Η δυστυχία των ανθρώπων

[finesse]

Η πραγματική δυστυχία έρχεται από συνθήκες που δεν είναι στο χέρι μας: το να μεγαλώνεις σε ένα βίαιο περιβάλλον, η απώλεια λόγω θανάτου, ένα πρόβλημα υγείας, το να μην μπορείς να βιοποριστείς...

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις μπαίνουμε οικειοθελώς σε ένα κλουβί και δίνουμε μια κλωτσιά στο κλειδί, να φτάσει όσο το δυνατόν μακρύτερα για να μη το φτάνουμε. Δεν γίνεται να κρατήσεις τον εαυτό σου σε ένα κλουβί και να μην ασθενήσει. Φοβόμαστε, όμως, να γίνουμε οι παράταιροι της κοινωνίας. Κι έτσι, μόνοι μας κλεινόμαστε στο κλουβί - βαθιά χαρούμενοι για τα χρυσά του κάγκελα.

 

[glayki]

Η πραγματική δυστυχία έρχεται από συνθήκες που δεν είναι στο χέρι μας: το να μεγαλώνεις σε ένα βίαιο περιβάλλον, η απώλεια λόγω θανάτου, ένα πρόβλημα υγείας, το να μην μπορείς να βιοποριστείς...

Συμφωνώ, αλλά αυτό είναι αυτό που βλέπουμε εμείς ως δυστυχία μέσα από μια αποστασιοποιημενη ματιά.

Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος τι συμβαίνει στην ψυχή του άλλου και πόσο δυσφορεί φτάνοντας στα όρια της απελπισίας ,ακόμη και αν δεν έχει κανένα από τα παραπάνω σοβαρά προβλήματα.

 

[finesse]

Συμφωνώ, αλλά αυτό είναι αυτό που βλέπουμε εμείς ως δυστυχία μέσα από μια αποστασιοποιημενη ματιά.

Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος τι συμβαίνει στην ψυχή του άλλου και πόσο δυσφορεί φτάνοντας στα όρια της απελπισίας ,ακόμη και αν δεν έχει κανένα από τα παραπάνω σοβαρά προβλήματα.

Δεν διαφωνώ διόλου. Απλά ήθελα να υπογραμμίσω το γεγονός ότι τις περισσότερες φορές βάζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας στη δοκιμασία τής δυστυχίας για "χαζούς" λόγους. Δεν το υποτίμησα. Είναι μια απελπισία πέρα για πέρα αληθινή.

 

[Samael]

Υπάρχει ένα σημείο μετά το οποίο νιώθεις απλά στα παπάρια σου για τα πάντα.
Αστερόσκονη είμαστε, και αστερόσκονη θα καταλήξουμε, ας το ευχαριστηθούμε όσο μπορούμε .

 

[amarelia]

Υπάρχει ένα σημείο μετά το οποίο νιώθεις απλά στα παπάρια σου για τα πάντα.
Αστερόσκονη είμαστε, και αστερόσκονη θα καταλήξουμε, ας το ευχαριστηθούμε όσο μπορούμε .

Στην τελική έτσι είναι, είμαστε μόνο αυτό a pale blue dot
Αλλά τυγχάνει να είμαστε και sentient beings, οπότε είτε πιάναμε όλο τον γαλαξία είτε μια κουκκίδα, όπως τώρα, αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Δεν έχει σημασία στο διαγαλαξιακό βεληνεκές, αλλά έχει όλη τη σημασία του κόσμου για μένα.

πφφ γαμώτο περίπλοκο είναι, αι στο διάλο

πάω για αυτομαστίγωμα

 

[Samael]

Στην τελική έτσι είναι, είμαστε μόνο αυτό a pale blue dot
Αλλά τυγχάνει να είμαστε και sentient beings, οπότε είτε πιάναμε όλο τον γαλαξία είτε μια κουκκίδα, όπως τώρα, αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Δεν έχει σημασία στο διαγαλαξιακό βεληνεκές, αλλά έχει όλη τη σημασία του κόσμου για μένα.

