Kαταπιεστικοί γονείς

[BLUE SEA]

Την τελευταία εβδομάδα περνάω πολύ δύσκολα, διότι πριν έξι περίπου μήνες πέθανε ο πατέρας μου και μου έχει επιδεινωθεί η κατάθλιψη. Η μητέρα μου -καλοπροαίρετα βέβαια- έχει γίνει καταπιεστική στο εξής: όποτε με ακούει να κλαίω μου χτυπάει την πόρτα και φωνάζει "Τέσα, δεν είσαι καλά; Γιατί δεν μου ανοίγεις την ψυχή σου; Μην κλαις, θα πεθάνω, λυπήσου με, είμαι άρρωστη γυναίκα. Θεωρείς ότι εγώ δεν σε αγαπάω όσο ο πατέρας σου; κτλ" Με δύο λόγια, δεν συμμερίζεται την ανάγκη μου να μείνω μόνη μου στο δωμάτιό μου και να κλάψω. Κακώς τρομάζει, ενώ της έχω εξηγήσει ότι, όταν είμαι πολύ πιεσμένη, το κλάμα με ανακουφίζει και μετά από λίγο νιώθω καλύτερα. Πολλές φορές -λοιπόν- ενώ νιώθω πιεσμένη, δεν κλαίω, για να μην τη στενοχωρήσω και μετά αυτό μου βγαίνει με άσχημο τρόπο και σωματοποιείται. Επίσης, περιπλέκει άσχετα γεγονότα με το πένθος: "Είδες, δεν παντρεύτηκες και τώρα δεν έχεις έναν άντρα να σε στηρίξει, είδες η αδερφή σου που έχει τον άντρα της πόσο πιο ψύχραιμα αντιμετωπίζει το πένθος; Με τις φίλες που έχεις μπλέξει, τέτοια κάνετε, δεν κοιτάτε να βρείτε ένα άντρα να έχετε στήριγμα;" Μα τι σχέση έχουν όλες αυτές οι άσχετες κουβέντες; Μια είναι η αιτία που δεν νιώθω καλά: η απώλεια του πατέρα μου. Η μητέρα μου όμως δημιουργεί ολόκληρο πλέγμα παραγόντων που δεν ευσταθούν στην προσπάθειά της να εξηγήσει την κακή μου διάθεση και επικρίνει όλες τις επιλογές μου. Είχε πολλά χρόνια να το κάνει αυτό. Με έχει πιέσει πολύ η στάση της (αν και έχουμε άριστη σχέση και είμαι βέβαιη για την αγάπη της και για τα συναισθήματά της).
Υ/Γ Επίσης, επειδή δεν έχω όρεξη να φάω, θεωρεί ότι έχω νευρική ανορεξία, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ουδέποτε έκανα δίαιτα. Από φυσικού μου είμαι αδύνατη. Όταν της το λέω, μου λέει κατάμουτρα και αυστηρά: "Λες ψέματα. Μας δουλεύεις. Μπορείς να φας, αλλά θες να είσαι αδύνατη." Εάν δεν μου έχει εμπιστοσύνη, τι να πω; (Γι' αυτό το θέμα μιλάω, σ' όλα τα υπόλοιπα μου έχει εμπιστοσύνη).
Το αποκορύφωμα ήταν χτες το βράδυ: Επειδή ήμουν συναισθηματικά πιεσμένη, ήπια λίγη σανγκρία, οπότε άρχισε: "Όλα εμένα θα με βρούνε, δεν φτάνει που πίνεις πολλούς καφέδες, θα γίνεις και αλκοολική; άκουσον, άκουσον! Να κάνει έτσι για ένα μικρό ποτήρι κρασί!"
Επειδή κι εκείνη λόγω του πένθους περνάει δύσκολα, κοιτάει κάπου να το βγάλει. είμαστε και οι δύο σε κακή ψυχολογική κατάσταση κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Εκτός γιορτών ήταν όλα μια χαρά. Άπ' όταν μπήκε το κλίμα των γιορτών (όπως είχε γίνει και τα Χριστούγεννα) έχουμε και οι δύο πολύ μεγάλη συναισθηματική πίεση. Τη μητέρα μου τη λατρεύω, αλλά η στάση της την τελευταία εβδομάδα με έχει προβληματίσει και στενοχωρήσει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[methexys]

