Πιστεύετε στο κάρμα;

[Guest 207242]

Πιστεύετε οτι είναι οι ζωές μας συνδεδεμένες? Μέσα στο χρόνο? Οι ζωές όλων μας. Εχουμε προηγούμενες ζωές? Και το ηθικό βάρος της κάθε πράξης μας προστίθεται ή αφαιρείται από μια σούμα? Ενα int sum. Και αναλόγως έχουμε απολαβές στη ζωή για παράδειγμα ζούμε ένα μεγάλο έρωτα ή και βαριές ποινές πχ γεννιόμαστε γάτες ή γαιοσκώληκες? Πιστεύετε σε όλα αυτά ή Ινδοί μόνο?

 

[ultraviolence]

Παλαιότερα ίσως και να με γοήτευε μια τέτοια ιδέα (ως ιδέα και μόνο ως ιδέα), μιας και έχω την τάση να βλέπω κάπως ρομαντικά τα πράγματα. Αλλά ακόμα κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, μάλλον πληρώνω τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής μου πολύ ακριβά.

Και το ηθικό βάρος της κάθε πράξης μας προστίθεται ή αφαιρείται από μια σούμα? Ενα int sum.

Το να θεωρήσουμε την ύπαρξη μας ως ένα είδος point system είναι ψιλοχαζούλι. Ας αποδεχθούμε ότι όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί να πρέπει εγώ σε αυτή τη ζωή, που είμαι ένα λουλούδι ο άτιμος, να πληρώνω τα κερατιάκα μιας άλλης ζωής μου που δεν αφορά τον τωρινό μου χαρακτήρα/προσωπικότητα ξερωγω;

H δική μου λογική δε μου επιτρέπει να πιστεύω σε θεούς, σωτήρες, κάρμα και λοιπά religion related. Όποιος θέλει, ας τα πιστεύει όλα αυτά κι καλά θα κάνει. Θεωρώ όμως ότι η ζωή μας είναι μια, και όταν μπούμε 2 μέτρα στη Γη, έρχεται το τέλος. Ούτε ανακύκλωση ψυχών, ούτε γινόμαστε γάτες, ούτε πάμε στον παράδεισο ούτε πάμε στην κόλαση. Μόνο πόνος σε όσους μένουν πίσω.

 

[Guest 207242]

Παλαιότερα ίσως και να με γοήτευε μια τέτοια ιδέα (ως ιδέα και μόνο ως ιδέα), μιας και έχω την τάση να βλέπω κάπως ρομαντικά τα πράγματα. Αλλά ακόμα κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, μάλλον πληρώνω τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής μου πολύ ακριβά.

Το να θεωρήσουμε την ύπαρξη μας ως ένα είδος point system είναι ψιλοχαζούλι. Ας αποδεχθούμε ότι όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί να πρέπει εγώ σε αυτή τη ζωή, που είμαι ένα λουλούδι ο άτιμος, να πληρώνω τα κερατιάκα μιας άλλης ζωής μου που δεν αφορά τον τωρινό μου χαρακτήρα/προσωπικότητα ξερωγω;

H δική μου λογική δε μου επιτρέπει να πιστεύω σε θεούς, σωτήρες, κάρμα και λοιπά religion related. Όποιος θέλει, ας τα πιστεύει όλα αυτά κι καλά θα κάνει. Θεωρώ όμως ότι η ζωή μας είναι μια, και όταν μπούμε 2 μέτρα στη Γη, έρχεται το τέλος. Ούτε ανακύκλωση ψυχών, ούτε γινόμαστε γάτες, ούτε πάμε στον παράδεισο ούτε πάμε στην κόλαση. Μόνο πόνος σε όσους μένουν πίσω.

Δεν είναι και τόσο ρομαντικό. Γιατί μάλλον υπάρχει και η κόλαση. Οχι σε κάποιο άλλο μέρος. Σκέψου ένα παιδί κάπου στην Αφρική που δεν έχει φάει πέντε μέρες ή ένα άλλο που χάνει τους γονείς του νέους σε τροχαίο. Δεν θα έλεγες οτι βιώνει μια κόλαση? Η και το αντίθετο. Ενα παιδικό πάρτι. Είσαι γύρω σου με φίλους σου που σε αγαπάνε τρως πίνεις παίζεις χορεύεις. Δεν θα έλεγες οτι βιώνεις για λίγο τον παράδεισο? Επειτα πήγαινε το λίγο μακρύτερα. Συνέκρινε έναν πολίτη Ελληνα με έναν πολίτη Ρουάντας. Δεν θα έλεγες πως σαν σύγκριση ο πρώτος βιώνει τον παράδεισο?

