Μισοάδειο ή μισογεμάτο;

[Himela]

Αν κάποιος νιώθει συνεχώς δυστυχισμένος θα συνιστούσα να το κοιτάξει. Ίσως παίζει κατάθλιψη. Δεν μπορώ να διαννοηθω ότι δεν βρίσκει κάποιος ευχαρίστηση στην καθημερινότητά του. Δεν γίνεται ρε παιδιά να είναι όλα μαύρα. Θα γελάσεις με κάποιον συνάδελφο, θα χαρείς με την χαρά κάποιου φίλου σου. Θα γελάσεις με την ταινία που θα δεις σπίτι σου, θα χαρείς μόλις τελειώσεις την γυμναστική με τις επιδόσεις σου, θα χαρείς με ένα τηλεφώνημα στους δικούς σου. Δεν χρειάζεται να σου συμβεί κάτι εξωπραγματικό για να νιώσεις χαρά.

Χαρά και στιγμιαία ευτυχία νιώθει ακόμα και ο καρκινοπαθής στα τελευταία του αν δει πχ το εγγόνι του. Αυτό όμως δεν μας κάνει ευτυχισμένους.

 

[Nelliel]

Χαρά και στιγμιαία ευτυχία νιώθει ακόμα και ο καρκινοπαθής στα τελευταία του αν δει πχ το εγγόνι του. Αυτό όμως δεν μας κάνει ευτυχισμένους.

Ακόμα και ο καρκινοπαθης μπορεί να νιώσει ευτυχισμένος πριν πεθάνει.
«Το μυστικό της ευτυχίας δεν βρίσκεται στην αναζήτηση, αλλά στο να είσαι ικανοποιημένος με όσο γίνεται λιγότερα» όπως πολύ σοφά έχει πει ο Σωκράτης.

 

[Himela]

Ακόμα και ο καρκινοπαθης μπορεί να νιώσει ευτυχισμένος πριν πεθάνει.
«Το μυστικό της ευτυχίας δεν βρίσκεται στην αναζήτηση, αλλά στο να είσαι ικανοποιημένος με όσο γίνεται λιγότερα» όπως πολύ σοφά έχει πει ο Σωκράτης.

Πόσα είναι αυτά τα λίγα που συνιστούν ευτυχία; 2; 10; 30; Για πόσο διάστημα; Ή είναι απλά, α να μια μικρή ευτυχία, είμαι ευτυχισμένος;

Και μια ακόμη ερώτηση: αν στην πορεία έρθει μια μεγάλη δυστυχία, καλύπτει τη στιγμιαία ευτυχία; Την υπερκαλύπτει; Αν πεθάνει πολύ δυστυχισμένος, τελικά ήταν ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος στη ζωή του;

 

[Agaphbou]

Αν και συμφωνώ απόλυτα ότι οι μικρές χαρές της καθημερινότητας μας χαρίζουν στιγμές που νιώθουμε ένα τσικ πιο ευτυχισμένοι, δε θεωρώ ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από αυτές. Η ευτυχία για μένα είναι ένα πηγαίο συναίσθημα που προκύπτει εν μέρει απ' τον χαρακτήρα μας κι εν μέρει από τις καταστάσεις που βιώνουμε μικροί (οι οποίες μας εκπαιδεύουν στο πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας). Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής με θετικότητα ή αρνητισμό, αντίστοιχα. Το περιβάλλον και τα γεγονότα της ζωής μας μπορούν να επηρεάσουν φυσικά την ψυχική μας κατάσταση, αλλά έως έναν βαθμό. Δε θεωρώ δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη εάν τους συμβούν πολλά τραγικά γεγονότα ταυτόχρονα, ούτε πως η ευζωΐα σου εγγυάται την ευτυχία.

Μάλιστα πιστεύω το αντίθετο, ότι δηλαδή ευτυχία χωρίς δυστυχία και πόνο δεν υφίσταται, και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι αυτό, ότι προσπαθεί να αποτάξει τα αρνητικά συναισθήματα, να θωρακίσει τους ανθρώπους στον πόνο και να τους μάθει ότι η μόνη υγιής ψυχική κατάσταση είναι η υπερχαρούμενη και υπεραισιόδοξη.

