Μετά θάνατον ζωή: Εφησυχασμός και αδράνεια;

[ilias90]

Από τα πιο ενδιαφέροντα (έως και το πιο ενδιαφέρον) θέματα συζήτησης για εμένα, διαχρονικά. Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; (φύσει αντιφατικό ερώτημα, μιας και ο θάνατος είναι αντίθετος από τη ζωή.)
Όσον αφορά σε εμένα, είμαι βέβαιος ότι υπάρχει, γιατί πιστεύω ότι αυτό που αποκαλούμε "ζωή" αποτελεί ένα επίγειο διάλειμμα της ψυχής στον υλικό κόσμο. Μια συνέχεια της ύπαρξης μας, με λίγα λόγια, απλά διαφοροποιημένη.
Και για την παραπάνω πίστη μου δεν χρειάζομαι αποδείξεις, παρόλα αυτά έχουν συμβεί δύο περιστατικά στη μητέρα μου, που μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοιες, αν και πολλοί θα μιλήσουν ίσως για παραίσθηση λόγω του πένθους. Δεν πειράζει.
Τα περιστατικά αυτά συνέβησαν το ένα αμέσως και το άλλο αρκετό καιρό μετά από τον θάνατο της γιαγιάς μου (μητέρα της μητέρας μου.) Η μητέρα μου δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου στα τελευταία της γιαγιάς μου και, όταν αυτή έφυγε, το πρώτο βράδυ η μητέρα μου την είδε να έρχεται και να τη φιλάει στο μάγουλο. Μετά από αυτό κοιμήθηκε. Το δεύτερο συνέβη χρόνια μετά, όταν σε μια μεγάλη της στεναχώρια η μητέρα μου δέχτηκε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη (έτσι το περιέγραψε), χωρίς να υπάρχει κάποιος γύρω, κάτι που θεώρησε αμέσως ότι προερχόταν από τη μητέρα της και το πήρε ως θετικό σημάδι.
Σίγουρα και τα δύο μπορούν να χαρακτηριστούν ως παιχνίδια του μυαλού ή ό, τι άλλο. Όχι από εμένα.

 

[Υδροχόος]

Πιστεύω ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Και διόλου αντιφατικό δεν είναι αυτό για μένα. Έχω στο μυαλό μου το θάνατο ως μια "καινούρια ζωή" διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει, μια άλλη αρχή, ένα πέρασμα σε μια άλλη διάσταση. Δε σταματάνε τα πάντα με το θάνατο, ίσα - ίσα αρχίζουν. Το τώρα, το παρόν, το προσωρινό, η παρούσα ζωή που ζω/ζούμε είναι κάτι σαν προθάλαμος του τί θ΄ ακολουθήσει. Σαφώς και δεν υπάρχουν, στην "άλλη ζωή", καζάνια με φωτιές και πανέμορφα τοπία με γάργαρα νερά. Αυτά είναι παραμύθια για να περιγράψουν το πώς θα νιώθουμε "εκεί", αφού, προηγουμένως, περάσουμε από το "εδώ". Η σύντομη αυτή πορεία μας σε ετούτη τη ζωή, καθορίζει πώς θα είναι το "μετά". Τα πήγες καλά "εδώ" ; Θα βιώσεις "εκεί" χαρά. Τα πήγες άσχημα ; Θα βιώσεις οδύνη. Γι΄ αυτό είναι πολύ σημαντικό το πέρασμά μας σε ετούτη τη ζωή. Το αποτύπωμα που θ΄ αφήσουμε, θα μας ακολουθεί για πάντα. Θα τολμήσω να πω, αιώνια...

Ίσως αυτά ν΄ ακούγονται κάπως τρελά. Αν έτσι, τότε είμαστε πολλοί οι τρελοί...

Λες ότι ζητάς ένα σημάδι @Εριφύλη. Κάτι που να σου δείξει ότι δε χάθηκε για πάντα. Όσοι/ες έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα, έχουν "δει" τέτοια σημάδια. Μεταξύ των οποίων κι εγώ. Δεν μπορεί να είμαστε όλοι τρελοί. Δεν μπορεί να τα πλάθει η φαντασία μας ή να είναι παιχνίδια του μυαλού. Δε γίνεται. Άντε να τα επινόησε το μυαλό του ενός, του άλλου, του παρ΄ άλλου, μα συμβαίνει στους περισσότερους να "βλέπουν" δικά τους άτομα που πέρασαν στην "άλλη ζωή"...

Θα δεις. Και θα δεις και θα νιώσεις. Μα την ώρα δεν την επιλέγουμε εμείς...