Εγώ πιστεύω στο θείο βέβαια και μάλιστα σε μια σειρά από δίκαιους θεούς. Οπότε όλο αυτό για εμένα είναι και θέμα δικαιοσύνης. Ακριβοδίκαιης δικαιοσύνης προς όλους.

 

[Aleksa]

Πιστεύω στην πιθανότητα της ύπαρξης αυτού που ονομάζουμε "Κάρμα".
Ο "νόμος της ανταπόδοσης" μπορεί να μοιάζει κάπως "εκδικητικός", αλλά δεν είναι παρά συνέπεια μιας πράξης, προκειμένου να διατηρείται η ισορροπία.

Και βέβαια αν όντως υπάρχει, τότε σίγουρα η ρήση "Karma's a bitch" δικαιώνεται.

 

[ultraviolence]

Δεν είναι και τόσο ρομαντικό. Γιατί μάλλον υπάρχει και η κόλαση. Οχι σε κάποιο άλλο μέρος. Σκέψου ένα παιδί κάπου στην Αφρική που δεν έχει φάει πέντε μέρες ή ένα άλλο που χάνει τους γονείς του νέους σε τροχαίο. Δεν θα έλεγες οτι βιώνει μια κόλαση? Η και το αντίθετο. Ενα παιδικό πάρτι. Είσαι γύρω σου με φίλους σου που σε αγαπάνε τρως πίνεις παίζεις χορεύεις. Δεν θα έλεγες οτι βιώνεις για λίγο τον παράδεισο? Επειτα πήγαινε το λίγο μακρύτερα. Συνέκρινε έναν πολίτη Ελληνα με έναν πολίτη Ρουάντας. Δεν θα έλεγες πως σαν σύγκριση ο πρώτος βιώνει τον παράδεισο?

Εγώ πιστεύω στο θείο βέβαια και μάλιστα σε μια σειρά από δίκαιους θεούς. Οπότε όλο αυτό για εμένα είναι και θέμα δικαιοσύνης. Ακριβοδίκαιης δικαιοσύνης προς όλους.

Οχι, δεν θα έλεγα τίποτα απο όσα λες. Ο παράδεισος και η κόλαση παραπέμπουν σε θρησκεία. Μάλλον θα έλεγα ότι κάποιοι ζουν σε καλύτερες συνθήκες και κάποιοι σε χειρότερες. Κάποιοι στάθηκαν πιο τυχεροί, κάποιοι λιγότερο τυχεροί. Η ζωή δεν είναι δίκαιη κι άρα δεν οργανώνεται από δίκαιους θεούς, όπως τους αποκαλείς. Αν ήταν δίκαιοι, θα έδιναν εξ αρχής ίσες ευκαιρίες σε όλους ή δεν θα επέτρεπαν κάποια πράγματα να συμβούν. Δεν θα τους πήγαιναν στη μια ζωή τρένο για να τους δικαιώσουν στην επόμενη. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ.

 

[Guest 207242]

Οχι, δεν θα έλεγα τίποτα απο όσα λες. Ο παράδεισος και η κόλαση παραπέμπουν σε θρησκεία. Μάλλον θα έλεγα ότι κάποιοι ζουν σε καλύτερες συνθήκες και κάποιοι σε χειρότερες. Κάποιοι στάθηκαν πιο τυχεροί, κάποιοι λιγότερο τυχεροί. Η ζωή δεν είναι δίκαιη κι άρα δεν οργανώνεται από δίκαιους θεούς, όπως τους αποκαλείς. Αν ήταν δίκαιοι, θα έδιναν εξ αρχής ίσες ευκαιρίες σε όλους ή δεν θα επέτρεπαν κάποια πράγματα να συμβούν. Δεν θα τους πήγαιναν στη μια ζωή τρένο για να τους δικαιώσουν στην επόμενη. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ.

