Πώς μπορούμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας;

[meetmeinmontauk]

Αλλά όπως είπε ο hack3r, θα ήταν καλύτερα οι γονείς να φέρονταν καλά στο παιδί in the first place.

Θα ήταν επίσης καλύτερα αν δεν είχε συμβεί η όλη υπόθεση με τον covid και μπορούσαμε όλοι να συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως τις είχαμε προγραμματίσει. Έλα όμως που συνέβη και πρέπει να ζήσουμε με αυτό. Δεν το επιλέξαμε, μας κρατάει πισω, αλλά κάπως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να επιβιώσουμε.
Το ίδιο ισχύει και με το κομμάτι που έκανα παράθεση. Θα ήταν τέλειο να γεννιομασταν και να μεγαλωναμε όλοι μας σε ένα υγιές περιβάλλον αλλα αυτό - για περισσότερους από όσους πιστεύουμε ανθρώπους - δεν είναι εφικτό. Εννοείται με βοήθεια από κάποιον ειδικό. Όσο δύσκολο, επίπονο και χρονοβόρο να είναι, γίνεται. Θα ζήσουμε, Θείε Βανια, που γράφει και ο Τσεχωφ στο ομώνυμο έργο. (Οκ το παράκανα στο τέλος, ζητώ συγνώμη )

 

[Himela]

Θα ζήσουμε

Ναι, αλλά χωρίς αυτοεκτίμηση.

 

[meetmeinmontauk]

Ναι, αλλά χωρίς αυτοεκτίμηση.

Ας συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε Καλό βράδυ

 

[Μάρκος Βασίλης]

Ναι, αλλά χωρίς αυτοεκτίμηση.

Μπορεί πράγματι να μην καταφέρει ένα τέτοιο άτομο να «νικήσει» και να αποκτήσει αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, η προσπάθεια από μόνη της έχει πολλά να του δώσει. Επίσης, αν πιστεύει ένα άτομο ότι δε θα πετύχει το Χ τότε μάλλον δε θα το πετύχει. Το «οπτιμιστικό ανάλογο», αν δηλαδή πιστεύει ότι θα πετύχει κάτι, τότε θα το πετύχει, προφανώς και δεν ισχύει, αλλά σε αντίθεση με το πρώτο, δεν κλείνει την πόρτα πίσω του.

 

[Aura]

Αυτό είπα, ότι διαφωνώ. Την αυτοεκτίμηση την αποκτάς από τους γονείς σου. Αν μέχρι την ενηλικίωσή σε μειώνουν, σε υποτιμούν και σε υποβιβάζουν συνεχώς είναι τρομερά δύσκολο ως ακατόρθωτο να καταφέρεις να αλλάξεις συντριπτικά τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου και να αρχίσεις ξαφνικά να αγαπάς τον εαυτό σου και να έχεις αυτοεκτίμηση. Μπορεί να μάθεις να υποκρίνεσαι ότι έχεις αυτοεκτίμηση αλλά πραγματικά μέσα σου πιστεύω ότι δε θα το νιώσεις ποτέ.

Π.χ. εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο και όταν έρχομαι σε συναναστροφή με κόσμο υποκρίνομαι αυτό που πιστεύω ότι ο υπόλοιπος κόσμος κάνει όντας κοινωνικός (small talk, ερωτήσεις, συζήτηση γενική και λοιπά). Αυτό όμως όσα χρόνια και να το κάνω ποτέ δεν θα γίνω πραγματικά κοινωνική.

Σωστό. Οταν όμως υιοθετεις σωστές συμπεριφορές έστω και αν υποκρίνεσαι ειναι πιο πιθανό να πετύχεις στις σχεσεις σου η και αλλού. Αυτό θα σου βελτιωσει την αυτοεκτίμηση που σίγουρα αν ρωτάς εμένα έχει να κάνει με τους άλλους. Γιατί συνήθως λέμε σε κάτι τέτοια βελτιωσου,φρόντισε τον εαυτό σου, πήγαινε γυμναστήριο, μορφωσου, βρες χομπι και τρίχες κατσαρες αφου άλλου είναι το πρόβλημα.

