Φιλοσοφία του Θανάτου...

[_daemon_]

Ο θάνατος της δικής μου.....φιλοσοφικής εκδοχής

Βασικά είναι η κοινή όλων μας μοίρα! Γεννιόμαστε για να....πεθάνουμε τελικά, άρα είμαστε νεκρογεννημένοι....η ζωή δεν είναι άλλο παρά η φυσική μας πορεία προς τον θάνατο!

Σίγουρα όμως δεν είναι αποδημία εις κύριον, αν και οι "σωτήρες" των ψυχών παίρνουν όρκο ότι γεννηθήκαμε για τον "προορισμό" και το ταξίδι δεν είναι παρά μια απλή "μετακίνηση", ενας πηγαιμός αλε ρετουρ, ένα κονβόι όπου σαν τα πρόβατα βαδίζουμε στην σφαγή για να "επιστρεψουμε" απαλλαγμένοι απο κοινωνικές καταθλίψεις, καθαροί κι έτοιμοι για την.... βασιλεια των ουρανων.

Για να σοβαρευτούμε όμως λιγάκι, ο θάνατος είναι απλά η (οριστική) καταστολή των ζωτικών λειτουργιών, άσχετα αν οι φιλοσοφικές τοποθετήσεις είναι ανάλογες των παγιωμένων ....
πολιτικών, θρησκευτικών και συντεχνιακών αντιλήψεων των εν δυνάμει "φιλοσόφων".
Όπως τελικά δεν γλύτωσε από τους επιστήμονες η αγάπη έτσι και ο θάνατος δεν "ξέφυγε"
απ αυτούς!

Εγώ προσωπικά ποτέ δεν φοβήθηκα τον θάνατο!!!!Αυτό που φοβάμαι όμως πολύ είναι μη χάσω την ζωή μου!

Σας ευχαριστώ....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Γυρω ομωs απο απο τα ατομα και τα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο τον πυρηνα τουs κινουνται και τα ελευθερα ηλεκτρονια. Αναμεσα στα ατομα και στα ελευθερα ηλεκτρονια ασκουνται ισεs και αντιρροπεs δυναμηs αυτο ομωs προκαλει απωλεια θερμικηs ενεργειαs που αυτο εχει ωs συνεπεια να προκαλει την φθορα στο σωμα μαs και κατα επεκταση τιs αρρωστιεs το γηραs και το θανατο.

Πρώτη φορά ακούω τέτοια εκδοχή και για να σου πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι ισχύει. Αφενός γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στα ηλεκτρόνια που ανήκουν σε κάποιο άτομο. Στο μοντέλο του Bohr, τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται κυκλικά γύρω από τον πυρήνα και σε ΚΣ έχουν τέτοιο αριθμό ώστε το συνολικό φορτίο του ατόμου να είναι ουδέτερο. Ακόμα και στο εξελιγμένο μοντέλο που δεχόμαστε σήμερα, με το "νέφος ηλεκτρονίων" δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός.

Ακόμα και να ίσχυε όμως κάτι τέτοιο, την φθορά στο σώμα μας δεν την προκαλεί καμία απώλεια ενέργειας, πόσο μάλλον σε ατομικό επίπεδο. Σα να λες δηλαδή ότι ακόμα και ένα αντικείμενο χωρίς ζωή, μια πέτρα ας πούμε, η οποία είναι και αυτή από άτομα, αρρωσταίνει γερνάει και πεθαίνει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΛΕΩΝΙΔΑΣ8732]

Ουδέν προς ημάς θάνατος ……
Δεν είναι τίποτα για εμάς ο θάνατος ,διότι όταν μεν εμείς υπάρχουμε ο θάνατος δεν παρευρίσκεται , όταν δε ο θάνατος έλθει εμείς δεν υπάρχουμε .
Επίκουρος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

προσωπικα δεν με απασχολει ιδιαιτερα το θεμα του θανατου....δεν ξερω αν θα μοιαζει με υπνο η οχι παντως σιγουρα δεν ειναι κατι ευχαριστο...για αυτο προσπαθω να περναω καλα οσο ειμαι υγιης...και δεν θελω να σκεφτομαι τι γινεται αμα πεθαινεις...πιθανοτατα τιποτα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

Ουδέν προς ημάς θάνατος ……
Δεν είναι τίποτα για εμάς ο θάνατος ,διότι όταν μεν εμείς υπάρχουμε ο θάνατος δεν παρευρίσκεται, όταν δε ο θάνατος έλθει εμείς δεν υπάρχουμε .
Επίκουρος

Συλλογισμός φαινομενικά ορθός, μα πολύ αδύναμος να καταλαγιάσει το φόβο μας για τον θάνατο.

