Τα αδέρφια μας

[hameleon]

Εγώ μικρή είχα φανταστικές φίλες, επειδή ήθελα αδελφάκια ..

Να σου δώσω τα δικά μου;θα πήξεις να σιδερώνεις πουκάμισα να τους πλένεις ρούχα και να φτιάχνεις καφέδες
Ντάξει πέρα απο την πλάκα είναι σημαντικό κομμάτι τα αδέρφια στη ζωή των ανθρώπων.Ακόμα και όταν δεν ταιριάζεις σαν προσωπικότητα μαζί τους ,η αγάπη που νιώθεις είναι πολύ δυνατή...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dreamer_SW]

Να σου δώσω τα δικά μου;θα πήξεις να σιδερώνεις πουκάμισα να τους πλένεις ρούχα και να φτιάχνεις καφέδες
Ντάξει πέρα απο την πλάκα είναι σημαντικό κομμάτι τα αδέρφια στη ζωή των ανθρώπων.Ακόμα και όταν δεν ταιριάζεις σαν προσωπικότητα μαζί τους ,η αγάπη που νιώθεις είναι πολύ δυνατή...

Καλησπέρα

Spoiler

έλα κουβεντούλα να σου πω, ιστορίες από τις φανταστικές μου φίλες

Και δεν μου τα δίνεις, αν και θα προτιμούσα πιο μικρά από εμένα βέβαια και 2 χρόνια μεγαλύτερα, δεν θα έλεγε όχι , χιχιιχ !

Όντως είναι πολύ δυνατή σχέση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Εγώ έχω και αδερφό και αδερφή και τα δυο μικρότερα και μπορώ άνετα να πω πως η σειρά με την οποία θα γεννηθείς παίζει τεράστιο ρόλο στο τι θα συναντήσεις στην οικογένεια και στην μετέπειτα πορεία σου γενικότερα. Τα πρωτότοκα παιδιά γενικότερα τραβάνε όλα τα ζόρια και όλες οι μαλακίες των γονέων συνήθως τείνουν να στρέφονται πάνω τους. Βλέπω πολλά πράγματα που κάνει ο αδερφός μου (π.χ. τσιγάρο) τα οποία αν έκανα εγώ θα γινόταν μεσανατολικό. Τα expectations είναι επίσης στο Θεό. Ως εκ τούτου τα πρώτα παιδιά συνήθως γίνονται πιο φιλόδοξα και με αυξημένο αίσθημα ευθύνης και ενοχών όταν αποτυγχάνουν. Τα μεσαία παιδιά προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή των γονέων η οποία συνήθως πέφτει στο πρώτο και στο τελευταίο παιδί. Ως εκ τούτου γίνονται people pleasers αλλά και πιο αυτόνομα. Αυτή είναι η αδερφή μου. Από πάντα η μάνα μου περηφανευόταν ότι η αδερφή μου διάβαζε μόνη της και όντως το έκανε. Όταν ήταν πρώτη δημοτικού διόρθωνε την ορθογραφία τη δική μου που ήμουν έκτη. Όταν ήμουν μικρός μέχρι τα 7-8 ίσως και παραπάνω τη ζήλευα και την πείραζα. Παίζει να τις έχω αφήσει παιδικά τραύματα. Το μικρό παιδί είναι το χαιδεμένο και αυτό που την βγάζει λάσκα, καθώς οι γονείς έχουν εξαντλήσει τα κόμπλεξ στο μεγάλο. Ως εκ τούτου το τελευταίο παιδί είναι χαλαρουίτα και δεν παίρνει στα σοβαρά και πολλά. Σημαντικό προτέρημα για την ζωή.