Όλο το φόρουμ έχω ξεθάψει, είναι γεγονός

 

[Himela]

Σωστό. Οταν όμως υιοθετεις σωστές συμπεριφορές έστω και αν υποκρίνεσαι ειναι πιο πιθανό να πετύχεις στις σχεσεις σου η και αλλού. Αυτό θα σου βελτιωσει την αυτοεκτίμηση που σίγουρα αν ρωτάς εμένα έχει να κάνει με τους άλλους. Γιατί συνήθως λέμε σε κάτι τέτοια βελτιωσου,φρόντισε τον εαυτό σου, πήγαινε γυμναστήριο, μορφωσου, βρες χομπι και τρίχες κατσαρες αφου άλλου είναι το πρόβλημα.

Σίγουρα εκ των πραγμάτων η σχέση με τους άλλους θα είναι καλή. Έχει όμως τόση σημασία όταν τελικά μέσα σου νιώθεις άσχημα - αρνητικά; Πόσες φορές ακούμε για ανθρώπους που πχ αυτοκτονούν και λέμε, μα έπεσα από τα σύννεφα, ήταν η ψυχή της παρέας, φιλικός, όλοι τον αγαπούσαν κλπ;

Δεν μπορείς μια ζωή να υποκρίνεσαι για να "ψαρεύεις αυτοεκτίμηση" από την συμπεριφορά και την αποδοχή των άλλων. Κάποτε πρέπει να κάνεις το δύσκολο βήμα να κοιτάξεις μέσα σου και να αντιμετωπίσεις κατάματα τον εαυτό σου.

 

[ΜαρίαΖΤ]

Προσωπικά πιστεύω ότι ο καθένας μας θέλει τον καλό για τον εαυτό του και φυσικά για τους γύρω του. Καμία φορά όμως αφήνουμε το δικό μας καλό για τους γύρω. Αν κάναμε αυτό που πραγματικά θέλαμε χωρίς να μας επηρεάσει την γνώμη κάποιος εξωτερικός παράγοντας τότε θα ήταν τέλειο. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς υπάρχουν και οι κοινωνικοί ας πούμε παράγοντες που διακατέχονται από κάποια ιδανικά και αξίες. Παρ'όλα αυτά,είναι σημαντικό κομμάτι είναι μέσα στην μέρα να κάνουμε κάτι που αγαπάμε και να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για εμάς! Τα πικρόχολα σχολια να τα αφήνουμε πίσω και να μας κάνουν να προχωράμε μπροστά και να γινόμαστε καλύτεροι. Η ζωή είναι πραγματικά πολύ μικρή και είναι σημαντικό να κρατάμε δίπλα μας ανθρώπους που μας κρατάνε χαρούμενους και να κάνουμε κι εμείς χαρούμενο τον εαυτό μας. Έτσι θα πιστέψουμε στον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας..έτσι η αυτοεκτίμηση χτίζεται και αυτή σιγά σιγά!

 

[Aura]

Σίγουρα εκ των πραγμάτων η σχέση με τους άλλους θα είναι καλή. Έχει όμως τόση σημασία όταν τελικά μέσα σου νιώθεις άσχημα - αρνητικά; Πόσες φορές ακούμε για ανθρώπους που πχ αυτοκτονούν και λέμε, μα έπεσα από τα σύννεφα, ήταν η ψυχή της παρέας, φιλικός, όλοι τον αγαπούσαν κλπ;

Δεν μπορείς μια ζωή να υποκρίνεσαι για να "ψαρεύεις αυτοεκτίμηση" από την συμπεριφορά και την αποδοχή των άλλων. Κάποτε πρέπει να κάνεις το δύσκολο βήμα να κοιτάξεις μέσα σου και να αντιμετωπίσεις κατάματα τον εαυτό σου.

Αυτό που είπα αν το σκεφτούμε αισιόδοξα τουλάχιστον , είναι ότι στην αρχή υποκρίνεσαι μετά μπορεί να φτιάχνει Για παράδειγμα είσαι σε μια σχέση και σε τρώει η ανασφάλεια και η ζήλια για τους συντρόφους σου , γίνεσαι κουραστική και σε χωρίζουν όλοι και επιβεβαιώνεις ότι είσαι λίγη και κουραστική. Όταν θα μάθεις να το διαχειρίζεται αυτό και να ''υποκρίνεσαι'' , η σχέση σου θα πετύχει , που σημαίνει ότι εσύ θα πάρεις τα πάνω σου και θα αρχίζεις να πιστεύεις ότι τα καταφέρνεις και ότι είσαι αγαπητή και μετά δεν θα ζηλεύεις ή έστω δεν θα ζηλεύεις τόσο πολύ , δεν θα υποκρίνεσαι άλλο .

