Νοσταλγία για το παρελθόν

[chester20080]

γενικά ποιά ειναι η αποψη σας για το θεμα της προσωπικης νοσταλγιας; δηλαδη το να αναπολεις τα ωραια παιδικα χρονια και το παρελθον και να το συγκρινεις με το σημερα και να σου λειπουν "εκεινα τα καλά χρονια", ενω τα σημερινα σου φαινονται χειροτερα σε συγκριση με το τοτε. Πχ να νοσταλγεις τα παιχνιδια στην αλανα, τις ταπες, περιοδικα/εφημεριδες/εντυπο τυπο, βιντεοκλαμπ, παγωτα καραμπολα, το σχολειο κλπ κλπ, μερικα απλά παραδειγματα ειναι αυτα. Ακομα και η απλοτητα της ζωης, το ποιος ησουν τοτε.

Αυτο απο ψυχολογικης πλευρας ονομαζεται προσωπικη νοσταλγια, μπορει να ειναι θετικο επειδη σου δινει κουραγιο οταν βιωνεις στο σημερα μια δυσκολη κατασταση, ομως μπορει να οδηγησει και σε καταθλιψη αν συνεχεια σκεφτεσαι τα νοσταλγικα αυτα και δεν ζεις στο τωρα.

Τα τελευταία χρόνια, αισθάνεστε περισσότερη νοσταλγία για το παρελθόν;

Νοσταλγική κατάθλιψη: Η αναπόληση του παρελθόντος οδηγεί σε κατάθλιψη; | Wikihealth.gr

Μπορεί η αναπόληση του παρελθόντος να οδηγήσει κάποιον σε κατάθλιψη; Μια βόλτα στις αναμνήσεις μπορεί να ανεβάσει τη διάθεσή σας, θυμίζοντάς σας καλές στιγμές ή σημαντικές σχέσεις στη ζωή σας. …

wikihealth.gr

Nostalgic Depression: What It Is & How to Cope

Ever found yourself feeling low after reminiscing about "better" days? Some refer to it as nostalgic depression. Here's why it happens and tips to move forward.

www.healthline.com

harleytherapy.co.uk/counselling/nostalgia-good-or-bad.htm

 

[Himela]

Δεν νοσταλγώ το παρελθόν με την έννοια οτι αφήνω το τώρα να περνάει όντας κολλημένη στο παρελθόν, αλλά το αναπολώ πολλές φορές, ειδικά τις καλές στιγμές.

 

[Υδροχόος]

Έχω παρατηρήσει ότι ειδικά σαν βιώνω μια στρεσογόνα κατάσταση, τότε είναι που αναπολώ περισσότερο στιγμές τού παρελθόντος. Λες και γυρεύω ένα πιο ασφαλές μέρος να μου πάρει λίγο το μυαλό απ' αυτό που ζω εκείνη τη στιγμή. Και "πιάνει". Αν και το συναίσθημα είναι κάπως γλυκόπικρο, έχω παρατηρήσει ότι αυτή η ανάμνηση με οπλίζει με δύναμη/θάρρος να συνεχίσω. Κάτι σαν "θα περάσει κι αυτό"...

Επίσης, μια ταινία, ένα τραγούδι, μια εικόνα, είναι ικανά να μου θυμίσουν στιγμές τού παρελθόντος. Στιγμές ωραίες ή λιγότερο όμορφες που τις έζησα. Και που διαμόρφωσαν και τη ζωή μου.

Όλα χρειάζονται. Αρκεί, όπως λες, "το ταξίδι" να κρατάει για λίγο κάθε φορά. Τόσο όσο...

 

[Grand Duchess]

Ναι, νοσταλγώ πολύ κάποια συγκεκριμένη χρονιά. Το έχω ακούσει και από πολλούς άλλους, σου δίνει κουράγιο όταν είσαι σε δύσκολη κατάσταση να προσπαθήσεις να ξαναφτιάξεις την διάθεση που είχες αυτά τα χρόνια.

 

[chester20080]

Κυρίως τη νοσταλγία αυτή τη νιώθω οταν βιωνω στρες και άγχος στο τωρα και σα να μου δίνει δύναμη όταν τα θυμάμαι αυτά για το παρελθον, ωστόσο ενδόμυχα μου μένει και μια μελαγχολία για το τότε πως υπήρχε άλλη ανεμελια και ενθουσιασμός για τα όσα βιωναμε καθημερινά χωρίς σκοτούρες, χαιρόμαστε με τα απλά πράγματα όπως ένα παιχνίδι ή ένα παγωτό

 

[Scandal]

Εγώ για κάποιο λόγο νοσταλγώ τα μαθητικά μου χρόνια κι αυτό βγαίνει και στα νυχτερινά μου όνειρα.
Νομίζω ότι οι ρυθμοί τότε ήταν άλλοι, πιο γεμάτη ημέρα, περισσότερη επαφή με ανθρώπους, έπαιρνα περισσότερα πράγματα σε σχέση με την ενήλικη ζωή που κάνω τώρα.
Η μέρα κυλούσε πολύ πιο "αργά", ενώ τώρα ένα 24-ωρο, μια εβδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος φεύγει νερό. Αυτό το έχω ακούσει από πολλούς ενήλικες και δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τον εγκέφαλό μας όταν ήμασταν παιδιά ή κάτι καθολικό που αφορά όλους μας, μικρούς και μεγάλους.

