Κινηματογραφικές σκηνές που μας έκαναν να κλάψουμε

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Πολυαγαπημένη μου ταινία εις την οποία εσφούγκιζα τα οδυρόμενα δακρυοπλυμμηρισμένα θεϊκά μου μάτια ήταν και είναι ο Πιανίστας...την είχε και χθές στο tv και της χρωστώ πολλά δάκρυα και φωτοχυσία...με διαπερνά....είναι τόσο ποιητική ταινία (και σε αυτό συνηγορεί και η δεινότητα του αρχιπιανίστα Βλάντισλαβ Σπίλμαν στο πιάνο)...μέχρι και στη σκηνή όπου ανοίγει τη μαρμελάδα μισοπεθαμένος από πείνα, τα σπλάχνα μου ωθούν και πάλι τους δακρυγόνους αδένες μου

Επίσης, στη σκηνή που είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο λίγο πριν πάθει ίκτερο και υπάρχει ένα πιάνο το οποίο όμως και δε μπορεί να ακουμπήσει επειδή είναι στη φωλιά του λύκου όντας Εβραίος και δε ξέρει κανείς ότι είναι μέσα και πρέπει να μην ακούγεται...

Και στη κορυφαία σκηνή όπου ο Γερμανός ανώτερος αξιωματικός τον πετυχαίνει να προσπαθεί να ανοίξει με το μαγκάλι του τζακιού (!) ενα κονσερβοκούτι σε ένα ερειπωμένο μέρος και στη συνέχεια τον συντηρεί στη ζωή...και η στιχομυθία που ακολουθεί και του παίζει πιάνο....είναι μία απο τις πιο συγκινητικές Κινηματογραφικές σκηνές που έχω δεί στη ζωή μου..

...κι όταν έρχεται η ώρα να φύγουν οι Γερμανοί απο τη περιοχή του χαρίζει το παλτό του...

Και τέλος όταν ο Σπίλμαν είναι στον επίλογο του έργου σε studio και κάνει ηχογράφηση και παίζει και ο Α.Μπρόντυ παίζει δακρυσμένος....γίνομαι λιάρδα..

Όσο για εσάς που λέτε για spoiler και για καταστροφή του concept με τη λεπτομερή περιγραφή ταινιών που δεν είδατε, διαφωνώ...

Η μαγεία που αναπτύσσεται στο να βρείς τη συγκίνηση του άλλου στο ίδιο έργο και στο κατά πόσο ταυτίζεται με τη δική σου συγκίνηση είναι ένα θαύμα θαυμάτων....

Καλύτερα ας το βλέπατε σαν ένα κινητράκι για να το δείτε...

Το ωραίο και συγκινητικό συνίσταται σε σκηνές που πρέπει να επεξηγούνται...τι σε συνεπήρε, γιατί...οι λεπτομέρειες δε σου χαλάνε την επιθυμία να δείς κάτι που δε το 'δες...μπορείς απερίσπαστα, ακόμα και γνωρίζοντας κάποιες σκηνές του έργου απο περιγραφές ή και από εξιστόρηση τους, να δείς μια ταινία......γιατί τότε πώς γίνεται να ξαναβλέπεις μια ταινία για 53η φορά όταν ήδη την έχεις δει 52 φορούλες?

Κομμάτια ενός πάζλ είναι οι περιγραφές...όχι το χέρι που το διαλύει...

Νιώστε..

....και νιώθεις αν αφήνεις τον άλλο να σου πεί το κόσμο μιας ταινίας από τα δικά του μάτια..όχι αν τον υποχρεώνεις να σου κρυφτεί..κι έπειτα νιώθεις και με το δικο σου είδωμα....κι όλα αποκτούν το νόημα που εσύ δινεις τελικά γιατί όλα μεταφραζονται από τα δικά σου ματσουνάκια...μπορεί να συγκινηθείς απο τα ίδια πράγματα, μπορεί όχι...το αν θα συγκινηθείς ή ΔΕ θα συγκινηθείς δεν εξαρτάται από κανέναν εκτός από τον τρόπο που "σχίζουν" το νόημα μιας ταινίας,μιας μουσικής ή μιας σκηνής τα ολοδικά μας μάτια...κι όχι με την αυστηρή έννοια της όρασης..