Ξεχνάμε όμως το πιο σημαντικό. Ο ψυχικός πόνος δε διαφέρει σε τίποτα απ' τον σωματικό· και στις δύο περιπτώσεις είναι μια προειδοποίηση του οργανισμού ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αν όμως καταπιέζεις τον ψυχικό πόνο, τη θλίψη, τη δυσφορία, το πένθος, για να εκβιάσεις την ευθυμία (πχ με μεθύσια, άσκοπο σεξ, άπειρη δουλειά και διάβασμα για να σε αποσπά από το πρόβλημα), είναι σαν να σε πονάει το πόδι σου κι αντί να ερευνήσεις από τι προέρχεται ο πόνος, κανεις όλη μέρα παυσίπονες ενέσεις. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις θα είναι να μη νιώθεις τίποτα στο τέλος. Η χαρά σου να εξαρτάται από τα πάρτυ, τις ουσίες, το σεξ, τις παυσίπονες ενέσεις και μετά επιστροφή στο μούδιασμα, το κενό συναίσθημα που προσπαθεί να πνίξει το κακό. Και το πρόβλημα από μέσα χειροτερεύει, κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε άρρωστοι και το θεωρούμε το νέο μας normal, και ότι η ευτυχία τελικά δεν είναι και κάτι σπουδαίο, παρά μια ψευδαίσθηση.

Γι αυτό πιστεύω ότι για να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς ότι ευτυχισμένη ζωή δε σημαίνει "όλα ρόδινα κι ωραία" .

 

[Guest 896561]

Αν και συμφωνώ απόλυτα ότι οι μικρές χαρές της καθημερινότητας μας χαρίζουν στιγμές που νιώθουμε ένα τσικ πιο ευτυχισμένοι, δε θεωρώ ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από αυτές. Η ευτυχία για μένα είναι ένα πηγαίο συναίσθημα που προκύπτει εν μέρει απ' τον χαρακτήρα μας κι εν μέρει από τις καταστάσεις που βιώνουμε μικροί (οι οποίες μας εκπαιδεύουν στο πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας). Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής με θετικότητα ή αρνητισμό, αντίστοιχα.

Να προσθέσω κάτι στο τελευταίο. Τα βιώματά μας (κυρίως αυτά) και οι σχέσεις μας (ιδιαίτερα με τη μητέρα μας) κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνουμε την πραγματικότητα. Οπότε η ευτυχία (όπως και κάθε τι άλλο στη ζωή) διέπεται από τις αρχές του σχετικισμού. Τα πάντα είναι σχετικά, συνεπώς και η ευτυχία καθορίζεται από την οπτική που έχουμε για τη ζωή.

Το περιβάλλον και τα γεγονότα της ζωής μας μπορούν να επηρεάσουν φυσικά την ψυχική μας κατάσταση, αλλά έως έναν βαθμό. Δε θεωρώ δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη εάν τους συμβούν πολλά τραγικά γεγονότα ταυτόχρονα, ούτε πως η ευζωΐα σου εγγυάται την ευτυχία.

Έως έναν μεγάλο βαθμό θα έλεγα. Ουσιαστικά παίζουν ρόλο τρεις παράγοντες για αυτό που είσαι εσύ σήμερα και κατά συνέπεια το πώς νοηματοδοτείς την ευτυχία. (Προσωπική) σειρά σημαντικότητας των παραγόντων:
1) Παιδικά βιώματα και εμπειρίες
2) κληρονομικότητα
3) Περιβαλλοντικοί παράγοντες

Όσον αφορά στους περιβαλλοντικούς παράγοντες, αυτό που αναφέρεις, ότι δηλαδή πολλά συνεχόμενα δυσβάσταχτα γεγονότα μπορεί να δημιουργήσουν ψυχοπαθολογία -ανεξαρτήτως ύπαρξης ή μη προδιάθεσης-, ισχύει. Όπως λέει και η θεωρία της κρίσης, αν συμπεσουν πολλοί - ταυτόχρονοι ή διαδοχικοί στρεσογόνοι παράγοντες σε ένα άτομο, είναι δυνατόν να το φέρουν σε ευάλωτη θέση και σε κατάσταση ψυχικής ανισορροπίας, ανεξάρτητα της προηγούμενης λειτουργικότητάς του.

