Πόσο αγχώδης ή όχι χαρακτήρας είσαι;

[Εχέμυθη]

Ειμαι λιγο περιεργη σε αυτο το θεμα.
Στην ηλικια της Πεμπτης και εκτης δημοτικου ημουν η προσωποποιηση του αγχους Να φανταστητε ετυχε στην Κυπρο να μου παρει ο σχολικος γιατρος(ω ναι ειχαμε γιατρο στη δημοτικο...αχ Κυπρος) την πιεση πριν γραψουμε διαγωνισμα Μαθηματικων .Τοτε εμενα με επιασε διπλο αγχος:της πιεσης και του διαγωνισματος.Τρομαξε ο ανθρωπος!Απο τοτε βελτιωθηκα καπως...
Τωρα το αγχος τις περισσοτερες φορες λειτουργει δημιουργικα.Μπορω να πω οτι τα καταφερνω καλυτερα στα μαθηματα υπο πιεση.
Το αγχος ειναι ενας λογος που τα παω καλα και στο σχολειο:οταν ειμαι αδιαβαστη με πιανει τετοιο αγχος , οποτε προτιμω να διαβασω για την επομενη μερα.
Πριν απο τα διαγωνισματα και τις εξετεσεις ομως ειμαι πολυ πολυ χαλαρη εφοσον ξερω οτι εχω διαβασει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Στην ηλικια της Πεμπτης και εκτης δημοτικου ημουν η προσωποποιηση του αγχους Να φανταστητε ετυχε στην Κυπρο να μου παρει ο σχολικος γιατρος(ω ναι ειχαμε γιατρο στη δημοτικο...αχ Κυπρος) την πιεση πριν γραψουμε διαγωνισμα Μαθηματικων .Τοτε εμενα με επιασε διπλο αγχος:της πιεσης και του διαγωνισματος.Τρομαξε ο ανθρωπος!

Γι΄αυτό το λόγο έχουν καταργηθεί τα διαγωνίσματα στο δημοτικό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Loony]

Δεν είμαι πολύ αγχώδης... Γενικά έχω άγχος μόνο όταν υπάρχει όντως λόγος για άγχος(πχ αν δεν εχω διαβασει ουτε λεξη και γράφουμε αρχαία)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Το ΦΠΨ κάνει μια έρευνα σε συνεργασία με ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού, που σου παιρνουν μερικές τρίχες από τα μαλλιά και συμπληρώνεις ένα ερωτηματολόγιο. Μετά ανιχνεύουν μια ουσία στις τρίχες σου (που δεν θυμάμαι τώρα πως τη λένε, αλλά θεωρούν ότι η ποσότητα της έχει σχέση με τα επίπεδα άγχους) και βγάζουν αποτελέσματα. 'Οποιος θέλει μπορεί να δηλώσει συμμετοχή και να πάρει και μια πιό επιστημονική άποψη σχετικά με το πόσο αγχώδης είναι.
Εγώ πάντως δεν νομίζω ότι είμαι και πολύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Δεν είμαι καθόλου αγχώδης σε φάση που μου γυρνάει πολλές φορές μπούμερανγκ και με παρεξηγούν.
Ένα καλό τεστ για να δεις αν είσαι αγχώδης είναι να μιλήσεις μπροστά σε κόσμο. Αν σε αγχώνει και μόνο η ιδέα είσαι αγχώδης. Εγώ που έχω μιλήσει μπροστά σε γεμάτο αμφιθέατρο πίστευα ότι θα αγχωθώ γιατί ήταν αγχωμένοι όλοι οι υπόλοιποι αλλά δεν τελικά δεν αγχώθηκα. Η μόνη φορά που το έπαθα ήταν μια φορά που δεν κατείχα το αντικείμενο και έκανα απαγγελία ποιήματος ουσιαστικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Viedo]

Δεν είμαι καθόλου αγχώδης σε φάση που μου γυρνάει πολλές φορές μπούμερανγκ και με παρεξηγούν.
Ένα καλό τεστ για να δεις αν είσαι αγχώδης είναι να μιλήσεις μπροστά σε κόσμο. Αν σε αγχώνει και μόνο η ιδέα είσαι αγχώδης. Εγώ που έχω μιλήσει μπροστά σε γεμάτο αμφιθέατρο πίστευα ότι θα αγχωθώ γιατί ήταν αγχωμένοι όλοι οι υπόλοιποι αλλά δεν τελικά δεν αγχώθηκα. Η μόνη φορά που το έπαθα ήταν μια φορά που δεν κατείχα το αντικείμενο και έκανα απαγγελία ποιήματος ουσιαστικά.

