Υπάρχει ανιδιοτελής Αγάπη;

[negative]

Λες........

Βέβαια το γεγονός και μόνο ότι χρησιμοποιείς παρελθοντικό χρόνο για αυτή την αγάπη με κάνει να υποθέσω ότι πλέον έχει φύγει, οπότε αν ισχύει κάτι τέτοιο, λυπάμαι αλλά δεν καλύπτει τα δικά μου standards για ανιδιοτελής αγάπη.

Αν μια αγάπη ανιδιοτελής ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ (άρα χρησιμοποιεί παρελθοντικό χρόνο) δεν ήταν ΠΟΤΕ ανιδιοτελής ΓΙΑ ΜΕΝΑ (πάλι). Ή με παρεξήγησες, ή διαφωνείς για να διαφωνείς και εσύ.

Και σου λέω...

Αλλά για να σε πληροφορήσω και να σου φύγει η αγωνία ....ναι έγινε μια φορά ..όταν τελείωσαν τα ''θέλω'' τα ''πάθη'' ο ''έρωτας''....

Με αυτό το τόσο απλό ....αφού τα ελληνικά μου είναι πραγματικά απλά τι καταλαβαίνεις?
Μίλησα εγω σε παρελθοντικό χρ'ονο για αγάπη ή μήπως για έρωτα?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Το μόνο άτομο που δεν μπορώ να πω ότι το αγαπώ ανιδιοτελώς, είναι η κόρη μου. Κανείς δεν αγαπάει τα παιδιά ΤΟΥ ανιδιοτελώς, εξ ορισμού. Εξήγηση θα δοθεί, εάν ζητηθεί...

Αφού λοιπόν ζητήθηκε, θα προσπαθήσω να αναπτύξω το σκεπτικό μου.

Ας εξετάσουμε λοιπόν το για ποιο λόγο εγώ αγαπώ την κόρη μου περισσότερο απ' οποιονδήποτε άνθρωπο στον κόσμο. Φυσικά το πρώτο πρόσωπο αποτελεί απλά ένα εύχρηστο σχήμα λόγου. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στον εαυτό μου, αλλά σ' έναν τυχαίο "εγώ".
Η πρώτη απάντηση που μπορεί να σκεφτεί κάποιος, είναι "Επειδή αγαπάς τα παιδιά γενικότερα". Αυτό είναι πέρα για πέρα αληθές, όμως δεν απαντά στο ερώτημα πλήρως, αφού την κόρη μου την αγαπώ περισσότερο απ' όλα τ' άλλα παιδιά του κόσμου.

Η επόμενη σκέψη είναι: "Επειδή είναι δικό σου παιδί". Αυτό, αν και είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις, ως διατύπωση, μιας και φαίνεται να υπονοεί ότι το παιδί μού ανήκει. Δεν είναι ψέμα ότι πολλοί γονείς πιστεύουν κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον αυτό ίσχυε σε μεγάλα ποσοστά, λίγες γενιές πίσω, σύμφωνα με το πατριαρχικό πρότυπο. Είμαι βέβαιος όμως πως η πλειονότητα των συνομιλητών το απορρίπτει ως ιδέα, όπως κι εγώ, οπότε δεν αποτελεί σεβαστό επιχείρημα για κανέναν.

Τι είναι όμως αυτό που μας ωθεί αρχικά στο να τεκνοποιήσουμε; Προφανώς το ένστικτο της αναπαραγωγής, με τις όποιες κοινωνικές, εννοιολογικές και ψυχολογικές επενδύσεις του έχουν δοθεί από την εξέλιξή μας ως νοήμονα και κοινωνικά όντα. Ωστόσο, πίσω απ' αυτό το ένστικτο, κρύβεται η ανάγκη του λεγόμενου "εγωιστικού γονιδίου" να διαιωνίσει τον εαυτό του.
Ο Richard Dawkins, θεμελιωτής της εξελικτικής θεωρίας του "εγωιστικού γονιδίου", μας λέει στο ομόνυμο βιβλίο του:

Τι είναι εκείνο που ένα μεμονωμένο εγωιστικό γονίδιο προσπαθεί να πετύχει; Προσπαθεί να γίνει πιο πολυάριθμο στη γονιδιακή δεξαμενή. Αυτό βασικά το κάνει συμμετέχοντας στον προγραμματισμό των σωμάτων μέσα στα οποία τυγχάνει να βρεθεί, κατά τρόπο που αυτά να μπορούν να επιβιώνουν και ν' αναπαράγονται. Ένα γονίδιο, ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει αντίγραφα του εαυτού του τα οποία βρίσκονται μέσα σ' άλλα σώματα. Εάν συνέβαινε αυτό, θα έμοιαζε με ατομικό αλτρουισμό, που όμως θα υποκινούνταν από γονιδιακό εγωισμό... Υπάρχουν άραγε ευλογοφανείς τρόποι με τους οποίους θα μπορούσαν τα γονίδια να "αναγνωρίζουν" αντίγραφά τους μέσα σε άλλα άτομα;
Η απάντηση είναι ναι. Εύκολα δείχνουμε ότι οι στενοί συγγενείς έχουν υψηλότερη του μέσου όρου πιθανότητα να διαθέτουν κοινά γονίδια. Προ πολλού έχει καταστεί σαφές ότι αυτός πρέπει να είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο διαδεδομένος ο αλτρουισμός των γονέων προς τα παιδιά τους. Αν ένα άτομο πεθάνει για να σώσει δέκα στενούς συγγενείς, τότε ίσως χάνεται ένα αντίγραφο του γονιδίου για αλτρουισμό προς συγγενείς, όμως σώζεται μεγαλύτερος αριθμός αντιγράφων του ίδιου γονιδίου...

Γιατί λοιπόν λατρεύουμε τα παιδιά μας; Επειδή έτσι είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε; Επειδή αποτελούν συνέχιση του γενετικού μας υλικού; Επειδή βλέπουμε στα πρόσωπά τους κάτι από τον εαυτό μας; ("Ποιον μοιάζει το παιδί; Φτυστό εγώ είναι το άτιμο", κλασική ατάκα χαζομπαμπά ή χαζομαμάς, αλλά και εξίσου κλασική ερώτηση όλων των επισκεπτών σε σπίτι με νεογέννητο παιδί). Μήπως επειδή αποτελούν κατ' επέκταση τη συνέχιση και διαιώνιση όχι πια των εγωιστικών μας γονιδίων αλλά του ονόματος, της προσωπικότητας, των ιδεών και αξιών μας, δηλαδή κατ' ουσίαν των "εγωιστικών μας μιμιδίων"; Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί και απάντηση στην περίπτωση του "αλτρουισμού" προς θετά παιδιά, τα οποία δεν αποτελούν προέκταση του εγωιστικού μας γονιδίου. Αποτελούν εντούτοις υποκατάστατο του προγραμματισμού που μας πιέζει ασφυκτικά για τεκνοποίηση, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε "δικά μας" παιδιά, αλλά επίσης έναν εξίσου βολικό φορέα των μιμιδίων μας.
Όσοι έχουν παιδιά, γνωρίζουν την απλή αλήθεια, ότι χρειάζεται συχνά να κάνεις προσπάθεια για ν' αποφύγεις το να βλέπεις το παιδί σου ως προέκταση της προσωπικότητας και του εαυτού σου. Τόσο μεγάλη προσπάθεια, που πολύ συχνά οι γονείς, όπως όλοι έχετε διαπιστώσει από τις προσωπικές σας εμπειρίες, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία, αποτυγχάνουν οικτρά και ενδίδουν ακούσια στον πειρασμό της αυτοεπέκτασης.

Δια του λόγου το αληθές:

Δεν πιστεύω (απόλυτα) στην ανιδιοτελή αγάπη γονέων-παιδιών.Όλοι οι γονείς που γράφετε σε αυτό το φόρουμ, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σας και ανεξαρτητοποιηθούν, προβάλουν τις δικές τους επιθυμίες και προτεραιότητες, προχωρήσουν και ίσως αμφισβητήσουν τον δικό σας τρόπο σκέψης και ζωής, ίσως και να σας παραμερίσουν απ τη νέα τους ζωή, ελάτε και ξαναγράψτε σε αυτό το θέμα.

