Φοιτητική ζωή: με τους γονείς ή ανεξάρτητα;

[Iliaso]

Ένα θέμα που βασανίζει πολύ κοσμάκι.Εσείς τι πιστεύετε ότι είναι καλύτερο και γιατί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[self-instructive depressing]

Φοιτητής.Στο σπίτι ή μόνος;

στο σπίτι , αλλά με παρέα (πονηρό κλείσιμο ματιού)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Το θέμα επανέρχεται δριμύτερο!

Για να μοιραστούν εμπειρίες οι βετεράνοι και να επιλέξουν σοφά οι νεώτεροι...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

εχω περασει επαρχια και ζω μονη μου.

οσο και αν γκρινιαζω καμια φορα οτι θελω να γυρισω σπιτι μπλα μπλα δε θα αλλαζα με τιποτα την εμπειρια της φοιτητικης ζωης σε ξενη πολη. βεβαια σταθηκα τυχερη και ο κολλητος μου εκει ειναι και αυτος πειραιωτης και μας χωριζει 10 λεπτα αποσταση οποτε μπορω να πω οτι εχω παρεα ΚΑΙ εδω.
ειναι αλλη εμπειρια. αναλαμβανεις ευθυνες, μαθαινεις να διαχειριζεσαι τα χρηματα (εγω εχω ξεμεινει απειρες φορες στα μεσα του μηνα και παιρνω τη μαμα μο και ψευτοκλαιω για να μου βαλει και αλλα λεφτα).
δε ξερω νομιζω οτι η ενηλικιωση μου, μια χαρα συνεπεσε με τη μετακομιση μου στη Λαρισα.

αν γυριζα το χρονο πισω, δε θα αλλαζα την επιλογη μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Ήθελα πολύ να περάσω επαρχία και συγκεκριμένα Γιάννενα (αφενός έχω κόλλημα με το μέρος, αφετέρου η σχολή μου έχει μόνο Αθήνα και Γιάννενα). Παρόλα αυτά το άφησα στην τύχη, καθώς θεώρησα ''τσατσιά'' να βάλω 'α επιλογή Γιάννενα ενώ το σπίτι μου είναι Αθήνα. Ανώτερες δυνάμεις αποφάσισαν να περάσω στην πόλη μου.

Το γεγονός ότι πέρασα στην Αθήνα μου έδωσε αρκετές επιλογές που δεν θα είχα αν είχα περάσει σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, ακόμα και Θεσσαλονίκη. Πολλές πολιτιστικές επιλογές αρχικά. Θυμάμαι ως φοιτήτρια κι επομένως έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο πήγαινα συνέχεια θέατρο, σινεμά και σε πάρα πολλές συναυλίες! Αν ήμουν Γιάννενα θα είχα περιοριστεί, αν και είναι γεγονός πως πολλά συγκροτήματα τα προτιμούν για live εμφανίσεις. Νομίζω πως εν γένει επαρχία περιορίζεσαι πολιτισμικά εκτός κι αν είσαι μπουζουκόβιος, που, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλά σκυλάδικα αλλά και ρεμπετάδικα σε όλες τις επαρχιακές πόλεις.

Εκτός αυτού είχα την δυνατότητα να κάνω πολλά σεμινάρια κι εκπαιδεύσεις πάνω στο αντικείμενό μου. Όπως και να 'χει, η Ελλάδα είναι αρκετά αθηνοκεντρική χώρα, οπότε τα περισσότερα καλά εκπαιδευτικά γίνονται στην Αθήνα. Επίσης, έκανα διάφορα μαθήματα για την πάρτη μου, όπως ιταλικών, αραβικών και φωτογραφίας, χωρίς καμία τύψη καθώς οι γονείς μου δεν έδιναν δεκάρα για νοίκια ή δίδακτρα στο πανεπιστήμιο.