Μάλιστα πιστεύω το αντίθετο, ότι δηλαδή ευτυχία χωρίς δυστυχία και πόνο δεν υφίσταται, και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι αυτό, ότι προσπαθεί να αποτάξει τα αρνητικά συναισθήματα, να θωρακίσει τους ανθρώπους στον πόνο και να τους μάθει ότι η μόνη υγιής ψυχική κατάσταση είναι η υπερχαρούμενη και υπεραισιόδοξη.

Προσυπογράφω όλα τα ανωτέρω. "Δεν επιτρέπεται" να αισθανθούμε άσχημα, να στεναχωρηθούμε, να νιώσουμε οργή, ζήλεια, κακία. Όμως και αυτά είναι ανθρώπινα συναισθήματα και, σαν άνθρωποι, όλοι τα νιώθουμε σε κάποιες φάσεις της ζωής μας. Το να τα πολεμάμε ή να τα κρύβουμε είναι κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα μονοπάτια. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε ότι τα έχουμε. Αυτό που λένε και στο mindfulness, δηλαδή, αποδέξου τα συναισθήματα σου, όποια και αν είναι και μην κρίνεις τον εαυτό σου για αυτά. Αυτό που λέει και ο (αγαπημένος) Τζελαλεντίν Ρουμί:

«Ο Ξενώνας» του Τζελαλεντίν Ρουμί - Cat Is Art

O Σουφί μυστικιστής Τζελαλεντίν Ρουμί μας λέει στο ονομαστό ποίημά του, “Ο Ξενώνας”, πως κράτηση στον ξενώνα μας μπορεί να κάνουν απρόσμενοι επισκέπτες, όπως είναι η κατάθλιψη, η θλίψη και η κακία των άλλων, αλλά εμείς πρέπει να τις καλωσορίζουμε, να είμαστε δεκτικοί και να τις φιλοξενούμε...

www.catisart.gr

 

[Guest 528707]

Ξεχνάμε όμως το πιο σημαντικό. Ο ψυχικός πόνος δε διαφέρει σε τίποτα απ' τον σωματικό·

Πως ρε συ Αγαπη ?
οταν πονας σωματικα θα παρεις ενα δυνατο παυσιπονο και θα περασει εστω και για καποιες ωρες, θα περασει ομως και μπορει να επιστρεψει μπορει και οχι .

Ο ψυχικος ομως ,πως ?
Δεν υπαρχει παυσιπονο γι αυτο και δυστηχως δεν περναει ευκολα , θελει πολυ δουλεια ,
μαθαινεις ειτε να ζεις με αυτο ειτε να τον διαχειριζεσαι σε βαθμο που να μην σε επηρεαζει και τοσο πολυ..

Νομιζεις οτι μπορουμε να τα βαλουμε στην ιδια μοιρα ?

Ενας σωματικος τραυματισμος θα φερει καποιο διαστημα ενα πονο που θα περασει με τα παυσιπονα ..
Ενα θανατος με ποια παυσιπονα να περασει και ποσο χρονος θα χρειαστει ?
Ακομα και αντιλαταθλιπτικα να παρει καποιος " εικονικα" δεν θα ποναει ...

 

[Agaphbou]

Πως ρε συ Αγαπη ?
οταν πονας σωματικα θα παρεις ενα δυνατο παυσιπονο και θα περασει εστω και για καποιες ωρες, θα περασει ομως και μπορει να επιστρεψει μπορει και οχι .