Αλλά κατάλαβα τι λες εσύ λες ποιο το νόημα αφού έτσι και αλλιώς θα αρέσουμε χωρίς να είμαστε ο εαυτό μας, αλλά δεν υπάρχει αγάπη άνευ όρων , υποτίθεται οι γονείς μας αγαπάνε έτσι και αυτοί όχι πάντα, οι άλλοι δεν θα μας ανεχτούν . Δεν μπορούμε να έχουμε και τέτοιες απαιτήσεις μάλλον και κάποια πράγματα τα κρατάμε για τον εαυτό μας .

 

[Guest 699855]

Για μένα η πίστη στον εαυτό μας πηγάζει:
1) Από τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν οι γονείς μας στην παιδική ηλικία.
2) Από τη συνέπεια στα "πιστεύω" μας και
3) Από τις επιτυχίες μας στους στόχους που έχουμε θέσει.

 

[Agaphbou]

Αυτό που είπα αν το σκεφτούμε αισιόδοξα τουλάχιστον , είναι ότι στην αρχή υποκρίνεσαι μετά μπορεί να φτιάχνει Για παράδειγμα είσαι σε μια σχέση και σε τρώει η ανασφάλεια και η ζήλια για τους συντρόφους σου , γίνεσαι κουραστική και σε χωρίζουν όλοι και επιβεβαιώνεις ότι είσαι λίγη και κουραστική. Όταν θα μάθεις να το διαχειρίζεται αυτό και να ''υποκρίνεσαι'' , η σχέση σου θα πετύχει , που σημαίνει ότι εσύ θα πάρεις τα πάνω σου και θα αρχίζεις να πιστεύεις ότι τα καταφέρνεις και ότι είσαι αγαπητή και μετά δεν θα ζηλεύεις ή έστω δεν θα ζηλεύεις τόσο πολύ , δεν θα υποκρίνεσαι άλλο .

Η "επιτυχία" που είναι βασισμένη σε μια υποκριτική συμπεριφορά και καταπιεσμένα συναισθήματα, μπορεί προσωρινά να μας χαροποιήσει, όμως αργότερα μπορεί να εντείνει τις ανασφάλειες και τα κενά μας. Αντίθετα, αν έβρισκες κάποιον εξίσου ζηλιάρη μ' εσένα, μπορεί στα μάτια ενός τρίτου η σχέση σας να ήταν τοξική και να τρωγοσασταν σαν τον σκύλο με τη γάτα, αλλά να νιώσεις πολύ βαθύτερα συναισθήματα ευτυχίας και αγάπης επειδή βρήκες επιτέλους έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει πώς νιώθεις.

Σκέψου κιόλας να μην πετύχαινε η σχέση για κάποιον άλλο λόγο, ενώ είχε προσπαθήσει να δείξει την τελειότερη εκδοχή του εαυτού της. Εκεί θα ένιωθε τρεις φορές χειρότερα, θα απελπίζονταν. Γι' αυτό είναι σημαντικό η προσπάθεια αυτοβελτιωσης να γίνεται μόνο για τον εαυτό μας και όχι για να βρούμε κάποιον και να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Έχω περάσει από το στάδιο της υποκριτικής χαράς και μ' έκανε να νιώθω χειρότερα. Δε βοηθάει.

Για μένα η πίστη στον εαυτό μας πηγάζει:
1) Από τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν οι γονείς μας στην παιδική ηλικία.
2) Από τη συνέπεια στα "πιστεύω" μας και
3) Από τις επιτυχίες μας στους στόχους που έχουμε θέσει.

Και από τα απρόσμενα προβλήματα που προέκυψαν στη ζωή μας και καταφέραμε να τ' αντιμετωπίσουμε θα προσέθετα εγώ. Μαθαίνεις ότι είσαι ικανός για πράγματα που δεν είχες ιδέα, καθώς η μέγιστη ψυχική μας δύναμη επιστρατεύεται σε τέτοιες καταστάσεις συνηθως.

