Έκτρωση: Η γνώμη σας;

[Άγγελος]

Έφτασε να ειπωθεί ακόμη και ότι η αποφυγή της έκτρωσης σε τέτοια περίπτωση θα ήταν μια πράξη ανεύθυνη, για το καλό του παιδιού!! Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν είχαν τίποτε κι όμως κατάφεραν να δώσουν στο παιδί τους ό,τι του χρειαζόταν, όσα δώσαμε κι εμείς που κάναμε παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία.

παντως απο τους γιατρους που εχω ακουσει.
βλεπουν συχνα γυναικες να μετανιωνουν για μια εκτρωση..
ομως σχεδον ποτέ να μετανιωνουν για ενα παιδι που αφησαν να γεννηθει,,
αυτο εχω ακουσει και διαβασει εγω..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Chemwizard]

Γιατι εδώ που τα λέμε οι γυναίκες τραβάμε το λούκι όχι εσείς. Εσείς μια χαρά τα περνάτε, η κοπέλα όμως είναι που καταστρέφει τη ζωή της. Όποιος είναι έξω απο το χορό πολλά τραγούδια ξέρει...

Πολύ παλιό μηνυμα μα το είδα τυχαία.Οταν ο άντρας αποφασίσει να αναγνωρίσει τις ευθύνες του δε λογίζεται ως ξεχωριστή της γυναικας ύπαρξη,οποτε ειναι καπως αδικο το όλο μηνυμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[*natalia5555*]

Πιστεύω πώς η καθε γυναίκα έχει τη δικιά της προσωπικότητα και ανάλογα με τις προτεραιότητες που βάζει στη ζώη της αποφασίζει αν θα κρατήσει το παιδί ή όχι.Συμαντικό ρόλο παίζει η ηλικία και άλλοι παράγοντες.Εμένα η φίλη μου στα 19 της έμεινε έγκυος και αποφάσισε να το κρατήσει,λίγη πίεση και απο τους γονείς και απο το αγόρι της παντρεύτηκαν.Μετά απο δύο χρόνια που έχουν περάσει το μετανίωνει φρικτά και για το γάμο και για το παιδί.Ίσως είναι οι ευθύνες που έχει ή τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν και κουράστηκε απ'όλα.Πάντως εγώ θα το κρατούσα το παιδί,με ότι συνέπειες θα μπορούσε να φέρει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Chemwizard]

Μετά απο δύο χρόνια που έχουν περάσει το μετανίωνει φρικτά και για το γάμο και για το παιδί.

Απιστευτο.Μενει έγκυος.Περνά τα πολύ δύσκολα.Εχει ενα παιδάκι δυο χρονών.Και ΤΩΡΑ μετανιώνει που το κράτησε?Προτιμώ να πιστεψω πως αυτό που διάβασα ήταν κάτι το επιφανειακό.Εκ μερους σου,ή εκ μερους της επιφανειακό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Πιστεύω πώς η καθε γυναίκα έχει τη δικιά της προσωπικότητα και ανάλογα με τις προτεραιότητες που βάζει στη ζώη της αποφασίζει αν θα κρατήσει το παιδί ή όχι.

πρωτα πρεπει να συναποφασισει με τον ανδρα..
τοπαιδι αλλωστε δεν της ανηκει,,50-50 ειναι..

αν ομως δυστυχως ο ανδρας δεν ενδιαφερεται κλπ..τοτε η αποφαση ειναι πανω της..αλλα ακομα και ο νομος το δεχεται μονο για λογους υγειας..και εγω συμφωνω..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Απιστευτο.Μενει έγκυος.Περνά τα πολύ δύσκολα.Εχει ενα παιδάκι δυο χρονών.Και ΤΩΡΑ μετανιώνει που το κράτησε?Προτιμώ να πιστεψω πως αυτό που διάβασα ήταν κάτι το επιφανειακό.Εκ μερους σου,ή εκ μερους της επιφανειακό.

Μερικά γενικά για να ξεκαθαρίσω την οπτική μου γωνία
1.Δεν είμαι μητέρα και δεν χρειάστηκε ποτέ να μπω στο δίλημμα αν...θα γίνω ή όχι. To be honest, αλήθεια δεν πολυκαταλαβαίνω (πλην μεμονωμένων-ειδικών περιπτώσεων) πώς στο καλό "τυχαίνει" αυτό σε ανθρώπους που λένε ότι προσέχουν και δεν θέλουν...anyway.
2. Eίμαι υπέρ της ελευθερίας επιλογής στην έκτρωση
3. Αν έπρεπε να μπω στο δίλημμα (μιλώντας πάντα θεωρητικά μιας και δεν έχω βιώσει το συναίσθημα), πριν 10 χρόνια θα έλεγα "δεν θα το κρατούσα" χωρίς δεύτερη σκέψη, σήμερα (χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πότε συντελέστηκε εσωτερικά η αλλαγή) πιστεύω ότι θα το κρατούσα.


