Ποιους κανόνες και όρια έχει η φιλία;

[rafaela11]

Μη σκάτε, κατά βάθος κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν..

Πόσο συμφωνώ.. δύσκολα υπάρχουν πραγματικοί φίλοι, και μιλώντας για πραγματικούς φίλους κατά τη γνώμη μου δεν έχει κάνει ούτε τόσο με τη συχνοτητα, που θα τους δεις ούτε τέτοια παιδικά πράγματα.

Εχω φίλους που τους βλέπω μετρημενες φορές και όμως μπορεί να νοιάζονται παραπάνω για εμένα σε σχέση με αυτούς που βλέπω συνέχεια..

Έχει να κάνει με το πως σε σκέφτονται, κι πως αντιδρούν στη χαρά σου και θέλουν να τη μοιραστούν μαζί σου.
Ναι και στα προβλήματα έχει σημασία, όμως αυτή η ρημαδα η ζήλια.. έχω βαρεθεί.

 

[nearos]

Μόνο η μάνα, αυτό πήγα να γράψω πριν. Μόνο εκεί υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη..

Όλα τα άλλα, να χαμε να λέγαμε

Μανα και ορισμένες φορές πατέρας.
Και ο πατερας μου εχει τρομερα προβλήματα, ομως ητανε διπλα μου καθε μερα ολη μερα στη κλινικη (εκτος απο τα βραδια, η μανα μου ομως κοιμοταν μαζι μου σε μια καρέκλα).
Ειμαι απο τους τυχερούς που σταθηκαν και οι δυο διπλα μου, και στα καλα και στα κακα και στα απαίσια, και οταν περναγα τα εφηβικα νευρα που τους εδιωνχα και τους στενοχωρουσα συνεχεια.

Η μονη πραγματική αγάπη ειναι απο των γονιών, και όταν αυτοί φύγουν, σε προικίζουν με το ιδιο δώρο στα παιδιά σου (αν κανεις)
Τιποτα παραπάνω, τιποτα λιγότερο

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 4 Αυγούστου 2024

Έχει να κάνει με το πως σε σκέφτονται, κι πως αντιδρούν στη χαρά σου και θέλουν να τη μοιραστούν μαζί σου.
Ναι και στα προβλήματα έχει σημασία, όμως αυτή η ρημαδα η ζήλια.. έχω βαρεθεί.

Στη χαρά είναι εύκολο να βρίσκεσαι στον άλλον.
Στις δύσκολες στιγμές είναι δύσκολο, και αυτό χωρίζει εναν γνωστό απο έναν φίλο.
Δε λέω να μιζεριάζει συνέχεια και 24/7 να ειναι βαρος στον περίγυρο ομως, αυτό είναι λογικό να σπρώχνει τους άλλους μακριά..

 

[rafaela11]

Μανα και ορισμένες φορές πατέρας.
Και ο πατερας μου εχει τρομερα προβλήματα, ομως ητανε διπλα μου καθε μερα ολη μερα στη κλινικη (εκτος απο τα βραδια, η μανα μου ομως κοιμοταν μαζι μου σε μια καρέκλα).
Ειμαι απο τους τυχερούς που σταθηκαν και οι δυο διπλα μου, και στα καλα και στα κακα και στα απαίσια, και οταν περναγα τα εφηβικα νευρα που τους εδιωνχα και τους στενοχωρουσα συνεχεια.

Η μονη πραγματική αγάπη ειναι απο των γονιών, και όταν αυτοί φύγουν, σε προικίζουν με το ιδιο δώρο στα παιδιά σου (αν κανεις)
Τιποτα παραπάνω, τιποτα λιγότερο

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 4 Αυγούστου 2024

Στη χαρά είναι εύκολο να βρίσκεσαι στον άλλον.
Στις δύσκολες στιγμές είναι δύσκολο, και αυτό χωρίζει εναν γνωστό απο έναν φίλο.
Δε λέω να μιζεριάζει συνέχεια και 24/7 να ειναι βαρος στον περίγυρο ομως, αυτό είναι λογικό να σπρώχνει τους άλλους μακριά..

Η δική μου εμπειρία λέει ότι στα δύσκολα μερικές φορές είναι ακόμα πιο εύκολο για κάποιον που δεν τον νοιάζει και τόσο. Η λύπηση είναι πιο εύκολο συναίσθημα για κάποιον που ζηλεύει


Ξες τι είναι να λάμπεις κι τον άλλον να τον τσούζει μέσα του; εκεί φαίνεται η αγάπη λοιπόν, στην χαρά.