Παρόλα αυτά, αν με ρωτάγατε πια, 10 χρόνια μετά, αν θα ξαναέβαζα 'α επιλογή την Αθήνα στο μηχανογραφικό θα έλεγα ''Όχι''. Όχι, επειδή δεν θα έμενα τόσο πίσω αν άρχιζα λίγο αργότερα τα σεμινάρια. Όχι, επειδή γιορτές και διακοπές θα επέστρεφα στο πατρικό μου και θα μπορούσα να παρακολουθήσω όσες συναυλίες και παραστάσεις γούσταρα. Όχι, επειδή έχασα πολλά βήματα ανεξαρτητοποίησης όπως ανέφερε παραπάνω η love, που τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Όχι, επειδή δεν είχα την απόλυτη ελευθερία που έχεις όταν μένεις μόνος. Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν πολύ καλά, αλλά νομίζω αν ήμουν Γιάννενα θα ήταν υπέροχα. Κι αν είχα πάει Αγγλία even better, καθώς εκεί θα μπορούσα να βιώσω και το "μακριά από το σπίτι'' και τις ευθύνες και το ξεσάλωμα και να πάρω πολιτισμικά ερεθίσματα και πολύ δυνατότερο πτυχίο.

Το θετικό είναι ότι έκανα τουλάχιστον μάστερ στο εξωτερικό και κατάφερα να βιώσω, αν και ετεροχρονισμένα, μερικές από τις χαρές της πραγματικής φοιτητικής ζωής! Κρίμα που ήταν 1ετές, αλλά και πάλι, όσα αποκόμισα ήταν ανεκτίμητα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Eγώ ζω μια κατάσταση περίεργη. Όχι κάτι σταθερό δηλαδή. Αλλά τη ζω εδώ και χρόνια. Δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα,που ήρθε με τη φοιτητική ζωή. Μένω με την αδερφή μου. Αλλά μας επισκέπτονται συχνά (για διαστήματα μέχρι και ενός μήνα) οι γονείς μου και κυρίως η μητέρα μου.

Έχω συνηθίσει να έχω ευθύνες για το σπίτι. Να καθαρίζω, να τακτοποιώ, να μαγειρεύω, να πληρώνω κοινόχρηστα, να έχω συγκεκριμένα χρήματα. Να τα κάνω όλα αυτά και να απαιτώ και από την αδερφή μου να τα κάνει. Βέβαια, δεν ξέρω αν έχουμε καταφέρει να κρατάμε απόλυτα σωστά τις ισορροπίες, αλλά επιβιώνουμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Η αδερφή μου, επειδή δεν είναι η μητέρα μου και δεν έχει τους φόβους της μητέρας μου για μένα, με αφήνει ας πούμε ελεύθερη. Κρίνει ό,τι κάνω, αλλά δεν μου απαγορεύει πράγματα. Μπορώ να αργήσω, να κοιμηθώ αλλού, να αφήσω άπλυτα τα ρούχα μου. Είναι σαν να ζω μόνη. Αλλά δε ζω μόνη. Γιατί δεν μπορώ να ακούσω/παίξω μουσική δυνατά όταν την ενοχλεί, δεν μπορώ να την ξυπνήσω το βράδυ με φασαρία, δεν μπορώ να αδιαφορώ για όλα.

Και όταν έρχονται οι γονείς μου, οι συνθήκες αλλάζουν. Δεν μου απαγορεύουν να κάνω ό,τι θέλω, αλλά όταν αυτό είναι too much γι'αυτούς έχουμε προβλήματα. Οπότε, περιορίζονται κάπως οι κινήσεις μου.