Θα έλεγα πως ο...Woody Allen είναι πιο εύστοχος:
"Δε φοβάμαι να πεθάνω. Aπλώς δε θέλω να' μαι εκεί όταν γίνει"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[swamps]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[metalhead9121]

δεν μπορω να καταλαβω τον φοβο για τον θανατο,μπορει να ειναι η νοοτροπια μου γιατι ειμαι gothic,αλλα και αυτο ειναι η συνεχεια.οπως λενε αλλωστε το σωμα μας ειναι φυλακη που κραταει την ψυχη μας απο την ευτηχια....
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Κανείς δεν πιστεύει αληθινά στο δικό του θάνατο είπε ο κύριος Φρόυντ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΙΝΤΕΡΜΕΤΖΟ]

Ο θάνατος είναι πράγματι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι σε μια άλλη διάσταση, σε ένα άλλο πεδίο, όπου η ύλη, το σαρκίο είναι ένα ένδυμα περιττό. Η κατάσταση θάνατος αφορά αποκλειστικά και μόνο στην ύλη, στους φθαρτούς και ατελείς ανθρώπους, που αδιαφορούν με περίσσια αλαζονεία για το "είναι" τους. Τους ανθρώπους που προσκυνούν το χρήμα, ως απόλυτο και παντοδύναμο άρχοντα του σύμπαντος. Όταν όμως βιώνεις με ισορροπία την κάθε στιγμή της ζωής σου, όταν ζεις με ανοιχτά τα μάτια το κάθε τι, όταν αγαπάς και σέβεσαι τον συνάνθρωπο σου ως εαυτό, όταν αναγνωρίζεις ότι εντός σου υπάρχει θεία ουσία, τότε δεν κινδυνεύεις να περάσεις σε ανυπαρξία. Δεν κινδυνεύεις να πεθάνεις. Αντίθετα πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο στην τελειότητα και από τα σύμβολα και τις αντανακλάσεις αντικρίζεις τις Ιδέες.


Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η το πέρασμα από τη γη είναι μια εκπαιδευτική εκδρομή που καλείσαι να μάθεις, να εξεταστείς, να βιώσεις για να φύγεις από αυτή ελεύθερος και απαλλαγμένος από δεσμεύσεις και έξεις που σε κρατούν εγκλωβισμένο και δε σου επιτρέπουν να νιώσεις την απόλυτη ελευθερία και την απόλυτη αλήθεια. Είναι ένα δύσκολο πέρασμα από μια κατάσταση ασυνειδησίας σε μια κατάσταση συνείδησης και επίγνωσης. Είναι ένα ταξίδι που ο καθένας το πραγματοποιεί μόνος του. Κάποιες φορές όμως στο δρόμο μας έρχονται και άλλοι ταξιδιώτες, άλλοι μένουν λίγο, άλλοι πολύ, όλοι όμως ήρθαν γιατί εμείς τους ήλξαμε. Όμως πάντα στο τέρμα φτάνουμε μόνοι μας.

Η ζωή είναι σαφώς γλυκιά και όμορφη με όλες τις δυσκολίες της και η γλύκα της αυτή είναι που δεν αφήνει τον άνθρωπο να δει με ψυχραιμία το μετά. Η αίσθηση της απώλειας δημιουργεί θλίψη και στενοχώρια όμως με το θάνατο είναι η στιγμή που θα πάρεις όλα όσα σου αναλογούν, ανάλογα με την πορεία μαθητείας σου στην ύλη. Και φυσικά δεν μιλώ για την κόλαση και την παράδεισο, εδώ είναι όλα αυτά. Αλλά μιλώ για την απελευθέρωση της ψυχής και του πνεύματος, όπου θα βρεθεί σε φωτεινά πεδία και θα είναι κοντά στην Απόλυτη Αλήθεια. Εξάλλου όπως είχα διαβάσει κάπου γύρω στα 15, η ζωή τελειώνει με ήττα και ο θάνατος αρχίζει με θα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

... Δεν ανακαλύφθηκε -ούτε αποκαλύφθηκε- ακόμη, κάποιος απέθαντος...

Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.

Κι όμως, διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω, θα έπρεπε να θεωρήσει, ότι πχ ο Πλωτίνος είναι "απέθαντος"!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

ο ποιος?? καλε ποιος ειναι ο Πλωτινος??