Εχεις σκεφτεί να πας να μείνεις λίγες μέρες κάπου άλλου,μακριά της; Νομιζω το χρειάζεστε και οι δυο να περάσετε λιγο χρόνο χωριστά και να σκεφτείτε κάποια πραγματα,ειδικα εσυ που βιώνεις ετσι αυτη την κατασταση. Δεν εχω αμφιβολία οτι η μαμά σου σ'αγαπαει και σε νοιάζεται αλλα φαίνεται πως δεν μπορει να καταλαβει πως νιώθεις και άθελα της κανει την κατασταση χειρότερη. Θα μπορούσες να μείνεις για λίγες μέρες σε κάποιον κοντινό σου συγγενή ή καλύτερα, κάποιο φίλο/φίλη σου. Και για να μην στεναχωρησεις τη μαμά σου, πες οτι αυτοί οι φίλοι σου σε έχουν ανάγκη επειδη κατι τους έτυχε και πρεπει να μείνεις εκει για λίγες μέρες, ή κατι τέτοιο. Ειναι φανερό οτι η συγκατοίκηση σας δεν σε βοηθάει πολυ στην παρούσα φαση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Εχεις σκεφτεί να πας να μείνεις λίγες μέρες κάπου άλλου,μακριά της; Νομιζω το χρειάζεστε και οι δυο να περάσετε λιγο χρόνο χωριστά και να σκεφτείτε κάποια πραγματα,ειδικα εσυ που βιώνεις ετσι αυτη την κατασταση. Δεν εχω αμφιβολία οτι η μαμά σου σ'αγαπαει και σε νοιάζεται αλλα φαίνεται πως δεν μπορει να καταλαβει πως νιώθεις και άθελα της κανει την κατασταση χειρότερη. Θα μπορούσες να μείνεις για λίγες μέρες σε κάποιον κοντινό σου συγγενή ή καλύτερα, κάποιο φίλο/φίλη σου. Και για να μην στεναχωρησεις τη μαμά σου, πες οτι αυτοί οι φίλοι σου σε έχουν ανάγκη επειδη κατι τους έτυχε και πρεπει να μείνεις εκει για λίγες μέρες, ή κατι τέτοιο. Ειναι φανερό οτι η συγκατοίκηση σας δεν σε βοηθάει πολυ στην παρούσα φαση.

Καρδούλα μου, είναι άρρωστη, δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της. Είναι χαρά μου να είμαι μαζί της κι εγώ έχω ανάγκη την παρουσία της, όπως και να έχει. Όπως ήμουν άψογη με τον πατέρα μου, έτσι είμαι και με τη μητέρα μου.Πάντα έτσι θα κάνω, για να έχω τουλάχιστον τη συνείδησή μου ήσυχη. Για να μην τη στενοχωρήσω όμως, δεν της ανταπαντάω ποτέ και αυτό ξεσπάει στον εαυτό μου. Χίλιες φορές έτσι, παρά να τη στενοχωρήσω. Θα ένιωθα φοβερές ενοχές αν αντιμιλούσα. Ακόμα κι όταν έχω διαφορετική γνώμη, την εκφράζω με πολύ τακτ, για να μην την πληγώσω. Είναι πολύ ευάλωτη και νιώθω άσχημα για όσα προανέφερα, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα τα δει ποτέ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Claire Rentfield]