Δυσκολίες έχουμε όλοι, όλοι έχουν τον δικό τους σταυρό. Επισης δεν κάνουν όλοι οι φίλοι για όλα τα προβλήματα, αυτή είναι η γνώμη μου. Η διαχείριση από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλάζει, κάποια πράγματα μπορώ να τα συζητήσω καλύτερα με άλλους ανθρώπους, και κάποια άλλα με άλλους. Δεν είναι κακό, είμαστε απλώς διαφορετικοί.

 

[nearos]

Η δική μου εμπειρία λέει ότι στα δύσκολα μερικές φορές είναι ακόμα πιο εύκολο για κάποιον που δεν τον νοιάζει και τόσο. Η λύπηση είναι πιο εύκολο συναίσθημα για κάποιον που ζηλεύει


Ξες τι είναι να λάμπεις κι τον άλλον να τον τσούζει μέσα του; εκεί φαίνεται η αγάπη λοιπόν, στην χαρά.

Σωστό... Ε, αλλες εμπειρίες είχα εγώ.. Με ατομα που με ζηλεύουν (που δεν ειναι λίγα.. Δε ξερω τι αξιοζήλευτο βρίσκουν επάνω μου ) εχω βρει οτι το να ειμαι χαρούμενος τους βοηθαει περισσότερο αφου ειμαι πιο διατεθιμενος να βοηθήσω ή να τους φερθω καλύτερα και να κανω χάρες...Οτι τους τσουζει τους τζουσει, απλα ξερουν να το εκμεταλλεύονται...

 

[rafaela11]

Σωστό... Ε, αλλες εμπειρίες είχα εγώ.. Με ατομα που με ζηλεύουν (που δεν ειναι λίγα.. Δε ξερω τι αξιοζήλευτο βρίσκουν επάνω μου ) εχω βρει οτι το να ειμαι χαρούμενος τους βοηθαει περισσότερο αφου ειμαι πιο διατεθιμενος να βοηθήσω ή να τους φερθω καλύτερα και να κανω χάρες...Οτι τους τσουζει τους τζουσει, απλα ξερουν να το εκμεταλλεύονται...

Αυτοί είναι οι πιο κακοί για εμένα.. εκμετάλλευση, ο,τι χειρότερο.

Η κακιά η ζήλια οριακά είναι ψυχολογικό θέμα. Άλλο το να ζηλεύεις μα θαυμασμό, να θεωρείς τον άλλον τυχερο ή οτιδήποτε, κι άλλο η ζήλια που νιώθεις άσχημα για το καλό του άλλου..

Στη δυσκολία μπορεί να παίξουν και πολλοί παράγοντες που κάποιος δεν ήταν δίπλα σου.. ειδικά όσο μεγαλώνεις.
Το λάθος είναι όταν τους ζητήσεις βοήθεια και δεν νοιαστουν καν.

επισης πολλές φορές περιμένουμε βοήθεια χωρίς να την επικοινωνήσουμε, και αυτό καμία φορά μπερδεύει τα πράγματα.

Γενικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες ειδικά όσο περνούν τα χρόνια.. μετά τον covid ειδικά, είναι λες και ο κόσμος μαζεύτηκε. Πιο πονηριά.. πιο.. από πολλά.

 

[nearos]

Γενικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες ειδικά όσο περνούν τα χρόνια.. μετά τον covid ειδικά, είναι λες και ο κόσμος μαζεύτηκε. Πιο πονηριά.. πιο.. από πολλά.

Συμφωνώ.. Ειναι σαν να μπήκαμε σε μια πύλη για ενα παράλληλο συμπαν. οι καλοί μας φίλοι φύγανε, εγινε πιο δυσκολο να συνάψεις σχέσεις και παρέες, εχει ερθει ενας κυνικισμος και μια μισαλλοδοξία στους ανθρώπους πλεον...
Το παρατήρησα και γώ... Και αποφασισα να προσαρμοστώ, μακρια απο αλλους, μακρια απο όλους

 

[Εριφύλη]

Τις τελευταίες μέρες έχω κάνει μια ριζική στροφή στις προτεραιότητες μου. Και οι "φίλοι" δεν ανήκουν σε αυτές. Όχι οι υπάρχοντες τουλάχιστον.

Μετά από αυτή την συμπεριφορά της - υποτίθεται - κολλητής παιδικής μου φίλης, δεν με ενδιαφέρει και κανένας. Κανείς δεν θα συμμεριστεί τον πόνο σου, όλα αυτά είναι ψεύτικα.