Π.χ. όσοι γουστάρατε τη Λίστα του Σίντλερ (που επίσης τη λατρεύω) ή το La vie est belle του Μπενίνι (η μόνη του ταινία που δε μου θύμισε τον βοηθό του Βέγγου στον "πράκτωρ ΘΟΥ ΒΟΥ" ) γιατί τη γουστάρετε?

Προσπαθώντας να επεξηγήσεις, περιγράφεις από 1-27 σκηνές (ίσως και 46 ή τη πάς πλάνο πλάνο!!) και ποιό ήταν αυτό που σε άγγιξε? Ποιά φράση, λεξούλα....ποιό βλέμμα....ποιά εκφραστικότητα....ποιο τραγουδάκι? Ή συνδυασμούς των παραπάνω....Αλλιώς πώς θα δικαιολογήσεις το αίσθημα?

Στη λίστα του Σίντλερ έκλαιγα σαν sweet little baby όταν ο Λίαμ Νίσον (Σίντλερ) αποχαιρετούσε όλους όσους είχε σώσει με τη περιβόητη Λίστα του και με αναφιλητά τους κοίταζε και είχε γίνει ένα ράκος που δεν έσωσε και μερικούς ακόμα...να ξηλώνει το κουμπί απο το μανίκι του (χρυσό) και να λέει: "με αυτό έσωζα ακόμα 3"....(πολύ κλάμα ρε παιδάκι μου..)

Γενικά οι ταινίες με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως (οι 3 που προανέφερα) είναι από τις πιο συγκινητικές και ποτίζουν τα βλέφαρα μου κάθε φορά που τις βλέπω...

Απορία..

Το δάκρυ γιατί να 'ναι συνυφασμένο με μια αιμάτινη στιγμή στην οποία να ψυχοραγούμε από εικόνες ψεύτικες που αναπαριστούν πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις με ψέμματα ? Τί πιο κλασσική απόδειξη το πόσο ισχυρά είναι ριζωμένο το ψέμμα μέσα μας?

Τί αυθυποβολή κι αυτή....IT IS WHAT OTHERS CALL IT ART....:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kleftra

Διάσημο μέλος

Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Θέλω να γράψω και μια άλλη σκηνή που με συγκίνησε αλλά μην γελάσετε:redface:
Στην ταινία "Ο ναυαγός" είχα συγκινηθεί πολύ όχι στο τέλος που βρίσκει την αγαπημένη του και δεν μπορούν να είναι μαζί αλλά στη σκηνή που χάνει μέσα στα κύματα .....την μπάλα του:redface::redface::redface::redface::redface::redface:
Την έβλεπα και στο σινεμά και ήμουν εμφανώς συγκινημένη και όλη μου η παρέα με δούλευε για αυτό.
Εξακολουθώ να το θεωρώ πολύ τραγική σκηνή,μέσα στην μοναξιά του είχε προσωποποιήσει τόσο ένα άψυχο αντικείμενο,του μίλαγε για να μην νοιώθει μόνος,το πήρε μαζί του όταν αποφάσισε να φύγει και όταν έπεσε στην θάλασσα έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες για να το σώσει.
Βέβαια όλοι οι υπόλοιποι δεν ασπάζονται την συγκίνηση μου κι απο τότε κάθε φορά που χάνεται ένα αντικείμενο αρχίζουν τα "μπου-χου-χου"και "έχασα τα κλειδιά μου πως θα ζήσω".Γουρούνια:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