Δε με καταλαβες. Το κατ'ανάγκη το εννοω οχι ως προς το τι αισθανόσασταν, αλλά οσον αφορα το οτι δεν εχετε πλεον να κερδισει τιποτα ο ενας απο τον αλλον. (επισης υπογραμισα 2 φρασεις περι επιλογης οπου με μπερδεψαν. τελικα ηταν επιλογη ή οχι ; )

Θα ήταν καλύτερο αν έγραφα τη δεύτερη φορά: "Σε τελική ανάλυση δεν είχαμε την επιλογή...". Σκέφτηκα όμως πως θα μπορούσαμε να επιλέξουμε να πάμε κόντρα σ' αυτό που νιώθουμε, απλά από πίκα ή εγωισμό. Αυτό θα έδειχνε ότι ουδέποτε υπήρξε μεταξύ μας ειλικρινής αγάπη...

Δεν μπερδεύω τίποτα, εσύ με κατάλαβες λάθος. Και ρωτάω εγώ τώρα για να κάνουμε συζήτηση: δέχεσαι ότι όσο είχατε σχέση, ΔΕΝ είχατε ανιδιοτελή αγάπη η οποία εμφανίστηκε μετά το τέλος της σχέσης, ή μου λες ότι πάντα είχατε ανιδιοτελή αγάπη;

Ωχχχ! Καλά είπε ο Δόκτωρ για κακορίζικο θέμα. Να πάρει η ευχή εγώ κατάλαβα εντελώς λάθος αυτό που έγραφες και απάντησα σε λάθος πράγμα. Νόμισα πως εννοούσες ότι εφόσον τελείωσε η σχέση, άρα δεν πιάνουμε τα στάνταρ. Εσύ έλεγες ότι εφόσον τελείωσε η αγάπη συμβαίνει το παραπάνω. Με το τελευταίο σαφώς και συμφωνώ. Συνεπώς Φαν, σου χρωστώ μιαν απάντηση, μάλλον όμως θα πάει για μεθαύριο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Μια απορία που μου ήρθε τώρα:
Στην ιστορία της σταύρωσης του Χριστού, πως υποθέτετε ότι ένιωθε ο Χριστός για αυτό που έκανε;

Αν η ανιδιοτέλεια δεν έχει μέσα της χαρά εξ ορισμού τότε είναι μαζοχισμός....

Οπότε σύμφωνα με τα όσα λέει η ιστορία του Χριστού, ή ο Χριστός ήταν μαζόχας, ή ένιωθε χαρά που σταυρωνόταν.

Ας θυμηθούμε ότι το παρόν τόπικ ξεκίνησε με αυτή την ερώτηση:
[...]
Τίποτα; Αυτό γιατί μου θυμίζει λοβοτομή; Αν τουλάχιστον είναι να νιώσει κάτι, δεν είναι καλύτερα να νιώσει χαρά, για τη χαρά που έδωσε; "Τίποτα" νιώθουν μόνο τα άψυχα...

Και στα δύο αυτά έχεις δίκιο. Στο μεν πρώτο, μας παρασύρει ο τίτλος που είναι "υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη", στο δε δεύτερο έπρεπε να πω να μη νιώσει οτιδήποτε θετικό για αυτόν.

Επίσης μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεχόμαστε ότι η αγάπη γονέα-παιδιού δεν είναι ανιδιοτελής επειδή υποσυνείδητα υπάρχει εγωισμός, ενώ στην "ερωτική" αγάπη οτιδήποτε υποσυνείδητο ιδιοτελές το αγνοούμε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Τότε λοιπον ΔΕΝ το κάνεις για να χαρείς εσύ, αλλά για να χαρεί ο άλλος. Τι κι αν αυτό σου φέρνει και σένα ευτυχία; Φυσικό είναι. Δείγμα αγάπης είναι : χαίρομαι με τη χαρά του άλλου. Αυτό μου το συναίσθημα θα έπρεπε να το κάνει λιγότερο ανιδιοτελές όταν δεν ήταν αυτός ο σκοπός;

Το προβλημα εγειται στον ορο ανιδιοτελεια. Και στο οτι ποτε δε μπορεις να εισαι σιγουρος οτι κατι που εκανες, δεν εγινε επειδη υποσυνειδητα θα ωφελησει τελικα κι εσενα. Δε θα ξερεις δλδ αν το εκανες κυριως για να ωφεληθει ο αλλος και εσυ ωφελεισαι εκ παραδρομής, ή αναποδα.

Αν η ανιδιοτέλεια δεν έχει μέσα της χαρά εξ ορισμού τότε είναι μαζοχισμός....

Αυτο μπορει να περιγραφει και ως καλοσυνη. Οχι απαραιτητα ανιδιοτελεια. Η ιδια η λεξη εχει το συνθετικά "ιδιο" και "τελος". Που σημαινει οτι πρεπει να μην εχεις καποιο προσωπικο ωφελος για να πεις οτι δρας ανιδιοτελως.

