Φοιτητική ζωή: με τους γονείς ή ανεξάρτητα;

[aporw]

Oπως και να το κανουμε δεν ειναι και το ιδιο..

Δαγκωτο αν σε παρνει οικονομικα μακρυα απο την πολη σου και προτεινω επαρχιακες πολεις..

Εγω τουλαχιστον εκει εβγαλα γουστα..

κι εγω ετσι πιστευω..οσο και ελευθερο να σε εχουν οι γονεις..αλλο να μενεις μονος/η σου..να κανεις οτι θελεις οπως το θελεις οταν το θελεις!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pote ksana]

σημειωτεον οτι χρειαζομαι 1,5 για να παω στη σχολη μου και 2 συγκοινωνιες..μετρο και λεωφορειο..

Και νόμιζα οτι δεν υπάρχει χειρότερη πρίπτωση απ'την δική μου..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Ανήκω σε αυτούς που σπουδάζουν πολύ μακριά από το πατρικό τους, σε αυτούς που για να βρουν φαγάκι της μανούλας πρέπει να διασχίσουν 500χλμ.
Το ότι οι γονείς μου ζουν τόσο μακρυά, τους κάνει να με επισκέπτονται 1-2 φορές το χρόνο. Τουτέστιν αν περιμένω τη μάνα μου να πλύνει, θα έχω σκουληκιάσει

Οι σπουδές σε άλλη πόλη είναι μια καλή αφορμή να κόψεις τον ομφάλιο λώρο, ίσως πιο νωρίς βέβαια απ΄ όταν το έχεις πραγματικά ανάγκη, αλλά σου προσφέρεται η δυνατότητα να πατήσεις στα πόδια σου, να αναλάβεις σοβαρότερες ευθύνες, να προστατεύεις τον εαυτό σου και να μάθεις να τον συντηρείς.
Προσωπικά έχω παρατηρήσει δύο κατηγορίες ανθρώπων που από τα 18 τους ζουν μόνοι τους. Εκείνους που ωρίμασαν γρηγορότερα κι εκείνους που έχασαν το μέτρο της πλήρους ανεξαρτησίας και ζουν σε βάρος όχι μόνο των γονιών τους, αλλά και των ίδιων, αγνοώντας οποιαδήποτε ευθύνη και ζώντας στην κοσμάρα τους


Δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο "ελεύθερος" για να χαρακτηρίσω την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, γιατί δεν ήμουν σκλαβωμένη όσο έμενα με τους γονείς μου, ούτε θα ήμουν αν σπούδαζα στην πόλη μου.
Όλα είναι σχετικά, αν διαβάσετε το παρακάτω παράδειγμα
Ο παρακάτω διάλογος διαδραματίστηκε μπροστά μου και είχα 2 χρόνια που έμενα μόνη μου:

Φίλος του πατέρα μου - πατέρας μου.
-"Την ελέγχεις την Ηρώ;"
-"Τι να ελέγξω;"
-"Εγώ στη δικιά μου της κάνω απροειδοποίητες επισκέψεις, μην μου πεις ότι δεν το χεις κάνει; Και ο τάδε το κάνει που και που. Μην την αφήνεις έτσι"
-"Άσε μας ρε Τ. .. να μου ανοίξει την πόρτα κανας μαντραχαλάς και να με κουβαλάτε απ΄την Αθήνα ανάσκελα, άσε μας καλύτερα!"



Θέλω να πω λοιπόν, πως αν οι γονείς είναι από τη φύση τους καταπιεστικοί, αν δεν αλλάξεις χώρα δε γλιτώνεις. Το θέμα είναι να υπάρχουν όρια και σεβασμός στην προσωπική ζωή του άλλου, είτε μένεις μαζί τους είτε χώρια.

Η επιστροφή στο πατρικό μετά είναι δύσκολη, γιατί, δυστυχώς, για τους γονείς έχεις μείνει στην ηλικία που ήσουν όταν έφυγες για να σπουδάσεις ενώ τουλάχιστον όταν σε βλέπουν καθημερινά συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνεις.