Αυτό που περιγράφεις αφορά το speech anxiety Δεν συνδέεται με ευρύτερα επίπεδα άγχους στη ζωή του ατόμου απαραίτητα. Κάποιος μπορεί να αγχώνεται στην παρουσίαση απέναντι σε ένα μεγάλο ακροατήριο αλλά στην προετοιμασία των εξετάσεων να μην έχει άγχος, π.χ. λόγω καλής προετοιμασίας. Το άγχος την ώρα της παρουσίασης τείνει να μειώνεται μετά τις επαναλήψεις (όσο περισσότερες φορές εκτεθείς τόσο πιο λίγο αγχώνεσαι). Πολλοί διδάσκοντες έχουν άγχος στη ζωή τους αλλά στην διάλεξη καθόλου.

Δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις αγοραφοβίας, αποφευκτικής διαταραχής, ΓΑΔ κλπ .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Forgetit]

Είστε ήρεμος ή αγχώδης χαρακτήρας;
Μήπως κάπου στη μέση;
Σε πόσα πράγματα έχετε αγχωθεί στην ζωή σας;
Στο σχολείο, στις εξετάσεις, στον γιατρό, στην εργασία σας ειδικά σήμερα που η οικονομική κρίση όλο και βαθαίνει, εσείς πόσο αγχώνεστε;
Το εξωτερικεύετε ή το κρατάτε μέσα σας, ξεσπάτε καθόλου; Πανικοβάλεστε ή είστε ήρεμοι;

Εδώ δίνουμε απαντήσεις το πόσο αγχώδεις, ή ήρεμοι χαρακτήρες είμαστε!

Όταν έχω την πολυτέλεια να πανικοβληθω ,να φωνάξω ,να ξεμαλλιαστω τότε το κάνω με μεγάλη μου χαρά !!
Όμως το ίδιο εύκολα μπορώ να το παίξω και ατάραχη και να με πουν γαϊδάρα (εκεί με φοβάμαι )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ιππολύτη]

Α τι ωραίο θέμα, ας γράψω 3 σελίδες για τα ψυχολογικά μου

Έχω χρόνια θέμα με το άγχος. Στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες για παράδειγμα, ανέπτυξα λόγω άγχους ένα ocd, την τριχοτιλλομανία. Τουτέστιν, έπαιζα με τα μαλλιά μου από το μπροστινό μέρος της κεφαλής, τα στριφογυρνούσα γύρω από τα δάχτυλα με μανία, τα τραβούσα και τα έκοβα. Δεν μπορούσα να σταματήσω, μέχρι που στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου φαινόταν πλέον ένα μικρό κενό που παρατήρησε πρώτη η μάνα μου. (Αφήστε το τι τράβηξα για να τα μακρύνω ξανά εκείνα τα μαλλάκια, πετούσαν σα καρφάκια πάνω για πολύ καιρό.)

Μετά ήρθαν τα μεγαλεία του πανεπιστημίου. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο σπουδών μου δεν μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς, παρά μόνο ως self sabotage. Με επηρέασε πάρα πολύ το ότι πρώτη φορά έμεινα μόνη μου, σε άλλη πόλη, ήμουν εν μέρει υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Ο χρόνος και το "πρέπει" έγιναν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ήμουνα πάντα λιγάκι ασυνεπής, αλλά μετά, το άγχος μου ότι θα αργήσω έγινε εμμονή και εν τέλει αργούσα επειδή πίστευα ότι δε θα καταφέρω να είμαι στην ώρα μου (;;; αν σας βγάζει αυτό νόημα). Έτσι ας πούμε το πρώτο εξάμηνο δεν πάτησα ποτέ στη σχολή. Ένιωθα συνέχεια λες και δεν έχω χρόνο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα και πώς να αξιοποιήσω αυτόν που έχω. Γενικά ήταν μια συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς ρουτίνα και πως είχα ξεχάσει να αναπνέω. (Σοβαρά τώρα, είχα μόνιμη αρρυθμία στην αναπνοή μου) Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.