Αυτά τα είχα διαβάσει κάπου, κάποτε σε ένα βιβλίο ψυχολογίας και δεν ξέρω αν ισχύουν γενικότερα αλλά στην δική μου περίπτωση είναι ακριβώς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Agaphbou]

Τι ωραίο thread, δεν το είχα δει τόσο καιρό. Εγώ που λέτε δεν έχω καθόλου αδέρφια και εν τέλει δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχω ή όχι. Και αν είχα, θα προτιμούσα έναν μεγαλύτερο αδερφό, οπότε το τρένο είχε φύγει εξαρχής.

Το να είσαι μοναχοπαίδι είναι περίεργη υπόθεση. Από τη μια, περιβάλλεσαι μονίμως από ενήλικες και ωριμάζεις γρήγορα έως και πρόωρα (εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα λίγο "μικρομέγαλο" όσον αφορά τον τρόπο που σκεφτόμουν και μιλούσα, ειδικά σε σύγκριση με τους συνομηλίκους μου), πέφτουν όλες οι ευθύνες πάνω σου (ειδικά όταν οι γονείς πατήσουν την τρίτη ηλικία) και σε ελέγχουν πολύ ευκολότερα (πόσες φορές έχετε καλύψει ή σας έχουν καλύψει τ' αδέρφια σας για να κάνετε κάτι κρυφά απ' τους δικούς σας;;; ). Από την άλλη, γίνεσαι και λίγο "spoiled brat" γιατί δε μαθαίνεις ποτέ να μοιράζεσαι, μπορούν να διαθέσουν πολύ περισσότερα χρήματα και χρόνο για σένα και όντας το μοναδικό παιδί νιώθεις πολύ πιο εύκολα ξεχωριστός και σπουδαίος. Έτσι προκύπτει ένα περίεργο κράμα υπευθυνότητας/σοβαρότητας με συναισθηματική ανωριμότητα σε κάποιους τομείς.

Τώρα ένα άλλο μεγάλο θετικό είναι ότι, μην έχοντας κάποιο άλλο παιδί στο σπίτι, μαθαίνεις από μικρός να κάνεις φιλίες και να βγαίνεις έξω για να παίξεις, γίνεσαι πιο κοινωνικός και προσαρμοστικός γιατί πρέπει να ταιριάξεις με όποια παρέα βρίσκεις κάθε φορά και όταν βρεις κολλητούς, τους αντιμετωπίζεις σαν τα αδέρφια που επέλεξες μόνος σου. Εμένα αυτό μου γύρισε σε πολύ μεγάλο ατού και πλέον μπορώ να μείνω μόνη μου και να περνάω πραγματικά καλά σε οποιοδήποτε μέρος.

Τώρα, το μεγαλύτερο αρνητικό είναι ότι, όταν δεν υπάρχουν πολλά παιδιά, οι γονείς δε βλέπουν πολλές διαφορετικές προσωπικότητες, δεν εισπράττουν πολλά διαφορετικά διδάγματα απ' το κάθε παιδί κι έτσι μερικές φορές γίνονται πιο ανελαστικοί, ιδιότροποι και ξεροκέφαλοι. Πιστεύω δηλαδή ότι, όσο περισσότερα άτομα συγχρωτίζονται μέσα σε μια οικογένεια, τόσο πιο βολικοί γίνονται όλοι ώστε να μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά.

 

[giannhs2001]