 

[Aura]

Αγάπη δεν πάει έτσι. Αν βρω ένα ζηλιάρη μόνο για αυτό μένω στη ζώνη άνεσης μου. Στην ουσία πρέπει να μπορώ να διεκδικώ αυτό που μου αρέσει και να μην είναι κριτήριο σε ποιον θα αρέσω εγώ και ποιος θα με αγαπησει. Σίγουρα λίγο πολύ ελκομαστε από το όμοιο και από εκεί που νιώθουμε ασφάλεια έτσι και αλλιώς αλλά μην το κάνουμε και σημαία να πορευόμαστε με αυτό. Δεν ορίζεται αυτό ως ψυχική υγεία. Και αυτό που λες ότι με την τελειότερη εκδοχή του εαυτού μας θα νιώθουμε χειρότερα είναι ο φόβος που μας κρατάει πίσω που προσπαθούμε να το αποβάλλουμε. Ούτε αυτό ορίζεται ως κάτι καλό από την πλευρά της ψυχολογίας όταν προσπαθούμε να το αποφύγουμε.

Τις σχέσεις σου δουλεύεις , μόνος σου μέχρι ενός σημείου μπορείς να δουλέψεις. Καταλαβαίνεις δεν θα πάμε στους ειδικούς και θα μας αποκόψουν από τον κόσμο για να δουλέψουμε μόνοι μας ούτε θα μας πούνε βρες κάποιον σαν και εσενα και όλα καλά.

Δεν μας κάνουν οι άλλοι να νιώθουμε καλύτερα αλλά αν για κάποιο λόγο δεν έχουμε καλή αυτοεκτίμηση χρειαζόμαστε επιτυχίες . Όπως ένας ηττοπαθης μπακουρος θα πρέπει να συναναστραφεί με γυναίκες για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση έτσι και η ζήλια η φορτικοτητα η συστολή και όλα αυτά που σχετίζονται με θέματα αυτοπεποιθησης λύνονται συναρτήσει και των άλλων. Μόνος σου νιώθεις και Θεός στις σχέσεις όμως θα είσαι ο ζηλιάρης ο μιζερος ο πρηξας !

 

[Agaphbou]

Αγάπη δεν πάει έτσι. Αν βρω ένα ζηλιάρη μόνο για αυτό μένω στη ζώνη άνεσης μου. Στην ουσία πρέπει να μπορώ να διεκδικώ αυτό που μου αρέσει και να μην είναι κριτήριο σε ποιον θα αρέσω εγώ και ποιος θα με αγαπησει.

Μα ακριβώς αυτό είπες πριν. Ότι καταπνίγοντας ένα αρνητικό συναίσθημα όπως η ζήλια, θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να πετύχει η σχέση σου και χάρη στην επιτυχία αυτή θα αντλήσεις ικανοποίηση. Επομένως, άμεσα ή έμμεσα, η ευτυχία σου εξαρτάται από το να αρέσεις στον άλλο. Επίσης δεν ενθάρρυνα ποτέ το να μένεις στάσιμος στη ζώνη άνεσής σου, απλώς σου εξήγησα ότι μπορεί για τον χψ λόγο να νιώθεις εσύ καλύτερα μέσα σε μια τέτοια σχέση. Δεν το σχολίασα ούτε θετικά ούτε αρνητικά, απλώς σου εξήγησα γιατί μπορεί να μην ισχύει ο συλλογισμός σου.