Επίσης, ένα ακόμη σύμπτωμα της αγχώδους διαταραχής μου, ήταν πως ένιωθα πολύ μεγάλη ανασφάλεια "μακριά από το σπίτι μου". Κι ακόμα, στα ταξίδια που δεν έχω ξανακάνει το νιώθω ένα τσιμπηματάκι δηλαδή. Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)

Για το μόνο που είμαι ευγνώμων για το ταλαίπωρο αυτό μυαλό μου, είναι που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού. Όσο σκατά και να μαι, θυμάμαι να παίρνω τις ανάσες μου, ρίχνω κι ένα ιαματικό κλάμα και μετά από λίγο είμαι κομπλέ. Τώρα, καταλαβαίνω ότι έχω άγχος όταν αρχίζω να δαγκώνω έντονα τα χείλη μου και τα ούλα μου. Αλλά είναι λίγο σαν εκείνη τη γυάλινη μπάλα του Νέβιλ Λονγκμπότομ που γίνεται κόκκινη όταν ξεχνάει κάτι : ξέρει ότι κάτι έχει ξεχάσει, αλλά δεν ξέρει τι. Έτσι κι εγώ ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι έχω άγχος, αλλά δεν ξέρω γιατί!

Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εχέμυθη]

Βλέπω αυτά που έγραφα το 12 και κριντζαρω λίγο αλλά δεν είπα κάτι που δεν ισχύει. Οπότε ας μοιραστώ κι εγώ λίγο τα ψυχολογικά μου. Θέμα με το άγχος έχω απο πολύ μικρή και ενώ έχω κάποια σημάδια αγχωδους διαταραχής δεν έχω αγχωδη διαταραχή . Είμαι απ'τα άτομα που σε κάποιες περιπτώσεις πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και σε άλλες ,ίσως πιο σοβαρές καταστάσεις συνήθως όταν έχω κάποια ευθύνη για άλλους διατηρώ την ψυχραιμία μου και πρυτανεύει η λογική μου. Οπότε τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις μπορώ να το ελέγξω και αυτό είναι αρκετά καλό. Στις περιπτώσεις που δεν μπορώ να το ελέγξω ξεσπάω στο φαί, τρώω πολύ, στα μαλλιά μου και για να ηρεμήσω με βοηθάει να μαγειρεύω. Τώρα τελευταία ανακάλυψα και τη γυμναστική σαν καλό αγχωλυτικο (αν το σκότωσα στην ορθογραφία well σόρρυ).
Κρίση πανικού έπαθα μια φορά πριν κανά δίμηνο, τρείς μέρες αφού τελείωσε η εξεταστική (ήταν γενικά μία δύσκολη εξεταστική καί αρκετά δύσκολη περίοδος γενικότερα για εμένα και το πιο δύσκολο ήταν να μην καταλάβουν οι δύο φίλοι μου που φιλοξενούσα ότι εκείνη τη στιγμή εγώ νόμιζα ότι πεθαίνω) και απο τότε σε καταστάσεις στρες αισθάνομαι ότι επανέρχεται η άτιμη η κρίση πανικού αλλά την τιθασεύω και ευτυχώς δεν έχω ξαναπάθει.
Το αστείο όπως ανέφερε και η Ιππολύτη είναι ότι όντως άτομα που δε με γνωρίζουν καλά όντως πιστεύουν ότι είμαι πολύ τσιλ άτομο αλλά χμμμμ είμαι τσιλ απλά όχι πάντα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.