Σαν κανει να λεμε οτι δεν υπαρχει ανιδιοτελης αγαπη, δεν υπαρχει ανιδιοτελης ανθρωπος, αλλά υπάρχει ανιδιοτελης πραξη / στιγμη ;

Μια και σε μια πραξη που κανουμε καλο σε καποιον, τελικά κάνουμε και στον εαυτο μας, θα προτεινω ην εκφραση, "ελαχιστης ιδιοτελειας αγαπη/πραξη"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Αχά, δηλαδή μια λέξη/ερμηνεία που δημιουργήθηκε από ανθρώπους για την περιγραφή μιας κατάστασης, ενός συναισθήματος δε θα έπρεπε να υπάρχει ή εφόσον υπάρχει δε θα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε λόγω της μη ύπαρξης αυτής της κατάστασης στην πραγματικότητα.

Εύλογα μου έρχεται στο μυαλό ο "μύθος του σπηλαίου" που αναφέρεται στην Πολιτεία, μόνο που το σπήλαιο στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί με το όριο του διαμερίσματός μας, το μάτι μας φτάνει μέχρι το ύψος της απέναντι 7όροφης οικοδομής.
Στην Πολιτεία λοιπόν περιγράφεται μια κατάσταση στην οποία υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι από όταν ήταν μωρά ακόμα μέσα σε μια σπηλιά. Ουσιαστικά δηλαδή δεν είχαν δει ποτέ τον έξω κόσμο και ήταν δεμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον τοίχο της σπηλιάς που ήταν απέναντί τους. Έβλεπαν στο δρόμο αυτό να μεταφέρουν άνθρωποι κορμούς δέντρων ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαιναν από τις σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Μια μέρα κάποιος κατάφερε να σπάσει τα δεσμά και να δραπετεύσει. Έτρεξε πίσω να πει και στους υπόλοιπους τι είχει δει. "Υπάρχει ένας Ήλιος που φωτίζει τα πάντα και τα κάνει όλα να φαίνονται καθαρά και όμορφα. Ύπάρχουν κάτι θαυμάσια αγάλματα, αριστουργήματα και είναι αυτά που εμείς περνούσαμε για κορμούς δέντρων." είπε.
Η εξήγηση του μύθου αυτού είναι η εξής: Ο ήλιος είναι η γνώση. Οι σκιές των αγαλμάτων το φαινόμενο και ανάμεσα στον ήλιο και στις σκιές η γνώμη. Η γνώση διαφέρει από τη γνώμη, γιατί η γνώση βλέπει τα πράγματα όπως όντως είναι, ενώ η γνώμη τα φαντάζεται με μορφή συγκεχυμένη και ξεθωριασμένη.


Όλοι μας κλείνουμε τα μάτια στο καλό όχι σκόπιμα τις περισσότερες φορές, όλοι μας έχουμε αδυναμίες, αλλά απλά και μόνο η παραδοχή των αξιών (συμπεριλαμβανομένης και της ανιδιοτέλειας) ως ιδανική κατάσταση και όχι ως κάτι ανέφικτο, είναι ένα καλό βήμα για να μπορέσουμε να δούμε τον ήλιο.

Πρέπει να με έχετε περάσει για γκάου, μπορεί και να είμαι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Klaus]

Εξ ορισμού η αγάπη είναι ανιδιοτελής.Είναι λίγο άτοπο και αυτοανερούμενο το ερώτημα.Καλύτερα κάντε μια αναδιατύπωση...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Εξ ορισμού η αγάπη είναι ανιδιοτελής.Είναι λίγο άτοπο και αυτοανερούμενο το ερώτημα.Καλύτερα κάντε μια αναδιατύπωση...

Μην είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι ανιδιοτελής εξ ορισμού. Υπάρχουν αγάπες κι αγάπες. Πολλοί σε αγαπάνε ειλικρινά και με όλη τους την καρδιά, αλλά ταυτόχρονα περιμένουν πράγματα από εσένα. Το ότι περιμένουν πράγματα εκτός από το να τους αγαπάς, δεν αναιρεί την αγάπη τους. Τους έχεις τεστάρει να δεις πώς θα αντιδράσουν όμως άμα τους τα στερήσεις ή τους τα αρνηθείς; Κανείς δεν θα σταυρωθεί για χάρη μας φίλε μου και δεν χρειάζεται άλλωστε.