Φοβάμαι Τέσα μου πως θα συμφωνήσω με την methexys. Μόνο καλό δεν σου κάνει να είσαι με την μητέρα σου τώρα, πρέπει η καθεμιά σας να αντιμετωπίσει το πένθος της με τον δικό της τρόπο. Βλέπεις εσύ έχασες έναν πατέρα, εκείνη έχασε τον σύντροφό της κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό. Επίσης μοιάζει να προσπαθεί να γεμίσει το κενό που άφησε ο χαμός του ανθρώπου της, με πολύ περισσότερη φροντίδα σε σένα και μάλιστα λάθος κι αυτή.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό, αλλά θα σε βοηθούσε αφάνταστα αν έμενες μόνη σου για να μπορείς να είσαι ελεύθερη να εκφράζεις την λύπη σου με τον δικό σου τρόπο. Μπορείς κάλλιστα να συμπαρασταθείς στην μητέρα σου ακόμα κι αν δεν ζείτε μαζί.
Πάντως σε ένα πράγμα από όσα σου λέει θα συμφωνήσω μαζί της κι αυτό γιατί το έχω βιώσει. Σίγουρα ένας σύντροφος, όχι απαραίτητα σύζυγος, θα σε στήριζε και θα ήσουν πολύ πιο δυνατή. Με την προϋπόθεση φυσικά πως θα σε αγαπούσε πραγματικά και πως θα είχε την ευαισθησία να το κάνει. Δεν είναι βλέπεις όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και ακόμα και οι καλύτεροι συγγενείς και φίλοι μας, δεν έχουν ιδέα πως να σταθούν και να στηρίξουν κάποιον που πενθεί. Κι αυτό δυστυχώς το μαθαίνουμε με τον σκληρό τρόπο αφού έχουμε χάσει κάποιον.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Τέσα καλύτερα να μείνετε λίγες μέρες χώρια. Θα πηγαίνεις να την βλέπεις και να την βοηθάς όπου χρειάζεται κάθε μέρα, αλλά επιστράτευσε και την αδερφή σου να τα μοιράσετε γιατί και συ άνθρωπος είσαι. Ζωή έχεις, το ίδιο πένθος περνάτε, τον ίδιο άνθρωπο χάσατε. Αν η μαμά σου θέλει να το διαχειριστεί με το να βγάζει διάφορα πάνω σου (και να μην καταλαβαίνει πόσο σε πληγώνει), τα οποία εσύ μετά για να μην εκδηλώσεις σωματοποιείς, πόσο χρήσιμο θα καταλήξει πιστεύεις αν κάποια στιγμή καταρρεύσεις και η μαμά σου δεν έχει πού να στηριχτεί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stitchpunk]

Καρδούλα μου, είναι άρρωστη, δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της. Είναι χαρά μου να είμαι μαζί της κι εγώ έχω ανάγκη την παρουσία της, όπως και να έχει. Όπως ήμουν άψογη με τον πατέρα μου, έτσι είμαι και με τη μητέρα μου.Πάντα έτσι θα κάνω, για να έχω τουλάχιστον τη συνείδησή μου ήσυχη. Για να μην τη στενοχωρήσω όμως, δεν της ανταπαντάω ποτέ και αυτό ξεσπάει στον εαυτό μου. Χίλιες φορές έτσι, παρά να τη στενοχωρήσω. Θα ένιωθα φοβερές ενοχές αν αντιμιλούσα. Ακόμα κι όταν έχω διαφορετική γνώμη, την εκφράζω με πολύ τακτ, για να μην την πληγώσω. Είναι πολύ ευάλωτη και νιώθω άσχημα για όσα προανέφερα, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα τα δει ποτέ.

Να μείνει μερικές μέρες η αδερφή σου μαζί της και να πας να ξεσκασεις, να ξεσπασεις, να ξεχαστεις. Και πες το ξεκαθαρα στην μητερα σου οτι χρειαζεσαι λιγες μερες μονη. Δεν τρεχεις να ξεφυγεις από τα προβλήματα σου, απλά πας να γεμισεις τις μπαταρίες. Όλοι χρειαζομαστε ένα διάλειμμα από την πραγματικοτητα. Να κάνουμε όπως θέλουμε έχοντας δίπλα μας ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν. Η αδερφή σου θα τα καταφέρει μια χαρά, στην τελική, γιατί πρέπει να επωμιζεσαι εσύ όλο το βάρος? Τι θα γίνει όταν θα θελησεις να μεινεις μόνη ή με τον σύντροφο σου? Είμαι σίγουρη ότι λατρευεις την μητέρα σου, αλλά καλό είναι να παιρνεις και αποστάσεις που και που. Για την δική σου ψυχική υγεία. Αλλιώς θα αναγκαστεις να σταματησεις να ακους αυτά που λέει η μητέρα σου και κάποια στιγμή θα σε κουρασει η κατάσταση. Δεν είναι καλό να κρατας μέσα σου αυτά που νιωθεις, γιατί διογκωνονται και μια μέρα θα σου βγουν όλα μαζί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[miss marple]