Ok. Δεν θα προσπαθήσω σε αυτό το θέμα να σε πείσω για κάτι που για 'μένα είναι προφανές. Η ύπαρξη του θείου. Θα πω μόνο οτι οι αθειστικές θέσεις μόνο σκοτάδι και δυστυχία έχουν να σου προσφέρουν και αποτελούν μια πρόχειρη και παρορμητική απάντηση γενικά.

 

[ultraviolence]

Ok. Δεν θα προσπαθήσω σε αυτό το θέμα να σε πείσω για κάτι που για 'μένα είναι προφανές. Η ύπαρξη του θείου. Θα πω μόνο οτι οι αθειστικές θέσεις μόνο σκοτάδι και δυστυχία έχουν να σου προσφέρουν και αποτελούν μια πρόχειρη και παρορμητική απάντηση γενικά.

Η μόνη προφανής ύπαρξη του θείου, είναι αυτή του χημικού στοιχείου.
Να'σαι καλά.

 

[Nihilist]

Ok. Δεν θα προσπαθήσω σε αυτό το θέμα να σε πείσω για κάτι που για 'μένα είναι προφανές. Η ύπαρξη του θείου. Θα πω μόνο οτι οι αθειστικές θέσεις μόνο σκοτάδι και δυστυχία έχουν να σου προσφέρουν και αποτελούν μια πρόχειρη και παρορμητική απάντηση γενικά.

Δε θα έλεγα κάτι τόσο απόλυτο.

Καταρχάς, επιστημολογικά τόσο ο αθεϊσμός όσο και ο θεϊσμός είναι εξίσου δογματικές απόψεις, αφού δεν συμβιβάζονται με το κριτήριο της διαψευσιμότητας. Μόνη επιστημολογικά συνεπής στάση είναι ο αγνωστικισμός, ή μάλλον περισσότερο ο σκεπτικισμός, στο μέτρο που και ο αγνωστικισμός εμφανίζεται ως δόγμα όταν αρνείται κατηγορικά τη δυνατότητα της γνώσης για την ύπαρξη ή μη του θείου.

Το επιστημολογικό βέβαια επίπεδο δεν έχει σχέση με το ψυχολογικό, στο οποίο έχει πρακτική σημασία για ορισμένους να πάρουν θέση. Έτσι, για τους θεϊστές η ζωή χωρίς θεό δεν έχει νόημα κλπ, συνεπώς η προϋπόθεση του θεού είναι αναγκαία για να ζήσουν την κατ ιδέα τους "καλή" ζωή. Αντίστοιχα, ο άθεος μπορεί να θέλει να προϋποθέτει την απουσία του θεού, γιατί μονάχα έτσι συμβιβάζεται με την σκληρότητα της πραγματικότητας, απενοχοποιεί ορισμένες δήθεν φαύλες πράξεις και αναλαμβάνει ευκολότερα πρωτοβουλίες και ευθύνες στη ζωή του. Ο αθεϊσμός τον βοηθά να ζήσει τη δική του κατ' ιδέα "καλή" ζωή. Τα ίδια για τον αγνωστικιστή κλπ.

Συνεπώς, δεν είναι σωστό να λέμε ότι ο αθεϊσμός μόνο σκοτάδι και δυστυχία φέρνει. Εξαρτάται πάντα από τον κάθε άνθρωπο και με το τι τον βοηθάει ψυχολογικά να ζήσει τη ζωή του.

 

[Guest 207242]

Δε θα έλεγα κάτι τόσο απόλυτο.

Συνεπώς, δεν είναι σωστό να λέμε ότι ο αθεϊσμός μόνο σκοτάδι και δυστυχία φέρνει. Εξαρτάται πάντα από τον κάθε άνθρωπο και με το τι τον βοηθάει ψυχολογικά να ζήσει τη ζωή του.

Αν δεν υπάρχουν θεοί τι υπάρχει στη ζωή που είναι "ιερό"; Αν δεν υπάρχει κάτι που είναι ιερό στη ζωή σου που και πως θα καταλήξει αυτή;

 

[Panzerkampfwagen]

κριτήριο της διαψευσιμότητας

Το κριτήριο της διαψευσιμότητας είναι μια φενάκη από τον πολύ λίγο Καρλ Πόππερ (εικάζω ότι εκεί το διάβασες πρώτη φορά και ειδικά στο βιβλίο του Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί Της) ο οποίος στο ίδιο έργο που μιλάει για διαψευσιμότητες περνά κυριολεκτικά από το ίδιο κόσκινο τον Πλάτωνα, τον Χέγκελ και τον Μαρξ για να καταλήξει ότι είναι οι προπορεύοντες του ολοκληρωτισμού.