Σίγουρα λίγο πολύ ελκομαστε από το όμοιο και από εκεί που νιώθουμε ασφάλεια έτσι και αλλιώς αλλά μην το κάνουμε και σημαία να πορευόμαστε με αυτό. Δεν ορίζεται αυτό ως ψυχική υγεία. Και αυτό που λες ότι με την τελειότερη εκδοχή του εαυτού μας θα νιώθουμε χειρότερα είναι ο φόβος που μας κρατάει πίσω που προσπαθούμε να το αποβάλλουμε. Ούτε αυτό ορίζεται ως κάτι καλό από την πλευρά της ψυχολογίας όταν προσπαθούμε να το αποφύγουμε.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τον φόβο. Αυτό που εννοούσα είναι πως, αν εσύ είσαι ειλικρινής με τα συναισθήματά σου και αφήνεις τον άλλο να σε γνωρίσει πραγματικά, έτσι όπως είσαι τη δεδομένη στιγμή, η σχέση μπορεί να αποτύχει όμως θα ξέρεις ότι απέτυχε γιατί δεν τον ελκυε αυτό που πραγματικά είσαι. Αν παριστάνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι (γι αυτό είπα η τελειότερη και όχι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, διότι μιλάμε για επιπλαστη τελειότητα), τότε αν απορριφθείς και έχεις ήδη θέματα με τον εαυτό σου, δε θα σκεφτείς "έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, εκείνος έχασε". Οι σκέψεις σου θα μοιάζουν μάλλον με: "γιατί ενώ προσπαθώ να είμαι τέλεια, συνεχίζουν να με απορρίπτουν; μάλλον κάτι πάει τελείως λάθος μ εμένα" ή "τι θα γινόταν αν του έδειχνα αυτά που ένιωθα πραγματικά; μήπως τα πράγματα ήταν αλλιώς;" και θα τρωγόσουν χειρότερα μέσα σου. Ο πρώτος πρώτος πρώην μου ήταν ακριβώς έτσι. Καταπίεζε τα αρνητικά του συναισθήματα σε ακραίο βαθμό, προσπαθούσε να είναι τέλειος για μένα και όταν τον χώρισα (για άλλους λόγους), δεν κατάφερε να το χωνέψει ποτέ. Είχε καταβάλει τόση προσπάθεια να υποκρίνεται κάτι άλλο για μένα, που η απόρριψή μου του κόστισε πολύ περισσότερο απ' την προηγούμενή του σχέση όπου οι ζήλιες και οι τσακωμοι έβγαιναν στην επιφάνεια.

Εσύ μιλάς υπό το πρίσμα ενός υγιούς ψυχικά ανθρώπου και μιλάς με πολλή αισιοδοξία και ιδεαλισμό. Εδώ μιλάμε για άτομα που δυσκολεύονται ήδη να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξεσπάς, να κλαις και να μην κατηγοριοποιείς τα συναισθήματα σε "καλά" και "κακά" γιατί όταν αποκλείεις τα δεύτερα, όταν αρνείσαι να νιώσεις λύπη, ζήλια, θυμό, τότε δεν αφήνεις τον εαυτό σου να νιώσει ούτε τα θετικά, όπως χαρά, αγάπη, συγκίνηση. Γιατί σε τελική ανάλυση, οι πιο δυνατοί άνθρωποι δεν είναι αυτοί που δεν έπεσαν ποτέ, είναι αυτοί που έπεσαν και ξανασηκώθηκαν.

 

[Aura]

Έτσι όπως τα θέτεις και εγώ συμφωνώ

Κάτι άλλο ήθελα να πω και η λέξη υποκρισία εννοηθηκε αρνητικα

Λέω στο παράδειγμά μας ας πούμε ότι κάποιον τον τρώει η ζήλια και υποφέρει . Όταν θα ξεκινήσει μια ψυχοθεραπεία ή θα διαβάσει ένα βιβλίο αυτοβελίτωσης πχ γιατί σε αυτό αναφέρομαι και όχι κάποιος να καταπνίγει τα συναισθήματά του μέχρι να εκραγεί , αυτό θα μάθει να το διαχειρίζεται , θα διαχειρίζεται καλύτερα τις σκέψεις του και τις πράξεις του , ναι θα υποκρίνεται, αυτό ήθελα να πω συμφωνώντας με την Himela, ότι δεν υπάρχει σημείο G που το πατάμε και έχουμε αυτοπεποίθηση και περνάμε τέλεια ξαφνικά. Ιδανικά θα μάθει λοιπόν να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονται όλοι , όχι για να πάρει ικανοποίηση, όχι για να εκμεταλλευτεί τους άλλους για να φτιάξει αυτοπεποίθηση, όχι για να αρέσει, αλλά για να περνάει ο ίδιος καλά και να έχει ωραίες σχέσεις αντί να κάνει υστερίες και σκηνές στον σύντροφό του στο παράδειγμά μας.