Να μείνει μερικές μέρες η αδερφή σου μαζί της και να πας να ξεσκασεις, να ξεσπασεις, να ξεχαστεις. Και πες το ξεκαθαρα στην μητερα σου οτι χρειαζεσαι λιγες μερες μονη. Δεν τρεχεις να ξεφυγεις από τα προβλήματα σου, απλά πας να γεμισεις τις μπαταρίες. Όλοι χρειαζομαστε ένα διάλειμμα από την πραγματικοτητα. Να κάνουμε όπως θέλουμε έχοντας δίπλα μας ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν. Η αδερφή σου θα τα καταφέρει μια χαρά, στην τελική, γιατί πρέπει να επωμιζεσαι εσύ όλο το βάρος? Τι θα γίνει όταν θα θελησεις να μεινεις μόνη ή με τον σύντροφο σου? Είμαι σίγουρη ότι λατρευεις την μητέρα σου, αλλά καλό είναι να παιρνεις και αποστάσεις που και που. Για την δική σου ψυχική υγεία. Αλλιώς θα αναγκαστεις να σταματησεις να ακους αυτά που λέει η μητέρα σου και κάποια στιγμή θα σε κουρασει η κατάσταση. Δεν είναι καλό να κρατας μέσα σου αυτά που νιωθεις, γιατί διογκωνονται και μια μέρα θα σου βγουν όλα μαζί.

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι έχει απόλυτο δίκιο.
Είναι πάρα πολύ συγκινητικό που σκέφτεσαι τόσο πολύ τη μητέρα σου και δείχνει ότι την αγαπάς πολύ, κι αυτή το ίδιο σ΄αγαπάει.
Από την αγάπη της τα κάνει όλα αυτά, απλά είναι κρίμα να καταστρέψετε την υπέροχη αυτή σχέση. Γιατί οι εντάσεις, όταν δεν εκτονώνονται, μόνο κακό κάνουν. Φθείρουν τις σχέσεις, και ακόμη κι όταν περάσει η ''κρίση'', το παράπονο για τον άλλο μένει. Κρίμα δεν είναι? Πάρε το χρόνο σου, κράτα τις αποστάσεις σου για λίγο. Έτσι καλό και σε εσένα θα κάνεις, και στη μητέρα σου όμως. Μην ταλαιπωρείσαι και βασανίζεσαι στη σκέψη ότι την εγκαταλείπεις, δεν την εγκαταλείπεις. Εαν ηρεμίσεις εσύ, θα μπορέσεις να στηρίξεις και περισσότερο τη μαμά σου!
Λυπάμαι για την απώλειά σας και εύχομαι σύντομα να βρείτε ξανά τη γαλήνη σας!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Η αδερφή μου είναι άψογη κι αυτή βοηθάει τη μητέρα μας και έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι. Το ίδιο μου λέει κι εκείνη: να πάω λίγες μέρες κάπου με καμια φίλη και η μητέρα μου ακόμα δεν είναι εμπόδιο σ' αυτό. Εγώ όμως νιώθω άσχημα να την αφήσω μόνη της. Αν της συμβεί κάτι τις 2 μέρες που θα λείπω; Πώς θα το αντέξω; Ακόμα και τις ώρες που είμαι στη δουλειά μου τρέμω μην της συμβεί κάτι.
Εκείνο που με στενοχώρησε βέβαια περισσοτερο απ' όλα είναι ότι μου είπε πως εγώ θα την πεθάνω με τα καμώματά μου (επειδή δεν έχω όρεξη να φάω, λες και το κάνω σκόπιμα. Της έχει μπει ότι και καλά έχω νευρική ανορεξία, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει). Όταν μου είπε ότι θα την πεθάνω, ήθελα να πεθάνω εγώ εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα σκουπίδι. Θεωρώ ότι ήταν πολύ αδικό αυτό που μου είπε. Δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να πεθάνω εγώ πρώτη. Το κατάλαβε βέβαια και μου ζήτησε συγνώμη, αλλά εγώ κατέβασα δύο ηρεμιστικά, για να μπορέσω να κοιμηθώ κι ακόμα δεν με έχουν πιάσει.
Την περίοδο των γιορτών η φόρτιση του πένθους είναι μεγαλύτερη. Θα πω αμάν να τελειώσουν. Όταν φύγουν οι γιορτές, είμαι βέβαιη ότι θα νιώσω καλύτερα. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση και την κατανόηση και ζητώ συγνώμη για την όποια φόρτιση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[miss marple]