O'Zorgnax

Δραστήριο μέλος

Ο O'Zorgnax αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 642 μηνύματα.
Θέλω να γράψω και μια άλλη σκηνή που με συγκίνησε αλλά μην γελάσετε:redface:
Στην ταινία "Ο ναυαγός" είχα συγκινηθεί πολύ όχι στο τέλος που βρίσκει την αγαπημένη του και δεν μπορούν να είναι μαζί αλλά στη σκηνή που χάνει μέσα στα κύματα .....την μπάλα του:redface::redface::redface::redface::redface::redface:
Την έβλεπα και στο σινεμά και ήμουν εμφανώς συγκινημένη και όλη μου η παρέα με δούλευε για αυτό.
Εξακολουθώ να το θεωρώ πολύ τραγική σκηνή,μέσα στην μοναξιά του είχε προσωποποιήσει τόσο ένα άψυχο αντικείμενο,του μίλαγε για να μην νοιώθει μόνος,το πήρε μαζί του όταν αποφάσισε να φύγει και όταν έπεσε στην θάλασσα έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες για να το σώσει.
Βέβαια όλοι οι υπόλοιποι δεν ασπάζονται την συγκίνηση μου κι απο τότε κάθε φορά που χάνεται ένα αντικείμενο αρχίζουν τα "μπου-χου-χου"και "έχασα τα κλειδιά μου πως θα ζήσω".Γουρούνια:P
Σοβαρά μιλάς τώρα;
Φυσικά και η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η σκηνή με τον Γουίλσον. Όλο το νόημα της ταινίας ήταν εκεί.
"I'm sorry Wilsooon.....".
Ίσως η καλύτερη ερμηνεία στην καριέρα του (μέτριου ηθοποιού για μένα) Τομ Χανκς.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

zanin

Διάσημο μέλος

Η zanin αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και μας γράφει απο Ηράκλειο (Αττική). Έχει γράψει 2,838 μηνύματα.
ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ!!!!!!!!!!! :thumbup:
Δεν θα ξεχασω ποτε αυτο το βιβλιο . Ηταν το πρωτο βιβλιο "για μεγαλους" που διαβασα και μιλαμε για τοοοο κλαμα..... λατρεμενη Μπεθ :)
Αλλα και η ταινια ηταν υπεροχη.

Απο κινηματογραφο....Γεννημενος την 4η Ιουλιου
Πρωτη φορα εβλεπα σε μια αιθουσα να κλαινε σχεδον ολοι!!!!!

(Πειραζει που εγω κλαιω και με κινουμενα σχεδια?
Αυτο που ενα παπι χανει την μαμα του και περναει ενα ολοκληρο χειμωνα μεσα στα χιονια μονο του... το εχει δει κανεις? )

μηπως το παπι εχασε τη μαμα του την ωρα που περνουσε το δρομο? αν ειναι αυτο τ, τοτε το ειχα δει μικρη.....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Γιάννης

Περιβόητο μέλος

Ο Παπαφλέσσας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 48 ετών. Έχει γράψει 4,851 μηνύματα.
Σοβαρά μιλάς τώρα;
Φυσικά και η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η σκηνή με τον Γουίλσον. Όλο το νόημα της ταινίας ήταν εκεί.
"I'm sorry Wilsooon.....".
Ίσως η καλύτερη ερμηνεία στην καριέρα του (μέτριου ηθοποιού για μένα) Τομ Χανκς.

Οχι και μέτριος ρε zork ο tom! (Μιλάω λες και τον ξέρω απο χθές!:P )
Αυτή η ταινεία όντως είναι απο τις απίστευτες.

Κορυφαία στιγμή όμως ήταν και η σκηνή με τον μπεν άφλεκ στο αρμαγεδόν την ώρα που τον έχει βάλει μέσα στο ασανσερ ο Μπρούς Γουίλις και παίρνει την θέση του για να ενεργοποιήσει την βόμβα.
Ειδικά η αντίδραση του και ταυτόχρονα το να ακούς τι του λέει ήταν όλα τα λεφτά
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Γιατί καλέ μέτριος ο Hanks?! Τεσπά, γούστα είναι αυτά βέβαια, αλλά για μένα είναι άνω του μετρίου!
Philadelphia ας πούμε...