Το topic είναι πράγματι πολύ κακορίζικο. Νόμιζα ότι νόμιζες , αλλά εκείνη νόμιζε ότι αυτός νόμιζε εκείνο που νόμιζε ο άλλος επειδή εκείνη έγραψε κάτι που νόμιζε ο άλλος. Νομίζω δηλαδή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Αχά, δηλαδή μια λέξη/ερμηνεία που δημιουργήθηκε από ανθρώπους για την περιγραφή μιας κατάστασης, ενός συναισθήματος δε θα έπρεπε να υπάρχει ή εφόσον υπάρχει δε θα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε λόγω της μη ύπαρξης αυτής της κατάστασης στην πραγματικότητα.

Εύλογα μου έρχεται στο μυαλό ο "μύθος του σπηλαίου" που αναφέρεται στην Πολιτεία, μόνο που το σπήλαιο στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί με το όριο του διαμερίσματός μας, το μάτι μας φτάνει μέχρι το ύψος της απέναντι 7όροφης οικοδομής.
Στην Πολιτεία λοιπόν περιγράφεται μια κατάσταση στην οποία υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι από όταν ήταν μωρά ακόμα μέσα σε μια σπηλιά. Ουσιαστικά δηλαδή δεν είχαν δει ποτέ τον έξω κόσμο και ήταν δεμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον τοίχο της σπηλιάς που ήταν απέναντί τους. Έβλεπαν στο δρόμο αυτό να μεταφέρουν άνθρωποι κορμούς δέντρων ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαιναν από τις σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Μια μέρα κάποιος κατάφερε να σπάσει τα δεσμά και να δραπετεύσει. Έτρεξε πίσω να πει και στους υπόλοιπους τι είχει δει. "Υπάρχει ένας Ήλιος που φωτίζει τα πάντα και τα κάνει όλα να φαίνονται καθαρά και όμορφα. Ύπάρχουν κάτι θαυμάσια αγάλματα, αριστουργήματα και είναι αυτά που εμείς περνούσαμε για κορμούς δέντρων." είπε.
Η εξήγηση του μύθου αυτού είναι η εξής: Ο ήλιος είναι η γνώση. Οι σκιές των αγαλμάτων το φαινόμενο και ανάμεσα στον ήλιο και στις σκιές η γνώμη. Η γνώση διαφέρει από τη γνώμη, γιατί η γνώση βλέπει τα πράγματα όπως όντως είναι, ενώ η γνώμη τα φαντάζεται με μορφή συγκεχυμένη και ξεθωριασμένη.


Όλοι μας κλείνουμε τα μάτια στο καλό όχι σκόπιμα τις περισσότερες φορές, όλοι μας έχουμε αδυναμίες, αλλά απλά και μόνο η παραδοχή των αξιών (συμπεριλαμβανομένης και της ανιδιοτέλειας) ως ιδανική κατάσταση και όχι ως κάτι ανέφικτο, είναι ένα καλό βήμα για να μπορέσουμε να δούμε τον ήλιο.

Πρέπει να με έχετε περάσει για γκάου, μπορεί και να είμαι

Εξαιρετικό ποστ, που αναβαθμίζει το θέμα. Δεν μου έφτανε μια θετική ψήφος για να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τη συνομιλήτρια...

Εξ ορισμού η αγάπη είναι ανιδιοτελής.Είναι λίγο άτοπο και αυτοανερούμενο το ερώτημα.Καλύτερα κάντε μια αναδιατύπωση...

Κι εγώ έτσι νόμιζα αγαπητέ μου, ωστόσο από τη συζήτηση προέκυψαν πολύ διαφορετικές γνώμες, οι οποίες αξίζει και να προσεχθούν και να αναλυθούν περαιτέρω.