 

[American Economist]

Θα έδινα τα πάντα ώστε να ζήσω έστω και για λίγες ημέρες στην περίοδο 1995-2005. Λένε ότι ήταν η καλύτερη περίοδος τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Δύση γενικότερα.​

 

[Himela]

Εγώ που έχω ζήσει παλιότερες εποχές, μπορώ να πω οτι όλοι και όλα ήταν πιο χαλαρά. Αν δούμε βίντεο από την κίνηση στους δρόμους ή την ψυχαγωγία, ταβέρνες, μπουζούκια, νυχτερινή ζωή τις δεκαετίες 80-90, θα δούμε αυτή την ανεμελιά, το ζαμανφού και πάνω τούρλα. Δεν υπήρχε πολλή σκέψη, πολλή ανάλυση, εννοείται δεν υπήρχαν κινητά, ίντερνετ και σόσιαλ μίντια, δεν ένοιαζε ιδιαίτερα τους ανθρώπους η εμφάνισή τους, έβρισκες παρέα με ευκολία, το χρήμα έρρεε. Γενικά υπήρχε αυτή η γιόλο άποψη του να ζήσουμε το σήμερα κι έχει ο Θεός.

 

[Valder]

Δεκαετια 80 και να ειμαι μπόμπιρας και να ρχεται η θεογκόμενα με το μίνι και το λιονταρίσιο μαλλί ετσι αφάνα ωραια που τα χανε τότε, σε μια καφετέρια που με ειχε παρει μαζι ο θειος μου (καλός μαλάκας, με ηθελε για γκομενοπαγίδα), και με παίρνει αγκαλίτσα η τυπισσα γιατι είχα παει στα μπουτάκια της, και με επιστρέφει στο θειο μου στο τραπέζι σε φάση "αχου τι γλυκούλης που ειναι" κι εγω να θυμαμαι να κοιταω προς τα κατω οπως με κράταγε μπας και συνεχίσω να βλέπω τα μπούτια.

Η μια άλλη νύχτα, βόλτα με ποδήλατο για να μάθω, κι εγω να χαζευω μια άλλη με μίνι πάλι να μπαινει σε ενα αμαξι και να ειμαι σε φάση "μια πουτάαααναααα" και να μου κάνουν ΠΑΨΕ ΠΑΨΕ!

Δεκαετια 80-90 και πολύ πρωιμα 00ς ήταν μια χαρά. Μετά σκάτωσε το πράγμα.

 

[American Economist]

Δεκαετια 80 και να ειμαι μπόμπιρας και να ρχεται η θεογκόμενα με το μίνι και το λιονταρίσιο μαλλί ετσι αφάνα ωραια που τα χανε τότε, σε μια καφετέρια που με ειχε παρει μαζι ο θειος μου (καλός μαλάκας, με ηθελε για γκομενοπαγίδα), και με παίρνει αγκαλίτσα η τυπισσα γιατι είχα παει στα μπουτάκια της, και με επιστρέφει στο θειο μου στο τραπέζι σε φάση "αχου τι γλυκούλης που ειναι" κι εγω να θυμαμαι να κοιταω προς τα κατω οπως με κράταγε μπας και συνεχίσω να βλέπω τα μπούτια.

Η μια άλλη νύχτα, βόλτα με ποδήλατο για να μάθω, κι εγω να χαζευω μια άλλη με μίνι πάλι να μπαινει σε ενα αμαξι και να ειμαι σε φάση "μια πουτάαααναααα" και να μου κάνουν ΠΑΨΕ ΠΑΨΕ!

Δεκαετια 80-90 και πολύ πρωιμα 00ς ήταν μια χαρά. Μετά σκάτωσε το πράγμα.

3 γεγονότα οδήγησαν στην παρακμή της Δύσης και του δυτικού τρόπου ζωής.

1)Τρομοκρατική επίθεση 9/11. Μετά από αυτό η τρομοκρατία μπήκε στη ζωή μας δυστυχώς, ενώ ο πόλεμος στη μέση ανατολή που ακολούθησε έκανε τα πράγματα χειρότερα.