Μου κάνει εντύπωση που λες ότι τα δύσκολα πέρασαν. Πιστεύεις δλδ ότι όταν γίνεσαι γονιός τα δύσκολα είναι τα πρώτα ξενύχτια? Οι τόνοι από πάνες που θα αλλάξεις και τα ...φορτηγά από γάλα που θα ζεστάνεις? Είσαι πολύ λάθος. Όταν λένε ότι ένα παιδί δεν είναι (μόνο) οι 9 μήνες της αναμονής αλλά τα επόμενα -τουλάχιστον-18 χρόνια πιστεύεις ότι είναι τυχαίο? Μου κάνει τρομερή εντύπωση και μου φαίνεται εμένα πολύ επιφανειακό να πιστεύεις ότι τα δύσκολα είναι τα πρώτα δύο χρόνια και τώρα είναι μια χαρά. Το παιδί δεν είναι ...σκυλί, δεν είναι αυτόνομο για πολλά έτη και η μεγάλη εξαρτηση κρατάει χρονια. ΔΕΝ λέω ότι δεν τα έχουν καταφέρει χιλιάδες μανάδες ανά τον κόσμο/τους αιώνες αλλά δεν μου φαίνεται και παράλογο ένα κοριτσάκι 21 ετών (την ώρα που οι φίλες σπουδάζουν/διασκεδάζουν και βασικά ...παραμένουν παιδιά), ειδικά αν ευθύς εξαρχής είχε ενδοιασμούς και δεν ήταν σίγουρο, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα [2 έτη] που αναγκάστηκε να βάλει άλλα πράγματα (που οι συμμαθήτριές της κάνουν) στην άκρη να νιώθει πιεσμένη, ζορισμένη. Τη δε σχέση της με τον άνδρα της δεν την ξέρουμε. Δεν ξέρουμε τι συναισθήματα έχει για τον πατέρα, πώς είναι η δική του συμπεριφορά απεναντί της πχ. 1000 πράγματα.
Δεν θεωρώ ότι το ότι το "μετάνιωσε" αναφέρεται στο ότι δεν αγαπάει πχ το παιδί της, αλλά από την άλλη διόλου επιφανειακό δεν μου φαίνεται ένα κορίτσι 20 χρονών να νιώθει πιεσμένο και ζορισμένο από μια τέτοια κατάσταση.
Επιφανειακό μου φαίνεται να θεωρούμε ότι το όλο θέμα "παιδί" περιστρέφεται γύρω από 9 μήνες που αυτό ακόμα δεν υπάρχει ως φυσική οντότητα στον κόσμο μας ή άντε τους πρώτους 18 μήνες από όταν έρθει στον κόσμο που δεν μπορεί να κάνει μόνο του ούτε τα βασικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kaleidoscope]

Από τη στιγμή που το επιτρέπει ο νόμος υπάρχει ένα μικρό ποσοστό γυναικών κυρίως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που αντί για το προφυλακτικό προτιμούν την έκτρωση (ως μέσο αντισύλληψης). Αυτό με κάποιον τρόπο πρέπει να σταματήσει. Οι νόμοι υπάρχουν γι αυτό το λόγο. Όσο καλή παιδεία και ενημέρωση να υπάρχει στην κοινωνία θα υπάρχει πάντοτε αυτή η μερίδα (που σε διαβεβαιώνω πως δεν είναι ασήμαντη).
Η γυναίκα δεν αποφασίζει μόνο για το σώμα της, αποφασίζει για μια ακόμα αγέννητη ζωή που δεν της ανήκει.