Ήθελα πολύ να περάσω Αθήνα. Μ'αρέσει γιατί ποτέ δεν τελειώνουν τα μέρη. Κάθε μέρα ανακαλύπτεις καινούργιες εικόνες. Και έχει κίνηση, έχει πλατείες, συναυλίες, θέατρα. Επειδή έχω ζήσει (μικρότερη) στην επαρχία, γνωρίζω τα πλεονεκτήματα. Και είναι πολλά. Οι παρέες είναι πιο σταθερές, μικρές και ευέλικτες. Κάθε μέρα κάτι κάνεις. Και πιο συχνά γίνονται συναντήσεις στα σπίτια. Όπως και να'χει, αφού το θέμα εδώ δεν είναι αυτό, όπου κι αν μένεις έχει σημασία το αν μένεις μόνος. Χωρίς αυτό να είναι από μόνο του ικανό να σηματοδοτήσει ο,τιδήποτε. Για παράδειγμα ο αδερφός μου, χρόνια έμενε μόνος του, αλλά είναι πολύ ανώριμος στα θέματα του σπιτιού και πιο φλου σαν χαρακτήρας και δεν νομίζω ότι έμαθε και πολλά πράγματα. Άρα δεν έχει σημασία πού μένεις, ούτε μόνο το αν μένεις μόνος σου, αλλά και το κατά πόσο είσαι έτοιμος να δεχθείς να αλλάξεις, το πόσο θέλεις να εξελιχθείς. Με το ζόρι δε γίνεται τίποτα. Προς το παρόν, μένω Πειραιά. Αλλά θέλω του χρόνου να μετακομίσω downtown. Αν γίνει αυτό θα ζήσω και εντελώς μόνη μου. Και θα έχω ξεκάθαρη άποψη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aporw]

Εγω ειμαι απο Ροδο και ζω μονη μου Αθηνα..ηρθα πριν 4 χρονια για σπουδες και μενω ακομα εδω..και δεν εχω και σκοπο να γυρισω πισω! μου αρεσει που μενω μονη μου..δεν θα το αλλαζα με τιποτα αυτο! Οποτε ψηφιζω φοιτητικη ζωη + home alone!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Όταν δίναμε πανελλήνιες η καθηγήτριά μας στο φροντιστήριο - σοφή γυναίκα με όλη τη σημασία της λέξης - μας έλεγε "γράψτε στα μηχανογραφικά σας εκτός Αθηνών να ζήσετε τη φοιτητική ζωή". Δεν την ακούσαμε. Βάλαμε Αθήνα - δεν ξέρω γιατί, μάλλον για διευκόλυνση των γονιών μας. Πιστεύω οτι αν είχα περάσει εκτός Αθηνών, τα πράγματα στη ζωή μου θα ήταν διαφορετικά - ίσως κι εγώ θα ήμουν διαφορετικός άνθρωπος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aporw]

Όταν δίναμε πανελλήνιες η καθηγήτριά μας στο φροντιστήριο - σοφή γυναίκα με όλη τη σημασία της λέξης - μας έλεγε "γράψτε στα μηχανογραφικά σας εκτός Αθηνών να ζήσετε τη φοιτητική ζωή". Δεν την ακούσαμε. Βάλαμε Αθήνα - δεν ξέρω γιατί, μάλλον για διευκόλυνση των γονιών μας. Πιστεύω οτι αν είχα περάσει εκτός Αθηνών, τα πράγματα στη ζωή μου θα ήταν διαφορετικά - ίσως κι εγώ θα ήμουν διαφορετικός άνθρωπος.

εγω παντως εγω παρατηρησει οτι τα περισσοτερα παιδια απο Αθηνα δεν θελουν να φυγουν στην επαρχια..δεν ξερω γιατι..ισως να τους τρομαζει η ιδεα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

εγω παντως εγω παρατηρησει οτι τα περισσοτερα παιδια απο Αθηνα δεν θελουν να φυγουν στην επαρχια..δεν ξερω γιατι..ισως να τους τρομαζει η ιδεα..

Λογικό είναι να τρομάζεις στα 18 που δεν ξέρεις καλά καλά τι σου γίνεται, που αφήνεις τη "σιγουριά" του σχολείου, να πρέπει να πας σε άλλη πόλη με αγνώστους, μόνος σου. Για μένα όμως πρέπει να πέσεις στα βαθειά και να κολυμπήσεις. Αυτοί οι άνθρωποι που το καταφέρνουν γίνονται πιο ανεξάρτητοι, πιο σίγουροι για τον εαυτό τους, και παράλληλα έχουν μια υπέροχη φοιτητική ζωή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aporw]

Λογικό είναι να τρομάζεις στα 18 που δεν ξέρεις καλά καλά τι σου γίνεται, που αφήνεις τη "σιγουριά" του σχολείου, να πρέπει να πας σε άλλη πόλη με αγνώστους, μόνος σου. Για μένα όμως πρέπει να πέσεις στα βαθειά και να κολυμπήσεις. Αυτοί οι άνθρωποι που το καταφέρνουν γίνονται πιο ανεξάρτητοι, πιο σίγουροι για τον εαυτό τους, και παράλληλα έχουν μια υπέροχη φοιτητική ζωή.