 

[Luludaki]

Φίλος για εμένα είναι εκείνος που ότι και αν συμβεί θα κατσει να βρει μια λύση στην μεταξυ σάς σχέση μαζί σου..

Υπάρχει πρόβλημα? Το συζηταμε το λύνουμε προχωράμε.. για άλλη μια φορά δεν υπάρχει φόβος η αδιαφορία.. μα ξεκαθαρη επικοινωνία


Όταν ούτε στα.σπιτια η οικογένεια δεν μαθαίνει να λειτουργεί έτσι πως θα μάθει κανείς να το κάνει στον φίλο ή την σχέση του..




Να ειναι εκεί γιατί σε αγαπάει σαν άτομο όχι επειδή έχει κάτι να πάρει η μόνο στα εύκολα..

Υπάρχει αποδοχη.


Δεν θέλουμε πολλούς γιατί υπάρχει μοίρασμα.. δεννμπορουμε να μοιραζόμαστε βαθιά με πολλούς ανθρώπους δεν χωράνε.. δεν βγαινουν τα μαθηματικά... θα είναι 2-3 το πολύ άτομα..

Ίσως υπερεκτιμουμε τους.ανθρωπους και γι αυτό απογοητευομαστε ,ίσως το 80 τις εκατο εκει εξω απλως ειναι επιφανιακοι άνθρωποι και ούτε έχουν σκεφτεί την σημασία η την βαρύτητα των σχέσεων και δεν θα το κάνουν μέχρι να παιθανουν..

Αλλά ζωακια..

Εμείς ποναμε , οχι εκείνοι στο τελος τέλος.. μπορείς να αλλάξεις την βαθιά σου φυση? Όχι

Θέλεις?
Όχι.

. ε κάτσε περνά τέλεια με τον εαυτό σου και αν ερθει κάποιος φίλος με πολύ αποδοχη αγαπήστε ο ένας τον άλλον με όση αποδοχη έχεις και προσπαθήστε να το κάνετε να λειτουργήσει.Είστε τυχεροί αν όχι.. υπάρχουν και τα cooker spaniel

 

[American Economist]

Για μένα ανοίξατε αυτό το thread??