Αν το δεις από την άλλη, η μη επιστροφή στο πατρικό είναι πιο εύκολη.
Δηλαδή αν εσύ στα 25 σου, πεις στους γονείς σου ότι θα μείνεις με ένα φίλο σου ή μόνος σου στην Αθήνα όπου και θα εργαστείς, είναι πολύ πιο εύκολο να το δεχτούν ή ακόμα και δεδομένο ότι θα το κάνεις.
Κάποιος που στα 25 του θα πάρει την απόφαση, να μετακομίσει κάπου μόνος του, ενώ έμενε με τους γονείς του, νομίζω ότι θα χρειαστεί πολύ κόπο, για να το πετύχει και τους ανάλογους γονείς
Τυχαίο είναι ότι υπάρχουν άτομα που στα 30 τους εξακολουθούν να μένουν στην οικογενειακή φωλιά;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[edweimaste]

μονη μονη και παλι μονη .... το ξερω ισως να προκαλει ανασφαλεια..... αλλα κανεις οντως οτι θες και οποτε γουσταρεις....αυτο ειναι το παν!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

...Αυτοί οι άνθρωποι που το καταφέρνουν γίνονται πιο ανεξάρτητοι, πιο σίγουροι για τον εαυτό τους, και παράλληλα έχουν μια υπέροχη φοιτητική ζωή.

...δηλ., εμείς που δεν φοιτούμε σε άλλη πόλη μακρυά από τους γονείς μας, δεν θα γίνουμε/ γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι και πιο σίγουροι για τον εαυτό μας; προσωπικά, η φοιτητική ζωή μου είναι τέλεια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Speedy]

...δηλ., εμείς που δεν φοιτούμε σε άλλη πόλη μακρυά από τους γονείς μας, δεν θα γίνουμε/ γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι και πιο σίγουροι για τον εαυτό μας; προσωπικά, η φοιτητική ζωή μου είναι τέλεια...

Άλλο θέμα αν είναι τέλεια και άλλο αν γίνεσαι περισσότερο ανεξάρτητος όταν σπουδάζεις μακρυά απο συγγενής.. Και ΝΑΙ είναι νόμος ότι όταν σπουδάζεις μακρυά ανεξαρτητοποιείσαι και μαθαίνεις την πραγματική ζωή.. Αυτό δν έχει να κάνει με το αν είσαι φοιτητής η όχι. Έχει να κάνει με το ότι μένεις μόνος σου και καλείσαι να ανταπεξέλθεις μόνος σου στις δυσκολίες. Προσωπικά σπουδάζω αρκετα μακρυά απο το σπίτι μου και σου μιλάω με κάθε ειλικρίνια ότι τη ζωή ουσιαστικά τη γνώρισα αφότου έφυγα απο το σπίτι μου, όπως και όλοι φυσικά... Σκληραγωγήθηκα και έμαθα να επιβιώνω μακρυά απο τη φωλιά μου και πολλές φορές είχα προβλήματα που αν ήμουν σπίτι μου δν θα υπήρχαν και ποτέ δεν τα γνώριζαν οι γονείς μου για λόγους πολλούς και διάφορους... Κυριώς γτ εγώ δν το επέτρεπα αυτό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JennyV]

εγώ φοιτώ στην πόλη που ζω τα τελευταία 19 μου χρόνια αλλά η κατάστασή μου είναι λίγο περίεργη.. πριν 4 χρόνια αγοράσαμε ένα σπίτι έκτος ηρακλείου,15-25 λεπτά μακριά,-ανάλογα ώρα και κίνηση-οι γονείς μου καθημερινές μένουν μαζί μου στο παλιό μας σπίτι στο κέντρο του Ηρακλείου διότι ο αδερφός μου πάει γυμνάσιο, και η μαμά μου έχει να πιάσει τιμόνι κάτι χροοοονια( αν και αλλάζει αυτό τελευταία..) έτσι ποιο πολύ τις καθημερινές είναι μαζί μου( αλλά φεύγουν καμία φορά) και σχεδόν κάθε Παρασκευή Σάββατο είμαι μονή μιας και φεύγουν ( Κυριακή πηγαίνω και εγώ στο άλλο σπίτι και περνάμε οικογενειακά με φίλου, παρέες)
Γενικά δεν τα έχω όλα έτοιμα.. τα ρούχα ναι.. αλλά στις δουλειές από καθάρισμα ως λογαριασμούς είναι μισά-μισά... βέβαια δεν είναι όπως αν ήμουν μόνη που θα έτρεχα για όλα 'εγώ ακόμα και ένα κρυολόγημα..
Βέβαια δεν είμαι εντελώς ελεύθερη..και κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα κάνω άνετα όπως άλλοι συμφοιτητές μου , αλλά δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα διότι έχω άλλα πλεονεκτήματα..Πήρα αμάξι ώστε να μπορώ να μετακινούμαι και να πηγαίνω να μένω και να κάνω αυτά που θέλω μόνη μου.. γενικά σιγά σιγά έχω όλο και ποιο πολλές ευθύνες και για να είμαι ειλικρινής για τον δικό μου χαρακτήρα καλύτερα είναι έτσι.. Πάντα σκέφτομαι και έχω την επιθυμία του να μείνω εντελώς μόνη.. αλλά δεν θα ʽέλεγα πέρα από την ʽελεύθερη ζωήʼ ότι η καθημερινότητά μου έχει και μεγάλες αποκλείσεις από αυτό… βέβαια συμφωνώ με τις απόψεις σας ότι καταλαβαίνεις την πραγματική ζωή, γίνεσαι πραγματικά ανεξάρτητος.. απλά εγώ νοιώθω σαν να μπαίνω σταδιακά σε αυτό το στάδιο….