Ίσως το φενάκη να είναι πολύ βαρύς όρος: θα έλεγα καλύτερα "προχειρότητα". Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το κριτήριο αυτό. Κάθε επιστημολογικό κριτήριο ουσιαστικά παράγει αξιολογικούς χαρακτηρισμούς, όσο περίπλοκα δομημένο φαίνεται το σύστημα που το "στηρίζει". Εντούτοις πρέπει καλύτερα να προβούμε σε ανάλυση της αξιολογικότητας/ηθικής για το πότε μπορούμε κάτι να θεωρούμε "ορθό" και "εσφαλμένο".

Για αυτόν τον λόγο οι πιο σπουδαίοι επιστημολόγοι ήταν οι πιο σπουδαίοι ηθικολόγοι και όχι το αντίστροφο. Πιο πολύ πείθομαι από το σύστημα του Καντ και του Χέγκελ (θα τους χαρακτήριζα ως αψεγάδιαστα μαρμάρινα διανοητικά οχυρά) παρά από τις τσαπατσουλιές του Πόππερ (ένα φιλοσοφικό σκυλόσπιτο).

Ο λόγος είναι ότι λίγο ή πολύ κάθε επιστημολογία προσπαθεί να κλείσει την "επιστήμη" (εσφαλμένος όρος, γιατί επιστήμη δεν μπορεί να είναι κάτι ακίνητο διότι είναι μια διαδικασία που συνεχώς κινείται) σε ένα "σύστημα" -δηλ. να το παγώσει στο χρόνο- και βάσει αυτού και της επαγωγικής αρχής (άλλο ένα μύθευμα των τσαπατσούλικων φιλοσόφων του καιρού μας) να "κλείσει" ουσιαστικά τη λογική σε ένα διακόπτη TRUE/FALSE.

Σύμφωνα με τον Πόππερ, "οι διαιρέσεις της μάθησης είναι πλασματικές και άκρως παραπλανητικές" (Realism and the Aim of Science, σ. 159) επομενώς δεν μπορεί να υπάρξει "καμία κάθετη οριοθέτηση μεταξύ επιστήμης και μεταφυσικής, η δε σημασία της οριοθέτησης, αν υπάρχει, δεν πρέπει να υπερεκτιμάται" (σ. 161). Επί παραδείγματι, "ακόμη και οι ψευδοεπιστήμες ενδέχεται κάλλιστα να έχουν νόημα" (σ. 189, πρώτη σειρά ακριβώς). Όμως υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους δεν είναι εντελώς μάταιο να μιλάμε για οριοθέτηση, ο ένας θεωρητικός, ο άλλος πρακτικός.

Ο θεωρητικός λόγος αφορά προβλήματα "της λογικής της επιστήμης" (σ. 161) -δηλαδή ενός γνωστικού πεδίου περί των επιστημών, και όχι των επιστημών. Εδώ μπορούμε να παραδεχθούμε κάλλιστα ότι το κριτήριο της διαψευσιμότητας του Πόππερ είναι τουλάχιστον λογικά δυνατόν, ενώ τα "επαγωγιστικά" κριτήρια (υπό την ποππερική έννοια) δεν είναι: δεδομένης μιας θεωρίας και ενός συνόλου αποφάνσεων, είναι όντως "καθαρά λογικό ζήτημα" (σ. xxi) το να αποφασίσουμε εαν η θεωρία είναι διαψεύσιμη σε σχέση με το εν λόγω σύνολο, υπό τον όρο τόσο η θεωρία όσο και οι αποφάνσεις να είναι διατυπωμένες στη γλώσσα ενός συγκεκριμένου λογικού συστήματος (με τις υπόρρητες προϋποθέσεις ρητά και λεπτομερειακά διατυπωμένες) και να έχουν μια καλώς ορισμένη ερμηνεία.