Αν και έχω μιλήσει αρκετές φορές στο παρελθόν για την προσωπική μου εμπειρία πάνω στο θέμα θα κάνω μια γενική σύνοψη. Είμαι ένας άνθρωπος που έκανα τους πρώτους φίλους μου πριν 4.5 στο πανεπιστήμιο, πιο πριν δεν είχα να πω την αλήθεια. Θεωρώντας ότι τα άτομα αυτά θα ήταν δίπλα μου σε κάθε δυσκολία έκανα το ίδιο και εγώ, τους βοήθησα στο να περάσουν μια σειρά από μαθήματα, τους έκανα μαθήματα λύνοντας ασκήσεις και assignments χωρίς προφανώς να ζητήσω χρήματα, όταν είχαν κοπεί σε μαθήματα θυσίαζα χρόνο από το καλοκαίρι μου ώστε να τους βοηθήσω στο να τα περάσουν ενώ ήμουν δίπλα τους όταν είχαν προσωπικές δυσκολίες. Γενικά έκανα τα πάντα ώστε να είναι ευχαριστημένοι από την παρουσία μου, δεν το έκανα ώστε να κερδίσω κάτι αλλά επειδή μου άρεσε να είμαι δίπλα στους φίλους μου όταν με είχαν ανάγκη. Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα φαντάστηκα στο μυαλό μου, ίσα ίσα ήμουν πολύ ρομαντικός και εκτός πραγματικότητας. Αρχικά μερικοί από αυτούς με σχολίαζαν πίσω από την πλάτη μου με τον πιο άσχημο τρόπο ενώ με το πέρας των σπουδών άρχισαν να κόβουν επαφές όπως ήταν αναμενόμενο. Όταν πριν 3 χρόνια αντιμετώπιζα κάποια θέματα με κρίσεις άγχους/πανικού λόγω του υπερβολικού stress που είχα στο πανεπιστήμιο ώστε να είμαι πρώτος κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε καν τα 2 παιδιά που θεωρούσα για τους καλύτερους φίλους μου και στους οποίους είχα σταθεί πολύ όταν με χρειάζονταν. Μάλιστα όταν τους έλεγα το πρόβλημα που αντιμετώπιζα δεν έδειξαν και πολύ κατανόηση, ίσα ίσα άλλαζαν συζήτηση και μου έλεγαν τα δικά τους. Εκεί τα έχασα καθώς κατάλαβα ότι τα άτομα που είχα επιλέξει για φίλους μου και στα οποία είχα σταθεί στο παρελθόν δεν ήταν τελικά και τόσο φίλοι. Προφανώς στεναχωρήθηκα πολύ, είχα ρωτήσει αρκετά παιδιά εδώ μέσα αν κάνω κάτι λάθος [ @Λένω @Υδροχόος θυμάστε που σας ρωτούσα σε PM ] όμως μετά από σκέψεις και συμβουλές κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν κάνω κάτι λάθος, απλά είχα πλάσει έναν ονειρικό κόσμο στο μυαλό μου όπου όλοι ενδιαφέρονται για όλους χωρίς κάποιο αντάλλαγμα. Δεν κατηγορώ όμως ούτε τα παιδιά που έκανα/ κάνω παρέα καθώς πλέον μπορώ να καταλάβω ότι ζούμε σε έναν κόσμο σκληρό όπου η αληθινή φιλία είναι σπάνια, στο 90-95% των περιπτώσεων απλά κάνουμε παρέα με ανθρώπους επειδή είτε περνάμε καλά μαζί τους είτε επειδή έχουμε κάποιο όφελος από εκείνους και όχι επειδή τους αγαπάμε πραγματικά. Προσωπικά έκανα στην άκρη όλους αυτούς που σας ανέφερα εκτός από 2 άτομα με τα οποία εξακολουθώ να κάνω παρέα καθώς περνάμε καλά όταν βγαίνουμε έξω, όμως σε καμία περίπτωση δεν περιμένω πλέον να μου σταθούν στα δύσκολα όταν το έχω πραγματικά ανάγκη. Πλέον όμως ακολουθώ και εγώ την ίδια στρατηγική παίζοντας τον σκληρό χαρακτήρα παρά το γεγονός ότι από μέσα μου πονάω ξέροντας ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα χαθώ με αυτά τα παιδιά, όχι επειδή θα κάνω εγώ πίσω αλλά επειδή εκείνοι θα αποκτήσουν άλλες προτεραιότητες. Ξέρω ακούγονται σκληρά αυτά που λέω καθώς είναι σκληρά, ακόμα πονάω ψυχικά που ο κόσμος είναι πλέον τόσο σκληρός. Δεν λέω προφανώς ότι δεν υπάρχουν αληθινές φιλίες εκεί έξω, υπάρχουν όμως είναι σπάνιες και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και λιγοστεύουν. Ούτε σας λέω να μην κάνετε παρέα με κανέναν, ίσα ίσα κάντε παρέα με άτομα ακόμα και να ξέρετε ότι δεν θα είναι δίπλα σας στα δύσκολα, αυτήν την τακτική ακολουθώ πλέον και είμαι Ok με αυτό.

Όπως πολύ σωστά είπε η @Himela οι μόνοι άνθρωποι που σας αγαπούν πραγματικά είναι οι γονείς σας. Αυτοί σας έφεραν στον κόσμο, αυτοί δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για να σπουδάσετε και αυτοί θα τρέξουν δίπλα σας όταν το έχετε πραγματικά ανάγκη. Για αυτό να αγαπάτε την οικογένεια σας καθώς είναι τα μοναδικά άτομα που έχετε πλάι σας παρά το γεγονός ότι κάνουν λάθη αρκετές φορές, εξαλου κανείς δεν είναι τέλειος. Βέβαια για να είμαι ξεκάθαρος δεν σας λέω να κάνετε πάντα ότι σας λένε οι γονείς σας, ίσα ίσα πρέπει να ζήσετε την δικιά σας ζωή χωρίς την αιώνια προστασία τους, απλά σας λέω ότι όποτε τους χρειαστείτε θα είναι εκεί για εσάς.

 

[Luludaki]

Πόσο συμφωνώ.. δύσκολα υπάρχουν πραγματικοί φίλοι, και μιλώντας για πραγματικούς φίλους κατά τη γνώμη μου δεν έχει κάνει ούτε τόσο με τη συχνοτητα, που θα τους δεις ούτε τέτοια παιδικά πράγματα.

Εχω φίλους που τους βλέπω μετρημενες φορές και όμως μπορεί να νοιάζονται παραπάνω για εμένα σε σχέση με αυτούς που βλέπω συνέχεια..

Έχει να κάνει με το πως σε σκέφτονται, κι πως αντιδρούν στη χαρά σου και θέλουν να τη μοιραστούν μαζί σου.
Ναι και στα προβλήματα έχει σημασία, όμως αυτή η ρημαδα η ζήλια.. έχω βαρεθεί.

