Βγήκε το ξύλο απ' τον παράδεισο;

[Isiliel]

Απάντηση στο διαλογο /συμπιλ λοριεν που είδα τώρα. Η διερεύνηση το ρόλου του εκνευρισμού είναι σημαντική στην ολη υπόθεση ξύλο, δεδομένου ότι πολλές περιπτωσεις χειροδικίας οφείλονται στον εκνευρισμό και μόνο. Σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιορίσεις τον εκνευρισμό που φέρνει "ντε πριορι" το ξύλο σαν επακόλουθο, χωρίς φυσικά καμία εκπαιδευτική αξία.

Αυτό που λες εδώ Buggs, είναι για μένα πολύ σημαντικό αφού οποιασδήποτε μορφής τιμωρία θα πρέπει να έχει χαρακτήρα παιδευτικό, όχι να γίνεται ευκαιρία να ξεσπάσουμε τα νεύρα όλης της μέρας! Διάβασα αρκετούς παραπάνω να λένε: "Τι να κάνει κι ο γονιός, κάποια στιγμή θα χάσει την ψυχραιμία του". Αυτό ακριβώς είναι που ΔΕΝ πρέπει να κάνει ο γονιός!

Είτε επιλέγει τη σωματική τιμωρία είτε τη λεκτική/πρακτική, τη στιγμή που την εφαρμόζει καλό είναι να παραμένει ψύχραιμος ώστε να υπολογίσει σωστά και με ακρίβεια τον αντίκτυπο της τιμωρίας που πρόκειται να εφαρμόσει. Μόνο τότε μιλάμε για διαπαιδαγώγηση και όχι για στείρο εκνευρισμό.

Δεν είναι εύκολο φυσικά και απαιτεί ετοιμότητα και ψυχραιμία, αρετές στις οποίες εκπαιδεύεται ο γονιός μέσω της αλληλεπίδρασής του με το παιδί!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Ίσως το πλεον σημαντικό στην όλη συζήτηση είναι κατι που "αναδύεται" σαν απόηχος απο αυτήν. Παίρνω σκυτάλη απο αυτό που είπες Δημητρα.

Διάβασα αρκετούς παραπάνω να λένε: "Τι να κάνει κι ο γονιός, κάποια στιγμή θα χάσει την ψυχραιμία του".

Αρκετοί απο αυτούς όμως δήλωναν ειρηνόφιλοι την ίδια στιγμή ! Αυτό είναι η κλασσική αντίδραση της προκατάληψης. Στα λόγια δηλαδή καταδικάζουμε κάτι αυστηρότατα, επειδή ειναι ταμπού, για να ακούσουν οι άλλοι ότι είμαστε "καλοί". Στην πράξη το επιτρέπουμε "υπο συνθήκες".

Με τον τρόπό αυτό συζήτησης δεν γίνεται τελικα καμία δουλειά αφού τα θεματα στην ουσία δεν συζητιούνται. Αφορίζουμε την λύση που θα μπορούσαμε να έχουμε επειδή, πρίν κάν αρχίσει η συζήτηση, υπάρχουν παγιωμένες προκαταλήψεις.

Π.χ. Αν παραδεχτούμε ότι το μωρό πρίν αποκτήσει κοινωνική συνείδηση, πόσο μάλλον πρίν να είναι σε θέση να κάνει εκτετααμένους λογικούς συνειρμούς, ενεργεί στην ουσία ενσικτωδώς, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι ενσικτωδεις αντιδράσεις θα του είναι κατα συνέπεια πιο κατανοητές.