Συνήθως οι άνθρωποι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου δεν έχουν οικονομική άνεση. Μου φαίνεται παράλογο λοιπόν να προτιμούν την έκτρωση σαν "μέσο αντισύλληψης", όταν είναι πολύ ακριβότερη από τα προφυλακτικά. Ειδικά αν έχουν ενημερωθεί σχετικά με τις μορφές αντισύλληψης και έχουν μια στοιχειώδη γνώση του θέματος, δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο σκεπτικό θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Εκτός των άλλων, υπάρχουν και οι λεγόμενες "φυσικές" μέθοδοι αντισύλληψης, οι οποίες βέβαια δεν είναι τόσο ασφαλείς όσο το προφυλακτικό ή άλλες μορφές αντισύλληψης (π.χ. χάπι)αλλά είναι μια λύση για άτομα με οικονομικά προβλήματα, που δεν έχουν την δυνατότητα ούτε προφυλακτικά να αγοράσουν.

παντως απο τους γιατρους που εχω ακουσει.
βλεπουν συχνα γυναικες να μετανιωνουν για μια εκτρωση..
ομως σχεδον ποτέ να μετανιωνουν για ενα παιδι που αφησαν να γεννηθει,,
αυτο εχω ακουσει και διαβασει εγω..

Από γιατρούς ποιων ειδικοτήτων το έχεις ακούσει αυτό;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Από γιατρούς ποιων ειδικοτήτων το έχεις ακούσει αυτό;

γυναικολογους,εχω ακουσει οτι αυτο εχουν παρατηρησει..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kaleidoscope]

γυναικολογους,εχω ακουσει οτι αυτο εχουν παρατηρησει..

Βέβαια σκέψου και το εξής: ποια γυναίκα θα έλεγε στον γυναικολόγο της ότι δεν θέλει το παιδί της; Ο μόνος γιατρός στον οποίο θα το έλεγε πιστεύω πως είναι ο ψυχίατρος. Γι' αυτό ρώτησα για τις ειδικότητες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

ενοω οτι εβλεπαν το ποσο χαρουμενες ηταν μετα τη γεννα ή την εκτρωση..

καταλαβαινουν εμπειρικα οι γιατροι αν ειναι ετυχισμενη ή οχι η μανα απο το παιδι..

και η πλαστιγγα συνηθως γερνει προς αυτες που δεν το εριξαν..

ειναι φυσικο,,η ζωη ενος ανθρωπου ειναι μεγαλυτερη ευτυχια απο οτι ο θανατος μια αδυναμης ζωης στο ξεκινημα της..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[*natalia5555*]

Δυστηχώς το μετανιώνει γιατί είναι ακόμη μικρή και πιστεύει πως έχασε πολλά απο τη ζωή της.παράτησε σπουδές γιατί δεν μπορούσε ταυτόχρονα να φροντίζει τα πάντα...σπίτι,παιδί,άνδρα.Ξέρεις δεν είναι όλοι δυνατοί χαρακτήρες ώστε να τα καταφέρνουν σε όλα.....Ψυχολογικά έχει πέσει πάρα πολύ,γιατί η ζωή της πήρε άλλη πορεία απο αυτή που σχεδίαζε και ονειρευόταν.....θα έχεις ακούσει για το μητρικό αίνστηκτο.....ε δεν ήταν 'ετοιμη να γίνει μητέρα.θα μου πείς ίδια το επέλεξε,αλλα είναι 22 χρονών και αντί να απολαμβάνει αυτά που είναι της ηλικίας ,έχει να φροντίζει μία οικογένεια.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[*natalia5555*]

ακριβώς έτσι....δεν έχει και τη καλύτερη σχέση με τον άνδρα της και περνάει μεγάλο λούκι.Δε λέω πως δεν αγαπάει το παιδί αλλα είναι δύσκολη κατάσταση......

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Chemwizard]

Μου κάνει εντύπωση που λες ότι τα δύσκολα πέρασαν. Πιστεύεις δλδ ότι όταν γίνεσαι γονιός τα δύσκολα είναι τα πρώτα ξενύχτια? Οι τόνοι από πάνες που θα αλλάξεις και τα ...φορτηγά από γάλα που θα ζεστάνεις? Είσαι πολύ λάθος. Όταν λένε ότι ένα παιδί δεν είναι (μόνο) οι 9 μήνες της αναμονής αλλά τα επόμενα -τουλάχιστον-18 χρόνια πιστεύεις ότι είναι τυχαίο? Μου κάνει τρομερή εντύπωση και μου φαίνεται εμένα πολύ επιφανειακό να πιστεύεις ότι τα δύσκολα είναι τα πρώτα δύο χρόνια και τώρα είναι μια χαρά. Το παιδί δεν είναι ...σκυλί,