μα ετσι ειναι και τα παιδια της επαρχιας που ερχονται πχ στην Αθηνα..κι ομως το κανουν πιο ευκολα απο τους Αθηναιους.. εκει που ηθελα να εστιασω ειναι οτι οι Αθηναιοι κυριως δυσκολα αφηνουν την Αθηνα και τα σπιτια τους..ισως να τρομαζουν στην ιδεα της επαρχιας..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pote ksana]

Καλά, δεν το συζητώ, αν υπάρχει οικονομική ευχέρεια οπωσδήποτε σπουδές σε άλλη πόλη! Από πείρας μου, μιας και σπουδάζω στην πόλη που γεννήθηκα κ μεγάλωσα, δεν ισχύει καθόλου αυτό το ''στο σπίτι με μεγαλύτερη ελευθερία''. Ελευθερία=ανεξαρτησία. Οι τυχερές οι συμφοιτήτριες μου είναι εξω πρωί-μεσημέρι-βράδυ, όσο θέλουν κι όπου θέλουν, δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό! Να βγαίνεις χωρίς να σε περιμένει ο πατέρας στην πόρτα μέχρι να γυρίσεις... τραγικό..
Το μόνο παρήγορο της υπόθεσης είναι οτι τουλάχιστον εμείς που μείναμε σπίτι, επειδή δεν πληρώνουμε νοίκι και φαγητό, αποκτήσαμε πιο γρήγορα αυτοκίνητο, έτσι ,για υποκατάστατο της πλήρους ανεξαρτησίας..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aporw]

Καλά, δεν το συζητώ, αν υπάρχει οικονομική ευχέρεια οπωσδήποτε σπουδές σε άλλη πόλη! Από πείρας μου, μιας και σπουδάζω στην πόλη που γεννήθηκα κ μεγάλωσα, δεν ισχύει καθόλου αυτό το ''στο σπίτι με μεγαλύτερη ελευθερία''. Ελευθερία=ανεξαρτησία. Οι τυχερές οι συμφοιτήτριες μου είναι εξω πρωί-μεσημέρι-βράδυ, όσο θέλουν κι όπου θέλουν, δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό! Να βγαίνεις χωρίς να σε περιμένει ο πατέρας στην πόρτα μέχρι να γυρίσεις... τραγικό..
Το μόνο παρήγορο της υπόθεσης είναι οτι τουλάχιστον εμείς που μείναμε σπίτι, επειδή δεν πληρώνουμε νοίκι και φαγητό, αποκτήσαμε πιο γρήγορα αυτοκίνητο, έτσι ,για υποκατάστατο της πλήρους ανεξαρτησίας..