Ομως να το ταμπού, "το μωρό δεν είναι ζώο", στο οποίο κολλάει η συζήτηση. Κι ας συμπεριφέρεται σαν ένα μικρό γατί πανομοιότυπα για να μήν πώ χειρότερα (ενα γατί στις τρείς τέσσερις φορές που θα το απομακρύνεις απο το πιάτο θα κάτσει μακριά και θα σε παρακολουθεί μέχρι να δεί τί θέλεις να κανεις).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anda]

Εννοείται πως το ξύλο ΔΕΝ βγήκε από τον παράδεισο!!!!!
(χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά ξέμπαρκα και να τους επιτρέπουμε να κάνουν του κεφαλιού τους)
Απλά τα μαθαίνουμε να φέρονται σωστά, με το να φερόμαστε και εμείς πολιτισμένα!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[konstantina1994]

Ειμαι 14 και εχω φαι ξυλο απο τους γονεις μου και απο τον αδελφο,ιδιαιτερα απο αυτον τρωω ακομα και σημερα .Η μανα μου οταν ημουν μικρη (αν και ησυχο παιδι ημουν ) με χτυπαγε στην πλατη για τις αταξιες μου και ο αδελφος θεωρει οτι το ξυλο δειχνει ποιος ειναι δυνατος.Ο πατερας μου μονο 3 χαστουκια μου εχει δωσει και ολα ηταν για το φαγητο (δεν τρωω κρεας ).Οποτε με βαρουσαν τους μισουσα με ολη την ψυχη και ιδιαιτερα οταν με χτυπουσαν χωρις να φταιω ! Ειναι φρικτο να σε χτυπανε και ακομα πιο φριχτο οταν αυτος που σε χτυπαει θεωρει οτι σου κανει καλο !! Αν καποιος εχει παιδια και τα εχει χτυπησει καθε μερα πρεπει να τους ζηταει συγνωμη !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[stavros_]

Το ξυλο δεν λυνει κανενα προβλημα. Ουτε οι φωνες. Ισα ισα που αρνητικες επιπτωσεις επιφερει στη ψυχολογια των παιδιων. Το καλυτερο ειναι να δημιουργηθει σχεση φιλιας και εμπιστοσυνης μεταξυ παιδιου και γονιων, αλλα αυτο προϋποθετει πολλα πραγματα απο τους τελευταιους. Οπως για παραδειγμα, το να συμμετεχουν και οι 2 στη διαπεγαγωγηση (που δεν γινεται συνηθως), το να περνουν ποιοτικο χρονο με το παιδι, κατι που σπανια γινεται απο τους συγχρονους γονεις (λογω ελλειψης χρονου). Προυποθετει επισης αρμονια μεταξυ των γονιων, που πολλες φορες ουτε αυτη υπαρχει.
Γονεις λοιπον που δε ξερουν να μεγαλωσουν τα παιδια τους, καταφευγουν σε λυσεις επιβολης οπως το ξυλο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Εκεινοι που δε διαθετουν υπομονη, διαθεση ενασχολησης με το παιδι και αυτοελεγχο, δυστυχως καταφευγουν σε φωνες και ενιοτε χειροδικουν εις βαρος των παιδιων τους...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

εχω φαει πολυ ξυλο απο τη μανα μου μερι τα 14-15
ok, δε την κατηγορω δεν ειναι οτι δε με αγαπαει απλα δεν ηξερε πως αλλιως να συγκρατει τα νευρα της...
παντως ουτε βιαιο ανθρωπο με εκανε αυτο, ουτε χαμηλου επιπεδου...
γενικα παντως εγω ειμαι κατα και οταν αποφασισω με το καλο και κανω δικα μου παιδια δε θελω να τακουμπησω...
θελω να ''με φοβουνται'' αλλα οι επειδη θα τα βαρεσω αν σπασουν το τζαμι...
απλα να ξερουν οτι θα ακολουθησει καποια τιμωρια... οπωσδηποτε οχι σωματικη παντως...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[WhiteDrum]