Αυτός που νοσεί από κάτι υποφέρει, εσύ μπορεί να το θέτεις από την πλευρά υγιούς ατόμου και δεν πειράζει αν ζηλεύουμε και λίγο, εδώ λέμε για κάτι άρρωστο που σου ρίχνει την ποιότητα ζωής, δεν είναι ότι το κάνουμε επειδή η ζήλια είναι ''κακό'' συναίσθημα. Δεν το θέτω από την πλευρά υγιούς ατόμου και δεν το θέτω κακοπροαίρετα το ''άρρωστος ''

Και το μπόνους σαν να λέμε της όλης διαδικασίας θα μπορούσε να είναι ότι η σχέση του πετυχαίνει και παίρνει και αυτοπεποίθηση στο καλύτερο σενάριο . Για αυτό εγώ εννοώ τον καλύτερο εαυτό , όχι τον τελειότερο. Απλά θα αλλάξει τις άρρωστες συμπεριφορές, την άρρωστη αυτοεκτίμηση , για να περνάει καλά, δεν είπαμε ούτε να γίνει σκυλάκι για να μη σε χάσει , ούτε να καταπιέζεται ή να κάνει τον τέλειο .

 

[Guest 209912]

Η "επιτυχία" που είναι βασισμένη σε μια υποκριτική συμπεριφορά και καταπιεσμένα συναισθήματα, μπορεί προσωρινά να μας χαροποιήσει, όμως αργότερα μπορεί να εντείνει τις ανασφάλειες και τα κενά μας. Αντίθετα, αν έβρισκες κάποιον εξίσου ζηλιάρη μ' εσένα, μπορεί στα μάτια ενός τρίτου η σχέση σας να ήταν τοξική και να τρωγοσασταν σαν τον σκύλο με τη γάτα, αλλά να νιώσεις πολύ βαθύτερα συναισθήματα ευτυχίας και αγάπης επειδή βρήκες επιτέλους έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει πώς νιώθεις.

Αν βρεις κάποιον οποίος έχει τα ίδια χάλια με εσένα αυτό που θα γίνει ουσιαστικά και οι δυο θα χρησιμοποιείτε αυτή τη σχέση ως ναρκωτικό και έναν τρόπο να ξεφύγετε από την πραγματικότητα σε έναν φανταστικό κόσμο, όπως ακριβώς κάνει κάποιος εθισμένος σε μια ουσία. Το αν αυτό είναι χαρά δεν το γνωρίζω, καθώς πάρα πολλοί άνθρωποι ουσιαστικά επιλέγουν να ζήσουν έτσι καθώς είναι πιο εύκολο. Αν είσαι χοντρός βρες μια χοντρή για να σαβουριαζετε μαζί κ.ο.κ.

Η αυτόβελτίωση επίσης γενικώς είναι μια μόδα της γενιάς μας που πουλάνε διάφοροι για διάφορους λόγους. Οι άνθρωποι δεν αυτοβελτιωνονται, βαδίζουν απλά στο μονοπάτι που είναι φτιαγμένοι να βαδισουν.

Η φυση του καθενός φανερωνεται στα πράγματα που κάνει από μόνος του, χωρίς να του υποδείξει κάνεις να τα κάνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά κοινωνικά πρέπει και επιταγές, που δεν οδηγούν πουθενά. Γι αυτό ας πούμε μπορεί να παροτρύνεις ένα χοντρό να χάσει βάρος όσο θες αλλά δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα αν δεν του το υποδεικνύει η φυση του.

 

[Aura]

Στη φύση μας είναι η ευκολία. Αλλά μπορεί να βελτιωθούμε για να αποφύγουμε τυχόν επιπτώσεις ,στη περίπτωση του ''χοντρού'' η σωματική κόπωση η η ερωτική του ζωή για παράδειγμα.

 

[Guest 209912]

Στη φύση μας είναι η ευκολία. Αλλά μπορεί να βελτιωθούμε για να αποφύγουμε τυχόν επιπτώσεις ,στη περίπτωση του ''χοντρού'' η σωματική κόπωση η η ερωτική του ζωή για παράδειγμα.

Το point μου δεν ήταν πως ένας χοντρός δεν μπορεί να αδυνατίσει. Το point μου ήταν πως όσοι το κάνανε τους υπαγορεύει η φυση τους να το κάνουν και δεν το κάνανε λόγο peer pressure όπως οι περισσότεροι που απλά ξαναγύρνανε εκεί που ήταν όταν η πίεση καταλαγιασει.