Εγώ έχω και αδερφό και αδερφή και τα δυο μικρότερα και μπορώ άνετα να πω πως η σειρά με την οποία θα γεννηθείς παίζει τεράστιο ρόλο στο τι θα συναντήσεις στην οικογένεια και στην μετέπειτα πορεία σου γενικότερα. Τα πρωτότοκα παιδιά γενικότερα τραβάνε όλα τα ζόρια και όλες οι μαλακίες των γονέων συνήθως τείνουν να στρέφονται πάνω τους. Βλέπω πολλά πράγματα που κάνει ο αδερφός μου (π.χ. τσιγάρο) τα οποία αν έκανα εγώ θα γινόταν μεσανατολικό. Τα expectations είναι επίσης στο Θεό. Ως εκ τούτου τα πρώτα παιδιά συνήθως γίνονται πιο φιλόδοξα και με αυξημένο αίσθημα ευθύνης και ενοχών όταν αποτυγχάνουν. Τα μεσαία παιδιά προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή των γονέων η οποία συνήθως πέφτει στο πρώτο και στο τελευταίο παιδί. Ως εκ τούτου γίνονται people pleasers αλλά και πιο αυτόνομα. Αυτή είναι η αδερφή μου. Από πάντα η μάνα μου περηφανευόταν ότι η αδερφή μου διάβαζε μόνη της και όντως το έκανε. Όταν ήταν πρώτη δημοτικού διόρθωνε την ορθογραφία τη δική μου που ήμουν έκτη. Όταν ήμουν μικρός μέχρι τα 7-8 ίσως και παραπάνω τη ζήλευα και την πείραζα. Παίζει να τις έχω αφήσει παιδικά τραύματα. Το μικρό παιδί είναι το χαιδεμένο και αυτό που την βγάζει λάσκα, καθώς οι γονείς έχουν εξαντλήσει τα κόμπλεξ στο μεγάλο. Ως εκ τούτου το τελευταίο παιδί είναι χαλαρουίτα και δεν παίρνει στα σοβαρά και πολλά. Σημαντικό προτέρημα για την ζωή.

Αυτά τα είχα διαβάσει κάπου, κάποτε σε ένα βιβλίο ψυχολογίας και δεν ξέρω αν ισχύουν γενικότερα αλλά στην δική μου περίπτωση είναι ακριβώς.

Πόσο ισχύει ρε Τόλη. Ακριβώς έτσι και σε εμένα, αν και δεν γνώρισα ποτέ το middle στάδιο. Εγώ ο πρώτος και ο αδερφός μου ο τελευταίος, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι για τον πρωτότοκο και για τον τελευταίο ισχύουν ακριβώς αυτά που μέσω της ψυχολογίας, γράφεις.

 

[American Economist]

Εγώ έχω έναν αδελφό που πάει πρώτη λυκείου .Προφανώς και τσακωνόμαστε κάθε μέρα

 

[Skiyo]

Εγώ έχω μια αδερφή 5 χρόνια μεγαλύτερη από μένα και μου έχει μάθει πολλά πράγματα. Τώρα μου λείπει είναι στη άλλη άκρη της Ευρώπης ( Σκωτία) και την βλέπω πλέον 1-2 φορές το χρόνο. Όταν ήμαστε μαζί κάνουμε μερικές εκδρομές 1-2 ώρων με αυτοκίνητο που οδηγάει εκείνη και περνάμε πολύ καλά.

 

[CiNeFiL]

μην έχοντας κάποιο άλλο παιδί στο σπίτι, μαθαίνεις από μικρός να κάνεις φιλίες και να βγαίνεις έξω για να παίξεις, γίνεσαι πιο κοινωνικός και προσαρμοστικός γιατί πρέπει να ταιριάξεις με όποια παρέα βρίσκεις κάθε φορά

TI ΠΗΓΕ ΛΑΘΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ??