Το topic είναι πράγματι πολύ κακορίζικο. Νόμιζα ότι νόμιζες , αλλά εκείνη νόμιζε ότι αυτός νόμιζε εκείνο που νόμιζε ο άλλος επειδή εκείνη έγραψε κάτι που νόμιζε ο άλλος. Νομίζω δηλαδή

Αυτό πιστεύω πως οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε ο καθένας μέσα στο μυαλό του διαφορετικούς ορισμούς, τόσο για την αγάπη, όσο και για την ανιδιοτέλεια. Το σύμπτωμα αυτό που παρατηρείς αγαπητέ μου Δόκτορα, έχει κι αυτό την αξία του, ώστε να τονίσει την ανθρώπινη Βαβέλ, όταν η λογική με τους ορισμούς της προσπαθεί να βάλει σε καλούπια κάτι κάτι τόσο άπιαστο, όπως τα συναισθήματα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Προσωπικά θεωρώ ανιδιοτελή την αγάπη αν ισχύουν κυρίως τα εξής:

• Δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις.
• Αν δεν πάρεις ΠΟΤΕ δεν θα νιώσεις ΚΑΘΟΛΟΥ λυπημένος, απογοητευμένος, ανικανοποίητος, ελλιπής.
• Ακόμα και αν πληγώνεσαι από αυτόν που αγαπάς ανιδιοτελώς, εσύ συνεχίζεις να τον αγαπάς.
• Αν η αναγνώριση των όσων δίνεις σου είναι αδιάφορη

Δεν ξέρω αν ξέχασα κάτι, αυτά μου έρχονται τώρα

Να λοιπόν και η απάντηση που χρωστάω. Θα απαντήσω θεωρώντας ως δεδομένο ότι για να θεωρηθεί ανιδιοτελής η αγάπη, δεν θεωρείται ως προϋπόθεση το να διαρκεί "για πάντα", γιατί τότε θα ίσχυε το ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Συνεπώς, μπορούμε να μιλάμε για ανιδιοτελή αγάπη ακόμη και προς άτομα με τα οποία η σχέση έχει οριστικά τελειώσει:

Στο πρώτο σημείο, η απάντησή μου είναι ανεπιφύλακτα "Ναι". Θα συμπλήρωνα μάλιστα ότι δίνεις, όχι μόνο χωρίς να περιμένεις να πάρεις, αλλά χωρίς να περιμένεις καν να σου το ζητήσουν.

Με το δεύτερο σημείο θα διαφωνήσω ελαφρώς. Βάσει της αρχής της διατήρησης της ενέργειας, εάν δίνεις χωρίς να παίρνεις αυτά που σου είναι απαραίτητα μέσα από μια σχέση, απλά η δική σου "μπαταρία" θα τελειώσει και δεν θα έχεις πια να δώσεις. Εκείνη τη στιγμή, τα συμπτώματα που σε κάνουν να καταλάβεις το "low battery", είναι ακριβώς τα αισθήματα ανικανοποίητου κλπ. Τότε, τελειώνει η σχέση. Αυτό δεν ταυτίζεται όμως με το τέλος της αγάπης, ούτε αναιρεί το ότι όσα έδωσες τα έδωσες ανιδιοτελώς. Απλά δεν έχεις τίποτε πια να δώσεις.
Ας το εξηγήσω καλύτερα. Ξεκινάς μια σχέση, με έναν άνθρωπο που από την αρχή τον αγαπάς, ή που θα σου προκύψει στην πορεία κάτι τέτοιο, έχοντας τη θέληση να δώσεις, όσα έχεις σ' αυτόν, όχι να πάρεις. Δίνεις, δίνεις, από το περίσσευμα ή από το υστέρημά σου. Αν τυχόν πάρεις πίσω τ' ανάλογα, τότε η μπαταρία ξαναφορτίζεται κι εσύ έχεις και πάλι πράγματα να δώσεις. Αν όχι, τελειώνουν τ' αποθέματα και η σχέση πνέει πλέον τα λοίσθια. Όταν δεν έχεις τίποτε πια να δώσεις, νιώθεις ότι απλά πιάνεις τόπο και αποχωρείς, ώστε να συνεχίσεις το δρόμο σου. Αυτή η διαφορά είναι σημαντική, αφού οι περισσότεροι φεύγουν από μια σχέση, όχι όταν δεν έχουν τίποτε πια να δώσουν, αλλά όταν δεν έχουν πλέον τίποτε να πάρουν...

Στο τρίτο σημείο έχω ν' απαντήσω καταφατικά. Αν πληγώνομαι, φεύγω και προχωράω παρακάτω. Δεν παύω ποτέ όμως ν' αγαπώ το πρώην έτερον ήμισυ.