Τελικά βρήκες από που πηγάζει όλο αυτό το άγχος?

Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)

Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι υπάρχει κάτι στην ζωή σου που δεν σου αρέσει και έχεις τάσεις φυγής.

Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.

True.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ιππολύτη]

Τελικά βρήκες από που πηγάζει όλο αυτό το άγχος?

Όχι ακόμα, έμεινα στο κυρίως λειτουργικό κομμάτι. Όταν θα έχω τα λεφτά να κάνω φουλ ψυχανάλυση (και θα την κάνω στα επόμενα χρόνια είναι αξουαλ στόχος μου), θα επανέλθω.

Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι υπάρχει κάτι στην ζωή σου που δεν σου αρέσει και έχεις τάσεις φυγής.

Ναι και το ξέρω ήδη, η σχολή μου έχει φάει τη ζωή αλλά έχω πάρει απόφαση πως θα την τελειώσω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Όχι ακόμα, έμεινα στο κυρίως λειτουργικό κομμάτι. Όταν θα έχω τα λεφτά να κάνω φουλ ψυχανάλυση (και θα την κάνω στα επόμενα χρόνια είναι αξουαλ στόχος μου), θα επανέλθω.

Πολύ σωστή απόφαση, θα στο πρότεινα αλλά ήθελα να απαντήσεις πρώτα, γιατί μάλλον το σκέφτηκες κι εσύ.

Ναι και το ξέρω ήδη, η σχολή μου έχει φάει τη ζωή αλλά έχω πάρει απόφαση πως θα την τελειώσω.

Sorry to hear that. Καλό κουράγιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Viedo]

Α τι ωραίο θέμα, ας γράψω 3 σελίδες για τα ψυχολογικά μου

Έχω χρόνια θέμα με το άγχος. Στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες για παράδειγμα, ανέπτυξα λόγω άγχους ένα ocd, την τριχοτιλλομανία. Τουτέστιν, έπαιζα με τα μαλλιά μου από το μπροστινό μέρος της κεφαλής, τα στριφογυρνούσα γύρω από τα δάχτυλα με μανία, τα τραβούσα και τα έκοβα. Δεν μπορούσα να σταματήσω, μέχρι που στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου φαινόταν πλέον ένα μικρό κενό που παρατήρησε πρώτη η μάνα μου. (Αφήστε το τι τράβηξα για να τα μακρύνω ξανά εκείνα τα μαλλάκια, πετούσαν σα καρφάκια πάνω για πολύ καιρό.)

Μετά ήρθαν τα μεγαλεία του πανεπιστημίου. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο σπουδών μου δεν μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς, παρά μόνο ως self sabotage. Με επηρέασε πάρα πολύ το ότι πρώτη φορά έμεινα μόνη μου, σε άλλη πόλη, ήμουν εν μέρει υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Ο χρόνος και το "πρέπει" έγιναν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ήμουνα πάντα λιγάκι ασυνεπής, αλλά μετά, το άγχος μου ότι θα αργήσω έγινε εμμονή και εν τέλει αργούσα επειδή πίστευα ότι δε θα καταφέρω να είμαι στην ώρα μου (;;; αν σας βγάζει αυτό νόημα). Έτσι ας πούμε το πρώτο εξάμηνο δεν πάτησα ποτέ στη σχολή. Ένιωθα συνέχεια λες και δεν έχω χρόνο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα και πώς να αξιοποιήσω αυτόν που έχω. Γενικά ήταν μια συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς ρουτίνα και πως είχα ξεχάσει να αναπνέω. (Σοβαρά τώρα, είχα μόνιμη αρρυθμία στην αναπνοή μου) Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.