πφφ γαμώτο περίπλοκο είναι, αι στο διάλο

Κάπως πρέπει να κάνουμε cope και εμείς. Το πρόβλημα είναι πως όταν απο την φύση σου αμφισβητείς τα ίδια σου τα συμπεράσματα, rest is not an option . Δυστυχώς για εμάς που ζούμε στο εδώ και το τώρα, είναι πιο δύσκολο να νιώσουμε την ύπαρξη μας όπως το σύμπαν την νιώθει.

πάω για αυτομαστίγωμα

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ...Kinky.

 

[ROM32]

Και αν η ζωή του Χ ανθρώπου είναι βιωμενη ως μια ατέρμονη σειρά/ αλυσίδα αβίωτων για τον ψυχισμό του δυσκολιών/ γεγονότων ; πρέπει να καλλιεργήσει κανείς μια γερή δόση αναισθησίας και να αναπτύξει άμυνες .
ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ως αντίδοτο

Δεν θα το συνιστούσα, είναι όντως μια διαφυγή αλλά δεν είναι νορμάλ. Είναι τακτική που ακολουθούν άτομα σε ακραία περιβάλλοντα.

 

[dum dum boy]

νομίζω ότι και η δυστυχία και πως την βιώνει κανείς είναι θέμα χαρακτήρα και ψυχοσύνθεσης και τελικά κάποιας χημικής ισορροπίας στον εγκέφαλο του καθένα. μερικοί "πελαγώνουν" και δυστυχούν με το παραμικρό, άλλοι βρίσκουν δυνάμεις και αγωνίζονται κόντρα σε όλα.

ο γενικός κανόνας πάντως, είναι ότι είμαστε ολομόναχοι, προσπαθώντας να νοηματοδοτήσουμε μια ζωή, που απλά έτυχε και είναι γεμάτη τραγωδίες και τελικά, όπως έλεγε ο Καμύ: να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ;

 

[Πάνθηρας!]

Η απώλεια ειναι απλά ένας κύκλος της ζωής.

Οι παθήσεις της υγείας ειναι οι πιο πολλές αντιμετωπίσιμες (απλα ζείς με αυτές και μαθαίνεις να τις φροντίζεις)

το οτι δεν εχεις γκομενα ή γκομενο = καλυτερα να μη το σχολιάσω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Αλλαζει απο το ενα δευτερόλεπτο στο άλλο....

το τοξικό περιβάλλον το αλλάζεις με το να φύγεις κτλ κτλ.

Γενικά λύσεις πάντα υπάρχουν απλά μερικοί άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ. Ειναι όντως οξύμωρο αλλα το έχω δει και μόνο η επιμονή και η αντίδραση τους σε προτάσεις που στόχο έχουν να καλυτερεύσουν ή να θέσουν την περίπτωση τους σε μια τροχιά βελτίωσης συνηγορούν σε αυτό.

Δε μπορεί να ζείς με τον ίδιο τρόπο να φέρεσαι με τον ίδιο τροπο να προσελκύεις τους ιδιους ανθρώπους και να περιμένεις αλλαγές. Δε γίνεται απλά.

 

[nPb]

Ναι, απλά υπάρχουν και οι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους και απλά δεν μπορούν.

Δεν είναι όλα συνειδητές αποφάσεις είτε να ζείς στη δυστυχία είτε να κάνεις την στρουθοκάμηλο και να ζείς τη ζωή σου.

Απλά κάποιοι δεν μπορούν, και ακομα και παύσεις να κάνουν ποτέ δεν είναι εκεί το μυαλό τους στην πραγματικότητα.

Κάποιοι βιάζονται να το βαφτίσουν κατάθλιψη βέβαια εγώ είμαι sick and tired με το να βγάζουμε ψυχασθενείς τους ανθρώπους που έχουν φυσιολογικές αντιδράσεις στο μπουρδέλο για civilization που χτίσαμε και που δεν θα έπρεπε να είχε χτιστεί ποτέ.