Χτες πάλι στο σινεμά, όχι απλά έκλαψα, αλλά αισθανόμουν και ένα κόμπο στο στομάχι, όταν
ο Θίο και η Κη κρατώντας αγκαλιά το μοναδικό μωρό στον κόσμο περνούσαν ανάμεσα από τους εξαγριωμένους στρατιώτες κι εκείνοι μόλις άκουγαν το νεογέννητο μωράκι η μορφή τους γλύκαινε και σταματούσαν ακαριαία τις εχθροπραξίες...
Πάρα πολύ δυνατή σκηνή από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vanilia

Νεοφερμένος

Η vanilia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 106 μηνύματα.
μηπως το παπι εχασε τη μαμα του την ωρα που περνουσε το δρομο? αν ειναι αυτο τ, τοτε το ειχα δει μικρη.....


Την εχασε προσπαθωντας ν'ακολουθησει τους μεγαλους στο ταξιδι για τα πιο ζεστα μερη .....και απλα δεν τα καταφερε :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kleftra

Διάσημο μέλος

Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Σοβαρά μιλάς τώρα;
Φυσικά και η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η σκηνή με τον Γουίλσον. Όλο το νόημα της ταινίας ήταν εκεί.
"I'm sorry Wilsooon.....".
Ίσως η καλύτερη ερμηνεία στην καριέρα του (μέτριου ηθοποιού για μένα) Τομ Χανκς.

Δεν το πιστεύω,ένας ακομη και μάλιστα αρσενικού γένους που συμφωνεί μαζί μου.
Οι περισσότεροι εστιάζουν στο γεγονός πως ακόμη κι εφόσον επέστρεψε ζωντανός δεν μπόρεσε να πάρει πισω την παλιά ζωή του.Και δεν ήθελε κι ο ίδιος πλέον να συνεχίσει όσα έκανε πριν το δυστύχημα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Γίδι:
Λοιπόν, όντως κόψε τα μεγάλα ποστ. Please...

Επίσης αυτό που έγραψες δεν είναι μαντινάδα.

Και βάλε κι εμένα στη λίστα των ανθρώπων, στους οποίους δεν πρέπει να χαλάσεις κάποια υπόθεση.

Πώς το είχε πει αυτό η Βίσση στο Νταλάρα;



1. Αν εσύ είσαι μαθημένη στα μικρά (!) τα μεγάλα σου 'φταιξαν ή η συνήθεια να χρησιμοποιείς μικρά?

Please εγώ..:tongue:

2. Αν δεν ήταν μαντινάδα τότε τί? Μανταρινάδα?

3. Οκ σημειώθηκε στη λίστα του Σίντλερ και το όνομα "γίδι",happy or not happy?

4. Τί του χε πει η Άννα του George? Είχαν καβγαδάκι ερωτικό και τον έβριζε "Νταλάρα Νταλάρα Νταλάρα? Είσαι πολύ Νταλάρας" ?? :giveup:

Enlighten me, i urge you...

Υ.Γάκι : Τσαπρρρρρρρρ ωρέ ζαγάρ . . .


:offtopic: <== Για την υπεύθυνη mod. kleftra που αγαπώ τρελλά και παλαβά και ζουμερά..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

dooo

Διακεκριμένο μέλος

Η dooo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 7,956 μηνύματα.
Χτες πάλι στο σινεμά, όχι απλά έκλαψα, αλλά αισθανόμουν και ένα κόμπο στο στομάχι, όταν
ο Θίο και η Κη κρατώντας αγκαλιά το μοναδικό μωρό στον κόσμο περνούσαν ανάμεσα από τους εξαγριωμένους στρατιώτες κι εκείνοι μόλις άκουγαν το νεογέννητο μωράκι η μορφή τους γλύκαινε και σταματούσαν ακαριαία τις εχθροπραξίες...
Πάρα πολύ δυνατή σκηνή από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ.