Ο ψυχικος ομως ,πως ?
Δεν υπαρχει παυσιπονο γι αυτο και δυστηχως δεν περναει ευκολα , θελει πολυ δουλεια ,
μαθαινεις ειτε να ζεις με αυτο ειτε να τον διαχειριζεσαι σε βαθμο που να μην σε επηρεαζει και τοσο πολυ..

Νομιζεις οτι μπορουμε να τα βαλουμε στην ιδια μοιρα ?

Ενας σωματικος τραυματισμος θα φερει καποιο διαστημα ενα πονο που θα περασει με τα παυσιπονα ..
Ενα θανατος με ποια παυσιπονα να περασει και ποσο χρονος θα χρειαστει ?
Ακομα και αντιλαταθλιπτικα να παρει καποιος " εικονικα" δεν θα ποναει ...

Δεν είναι πάντα παροδικός ο σωματικός πόνος, όπως αντίστοιχα δεν είναι πάντα χρόνιος ο ψυχικός.

Μπορεί να τσακωθείς με μια φίλη σου, να κλαις 1-2 μέρες, αλλά μετά να τα ξαναβρείτε.

Μπορεί να βγάλεις έναν φρονιμίτη, να σε πονάει λίγες μέρες αλλά μετά να σου περάσει.

Μπορεί να πάσχεις από χρόνια κατάθλιψη ή πένθος που δεν ξεπερνιέται με τίποτα και να υποφέρεις για χρόνια.

Μπορείς να πάθεις ρευματοειδή αρθρίτιδα (παράδειγμα που το έχω στον κύκλο μου), να μη σε πιάνει κανενα παυσίπονο και να πονάς στα κόκαλα για όλη σου τη ζωή, σε βαθμό που δεν μπορείς ούτε να εργαστείς εκτός γραφείου.

Ο πόνος σε κάθε περίπτωση είναι προειδοποίηση για να μας επιστήσει την προσοχή ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν επιμένει κι εσύ απλώς τον καταστέλλεις, το πρόβλημα δεν πρόκειται να θεραπευτεί από μόνο του.

 

[Guest 528707]

Νομίζω ο πόνος που σε καθηλώνει είτε ειναι ψυχολογικής φύσης είτε σωματικής ειναι ο χειρότερος..

Άλλωστε το μυαλα μας έχει την δύναμη είτε να αυξάνει την ένταση αυτού είτε να την μειώνει..
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και όταν το στομάχι μας απλός πονάει μόνο που το σκεφτόμαστε και αγχωνομαστε ακόμα περισσότερο, αντιλαμβανομαστε τον ίδιο πόνο αλλά στο δεκαπλάσιο...

Το ίδιο και με κάθε άλλη λογής νευροπαθητικου πόνου...Δυστηχως τα νεύρα του ανθρώπου έχουν μνήμη, καταγραφέα,αφήνει αποτύπωμα οτιδήποτε περνά από εκεί και παρ όλο ότι μπορεί να περνάει μια φάση που το έχει ξεχάσει, ένα μικρό ερέθισμα ακόμα και ψυχολογικό αρκεί να ξαναθυμισει στο νεύρο την παλιά ένταση και να την εκδήλωση σε σωματικο πόνο..

Το μόνο που ξέρω ειναι ότι με τον σωματικό πόνο ζεις ασχετου ποιότητας ζωής ,όπως ακριβώς το παράδειγμα που ανεφερες με το δικο σου άτομο ,με τον ψυχικό πόνο μιας απώλειας όμως δεν ζεις ,απλα φυτοζωεις που λέω..

 

[Aura]

Αν γράφουμε το τελευταίο γράμμα αποχαιρετισμού πριν αυτοκτονήσουμε πάντως και μας πιάσει ένας πονόδοντος μάλλον θα ξεχάσουμε ότι θέλαμε να αυτοκτονήσουμε και θα ψάξουμε για παυσίπονο .

 

[Scandal]

Αν γράφουμε το τελευταίο γράμμα αποχαιρετισμού πριν αυτοκτονήσουμε πάντως και μας πιάσει ένας πονόδοντος μάλλον θα ξεχάσουμε ότι θέλαμε να αυτοκτονήσουμε και θα ψάξουμε για παυσίπονο .