Αν δεν συντρέχουν λόγοι υγείας ή άλλοι σοβαροί οικογενειακοί λόγοι (π.χ. τοξική ελληνική οικογένεια) τα περισσότερα προβλήματα είναι υπαρξιακής φύσης και λόγω ανέφικτων προσδοκιών. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ζουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον είτε λόγω σπουδών, είτε καριέρας δημιουργούν έναν ψεύτικο κόσμο με πολλά πρέπει, ή καταγκαστικές προσδοκίες άλλων μπαίνοντας σε ένα τρυπάκι να «ικανοποιούν» τα γούστα άλλων ανθρώπων. Ακούς συχνά ανθρώπους να λένε ότι να κάνω τους γονείς μου χαρούμενους αν πετύχω αυτό ή εκείνο. Συγγνώμη, αλλά τέτοιοι γονείς είναι απλά τοξικοί αν επιβάλλουν στο παιδί τους μια γραμμή ότι πρέπει να πετύχουν συγκεκριμένα πράγματα για να θεωρούνται πετυχημένοι, έξυπνοι, όμορφοι και φυσιολογικοί. Αντιθέτως αν ο κάθε άνθρωπος εκτός των άνω λόγων που αναφέρω στην αρχή, προσπαθήσει να δει λίγο τα πράγματα πιο απλά και να ζήσει την καθημερινότητα του όσο πιο γεμάτα μπορεί, θα είναι χαρούμενος.

 

[amarelia]

Αν δεν συντρέχουν λόγοι υγείας ή άλλοι σοβαροί οικογενειακοί λόγοι (π.χ. τοξική ελληνική οικογένεια) τα περισσότερα προβλήματα είναι υπαρξιακής φύσης και λόγω ανέφικτων προσδοκιών. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ζουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον είτε λόγω σπουδών, είτε καριέρας δημιουργούν έναν ψεύτικο κόσμο με πολλά πρέπει, ή καταγκαστικές προσδοκίες άλλων μπαίνοντας σε ένα τρυπάκι να «ικανοποιούν» τα γούστα άλλων ανθρώπων. Ακούς συχνά ανθρώπους να λένε ότι να κάνω τους γονείς μου χαρούμενους αν πετύχω αυτό ή εκείνο. Συγγνώμη, αλλά τέτοιοι γονείς είναι απλά τοξικοί αν επιβάλλουν στο παιδί τους μια γραμμή ότι πρέπει να πετύχουν συγκεκριμένα πράγματα για να θεωρούνται πετυχημένοι, έξυπνοι, όμορφοι και φυσιολογικοί. Αντιθέτως αν ο κάθε άνθρωπος εκτός των άνω λόγων που αναφέρω στην αρχή, προσπαθήσει να δει λίγο τα πράγματα πιο απλά και να ζήσει την καθημερινότητα του όσο πιο γεμάτα μπορεί, θα είναι χαρούμενος.

Πω εσύ πάλι βρήκες κάπως πάτημα απο αυτά που έγραψα να πείς τα δικά σου.

Άσε με να δυστυχώ ήσυχη, παράθεσε κάποιον άλλον. Εξάλλου ράντομ πράγματα γράφεις.
Έχουμε λέμε διαφορετική οπτική του κόσμου δεν έχουμε τις ίδιες ανάγκες και ιδιοσυγκρασία.

Αλλά εκεί να μας στριμώξεις στο κουτί των νεοταλιμπάν που γαμιούνται αβέρτα σαν άγρια ζώα και δεν μένουν με εναν σύντροφο, ενα σκυλί, ενα σπίτι και ένα στεφάνι.

Άσε με άνθρωπε μου να φαρμακωθώ, μπα σε καλό σου

 

[nPb]

Άσε με άνθρωπε μου να φαρμακωθώ, μπα σε καλό σου

Οκ, σ' αφήνω.