 

[Aura]

Ναι ξέρω όλα είναι στη φύση μας...άρα ευγονική

Μπορεί να είναι στη φύση σου να είσαι πιο φυγόπονος ή πιο ευαλώτος σε κάτι σε σχέση με τους άλλους . Οπότε αν συνδυαστεί με γενετικές τάσεις παχυσαρκίας ή περιβαλλοντικές τάσεις πχ κακή διατροφή, κακό συναισθηματικό περιβάλλον , να καταλήξεις σε αυτό που λες εσύ, ένας ''χοντρός'' που προτιμάει την ευκολία . Αλλά ζούμε και με τα πρέπει της κοινωνίας , θέλουμε και αποδοχή δεν είναι ντε και καλά κακό αυτό σε ένα βαθμό τουλάχιστον . Αν αδυνατίσεις για την εικόνα σου και τα πρέπει , θα επωφεληθεί και η υγεία σου. Ε ότι παράδειγμα και να βάλουμε αντί πάχους μπορεί να σκεφτούμε το ίδιο .

 

[Himela]

Οι άνθρωποι δεν αυτοβελτιωνονται, βαδίζουν απλά στο μονοπάτι που είναι φτιαγμένοι να βαδισουν.

Η φυση του καθενός φανερωνεται στα πράγματα που κάνει από μόνος του, χωρίς να του υποδείξει κάνεις να τα κάνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά κοινωνικά πρέπει και επιταγές, που δεν οδηγούν πουθενά. Γι αυτό ας πούμε μπορεί να παροτρύνεις ένα χοντρό να χάσει βάρος όσο θες αλλά δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα αν δεν του το υποδεικνύει η φυση του.

Αυτό είναι πολύ βολικό για ανθρώπους που δε θέλουν να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους και μού κάνει εντύπωση που το λες εσύ αυτό. Εφόσον λοιπόν η φύση σου είναι να είσαι ελαφρώς υπέρβαρος για ποιο λόγο κάνεις fasting και γυμναστική; Μην το πάρεις σαν προσωπική επίθεση, καλοπροαίρετα ρωτάω, καλά κάνεις και κάνεις ό,τι θες.

Η ψυχανάλυση μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να έρθει σε συζήτηση - αντιπαράθεση με τον εαυτό του και να δει κάποια πράγματα που τον κρατάνε πίσω κι αν θελήσει να τα αλλάξει. Την ίδια αυτοπεποίθηση όμως που έχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε υγιές οικογενειακό περιβάλλον δε θα την έχουν ποτέ άνθρωποι που πέρασαν κάποιου είδους τραυματικά παιδικά χρόνια, κατά τη γνώμη μου. Παρ' όλα αυτά δεν είναι ποτέ αρνητικό να προσπαθείς να βελτιώνεις πράγματα που σε δυσκολεύουν.

 

[Ιππολύτη]

Η αυτόβελτίωση επίσης γενικώς είναι μια μόδα της γενιάς μας που πουλάνε διάφοροι για διάφορους λόγους. Οι άνθρωποι δεν αυτοβελτιωνονται, βαδίζουν απλά στο μονοπάτι που είναι φτιαγμένοι να βαδισουν.

Η φυση του καθενός φανερωνεται στα πράγματα που κάνει από μόνος του, χωρίς να του υποδείξει κάνεις να τα κάνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά κοινωνικά πρέπει και επιταγές, που δεν οδηγούν πουθενά. Γι αυτό ας πούμε μπορεί να παροτρύνεις ένα χοντρό να χάσει βάρος όσο θες αλλά δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα αν δεν του το υποδεικνύει η φυση του.

Χακερ εσύ τόσα χρόνια δε λες ότι δεν υπάρχει μοίρα και ριζικό; Τι διαφορά έχει αυτή η "φύση" που μας λες εδώ και μονοπάτια που είναι "φτιαγμένοι" να βαδίσουν; Αν θυμάμαι λάθος διόρθωσέ με.

 

[Guest 209912]

Αυτό είναι πολύ βολικό για ανθρώπους που δε θέλουν να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους και μού κάνει εντύπωση που το λες εσύ αυτό. Εφόσον λοιπόν η φύση σου είναι να είσαι ελαφρώς υπέρβαρος για ποιο λόγο κάνεις fasting και γυμναστική; Μην το πάρεις σαν προσωπική επίθεση, καλοπροαίρετα ρωτάω, καλά κάνεις και κάνεις ό,τι θες.

