Aπώλεια - Πένθος

[Fernando_A]

Γαμώτο, δεν είχα νιώσει ποτέ τον θάνατο τόσο πολύ, τόσο στενάχωρα, τόσο καταθλιπτικά.. είναι από τα βράδια που δεν υπάρχουν πια άλλα δάκρυα, μόνο ένα τεράστιο κενό. Σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να είχα πάει στην κηδεία της, δεν έπρεπε να βλέπω να της πετάνε χώμα, αυτή η εικόνα με στοίχειωσε ανεπανόρθωτα.. δεν ξεπερνιέται

Φυσικά και καλά έκανες που πήγες στην κηδεία. Εφόσον ήταν σημαντικός άνθρωπος για εσένα, μην ξεχνάς οτι η κηδεία ουσιαστικά είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τον άνθρωπο που έχεις χάσει και τιμάς την μνήμη του.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 23 Φεβρουαρίου 2024

Θα δείς που κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις ένα πρωί, θα κάνεις ότι κάνεις μέσα στην ημέρα σου και κάποια στιγμή θα παρατηρήσεις ότι δεν το σκέφτηκες καν. Δεν σου λέω οτι θα το ξεχάσεις, απλά μετά απο ένα σημείο θα αρχίσεις να ηρεμείς.

 

[Scandal]

@Εριφύλη καταλαβαίνω το πένθος σου, έχεις τα συλλυπητήριά μου!

Δοκίμασε να διαβάσεις ένα βιβλίο που να πραγματεύεται το πένθος και το θάνατο.

Ο Χόρχε Μπουκάϊ έχει γράψει μια σειρά από 5 βιβλία (τα οποία διαβάζονται με τη σειρά κανονικά) και το 3ο του είναι αυτό:

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε περισσότερο , δεν είναι να αγαπάμε λιγότερο , αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ

www.politeianet.gr

"Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε "περισσότερο", δεν είναι να αγαπάμε "λιγότερο", αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ' αυτό που δεν υπάρχει πια. Να χαιρόμαστε τη στιγμή, όσο διαρκεί, και να προσπαθούμε να την κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη. Να ζούμε ρισκάροντας κάθε λεπτό της ζωής μας. Τέλος, να μη ζήσουμε αύριο με τη σκέψη στη σημερινή μέρα που ήταν τόσο ωραία, γιατί αύριο θα έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε ό,τι φέρει το αύριο. Και θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε κι αυτό εξίσου ωραίο." Η αυτονομία, ο έρωτας, ο πόνος, η ευτυχία και η -πνευματικότητα είναι οι πέντε δρόμοι τους οποίους χαράζει ο Μπουκάι στον χάρτη που οδηγεί στην ολοκλήρωση του ανθρώπου, στη συνειδητοποίηση του εαυτού του. Πέντε διαδρομές που θα πρέπει ο καθένας να διανύσει μέσα από προσωπικές εμπειρίες και με τον δικό του τρόπο. Ο δρόμος των δακρύων είναι, κατά τον Χόρχε Μπουκάι, "ο πιο σκληρός από τους δρόμους αυτούς". Είναι το μονοπάτι του πόνου, του πένθους και των απωλειών, μα ακόμη κι έτσι, είναι ένας δρόμος απολύτως απαραίτητος. Γιατί δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αν δεν αφήσουμε πίσω αυτό που δεν είναι πια εδώ μαζί μας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Επειδή έχω τα τρία πρώτα βιβλία και ανυπομονώ πολύ να φτάσω σε αυτό, να σου πω ότι είναι το πιο παχύ του βιβλίο.

 

[Εριφύλη]

@Εριφύλη καταλαβαίνω το πένθος σου, έχεις τα συλλυπητήριά μου!

Δοκίμασε να διαβάσεις ένα βιβλίο που να πραγματεύεται το πένθος και το θάνατο.

Ο Χόρχε Μπουκάϊ έχει γράψει μια σειρά από 5 βιβλία (τα οποία διαβάζονται με τη σειρά κανονικά) και το 3ο του είναι αυτό:

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε περισσότερο , δεν είναι να αγαπάμε λιγότερο , αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ

www.politeianet.gr

Επειδή έχω τα τρία πρώτα βιβλία και ανυπομονώ πολύ να φτάσω σε αυτό, να σου πω ότι είναι το πιο παχύ του βιβλίο.

Σ'ευχαριστώ πολύ. Θα το κοιτάξω

Σε μια ενδοσκόπηση μου, κατάλαβα ότι πονάω τόσο πολύ γιατί συνειδητοποίησα ότι μαζί της πέθανε και ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, όλη μου η παιδική ηλικία..

 

[amarelia]

μαζί της πέθανε και ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, όλη μου η παιδική ηλικία..

ή πως χάρη σε εκείνη είσαι ο άνθρωπος που είσαι σήμερα και θα τον κουβαλάς για την υπόλοιπη ζωή σου και μαζί με αυτό και ένα κομμάτι της που δεν θα πεθάνει ποτέ.

 

[Εριφύλη]

ή πως χάρη σε εκείνη είσαι ο άνθρωπος που είσαι σήμερα και θα τον κουβαλάς για την υπόλοιπη ζωή σου και μαζί με αυτό και ένα κομμάτι της που δεν θα πεθάνει ποτέ.

Ναι, αλλά τι σημασία έχει; Αφού για το υπόλοιπο της ζωής μου, όσο κι αν είναι αυτό, δεν θα την ξαναδώ ποτέ..