περα απο την πλακα νομιζω το πως αντιλαμβανεται κανεις το καθε πραγμα ειναι πολυ διαφορετικο
ως μοναχοπαιδι συμφωνω μονο στο τελευταιο παρτ του ποστ
οταν εχεις μονο ενα παιδι (ως γονιος) βλεπεις πολυ πιο μονοδιαστατα τα πραγματα και δεν εχεις οση εμπειρια εχει καποιος με περισσοτερα, επισης οι γονεις με ενα παιδι βγαζουν πολυ περισσοτερο αγχος σε αυτο (οπως συνηθως κανουν οι γονεις με περισσοτερα παιδια,κατα κυριο λογο στο μεγαλυτερο)
κατα τα αλλα το να μοιραζεσαι ειναι στον χαρακτηρα, εγω δεν ειχα θεμα με αυτο ποτε, οπως και η ωριμοτητα αναλογως π.χ. καποια παιδια παιρνουν το ρολο γονιου με τα αδελφια τους και αναλαμβανουν πολλες ευθυνες που ενα μοναχοπαιδι δεν αντιλαμβανεται γιατι ειναι εγω και ο εαυτος μου
επισης το μεγαλος= ωριμος δεν πολυισχυει παντα, οποτε οι επιρροες απο συζητησεις "μεγαλων" και γενικα απο τη συναναστροφη με αυτους δεν λεει παντα και πολλα, πιστευω η ωριμοτητα ως ενα σημειο στα μοναχοπαιδια ερχεται απο την πολλη ωρα που περναν με τον εαυτο τους οποτε αναγκαζονται να κανουν activities των loners οπως να διαβαζουν ή να βλεπουν ταινιες και ετσι αρχιζουν οι εσωτερικοι διαλογοι (μονολογοι βασικα αν σου απανταει καποιος μαλλον κατι παει λαθος)...οταν δεν εχεις αλλον να γνωρισεις, γνωριζεις τον εαυτο σου. Απο την αλλη επειδη σε κρινουν μονο εσενα και δεχεσαι κριτικη κυριως μονο απο μεγαλους ανθρωπους γινεσαι πιο αυστηρος με τον εαυτο σου, δεν εχεις και το αλοθι και ο αδελφος μου το εκανε π.χ.
Τωρα στο οτι εχεις πιο πολλα οικονομικα κομφορ ως μοναχοπαιδι σιγουρα,απο την αλλη οσον αφορα το χρονο παντα αναλογα το σπιτι, πχ οικογενειες πολυμελης μπορει να κανουν δραστηριοτητες μαζι, ταξιδια κλπ
εγω ως μοναχοπαιδι δεν περνουσα καθολου χρονο με τους γονεις μου, οριακα δεν μιλουσαμε, περνουσα απειρη ωρα μονη μου και πολλες φορες ειναι ο λογος που οι γονεις κανουν κ αλλο παιδι, για να εχει παρεα εφοσον δεν θα διαθεσουν χρονο να ασχοληθουν μαζι του
παρολαυτα θεωρω το οτι μπορεις να γινεις απιστευτα ανεξαρτητος και συνειδητοποιημενος με τον εαυτο σου ως ενα βαθμο, καμια φορα θεωρω οτι εγω εγινα spoiled απο την αποψη οτι αφου δεν ειχα ποτε εναν αδελφικο δεσμο, δεν δενομαι ευκολα με κοσμο, προτιμω το χρονο με τον εαυτο μου και οχι με τους αλλους και επιλεγω πολυ δυσκολα να κανω παρεες

 

[Guest 209912]

Το καλύτερο είναι τα αδέρφια να έχουν ένα χρόνο διαφορά για να μπορούν να δέρνονται. Άμα έχεις 7 χρόνια τι να δείρεις...

 

[CiNeFiL]

Το καλύτερο είναι τα αδέρφια να έχουν ένα χρόνο διαφορά για να μπορούν να δέρνονται. Άμα έχεις 7 χρόνια τι να δείρεις...

αν εχετε 7 χρονια διαφορα, μπορεις να το κανεις το μινιον σου...ιδεα λεω εγω τωρα
(κατι ηξεραν που τα παρατησαν μετα απο μενα)

 

[Guest 209912]

αν εχετε 7 χρονια διαφορα, μπορεις να το κανεις το μινιον σου...ιδεα λεω εγω τωρα
(κατι ηξεραν που τα παρατησαν μετα απο μενα)

Δεν έχει πλάκα αυτό, έναν αδερφό να παλεύω ήθελα όχι υπηρέτη

 

[Himela]

@CiNeFiL υπέροχο και ακριβές το ποστ σου. Ακριβώς όλα αυτά νιώθω κι εγώ. Ειδικά αυτό που είπες οτι όλα τα παίρνεις πιο σοβαρά γιατί δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

 

[Aura]

Απο την αλλη επειδη σε κρινουν μονο εσενα και δεχεσαι κριτικη κυριως μονο απο μεγαλους ανθρωπους γινεσαι πιο αυστηρος με τον εαυτο σου, δεν εχεις και το αλοθι και ο αδελφος μου το εκανε π.χ.