Στο τέταρτο σημείο και πάλι θ' απαντήσω καταφατικά. Η αναγνώριση των όσων προσφέρω είναι κάτι που δεν με αφορά, μέχρις του σημείου που ο άλλος αρχίζει να ζητά και ν' απαιτεί. Αυτό σημαίνει πως αυτά που του δίνω α) δεν του είναι αρκετά, β) δεν είναι αυτά που του ταιριάζουν, γ) η αγάπη του δεν είναι ανιδιοτελής, συνεπώς υπάρχει ανισορροπία στη σχέση και τότε αυτή αρχίζει να τρίζει συθέμελα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[chelf]

xμ...νομιζω οτι απο την στιγμη που ο καθε γονιος περιμενει κατι απο το παιδι του,παυει η αγαπη να ειναι ανιδιοτελης...
γενικα δεν πιστευω στην ανιδιοτελια γιατι θεωρω οτι δεν ειναι μερος της ανθρωπινης υπαρξης.
και ισως τελικα να μην ειναι τοσο κακο αν το αποδεχτουμε ε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Νeraida η αγάπη εξ΄ορισμού είναι ανιδιοτελής, είτε πρόκειται για ερωτικές είτε για γονικές σχέσεις.

Η αγάπη είναι εξ' ορισμού ανιδιοτελής .....
Η έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης, όπως εγώ την καταλαβάινω, είναι αυτή του να δίνεις αγάπη χωρίς να περιμένεις καμία ανταπόδοση ....
Ναι ... σίγουρα όταν αγαπάς κάποιον, απλά τον αγαπάς, δεν περιμένεις κάτι .... αλλά θα μέναμε με έναν/μια σύντροφο ο οποίος/η οποία δεν θα μας ανταπέδιδε την αγάπη .... εγώ νομίζω πάντως ότι δεν θα έμενα. Άλλωστε η αγάπη μεταξύ συντρόφων είναι συνυφασμένη με τον έρωτα, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Ο έρωτας όμως μόνο από ανιδιοτέλεια δεν χαρακτηρίζεται.
Με τα παιδιά μας όμως είναι λίγο διαφορετικά, ή πολύ διαφορετικά, δεν περιμένουμε να μας ανταποδώσουν τίποτα, μόνο θέλουμε να δίνουμε. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Ναι ... σίγουρα όταν αγαπάς κάποιον, απλά τον αγαπάς, δεν περιμένεις κάτι .... αλλά θα μέναμε με έναν/μια σύντροφο ο οποίος/η οποία δεν θα μας ανταπέδιδε την αγάπη .... εγώ νομίζω πάντως ότι δεν θα έμενα.

Oύτε εγώ θα έμενα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα έπαυα να τον αγαπάω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Oύτε εγώ θα έμενα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα έπαυα να τον αγαπάω

Το θέμα όμως δεν είναι αν θα έπαυες ή όχι να τον αγαπάς, αλλά το κατά πόσο η αγάπη είναι ή όχι ανιδιοτελής. Εν προκειμένω κατά πόσο ή όχι θα περίμενες ανταπόδοση αυτού που δίνεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Το θέμα όμως δεν είναι αν θα έπαυες ή όχι να τον αγαπάς, αλλά το κατά πόσο η αγάπη είναι ή όχι ανιδιοτελής. Εν προκειμένω κατά πόσο ή όχι θα περίμενες ανταπόδοση αυτού που δίνεις.

Είναι λεπτές οι γραμμές.
Όταν αγαπάς δεν περιμένεις να πάρεις πίσω. Δίνεις τον εαυτό σου χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Το αν κάποιοι αποδέκτες το εκμεταλλευτούν είναι γιατί ίσως εκείνοι δε σε αγάπησαν με τον τρόπο που το έκανες εσύ.
Αν με ρωτάς προσωπικά, σε ό,τι κάνω για τους ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά και είναι ελάχιστοι, δεν περιμένω να πάρω πίσω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όταν συμβαίνει δε με ευχαριστεί, αλλά δεν είναι αυτός ο αρχικός σκοπός μου.
Με καλύπτει και με το παραπάνω ο Chaos λίγα post πιο πάνω και έχω αναλύσει κι εγώ τη σκέψη μου κάποιες σελίδες παραπίσω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Oύτε εγώ θα έμενα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα έπαυα να τον αγαπάω

Ναι. Αλλα θα σημαινει οτι δεν αγαπουσες χωρις να περιμενεις (εστω υποσυνειδητα) και κατι να παρεις

Γενικα αυτο το "αγαπαω χωρις να περιμενω κατι να παρω" μη το λετε και τοσο ευκολα και μην ειστε και τοσο σιγουροι. Δεν μιλαμε να περιμενεις συνηδειτα κατι να παρεις, αλλά υποσυνειδητα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Klaus]

Κι εγώ έτσι νόμιζα αγαπητέ μου, ωστόσο από τη συζήτηση προέκυψαν πολύ διαφορετικές γνώμες, οι οποίες αξίζει και να προσεχθούν και να αναλυθούν περαιτέρω.