Οι γονείς μου δεν με χτύπησαν ποτέ (άντε καμιά στον ποπό όταν ήμουν 4-5 και έδερνα τα ξαδέρφια μου). Αλλά έκαναν κάτι το οποίο με τρόμαζε περισσότερο και εν τέλει συνετιζόμουν-ησύχαζα. Ο θυμός τους αλλά και η απόγνωσή τους που δεν μπορούσαν να με συνετίσουν ορισμένες φορές τους έφερναν σε άσχημο σημείο - η μητέρα μου μια φορά είχε βάλει τα κλάματα-. Μου φώναζαν πολύ και οι τιμωρίες έπεφταν σύννεφο (όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται τώρα σε ένα παιδάκι με playstation να μην βγει το Σ/Κ να παίξει στη γειτονιά ή να μην δει Disney Club κ.ο.κ.) , αλλά κάποια στιγμή (8-9 ετών) με στεναχωρούσε να τους βλέπω αναστατωμένους και να φωνάζουν σε σημείο κλάματος (η μάνα) και σε σημείο να γίνεται κατακόκκινος ο πατέρας (που είναι ο πιο ήρεμος κι ευχάριστος άνθρωπος που γνωρίζω αυτή τη στιγμη). Δεν θα άλλαζε τίποτα το ξύλο πιστεύω. Η υπομονή τους είχε αποτελέσματα και κάτι πιο σημαντικό : το ότι μου μιλούσαν πάντα σαν να ήμουν συνομήλική τους. Μπορεί να μην τα καταλάβαινα όλα τότε αλλά τα θυμόμουν και με τον καιρό τα επεξεργαζόμουν καλύτερα. Αν με χτυπούσαν θα πληγωνόμουν πολύ , όπως και οι ίδιοι.
Όσο για το διάβασμα πολλοί αναρωτιούνται πώς μπορεί ένα παιδάκι να στρωθεί μόνο του και να διαβάσει, χωρίς ποτέ να το εξετάζουν/μπατσίζουν οι γονείς. Απλά ήταν ειλικρινείς μαζί μου, δείχνοντάς μου την πραγματική αξία της γνώσης και υπενθυμίζοντας μου πως δεν είμαστε ζάμπλουτοι για να μπορώ να μείνω κουτορνίθι εφ όρου ζωής. Δεν έπεσε ποτέ σφαλιάρα.Ποτέ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

εχω φαει πολυ ξυλο απο τη μανα μου μερι τα 14-15
ok, δε την κατηγορω δεν ειναι οτι δε με αγαπαει απλα δεν ηξερε πως αλλιως να συγκρατει τα νευρα της...
παντως ουτε βιαιο ανθρωπο με εκανε αυτο, ουτε χαμηλου επιπεδου...
γενικα παντως εγω ειμαι κατα και οταν αποφασισω με το καλο και κανω δικα μου παιδια δε θελω να τακουμπησω...
θελω να ''με φοβουνται'' αλλα οι επειδη θα τα βαρεσω αν σπασουν το τζαμι...
απλα να ξερουν οτι θα ακολουθησει καποια τιμωρια... οπωσδηποτε οχι σωματικη παντως...

Με όλο το σεβασμό και χωρίς να θέλω να κρίνω κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αλλά μιας και είχες την καλοσύνη να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου, θα ήθελα να κάνω ένα μικρό σχόλιο:

Δεν σ' έκανε βίαιο άνθρωπο, ούτε χαμηλού επιπέδου εκείνη η συμπεριφορά, αυτό θα το δεχτώ ανεπιφύλακτα. Βέβαια, ως προς τη βιαιότητα, δεν μπορεί κανείς να είναι ποτέ απόλυτα σίγουρος, επειδή όταν κάνουμε παιδιά και πολλές φορές φτάνουμε σε αδιέξοδα μαζί τους, ενστικτωδώς αναδύεται η συμπεριφορά την οποία εμείς γνωρίσαμε ως "θεμιτή" στην παιδική μας ηλικία. Με λίγα λόγια, συμβαίνει συχνά να αναπαράγουμε τις συμπεριφορές των γονιών μας, χωρίς να το κάνουμε απόλυτα συνειδητά. Φυσικά, εσύ έχεις όλη την καλή διάθεση να μην κάνεις κάτι τέτοιο, ωστόσο εγώ μιλάω λόγω εμπειρίας, δικής μου αλλά και άλλων. Προσοχή λοιπόν για το μέλλον, "γράψε το" κάπου αυτό που σου λέω σήμερα.

