλικά πέσουν στο έδαφος. Η ποσότητα αυτών των υλικών εκτιμάται 100 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που εκτινάχθηκε κατά την έκρηξη του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης στις ΗΠΑ το 1980. Το Insight, που έφθασε στον Άρη το 2018 και διαθέτει σεισμογράφο, έχει καταγράψει εκατοντάδες αρειανούς σεισμούς και έχει καταφέρει να εντοπίσει μόνο για δύο την τοποθεσία προέλευσής τους, ίσως όχι τυχαία στην περιοχή Cerberus Fossae. Αυτό ενισχύει τις υποψίες ότι οι εν λόγω σεισμοί μπορεί να σχετίζονται με την εκεί υπόγεια ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Μία άλλη μελέτη, από επιστήμονες των πανεπιστημίων Κορνέλ Νέας Υόρκης, Τζάκσον και Χαβάης, καθώς και του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature Scientific Reports», εκτιμά -με βάση στοιχεία από το αμερικανικό ρομποτικό ρόβερ Curiosity- ότι κάποτε μία πλημμύρα αφάνταστου μεγέθους σάρωσε τον μεγάλο κρατήρα Γκέιλ στον ισημερινό του Άρη. Η πλημμύρα, που σήκωσε πανύψηλα κύματα, πιθανώς προκλήθηκε από την πτώση αστεροειδούς στην περιοχή, τη συνακόλουθη τήξη των πάγων και τις κατοπινές καταρρακτώδεις βροχές πριν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.

Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται σαφείς γεωλογικές ενδείξεις για τεράστιες πλημμύρες στον Άρη. Η μελέτη δορυφορικών εικόνων από ψηλά δεν είχε επιτρέψει κάτι τέτοιο έως τώρα, αλλά η επιτόπια έρευνα του ρόβερ έφερε στο φως περισσότερα δεδομένα. Στο ερώτημα κατά πόσο τα νέα στοιχεία για τα ηφαίστεια και τις πλημμύρες αυξάνουν την πιθανότητα ζωής στον Άρη, απάντηση θα επιχειρήσει να δώσει το νέο ρομποτικό ρόβερ Perseverance της NASA, το οποίο εκτοξεύθηκε φέτος τον Ιούλιο και αναμένεται να φθάσει στον «κόκκινο» πλανήτη στις 18 Φεβρουαρίου 2021.

 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,056 μηνύματα.

Εντοπίστηκε σε κομήτη το τελευταίο απαραίτητο συστατικό για την εμφάνιση ζωής

Παρασκευή, 27 Νοεμβρίου 2020


Διεθνής μελέτη, της οποίας ηγήθηκε το University of Turku στη Φινλανδία, ανακάλυψε φώσφορο και φθόριο σε στερεά σωματίδια σκόνης τα οποία συλλέγησαν από κομήτη- σε μια ανακάλυψη η οποία υποδεικνύει πως όλα τα σημαντικά στοιχεία/ συστατικά που θεωρούνται απαραίτητα για την εμφάνιση ζωής μπορεί να έφτασαν στη Γη μέσω κομητών.

Αναλυτικότερα, οι επιστήμονες ανίχνευσαν φώσφορο και φθόριο σε σωματίδια που είχαν συλλεγεί από τον κομήτη 67P/Churyunov-Gerasimenko, ο οποίος χρειάζεται 6,5 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο. Τα σωματίδια συγκεντρώθηκαν από το όργανο COSIMA (COmetary Secondary Ion Mass Analyser) στο διαστημόπλοιο Rosetta του ΕΟΔ, που ακολούθησε τον κομήτη σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων στο διάστημα μεταξύ Σεπτεμβρίου 2014 και Σεπτεμβρίου 2016. Το όργανο COSIMA συνέλεξε τα σωματίδια σκόνης που βρίσκονταν στην περιοχή του κομήτη. Τα σωματίδια αυτά φωτογραφήθηκαν, με τις εικόνες να αποστέλλονται στη Γη, όπου έγιναν μετρήσεις. Ολα αυτά τα βήματα ελέγχονταν εξ αποστάσεως, από τη Γη.

Ο εντοπισμός ιόντων φωσφόρου (Ρ+) σε στερεά σωματίδια περιορίζεται σε ορυκτά και μεταλλικό φώσφορο.

«Δείξαμε ότι τα ορυκτά απατίτη δεν είναι η πηγή του φωσφόρου, κάτι που υποδεικνύει ότι ο φώσφορος που ανακαλύφθηκε εμφανίζεται σε πιο μειωμένη και πιθανότατα πιο διαλυτή μορφή» είπε ο επικεφαλής του εγχειρήματος, Χάρι Λέτο, του Τμήματος Φυσικής και Αστρονομίας στο πανεπιστήμιο.

Πρόκειται για την πρώτη φορά που απαραίτητα για τη ζωή στοιχεία CHNOPS (Carbon, hydrogen, nitrogen, oxygen, phosphorus, sulphur) εντοπίζονται σε στερεά ύλη κομήτη. Άνθρακας, υδρογόνο, άζωτο, οξυγόνο και θείο είχαν αναφερθεί σε προηγούμενες μελέτες της ομάδας του COSIMA, από πχ οργανικά μόρια. Ο φώσφορος που ανακαλύφθηκε είναι το τελευταίο από τα στοιχεία CHNOPS. Η ανακάλυψή του υποδεικνύει τους κομήτες ως πιθανή πηγή αυτών των στοιχείων που κατέφθασαν στην πρώιμη Γη.

Εντοπίστηκε επίσης φθόριο, με δευτερεύοντα ιόντα CF+ να προέρχονται από τη σκόνη του κομήτη. Η πρώτη ανακάλυψη αερίου φθορίου ήταν από διαστρική σκόνη το 2019. Το CF+ είναι ένα ιόν που εντοπίζεται τώρα στον κομήτη, και τα χαρακτηριστικά του στο περιβάλλον του κομήτη παραμένουν ακόμα άγνωστα.

 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top