ελεος πρωινιατικα με τετοια θεματα... καλοκαιρι ειναι.... τον χειμωνα τα ξαναλεμε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

ο ποιος?? καλε ποιος ειναι ο Πλωτινος??

ελεος πρωινιατικα με τετοια θεματα... καλοκαιρι ειναι.... τον χειμωνα τα ξαναλεμε

Ένας κάποιος τύπος της αρχαιότητας, που μισούσε το σώμα του..και με τον οποίο φυσικά...δε συμφωνώ(φιλοσοφικά)...Συμφωνώ όμως μαζί σου, ότι το καλοκαίρι είναι... για τα σώματα (κι όχι το θάνατό τους)...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aggi92]

Δεν ξερω τιποτα σχετικα με τον θανατο...απλα οτι ποναει.Ισως υπαρχει ''μετα'' , ισως οχι.Ισως πεθαινει μονο η υλη.Ισως οχι.Ισως ξαναβρεθουμε,ισως οχι.Ισως ''μετα'' γινει δικαιη μοιρασια.Ισως οχι.Ισως εχει πολυχρωμους κηπους.Ισως ... οχι...

Ισως τον προσεχουν καλυτερα εκει...ελπιζω ναι...
Ο θανατος ειναι κατι απιστευτο και συγκλονιστικο.Κανεις μας δεν μπορει να συνειδητοποιησει το δραμα του ,αν δεν τον καλεσει το ιδιο να το γνωρισει.

Ενα ξερω.Σημασια εχει η ζωη.Δωσε τον καλυτερο σου εαυτο εδω.Αγαπησε.Φροντισε οσους αγαπας...γιατι μπορεις,και γιατι ενα ωραιο-η οχι και τοσο- πρωι θα κληθεις να δωσεις εξηγησεις και σε σενα...και δεν θα ναι τοσο ευκολο...τουλαχιστον οχι για την ψυχη σου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[SICX]

μεγαααλο θεμα!!! τα χουμε ξαναπει χιλιαδες φορες....μμ εχω μια αναρτηση στο μπλογκ μου ακριβως για αυτο το θεμα...παω να κανω κοπι πειστ. wait


απο https://justthinkofg.blogspot.com/2011/02/blog-post.html

Spoiler

Ναι, ναι, αυτη η αναρτηση ειναι μια απανηση στη δεσποινα, στο 2ο σχολιο στην αναρτηση "Το ονειρο μου και η αιωνιοτητα..." αυτου του μπλογκ, χμμ, χμμμ οκ, σας επιτρεπω κι εσας να τη διαβασετε axax ναι οκ εδω δεν κανουμε συζητησεις, ιδεες εκφραζουμε, ωστοσο ειναι οντως κατι που θα ηθελα να εκφρασω και παραλληλα ειναι και απαντηση στη δεσποινα..αφιερωμενη η αναρτηση λοιπον σε σενα δεσποινα και σε ευχαριστω για οσες συζητησεις μου εχεις χαρισει, εστω μεσω καλωδιων..

Ας δουμε το σχολιο: "Στο 'χω ξαναπεί νομιζω Γιώργο, μου φαίνεται περίεργο που έχεις καταφέρει, αν όντως συμβαίνει από τόσο μικρή ηλικία να συμφιλιωθείς με το θάνατο, εφόσον δεν έχεις κάνει πολλά στη ζωή σου όπως και οι περισσότεροι συνομίληκοί σου."

Ειχαμε μια μακραν συζητηση στο παρελθον οντως. παντως εδω δν θελω να καυχηθω για "συμφιλιωση με το θανατο", αλλα οντως ειναι μια σκεψη που θα ηθελα να μοιραστω, το πως βλεπω δλδ το θανατο, συγχωρεστε αν φανει καποια τετοια οψη στο υφος, αλαζονικη. Δν νομιζω καταρχας, πως ειμαι συμφιλιωμενος, οτι θεωριες κι αν αναπτυξω, ο θανατος ειναι θανατος και ειλικρινα δν εχω ιδεα πως θα το δω εκεινη τη στιγμη. παντως ειναι ενα συνολο σκεψεων που μου φανταζει αρκετα λογικο, αυτο που θα παρουσιασω τωρα δλδ. προτιμω να πω "εχω καποιες ιδεες για το θανατο που με κανουν, ειτε ισχυουν, ειτε οχι, να αισθανομαι ανετα με αυτον, οσο ειμαι ζωντανος τουλαχιστον (αχαχα)"..για να δουμε....