Αυτό όμως που θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, είναι ότι αυτού του είδους η "διαπαιδαγώγηση" έχει επιδράσει σε βαθύτερο επίπεδο μέσα σου, δημιουργώντας ένα είδος αυτόματης "καταστολής", η οποία λειτουργεί υποσυνείδητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κάθε πράξη ή σκέψη που έρχεται σε αντίθεση ή έστω αμφισβητεί τις αρχές και τα "θέλω" τα οποία οι γονείς μας μεταδίδουν, να μας δημιουργεί τόσο ισχυρές ενοχές, που να οδηγούν σε έντονες συναισθηματικές συγκρούσεις. Έτσι, το αποτέλεσμα συχνά είναι να γεννώνται "θωρακίσεις", άγχος και περιχαράκωση, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ως αποτέλεσμα να υποχρεωνόμαστε εσωτερικά ν' ακολουθούμε για πάντα τις επιταγές εκείνων, χωρίς να μπορούμε να εξετάσουμε με λογικά κριτήρια το κατά πόσον αυτές έχουν νόημα στη σύγχρονη εποχή ή είναι ξεπερασμένες, εάν μας κάνουν καλό ή κακό. Μιλάω πάντα με βάση προσωπικά βιώματα και παρατηρήσεις.

Θεωρώ λοιπόν, ότι αυτού του είδους οι συμπεριφορές θα πρέπει να αποφεύγονται. Το υπερβολικό άγχος των γονιών "να γίνουν τα παιδιά τους σωστοί άνθρωποι", καλό θα είναι να τιθασεύεται, αφού στην πραγματικότητα η σωστή συμπεριφορά και οι ανθρώπινες ποιότητες διδάσκονται καλύτερα με το προσωπικό παράδειγμα και όχι διά της βίας. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τους γονείς, αφού όπως είπε και ο Ιησούς "Ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν" (δηλαδή δεν ξέρουν να φτιάχνουν γαρίδες; ). Η κριτική γίνεται προκειμένου ν' αποφύγουμε εμείς τα ίδια λάθη.

Θα ήθελα τέλος να σχολιάσω λίγο τη διήγηση της Whitedrum. Είναι εκπληκτικό το πόσο περίπλοκες, δύσκολες και ψυχοφθόρες είναι συχνά οι σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους και ακόμη το πόσο δυσβάσταχτη γίνεται για πολλούς η γονική ιδιότητα. Φαίνεται πως πριν κανείς αποφασίσει να κάνει παιδιά, θα πρέπει να έχει δουλέψει πολύ μέσα του και να έχει ξεπεράσει πολλά από εκείνα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητά του, αλλά κυρίως εκείνα που κουβαλάει από τη δική του παιδική ηλικία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Valder]

Ουυυ από ξύλο... μπόλικο έχω φάει!

Από μικρό για διάφορους λόγους όπως:

α) Κατέστρεφα τις κασέτες των γονιών μου γιατί έβρισκα διασκεδαστικό να πετάω έξω την ταινία σα σερπαντίνα

β) Έχυνα το γάλα μου σ' όλο το σύμπαν. Μάλιστα δεν το έπινα τότε αν δεν είχε κακάο.

γ) Αρνιόμουν πεισματικά να σταματήσω να μπουσουλάω. Δεν ήξερα να περπατάω ως τα 4 μου χρόνια (έπαιξε ρόλο και το γνωστό θεματάκι μου), κι έτσι μπουσούλαγα, από το σαλόνι, ανάμεσα από 2 μεγάλες γλάστρες θυμάμαι (ποτέ απο γύρω) και βουρ στην κουζίνα για φαί. Τους είχα σπάσει τα νεύρα.

δ) Τα κανα παντού, ειλικρινά θυμάμαι μέχρι και σε τοίχο έβρισκες Βαλντεροπροϊόντα... Εκεί είχα φάει καλώδιο... σφαλιάρα... κλείδωμα έξω από το σπίτι.... Τελικά έμαθα να ελέγχω τον πωπό μου!