γι αυτο εγω δεν εχω ουτε πατινι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ηθελα να περασω επαρχια και αναρωτιεμαι αν ειχα περασει, θα ειχα εξελιχθει το ιδιο? 1η επιλογη Αθηνα αλλα δε περιμενα να περασω. Οταν εμαθα απο τηλ τα αποτελεσματα -δε πηγαινα να δω(οταν οι αλλοι ειχαν αγχωθει, εγω κουλ), ημουν αδιαφορη κι απορροφημενη στη δουλεια κι εμεινα!
Ειδικα στη 1η επισκεψη στο Πανεπιστημιο, χαζευα το κτιριο το θηριο που τωρα μου φαινεται τοσο δα μικρο και οικειο...
Ημουν ελευθερη κι ανεξαρτητη απο νωρις, αλλα οχι οπως θα ειχα πιστευω σα φοιτητρια σε αλλη πολη. Διαφορετικη ελευθερια. Δοθηκαν πολλες ευκαιριες, οπως ταξιδια, σεμιναρια, διασκεδαση με απειρες επιλογες, αυτοκινητα (αφου στα 22 μου καταφερα ναγορασω εντελως μονη το αμαξι μου), δουλευα παραλληλα και μετα απο εμπειρια σε δουλειες διαφορες, σχετικα μικρη βρηκα εργασια πανω στο αντικειμενο μου και σπουδασα και σε δευτερη σχολη. Μερικα χρονια αργοτερα που θα χω κανει τον πληρη απολογισμο μου θα στα πω νομιζω καλυτερα!
Εφτασα σημερα να νιωθω τελειωμενη και ανεξαρτητη απο πολλα πραματα, πιο φιλοσοφημενη και σκεπτομενη παρατηρωντας τους γνωστους και φιλους που ηταν ή ειναι ακομα επαρχια.
Αν περνουσα εξω δε θα μπορουσα να ξαναγυρισω πισω σπιτι,ειναι δυσκολο.το παρατηρω σε οσους γυρνουν στα σπιτια τους και προσπαθουν να προσαρμοστουν. Λιγο Φρικη..

Τα τελευταια χρονια βεβαια ζω μονη σχεδον πανω απο τους μισους μηνες το χρονο και σα μοναχοπαιδι (ω καλομαθημενη - ειμαι λιγακι αλλα οχι οπως κατι αλλα που χω δει, αλλο θεμα προς συζητηση) οπως καταλαβαινεις ζω και μονη. Αναλαμβανω πλεον εξοδα σπιτιου με δικη μου πρωτοβουλια, βαζω μπουγαδες, μαγειρευω(οταν περιμενω παρεα), κανω γωνιες!!
Το κανω κυριως για μενα αλλα θελω να πιστευω πως κανω ευτυχισμενους και τους γονεις μου με το να προσπαθω καθε φορα να τα βγαζω περα μονη.

Η επαρχια ανεξαρτητοποιει τα παιδια αλλα και στις δυο περιπτωσεις ειναι στο παιδι αν ειναι ικανο να παρει τη ζωη στα χερια του. Η επαρχια και η ζωη εδω συμβαλλει αλλα δε διαμορφωνει προσωπικοτητες! Αλλοτε σε κανει χειροτερο, αλλοτε σε κανει καλυτερο, ειναι στο ατομο και στην οικογενεια!!

Ανώτερες δυνάμεις αποφάσισαν να περάσω στην πόλη μου.

Κι εγω το ιδιο λεω!!

Το γεγονός ότι πέρασα στην Αθήνα μου έδωσε αρκετές επιλογές που δεν θα είχα αν είχα περάσει σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, ακόμα και Θεσσαλονίκη. Πολλές πολιτιστικές επιλογές αρχικά.
Εκτός αυτού είχα την δυνατότητα να κάνω πολλά σεμινάρια κι εκπαιδεύσεις πάνω στο αντικείμενό μου. Όπως και να 'χει, η Ελλάδα είναι αρκετά αθηνοκεντρική χώρα, οπότε τα περισσότερα καλά εκπαιδευτικά γίνονται στην Αθήνα. Επίσης, έκανα διάφορα μαθήματα για την πάρτη μου, όπως ιταλικών, αραβικών και φωτογραφίας, χωρίς καμία τύψη καθώς οι γονείς μου δεν έδιναν δεκάρα για νοίκια ή δίδακτρα στο πανεπιστήμιο.

Για να μην τα λεω κι εγω, τα ιδια ισχυουν και για μενα εκτος των αραβικων και ιταλικων! + 1 λοιπον!