Οχι δε με κατάλαβες.Εννοω πως στα δυο χρόνια πλέον μπροστά σου δεν εχεις ουτε μια μαζα κυττάρων,ούτε ενα βάρος στην κοιλιά,ούτε εναν ηχο που σε ξυπνα τρεις φορες τη μερα για να ταιστει.Εχεις ενα μικρό ανθρωπάκι.Ενα αθρωπάκι που αρχίζει και μιλάει,γελάει,διαμορφώνει προσωπικότητα με βάση τη δική σου.Είναι δυνατον βλεποντάς το να μετανιώνεις που το κράτησες?Το ανθρωπάκι σου?Τα δύσκολα,αν εννοείς αυτό που εννοώ εγώ,είναι ο "συμβιβασμός",ότι εχεις ενα πλάσμα που για τα επομενα 18 του χρόνια σου ανηκει πρακτικά,θα έχεις τον πρωτο και τον τελευταίο λογο γι αυτό,θα εξαρταται απο εσενα,κι ειδικά αν δεν ηταν προγραμματισμενο και το κρατας,πρεπει να εξοικειωθεις με αυτο,ειδικα στην αρχη της κοινης σας ζωης.Και θα χρειαστει να κανεις θυσίες για αυτό.Περασαν δυο χρονια που ειχε ηδη αποφασισει πως το θελει,κι απο κυτταρα εγινε παιδάκι.Τωρα μετανιώνει?Μονο επιφανειακά συνεχίζω να πιστεύω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Τα δύσκολα,αν εννοείς αυτό που εννοώ εγώ,είναι ο "συμβιβασμός",ότι εχεις ενα πλάσμα που για τα επομενα 18 του χρόνια σου ανηκει πρακτικά,θα έχεις τον πρωτο και τον τελευταίο λογο γι αυτό,θα εξαρταται απο εσενα,κι ειδικά αν δεν ηταν προγραμματισμενο και το κρατας,πρεπει να εξοικειωθεις με αυτο,ειδικα στην αρχη της κοινης σας ζωης.Και θα χρειαστει να κανεις θυσίες για αυτό.Περασαν δυο χρονια που ειχε ηδη αποφασισει πως το θελει,κι απο κυτταρα εγινε παιδάκι.Τωρα μετανιώνει?Μονο επιφανειακά συνεχίζω να πιστεύω.

fair, δεν το είχα καταλάβει όπως το εξηγείς τώρα. Παρόλαυτά εξακολουθώ να θεωρώ ότι δεν είναι παράλογο να πει μια 20χρονη κοπέλα που της "έτυχε" και αποφάσισε να το κρατήσει λίγο από δική της απόφαση λίγο από απόφαση του πατέρα/γονιών όταν ακριβώς το παιδί αρχίσει να αυτονομείται (όσο ελάχιστα αυτονομημένο είναι ενα 2χρονο) και έχει finally λίγο χρόνο για τον εαυτό της να δει την ...τροπή της ζωής της να σκεφτεί κάποια στιγμή "αν δεν είχε συμβεί αυτό η ζωή μου θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη/ευκολότερη".
Αν με τον όρο "επιφανειακά" εννοείς ότι τέτοιες σκέψεις δεν αναιρούν την αγάπη της για αυτό το πλασματάκι, ή ότι σίγουρα By now το μητρικό ένστικτο λειτουργεί με τρόπο που -πιστεύω- ότι αν αύριο της έλεγαν "φέρε το παιδί και ζήσε τη ζωή σου σαν να μην υπάρχει" δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί, τότε οκ, μαζί σου I guess. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι μπορεί να νιώθει ότι η ζωή της θα είχε καλύτερη εξέλιξη αν τα πράγματα ήταν αλλιώς.

*τα παραπάνω δεν είναι προσπάθεια να ... αναλύσω τη φίλη της natalias την οποία προφανώς δεν ξέρω και δεν μπορώ να ξέρω τι νιώθει, είναι μάλλον περισσότερο πώς πιστεύω εγώ ότι -μάλλον-ερμηνεύεται η ατάκα "οι γυναίκες που κράτησαν το παιδί που "έτυχε" σε μικρή ηλικία μπορεί να μετανιώσουν για την επιλογή τους". Σαφέστατα μπορεί να κάνω λάθος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Μετά απο δύο χρόνια που έχουν περάσει το μετανίωνει φρικτά και για το γάμο και για το παιδί.Ίσως είναι οι ευθύνες που έχει ή τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν και κουράστηκε απ'όλα.