ίσα ίσα που η σκηνή αυτή δεν ήταν καθόλου γλυκανάλατη, αλλά πάρα πολύ σκληρή (οι στρατιώτες απλά σταματούν να πυροβολούν για λίγα δευτερόλεπτα, γιατί κάτι καινούριο πέρασε από μπροστά. το ίδιο θα κάνανε και με έναν πολύχρωμο παπαγάλο. ολοκληρωτικά καθεστώτα. που πάμε αραγες). Γενικά η ταινία Children of Men, είχε έντονα πολιτικά μηνύματα και εντελώς απαισιόδοξες βλέψεις για το μέλλον.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
ίσα ίσα που η σκηνή αυτή δεν ήταν καθόλου γλυκανάλατη, αλλά πάρα πολύ σκληρή (οι στρατιώτες απλά σταματούν να πυροβολούν για λίγα δευτερόλεπτα, γιατί κάτι καινούριο πέρασε από μπροστά. το ίδιο θα κάνανε και με έναν πολύχρωμο παπαγάλο. ολοκληρωτικά καθεστώτα. που πάμε αραγες). Γενικά η ταινία Children of Men, είχε έντονα πολιτικά μηνύματα και εντελώς απαισιόδοξες βλέψεις για το μέλλον.

Ποιός μίλησε για γλυκανάλατη? :confused:
Δηλαδή εσύ όταν οραματίζεσαι το μέλλον, νιώθεις αισιόδοξη?:/:
Γενικά διαφωνώ μαζί σου, οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως.
Αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της τέχνης! :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

dooo

Διακεκριμένο μέλος

Η dooo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 7,956 μηνύματα.
Ποιός μίλησε για γλυκανάλατη? :confused:
Δηλαδή εσύ όταν οραματίζεσαι το μέλλον, νιώθεις αισιόδοξη?:/:
Γενικά διαφωνώ μαζί σου, οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως.
Αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της τέχνης! :)

εγώ τι είδα:
- από τη μια έχουμε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς (κλούβες, κανείς δε κουνιέται αν δε το πει η κυβέρνηση, κλπκλπ. Πρόσεξες ότι όλες οι άλλες κυβερνήσεις είχαν πέσει, μόνο η Αγγλία παρουσιάζοταν ως η χώρα με το απόλυτο πολίτευμα...). Από την άλλη αρχίζει η αντίδραση. όλα ωραία μέχρι εδώ. έλα όμως που και οι αντιστασιακοί χάνουν τη μπάλα. αντίδραση για την αντίδραση.
Έντονα πολιτικά μηνύματα. και ίσως tooooo much.
-από την άλλη, η περιβαλλοντική μόλυνση έχει σαν συνέπεια την γυναικεία στειρότητα. Δεν είναι τυχαία η προβολή γκριζαρισμένων, καπνισμένων ουρανών, αποβλήτων, ξεραϊλας... κι όλα αυτά στο 2028? νταξ, είπαμε κανείς δεν κοιτά το μέλλον χαμογελώντας, αλλά όχι κι έτς.
Η ταινία μου άρεσε, γιατί τα παίρνει αλλιώς, σε κάνει σκεφτικό και σου αφήνει ένα δυσάρεστο συναίσθημα για πολύ καιρό αφότου τη δεις. Με τίποτα όμως δάκρυα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Ε, εντάξει, δεν κλαίμε όλοι με τα ίδια πράγματα.

Κατά τα άλλα μου άρεσε η ανάλυση του Δανίκα (παρόλο που τον μισώ!):

Η επιστροφή του Κιούμπρικ

Έπειτα από αυτήν τη νέα, συναρπαστική τεχνική, η κατάταξη των τριών top fillmmakers του αγγλόφωνου κινηματογράφου έχει ως εξής: τρίτος ο Μάικλ Μαν - που μετά το άδειο «Miami vice» χάνει την πρωτιά. Δεύτερος ο Βρετανός Πίτερ Γκρίνγκρας της «Πτήσης 93» και, πρώτος, ο μάστορας του «Children of men» («Παιδιά των ανθρώπων»). Όσο και να ακούγεται εξωφρενικό, ο σκηνοθέτης που διεκδικεί το τρόπαιο τελειομανίας με την ονομασία «Στάνλεϊ Κιούμπρικ» είναι ο Μεξικανός Αλφόνσο Κουαρόν!