Παρόλα αυτά, αν με ρωτάγατε πια, 10 χρόνια μετά, αν θα ξαναέβαζα 'α επιλογή την Αθήνα στο μηχανογραφικό θα έλεγα ''Όχι''. Όχι, επειδή δεν θα έμενα τόσο πίσω αν άρχιζα λίγο αργότερα τα σεμινάρια. Όχι, επειδή γιορτές και διακοπές θα επέστρεφα στο πατρικό μου και θα μπορούσα να παρακολουθήσω όσες συναυλίες και παραστάσεις γούσταρα. Όχι, επειδή έχασα πολλά βήματα ανεξαρτητοποίησης όπως ανέφερε παραπάνω η love, που τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Όχι, επειδή δεν είχα την απόλυτη ελευθερία που έχεις όταν μένεις μόνος. Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν πολύ καλά, αλλά νομίζω αν ήμουν Γιάννενα θα ήταν υπέροχα. Κι αν είχα πάει Αγγλία even better, καθώς εκεί θα μπορούσα να βιώσω και το "μακριά από το σπίτι'' και τις ευθύνες και το ξεσάλωμα και να πάρω πολιτισμικά ερεθίσματα και πολύ δυνατότερο πτυχίο.

Με αφορμη αυτο, γιαυτο λεω - σε μερικα χρονια θα μπορω να πω περισσοτερα. Οσα λέω τα ζω σημερα και δεν εχω προλαβει να κανω περιληψη και σχολιασμο, να γινω παρατηρητρια της ζωης μου.

Τα ξαναλεμε λοιπον!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pote ksana]

γι αυτο εγω δεν εχω ουτε πατινι!

Σημειωτέον οτι η διαδρομή Πάτρα-Ρίο είναι 50 λεπτά με λεωφορείο,πρόσθεσε και την αναμονή στη στάση, σχεδόν μια ώρα φευγει για την μετακίνηση.. Μια ώρα πρίν, για να πάς Ρίο, και μία ώρα μετά για να γυρίσεις Πάτρα... Δεν μιλάμε τώρα για περιττή πολυτέλεια! Και ποδήλατο να μου έπαιρναν, θα έκανα τουμπεκί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aporw]

Σημειωτέον οτι η διαδρομή Πάτρα-Ρίο είναι 50 λεπτά με λεωφορείο,πρόσθεσε και την αναμονή στη στάση, σχεδόν μια ώρα φευγει για την μετακίνηση.. Μια ώρα πρίν, για να πάς Ρίο, και μία ώρα μετά για να γυρίσεις Πάτρα... Δεν μιλάμε τώρα για περιττή πολυτέλεια! Και ποδήλατο να μου έπαιρναν, θα έκανα τουμπεκί.

σημειωτεον οτι χρειαζομαι 1,5 για να παω στη σχολη μου και 2 συγκοινωνιες..μετρο και λεωφορειο..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bill]

εγω παντως εγω παρατηρησει οτι τα περισσοτερα παιδια απο Αθηνα δεν θελουν να φυγουν στην επαρχια..δεν ξερω γιατι..ισως να τους τρομαζει η ιδεα..

Δε νομίζω να είναι τόσο τρόμος στην ιδέα.
Στην Αθήνα τα έχουν όλα στα πόδια τους, ενώ στην επαρχία μπορεί να νομίζουν ότι θα βρίσκονται 10 χρόνια πίσω στον πολιτισμό.

Επειδή κι εγώ σπουδάζω σε άλλη πόλη, πλέον το θεωρώ καλύτερο για το παιδί να φεύγει από το σπίτι εφόσον υπάρχει η οικονομική δυνατότητα.
Μένοντας μόνος αρχίζεις να μπαίνεις στο κλίμα του πως είναι να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να πλένεις και βλέπεις σιγά σιγά το πως είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ενός σπιτιού.

Στο παραπάνω εξαιρούνται αυτοί που εκτός από αυτούς έχει περάσει και η μάνα τους μαζί.
Βλέπω άτομα που περιμένουν τη μάνα τους να έρθει να τους καθαρίσει το σπίτι και να τους πλύνει τα ρούχα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γνωστό μου που είχε πετάξει χάμω μερικές μπλούζες του, και του λέω εκεί θα τις αφήσεις; Και η απάντηση που πήρα ήταν ότι θα τις μαζέψει η μάνα του όταν έρθει.
Τώρα το ποιος φταίει γι αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο..