Η αδερφή μου είναι άψογη κι αυτή βοηθάει τη μητέρα μας και έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι. Το ίδιο μου λέει κι εκείνη: να πάω λίγες μέρες κάπου με καμια φίλη και η μητέρα μου ακόμα δεν είναι εμπόδιο σ' αυτό. Εγώ όμως νιώθω άσχημα να την αφήσω μόνη της. Αν της συμβεί κάτι, τις 2 μέρες που θα λείπω; Πώς θα το αντέξω; Ακόμα και τις ώρες που είμαι στη δουλειά μου τρέμω μην της συμβεί κάτι.
Εκείνο που με στενοχώρησε βέβαια περισσοτερο απ' όλα είναι ότι μου είπε πως εγώ θα την πεθάνω με τα καμώματά μου, επειδή δεν έχω όρεξη να φάω. Της έχει μπει ότι και καλά έχω νευρική ανορεξία, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Την περίοδο των γιορτών η φόρτιση του πένθους είναι μεγαλύτερη. Όταν φύγουν οι γιορτές, είμαι βέβαιη ότι θα νιώσω καλύτερα. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση και την κατανόηση και ζητώ συγνώμη για την όποια φόρτιση.

Μια χαρά θα είναι μόνη της, τίποτα δε θα πάθει για τόσο λίγες μέρες, άλλωστε θα την έχετε κι οι 2 αδερφές κατά νου.
Μην σκέφτεσαι τόσο πολύ τη μητέρα σου, αν δε συνέλθεις εσύ πρώτα δε θα μπορέσεις να τη βοηθήσεις, κι ειναι κρίμα.
άλλωστε αν η ίδια δει εσένα να επιστρέφεις ανανεωμένη, γεμάτη ζωντάνια και γαληνεμένη, και θα εκλείψει η βασική πηγή εντάσεων και θα έχει ένα κίνητρο και η ίδια να γίνει σταδιακά καλύτερα!
Μη το σκέφτεσαι, κάντο και όλα θα πάνε καλύτερα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Τουλάχιστον σκέφτομαι αύριο να πάρω τα βιβλία μου και να πάω 3-4 ώρες σε μια καφετέρια να διαβάσω. Κι αυτό ακόμα ίσως βοηθήσει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[miss marple]

Τουλάχιστον σκέφτομαι αύριο να πάρω τα βιβλία μου και να πάω 3-4 ώρες σε μια καφετέρια να διαβάσω. Κι αυτό ακόμα ίσως βοηθήσει.

κάτι είναι κι αυτό, μια αρχή!
και σταδιακά, μπορείς να δοκιμάσεις να λείψεις και για καμιά μέρα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gaspar]

το βασικό σου πρόβλημα είναι οτι έχεις τοποθετήσει τους γονείς σου στο επίκεντρο της ζωής σου
και αυτο δεν είναι φυσιολογικό.

στο θέμα συζύγου η μάνα σου έχει δίκιο με την έννοια οτι άν υπήρχε σύζυγος ή παιδιά τότε εκείνα θα ήταν το επίκεντρο σου οπότε η φυσιολογική φθορά και θάνατος των γονιών σου θα σε επηρέαζε λιγότερο.