Στο ανάποδο που λες έχεις τους γονείς να κρίνουν μεταξύ των παιδιών , να επιβραβεύουν το ένα ή να λένε κοίτα ο αδερφός σου τι κάνει εσύ γιατί όχι ; οπότε πάλι δύσκολο είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες

 

[CiNeFiL]

Στο ανάποδο που λες έχεις τους γονείς να κρίνουν μεταξύ των παιδιών , να επιβραβεύουν το ένα ή να λένε κοίτα ο αδερφός σου τι κάνει εσύ γιατί όχι ; οπότε πάλι δύσκολο είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες

σε εμας αυτο το εχεις με τα υπολοιπα παιδια στο σχολειο :Ρ κλασσικ ο γιαννακης πηρε 10 εσυ γιατι 9, ναι αλλα ο κωστας πηρε 5, δεν με νοιαζει τι κανουν τα αλλα παιδια...

 

[Aura]

δεν με νοιαζει τι κανουν τα αλλα παιδια...

Αυτό το έλεγαν και εμένα, κλασσικά όλοι οι γονείς τα ίδια

 

[Azur]

Έχω δύο μεγαλύτερα αδέλφια· έναν αδελφό (ο πρώτος) και μία αδελφή (η δεύτερη). Εγώ είμαι ο τελευταίος.

Λένε ότι είμαι χαϊδεμένος. Όμως, εγώ νομίζω πως δεν έχουν καλυφθεί οι συναισθηματικές ανάγκες μου όταν ήμουν παιδί.

Με τα αδέλφια μου έχω τυπικές σχέσεις. Σε άλλο κόσμο είναι αυτοί και σε άλλο εγώ.

 

[Kate1914]

Middle child here.
Να πω την αλήθεια πάντως, δεν ένιωσα ποτέ το σύνδρομο αυτών των παιδιών. Όλοι μας λάβαμε την ίδια προσοχή πιστεύω.

Απαντώντας στο θέμα, δεν γνωρίζω φυσικά πώς είναι να είσαι μοναχοπαίδι, οπότε δεν μπορώ να γνωρίζω τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας κατάστασης. Αλλά ξέρω πως το να έχεις αδέλφια είναι από τα μεγαλύτερα "δώρα" που μπορεί να σου κάνει η ζωή. Θα μπορούσα να πω ότι είναι οι πρώτοι φίλοι κάποιου, αλλά νομίζω πως έτσι θα υποβάθμιζα τρομερά την έννοια της λέξης αδελφός/αδελφή (μιλώντας για τη δική μου περίπτωση τουλάχιστον, γιατί αναγνωρίζω πως υπάρχουν και αδέλφια που δεν έχουν καλές σχέσεις).

Και το πιο περίεργο με τα αδέλφια είναι ότι μπορεί να αρνηθούν να σου φέρουν ένα ποτήρι νερό όταν τους το ζητήσεις, αλλά σε σοβαρές καταστάσεις είναι οι πρώτοι που θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν. Μπορεί τη μια στιγμή να σκοτώνεστε και την άλλη να υποστηρίζετε ο ένας τον άλλον αν ο οποιοσδήποτε πάει να σας κατηγορήσει για κάτι.

Οπότε ναι. Θα πέθαινα για τα δικά μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Και, αν και δε με νοιάζει και τόσο, ξέρω ότι το ίδιο θα έκαναν και αυτά. Και είμαι ευγνώμων για αυτό.