Μα αν σου κάνουν και τους κάνεις.. γιατί να μην υπάρχουν περισσότερο στο ζωή σου ? Κ εσύ στην δική τους?

Από μακριά είναι εύκολο να μας κάνουν πολλοί άνθρωποι και να νοιάζονται πολύ

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 4 Αυγούστου 2024

Για μένα ανοίξατε αυτό το thread??

Αν και έχω μιλήσει αρκετές φορές στο παρελθόν για την προσωπική μου εμπειρία πάνω στο θέμα θα κάνω μια γενική σύνοψη. Είμαι ένας άνθρωπος που έκανα τους πρώτους φίλους μου πριν 4.5 στο πανεπιστήμιο, πιο πριν δεν είχα να πω την αλήθεια. Θεωρώντας ότι τα άτομα αυτά θα ήταν δίπλα μου σε κάθε δυσκολία έκανα το ίδιο και εγώ, τους βοήθησα στο να περάσουν μια σειρά από μαθήματα, τους έκανα μαθήματα λύνοντας ασκήσεις και assignments χωρίς προφανώς να ζητήσω χρήματα, όταν είχαν κοπεί σε μαθήματα θυσίαζα χρόνο από το καλοκαίρι μου ώστε να τους βοηθήσω στο να τα περάσουν ενώ ήμουν δίπλα τους όταν είχαν προσωπικές δυσκολίες. Γενικά έκανα τα πάντα ώστε να είναι ευχαριστημένοι από την παρουσία μου, δεν το έκανα ώστε να κερδίσω κάτι αλλά επειδή μου άρεσε να είμαι δίπλα στους φίλους μου όταν με είχαν ανάγκη. Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα φαντάστηκα στο μυαλό μου, ίσα ίσα ήμουν πολύ ρομαντικός και εκτός πραγματικότητας. Αρχικά μερικοί από αυτούς με σχολίαζαν πίσω από την πλάτη μου με τον πιο άσχημο τρόπο ενώ με το πέρας των σπουδών άρχισαν να κόβουν επαφές όπως ήταν αναμενόμενο. Όταν πριν 3 χρόνια αντιμετώπιζα κάποια θέματα με κρίσεις άγχους/πανικού λόγω του υπερβολικού stress που είχα στο πανεπιστήμιο ώστε να είμαι πρώτος κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε καν τα 2 παιδιά που θεωρούσα για τους καλύτερους φίλους μου και στους οποίους είχα σταθεί πολύ όταν με χρειάζονταν. Μάλιστα όταν τους έλεγα το πρόβλημα που αντιμετώπιζα δεν έδειξαν και πολύ κατανόηση, ίσα ίσα άλλαζαν συζήτηση και μου έλεγαν τα δικά τους. Εκεί τα έχασα καθώς κατάλαβα ότι τα άτομα που είχα επιλέξει για φίλους μου και στα οποία είχα σταθεί στο παρελθόν δεν ήταν τελικά και τόσο φίλοι. Προφανώς στεναχωρήθηκα πολύ, είχα ρωτήσει αρκετά παιδιά εδώ μέσα αν κάνω κάτι λάθος [ @Λένω @Υδροχόος θυμάστε που σας ρωτούσα σε PM ] όμως μετά από σκέψεις και συμβουλές κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν κάνω κάτι λάθος, απλά είχα πλάσει έναν ονειρικό κόσμο στο μυαλό μου όπου όλοι ενδιαφέρονται για όλους χωρίς κάποιο αντάλλαγμα. Δεν κατηγορώ όμως ούτε τα παιδιά που έκανα/ κάνω παρέα καθώς πλέον μπορώ να καταλάβω ότι ζούμε σε έναν κόσμο σκληρό όπου η αληθινή φιλία είναι σπάνια, στο 90-95% των περιπτώσεων απλά κάνουμε παρέα με ανθρώπους επειδή είτε περνάμε καλά μαζί τους είτε επειδή έχουμε κάποιο όφελος από εκείνους και όχι επειδή τους αγαπάμε πραγματικά. Προσωπικά έκανα στην άκρη όλους αυτούς που σας ανέφερα εκτός από 2 άτομα με τα οποία εξακολουθώ να κάνω παρέα καθώς περνάμε καλά όταν βγαίνουμε έξω, όμως σε καμία περίπτωση δεν περιμένω πλέον να μου σταθούν στα δύσκολα όταν το έχω πραγματικά ανάγκη. Πλέον όμως ακολουθώ και εγώ την ίδια στρατηγική παίζοντας τον σκληρό χαρακτήρα παρά το γεγονός ότι από μέσα μου πονάω ξέροντας ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα χαθώ με αυτά τα παιδιά, όχι επειδή θα κάνω εγώ πίσω αλλά επειδή εκείνοι θα αποκτήσουν άλλες προτεραιότητες. Ξέρω ακούγονται σκληρά αυτά που λέω καθώς είναι σκληρά, ακόμα πονάω ψυχικά που ο κόσμος είναι πλέον τόσο σκληρός. Δεν λέω προφανώς ότι δεν υπάρχουν αληθινές φιλίες εκεί έξω, υπάρχουν όμως είναι σπάνιες και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και λιγοστεύουν. Ούτε σας λέω να μην κάνετε παρέα με κανέναν, ίσα ίσα κάντε παρέα με άτομα ακόμα και να ξέρετε ότι δεν θα είναι δίπλα σας στα δύσκολα, αυτήν την τακτική ακολουθώ πλέον και είμαι Ok με αυτό.