Π[FONT=&quot]άντως[/FONT] [FONT=&quot]δεν[/FONT] [FONT=&quot]ήθελα[/FONT] [FONT=&quot]Αθήνα[/FONT] [FONT=&quot]η[/FONT] [FONT=&quot]Θεσσ[/FONT] [FONT=&quot]τόσο[/FONT]..[FONT=&quot]η[/FONT] [FONT=&quot]σχολή[/FONT] [FONT=&quot]μου[/FONT] [FONT=&quot]νομίζω[/FONT] [FONT=&quot]είναι[/FONT] [FONT=&quot]α[/FONT]π[FONT=&quot]ό[/FONT] [FONT=&quot]τις[/FONT] [FONT=&quot]καλύτερες[/FONT] [FONT=&quot]στο[/FONT] [FONT=&quot]είδος[/FONT] [FONT=&quot]της[/FONT] [FONT=&quot]και[/FONT] [FONT=&quot]όσο[/FONT] [FONT=&quot]για[/FONT] [FONT=&quot]τα[/FONT] π[FONT=&quot]ολιτιστικά- καλλιτεχνικά γεγονότα τα απολαμβάνω άμα είναι με καμια μικρή εκδρομούλα.. ακόμα δεν έχει τύχει αλλά γίνεται και αυτο[/FONT][FONT=&quot][/FONT]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ellaki]

Το θέμα επανέρχεται δριμύτερο!

Για να μοιραστούν εμπειρίες οι βετεράνοι και να επιλέξουν σοφά οι νεώτεροι...

μα η επιλογή δεν εξαρτάται από μας! εγω μένω με τον αδερφό μου επειδή σπουδάζουμε στην ίδια πόλη, αλλά τα κάνουμε ΟΛΑ μόνοι μας (ή καλύτερα δεν κάνουμε τίποτα, δε θυμάμαι από πότε έχει να σκουπιστεί αυτό το βρωμόσπιτο ή να μπει φαγητό στο μάτι) γιατί πολύ απλά η μάνα μας αρνείται κατηγορηματικά να στέλνει ταπεράκια ή να έρχεται στις εξεταστικές να μας πλένει και να μας μαγειρεύει...........γκκκκκκρρρρρρρρρρρρρρρρρ ...........ζηλεύω, θέλω κι εγώ ταπεράκια γαμώτο....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[eleni999]

Εγω φετος περασα στην Ροδο και ειμαι μονη μου ειναι κατι που παντα ηθελα !!!!Πιστευω οτι μαθαινεις να πολλα πραγματα σε ολα τα θεματα και αντιμετωπιζεις τους φοβους σου οσο χαζοι και αν ειναι .Την πρωτη βδομαδα που εφυγε η μαμα μου εγινε διακοπη ρευματος ,εχω απαισια σχεση με το σκοταδι,δεν μπωρουσα ουτε ηθελα να παρω τηλεφωνο τους γονεις μου να κλαφτω ετσι το αντιμετωπισα.....Μπορει να γκρινιαζω οταν κανω δουλειες ,οταν ξεμενω απο λεφτα .Αλλα δεν θα αλλαζα με τιποτα την αισθηση του ανοιγεις την πορτα και νιωθεις σαν το σπιτι σου "σπιτι μου σπιτακι μου" μονη και ησυχη.Δεν νομιζω οτι τελειωνοντας τις σπουδες θα ξαναγυρισα στους γονεις μου ....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nickname]