Ας σκεφτουμε λοιπον, πειτε μου δεν ειναι η μεγαλυτερη αφροσυνη, ελλειψη σοφιας, να μιλα κανεις για αυτα που δεν ξερει και να εχει σιγουρες αποψεις για αυτα? εχουμε γνωρισει το θανατο? εχουμε πεθανει? τι ξερουμε γιαυτον? εγω νομιζω πως για τον θανατο δεν εχουμε καμια γνωση και ειναι οτι πιο ηληθιο να τον θεωρουμε κατι κακο(ή καλο αντιστιχα), ετσι αμεσως, χωρις να ξερουμε. σιγουρα τον θεωρουμε κακο επειδη με αυτον αποχωρηστηκαμε αγαπημενους που πεθαναν, μα ας δουμε τον ιδιο το θανατο, την ιδια τη φυση του. ειναι κουτο να εκφερεις σιγουρη γνωμη για κατι που εχεις πληρη αγνοια! ας δουμε τωρα και τις περιφημες θεωριες: 1 ) ανυπαρξια 2 ) ολες οι ψυχες πανε καπου, μαζι (ειτε αυτο ειναι ο αδης, ειτε καποιος παραδεισος/κολαση κ.α) και 3 ) οι ψυχες ξαναμπαινον σε αλλο σωμα. για τη 1η δεν εχω πολλα να πω, θα ειναι μια μεγαααλη ξεκουραση, ετσι ειναι και στο κατω κατω ας μη βιαστουμε να θεωρησουμε την υπαρξη πιο ωφελιμη απο την ανυπαρξια. η 2η ειναι η αγαπημενη μου, καταρχην ηδη εχεις κατακησει την αθανασια (αχαχα...χιομορακι ) και θα εχεις απλετο χρονο να συζητησεις με τον αινσταιν, το σωκρατη, το νευτωνα, να δεις παλιους συγγενης κι αγαπημενα προσωπα. τωρα η 3η ειναι η πιο περιεργη, δεν ξερω, παντως εχω την εντυπωση πως αν ισχυει θα εχεις εμπειρια απο πολλες ζωες και ειναι κατα εναν τροπο ενα ειδος αθανασιας η μετενσαρκωση. τεσπα, δν μου φενεται λοιπον καποια θεωρια απο αυτες εντελως τραγικη, βεβαια ισως να μην ισχυει καμια. ο θανατος, λενε, ειναι καθρεπτης της ζωης, αν εχεις ζησει τη ζωη εντονα, την εχεις γεμισει κι εισαι γεματος αναμνησεις κι εμπειριες, ο θανατος δε σου μοιαζει σαν παρα μια ξεκουραση μετα απο μια γεματη και δραστηρια μερα. οσοι φοβουνται πολυ τον θανατο ειναι μαλλον επειδη φοβουνται πως περασε η ζωη και δεν εχουν ζησει, τους δωθηκε ο θυσαυρος και δεν τον χαρηκαν, κοιτουν πισω και βλεπουν κενο και το κενο δε γεμιζει, και τους τρομαζει, "οποιος δεν γνωριζει τη ζωη, πως να γνωρισει το θανατο??"..."το αγνωστο ειναι που μας τρομαζει στο θανατο και το σκοταδι, τιποτε περισσοτερο", λενε, και συμφωνω, αυτο μας τρομαζει, συμφιλιωθειτε με το αγνωστο, λες και η ζωη σας ειναι βεβαιη! στην αβεβαιοτητα ζουμε, παρτε το χαμπαρι! αν εχετε επιγνωση πως το αγνωστο ειναι μοναχα που προκαλει το φοβο και τιποτε δεν υπαρχει, οτι γινει θα γινει και δν θα παρχει αγνωστο τοτε, απλα τωρα ετσι μας μοιαζει, θα συμφιλιωθειτε αρκετα ευκολα. αλλωστε οταν υπαρχουμε εμεις δεν υπαρχει ο θανατος κι οταν υπαρχει αυτος δν υπαρχουμε εμεις...ειναι πολυ γρηγορο. οσο για την κολαση και τον παραδεισο, κολαση θα ειναι η δυστχια που θα νιωσουμε αν ερθει η ωρα κι εμεις συνηδειτοποιησουμε πως δεν αγαπησαμε, δν ζησαμε για καποιον, δν παλεψαμε για καποιους, δν αγωνιστηκαμε για μιαν ιδεα, τοτε που θα ζητουμε αγαπη κα θα ναι αργα...και παραδεισος θα ειναι να γευομαστε το γεγονος πως αγαπησαμε, πως ναι, γευτηκαμε και τωρα μες την αγαπη θα χασουμε το φως, με ηρεμια και γαληνη. υπαρχουν επιπλεον πολυ χειροτερα πραγματα απο τον θανατο, υπαρχουν πολλα που υποφερουν οι ζωντανοι χειροτερα απο τους πεθαμενους, μη λυπαστε αυτους που πεθαναν, να λυπαστε αυτοςυ που ζουν χωρις αγαπη....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Ένας κάποιος τύπος της αρχαιότητας, που μισούσε το σώμα του..και με τον οποίο φυσικά...δε συμφωνώ(φιλοσοφικά)...Συμφωνώ όμως μαζί σου, ότι το καλοκαίρι είναι... για τα σώματα (κι όχι το θάνατό τους)...