 

[ilias90]

Αν το πάρεις φιλοσοφικά η ζωή, ναι, είναι πόνος και δυστυχία. Οι Βουδιστές μιλούσαν για τις 4 Ευγενείς αλήθειες:

1. Η ζωή διέπεται από οδύνη και πόνο
2. Αιτία αυτού του πόνου και της οδύνης είναι η προσκόλληση στο Εγώ και στην ύλη
3. Υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση
4. Ο τρόπος είναι η αποκόλληση από το Εγώ.
Οι Χριστιανοί πάλι έλεγαν «μακάριοι οι δυστυχούντες», οι Νεοπλατωνικοί ότι το σώμα είναι φυλακή της ψυχής, οι Στωικοί μέσες άκρες ότι «τα πράγματα είναι όπως είναι, αποδέξου αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις και ζήσε...»

Υπάρχει ένα κοινό μοτίβο σε όλα αυτά... Συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τα παραπάνω, δεν μπορεί να αγνοήσει ότι η προσκόλληση στον κατώτερο Εαυτό (Εγώ ή αλλιώς συνείδηση) αυξάνει τα δεινά. Όταν η οπτική σου για τον κόσμο είναι «Εγώ και οι άλλοι» δεν γίνεται να ευτυχήσεις. Αντίθετα, αν η οπτική σου είναι «εμείς» είτε αυτό το «εμείς» αναφέρεται σε θρησκευτική ατραπό είτε σε πολιτικά πιστεύω είτε στο έθνος είτε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Αποτελείς μέλος ενός ευρύτερου συνόλου και αποκτάς ένα νόημα. Σωστό, λάθος, δεν έχει τόση σημασία.

Βέβαια, υπάρχουν διαφορετικές ποιότητες αυτού του νοήματος. Διαχωρίζεται σε ανώτερο και κατώτερο, όπου ανώτερο είναι το υπερβατικό γιατί βλέπει τον επίγειο κόσμο σαν κάτι το προσωρινό, υποκειμενικό και φθαρτό και συνεπάγεται την πίστη σε κάτι μόνιμο, αντικειμενικό και αναλλοίωτο. Ακόμα, όμως, και το υλικό νόημα είναι προτιμότερο από την παντελή έλλειψη νοήματος. Καλύτερα να πιστεύεις για παράδειγμα στον ανθρωπισμό από το να είσαι νιχιλιστής.

Στην εποχή μας, όμως, επειδή έχουμε -ακόμα και όσοι δεν είμαστε ευκατάστατοι- υλικές ανέσεις που θα ζήλευε ακόμα και βασιλιάς στον Μεσαίωνα, έχουμε την «πολυτέλεια» να κυνηγάμε εμμονικά την ευτυχία συγκρίνοντας τον εαυτό μας με πάμπολλα παραδείγματα που προσφέρονται απλόχερα (σόσιαλ, κοινωνικός περίγυρος κοκ). Προσωπικά, από τότε που σταμάτησα να παίρνω τον εαυτό μου τόσο στα σοβαρά, αντιλήφθηκα το πόσο λυτρωτικό είναι να αισθάνεσαι ότι υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να μάχεσαι και να πολεμάς. Μακάριος, λοιπόν, είναι όποιος το βρει και βάλει την αίσθηση του καθήκοντος πάνω από την προσωπική του ευτυχία.

Δεν γνωρίζω αν ευτυχήσει εν τέλει ούτε γνωρίζω το αν μπορεί να ευτυχήσει πραγματικά στην επίγεια ζωή. Αυτό που με βεβαιότητα γνωρίζω είναι ότι δεν θα δυστυχήσει ή, τουλάχιστον, δεν θα τον ενδιαφέρει αν δυστυχήσει. Η ευτυχία ενδέχεται να μην μπορεί εκ των πραγμάτων να επιτευχθεί εδώ. Φυσικά, αυτά για όσους πιστεύουν στο επέκεινα. Κλείνω, επαναλαμβάνοντας αυτό που είπα παραπάνω: δεν χρειάζεται να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Όπως είπε και ο Χριστός μας (δεν θα μπορούσα να κλείσω αλλιώς, άλλωστε):

«Γι’ αυτό, λοιπόν, σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο; Κοιτάξτε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει· εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο απ’ αυτά; Κι έπειτα, ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχυ στο ανάστημά του; Και γιατί τόσο άγχος για το ντύσιμό σας; Ας σας διδάξουν τα αγριόκρινα πώς μεγαλώνουν· δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν· κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. Αν όμως ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει κι αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι; Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε: “τι θα φάμε;” ή: “τι θα πιούμε;” ή: “τι θα ντυθούμε;” γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό· ο ουράνιος όμως Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ’ όλα αυτά. Γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν. Μην αγωνιάτε, λοιπόν, για το αύριο, γιατί η αυριανή μέρα θα έχει τις δικές της φροντίδες. Φτάνουν οι έγνοιες τής κάθε μέρας».