Φοιτητής: Μόνος vs με Γονείς

​

Τι μου 'ρθε στο μυαλό..........Νο.7


Υπάρχουν πολλοί φοιτητές που θα ήθελαν να έμεναν στο δικό τους σπίτι. Υπάρχουν και άλλοι που "ζηλεύουν" αυτούς που μένουν μαζί με τους γονείς τους. Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο καταστάσεις έχουν και καλά και κακά:

Φοιτητής Μόνος:

Συν: Όταν ένας φοιτητής μένει μόνος του σε δικό του σπίτι είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Δεν έχει κάποιον να τον επιβλέπει, ενώ μπορεί να κάνει πάρτι ή να φέρνει στο σπίτι όποιον θέλει-τς τς τς πού πήγε το παμπόνηρο μυαλό σας πάλι; Επίσης όταν μένεις μόνος σου μαθαίνεις να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες.

Πλην: Το "μένω μόνος" για ένα φοιτητή σημαίνει ότι μένει στις εστίες ή αν νοικιάζει, νοικιάζει μια (παλιά συνήθως) τρύπα. Επιπλέον σημαίνει ότι βρίσκετα μακριά και από το σπιτικό φαγητό. Εντάξει, μπορεί να τρως στη λέσχη ή να έχεις κάτι στην κατάψυξη ή να μαγειρεύεις μόνος σου (ααααααν ξέρεις κάτι εκτός από αυγά και ρύζι), αλλά πώς να το κάνουμε, το σπιτικό φαγητό είναι αναντικατάστατο... Ακόμη, όταν είσαι μόνος σου έχεις συνήθως και περισσότερες ευθύνες, αφού πλέον διαχειρίζεσαι ένα μικρό "νοικοκυριό". Πρέπει να κανονίζεις τα έξοδά σου, τα ψώνια σου (μη το γελάτε, ξέρετε τι ταλαιπωρία είναι να είσαι εξαντλημένος και να πρέπει να πας να ανεφοδιαστείς από το super market. Για να μη μιλήσω για τις δουλειές του σπιτιού. Αφού φας πρέπει να πλένεις τα πιάτα, αλλιώς ο νεροχύτης γεμίζει τόσο πολύ που δεν μπορείς ούτε να πιεις νερό. Πρέπει επίσης να σκουπίζεις και να σφουγγαρίζεις και να ξεσκονίζεις και να συμμαζεύεις, γιατί αν παρατήσεις ένα πράγμα στη μέση του δωματίου, εκεί θα μείνει... Έχω ακούσει επίσης ως αρνητικό και τη μοναξιά-βέβαια σε 2 ημέρες το πολύ έχει αρχίσει να σ' αρέσει κιόλας...

Φοιτητής με γονείς

Συν: Όλα τα πλην του "φοιτητής μόνος". Είσαι απαλλαγμένος από τα "βάρη" του σπιτιού, δεν έχεις να σκουπίσεις, να πλένεις τα πιάτα, να καθαρίσεις (μιλάω μόνο για εμάς τους αχρείους που ούτε ένα πιάτο δεν σηκώνουμε το χέρι μας να πλύνουμε τς τς τς) και όμως, ω του θαύματος, το σπίτι είναι καθαρό. Και τι σπίτι! Καλά ας μην κάνουμε έτσι, αλλά σίγουρα θα είναι μεγαλύτερο από την γκαρσονιέρα που νοικιάζει ο άλλος! Επιπλέον, έχεις κάθε μέρα ζεστό σπιτικό φαγάκι να σε περιμένει. Γι' αυτό μη λέτε στα παιδιά που μένουν μόνα τους ότι έχετε το ένα ή το άλλο φαγητό στο σπίτι όταν εκείνα θα πάνε να φάνε κοτόπουλο με λάχανο (πάλι!) στη λέσχη!!!