Μετάνιωσε; Ας κάνω λοιπόν μια θεωρητική ερώτηση, προς χάριν της συζήτησης: Εάν λοιπόν σήμερα το παιδί πάθαινε κάποιο ατύχημα (χτύπα ξύλο Χάουλα και δάγκωσε τη γλώσσα σου!!!) και πέθαινε, εκείνη θα χαιρόταν; Θα ένιωθε ανακουφισμένη;

Εικάζω πως η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση είναι ξεκάθαρα αρνητική: Όχι, δεν θα ένιωθε καλά, αντίθετα θα έπεφτε σε μαύρη θλίψη και δύσκολα θα το ξεπερνούσε.

Εάν λοιπόν η απάντηση είναι όντως αρνητική, τότε ένα έχω να πω: Δεν το έχει μετανιώσει! Απλά κλαψουρίζει, όπως όλοι μας όταν βρισκόμαστε μπροστά σε δυσκολίες. Οι δυσκολίες όμως κάνουν τους δυνατούς χαρακτήρες, ενώ αποτελεί νόμο ότι "η υπερβολική ευκολία δεν έκανε ποτέ καλό σε κανένα".

δεν μου φαίνεται και παράλογο ένα κοριτσάκι 21 ετών (την ώρα που οι φίλες σπουδάζουν/διασκεδάζουν και βασικά ...παραμένουν παιδιά), ειδικά αν ευθύς εξαρχής είχε ενδοιασμούς και δεν ήταν σίγουρο, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα [2 έτη] που αναγκάστηκε να βάλει άλλα πράγματα (που οι συμμαθήτριές της κάνουν) στην άκρη να νιώθει πιεσμένη, ζορισμένη.

Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θεωρούμε δεδομένο ότι ένας ΕΝΗΛΙΚΑΣ ηλικίας 21 ολόκληρων ετών, με πλήρη πολιτικά δικαιώματα και στην καλύτερη εκ φύσεως ηλικία τεκνοποίησης, θεωρείται ακόμη ως "Κοριτσάκι" ή "παιδί". Έλεος με τούτο τον παλιμπαιδισμό. Καλά λένε πως σήμερα η εφηβεία θεωρούμε δικαίωμά μας να κρατά μέχρι τα 30. Είναι όμως φυσικό αυτό; Αποτελεί επαρκές επιχείρημα;

Τη δε σχέση της με τον άνδρα της δεν την ξέρουμε. Δεν ξέρουμε τι συναισθήματα έχει για τον πατέρα, πώς είναι η δική του συμπεριφορά απεναντί της πχ. 1000 πράγματα.

Αυτό είναι το σημαντικότερο απ' όλα. Η σχέση με τον σύντροφο και πολύ καλά κάνεις που το θέτεις στη συζήτηση. Θα μπορούσε όμως κάποιος να υποθέσει, ότι εφόσον η ίδια δεν αισθάνεται καλά με τον εαυτό της, εφόσον αυτοοικτίρεται και νιώθει αδικημένη απ' τη ζωή της, τότε φυσικά και η σχέση της με τον άντρα της δεν θα είναι καλή. Τις περισσότερες φορές αυτό ξεκινάει από εμάς τους ίδιους...

Δεν θεωρώ ότι το ότι το "μετάνιωσε" αναφέρεται στο ότι δεν αγαπάει πχ το παιδί της, αλλά από την άλλη διόλου επιφανειακό δεν μου φαίνεται ένα κορίτσι 20 χρονών να νιώθει πιεσμένο και ζορισμένο από μια τέτοια κατάσταση.

Το να νιώθεις ζορισμένος κάπου, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Άξιζε όμως μια έκτρωση, απλά για να "μη νιώσουμε πιεσμένοι;". Είναι κατά τη γνώμη σου σοβαρός λόγος αυτός για μια τόσο σοβαρή πράξη; Άλλωστε, η ιστορία γράφεται πολλά χρόνια μετά τα συμβάντα. Μπορεί μετά από τρία ή πέντε χρόνια η ζωή της να της έχει (όπως συνηθίζει) δώσει πίσω όσα της στέρησε προσωρινά. Όταν είμαστε 21 ετών, νομίζουμε ότι όσα συμβαίνουν σήμερα στη ζωή μας, θα κρατήσουν ολόκληρη ζωή, ότι η ζωή τελειώνει εκεί. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Επειδή το θέμα είναι ιδιαίτερα σύνθετο και .. ευαίσθητο δεν μπορούμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα γενικό με καθολική ισχύ. Οι άνθρωποι διαφέρουμε όπως και οι συνθήκες στις οποίες ενδέχεται το μωρό να μεγαλώσει κτλ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θεωρούμε δεδομένο ότι ένας ΕΝΗΛΙΚΑΣ ηλικίας 21 ολόκληρων ετών, με πλήρη πολιτικά δικαιώματα και στην καλύτερη εκ φύσεως ηλικία τεκνοποίησης, θεωρείται ακόμη ως "Κοριτσάκι" ή "παιδί". Έλεος με τούτο τον παλιμπαιδισμό. Καλά λένε πως σήμερα η εφηβεία θεωρούμε δικαίωμά μας να κρατά μέχρι τα 30. Είναι όμως φυσικό αυτό; Αποτελεί επαρκές επιχείρημα;

