Νοσταλγία για το παρελθόν

[chester20080]

 

[American Economist]

Το 2010 που κυκλοφόρησε το iPhone 4 είχα ζητήσει από τον πατέρα μου που τότε έμενε προσωρινά στις ΗΠΑ λόγω δουλειάς να μου το κάνει δώρο. Επειδή όμως ήμουν μόλις 10 ετών τότε και οι γονείς μου θεωρούσαν ότι ήμουν μικρός για δικό μου τηλέφωνο (δίκιο είχαν προφανώς), μου εφερε το iPod touch 4th generation που βασιζόταν πάνω στο iPhone. Ηταν το πρώτο Apple device που απέκτησα ποτέ.​

Σήμερα το βρήκα ύστερα από πολλά χρόνια. Nostalgia is the best and the worst feeling at the same time.

 

[Scandal]

Το 2010 που κυκλοφόρησε το iPhone 4 είχα ζητήσει από τον πατέρα μου που τότε έμενε προσωρινά στις ΗΠΑ λόγω δουλειάς να μου το κάνει δώρο. Επειδή όμως ήμουν μόλις 10 ετών τότε και οι γονείς μου θεωρούσαν ότι ήμουν μικρός για δικό μου τηλέφωνο (δίκιο είχαν προφανώς), μου εφερε το iPod touch 4th generation που βασιζόταν πάνω στο iPhone. Ηταν το πρώτο Apple device που απέκτησα ποτέ.​

Σήμερα το βρήκα ύστερα από πολλά χρόνια. Nostalgia is the best and the worst feeling at the same time.


View attachment 154788


View attachment 154789

Όταν έπεσαν οι τιμές, είχα πάρει κι εγώ ένα iPod (όχι το touch), 160GB και έκαιγα τα αυτιά μου κάθε βράδυ
Μετά πήγα σε hi-end FiiO (εκεί να δεις κάψιμο αυτιών). Πλέον είμαι με bluetooth ακουστικά (Focal) και Spotify σε android tablet.

 

[dum dum boy]

δόξα τω θεώ, δεν νοσταλγώ αντικείμενα.

 

[chester20080]

δόξα τω θεώ, δεν νοσταλγώ αντικείμενα.

Ποτέ δεν ήταν απλώς αντικείμενα, ήταν και είναι ολόκληροι κόσμοι! 🥹

 

[Kate1914]

Το 2010

15 χρόνια πριν. Πω ρε φίλε. Ήμουν μόλις έξι. Αχ τι μου θύμισες τώρα...

Θυμάμαι ότι παρόλο που υπήρχαν οι υπολογιστές και τα νιντέντο (μεγάλος καημός αυτό, δεν απέκτησα ποτέ) εγώ τότε κατέβαινα και έπαιζα με τα παιδιά στο σαν παρκάκι που είχε το τετράγωνό μας. Τι ποδόσφαιρα, τι μήλα, ψείρες, χώρες (καλά, παρόμοια είναι αυτά), τι αγώνες με τα ποδήλατα σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο, όπου συμμετείχαμε όλοι... Πσσσς. Ωραίες εποχές.
Και ειδικά στο διάστημα μεταξύ 13-17 χρονών νομίζω περίπου, κατέβαινα σε σχολεία πού και πού και έπαιζα κανένα μπάσκετ. Εντάξει, εννοείται ότι είχαμε κάψει και τον οικογενειακό υπολογιστή, αλλά σαν τα παιχνίδια έξω δεν είχε.
Επίσης, αν και από τα τέλη δημοτικού έως και το λύκειο με πείραζε τρομερά πολύ που σχεδόν όλοι είχαν κινητά και ήταν εκεί κολλημένοι ενώ εγώ όχι, τελικά προφανώς ήταν πολύ καλό που άργησα να πάρω, μιας και έχτισα αναμνήσεις εκτός οθόνης.

Αυτά όντως μου λείπουν τρομερά και τα αναπολώ με έναν γλυκόπικρο τρόπο.

 

[American Economist]

Ποτέ δεν ήταν απλώς αντικείμενα, ήταν και είναι ολόκληροι κόσμοι! 🥹

Ακριβώς αυτό!!

15 χρόνια πριν. Πω ρε φίλε. Ήμουν μόλις έξι. Αχ τι μου θύμισες τώρα...

Θυμάμαι ότι παρόλο που υπήρχαν οι υπολογιστές και τα νιντέντο (μεγάλος καημός αυτό, δεν απέκτησα ποτέ) εγώ τότε κατέβαινα και έπαιζα με τα παιδιά στο σαν παρκάκι που είχε το τετράγωνό μας. Τι ποδόσφαιρα, τι μήλα, ψείρες, χώρες (καλά, παρόμοια είναι αυτά), τι αγώνες με τα ποδήλατα σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο, όπου συμμετείχαμε όλοι... Πσσσς. Ωραίες εποχές.
Και ειδικά στο διάστημα μεταξύ 13-17 χρονών νομίζω περίπου, κατέβαινα σε σχολεία πού και πού και έπαιζα κανένα μπάσκετ. Εντάξει, εννοείται ότι είχαμε κάψει και τον οικογενειακό υπολογιστή, αλλά σαν τα παιχνίδια έξω δεν είχε.
Επίσης, αν και από τα τέλη δημοτικού έως και το λύκειο με πείραζε τρομερά πολύ που σχεδόν όλοι είχαν κινητά και ήταν εκεί κολλημένοι ενώ εγώ όχι, τελικά προφανώς ήταν πολύ καλό που άργησα να πάρω, μιας και έχτισα αναμνήσεις εκτός οθόνης.