Πλην: Όταν μένεις με τους γονείς σου, είναι λογικό αν "επιβλέπεσαι" όλη μέρα. Δεν το λέω αρνητικά, αλλά εντάξει, δεν μπορείς και στα καλά καθούμενα να οργανώνεις "φοιτητικές βραδιές"! Σίγουρα μπορείς να έχεις το δικό σου χώρο, αλλά μάλλον δε θα έχεις να την ελευθερία ενός μόνου φοιτητή (έτσι για να μάθεις)

Όπως και να 'χει, η φοιτητική ζωή είναι συ-ναρ-πα-στι-κή. Οπότε ας την χαρούμε γιατί δεν θα υπάρξει άλλη! (Και πάλι εδώ έχουμε ως εξαίρεση του παμπολλυετείς φοιτητές)...


>Nickname<

από το blog: https://tiexwstomualomou.blogspot.com/

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angie_Ann]

Φυσικά και για πιο τρέλα και κορδέλα είναι ωραιότερο να μένεις μόνος.
Για 1 και μόνο λόγο, Μπορείς να φέρεις όποιον θέλεις στο σπίτι σου είτε γκόμενο (πολύ σημαντικό αυτό), είτε φίλο, είτε να φιλοξενήσεις κάποιον είτε να κάνεις ένα πάρτυ κλπ κλπ.

Από εκεί και πέρα το πως θα μας φέρονται οι γονείς μας είναι απόλυτα δική μας ευθύνη. Εμείς τους 'φτιάχνουμε' Όταν είναι καταπιεστικοί και συνεχίζεις να τους ακούς τότε τα ήθελες και τα παθες. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καταπιεστικός γονιός αλλά παιδί που δέχεται να είναι καταπιεσμένο. Πιστέψτε με δεν τα λέω αυτά εκ του ασφαλούς. Είχα εξαιρετικά καταπιεστικούς γονείς οι οποίοι μάλιστα για να με ελέγξουν κατέφευγαν στο να μου κόβουν εντελώς το χαρτζιλίκι αν δεν έκανα ότι γούσταραν. Γι' αυτό και γω πήγα και έπιασα μια δουλειά και ησύχασα. Και όταν αποκτήσεις μια σχετική οικονομική ανεξαρτησία τότε είναι που δεν μπορούν να σε ελέγξουν για τίποτε.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο πρώτο έτος μου στο πανεπιστήμιο να τους απεχθάνομαι μέχρι αηδίας και να θέλω να μείνω μόνη μου σαν τρελή. Βέβαια τώρα που μένω μόνη μου εδώ και λίγο καιρό κατάλαβα την αξία της μάνας μου μιας και τα τελευταία 3 χρόνια δεν είχα το σηκώσει το χεράκι μου ούτε πιάτο να πλύνω. Ενώ τώρα πρέπει όχι μόνο να πλένω αλλά να και να καθαρίζω και να ασχοληθώ με την υψηλή τέχνη της μαγειρικής...

Όπως και να χει, μπορείς να μείνεις με τους γονείς σου και να έχεις υπέρτατα φοιτητικά χρόνια. Φυσικά το να μένεις μόνος σου έχει άλλη γλύκα αλλά και τώρα που μένω μόνη μου τι κατάλαβα; Αυτή τη στιγμή δεν έχω ρούχο να βάλω γιατί βαριέμαι να βάλω ένα πλυντήριο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Καλά μην μας λές εσύ και άλλοι, ότι φοιτητής με τους γονείς είναι σκέτο δράμα, αδυναμία «ανεξαρτητοποίησης»..κτλ. Προσωπικά περνάω τέλεια, ας μένω στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μου, σαν φοιτητής. Δεν ξέρω αν διαφορετικά, θα μπορούσα να περάσω καλυτερότερα. Και τα γκομενικά, και τα party μας και τις «απροειδοποίητες» εξόδους μας για διασκέδαση με φίλους..κάνουμε.. και όλα τα κάνουμε. Μάλλον έχει διαμορφωθεί μια λάθος εικόνα προς τα έξω που τείνει να γίνει ο απαραβίαστος κανόνας..από κάποιους βουτυρομπεμπέδες φοιτητές και κάποιες βουτυρομπεμπέδισες φοιτήτριες που νομίζουν ότι θα «ενηλικιωθούν» ή θα «απογαλακτιστούν» μένοντας μόνοι. Επίσης δεν μου αρέσει το προφίλ του «στερημένου πάσης φύσεως» που περιμένει αμαν και πως, να γίνει φοιτητής για να «κάνει ό,τι θέλει»...αν και σχετικό είναι! Βέβαια, παρατηρώ αυτό το σύνδρομο να έχει έξαρση, ιδίως από πρώην χαμηλοβλεπούσες μαθήτριες και νυν πρωτο/δευτερο-ετείς φοιτήτριες που θέλουν διακαώς να μείνουν μόνες λες...και το σπίτι τους είναι οι φυλακές του Γκουαντάναμο ή νόμισαν ότι βγήκαν από το «αυγό». Δηλ., οι γονείς είναι εμπόδιο στην προσωπική ζωή των παιδιών; Έλεος. Δεν μπορώ να ακούω άλλο, ασύμμετρες π_π_ριές. Εμένα γιατί δεν με «εμπόδισαν»; ε;