Η ψυχανάλυση μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να έρθει σε συζήτηση - αντιπαράθεση με τον εαυτό του και να δει κάποια πράγματα που τον κρατάνε πίσω κι αν θελήσει να τα αλλάξει. Την ίδια αυτοπεποίθηση όμως που έχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε υγιές οικογενειακό περιβάλλον δε θα την έχουν ποτέ άνθρωποι που πέρασαν κάποιου είδους τραυματικά παιδικά χρόνια, κατά τη γνώμη μου. Παρ' όλα αυτά δεν είναι ποτέ αρνητικό να προσπαθείς να βελτιώνεις πράγματα που σε δυσκολεύουν.

Το κάνω επειδή το επιθυμώ και αυτό ήταν τον point μου εξ αρχής. Οι πράξεις μας πηγάζουν από τις επιθυμίες μας ή όποιες πηγάζουν από τη φύση μας. Δεν μπορείς να αλλάξεις τις επιθυμίες ενός ανθρώπου όσο και αν προσπαθήσεις.

Αν για παράδειγμα έρθω σπίτι σου και σου μιλάω μια ολόκληρη μέρα για το πόσο καλό θα σου κάνει να μάθεις κώδικα μπορεί εν τέλη να σε πείσω να ξεκινήσεις και θα σταματήσεις μεθαύριο, επειδή δεν έχεις καμία εσωτερική επιθυμία γι αυτό καθώς αν είχες θα είχες ξεκινήσει ήδη να το κανεις μόνη σου πολύ πριν αρχίσω εγώ να σε παρότρυνω, αλλά ακόμη και αν δεν είχες ιδέα ότι υπάρχει αυτό το πράγμα, εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σε φέρω σε επαφή και όχι να σε πείσω να το κάνεις.

Αυτό που γίνεται σήμερα είναι πως ζούμε όλη μας την ζωή με προδιαγραφές και συνταγές. Έχουμε την κοινωνία να μας λέει πως για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις λεφτά, πρέπει να έχεις φίλους, ερωτικες σχέσεις, πρέπει να είσαι καταξιωμένος επαγγελματικά, πρέπει το ένα, πρέπει το άλλο και μετά έχουμε τις διαφορές συνταγές ειδικών που λένε κάνε πρώτα αυτό και μετά το άλλο και θα πετύχεις.

Ολα αυτα σε βάζουν σε έναν δρόμο που μπορεί να είναι εντελώς εκτός της φύσης σου ως άνθρωπο και το μόνο που καταφερνουν είναι να σου δημιουργούν εσωτερική οδύνη η οποία αργά ή γρήγορα οδηγεί στις διάφορες εξαρτήσεις για να μουδιασει ο πόνος. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έχουν τα πάντα και νιώθουν βαθύτατα δυστυχισμένοι χωρίς να ξέρουν γιατί.

Κάθε ένας από εμάς έχει απίστευτο potential σαν άνθρωπος και έχουμε φτιάξει μια κοινωνία η οποία το μόνο που προσπαθεί να κάνει με νύχια και με δόντια είναι να μας στα καλούπια της ώστε να ζούμε χειρότερα και από έντομα.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 20 Νοεμβρίου 2020

Χακερ εσύ τόσα χρόνια δε λες ότι δεν υπάρχει μοίρα και ριζικό; Τι διαφορά έχει αυτή η "φύση" που μας λες εδώ και μονοπάτια που είναι "φτιαγμένοι" να βαδίσουν; Αν θυμάμαι λάθος διόρθωσέ με.

Η διαφορά που νομίζω ότι έχει είναι πως δεν είναι στατική. Πιστεύω πως όλοι έχουμε μια προκαθορισμενη μοίρα αν θες, και όταν δεν βαδίζουμε προς την εκπλήρωση της νιώθουμε ένα αίσθημα απόγνωσης και άδειου το οποίο μας τρομάζει τόσο που προσπαθούμε πάση θυσία να αποφύγουμε και έτσι βρίσκουμε πράγματα να κάνουμε για να είμαστε απασχολημένοι.