Επίσης, ένα ακόμη σύμπτωμα της αγχώδους διαταραχής μου, ήταν πως ένιωθα πολύ μεγάλη ανασφάλεια "μακριά από το σπίτι μου". Κι ακόμα, στα ταξίδια που δεν έχω ξανακάνει το νιώθω ένα τσιμπηματάκι δηλαδή. Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)

Για το μόνο που είμαι ευγνώμων για το ταλαίπωρο αυτό μυαλό μου, είναι που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού. Όσο σκατά και να μαι, θυμάμαι να παίρνω τις ανάσες μου, ρίχνω κι ένα ιαματικό κλάμα και μετά από λίγο είμαι κομπλέ. Τώρα, καταλαβαίνω ότι έχω άγχος όταν αρχίζω να δαγκώνω έντονα τα χείλη μου και τα ούλα μου. Αλλά είναι λίγο σαν εκείνη τη γυάλινη μπάλα του Νέβιλ Λονγκμπότομ που γίνεται κόκκινη όταν ξεχνάει κάτι : ξέρει ότι κάτι έχει ξεχάσει, αλλά δεν ξέρει τι. Έτσι κι εγώ ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι έχω άγχος, αλλά δεν ξέρω γιατί!

Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.

Εεε φίλη γερά κράτα Το σημαντικότερο είναι που αναγνωρίζεις την ύπαρξη του προβλήματος, άσχετα που δεν μπορείς να το προσδιορίσεις, γι' αυτό βοηθάνε οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας.
Το να καθίσουμε να αραδιάσουμε απόψεις/διαγνώσεις δεν έχει καμία σημασία θεωρώ. (Καλοπροαίρετα ενδέχεται να το κάνουμε άλλα δημιουργεί άλλα προβλήματα μετά).
Μια φίλη που ειδικεύεται στην Κλινική Ψυχολογία, στο τέλος των συνεδριών της λέει πάντα «Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου» στον εκάστοτε πελάτη/ασθενή της. Αυτό θα σου πω κι εγώ, έστω ανώνυμα, μοιράστηκες μαζί μας, με ένα ολόκληρο φόρουμ αρκετά προβλήματά σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη πρόβληματος ή ενδέχεται να την αναγνωρίζουν αλλά να μην την αποδέχονται.
Ελπίζω να μη σταματήσεις να παλεύεις για την κάθε σου μέρα, όσο δύσκολη κι αν είναι. Να πιστεύεις στις δυνάμεις/δυνατότητές σου και διάβασα στο αμέσως επόμενο δημοσίευμά σου ότι θα την τελειώσεις την σχολή σου. Μπράβο σου !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Το πιο άθλιο είδος άγχος που έχω βιώσει και βιωνω είναι το άγχος του deadline σε δουλειές που δεν μπορείς να κα εις estimate για κανένα λόγο και όλο βγαίνουν απρόοπτα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό. Ενώ δεν είμαι αγχώδης τύπος ούτε πανικοβαλομαι αυτό το πράγμα είναι σαν σαράκι. Σε τρώει λίγο λίγο.

 

[meetmeinmontauk]

Α τι ωραίο θέμα, ας γράψω 3 σελίδες για τα ψυχολογικά μου

Έχω χρόνια θέμα με το άγχος. Στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες για παράδειγμα, ανέπτυξα λόγω άγχους ένα ocd, την τριχοτιλλομανία. Τουτέστιν, έπαιζα με τα μαλλιά μου από το μπροστινό μέρος της κεφαλής, τα στριφογυρνούσα γύρω από τα δάχτυλα με μανία, τα τραβούσα και τα έκοβα. Δεν μπορούσα να σταματήσω, μέχρι που στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου φαινόταν πλέον ένα μικρό κενό που παρατήρησε πρώτη η μάνα μου. (Αφήστε το τι τράβηξα για να τα μακρύνω ξανά εκείνα τα μαλλάκια, πετούσαν σα καρφάκια πάνω για πολύ καιρό.)