Οι επιστημονικές θεωρίες και οι πειραματικές αποφάνσεις όπως χρησιμοποιούνται από τους επιστήμονες δεν πληρούν τον όρο αυτόν. Δεν είναι ποτέ εντελώς τυποποιημένες ή πλήρως ερμηνευμένες, και το σύνολο των βασικών αποφάνσεων δεν είναι ποτέ απλώς "δεδομένο".

Βέβαια μπορούμε να πραγματευθούμε τις θεωρίες σαν να πληρούσαν όντως αυτόν τον όρο. Σε αυτή την περίπτωση η διαψευσιμότητα αποδεικνύεται όχι για πραγματικές επιστημονικές θεωρίες σχετιζόμενες με πραγματικές αναφορές πειραμάτων αλλά για καρικατούρες σε σχέση με άλλες καρικατούρες.

Από την άλλη πλευρά μποούμε να χρησιμοποιήσουμε τις επιστημονικές θεωρίες όπως αυτές χρησιμοποιούνται από τους επιστήμονες και σε αυτή τη περίπτωση το περιεχόμενο τόσο της θεωρίας όσο και του πειράματος συχνά συγκροτείται από τις αναιρέσεις που επιτελούνται και γίνονται αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα, αντί να είναι η βάση επί της οποίας μπορεί να κριθεί η διαψευσιμότητα και να πραγματοποιηθούν οι αναιρέσεις: αποσύρει κανείς μια θεωρία εξαιτίας ορισμένων δυσκολιών, και έτσι αποφασίζει τι είδους θεωρία θέλει να είναι αυτή. Ο Πόππερ κλίνει πρός την πρώτη επιλογή, τις καρικατούρες, πράγμα που σημαίνει ότι "είναι θεμιτό να τον αντιμετωπίσουμε... ως απλοϊκό διαψευσιοκράτη" για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Κουν.

Αφού δείξαμε ότι η διαψευσιμότητα στερείται ερεισμάτων στο καθαρά λογικό πλαίσιο, ας το δούμε ιστορικά (υπό το πρίσμα της αιωνιότητας α λά Καρτέσιο). "Προσφέρει [η διαψευσιμότητα] μέσα αναπροσανατολισμού της έρευνας" (σ. 162). Δηλαδή δεδομένης μιας άποψης με επιρροή, με πολλούς οπαδούς και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της, ενδέχεται να είναι γόνιμο να παροτρύνουμε τους οπαδούς να αναζητήσουν διαψεύδουσες περιπτώσεις (σ. 163). Ωστόσο, ενδέχεται να είναι εξίσου γόνιμο να τονίσουμε τη στήριξη που απολαμβάνει μια θεωρία που απειλείται από δυσκολίες και δεν είναι σαφώς "επιστημονική" (δηλ. διαψεύσιμη). Τα περισσότερα από τα επιχειρήματα υπέρ της ατομικής θεωρίας για παράδειγμα ήταν αυτού του τύπου, και η συλλογική τους βαρύτητα ήταν αυτό που κράτησε τη θεωρία ζωντανή. Το ίδιο ισχύει και για τη νευτώνεια βαρύτητα εως και τα χρόνια του Λαπλας (ιδιαίτερα το πρόβλημα διατάραξης). Ο τονισμός της διαψευσιμότητας επομένως, είναι στην καλύτερη περίπτωση μια από τις πολλές χρήσιμες κινήσεις της επιστήμης, που εννοείται πηγαίνει τελείως κόντρα στον δήθεν "αναρχισμό" του Πόππερ που περιορίζει την έρευνα σε επινόηση και επαλήθευση θεωριών.

Κατόπιν έρχεται η διάψευση. Όπως προηγουμένως, ο Πόππερ τονίζει την "αβεβαιότητα κάθε εμπειρικής διάψευσης", προσθέτει ότι αυτή την αβεβαιότητα "δεν πρέπει να την παίρνουμε υπερβολικά στα σοβαρά [...] υπάρχουν αρκετές σημαντικές διαψεύσεις που είναι τόσο "οριστικές" όσο το επιτρέπει το περιθώριο του ανθρώπινου σφάλματος" (σ. xxiii) και αποκαλεί "μύθευμα" τη βεβαίωση ότι "η διάψευση δεν παίζει κανένα ρόλο στην ιστορία της επιστήμης. Στην πραγματικότητα παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό" (σ. xxv).

Όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν είναι εύκολο να αξιολογήσουμε την τελευταία απόφανση. Ο όρος "πρωταγωνιστικός" μπορεί να έχει ποσοτικό νόημα (εξ' ορισμού οι διαψεύσεις πάντα θα υπερβαίνουν κατά πολύ τον αριθμό των λοιπών συμβάντων) ή ποιοτικό νόημα (δεν υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις δίχως διαψεύσεις), ή και τα δύο. Θα επιχειρηματολογήσω ενάντια του Πόππερ με βάση την τελευταία ερμηνεία. Και το επιχείρημά μου είναι ότι, προκειμένου να εδραιώσουμε την πρωταγωνιστική φύση της διάψευσης υπό αυτή την έννοια, απαιτείται γνώση του ποσοστού επί τοις εκατό των επαναστατικών θεωρητικών αλλαγών, καθώς και αποφάσεις για το ποιές είναι αλλαγές πρέπει να θεωρηθούν επαναστατικές και ποιές όχι. Καμία πληροφορία δεν υπάρχει για το πρώτο ζήτημα, ενώ υπάρχει τεράστια χαλαρότητα ως προς το δεύτερο: για κάποιους ιστορικούς των μαθηματικών ο Γκόντελ ήταν επαναστάτης, ενώ κατ' άλλους, όπως ο Victor J. Katz, ήταν συντηρητικός. Για κάποιους επιστήμονες η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν ήταν και εξακολουθεί να είναι "η θεωρία του Πουανκαρέ και Λόρεντς με μερικές προσθήκες" σύμφωνα με τον Ε. Γουιτάκερ ενώ κατ' άλλους εξακολουθεί να είναι μια τολμηρή και πρωτότυπη οπτική γωνία.

Συνεπώς, παρ' όλες τις λογικές δυσκολίες, νομίζω ότι είναι δυνατόν να δούμε πόσο επιπόλαιος και αυθάδης είναι ο ισχυρισμός του Πόππερ.

Όλα τα παραπάνω τα γράφω συγκεκριμένα για αυτό που είπες περί της διαψευσιμότητας και συγκεκριμένα περί του Πόππερ και όλων των φιλοσόφων του τάληρου και της δεκάρας της μοντέρνας εποχής που στην πραγματικότητα αποτελούν διανοητικά παράσιτα. Το ζήτημα των θρησκευτικών πεποιθήσεων δεν με καίει καθόλου.

 

[Guest 207242]

Panzer διάβαζα το κείμενο σου από πάνω. Εκτός του οτι είναι ελαφρώς off-topic παρατήρησα και κάποια άλλα πράγματα. Είναι μεγάλο με σύνθετο λόγο όχι απλουστεύσεις μπερδεμένο διανθησμένο με επιστημονικές έννοιες που δεν τις ξέρουν όλοι. Και θα ήθελα να σε ρωτήσω. Νομίζεις οτι βοήθησες κάποιον με την παραπάνω σου παρέμβαση; Αν ναι ποιόν? Ενα παιδί του πολυτεχνείου είναι ζήτημα αν θα καταλάβει τι ακριβώς λες.

 

[Nascentes morimur]

Α πα πα πα . Τι απορίες έχεις και εσύ βρε παιδί μου.

Εν ολίγοις, πιστεύω τα πάντα ,δεν αρνούμαι τίποτα, αλλά αμφιβάλω για
τα πάντα....

 

[Guest 207242]

Είδες; Εχεις ακούσει που λένε "μελετάτε τας γραφάς"? Εγώ το γενικεύω όσο δεν πάει...

 

[camil]