(Κατά Ματθαίον, 6:25-34).

 

[amarelia]

Οκ, σ' αφήνω.

νπβ, δεν εχω κάτι προσωπικό μαζί σου αδερφέ, απλά σε κάποια θέματα έχει κολλήσει η βελόνα.

Ακόμα κι αν κάποια πράγματα σε εκφράζουν πλήρως και μάχεσαι για αυτά, μπορεί να μην εκφράζουν άλλους ούτε στο ελάχιστο.
Και κάτι που είναι κατακριτέο για σένα και σε αηδιάζει να δίνει κυριολεκτικά ζωή σε κάποιον άλλο και να τον γεμίζει χαρά.
Είμαστε εξαιρετικά περίπλοκοι και κάθε προσπάθεια να βγάλεις τέτοια patterns είναι εξαιρετικά απλοϊκή και σε απροπροσανατολίζει απο την πραγματικότητα.

Εσύ επικεντρώσου αε αυτό που εκφράζει εσένα και άσε τους άλλους να ευτυχούν ή να δυστυχούν οπως τους έκατσε. Στο κάτω κάτω το παιχνίδι παίζεται στη διαδρομή κι αν δε φας τα μούτρα σου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεν θα ξέρεις τι σου αρέσει και τι οχι.

Εν προκειμένω, υπάρχουν πολλές πηγές δυστυχίας για τον άνθρωπο τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές. Υπάρχουν πολλοί που δυστυχούν με τον τρόπο που περιγράφεις εσύ στα τόσα μηνύματα. Υπάρχουν κι άλλοι που τα έχουν όλα και δυστυχούν.

Αυτό είναι ταυτόχρονα γοητεία και δίκοπο μαχαίρι.
Σίγουρα, φαντάζομαι, ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να δυστυχήσεις (εαν το επιθυμείς) με το να βρίσκεσαι με ομοϊδεάτες και ανθρώπους του ίδιου μήκους κύματος και αξιών με σένα.
Το να προσπαθείς να αλλάξεις τους υπόλοιπους μάλλον για πηγή δυστυχίας μου κάνει.

 

[Luludaki]

Για μένα η λέξη δυστυχία με παραπέμπει σε ανθρώπους που είναι εντελώς μόνοι τους, που δεν έχουν δουλειά ή αν έχουν δεν τους γεμίζει με τίποτα, δουλεύουν σαν τα ρομπότ. Δεν έχουν όρεξη για τίποτα και όλη μέρα αναλυουν και μένουν σπίτι. Θα μπορούσε να μοιάζει και σαν κατάθλιψη αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό και όλα αυτά που προανέφερα να γίνονται σε πολύ μαγαλο βαθμό.
Γιατί, κακά τα ψέματα, πολλοί άνθρωποι είναι έτσι, αλλά αυτό (να μην τους γεμίζει τίποτα κλπ) δεν τους κάνει δυστυχισμενους. Ίσως έχουν μια κακή περίοδο στην ζωή τους και είναι βαθιά στεναχωρημενοι.
Δεν την χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη σχεδόν καθόλου γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν δυστυχισμενοι άνθρωποι, κάπως η ζωή φέρνει τα πράγματα που ακόμα και ο πιο "παρατημενος" από την ζωή άνθρωπος, βρίσκει τον δρόμο του.
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, ναι μπορεί κάποιος να είναι βαθιά δυστυχισμενος γιατί η ζωή του τα φέρνει όλα ανάποδα.
(Πχ

νομίζω ότι και η δυστυχία και πως την βιώνει κανείς είναι θέμα χαρακτήρα και ψυχοσύνθεσης και τελικά κάποιας χημικής ισορροπίας στον εγκέφαλο του καθένα. μερικοί "πελαγώνουν" και δυστυχούν με το παραμικρό, άλλοι βρίσκουν δυνάμεις και αγωνίζονται κόντρα σε όλα.