Με μια διαβολεμένη μηχανή κολλημένη στη σάρκα της ταινίας να πυροβολεί το στομάχι του θεατή και με τα πάντα να παίζουν ταυτοχρόνως σε όλα τα επίπεδα - από το ντεκόρ, τα ετερόκλητα πλήθη, τα σκουπίδια, τη φύση, τα οχήματα, την ακατάσχετη δράση - διαπερνάει όλα τα τείχη ακόμα και εκείνα που είναι θωρακισμένα από χάλυβα θησαυροφυλακίου της κεντρικής τράπεζας της Αμερικής. Μόνο ένας νεκραναστημένος Στάνλεϊ Κιούμπρικ θα κατάφερνε αυτό το απίστευτο, μεγαλειώδες, σαρωτικό γύρισμα, που μεταμορφώνει την οθόνη σε έναν κόσμο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα εξωπραγματικό!

Να το εξηγήσω πιο απλά. Εκτός από την κεντρική ιδέα, τίποτα και κανείς άλλος - ούτε δηλαδή ίχνος από το ντεκόρ - παραπέμπει σ' έναν κόσμο αυριανό. Όλα και όλοι σαν να προέρχονται από το τρίγωνο Ομόνοια-Μεταξουργείο-Αχαρνών. Το πλήθος των λαθρομεταναστών, η Βαβέλ των γλωσσών, ο στρατός, τα αυτόματα, τα μπαζούκας, τα αυτοκίνητα, τα κτίρια, τα πάντα. Έτσι, η αισθητική (δηλαδή η εικόνα) καταλήγει σε ρόλο «μεταφραστή». Δηλαδή το Αύριο (του 2027 όπου αναφέρεται το ομότιτλο μυθιστόρημα της Φίλις Ντόροθι Τζέιμς Γουάιτ) είναι το Σήμερα του 2006. Από εκεί και κάτω τα σημάδια της αλληγορίας είναι φανερά. Δηλαδή:

Η στειρότητα έχει να κάνει με τη χρεοκοπία του δυτικού πολιτισμού. Γι' αυτό μοναδική εγκυμονούσα είναι μια μικρή μαύρη. Γι' αυτό ο κόσμος της ταινίας πνίγεται μέσα σε πολυχρησιμοποιημένα, ανακυκλωμένα, παλιά, χαλασμένα, μαραμένα, τελειωμένα, αφυδατωμένα σκουπίδια. Γι' αυτό μοναδική ελπίδα η τριτοκοσμική απελπισία. Η στειρότητα έχει, ακόμα, να κάνει με την άρνηση της (λευκής) εξουσίας να επιτρέψει τη διασταύρωση με την αντίθετη, τη μαύρη φυλή. Γι' αυτό - λέει πλαγίως η Τζέιμς Γουάιτ - ο λευκός δυτικός πολιτισμός έχει στερέψει. Γι' αυτό πάσχει και πεθαίνει από παρατεταμένη κατάσταση αιμομιξίας. Αυτή είναι η βασική αιτία του επερχόμενου τέλους της δυτικής κυριαρχίας. Εν ολίγοις, στείρα η λευκή κοινωνία. Στείρα από ιδέες, φαντασία, δημιουργία, οράματα. Πεθαίνοντας σαν δυτικός πολιτισμός.

Και η ελπίδα; Η συνέχεια θα προκύψει μέσα από τη ρήξη με το παρελθόν. Γι' αυτό, συνοδός και σωτήρας της μοναδικής εγκυμονούσας (της λαθρομετανάστριας από τη Μαύρη Ήπειρο) είναι ένας λευκός. Αυτός μεταφέρει στη μικρή μαύρη τη σκυτάλη των παλιών αξιών. Γι' αυτό και η αλληγορία παραπέμπει στη χριστιανική μυθολογία. Γι' αυτό και είναι άγνωστος ο πατέρας του μαύρου Χριστού. Γι' αυτό και το όνομα του λευκού σωτήρα είναι Θίο, δηλαδή Θίοντορ, δηλαδή «δώρο Θεού». Αν - λέει ο Κουαρόν - οι δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα σφραγίστηκαν από τα «παιδιά της επανάστασης», τώρα, σήμερα, αύριο, εκεί που φτάσαμε για να σωθούμε από την επερχόμενη ολοκληρωτική καταστροφή, πρέπει να αναζητήσουμε τα «παιδιά των ανθρώπων». Το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» έχει αντικατασταθεί από το εντελώς αρχέγονο και πρωταρχικό «άνθρωπος ή καταστροφή»!