Πιστεύω ότι μυθολογίες και θρησκείες απηχούν κάποια γνώση που χάθηκε και ότι υπήρξαν ή μπορεί να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διερεύνησαν πράγματα που για εμάς παραμένουν μυστήρια όπως τη μετά θάνατον ζωη.
Όπως έχω ξαναπεί πιθανότατα η αλήθεια να βρίσκεται εκεί που συμπίπτουν οι μύθοι, δηλαδή αν για παράδειγμα οι Ινδιάνοι, οι χριστιανικές γραφές, το κοράνι και ο βουδισμός αναφέρουν ότι πεθαίνοντας βλέπεις ένα άλογο με πράσινη ουρά και κόκκινα κέρατα μάλλον αυτό συμβαίνει.
Επίσης το βρίσκω επιπόλαιο να παραβλέπουμε χιλιάδες "περίεργες" εμπειρίες ως φαντασιοπληξιες ή αυθυποβολή.
Για να μπω στο θέμα, άμεσο κάρμα βλέπουμε ότι υπάρχει στις ζωές μας, αν δε φέρεσαι σε κανέναν καλά αύριο δε θα έχεις κανέναν, αν παρενοχλουσες κάποτε θα μαθευτεί και θα καταστραφεις επαγγελματικά.
Κάρμα από προηγούμενες ζωές δεν ξέρω, αλλά αν υπάρχει δεν το φαντάζομαι σα θεϊκή τιμωρία αλλά ως συνέπεια των πράξεών μας. Καις τα δαση, αύριο πλημμυρίζει το σπίτι σου. Δεν είναι ότι ο Θεός ή η φύση θέλει να σε εκδικηθεί ή σε μισεί, εσύ δε σεβαστηκες, εσύ δεν υπολόγισες, εσύ δεν είχες μυαλό και καβαλησες το καλάμι νομίζοντας ότι δε θα πέσεις ποτέ από αυτό. Αν δεν καταλάβεις ότι κανείς κακό στον εαυτό σου καίγοντας τα δαση, θα το ξανακάνεις και θα ξαναπλημυρισεις. Αν το καταλάβεις θα έχεις οξυγόνο και οι ρίζες τους θα σε προστατεύσουν συγκρατώντας το νερό.

 

[Panzerkampfwagen]

Panzer διάβαζα το κείμενο σου από πάνω. Εκτός του οτι είναι ελαφρώς off-topic παρατήρησα και κάποια άλλα πράγματα. Είναι μεγάλο με σύνθετο λόγο όχι απλουστεύσεις μπερδεμένο διανθησμένο με επιστημονικές έννοιες που δεν τις ξέρουν όλοι. Και θα ήθελα να σε ρωτήσω. Νομίζεις οτι βοήθησες κάποιον με την παραπάνω σου παρέμβαση; Αν ναι ποιόν? Ενα παιδί του πολυτεχνείου είναι ζήτημα αν θα καταλάβει τι ακριβώς λες.

ΑΠαντούσα στο ζήτημα του Πόππερ το οποίο το γνωρίζω πολύ καλά γιατί αυτός ο κύριος στο τέλος της "καριέρας" τους κόντεψε να ακυρώσει και να βαφτίσει "αντιεπιστημονικά" όλα τα δυτικά μαθηματικά πριν τον Γκέντελ.

 

[Samael]

Πιστεύετε οτι είναι οι ζωές μας συνδεδεμένες?

Αυτό προϋποθέτει πως υπάρχουν προηγούμενες και επόμενες ζωές.
Ενώ δεν μπορώ να το απορρίψω αυτό, δεν μπορώ και να το δεχτώ καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία. Εαν ωστόσο δεχτούμε πως υπάρχουν προηγούμενες και επόμενες ζωές, τότε αναπόφευκτα θα συνδέονται χωρίς αμφιβολία, και το σκεπτικό είναι το εξής :

Όπως η ύπαρξη μας επηρεάζει θεωρητικά (σχεδόν) όλους τους ανθρώπους πάνω στην Γη(και ο καθένας τους εμάς), έτσι και ο εαυτός μας σε μια προηγούμενη ζωή έχει επηρεάσει κατά κάποιον τρόπο τους τωρινούς και μελλοντικούς μας εαυτούς.

Μέσα στο χρόνο?

Καταλαβαίνω τον πνευματώδη χαρακτήρα των ερωτήσεων και δεν θέλω να μας μπλέξω πολύ, αλλά η αλήθεια είναι πως σαν ανθρωπότητα έχουμε αλλάξει πολύ τις ιδέες μας για το τι είναι ο χρόνος μέσω της σύγχρονης φυσικής, οπότε εδώ υπάρχει ένα ερωτηματικό. έχουν καταρριφθεί πολλές απόψεις που θεωρούμε εντελώς αυτονόητες στην καθημερινότητα μας όπως η σχέση αιτίου και αιτιατού, ο χρόνος, ο χώρος κτλπ. Οπότε όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, είναι πολύ δύσκολο να θέσει κανείς καν τα ερωτήματα όταν οι ίδιες οι έννοιες που αναφέρονται σε αυτά απο επιστημονικής και επομένως φιλοσοφικής πλευράς δεν είναι καλώς τοποθετημένα.