... εως και μεγάλο (15-17 χρονών, πιό ήπια πράγματα βέβαια) :

α) Γιατί έλιωνα στο πισί (είχα φάει κασετίνα στο κεφάλι)

β) Γιατί αρνείτο πεισματικά ο πατέρας μου να δεχθεί διάφορα δεδομένα και ανάγκες μου ( "τι το θες το δίσκο πάνω από 2.1 GB -εν έτει 2000 ε!-, γιατί πήρες Πάναφον κι όχι Κοσμοτέ, και έχω φίλους στον ΟΤΕ που μου είπαν ότι ξοδεύεσαι περισσότερο επιλέγοντας αυτό - ε τι θα σου λεγαν ρε μάστορα; Τι καλή που είναι η Πάναφον; - κλπ) Αντί φυσικά να πάρει έντυπα και να μάθει με στοιχεία αυτό που του έλεγα, να διαβάσει, να μάθει... με αντιμετώπιζε με δυσπιστία... "Τι είπε ο φίλος μου ο ΟΤΕτζής, τι είπε ο μάστορας της γειτονιάς που έχει κι αυτός πισί, τι είπε ο σούπερ χακεράς φίλος του" κλπ. Και το απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι είναι ιδιαίτερα μορφωμένος και εύστροφος άνθρωπος, απλά με είχε σαν άχτι κι ότι έλεγα εγώ ένιωθα να το βλέπει μαύρο! (με τον καιρό είδε το φως...)

Και όπως τρώγαμε στο τραπέζι και τα λέγαμε, ουκ ολίγες φορές είχα φάει το μπουκάλι με το νερό στην κεφάλα.

Φυσικά εδώ να τονίσω πως έτσι έμαθα να μαζεύω λεφτά μόνος μου και να παίρνω μόνος μου αυτά που θέλω, πολλές φορές κρυφά ή και με το ζόρι, φέρνοντάς τους προ τετελεσμένου. Αντίθετα έβλεπες τον αδερφό μου χωρίς ιδιαίτερο κόπο να είχε ότι ζήταγε αμέσως. Κινητό; Δίπλωμα; Αμάξι; Ότι θέλει το παιδί. 18 έγινε! Να πάρει! (αργότερα αυτά μιας και είναι μικρότερος)

Η κατάληξη μας:

Εγώ να παίρνω αυτό που θέλω με δικές μου δυνάμεις, ο μικρός να παίρνει από τους γονείς σε σημείο που να βαριέται να πάρει το ποτήρι και να το πλύνει (παίρνει νέο), και εν τέλει οι τελευταίοι πρόσφατα να αναγνωρίζουν εν μέρει τα λάθη τους και να τα χώνουν στον μικρό άσχημα. (πράγμα που δεν το εγκρίνω καθόλου γιατί δεν τους φταίει το παιδί εαν το κακομάθανε εκείνοι)


Συμπέρασμα: Το ξύλο απλά επιταχύνει και σκληραίνει μια διαδικασία ωρίμανσης, που επιφέρει πολλές φορές και ένα είδος αποστροφής των παιδιών (θυμάμαι ότι εξαγριωνόμουν, το βάσταγα, δεν ξέχναγα) προς τις τακτικές των γονιών, δημιουργώντας ένα θερμό κλίμα στο σπίτι, συμπάθειες και αντιπάθειες.

Το να μεγαλώνεις όμως ένα παιδί με υπομονή, είναι κατα τη γνώμη μου τέχνη. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. Κι αν την έχεις πρέπει να προσέξεις πολύ τι θα δεχθείς και τι θα αρνηθείς απέναντι στο παιδί. Να κρατάς τις ισορροπίες, ήρεμα. Έτσι σκοπεύω να φερθώ κι εγώ στα παιδιά μου, όταν κάνω. Ελπίζω να το πετύχω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Και το απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι είναι ιδιαίτερα μορφωμένος και εύστροφος άνθρωπος, απλά με είχε σαν άχτι κι ότι έλεγα εγώ ένιωθα να το βλέπει μαύρο! (με τον καιρό είδε το φως...)