 

[Poirot]

Έχω 2 αδέλφια, αρκετά μεγαλύτερα από εμένα. Καίτοι είμαστε ετεροθαλή αδέλφια (εκείνοι μεταξύ τους είναι αμφιθαλή), ποτέ δεν ένιωσα "απ' έξω". Κάθε άλλο.

Με τον μεσαίο εντάξει, είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και επειδή έχουμε ζήσει περισσότερα χρόνια μαζί είχαμε και τις τριβές μας (καλά, για βλακείες εννοείται, τίποτα σοβαρό). Παρ' όλ' αυτά, καλά τα πάμε τώρα από... απόσταση. Ξέρω ότι αν τον χρειαστώ για κάτι θα με βοηθήσει. Απλά δεν είναι και για χόρταση γιατί θα αρχίσουμε να τσακωνόμαστε.

Με τον μεγαλύτερο τα πάμε πάρα πολύ καλά, νιώθω ότι με νοιάζεται και επικοινωνούμε εξαιρετικά. Πάντα ένιωθα ότι με πρόσεχε ως τον μικρό αδελφό, δεν έχω παράπονο.

Είμαστε σε εντελώς διαφορετικές φάσεις ζωής με τα αδέλφια μου, εκείνοι είναι παντρεμένοι και έχουν και από μία κόρη ο καθένας. Κολλητοί δεν μπορούμε να γίνουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Τους αγαπώ και χαίρομαι όποτε τους βλέπω, και εκείνους και τις ανιψιές μου!

Τώρα από θέμα διακρίσεων δεν ξέρω. Εντάξει ο μπαμπάς μου μόνο εμένα έχει, καλά τα πάει και με τα αδέλφια μου αλλά δεν είναι το ίδιο. Η μαμά μου ίσως φαίνεται λίγο πιο αυστηρή με τον μεσαίο, αλλά αν τον πάρεις και με το γλυκό δεν βγάζεις άκρη (σε καβαλάει λιγάκι), οπότε νομίζω έχει επιλέξει αυτή την προσέγγιση όχι λόγω έλλειψης αδυναμίας αλλά γιατί αυτή την αντιμετώπιση πρέπει να έχει απέναντι στον συγκεκριμένο. Μερικές φορές κάνει ότι έχει αδυναμία στον μεγαλύτερο για να με πικάρει, αλλά νομίζω εγώ θα είμαι πάντα ο μικρούλης της, όσο και να φτάσω.

 

[Azur]

νομίζω εγώ θα είμαι πάντα ο μικρούλης της, όσο και να φτάσω

 

[giannhs2001]

Ο αδερφός μου είναι το ακριβώς αντίθετο σε όλα από εμένα. Σιχαίνεται την πολιτική, την ιστορία, το διάβασμα, την χώρα του. Άναρχο πνεύμα χωρίς πειθαρχία και αντίληψη κάποιων αξιών. Είναι και ήρεμος χαρακτήρας κάτι που εγώ δεν είμαι. Μικρότερος και πιο χαϊδεμένος φυσικά ο σπόρος. Η σχέση μας θα έλεγα ουδέτερη προς καλή. Δεν είμαστε ούτε τα τέλεια αδέλφια που είναι αχώριστα ξέρω γω αλλά ούτε και στα μαχαίρια. Η συζήτηση βέβαια δεν πρέπει να πάει ποτέ στα πολιτικά γιατί η έντονη διαφωνία είναι βέβαιη.

Μπορεί να τον αγαπάω αλλά νιώθω ένα μεγάλο κενό σε αυτό το κομμάτι. Θα ήθελα έναν μικρότερο αδελφό με την ίδια τρέλα με εμένα να το πάμε ακραία. Δεν θα με χαλούσε και μια μικρότερη αδελφή για να ικανοποιείται κάπως η ανάγκη μου να προστατεύω τους δικούς μου. Θα την είχα μην την πειράξει κανείς, θα γίνει μακελειό