σωπάτε καλέ, τα σώματα ζωντανεύουν από το σφρίγος του χειμώνα, κρύο, καιρός για δύο και τα γνωστά. Πιο ξενερουά εποχή για έρωτα δεν υπάρχει.

Ωραίο θέμα, να επανέλθουμε κάποια στιγμή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nat_selection]

Χωρίς αυτόν η κατανόηση της ζωής θα ήταν ακατανόητη.
απόλυτος καθολικός και αναγκαίος όσο και η γέννηση.
μια υπόθεση οριστική και αμετάκλητη,
η πορεία μας σ αυτόν αναπόφευκτη.
κάτι,που θα συμβεί σε όλους μας κάποια στιγμή.

Τον έχουμε προσδέσει με το προσδόκιμο ζωής,έρχεται όμως
και νωρίτερα,και οι αντιδράσεις μας εδώ είναι ακραίες .
πως αντιδρούν οι ανθρωποι απέναντι στον θάνατο των ξένων
ή των δικών τους ανθρώπων?
πως αντιδρούν στην ιδέα του επικείμενου δικού τους θανάτου?
πως τον βλέπει ο υποφαινόμενος?..........
σαν ένα απλό βιολογικό συμβάν φορτισμένο συναισθήματα!
Καρδιά στοπ,αναπνοή στοπ,εγκεφαλικός θάνατος ο οποίος όταν επέρχεται,
δεν υπάρχει δυνατότητα αποκατάστασης της λειτουργίας του.
και αυτό ήταν!
έχουμε όλοι μας ένα κοινό δρομολόγιο,το δρομολόγιο σ αυτόν!
........Αχ!!!΄
σήμερα το πρωϊ έχω ραντεβού με το νέο μου έγγαμο αμόρε...... .....
……….έχω αργήσει.
Γιατί άραγε να πρέπει,να αποφύγω να κάνω πράγματα πού αντίκειται
στην ηθική των άλλων καί που πραγματικά θέλω να κανω?
ας τα κάνω σιωπηρώς,
είμαι ακόμα ζωντανός πόσο χαίρομαι!

Σημείωση:
Τα μηνύματα από 96 έως 109 προέρχονται από το συγχωνευμένο θέμα "Ο Θάνατος".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ελλόγιμος λαγός]

O θάνατος αναγκαίος όσο και η γέννηση
μια υπόθεση οριστική και αμετάκλητη

Πολύ ωραίο θέμα, ελπιδοφόρο, που θα λειτουργήσει σαν μια αλτερνατίβα για νεκρογεννημένους!

Άλλωστε τα φτερά μας βγαίνουνε την ώρα που πεθαίνουμε, στου κάτω κόσμου τα βαθιά τι να τα κάνεις τα φτερά;​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

, στου κάτω κόσμου τα βαθιά τι να τα κάνεις τα φτερά;[/CENTER]

Έχει ψηλό θόλο ο Άδης κατάλληλο για ελεύθερες πτήσεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε..
Δεν με τρομάζει ο δικός μου ο θάνατος.
Απλά είμαι τόσο εγωίστρια, που δεν μπορώ να δεχτώ το θάνατο των δικών μου.
Ή είμαι "λίγη" για να το διαχειριστώ.
Κι αυτό δεν αλλάζει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kit-kat]

θα συμφωνήσω ότι ουτε εμενα με τρομάζει ο θανατος.το μονο που με δυσαρεστεί ειναι αν δεν προλάβω να υλοποιήσω τους στόχους μου και τα ονειρά μου....τον θανατο των δικών μου ανθρωπων δεν μπορω να τον φανταστώ,δεν θα μπορεσω να το διαχειριστώ αλλά προφανώς ούτε αυτοί το δικό μου...όμως ο θανατος έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και δεν μπορείς δυστηχώς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.