2)Κραχ 2007-2009: Μετά από αυτό το γεγονός Δύση μπήκε σε οικονομική παρακμή, από την οποία δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ.

3)Πανδημία 2020-2021: Η πανδημία εκτός από το γεγονός ότι χειροτέρευσε ακόμα περισσότερο την οικονομία, οδήγησε σε έξαρση της βίας αλλά και στην μαζική χρήση των Social media σε βαθμό που πλέον όλοι μας είμαστε κολλημένοι πάνω από μια οθόνη. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το 2020 τα βίαια περιστατικά στην Ελλάδα έχουν εκτιναχθεί κατακόρυφα.

Αλλά γενικά ναι, η εποχή 1990-2005 ήταν το απόλυτο peak των Δυτικών χωρών.

 

[Grand Duchess]

Εγώ που έχω ζήσει παλιότερες εποχές, μπορώ να πω οτι όλοι και όλα ήταν πιο χαλαρά. Αν δούμε βίντεο από την κίνηση στους δρόμους ή την ψυχαγωγία, ταβέρνες, μπουζούκια, νυχτερινή ζωή τις δεκαετίες 80-90, θα δούμε αυτή την ανεμελιά, το ζαμανφού και πάνω τούρλα. Δεν υπήρχε πολλή σκέψη, πολλή ανάλυση, εννοείται δεν υπήρχαν κινητά, ίντερνετ και σόσιαλ μίντια, δεν ένοιαζε ιδιαίτερα τους ανθρώπους η εμφάνισή τους, έβρισκες παρέα με ευκολία, το χρήμα έρρεε. Γενικά υπήρχε αυτή η γιόλο άποψη του να ζήσουμε το σήμερα κι έχει ο Θεός.

Αυτό που λες μου το είχε αναφέρει και ένας συγγενής μου που τώρα είναι 35, ότι παλιά όλα ήταν πιο χαλαρά. Δηλαδή ακόμη και στις σχέσεις, τις εξόδους, την εμφάνιση κτλ. Αυτή η τελειομανία που υπάρχει σήμερα και ο εξτρεμισμος είναι πολύ αντιφατικό με αυτό που έγινε τότε. Σίγουρα τα κινητά και η τεχνολογία ηταν φουλ παράγοντας σε αυτό.

Επίσης οι μεικτές παρέες στην Ελλάδα. Αγόρια κορίτσια, άνδρες γυναίκες έκαναν παρέα μαζί με πολύ σεβαστό και χαλαρό τρόπο. Βεβαίως και τα κορίτσια θα ήταν πιο κοντά μεταξύ τους και τα αγόρια μεταξύ τους κτλ αλλά δεν υπήρχε αυτη η σημερινή νοοτροπία των "αντιθέτων στρατοπέδων".

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: Χθες στις 21:25

Αλλά γενικά ναι, η εποχή 1990-2005 ήταν το απόλυτο peak των Δυτικών χωρών.

Βέβαια να αναφέρουμε και ένα μεγάλο αρνητικό, την εποχή 1980-1995 η χρήση ουσιών είχε χτυπήσει κόκκινο (απόδειξη το πόσοι ηθοποιοί και διάσημοι είχαν φύγει τότε εξαιτίας τους), παρόλα αυτά ήταν χρόνια πιο αληθινά και δεν υπήρχε η σημερινή οικονομική δυσχέρεια.

Μιας και ήμαστε Έλληνες επίσης, να χαίρονται όσοι πρόλαβαν τα ελληνικά νησιά προ 2000, πριν τον μαζικό τουρισμό, τότε που έκλεινες δωμάτιο με 20€ όταν κατεβαινες στο λιμάνι προορισμού, δεν υπήρχαν τα σημερινά κτήρια κτλ. Μια Ελλάδα που έχει χαθεί για πάντα δυστυχώς.

 

[adams33]

Υπέροχο μοναδικά και κάθε φορά το παραμικρό ερέθισμα που με γύρνα στο χθες με κάνει να νιώσω περισσότερο ευγνώμων για το σήμερα και ότι ευτυχώς κατάφερα και στον γιο μου να το περάσω αυτό...

Ακόμα και για τα ματωμένα γόνατα από τα ποδήλατα και τις αλάνες...
Από το ποδόσφαιρο που προσπαθούσα με να παίζουν ως κορίτσι και από δίπλα τα αγόρια να μας κοροϊδεύουν και εμείς να γελάμε μαζί τους ...

Τωρα ούτε αυτο δεν υπάρχει ,το παιδικο καυγαδακι... αυτο που στο τελος πριν αρχίζει να φωνάζει η μαμα απο το μπαλκονι να μαζευτείς στο σπιτι κατέληγε σε γέλια και σπρωξιματα ...