ειναι θεμα χαρακτηρων και πως ταιριαζουν..ακομα και το βλεμα και η φωνη μπορει να πεισει ή οχι εναν ανθρωπο..αν ο τροπος που μιλαγες πχ εβγαζε μια αντιδραση...γενικα ειναι συνδυασμος χαρακτηρων,χημεια που λεμε.....
δεν μετραει τι λεμε ,αλλα και πως το λεμε..και τον τροπο που μιλαμε δεν μπορουμε να τον καταλαβουμε εμεις οι ίδιοι..δεν βλεπουμε τη φατσα μας κοινως...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aphroditi]

'Οπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και τα παιδιά (όντας άνθρωποι) έχουν το δικαίωμα να μην <<τρώνε ξύλο>>. Η άσκηση σωματικής βίας είναι παράνομη. Ναι ακόμα και <<η μπάτσα στον κώλο>>, γιατί θίγουμε την προσωπικότητα του παιδιού, που καταλαβαίνει τα πάντα. Τι προσπαθεί να καταφέρει κάποιος με την σωματική βία? Μήπως θέλει να νιώσει οτι έχει κάποια εξουσία? Απέναντι σε ποιον? Απέναντι σ' αυτά τα υπέροχα πλασματάκια. Και μην μου πείτε ότι αυτά τα πλασματάκια είναι τερατάκια!!! Σε <<ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ>> τα έχουν μεταμορφώσει οι ίδιοι οι γονείς με το ξύλο, τις φωνές. Τα παιδιά έχουν ως πρότυπο τους γονείς. Έτσι ασκούνε σωματική βία γιατί έχουν και αυτοί υποστεί βία όταν ήταν παιδιά.Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτή τη παράδοση. ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΑΠ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!!!!!!
Και δεν μιλάω χωρίς να ξέρω. Έχω ένα υπέροχο παιδί. Είναι δυνατόν να σηκώσω χέρι πάνω του? Σαν παιδί δεν έφαγα ξύλο. Όλα στην ζωή μου είναι πολύ καλά. Πως μπορείς να βάλεις ένα παιδί να καθίσει σε μια γωνιά γιατί εσύ θέλεις την ησυχία σου? Η φύση είναι θαυμάσια. Το παιδί μόλις κάνει τα πρώτα του βήματα, θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του. Βεβαίως και θα πετάξει κάτω αντικείμενα, θέλει να ανακαλύψει τ' αποτελέσματα. Πότε μην του στερείτε αυτή τη μάθηση. Προς θεού όχι ξύλο. Πολύ απλά ασφαλίστε το σπίτι σας. Βάλτε σε σημεία που δεν μπορεί να έχει πρόσβαση το παιδί ότι δεν θέλετε και ότι δεν πρέπει να αγγίζει (και για την δική του ασφάλει δηλαδή). Ξεκινώντας με ξύλο, το παιδί θα αντιδρά με ανάλογη συμπεριφορά. Κανένα παιδί δεν γεννιέται ατίθασο και βίαιο, οι γονείς το κάνουν τέτοιο. Να μιλάτε στο παιδί σας απ την στιγμή που θα γεννηθεί. Δεν μπορεί να μιλήσει, αλλά καταλαβαίνει περισσότερα απ' όσα νομίζετε!!!! Ο λόγος κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει απ' τα υπόλοιπα ζώα. Μην αντιδράτε λοιπόν σαν ζώα. ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!!!!!Είναι τόσο σημαντικό.'Ε χω αγανακτήσει πια!!!!​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

Διαφωνώ με το ξύλο σαν παιδαγωγική μέθοδο, απόλυτα. Οι γονείς μου ποτέ δεν μου άσκησαν σωματική βία και χαίρομαι που δεν το έκαναν. Δεν πιστεύω ότι με το ξύλο το παιδί μαθαίνει καλύτερα κάτι ή γίνεται πιο σωστός άνθρωπος. Ο διάλογος και η καλή διάθεση, η τρυφερότητα, το ανοιχτό μυαλό του γονιού, η ελαστικότητα ή η αυστηρότητα από πλευράς του γονιού αποτελούν πολύ καλύτερα μέσα που έχει ο γονιός στη διάθεση του.