η λύση δεν είναι ούτε τα βιβλία ούτε οι βόλτες με φίλες, ούτε τα ψυχοφάρμακα. Είναι η ολική απαγκίστρωση απο τους γονείς σου, και η αναζήτηση ενός άλλου κέντρου βάρους
η αποδοχή της φθοράς και του θανάτου ώς κάτι το αναμενόμενο και φυσικό

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

Δεν πρεπει να αφήνουμε τους γονείς μας ειδικά αν είναι άρρωστοι διαφωνώ με αυτο που λέτε οι περισσοτεροι. Υπάρχει μια τάση στην ελληνική κοινωνία να παρατάνε τους γονείς στα γηροκομεία η σε ένα σπίτι πληρώνοντας γυναίκα να τους προσέχει πραγμα που βρίσκω λάθος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[methexys]

Δεν πρεπει να αφήνουμε τους γονείς μας ειδικά αν είναι άρρωστοι διαφωνώ με αυτο που λέτε οι περισσοτεροι. Υπάρχει μια τάση στην ελληνική κοινωνία να παρατάνε τους γονείς στα γηροκομεία η σε ένα σπίτι πληρώνοντας γυναίκα να τους προσέχει πραγμα που βρίσκω λάθος.

Δεν είπε κανείς ότι θα εγκαταλείψει την μητέρα της. Συμφωνώ απόλυτα με τους παραπανω που ανέφεραν οτι οι γονεις μας δεν πρεπει να ειναι το (μοναδικό) σημείο αναφοράς της ζωής μας. Τα παιδια εχουν και αυτα τη δικια τους ζωή και αυτο πρεπει να το καταλαβαίνουν και τα ιδια,αλλα και οι γονεις. Και ειμαι σιγουρη πως αν το συζητήσει με τον ψυχίατρο,θα της πει ακριβως το ιδιο. Στην περίπτωση της Τεσας ειμαι σιγουρη πως η συμβίωση τους αυτο το διάστημα δεν θα της κανει καθολου καλο. Τεσα, με το να μην εκφράζεις τα συναισθήματα σου για να μην πληγωσεις τη μητέρα σου και αν δέχεσαι ολα αυτα που σου λεει και σε στεναχωρούν, ολη αυτη η στεναχώρια θα συσσωρευτεί και θα σε κανει χειρότερα. Δεν πρόκειται να σταματήσουν οι κρίσεις πανικού ετσι. Προσπάθησε να περασεις λιγο χρονο μονη σου και ζητά απο την αδερφή σου να πηγαίνει να την φροντίζει ή περνα εσυ 1-2 φορες. Δεν γινεται να συνεχιστεί αυτη η κατάσταση γιατι δεν θα νιώσεις ποτε καλυτερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

το βασικό σου πρόβλημα είναι οτι έχεις τοποθετήσει τους γονείς σου στο επίκεντρο της ζωής σου
και αυτο δεν είναι φυσιολογικό.
στο θέμα συζύγου η μάνα σου έχει δίκιο με την έννοια οτι άν υπήρχε σύζυγος ή παιδιά τότε εκείνα θα ήταν το επίκεντρο σου οπότε η φυσιολογική φθορά και θάνατος των γονιών σου θα σε επηρέαζε λιγότερο.
η λύση δεν είναι ούτε τα βιβλία ούτε οι βόλτες με φίλες, ούτε τα ψυχοφάρμακα. Είναι η ολική απαγκίστρωση απο τους γονείς σου, και η αναζήτηση ενός άλλου κέντρου βάρους
η αποδοχή της φθοράς και του θανάτου ώς κάτι το αναμενόμενο και φυσικό