Το μεγαλύτερο μου άγχος ως γονέας να φτιάξω αναμνήσεις όπως έφτιαξαν και οι δικοί μου ...
Μέσα σε αυτή την κυριολεκτικά αγχωμένη κοινωνία που ζούμε, που δεν βλέπεις στους δρόμους πάρα μόνο θυμωμενους απογοητευμενους ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν το αύριο χάνοντας το τώρα...

Το πολύτιμο τωρα εφόσον αυτό μόνο υπάρχει στην ψευδαίσθηση του χρόνου για το αύριο...

Μυρωδιές εικόνες ακούσματα γευσεις αγγιγματα αγκαλιες ...τα παντα....
Σπιτικό φαγητό γλυκά ακομα και το αρωμα απο τα φρεσκο πλυμένα ρουχα ....οτιδήποτε μυρίζει μαμά για ένα παιδί!

Οι τελευταίοι που προλάβαμε να μάθουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει πρακτική ελευθερία τι σημαίνει εγγύτητα !!

Ευγνωμοσύνη!!!!!

 

[Himela]

Έτσι είναι, και σήμερα οι νέοι κάθονται σε πλατείες ή παίζουν ποδόσφαιρο κλπ, αλλά όλα πάντα καταλήγουν στο να κοιτάνε ένα κινητό και όχι το ένα το άλλο.

Βέβαια σήμερα υπάρχουν άλλα καλά, ο κόσμος είναι πιο προοδευτικός, το μπουλινγκ δεν είναι πλέον μόδα ή μαγκιά. Παλιά ένα παιδί που υφίστατο μπουλινγκ δεν μπορούσε να το πει, θα φαινόταν χαφιές ή κότα. Πλέον αυτό έχει αλλάξει κάπως. Σε αυτό βλέπω μια καλή αλλαγή.

 

[parafernalia]

Αντίθετα δεν έχω καμία νοσταλγία για το παρελθόν.
Όσο γυρνάω πίσω εξετάσεις, διαβάσματα, τρέξιμο και μια ζωή στον κόσμο μου. Ούτε με σφαίρες δεν γυρνάω, τώρα τουλάχιστον ακόμα και μέσα στις ευθύνες έχω την αυτονομία να αποφασίζω για μένα.

Άλλωστε δεν βλέπω και κάτι ξεχωριστό σε καμία απ' τις δεκαετίες που έζησα. Στα 80's ήμουν μικρός, στα 90's είχε αρχίσει η παρακμή του ροκ (με εξαίρεση λίγο το ελληνικό). Η γιόλο, γιάπικη φάση με αποθούσε ανέκαθεν. Στα 00's φαινόταν το πράγμα απ' την αρχή, πρέπει να ήμουν απ' τους ελάχιστους που στεναχωρήθηκαν όταν κερδίσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Μετά ήρθε η κάτω βόλτα..

Στις σχέσεις δεν έβρισκα ποτέ εύκολα κάτι ταιριαστό, πλην εξαιρέσεων. Βέβαια δεν είχα ακόμα τη γνώση που έχω τώρα (π.χ. τι έλεγε ο Σοπενχάουερ για τις γυναίκες), ούτε την ωριμότητα να ελίσσομαι και να βγαίνω ατσαλάκωτος, αλλά πάλι νομίζω πως αν τότε είχα το ίδιο μυαλό λίγο-πολύ τα ίδια θα έκανα.

It's meant to be as is.

 

[Grand Duchess]

Έτσι είναι, και σήμερα οι νέοι κάθονται σε πλατείες ή παίζουν ποδόσφαιρο κλπ, αλλά όλα πάντα καταλήγουν στο να κοιτάνε ένα κινητό και όχι το ένα το άλλο.

Βέβαια σήμερα υπάρχουν άλλα καλά, ο κόσμος είναι πιο προοδευτικός, το μπουλινγκ δεν είναι πλέον μόδα ή μαγκιά. Παλιά ένα παιδί που υφίστατο μπουλινγκ δεν μπορούσε να το πει, θα φαινόταν χαφιές ή κότα. Πλέον αυτό έχει αλλάξει κάπως. Σε αυτό βλέπω μια καλή αλλαγή.

Παρόλα αυτά το μπουλινγκ έχει γίνει πολύ πιο άγριο πλέον. Εγώ δεν θυμάμαι στην γενιά μου να είχαμε μαχαιρώματα και σεξουαλική κακοποίηση κτλ. Ίσως και να είχαμε απλά να μην μιλούσαν τα θύματα; Δεν ξέρω. Μου φαίνεται ότι η νέα γενιά έχει γίνει εξαιρετικά απαθής χωρίς κανένα συναίσθημα και χωρίς καμία αίσθηση συνεπειών των πράξεών τους.