ο γενικός κανόνας πάντως, είναι ότι είμαστε ολομόναχοι, προσπαθώντας να νοηματοδοτήσουμε μια ζωή, που απλά έτυχε και είναι γεμάτη τραγωδίες και τελικά, όπως έλεγε ο Καμύ: να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ;

Να μην είμαστε ολομόναχοι τότε...να δούμε τι θα γίνει...

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 29 Μαρτίου 2025

Π

Αν δεν συντρέχουν λόγοι υγείας ή άλλοι σοβαροί οικογενειακοί λόγοι (π.χ. τοξική ελληνική οικογένεια) τα περισσότερα προβλήματα είναι υπαρξιακής φύσης και λόγω ανέφικτων προσδοκιών. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ζουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον είτε λόγω σπουδών, είτε καριέρας δημιουργούν έναν ψεύτικο κόσμο με πολλά πρέπει, ή καταγκαστικές προσδοκίες άλλων μπαίνοντας σε ένα τρυπάκι να «ικανοποιούν» τα γούστα άλλων ανθρώπων. Ακούς συχνά ανθρώπους να λένε ότι να κάνω τους γονείς μου χαρούμενους αν πετύχω αυτό ή εκείνο. Συγγνώμη, αλλά τέτοιοι γονείς είναι απλά τοξικοί αν επιβάλλουν στο παιδί τους μια γραμμή ότι πρέπει να πετύχουν συγκεκριμένα πράγματα για να θεωρούνται πετυχημένοι, έξυπνοι, όμορφοι και φυσιολογικοί. Αντιθέτως αν ο κάθε άνθρωπος εκτός των άνω λόγων που αναφέρω στην αρχή, προσπαθήσει να δει λίγο τα πράγματα πιο απλά και να ζήσει την καθημερινότητα του όσο πιο γεμάτα μπορεί, θα είναι χαρούμενος.

Προτεραιότητες σωστές..και να βλέπουμε την ουσία... τι θα έχει σημασία πχ όταν δεν θα είμαστε καλά ..

Κάπου μας κάνει reset η ίδια η ζωή όταν παραγινονται τα πράγματα μέσα μας και γύρω μας..

Περάσαμε πολυυυυ βαριά γριπη Α πριν 2 μήνες... στους σεισμούς.. πολύ άσχημα, κακώς δεν πήγαμε νοσοκομείο...

Όταν συνήλθα άλλαξε το μέσα μου όλο.. όλα πήραν το σωστό μέγεθος ως προς την σημαντικότητα τους..

Το πένθος.. η αγάπη...ο έρωτας.. η ισορροπία.. η επιτυχία..η αίσθηση της ευτυχίας..

Γι αυτό θέλει κάπου κάπου να φεύγουμε για 15 μέρες από τον μικρόκοσμο μας ώστε να αντιλαμβανομαστε τι πραγματικά έχει σημασία για εμάς και τι όχι.
Τι μας αξίζει και τι όχι.
Τι θέλουμε να επιλέγουμε να ζούμε και τι όχι..
Τι θα επιτρέπουμε να ζούμε και τι οχι

 

[touvlo]

πρέπει να καλλιεργήσει κανείς μια γερή δόση αναισθησίας και να αναπτύξει άμυνες .
ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ως αντίδοτο

αυτό το κάνουμε συνέχεια. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αλλοιώς δεν επιβιώνουμε

 

[Luludaki]

Όλα έχουν σημασία, τα μικρά και τα μεγάλα.. και σίγουρα όλοι μας βρίσκουμε ευτυχία σε άλλα πράγματα.. καθημερινά..