Αν και σέβομαι την άποψή σου, διαφωνώ μαζί σου. Ακόμα και τις περιόδους που έχω σχέση, η μητέρα μου έχει την πρώτη θέση στη ζωή μου και το ξεκαθαρίζω αυτό στην αλλη πλευρά και σ' όποιον άντρα αρέσει. Κι εγώ δεν έχω πρόβλημα να είναι ο όποιος συντροφός μου αφοσιωμένος στους γονείς του. Χτες ήταν μια δύσκολη μέρα. Ήταν η κακή της μέρα της μητέρας μου και δεν θα την κρίνω από μια φορά (ή και παραπάνω) που ξέφευγε. Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα και είμαστε μια χαρά.Κι εκείνη νιώθει περίφανη για μένα κι εγώ για εκείνη. Το πρωί που μου ζήτησε συγνώμη της είπα ότι δεν υπάρχει λόγος να νιώθει άσχημα, ότι της αναγνωρίζω όσα μου έχει προσφέρει και δεν κρίνω καννέναν από μεμονωμένα περιστατικά. Τη μάνα μου ακόμα και να με χτυπαγε θα τη συγχωρούσα. Ό,τι είμαι στους γονείς μου το οφείλω. Όσο για τα βιβλία που λες είμαι μεταπτυχιακή φοιτήρια, γιατί θέλω να εξελίσσομαι και αγαπώ τη μόρφωση. Ουδέποτε είδα τα βιβλία ως ψυχοφάρμακο.

Δεν πρεπει να αφήνουμε τους γονείς μας ειδικά αν είναι άρρωστοι διαφωνώ με αυτο που λέτε οι περισσοτεροι. Υπάρχει μια τάση στην ελληνική κοινωνία να παρατάνε τους γονείς στα γηροκομεία η σε ένα σπίτι πληρώνοντας γυναίκα να τους προσέχει πραγμα που βρίσκω λάθος.

Έτσι ακριβώς είναι, focko, πάντα θα είμαι δίπλα της. Αυτόδεν το διαπραγματεύομαι. Εκείνη πώς ήταν και είναι πάντα δίπλα μου; Αν δεν είμαι άνθρωπος, δεν είμαι τίποτα.
Επίσης, ζητώ συγνώμη απ' όλους/ες σας που είπα κάποια παράπονα χτες για την μητέρα μου, έτσω κι αν στην στην ίδια δεν είπα τίποτε απ' όλα αυτά. Έκλαψα κι ένιωσα πολύ άσχημα για όσα έγραψα. Ελπίζω να με συγχωρέσετε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DarthFederer]

Ξερω δυο αντρες που αμφοτεροι εμειναν με τους γονεις τους. Και στις δυο περιπτωσεις οι γονεις τους μετα απο λιγα χρονια (οταν οι νεαροι ηταν απο 30 εως 35 χρονων) αρρωστησαν. Βαρια. Καρκινος. Οι πατεραδες ηταν και οι δυο καταδικασμενοι, η μανα του ενος που ειχε αρρωστησει το ξεπερασε. Οπως και να εχει, η αρρωστια τραβηξε για χρονια οπως στους περισσοτερους ηλικιωμενους. Οι πατεραδες πεθαναν και οι γυναικες τους τους ακολουθησαν (χωρις να ειναι αρρωστες οι ιδιες, εντος ολιγων μηνων. Τα παιδια παρεμειναν στα σπιτια τους βλεποντας φαντασματα.

Τωρα εχουν περασει και οι δυο τα 40, δεν εχουν οικογενειες, δεν εχουν φιλους και ζουν απομονωμενοι (σπιτι-δουλεια, δουλεια-σπιτι), εχοντας ψυχολογικα προβληματα. Αντιθετα τα αδερφια τους που εχουν οικογενειες ενω βοηθουσαν με τους γερους πολυ, εχουν συνεχισει τις ζωες τους, η απωλεια ποτε δεν ξεπερνιεται αλλα τουλαχιστον εχουν τη δικη τους ζωη.