Με δυο λόγια: Βρετανία του 2027, όπου το ανθρώπινο «είδος» μετράει μέρες αφού όλες οι γυναίκες πάσχουν από αθεράπευτη στειρότητα. Ώσπου μια μικρή μαύρη που εγκυμονεί εμφανίζεται στο προσκήνιο και το παιχνίδι αρχίζει. Πώς όμως θα σωθεί; Από τη μια ο στρατός κατοχής που καταδιώκει, φυλακίζει, βασανίζει και εξοντώνει κάθε ίχνος μετανάστη. Από την άλλη τα «Ψάρια», η αντικυβερνητική οργάνωση που δεν διστάζει να σκοτώσει προκειμένου να επικρατήσει και την κυβέρνηση να ανατρέψει. Μοναδική σανίδα σωτηρίας ένας λευκός με το συμβολικό όνομα Θίοντορ.


Μήπως να είχαμε ένα split?:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

MANINA27

Νεοφερμένος

Η MANINA27 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Οικονομολόγος. Έχει γράψει 14 μηνύματα.
Την προηγούμενη εβδομάδα είδα για πρώτη φορά την ταινία " Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ" είναι συγκλονιστική!!! Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δεί ακόμη να κλέψει αρκετό χρόνο και να τη δει( είναι 5 ώρες έργο).
Πολυ κλάμα!!! Η μουσική φανταστική!!:) :whistle:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Maggie

Περιβόητο μέλος

Η Maggie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 33 ετών και επαγγέλεται Μαθητής/τρια. Έχει γράψει 5,843 μηνύματα.
'' Τhe Lake House''
Εκεί που
στο τέλος παραλίγο να πεθάνει αυτός και έκλαιγε η κοπέλα :'( :'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

underwater

Περιβόητο μέλος

Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
Βασικά δεν κλαίω και απίστευτα συχνά στις ταινίες. Η πιο πρόσφατη που έκλαψα ήταν το "Brokeback mountain".

Αλλά το πιο τρελό κλάμα το είχα ρίξει στον "Τιτανικό".:'( Ήμουν και μικρό όμως!:P Και η ταινία που πάντα κλαίω στο τέλος είναι η "Υπολοχαγός Νατάσσα".:redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vaguraw

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Βαγγέλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 165 μηνύματα.
Στο η θαλασσα μεσα μου
οταν φευγει ο πρωταγωνιστηςμε το βαν για να αυτοκτονησει.
Τρομερη σκηνη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Τι ταινία vaguraw!!!!! :'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

stupid bitch

Πολύ δραστήριο μέλος

Η stupid bitch αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,983 μηνύματα.
Στο η θαλασσα μεσα μου
οταν φευγει ο πρωταγωνιστηςμε το βαν για να αυτοκτονησει.
Τρομερη σκηνη.

:confused: καλά..σ'αυτήν την ταινία,έκλαιγα καθ'όλη τη διάρκειά της.. :'( απλά απίστευτη... :worship::worship:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Γίδι

Τιμώμενο Μέλος

Η Γίδι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 22,554 μηνύματα.
Το Ρεμπέτικο, του Κώστα Φέρρη... Παραγωγή 1984...
Είναι δύσκολη ταινία, λίγο αργή...
Αλλά πολύυυ φορτισμένη με ιστορία...
Ε, στο τέλος πια, που
αυτή έχει πεθάνει, το ρεμπέτικο έχει πεθάνει, και στην κηδεία της πάνω από το φέρετρο στο λάκκο πάνε όοολοι οι παλιοί κι άνεργοι ρεμπέτες και γονατίζουν και παίζουν το "στου Θωμά"...
Πωπωωω... :'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top