Μετά ήρθαν τα μεγαλεία του πανεπιστημίου. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο σπουδών μου δεν μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς, παρά μόνο ως self sabotage. Με επηρέασε πάρα πολύ το ότι πρώτη φορά έμεινα μόνη μου, σε άλλη πόλη, ήμουν εν μέρει υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Ο χρόνος και το "πρέπει" έγιναν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ήμουνα πάντα λιγάκι ασυνεπής, αλλά μετά, το άγχος μου ότι θα αργήσω έγινε εμμονή και εν τέλει αργούσα επειδή πίστευα ότι δε θα καταφέρω να είμαι στην ώρα μου (;;; αν σας βγάζει αυτό νόημα). Έτσι ας πούμε το πρώτο εξάμηνο δεν πάτησα ποτέ στη σχολή. Ένιωθα συνέχεια λες και δεν έχω χρόνο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα και πώς να αξιοποιήσω αυτόν που έχω. Γενικά ήταν μια συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς ρουτίνα και πως είχα ξεχάσει να αναπνέω. (Σοβαρά τώρα, είχα μόνιμη αρρυθμία στην αναπνοή μου) Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.

Επίσης, ένα ακόμη σύμπτωμα της αγχώδους διαταραχής μου, ήταν πως ένιωθα πολύ μεγάλη ανασφάλεια "μακριά από το σπίτι μου". Κι ακόμα, στα ταξίδια που δεν έχω ξανακάνει το νιώθω ένα τσιμπηματάκι δηλαδή. Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)

Για το μόνο που είμαι ευγνώμων για το ταλαίπωρο αυτό μυαλό μου, είναι που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού. Όσο σκατά και να μαι, θυμάμαι να παίρνω τις ανάσες μου, ρίχνω κι ένα ιαματικό κλάμα και μετά από λίγο είμαι κομπλέ. Τώρα, καταλαβαίνω ότι έχω άγχος όταν αρχίζω να δαγκώνω έντονα τα χείλη μου και τα ούλα μου. Αλλά είναι λίγο σαν εκείνη τη γυάλινη μπάλα του Νέβιλ Λονγκμπότομ που γίνεται κόκκινη όταν ξεχνάει κάτι : ξέρει ότι κάτι έχει ξεχάσει, αλλά δεν ξέρει τι. Έτσι κι εγώ ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι έχω άγχος, αλλά δεν ξέρω γιατί!

Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.

Θα ήθελα να υπήρχε μια αγκαλιά για αντίδραση αλλά μιας και δεν υπάρχει ορίστε
(μόλις είδα ότι το μήνυμα είναι από τον Μάιο )

 

[Johnny15]

Προσωπικά νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που αγχώνεται πιο πολύ από εμένα. Βέβαια έχω κάνει τεράστια άλματα προόδου σε σχέση με παλιότερα, αλλά και πάλι αγχώνομαι. Για να καταλάβαιτε τον βαθμό είχα περιόδους με εξάρσεις αυτάνοσων νοσημάτων.

 

[Πάνθηρας!]

Πλέον δεν αγχώνομαι. Απλά βάζω κάτω τα δεδομενα και κάνω κινήσεις. Σιγα μη κάτσω εγω να αγχωθώ για τις μαλακιες των άλλων. Προτεινω το ιδιο και σε άλλους. Πήρα προχθές τη πιεση μου 11 και 6,5 μικρού παιδιού!

 

[Eclipse]

Κάποτε πολύ, παρα πολύ. Μάλιστα στο γυμνάσιο και σε συνδυασμό με το άσχημο χτύπημα της εφηβείας, έβγαζα πολλές τουφες απο άσπρες τριχες στα μαλλιά. Υπήρχε ειδικά ενα σημείο που ήταν μονίμως ασπρο, ακόμη και τώρα αλλά λιγότερο. Υστερα, αρχισε να μου πέφτει και το μαλλι. Αγχωνομουν για τις αντιδράσεις των αλλων, για το αν θα φτάσουν οι δικοί μου ασφαλείς στο σπιτι μετα την δουλειά. Ακόμη, αγχωνομουν για το τίποτα. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Όλος περιέργως έμαθα καπως να διαχειρίζομαι το άγχος μου στην τρίτη λυκειου με τις πανελλήνιες

 

[miss marple]

Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.

Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.

Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...

Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς

 

[Himela]

Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς

https://hypatia.teiath.gr/xmlui/bitstream/handle/11400/5961/elliniko.pdf?sequence=5