Όπως πολύ σωστά είπε η @Himela οι μόνοι άνθρωποι που σας αγαπούν πραγματικά είναι οι γονείς σας. Αυτοί σας έφεραν στον κόσμο, αυτοί δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για να σπουδάσετε και αυτοί θα τρέξουν δίπλα σας όταν το έχετε πραγματικά ανάγκη. Για αυτό να αγαπάτε την οικογένεια σας καθώς είναι τα μοναδικά άτομα που έχετε πλάι σας παρά το γεγονός ότι κάνουν λάθη αρκετές φορές, εξαλου κανείς δεν είναι τέλειος. Βέβαια για να είμαι ξεκάθαρος δεν σας λέω να κάνετε πάντα ότι σας λένε οι γονείς σας, ίσα ίσα πρέπει να ζήσετε την δικιά σας ζωή χωρίς την αιώνια προστασία τους, απλά σας λέω ότι όποτε τους χρειαστείτε θα είναι εκεί για εσάς.


View attachment 136298

View attachment 136299

Σε αγαπώ ανευ όρων μα όχι ανευ οριων !!


Υγιής αγαπη

Σκέψου το

 

[Joji]

Μόνο η μάνα, αυτό πήγα να γράψω πριν. Μόνο εκεί υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη..

Όλα τα άλλα, να χαμε να λέγαμε

Καλά μην παίρνεις και όρκο. Μερικές μανάδες δεν είναι καλές. Και εκεί είναι που έρχονται οι φίλοι που αποκαλεί κανείς «οικογένεια».

 

[Valder]

Μη σκάτε, κατά βάθος κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν..

Ο γάτος μου θα ήταν στην άλλη πλευρά και θα με χαιρέταγε, εαν αυτό που λες ίσχυε.

Μπορείτε να ανταλλάσετε "δε σε αντέχω" ή "μη σε ξαναδω μπροστα μου" και να σου τυχει κατι να σαι του θανατά και να σου σκασει με μια σακουλα φάρμακα και κοτόσουπα.

Και φίλοι που σου κάνουν "αχ ψυχούλα μου" κι αυτα τα κοψομεσιάρικα τα βλάχικα που λεω εγω τα κουτοπόνηρα "να βρεθουμε κάποτε" (κάποτε ναι, του αγιου λούτσου ανήμερα), να πεθαίνεις και να σου στελνουν ενα "αντε βρε, περαστικά, δε σε φοβαμαι" ή και τίποτα.

Βαθμίδες και βαθμίδες ανθρωπιάς, βαθμίδες και βαθμίδες φιλίας.

 

[Εριφύλη]

Ο γάτος μου θα ήταν στην άλλη πλευρά και θα με χαιρέταγε, εαν αυτό που λες ίσχυε.

Άστα τα ζώα. Αυτά δεν περιμένουν τίποτα από εμάς, μόνο δίνουν..

Οι άνθρωποι είναι το πρόβλημα

 

[Υδροχόος]

Άστα τα ζώα. Αυτά δεν περιμένουν τίποτα από εμάς, μόνο δίνουν..

Οι άνθρωποι είναι το πρόβλημα

Μην είσαι τόσο απόλυτη. Δεν το "επιτρέπει" και η ηλικία σου (δεν έχεις ζήσει δα και τόσα...). Μπορεί ν' αλλάξεις άποψη στην πορεία. Όχι μόνο για την "αληθινή φιλία", αλλά για πολλά. Θ' αλλάξεις κι εσύ και ο τρόπος που, σήμερα, βλέπεις τα πράγματα...