Η επιστροφή στο πατρικό μετά είναι δύσκολη, γιατί, δυστυχώς, για τους γονείς έχεις μείνει στην ηλικία που ήσουν όταν έφυγες για να σπουδάσεις ενώ τουλάχιστον όταν σε βλέπουν καθημερινά συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνεις.
Εδώ που σπουδάζω γυρνάω σπίτι ότι ώρα θέλω, ενώ στο πατρικό μου έτσι κι αργήσω το βράδυ θα με πάρουν τηλέφωνο να δουν αν θα αργήσω για να κοιμηθούν.Δεν το κάνουν τόσο για έλεγχο, αλλά από συνήθεια για να με ρωτήσουν αν έφαγα για να μου φτιάξουν τίποτα για όταν γυρίσω.Λες και άμα πεινάω δε θα φάω έξω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Noisette]

Αν ξέρεις να την απολαμβάνεις, τότε είτε με γονείς είσαι είτε χωρίς αυτούς...Θα περάσεις καλά!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aporw]

Δε νομίζω να είναι τόσο τρόμος στην ιδέα.
Στην Αθήνα τα έχουν όλα στα πόδια τους, ενώ στην επαρχία μπορεί να νομίζουν ότι θα βρίσκονται 10 χρόνια πίσω στον πολιτισμό.

Επειδή κι εγώ σπουδάζω σε άλλη πόλη, πλέον το θεωρώ καλύτερο για το παιδί να φεύγει από το σπίτι εφόσον υπάρχει η οικονομική δυνατότητα.
Μένοντας μόνος αρχίζεις να μπαίνεις στο κλίμα του πως είναι να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να πλένεις και βλέπεις σιγά σιγά το πως είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ενός σπιτιού.

Στο παραπάνω εξαιρούνται αυτοί που εκτός από αυτούς έχει περάσει και η μάνα τους μαζί.
Βλέπω άτομα που περιμένουν τη μάνα τους να έρθει να τους καθαρίσει το σπίτι και να τους πλύνει τα ρούχα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γνωστό μου που είχε πετάξει χάμω μερικές μπλούζες του, και του λέω εκεί θα τις αφήσεις; Και η απάντηση που πήρα ήταν ότι θα τις μαζέψει η μάνα του όταν έρθει.
Τώρα το ποιος φταίει γι αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο..

Η επιστροφή στο πατρικό μετά είναι δύσκολη, γιατί, δυστυχώς, για τους γονείς έχεις μείνει στην ηλικία που ήσουν όταν έφυγες για να σπουδάσεις ενώ τουλάχιστον όταν σε βλέπουν καθημερινά συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνεις.
Εδώ που σπουδάζω γυρνάω σπίτι ότι ώρα θέλω, ενώ στο πατρικό μου έτσι κι αργήσω το βράδυ θα με πάρουν τηλέφωνο να δουν αν θα αργήσω για να κοιμηθούν.Δεν το κάνουν τόσο για έλεγχο, αλλά από συνήθεια για να με ρωτήσουν αν έφαγα για να μου φτιάξουν τίποτα για όταν γυρίσω.Λες και άμα πεινάω δε θα φάω έξω.

αυτο το πραγμα δεν το καταλαβα ποτε.. και μενα η μαμα μου με ρωταει..μαγειρευεις? τρως?? οχι ρε μανα νυστικη μενω! δεν με βλεπεις?? εχω ρεψει!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Αν ξέρεις να την απολαμβάνεις, τότε είτε με γονείς είσαι είτε χωρίς αυτούς...Θα περάσεις καλά!

Oπως και να το κανουμε δεν ειναι και το ιδιο..

Δαγκωτο αν σε παρνει οικονομικα μακρυα απο την πολη σου και προτεινω επαρχιακες πολεις..

Εγω τουλαχιστον εκει εβγαλα γουστα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.