+1
Imo ο σωματικός πόνος δεν συγκρίνεται με τον ψυχικό, πιστεύω ότι ο σωματικός πόνος μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα που να σε τρελάνει και να μην μπορείς ούτε εκατοστό να κουνήσεις το σώμα σου ή και να λιποθυμήσεις. Ψυχικά έχουμε την τάση να προσαρμοζόμαστε καλύτερα στις συνθήκες καθώς δρουν οι ψυχικές άμυνες (άρνηση [...] αποδοχή).

 

[Guest 528707]

Αν γράφουμε το τελευταίο γράμμα αποχαιρετισμού πριν αυτοκτονήσουμε πάντως και μας πιάσει ένας πονόδοντος μάλλον θα ξεχάσουμε ότι θέλαμε να αυτοκτονήσουμε και θα ψάξουμε για παυσίπονο .

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αυτοκτονουσες μια ώρα νωρίτερα δεδομενου ότι με πονοδοντο θες να βαράς το κεφαλι σου στον τοίχο γιατί όταν η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο δεν σε πιάνει ούτε το παυσίπονο,οπότε θες να απαλλαγείς με οποιοδήποτε άλλο τρόπο από αυτό τον φοβερό πονο που δεν αντέχετε ούτε σωματικά ούτε ψυχικά

Όταν ένας άσχημος πόνος έρχεται και προστεθεί σε ένα ήδη άλλο πόνο που σε έχει γονατίσει στην κυριολεξία είναι σαν κλωτσιά που σου δίνεται για να τελειώσεις μια ώρα πιο μπροστά...

 

[Nelliel]

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αυτοκτονουσες μια ώρα νωρίτερα δεδομενου ότι με πονοδοντο θες να βαράς το κεφαλι σου στον τοίχο γιατί όταν η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο δεν σε πιάνει ούτε το παυσίπονο,οπότε θες να απαλλαγείς με οποιοδήποτε άλλο τρόπο από αυτό τον φοβερό πονο που δεν αντέχετε ούτε σωματικά ούτε ψυχικά

Όταν ένας άσχημος πόνος έρχεται και προστεθεί σε ένα ήδη άλλο πόνο που σε έχει γονατίσει στην κυριολεξία είναι σαν κλωτσιά που σου δίνεται για να τελειώσεις μια ώρα πιο μπροστά...

ενα οπιουχο μια χαρα σε πιανει και σου κοβει και τις τασεις αυτοκτονιας. Βεβαια καταληγεις παλι 2μ κατω

 

[Guest 528707]

ενα οπιουχο μια χαρα σε πιανει και σου κοβει και τις τασεις αυτοκτονιας. Βεβαια καταληγεις παλι 2μ κατω

Πολυ εφήμερη λυση που οταν φτασεις στο να σκέφτεσαι την αυτοκτονια πολυ περισσοτερο να εισαι ενα βημα πριν ,παει να πει οτι δεν σε καλυπτουν πλεον τα εφήμερα

 

[Agaphbou]

Αν γράφουμε το τελευταίο γράμμα αποχαιρετισμού πριν αυτοκτονήσουμε πάντως και μας πιάσει ένας πονόδοντος μάλλον θα ξεχάσουμε ότι θέλαμε να αυτοκτονήσουμε και θα ψάξουμε για παυσίπονο .

Συγκρίνεις δύο ανομοιους πόνους μεταξύ τους. Σαν να σου λέω ότι υποφέρεις με 15 σπασμένα πλευρά και τσακωνεσαι με τη φίλη σου για ένα χαζό θέμα, για αντιπαράδειγμα. Εγώ επίτηδες τα είπα με τη σειρά που τα είπα, δηλαδή ανά ζεύγη. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως οι δύο πόνοι είναι αλληλένδετοι.