Κοίτα είναι φάση που δεν νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε.Δηλαδή δεν πιστεύω ότι υπάρχει μέτρο.Είναι σαν την εγκυμοσύνη.Δεν μπορεί να πει κάποια ότι είναι λίγο έγκυος,Η είναι ή δεν είναι...Αντίστοιχα η νοιάζεσαι φουλ η είσαι για την πάρτυ σου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Κοίτα είναι φάση που δεν νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε.Δηλαδή δεν πιστεύω ότι υπάρχει μέτρο.Είναι σαν την εγκυμοσύνη.Δεν μπορεί να πει κάποια ότι είναι λίγο έγκυος,Η είναι ή δεν είναι...Αντίστοιχα η νοιάζεσαι φουλ η είσαι για την πάρτυ σου!

Δεν είναι ακριβώς έτσι Μεταλάκι ... μπορεί απλά να νοιάζεσαι, το φουλ είναι πολύ σχετικό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Klaus]

Δεν είναι ακριβώς έτσι Μεταλάκι ... μπορεί απλά να νοιάζεσαι, το φουλ είναι πολύ σχετικό.

Ε τότε αγαπάω πολλές γυναίκες

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

Ο γονιός δεν απαιτεί να τον αγάπει το παιδί του πίσω, απλά το ελπίζει. Ο εραστής συνήθως "απαιτεί" να αγαπιέται με τον τρόπο που αγαπάει
Δεν θεωρώ ότι το να έχει προσδοκίες ένας γονιός για το παιδί του, να ελπίδες για το μέλλον του, να έχει αξιώσεις βάσει των δυνατοτήτων του, κάνει την αγάπη του μη ανιδιοτελή.
Κάνει απλά υψηλές τις απαιτήσεις του για το καλό του παιδιού του
Εγώ που θέλω το παιδί μου παράδειγμα να σπουδάσει, δεν το θέλω για να φανώ εγώ στις φιλενάδες μου ότι έχω μορφωμένο παιδί... γιατί εγώ το παιδί μου θα το αγαπάω ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ακόμα κι αν καταλήξει πρεζάκιας στη φυλακή

Το να μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι εκφάνσεις της προσωπικότητας του, για μένα, είναι ανιδιοτέλεια.

Απ την στιγμή που θα τον αγαπάω ΟΠΟΙΟΣ κι αν είναι, και θα τον αγαπάω, θεωρώ ότι τον αγαπώ ανιδιοτελώς
Απ την άλλη, τον άντρα μου δεν θα τον αγαπάω αν ξαφνικά γίνει πρεζόνι ή κλέφτης... το παιδί μου όμως... ναι

Νομίζω ότι είναι οφθαλμοφανής η διαφορά
Και είμαι σίγουρη ότι θα το αγαπάω ακόμα κι αν αυτό θα με μισεί (άλλωστε νομίζω ότι το 99% των εφήβων μισεί τους γονείς του )

Και θα το αγαπάω το παιδί μου όταν θα σκέφτεται να με βάλει σε γηροκομείο και δε θα ξέρει πως να μου το πει

Αυτό είναι ανιδιοτελής αγάπη για μένα
Ανιδιοτελής αγάπη είναι να γίνεσαι δότης καρδιάς στο παιδί σου ενώ είσαι εν ζωή
Και αυτό είναι κάτι που αυτή τη στιγμή που το γράφω, ξέρω, ότι θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Εγώ που θέλω το παιδί μου παράδειγμα να σπουδάσει, δεν το θέλω για να φανώ εγώ στις φιλενάδες μου ότι έχω μορφωμένο παιδί... γιατί εγώ το παιδί μου θα το αγαπάω ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ακόμα κι αν καταλήξει πρεζάκιας στη φυλακή

Εσυ. Γιαυτο ανεφερα καποια στιγμη "ο καλος γονιος"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.