Οι ζωές όλων μας. Εχουμε προηγούμενες ζωές? Και το ηθικό βάρος της κάθε πράξης μας προστίθεται ή αφαιρείται από μια σούμα? Ενα int sum. Και αναλόγως έχουμε απολαβές στη ζωή για παράδειγμα ζούμε ένα μεγάλο έρωτα ή και βαριές ποινές πχ γεννιόμαστε γάτες ή γαιοσκώληκες? Πιστεύετε σε όλα αυτά ή Ινδοί μόνο?

Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος προφανής λόγος να επιβραβεύεται κάποιος για μια καλή συμπεριφορά στη ζωή. Είναι πιο πολύ ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου να το βλέπει έτσι, όπως και η αντίστοιχη ιδέα στον Χριστιανισμό : οι καλοί πάνε παράδεισο και οι κακοί πάνε κόλαση. Σίγουρα σαν ιδέα δίνει κίνητρο και δεν βλάπτει. Ωστόσο αρκετές φορές δημιουργεί και προβληματικές συμπεριφορές, άγχη, ενοχές κτλπ.

Θέλω να πω, σκέψου το λίγο. Είναι σαν να λέμε πως θα πάρω τον μέσο όρο της συμπεριφοράς κάποιου σε ένα πλήθος ζωών και θα αποφανθώ για το εαν είναι καλό ή κακό άτομο. Ενώ θεωρητικά ισχύει, ξέρουμε πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η ανθρώπινη σκέψη είναι πάρα πάρα πολύ περίπλοκη για να της κολλήσεις μια ταμπέλα σε στυλ "κακού" ή "καλού". Δεν μπορεί να είναι δηλαδή η κατηγοριοποίηση άσπρο, μαύρο. Υπάρχουν και οι γκρίζες περιοχές.

 

[Guest 207242]

Η θεική τιμωρία παίζει πολύ. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή οτι υπάρχουν θεοί. Εχουμε να κάνουμε με πανάρχαια όντα με ατελείωτη γνώση, απίστευτες δυνατότητες, απύθμενη σοφία. Και άλλα πολλά. Οτι λόγια και να βρω να πω μου μοιάζουν πραγματικά φτωχά για το θείο που έχω στο μυαλό μου και πιστεύω πως έχω δει λίγο. Είναι σαν να συγκρίνεις έναν άνθρωπο με ένα βακτηρίδιο.

Πιθανολογώ πως αν υπάρχουν θεοί θα θέλουν να συνυπάρχουμε όλοι μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων που έχει θεσπιστεί. Που εμείς οι θνητοί μπορούμε να κατανοήσουμε κατ' ελάχιστο. Αυτό που μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα είναι πως οι θεοί και οι θεές επιθυμούν δικαιοσύνη και αγάπη. Οι καλοί θεοί τουλάχιστον και όχι αυτοί που έχουν εκπέσει και έχουν γίνει δαίμονες.

Τώρα ας υποθέσουμε οτι συμβαίνει το ανέλπιστο. Κάποιος θεός θέλει να σε πάρει για μαθητή του και στρατιώτη του ης την αιωνιότητα. Μπορεί να ζητήσει κάτι λιγότερο από την ολοκληρωτική αφοσίωση σου; Και εσύ με τι καρδία θα μπορούσες να αφήσεις μια τέτοια ευκαιρία να βοηθήσεις τον εαυτό σου τους γύρω σου και ενδεχομένως άλλος εξωγήινους πολιτισμούς;

Το μονοπάτι θα είναι πολύ δυσβάσταχτο και γι' αυτό υπάρχει και ο θάνατος και η κόλαση για όσους αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων ή πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Κάπως έτσι τα βλέπω εγώ.

 

[Aleksa]

Είδες; Εχεις ακούσει που λένε "μελετάτε τας γραφάς"? Εγώ το γενικεύω όσο δεν πάει...

Επίσης, λένε, "Πίστευε
και μη ερεύνα".

 

[Guest 207242]

Πρέπει να πιστεύεις...

 

[monaxiko brizolaki]

Πρέπει να πιστεύεις...

3 λαλουν και 2 χορευουν