Όσο υπάρχει η γονεϊκή προστασία αλλά και η οικονομική ενίσχυση, η «ανεξαρτησία» αυτή που θεωρούν ορισμένοι και ορισμένες είναι του πωπού. Ή έχεις ολική ανεξαρτησία ή άστο το παραμύθι...Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι. Η αλήθεια να λέγεται..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[black mamba]

Εγω ενα θα πω: Μη περνατε στις πολεις σαααααααααααας!!!!Φυγετε!Γιατι εγω για τους γονεις μου εμεινα στη πολη μου και το σκυλομετανιωνω.(ενατξη και οχι μονο)!!!Αν και δεν μου αρεσουν οι μετακινησεις, τα νοικιασματα, ξενοικιασματα κτλ. θα προτιμουσα να ειχα το χωρο μου και να μην χρειαζεται καθε φορα που γυρναω σπιτι απο βραδινη εξοδο να παταω στις μυτες των ποδιων.Γενικα περναω καλα στην πολη μου και μ'αρεσει και μου προσφερει πολλα,ουτε εχει αυτη τη κινηση και τη βουη της Αθηνας-η οποια προσφερει αλλα βεβαιως- αλλα να ειχα κ ενα δικο μου σπιτκι ωφουυυυ θα ημουν πολυ πολυ χαρουμενη!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Burp]

ανεξάρτητα ασυζητητί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lottie]

Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι σπουδάζω στην πόλη που μεγάλωσα, μένοντας στο ίδιο σπίτι με τους γονείς. Δε λέω ότι δεν πέρασα καλά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πολύ καλύτερα!! Με περισσότερη ανεξαρτησία και πιο υπεύθυνη-αναγκαστικά- στάση ζωής από εμένα και λιγότερη γκρίνια από τους γονείς. Ή ακόμα και αν γκρίνιαζαν όπως τώρα δε θα τους άκουγα 24/7
Βέβαια έχω και συμφοιτητές που καθόλου δεν τους ενοχλεί που μένουν ακόμα με τους γονείς τους και δε θα άλλαζαν με τίποτα αυτή την κατάσταση, τους αρέσει. Εμένα πάλι με τρώει. Θέλω να φύγω μακριάααααααα....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Μάλλον έχει διαμορφωθεί μια λάθος εικόνα προς τα έξω που τείνει να γίνει ο απαραβίαστος κανόνας..από κάποιους βουτυρομπεμπέδες φοιτητές και κάποιες βουτυρομπεμπέδισες φοιτήτριες που νομίζουν ότι θα «ενηλικιωθούν» ή θα «απογαλακτιστούν» μένοντας μόνοι.

Όσο υπάρχει η γονεϊκή προστασία αλλά και η οικονομική ενίσχυση, η «ανεξαρτησία» αυτή που θεωρούν ορισμένοι και ορισμένες είναι του πωπού. Ή έχεις ολική ανεξαρτησία ή άστο το παραμύθι...Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι. Η αλήθεια να λέγεται..