 

[Valder]

Άστα τα ζώα. Αυτά δεν περιμένουν τίποτα από εμάς, μόνο δίνουν..

Οι άνθρωποι είναι το πρόβλημα

Δεν κατάλαβες.

Για ανθρώπους μιλάω.

Τόσο για ανθρώπους που έμπρακτα στερήθηκαν χρόνο, ενέργεια, ύπνο, χρήματα για να ζει το παιδι μου σημερα.

Όσο και για ανθρώπους που καθε μερα ήταν εκεί, με ρώταγαν, νοιάστηκαν, ενδιαφέρθηκαν, πρότειναν δυο πράγματα όσο μπορούσαν.

Άνθρωποι που κατα καιρούς τους είχα στολίσει, και που δεν προτιθεμαι να επαναλάβω ως λάθος.

Οι άλλοι που ήταν; Ήσανε διακοπές; Ή ξύνανε το κορμί; Ή επειδή δεν τους είπα οτι ήθελαν να ακουσουν εξαφανίστηκαν;

Ξέρεις τι μου έμαθε όλο αυτό;

Ότι η φιλία δεν φαίνεται στα καλά, αλλά στα άσχημα.

Στα καλά είναι όλοι φίλοι.

Και κάτι άλλο, επειδή ωρες ωρες βγάζω ιδιοτροπίες ή έχω μεγάλο στόμα απέναντι στους φίλους μου, με έμαθε αυτό να φυλάγομαι.

Μια φίλη πρόσφατα μου είπε "σε εχω μαθει, δε με πειράζει". Αυτο δεν ειναι λογος ομως για να την στειλω στον Άγιο Πέτρο με κακή συμπεριφορά. Απλά με εκτιμά και έχει μεγαλύτερη υπομονή, πιο πλατιά όρια. Αν εγω τα εξαντλήσω (διοτι εξαντλούνται, ότι κι αν σου λεει ο άλλος οτι δεν πειράζει) θα χω χασει εναν ανθρωπο απο μαλακια μου.


Δείτε ποιοί σας φέρονται καλά, φίλοι, γκόμενοι, συγγενείς και σταματήστε να τους θεωρείτε δεδομένους ή να τους φέρεστε σαν κομπλεξικά πλάσματα. Πολλώ δε μάλλον όταν γλείφετε ανθρώπους από την άλλη που απλά θα κλείσουν κινητά, ίνστα, κλπ θα εξαφανιστούν μια μέρα και δε θα υπάρχετε γι αυτούς γιατι κοιτανε τη ζωούλα τους, πάντα και μόνο αυτό τους ένοιαζε όσο κι αν κάνουν τους καλούς.

Σε κάτι τους βολεύατε και υπήρχαν στη ζωή σας. Κάτι τους ταίζατε.

Αυτοι δεν ειναι φιλοι, ειναι φιδια με πρόσωπο αγγέλου.

Οι φίλοι στα ζόρια φαίνονται. Μόνο στα ζόρια.

Ο αδερφός μου, με τον οποίο δε βλέπω eye to eye πάντα, έχει πει κατι πολύ σωστό: Οι φιλίες πρέπει να εξαργυρώνονται. Και προφανώς δεν το εννοουσε με την εννοια του οτι για να εισαι φιλος πρέπει να με οφελείς, αλλά με την πιο πανω έννοια, όταν έρθουν τα σκατά να βαλει το χέρι εκει που σιχαίνεται και να σε ξελασπώσει.

ΥΓ: Και ναι η γατα με έμαθε ποιοι ειναι οι φιλοι μου.

 

[Luludaki]

Θα ξαναπώ

Σε αγαπώ ανευ όρων (όπως είσαι ακριβως)
Αλλά όχι ανευ οριων.. ( μονο στα καλά κ στις χαρές)

Είναι όμως τόσο σκληρό είμαστε όλοι τόσο μόνοι μας δύσκολα, είναι τόσο παράξενο.

Οι μισοί δεν νοιάζονται και οι άλλοι μισοί φοβούνται

Η αγάπη είναι πράξεις.

 

[Υδροχόος]

Θα ξαναπώ

Σε αγαπώ ανευ όρων (όπως είσαι ακριβως)
Αλλά όχι ανευ οριων.. ( μονο στα καλά κ στις χαρές)

Είναι όμως τόσο σκληρό είμαστε όλοι τόσο μόνοι μας δύσκολα, είναι τόσο παράξενο.

Οι μισοί δεν νοιάζονται και οι άλλοι μισοί φοβούνται

Η αγάπη είναι πράξεις.