 

[glayki]

Σ'ευχαριστώ πολύ. Θα το κοιτάξω

Σε μια ενδοσκόπηση μου, κατάλαβα ότι πονάω τόσο πολύ γιατί συνειδητοποίησα ότι μαζί της πέθανε και ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, όλη μου η παιδική ηλικία..

Η αλλαγή φάσης από την παιδική/εφηβική ηλικία στην ενήλικη ζωή είναι ένα αναπόφευκτο βιολογικό στάδιο εξέλιξης. Ωστόσο, την παιδική ηλικία πάντα την κουβαλάμε μέσα μας . Τα βιωματα μας , ο συναισθηματικός μας κόσμος, οι ελλείψεις μας ως χαρακτήρες διαμορφώθηκαν κατά το προηγούμενο αυτό στάδιο και όλα αυτά θα πεθάνουν, όταν τελειώσει ο βίος μας. Αν τύχαμε ανθρώπους που μας διαμόρφωσαν θετικά , αυτό είναι ευλογία.

 

[Scandal]

Η αλλαγή φάσης από την παιδική/εφηβική ηλικία στην ενήλικη ζωή είναι ένα αναπόφευκτο βιολογικό στάδιο εξέλιξης. Ωστόσο, την παιδική ηλικία πάντα την κουβαλάμε μέσα μας . Τα βιωματα μας , ο συναισθηματικός μας κόσμος, οι ελλείψεις μας ως χαρακτήρες διαμορφώθηκαν κατά το προηγούμενο αυτό στάδιο και όλα αυτά θα πεθάνουν, όταν τελειώσει ο βίος μας. Αν τύχαμε ανθρώπους που μας διαμόρφωσαν θετικά , αυτό είναι ευλογία.

Ναι, πάντα κουβαλάμε μέσα μας όλες τις προηγούμενες εκδοχές μας.
Ως ενήλικες, η αυτοεξάρτηση (η μόνη έννοια που περιλαμβάνει την έννοια της "εξάρτησης" ως κάτι θετικό) που αναφέρει ο Μπουκάϊ είναι ο πλέον ενήλικος εαυτός μας να φροντίζει το παιδί που έχουμε μέσα μας.

 

[giannis13]

Από χθες με έχει πιάσει πάλι, πολύ δυνατή στενοχώρια και απέραντη θλίψη.. σε λίγες μέρες κλείνει τρεις μήνες που έφυγε και όσο περνάει ο καιρός τόσο τρελαίνομαι που δεν θα την ξαναδώ ποτέ!

Γαμώτο, δεν είχα νιώσει ποτέ τον θάνατο τόσο πολύ, τόσο στενάχωρα, τόσο καταθλιπτικά.. είναι από τα βράδια που δεν υπάρχουν πια άλλα δάκρυα, μόνο ένα τεράστιο κενό. Σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να είχα πάει στην κηδεία της, δεν έπρεπε να βλέπω να της πετάνε χώμα, αυτή η εικόνα με στοίχειωσε ανεπανόρθωτα.. δεν ξεπερνιέται

Θερμά συλλυπητήρια για την απώλεια, το έχω ζήσει και εγώ με την γιαγιά μου, που και εμένα κυριολεκτικά με μεγάλωσε. Ξεριζώθηκε ένα κομμάτι των αναμνήσεών μου όταν έφυγε. Δε θα με πιστέψεις καν τώρα και λογικό, αλλά λόγω προσωπικής εμπειρίας στο λέω, θα δεις οτι με κάποιο μαγικό και ανεξήγητο τρόπο, ο χρόνος θα σου απαλύνει τον πόνο και θα έρθει η μέρα που για πρώτη φορά δε θα το σκεφτείς καθόλου. Η στιγμή μιας καλής επίδοσης στη δουλειά, η αλλαγή της δουλειάς με μια καινούρια, η γνωριμία με κάποιο αγόρι/κορίτσι, ένα ταξίδι, έρχονται πάντα να απαλύνουν τον πόνο μιας φυσιολογικής βιολογικά απώλειας (δε λέω δηλαδή να χάσει κάποιος το παιδί του, που εκεί διαλύθηκαν τα πάντα), όπως είναι αυτή των γιαγιάδων μας .

Στην κηδεία εννοείται έκανες καλά και πήγες, προσωπικά το νιώθω καθήκον την παρουσία μας στην κηδεία αγαπημένων ανθρώπων και μέγιστη ασέβεια (βαριά λέξη το ξέρω) την απουσία!

 

[Εριφύλη]

έρχονται πάντα να απαλύνουν τον πόνο μιας φυσιολογικής βιολογικά απώλειας (δε λέω δηλαδή να χάσει κάποιος το παιδί του, που εκεί διαλύθηκαν τα πάντα), όπως είναι αυτή των γιαγιάδων μας .

Ναι μεν είναι αφύσικο να πεθαίνουν τα νέα παιδιά, αλλά και η απώλεια μιας γυναίκας που σε μεγάλωσε σαν παιδί σου, την θεωρώ εξίσου σπαρακτική.. παιδί δεν έχω βέβαια, αλλά πονάω πάρα πολύ για αυτό που βιώνω.. και το άσχημο είναι ότι πέθανε στα χέρια μου και αυτό δεν ξεπερνιέται

 

[glayki]

«Κενό» -Το καθηλωτικό γλυπτό που έφτιαξε ένας γονιός για να εκφράσει την οδύνη στο χαμό του παιδιού του