Δυο περιπτωσεις καρμπον με 3-4 χρονια διαφορα γιατι το πως δυο νεοι ανθρωποι που εβαλαν προτεραιοτητα τους γονεις τους, ειχαν ασχημη εξελιξη. Αυτοι το χασανε το τρενο της ζωης και αυτη τη στιγμη φυτοζωουν...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nelliel]

Τεσα μου, καποια στιγμη θα πρεπει να αρχισεις να ζεις για τον εαυτο σου και οχι για την μητερα σου. Οι γονεις χαιρονται να βλεπουν τα παιδια τους να ζουν την ζωη τους, να προχωρουν και να γινοντα ανεξαρτητα. Με το να εισαι προσκολλημενη τοσο πολυ στην οικογενεια σου, δεν βοηθας ουτε τον εαυτο σου αλλα ουτε και την μαμα σου. Παρεπιπτοντως, η μητερα σου πιθανοτατα να πασχει απο καταθλιψη γιατι δεν ειναι καθολου φυσιολογικο να σου φορτωνει ενοχες για τον πιθανο θανατο της. Μη την αφηνεις να σε απειλει με τετοια και να σε κανει να νιωθεις ενοχες γιατι κατι που δεν ευθυνεσαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Τεσα μου, καποια στιγμη θα πρεπει να αρχισεις να ζεις για τον εαυτο σου και οχι για την μητερα σου. Οι γονεις χαιρονται να βλεπουν τα παιδια τους να ζουν την ζωη τους, να προχωρουν και να γινοντα ανεξαρτητα. Με το να εισαι προσκολλημενη τοσο πολυ στην οικογενεια σου, δεν βοηθας ουτε τον εαυτο σου αλλα ουτε και την μαμα σου.

Η μητέρα μου δεν με εμπόδισε να πάω κάπου διακοπές. Εγώ νιώθω άσχημα να την αφήσω μόνη της.

Μη την αφηνεις να σε απειλει με τετοια και να σε κανει να νιωθεις ενοχες γιατι κατι που δεν ευθυνεσαι.

Μια φορά έγινε μόνο. Το κατάλαβε ότι δεν έπρεπε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stitchpunk]

Για κάποιο λόγο πιστεύω πως η μητέρα σου θα χαιροταν και θα ισορροπουσε κάπως, αν σε έβλεπε να ζεις την ζωή σου. Δεν λέω να την εγκαταλειψεις, απλά λέω να βάλεις προτεραιότητες. Και η πρώτη προτεραιότητα για τον κάθε άνθρωπο πρέπει να είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Μια ζωή θα ζεις με εσένα, όχι με την μάνα σου και αν σεβεσαι το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι σε αναθρεψαν, οφειλεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για εσένα. Αυτό κάνει ευτυχισμενους τους γονείς. Να βλέπουν τα παιδιά τους να ζουν όμορφα και ισορροπημενα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να φροντιζεις την ψυχική σου υγεία. Αυτή τη στιγμή δεν έχει πένθος μόνο η μάνα σου, αλλά έχεις κι εσύ. Και αν θέλεις να συνεχισεις να φροντιζεις την μάνα σου, πρέπει πρώτα να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να ισορροπησεις. Αν δεν φροντισεις εσένα όσο καιρό φροντιζεις την μάνα σου, μετά θα μείνουν μόνο τα κομμάτια σου.
Υγ τα ξεσπασματα είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν σε τέτοιες καταστάσεις και δεν υπάρχει λόγος να αισθανεσαι άσχημα. Αντίθετα πρέπει να φροντισεις να μην δημιουργούνται λόγοι για αυτά τα προβλήματα. Όσο δεν αντιμετωπιζεις το πένθος σου, η μάνα σου θα βλέπει τα συμπτώματα και θα έχετε τριβές. Και η λύση δεν είναι "κατεβαζω χαπια για κάθε πρόβλημα". Δεν λυνεται τίποτα έτσι. Σίγουρα βοηθάει η φαρμακευτική αγωγή, αλλά πρέπει να κινητοποιηθεις για να σταματήσει να υπάρχει λόγος να παιρνεις χαπια. Την αγωγή την παιρνεις για το πένθος, ή επειδή σε αναστατωνει η μάνα σου?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Την αγωγή την παιρνεις για το πένθος, ή επειδή σε αναστατωνει η μάνα σου?

Ναι, λόγω πένθους πήρα βοήθεια, γιατί είχα συμπτώματα κατάθλιψης. Η μητέρα μου είναι άριστη και συμμερίζομαι τις ανησυχίες της. Δεν θέλω να την κρίνω για τις λίγες φορές που μπορεί να πει μια κουβέντα παραπάνω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.