Κοίτα...ο καθένας μόνος του σηκώνει το σταυρό του. Όμως, πάντα (και το πιστεύω ακράδαντα...) θα βρεθεί κάποιος Κυρηναίος να πάρει λίγο απ΄ το βάρος. Μπορεί να είναι ένας πολύ καλός φίλος, μπορεί κι ένας άγνωστος ακόμα. Που μια του φράση είναι ικανή να δώσει απάντηση σε ό,τι βασάνιζε το μυαλό μας για μέρες, μήνες...

Λειτουργεί με περίεργο τρόπο ο Θεός (σ΄ αυτόν πιστεύω). Και δεν ντρέπομαι να το λέω. "Παλαβό" για κάποιους, γνώριμο για κάποιους άλλους...

Προσωπικά, νιώθω τυχερή. Ευλογημένη, θα έλεγα. Έχω φίλους (ελάχιστους...) καρδιάς. Δοκιμασμένους και στα εύκολα, μα - το σημαντικότερο - και στα δύσκολα...

 

[Aura]

Μανα και ορισμένες φορές πατέρας.
Και ο πατερας μου εχει τρομερα προβλήματα, ομως ητανε διπλα μου καθε μερα ολη μερα στη κλινικη (εκτος απο τα βραδια, η μανα μου ομως κοιμοταν μαζι μου σε μια καρέκλα).
Ειμαι απο τους τυχερούς που σταθηκαν και οι δυο διπλα μου, και στα καλα και στα κακα και στα απαίσια, και οταν περναγα τα εφηβικα νευρα που τους εδιωνχα και τους στενοχωρουσα συνεχεια.

Η μονη πραγματική αγάπη ειναι απο των γονιών, και όταν αυτοί φύγουν, σε προικίζουν με το ιδιο δώρο στα παιδιά σου (αν κανεις)
Τιποτα παραπάνω, τιποτα λιγότερο

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 4 Αυγούστου 2024

Στη χαρά είναι εύκολο να βρίσκεσαι στον άλλον.
Στις δύσκολες στιγμές είναι δύσκολο, και αυτό χωρίζει εναν γνωστό απο έναν φίλο.
Δε λέω να μιζεριάζει συνέχεια και 24/7 να ειναι βαρος στον περίγυρο ομως, αυτό είναι λογικό να σπρώχνει τους άλλους μακριά..

Και εγώ στάθηκα στους γονείς μου. Γενικως στο νοσοκομείο ,συγγενείς είδα να στέκονται στους ασθενείς, τα παιδιά τους , η γυναίκα τους παρά οι φίλοι τους. Αλλά δεν είναι και στην νοοτροπία της κοινωνίας ότι ο κολλητός πρέπει να σου κρατάει το χέρι σε ένα νοσοκομείο. Είναι ο ρόλος της μάνας αυτός, του παιδιού , του συντρόφου..ίσως και του αδερφού .

 

[Εριφύλη]

η φιλία δεν φαίνεται στα καλά, αλλά στα άσχημα.

Ακριβώς αυτό λέω κι εγώ.

Όταν λοιπόν η ψυχολογία μου είχε πιάσει πάτο όταν πέθανε ο αγαπημένος μου άνθρωπος, εκείνη, η "κολλητή" μου που γνώριζα 12 χρόνια γυρνάει και μου λέει: εντάξει κι εσύ, γιατί είσαι μέσα στην κατάθλιψη τώρα;

Ίχνος στοιχειώδους ενσυναίσθησης. Μου στέλνει ακόμα, την αφήνω στα αδιάβαστα και στις αναπάντητες. Τώρα δηλαδή που είμαι κάπως καλύτερα τι θέλει; Τώρα δεν έχει τίποτα, έφαγε οριστικό delete από την ζωή μου!

 

[nearos]

Μετά από αυτή την συμπεριφορά της - υποτίθεται - κολλητής παιδικής μου φίλης, δεν με ενδιαφέρει και κανένας. Κανείς δεν θα συμμεριστεί τον πόνο σου, όλα αυτά είναι ψεύτικα.

Δυστυχώς η ευτυχώς, κανείς εκτος απο τον εαυτό σου δε προκειται να καταλάβει τι περνάς και σε τι βαθμο το περνάς, εκτός αν εχουν καποια παρόμοια εμπειρία. το οτι υπαρχουν οντως ατομα τα οποια μπορεις να τους αποκαλεσεις φιλους, δεν παυει να σημαινει οτι το 80% της ζωης το περνας μονος σου..