Θες να σου δώσω το τηλ του πατρικού μου να τα συζητήσεις με τη μαμά μου [και με πολλές άλλες μαμάδες επίσης ] αυτά (έστω με κάποια χρόνια καθυστέρηση μιας και δεν έχω μικρότερα αδέρφια) και έλα μέτα να μου πεις γιατί συμβαίνει αυτό . Επίσης θα κρατήσω αυτό το πόστ να το ξανασυζητήσουμε σε καμιά 10αριά χρόνια αυτό με σένα --j/k, j/k μην απαντήσεις σοβαρά σε αυτό

Σαφέστατα και δεν αποτελεί επαρκές επιχείρημα. Έχω υπάρξει με το μέρος σου ("έλεος με την εφηβεία που διαρκεί ως τα 30!") πολλές φορές. Για αυτό και λέω η ίδια πιο κάτω ότι είναι χιλιάδες οι "μικρομάνες" που τα καταφέρνουν θαυμάσια.
Btw, στα 21 δεν μπορείς να μπείς στο καζίνο (παρά μόνο συνοδευόμενος από κάποιον >23 και δεν μπορείς και να παίξεις.. Ορίστε η ίδια η κοινωνία σε θεωρεί "άχρηστο" να διαχειριστείς λεφτά, θα διαχειριστείς παίδί? )
Από την άλλη όμως εσύ πχ, που είσαι πατέρας και σίγουρα ξέρεις καλύτερα από μένα (που δεν είμαι γονιός να τα έχω νιώσει στο "πετσί" μου), πέφτεις από τα σύννεφα ακούγοντας ότι ένας ενήλικας ετών 21 νιώθει πιεσμένος που μπήκε στη διαδικασία να κάνει οικογένεια από αυτήν την ηλικία?
Πρόσεξε δεν λέω ότι είναι αδύνατον σε καμία περίπτωση. Αν μιλάμε πχ. για .. αντοχές (που χρειάζονται μεγάλες αντοχές είμαι σίγουρη) ή για βιολογία, πιστεύω ότι τα παιδιά θα έπρεπε να τα κανουμε (άντρες και γυναίκες) το πολύ μέχρι τα 25 ας πούμε!
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ πχ. να μην σκεφτώ, ότι στα 21 μου σκεφτόμουν εντελώς διαφορετικά από σήμερα. Τόσο σήμερα όσο και πριν 8 χρόνια βιολογικά θα μπορούσα να κάνω παιδιά. Αν όμως έκανα πριν 8 χρόνια παιδί είναι σίγουρο ότι θα έκανα χιλιάδες περισσότερα λάθη από σήμερα, δεν θα είχα κάνει πράγματα που θεωρώ ότι με ολοκλήρωσαν ως άνθρωπο (παρόλο που αυτό είναι μια αέναη διαδικασία και δεν μπορείς να πεις ότι τελειώνει ποτέ), θα ήμουν τέλος πάντως πολύ διαφορετικός άνθρωπος και πολύ διαφορετική μάνα από αύριο.
Και οκ, αν μπω τώρα στη διαδικασία να σκεφτώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα μείνει με τον (εντελώς ακατάλληλο τελικά για μένα) φίλο που είχα στα 21 μου και πώς θα ήταν να έχω (τουλάχιστον) ένα 8χρονο στο σπίτι είναι κάτι που μπορώ να το κάνω ...εκ του ασφαλούς μιας και δεν "παίζω" με τη ζωή κανενός πραγματικού 8χρονου. Πόσο καλό όμως θα ήταν (για όλους), αν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν δεν είχα το (με σάρκα και οστά) 8χρονο?