Δε νομίζω να είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που ως φοιτητές μετακόμισαν μονάχοι για πρώτη φορά και ΔΕ μνημονεύουν αυτό το γεγονός ως κομβικό σημείο στη ζωή τους. Κρίνω τούτη η μετάβαση εξαιρετικής σημασίας για την προσωπική εξέλιξη που αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να επιτευχθεί με ημίμετρα του τύπου π.χ. αναλαμβάνω περισσότερες ευθύνες συνεχίζοντας παράλληλα να ζω με τους γονείς. Κατευθείαν στα βαθιά λοιπόν, μία όμορφη ημέρα ανακαλύπτεις ότι οικιακή οικονομία δεν είναι μονάχα η ώρα του παιδιού στην πρώτη γυμνασίου και ότι ένα σπίτι δε γίνεται βιώσιμο ως δια μαγείας. Ανακαλύπτεις από πρώτο χέρι την αξία της αυτοπειθαρχίας και μαθαίνεις να επωμίζεσαι τις συνέπειες της μαλακισμένης αναβλητικότητάς σου, του παρορμητισμού σου και της κάθε σου ασυνέπειας. Αν πλημμυρίσεις είσαι εσύ που θα τρέξεις, αν αρρωστήσεις εσύ θα περιφέρεις το τομάρι σου και θα σκαρφίζεσαι γιατροσόφια και αν ξεμείνεις από λεφτά θα προσποιηθείς ότι έχεις ένα μάτσο πενηντάυερα κάτω από το στρώμα για να μη φέρεις τους γονείς σε δύσκολη θέση. Οκέηκ, μπορεί να μη βγάζεις δικά σου λεφτά (αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που εργάζονται έστω και σε ημιαπασχόληση) αλλά δεν μπορείς να απαξιώνεις τις αλλαγές που επιφέρει στους ανθρώπους η εμπειρία του να ζουν μόνοι.

Επίσης δεν μου αρέσει το προφίλ του «στερημένου πάσης φύσεως» που περιμένει αμαν και πως, να γίνει φοιτητής για να «κάνει ό,τι θέλει»...αν και σχετικό είναι! Βέβαια, παρατηρώ αυτό το σύνδρομο να έχει έξαρση, ιδίως από πρώην χαμηλοβλεπούσες μαθήτριες και νυν πρωτο/δευτερο-ετείς φοιτήτριες που θέλουν διακαώς να μείνουν μόνες λες...και το σπίτι τους είναι οι φυλακές του Γκουαντάναμο ή νόμισαν ότι βγήκαν από το «αυγό». Δηλ., οι γονείς είναι εμπόδιο στην προσωπική ζωή των παιδιών; Έλεος. Δεν μπορώ να ακούω άλλο, ασύμμετρες π_π_ριές. Εμένα γιατί δεν με «εμπόδισαν»; ε;

Ναι το κέρατό μου, ήταν παιδικό όνειρο. Όπως περίμενα πώς και πώς να έρθει η ώρα να μπορώ να ξενυχτάω το βράδυ, να μπαίνω σε κατάστημα παιχνιδιών και να ξέρω ότι μπορώ να αγοράσω τα πάντα, να οδηγήσω αυτοκίνητο, να ταξιδέψω με τρένο και να μη χρειάζεται πια να πηγαίνω στο τρισκατάρατο σχολείο έτσι περίμενα να μείνω μόνη μου, ολομόναχη σε σπίτι αληθινό και όχι από μαξιλάρια. Άλλος μπορεί να είχε άλλους λόγους, μπορεί να ήθελε να αναπνέει λεύτερα (η έννοια προσωπικός χώρος σου λέει κάτι; ) ή πραγματικά να ζήσει τη ζωή του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μεγάλα σπίτια ούτως ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος ο γκόμενος/γκόμενα να έρθει face to face με τη μάνα στο μπάνιο, κάποιων οι γονείς κάθονται 24/7 μέσα, κάποιοι έχουν μικρά αδέρφια ή κατάκοιτη γιαγιά και ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ δεν είναι όλοι οι γονείς του κόσμου εξίσου διαλλακτικοί με τους δικούς σου. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια λοιπόν και μην προβαίνεις σε αυθαίρετες και γεμάτες εμπάθεια γενικεύσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[black mamba]