 

[Jack of Spades]

Γιατί μου ακούστηκε αρκετά πεσιμιστικό, έτσι όπως το έθεσες. Και γιατί σου είπα πως θεωρώ ότι είμαστε ευτυχισμένοι σε διάφορες φάσεις/χρονικές περιόδους της ζωής μας. Το ότι κανένας δεν είναι ευτυχισμένος 24/7 δεν σημαίνει ότι κανείς δεν είναι ευτυχισμένος.

Από ανθρώπους σαν τη Himela που δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι είμαστε περαστικοί απ' αυτό τον κόσμο, ότι στη ζωή μετράει η ποιότητα κι όχι η ποσότητα κ.λπ. μην περιμένεις κάτι άλλο!

 

[Himela]

Από ανθρώπους σαν τη Himela που δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι είμαστε περαστικοί απ' αυτό τον κόσμο, ότι στη ζωή μετράει η ποιότητα κι όχι η ποσότητα κ.λπ. μην περιμένεις κάτι άλλο!

Πώς το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα για μένα;

 

[Jack of Spades]

Πώς το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα για μένα;

Από αυτά που γράφεις εδώ και στο θέμα του κορονοϊού!
Σου συνιστώ αυτή την ταινιά, είναι ό,τι πρέπει για τέτοιες περιπτώσεις:

The Fountain (2006) ⭐ 7.2 | Drama, Mystery, Romance

1h 37m | 12

www.imdb.com

 

[Himela]

Από αυτά που γράφεις εδώ και στο θέμα του κορονοϊού!
Σου συνιστώ αυτή την ταινιά, είναι ό,τι πρέπει για τέτοιες περιπτώσεις:

The Fountain (2006) ⭐ 7.2 | Drama, Mystery, Romance

1h 37m | 12

www.imdb.com

Καλώς, έχεις δικαίωμα να έχεις αυτή την άποψη για μένα, ίσως είναι λίγο όπως τα λες και ίσως και όχι. Ευχαριστώ για την πρόταση πάντως.

 

[ilias90]

Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο πέρα από το να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι.
Όσοι μπορούν, τέλος πάντων, να το κάνουν.

Τη συζήτηση περί αισιοδοξίας την έχουμε κάνει και παλαιότερα. Δεν μου αρέσουν οι μίζεροι άνθρωποι, καθόλου. Από την άλλη, δεν μου αρέσει και το να προσπαθείς να δεις με το ζόρι θετικά, κάτι που βγάζει μάτια ότι θα πάει σε άσχημα μονοπάτια (προφανώς και δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά με τα τελευταία, γενικά μιλάω).

 

[Λένω]

Τη συζήτηση περί αισιοδοξίας την έχουμε κάνει και παλαιότερα. Δεν μου αρέσουν οι μίζεροι άνθρωποι, καθόλου. Από την άλλη, δεν μου αρέσει και το να προσπαθείς να δεις με το ζόρι θετικά, κάτι που βγάζει μάτια ότι θα πάει σε άσχημα μονοπάτια (προφανώς και δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά με τα τελευταία, γενικά μιλάω).

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχαμε συζητήσει επειδή είχαμε πει πολλά. Μάλλον τα ίδια θα πω και τώρα καθώς οι θέσεις μου από τότε που τις υιοθέτησα συνειδητά, δεν έχουν αλλάξει.

Μεταξύ της "τοξικής απαισιοδοξίας" και της "τοξικής αισιοδοξίας", προτιμώ το πρώτο. Τουλάχιστον όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, σου δημιουργούν και ένα αίσθημα συμπόνοιας , μια τάση να τους βοηθήσεις, να τους συμπαρασταθείς, να τους παρηγορήσεις κτλ.
΄Οσοι ανήκουν στην δεύτεροι κατηγορία, για μένα είναι επιεικώς απαράδεκτοι. Φαντάζεσαι τώρα, να γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω σου, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί και οι άλλοι χάι χούι, φιρουλί φιρουλά, τι ωραία τι καλά όλα είναι ανθηρά.΄Ημαρτον!!!

Μα, δεν θα μπορούσες ν΄αναφέρεσαι σε μένα επειδή εγώ για το συγκεκριμένο θέμα, ανήκω στους απαισιόδοξους.