Αυτά όντως μου λείπουν τρομερά και τα αναπολώ με έναν γλυκόπικρο τρόπο.

Είχα γράψει και πριν λίγο καιρό ότι η τεχνολογία την περίοδο 2000-2015 ήταν ότι καλύτερο. Ήταν ένας κόσμος ολόκληρος με αναμνήσεις από πίσω. Πλέον ουδεμία ικανοποίηση προκαλούν τα σύγχρονα τεχνολογικά προϊόντα, ενώ τα social media έχουν καταστρέψει κάθε χαρά που είχαν οι παλιότερες συσκευές.​

 

[ultraviolence]

15 χρόνια πριν. Πω ρε φίλε. Ήμουν μόλις έξι. Αχ τι μου θύμισες τώρα...

Με το μαλακό αυτά Κατερίνα μου.

 

[dum dum boy]

Ποτέ δεν ήταν απλώς αντικείμενα, ήταν και είναι ολόκληροι κόσμοι! 🥹

είσαι itemάκιας*

* αργκό από online video games, όπου ο παίχτης, συνηθίζει να μαζεύει και να αποθηκεύει items/αντικείμενα που έχουν αξία στο παιχνίδι. είναι μαζώχτρας. greedy.

 

[Kate1914]

Με το μαλακό αυτά Κατερίνα μου.

Α μη νομίζεις και εμένα με πόνεσε όταν το συνειδητοποίησα

 

[Dias]

Νοσταλγώ . . .
--- Την εποχή που έπαιζα κρυφτό στο δρόμο.
--- Το άδειο οικόπεδο που το κάναμε γήπεδο ποδοσφαίρου.
--- Να χτυπάμε τα κουδούνια και να τρέχουμε.
--- Τα χρόνια τα μαθητικά και τις πλάκες στους καθηγητές.
--- Την πρώτη μου κοπάνα της Α' γυμνασίου.
--- Το φτερούγισμα της καρδιάς μου στον πρώτο μου φιλί.
--- Τις νύχτες που με το κορίτσι μου το σκάγαμε.
--- Πώς ένοιωσα όταν έκανα πρώτη φορά ολοκληρωμένο έρωτα.
--- Τη μικρή ζαλάδα όταν κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο.
--- Τα χρόνια τα φοιτητικά με την ξενοιασιά τους.
--- Τη συγκίνηση όταν στην παρουσίαση του διδακτορικού με χειροκρότησε ο καθηγητής.
--- Εκείνα τα τυροπιτάκια που έφτιαχνε ο πατέρας μου που τώρα έχει φύγει.
--- Το χωρίς όνομα συναίσθημα που ένοιωσα όταν είδα πρώτη φορά την κόρη μου.
--- Αυτά που δεν έχω ακόμα ζήσει . . .

 

[dum dum boy]

νοσταλγώ την χαμένη ανεμελιά μου και την επιπόλαιη αδιαφορία μου για την θνητότητα.

 

[Scandal]

 

[Himela]

Αυτοί που νοσταλγούν το παρελθόν δεν είναι ευχαριστημένοι με το παρόν;

 

[dum dum boy]

Αυτοί που νοσταλγούν το παρελθόν δεν είναι ευχαριστημένοι με το παρόν;

εγώ δεν είμαι καθόλου. δεν την παλεύω κάστανο.

 

[parafernalia]

Συνήθως νοσταλγούμε τα πρωτόλεια, αγνά, ακατέργαστα συναισθήματα.
Πως νιώσαμε για πρώτη φορά απέναντι σε μια κατάσταση χωρίς τη διάβρωση που φέρνει η ωριμότητα.

Πως ένιωσα όταν ακούμπησα για πρώτη φορά το εξώφυλλο του The Wall ή του Animals και έτρεξα με αγωνία να το βάλω το δίσκο στο pickup.

Ή τις εξορμήσεις στα κασετάδικα στην Ομόνοια για τα άπαντα (μέχρι τότε) του Παπακωνσταντίνου. Ακόμα και τώρα, όταν όλα διαλύονται μπροστά σου, σκάνδαλα, πόλεμοι, τρένα που συγκρούονται, κόσμος που χάνει τα σπίτια του, φτώχια, όλα ένα μπουρδέλο, σιγοψυθιρίζει μέσα σου αυτή η παλιά μελωδία...

 

[Πάνθηρας!]

Συνήθως νοσταλγούμε τα πρωτόλεια, αγνά, ακατέργαστα συναισθήματα.
Πως νιώσαμε για πρώτη φορά απέναντι σε μια κατάσταση χωρίς τη διάβρωση που φέρνει η ωριμότητα.

Πως ένιωσα όταν ακούμπησα για πρώτη φορά το εξώφυλλο του The Wall ή του Animals και έτρεξα με αγωνία να το βάλω το δίσκο στο pickup.

Ή τις εξορμήσεις στα κασετάδικα στην Ομόνοια για τα άπαντα (μέχρι τότε) του Παπακωνσταντίνου. Ακόμα και τώρα, όταν όλα διαλύονται μπροστά σου, σκάνδαλα, πόλεμοι, τρένα που συγκρούονται, κόσμος που χάνει τα σπίτια του, φτώχια, όλα ένα μπουρδέλο, σιγοψυθιρίζει μέσα σου αυτή η παλιά μελωδία...

ή πως νιώσαμε όταν προσπαθούσαμε να κρύψουμε το Playboy/Penthouse οντας παιδάκια 13 χρονών μη το βρεί κανας πατέρας