Και, ναι, συμφωνώ ότι αν το παιδί γνωρίσει βία, και το ίδιο ως μελλοντικός ενήλικας θα έχει βίαιες αντιδράσεις, τόσο στην δική του οικογένεια όσο και στην υπόλοιπη ζωή του. Αν δείξουμε σε κάποιον μόνο πόνο, απανθρωπιά και σωματική βία, τότε τι περιμένουμε να επιδείξει και το ίδιο στην μετέπειτα ζωή του;

Επίσης, σε αρκετές περιπτώσεις οι γονείς θα μετανιώσουν για το γεγονός ότι χτύπαγαν το παιδί τους. Πρέπει λοιπόν, να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις τους και να γίνουν υπεύθυνοι προς το καθήκον που έχουν αναλάβει, αυτό της ανατροφής ενός παιδιού.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Όπου δεν πιπτει λογος πιπτει ραβδος..
αυτο ελεγαν οι αρχαιοι μας προγονοι και κατι πρεπει να ηξεραν..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

δυστυχως η παιδεια του ελληνα ειναι... μη πω!

οταν ο γονιος δεν μπορει να πλησιασει το παιδα του, και για να το "πεισει" για π.χ. να μη κανει φασαρια, γιατι τον ενοχλει, του ριχνει και κανενα μπερντακι, υπαρχει προβλημα!

Τα παιδια μαθαινουν απο την συμπεριφορα των γονιων τους σχεδον αποκλειστικα τα 2-3 πρωτα χρονια της ζωης τους. Αν μαθουν οτι το ξυλο ειναι μερος της ζωης, αυτο θα περασει και στο αθωο μυαλουδακι τους.

Οι γονεις, δεν χρειαζεται να ειναι παιδοψυχιατροι για να καταλαβουν οτι τα παιδια χρειαζονται χρονο και επικοινωνια μαζι τους (συζητηση, παιχνιδι, ενθαρρυνση, και ποτε αποδοκιμασια ή απορριψη σε οτι κανουν).

Αλλα αυτα ειναι ψιλα γραμματα αφου ενω δεν εχουμε ορεξη και χρονο για τα παιδια μας, εχουμε ομως για τη δουλεια μας, το ποδοσφαιρο μας, τις βολτες μας, τη βολεψη μας.
τοτε γιατι τα κανουμε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ria82]

κοιτα η αληθεια ειναι οτι πολλες φορες ολοι βγαινουμε απο τα ρουχα μας!!

δεν πρεπει να τα χτυπανε τα παιδια, γιατι πολυ απλα ειναι παιδια!! τα παιδια μαθαινουν απο τους γονεις, αντικατοπτριζουν την προσωπικοτητα τους αφου οντας πολυ μικρα δεν εχουν μαθει κατι αλλο!!
δεν ειναι λυση το ξυλο, αλλα η συζητηση, να δωσεις στο παιδι να καταλαβει πως αυτο που κανει ειναι λανθασμενο!!
δεν εχω φαει ξυλο απο τους δικους μου αλλα με τα αδερφια μου εχω παιξει πολυ ξυλο κατα καιρους!!

εχω διαβασει πως για να δωσεις σε ενα παιδι να καταλαβει κατι πρεπει να κατεβεις στο υψος του να το κοιταξεις στα ματια και να να του μιλησεις λες και μιλας σε εναν ενηλικα!!
ετσι πρεπει οχι να του ριχνεις ξυλο!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Αν βγήκε το ξύλο απ' τον Παράδεισο; Αν ο Αδάμ ήταν "ξύλο απελέκυτο", ναι! Πάντως στον Παράδεισο, δεν πρέπει να υπήρχε πέλεκυς!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[chronis_25]

Όπου δεν πιπτει λογος πιπτει ραβδος..
αυτο ελεγαν οι αρχαιοι μας προγονοι και κατι πρεπει να ηξεραν..

Αυτό το έλεγαν στο Βυζάντιο και όχι στην Αρχαία Ελλάδα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Όχι.....όχι όχι όχι όχι και πάλι όχι.................
και το λέει ένα άτομο που δεν έχει φάει ποτέ ξύλο στη ζωή του!!!!!!!!







Παρακάτω η κάρτα με το μήνυμα «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο... Ας βγει και από την ζωή μας!», που εμπνεύστηκε ο Ευγένιος Τριβιζάς (τον λατρεύω αυτό τον άνθρωπο, αν και εγκληματολόγος τόσο καταπληκτικός παραμυθάς) και φιλοτέχνησε η ζωγράφος Λίνα Καρανικολάου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.