Δεν επιμένω πολύ, μιας και πραγματικά πιστεύω ότι γενικά δεν μας έρχεται τπτ που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και ότι οι άνθρωποι έχουν δυνάμεις και ικανότητες που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ότι έχουν μέχρι να έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις που τις απαιτούν, το μόνο που λέω είναι ότι δεν πέφτω και από τα σύννεφα όταν ακούω ότι μια "μικρομάνα" που 'έτυχε', να νιώθει ζορισμένη από την τροπή της ζωής της.

Και επειδή νομίζω ότι σημαντικότερη είναι η ζωή αυτών που είναι στη γη για αυτό προσωπικά είμαι υπέρ του δικαιώματος επιλογής της έκτρωσης. Αναγνωρίζω ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε σε αντίθετη περίπτωση όμως.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[J.V.]

έκτρωση=δολοφονία

η έκτρωση πιστεύω είναι δολοφονία/////

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Γιατί το πιστεύεις αυτό?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Θες να σου δώσω το τηλ του πατρικού μου να τα συζητήσεις με τη μαμά μου [και με πολλές άλλες μαμάδες επίσης ] αυτά (έστω με κάποια χρόνια καθυστέρηση μιας και δεν έχω μικρότερα αδέρφια) και έλα μέτα να μου πεις γιατί συμβαίνει αυτό . Επίσης θα κρατήσω αυτό το πόστ να το ξανασυζητήσουμε σε καμιά 10αριά χρόνια αυτό με σένα --j/k, j/k μην απαντήσεις σοβαρά σε αυτό

Χα χα, πρόσφατα το συζητούσα με μια κοπέλα της ηλικίας σου, η οποία αποφάσισε να πάει επιτέλους να ζήσει μόνη της και να μη μένει πλέον με τη μαμά και τον μπαμπά και το τι πανηγύρι έγινε από την πλευρά της ΜΑΜΑΣ. Άσε που εγώ έχω σημαντικές πιθανότητες να γίνω ακόμη χειρότερος. Μου θυμίζει μια ατάκα του Κωνσταντάρα: "Πέθανε ο Παπαδόπουλος; Σε τι ηλικία; Σαράντα εννιά;; Παιδί, παιδί!!"

Σαφέστατα και δεν αποτελεί επαρκές επιχείρημα. Έχω υπάρξει με το μέρος σου ("έλεος με την εφηβεία που διαρκεί ως τα 30!") πολλές φορές. Για αυτό και λέω η ίδια πιο κάτω ότι είναι χιλιάδες οι "μικρομάνες" που τα καταφέρνουν θαυμάσια.

Τα έχω δει αυτά που λες, γι' αυτό η αναφορά μου δεν ήταν επικριτική προς τη δική σου μεριά, απλά βρήκα πάτημα για να τα πω κι εγώ...

Btw, στα 21 δεν μπορείς να μπείς στο καζίνο (παρά μόνο συνοδευόμενος από κάποιον >23 και δεν μπορείς και να παίξεις.. Ορίστε η ίδια η κοινωνία σε θεωρεί "άχρηστο" να διαχειριστείς λεφτά, θα διαχειριστείς παίδί? )

Καλά, στο καζίνο δεν έπρεπε να επιτρέπουν κάτω από εξήντα ετών, αλλιώς θα έπρεπε να πουλάν ναρκωτικά στα περίπτερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη, πολύ διαφορετική και πολύ πονεμένη ιστορία...

Από την άλλη όμως εσύ πχ, που είσαι πατέρας και σίγουρα ξέρεις καλύτερα από μένα (που δεν είμαι γονιός να τα έχω νιώσει στο "πετσί" μου), πέφτεις από τα σύννεφα ακούγοντας ότι ένας ενήλικας ετών 21 νιώθει πιεσμένος που μπήκε στη διαδικασία να κάνει οικογένεια από αυτήν την ηλικία?

Καθόλου από τα σύννεφα δεν πέφτω, απεναντίας μου φαίνεται ως κάτι εντελώς αναμενόμενο. Απλά βλέπω ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε απόλυτα συμπεράσματα, απλά λόγω της ηλικίας και λέω ότι αυτή η σημερινή άβολη θέση, δεν μπορούμε να ξέρουμε (ούτε κι η ίδια μπορεί) πώς θα της φαίνεται μετά από λίγα χρόνια. Συχνά, όπως ξαναείπα, η ζωή έρχεται να σου ανταποδώσει εκείνα που σου στέρησε σε κάποια άλλη ηλικία, ή κατά το κοινώς λεγόμενο "ό,τι δεν έκανες μικρός, θα το κάνεις σίγουρα μεγάλος". Η ζωή δεν τελειώνει στα 21, όσο τουλάχιστον ακόμη ανασαίνουμε...