Ναι το κέρατό μου, ήταν παιδικό όνειρο. Όπως περίμενα πώς και πώς να έρθει η ώρα να μπορώ να ξενυχτάω το βράδυ, να μπαίνω σε κατάστημα παιχνιδιών και να ξέρω ότι μπορώ να αγοράσω τα πάντα, να οδηγήσω αυτοκίνητο, να ταξιδέψω με τρένο και να μη χρειάζεται πια να πηγαίνω στο τρισκατάρατο σχολείο έτσι περίμενα να μείνω μόνη μου, ολομόναχη σε σπίτι αληθινό και όχι από μαξιλάρια. Άλλος μπορεί να είχε άλλους λόγους, μπορεί να ήθελε να αναπνέει λεύτερα (η έννοια προσωπικός χώρος σου λέει κάτι; ) ή πραγματικά να ζήσει τη ζωή του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μεγάλα σπίτια ούτως ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος ο γκόμενος/γκόμενα να έρθει face to face με τη μάνα στο μπάνιο, κάποιων οι γονείς κάθονται 24/7 μέσα, κάποιοι έχουν μικρά αδέρφια ή κατάκοιτη γιαγιά και ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ δεν είναι όλοι οι γονείς του κόσμου εξίσου διαλλακτικοί με τους δικούς σου. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια λοιπόν και μην προβαίνεις σε αυθαίρετες και γεμάτες εμπάθεια γενικεύσεις.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορέτικος και περνάει διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις στη ζωή του! Υπάρχουν άτομα που ζούν πολύ δύσκολα και το κρύβουν πολύ καλά και περιμένουν πως και πως να φύγουν απο ενα σπίτι που τους πιέζει και για αυτούς ναι αιναι φυλακή γιατι πολυ απλά έτσι το βλέπουν.Θεωρώ οτι είναι μεγάλο προσόν να ζείς μόνος μετά απο μια ηλικία και σχεδόν πάντα σε όλους τους πρωτοετής & δευτεροέτης είναι φυσικό να υπάρχει ανυπομονησία και χαρά που θα ζήσουν μόνοι και να κάνουν και διαφορες χαζομάρες που δεν μπορούσαν να κάνουν πριν και να κάνουν και σαν λυσσασμένοι που θα μείνουν μόνοι γιατί αυτό είναι κάτι που περνάει, δεν πιστεύω οτι εχουν μονίμως τη φάτσα του χαζοχαρούμενου που ξαφνικά ανεξαρτητοποιήθηκε.Μετα απο λιγο καιρο σταματούν να ζούν έστι και ερχεται μια ωρίμανση!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

δηλ., προσωπικά που ζω με τους γονείς μου, σαν φοιτητής, θα ωριμάσω λιγότερο;

....για ποια ωριμότητα μιλάτε, που σαν κοινωνία πάμε κατά διαόλου; ε;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Απλά ζώντας με τους γονείς δεν είσαι υπεύθυνος για το σπίτι...

Που σημαίνει ότι μπορεί θεωρητικά να ξέρεις πως καθαρίζεται το σπίτι, που πληρώνονται οι λογαριασμοί ή πως γεμίζει το ψυγείο
Αλλά ζώντας μόνο σου δεν γίνονται εξ ουρανού...και ειδικά επειδή σαν φοιτητής έχεις ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε μήνα (καλά και σαν μισθωτός ), πρέπει να τα διαχειριστείς και να κόψεις το λαιμό σου να τα βγάλεις πέρα!

Μπορεί, να σου φαίνονται, σιγά τα ωά αλλά δεν είναι...
Όταν με το καλό μείνεις μόνος σου θα καταλάβεις ακριβώς τι λέμε....
Γιατί κι εγώ σαν φοιτήτρια στο σπίτι μου σπούδασα και τώρα που μένω ολομόναχη σκέφτομαι τι βλακεία πήγα κι έκανα!
Πόσα μου στέρησα...και τα καλά και τα κακά...
Ειδικά όταν ζητάς εξηγήσεις από 500 διαφορετικούς άσχετους για να βρεις που στα κομμάτια έχουν κρύψει την ΔΕΗ και πρέπει να την πληρώσεις και δεν την βρίσκεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

δηλ., προσωπικά που ζω με τους γονείς μου, σαν φοιτητής, θα ωριμάσω λιγότερο;

....για ποια ωριμότητα μιλάτε, που σαν κοινωνία πάμε κατά διαόλου; ε;

Μου αρέσει να πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάμουν αποστάξεις και να αντλούν νόημα ουσιώδες για την προσωπική τους ανάπτυξη από το παραμικρό. Απλώς τούτη η μετάβαση παραείναι ριζοσπαστική για να την αγνοήσεις και θέλοντας και μη λιγάκι ή πολύ σε αλλάζει.

Τώρα το αν την κοινωνία την παίρνει ο δγιάολος και γιατί είναι άλλη ιστορία που δεν ταιριάζει εδώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.