Όταν κάπου κάπου αν τύχει να ξεχάστω .. έρχονται τα παιδακια μου και λένε κάτι τύπου "μαμά μου ,κοίτα τι όμορφο λουλουδι"..

Και συνηδητοποιω κάθε φορά ποσο δίκιο έχουν πόσο υπέροχα είναι τα παιδιά που μας γειώνουν πάντα στο ΤΩΡΑ...

Ναι είναι πανέμορφο το λουλούδι αυτό...για να κάτσουμε δίπλα του να δούμε το μυρμιγκακι..απο δίπλα .. και να αγγίξουμε το χορτάρι.. να φτιάξουμε ένα στέφανακι..να κοιτάξουμε μαζί τα σύννεφα και τι σχέδια φτιάχνουν.

 

[touvlo]

Όλα έχουν σημασία, τα μικρά και τα μεγάλα.. και σίγουρα όλοι μας βρίσκουμε ευτυχία σε άλλα πράγματα.. καθημερινά..

Όταν κάπου κάπου αν τύχει να ξεχάστω .. έρχονται τα παιδακια μου και λένε κάτι τύπου "μαμά μου ,κοίτα τι όμορφο λουλουδι"..

Και συνηδητοποιω κάθε φορά ποσο δίκιο έχουν πόσο υπέροχα είναι τα παιδιά που μας γειώνουν πάντα στο ΤΩΡΑ...

Ναι είναι πανέμορφο το λουλούδι αυτό...για να κάτσουμε δίπλα του να δούμε το μυρμιγκακι..απο δίπλα .. και να αγγίξουμε το χορτάρι.. να φτιάξουμε ένα στέφανακι..να κοιτάξουμε μαζί τα σύννεφα και τι σχέδια φτιάχνουν.

τελικά το να νοιώσεις ευτυχία ή δυστυχία εξαρτάται από απλά πράματα και απλές σκέψεις.
Πχ όπως λες, μια κουβέντα, ένα λουλούδι, μπορεί να σε κάνουν πανευτυχή. Άλλη στιγμή όμως, μπορεί ένα σύννεφο, να σου χαλάσει όλη τη διάθεση.
Βλέπω ανθρώπους, που πάλεψαν με τον καρκίνο και επέζησαν, πόσο παλεύουν και με τον εαυτό τους και προσπαθούν να χαίρονται την κάθε μικρή στιγμή. Έχω φίλη τέτοια, και μόνο το ότι βλέπει τον 23χρονο γιο της στο σπίτι, νοιώθει πανευτυχής: και σήμερα ζω και τον βλέπω.
Και βλέπω άλλες, που όλα τους φταίνε και νοιώθουν δυστυχισμένες, για καθημερινές κακές συμπεριφορές των δικών τους, ή χειρότερα των συναδέλφων (που στο κάτω κάτω, ξένοι είναι, σκασίλα μας!).

 

[glayki]

Έχω φίλη τέτοια, και μόνο το ότι βλέπει τον 23χρονο γιο της στο σπίτι, νοιώθει πανευτυχής: και σήμερα ζω και τον βλέπω.

Ίσως πρέπει να φτάσεις ένα βήμα, πριν το τέρμα βιολογικά για να εκτιμήσεις ο, τι υπάρχει γύρω σου και σου δίνεται ανέξοδα ,από τη φύση μέχρι τις ίδιες τις βιολογικές σου λειτουργίες που θεωρούμε δεδομένες.

 

[Luludaki]

Ίσως πρέπει να φτάσεις ένα βήμα, πριν το τέρμα βιολογικά για να εκτιμήσεις ο, τι υπάρχει γύρω σου και σου δίνεται ανέξοδα ,από τη φύση μέχρι τις ίδιες τις βιολογικές σου λειτουργίες που θεωρούμε δεδομένες.

Οι πιο καλοι , συμπαθητικοι ,ζεστοι ανθρωποι που εχω συναντήσει και οι πιο ήρεμοι με τον εαυτό τους , όλοι έχουν κάποιο σοβαρο η οχι τοσο σοβαρο πρόβλημα υγείας...

Τυχαίο?


..