Πρόσεξε δεν λέω ότι είναι αδύνατον σε καμία περίπτωση. Αν μιλάμε πχ. για .. αντοχές (που χρειάζονται μεγάλες αντοχές είμαι σίγουρη) ή για βιολογία, πιστεύω ότι τα παιδιά θα έπρεπε να τα κανουμε (άντρες και γυναίκες) το πολύ μέχρι τα 25 ας πούμε!
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ πχ. να μην σκεφτώ, ότι στα 21 μου σκεφτόμουν εντελώς διαφορετικά από σήμερα. Τόσο σήμερα όσο και πριν 8 χρόνια βιολογικά θα μπορούσα να κάνω παιδιά. Αν όμως έκανα πριν 8 χρόνια παιδί είναι σίγουρο ότι θα έκανα χιλιάδες περισσότερα λάθη από σήμερα, δεν θα είχα κάνει πράγματα που θεωρώ ότι με ολοκλήρωσαν ως άνθρωπο (παρόλο που αυτό είναι μια αέναη διαδικασία και δεν μπορείς να πεις ότι τελειώνει ποτέ), θα ήμουν τέλος πάντως πολύ διαφορετικός άνθρωπος και πολύ διαφορετική μάνα από αύριο.
Και οκ, αν μπω τώρα στη διαδικασία να σκεφτώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα μείνει με τον (εντελώς ακατάλληλο τελικά για μένα) φίλο που είχα στα 21 μου και πώς θα ήταν να έχω (τουλάχιστον) ένα 8χρονο στο σπίτι είναι κάτι που μπορώ να το κάνω ...εκ του ασφαλούς μιας και δεν "παίζω" με τη ζωή κανενός πραγματικού 8χρονου. Πόσο καλό όμως θα ήταν (για όλους), αν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν δεν είχα το (με σάρκα και οστά) 8χρονο?

Κοίταξε, όλα αυτά είναι υποθέσεις. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός ότι μπαίνεις στον κόπο να το σκεφτείς από όλες τις πλευρές, να το βασανίσεις ηθικά και πρακτικά μέσα σου, όπως και το γεγονός ότι, όπως μας εμπιστεύθηκες, πρόσεξες αρκετά στη ζωή σου, ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να έχεις μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (όπως έχει συμβεί και στη δική μου περίπτωση), δείχνει ότι μια έκτρωση, παρά το γεγονός ότι σωστά τη θεωρείς ως αναφαίρετη επιλογή σου, ωστόσο τη θεωρείς επίσης και μια επιλογή δύσκολη, την οποία θα προτιμούσες ν' αποφύγεις, εάν μπορούσες. Εάν όλες και όλοι σκέφτονταν με αυτόν τον ισορροπημένο τρόπο, τότε οι εκτρώσεις στην Ελλάδα δεν θα γίνονταν για ψύλλου πήδημα και ο αριθμός τους θα ήταν δραστικά μικρότερος. Τότε θα ήμουν κι εγώ πιο ευχαριστημένος, όπως και η αγαπητή Ονειρεκδίκηση.

Δεν επιμένω πολύ, μιας και πραγματικά πιστεύω ότι γενικά δεν μας έρχεται τπτ που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και ότι οι άνθρωποι έχουν δυνάμεις και ικανότητες που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ότι έχουν μέχρι να έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις που τις απαιτούν, το μόνο που λέω είναι ότι δεν πέφτω και από τα σύννεφα όταν ακούω ότι μια "μικρομάνα" που 'έτυχε', να νιώθει ζορισμένη από την τροπή της ζωής της.

Και επειδή νομίζω ότι σημαντικότερη είναι η ζωή αυτών που είναι στη γη για αυτό προσωπικά είμαι υπέρ του δικαιώματος επιλογής της έκτρωσης. Αναγνωρίζω ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε σε αντίθετη περίπτωση όμως.

Εδώ με καλύπτεις πλήρως, αυτά είναι που θα είχα κι εγώ να πω στην νεαρή μαμά, η οποία νομίζει σήμερα ότι το έχει μετανιώσει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.