 

[amarelia]

Νομίζω πως όσοι πιστεύουν σε μια ζωή μετά το θάνατο, στην πραγματικότητα ελπίζουν να υπάρχει καθώς δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα πως όλα θα τελειώσουν ολοκληρωτικά και θα σταματήσουν να υπάρχουν οπότε είναι κάτι σαν coping mechanism.

 

[ilias90]

Νομίζω πως όσοι πιστεύουν σε μια ζωή μετά το θάνατο, στην πραγματικότητα ελπίζουν να υπάρχει καθώς δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα πως όλα θα τελειώσουν ολοκληρωτικά και θα σταματήσουν να υπάρχουν οπότε είναι κάτι σαν coping mechanism.

Καλά, εννοείται αυτό. Κι εγώ ο ίδιος έχω πει, για παράδειγμα, ότι προφανώς και θέλω να υπάρχει συνέχεια, πέρα του ότι το πιστεύω, γιατί δεν μπορώ να αντιληφθώ την έννοια της ανυπαρξίας -είναι φιλοσοφικό παράδοξο κάποιος που υπάρχει να κατανοήσει την ανυπαρξία, επίσης δεν μπορεί να κατανοήσει μία κατάσταση μη ύπαρξης-, αλλά και δεν θέλω να ισχύει κάτι τέτοιο.
Παρόλα αυτά, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει συνέχεια.

 

[Scandal]

Στα τελευταία της γιαγιάς μου στο νοσοκομείο, ενώ φυσικά δεν είχε τις αισθήσεις της, δεν έκατσε κανείς μαζί της εκείνη τη νύχτα. Ο λόγος; Λέγανε η μάνα μου και οι θείοι μου ότι αν κάθεται κάποιος εκεί δίπλα στο κρεβάτι, δικός της άνθρωπος πόσο μάλλον παιδί της, η ψυχή αρνείται να "φύγει" και επιστρέφει.
Τελικά 4-5πμ ξημερώματα "έφυγε".

 

[amarelia]

Καλά, εννοείται αυτό. Κι εγώ ο ίδιος έχω πει, για παράδειγμα, ότι προφανώς και θέλω να υπάρχει συνέχεια, πέρα του ότι το πιστεύω, γιατί δεν μπορώ να αντιληφθώ την έννοια της ανυπαρξίας -είναι φιλοσοφικό παράδοξο κάποιος που υπάρχει να κατανοήσει την ανυπαρξία, επίσης δεν μπορεί να κατανοήσει μία κατάσταση μη ύπαρξης-, αλλά και δεν θέλω να ισχύει κάτι τέτοιο.
Παρόλα αυτά, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει συνέχεια.

ανθρώπινο είναι να το πιστεύει και να ελπίζει κανείς.
Όσο συμφιλιωμένος και να είσαι με τον θάνατο είναι φοβερό πράγμα να να σταματάς να υπάρχεις.
Εγώ δεν μπορώ να αποδείξω ούτε πως υπάρχει ούτε πως δεν υπάρχει οπότε λέω διαισθητικά πως δεν το πιστεύω μπορει να μαι λάθος ή και η άλλη πλευρά ναναι λάθος κι αυτό που μπορεί να υπάρχει εν τέλει ναναι κάτι άλλο που δεν είναι ζωή αλλά κάτι πολύ spiritual.
who knows

 

[Guest 126033]

Στα τελευταία της γιαγιάς μου στο νοσοκομείο, ενώ φυσικά δεν είχε τις αισθήσεις της, δεν έκατσε κανείς μαζί της εκείνη τη νύχτα. Ο λόγος; Λέγανε η μάνα μου και οι θείοι μου ότι αν κάθεται κάποιος εκεί δίπλα στο κρεβάτι, δικός της άνθρωπος πόσο μάλλον παιδί της, η ψυχή αρνείται να "φύγει" και επιστρέφει.
Τελικά 4-5πμ ξημερώματα "έφυγε".

Μπορεί και να έχει δίκιο!!

Πριν χρόνια όταν ο άντρας μου είχε μπει νοσοκομείο με έλκος και γαστροραγια απέναντι μας είχαμε έναν ο οποίος ήταν στην ώρα του όπως είπαν και περίμεναν από το πρωί να υπάρξει διαθέσιμο ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στο σπίτι τους καθώς δεν μπορούσαν κατι αλλο να κάνουν στο νοσοκομείο..

Η γυναικα του δεν εφευγε από κοντά του ...δεν τον άφηνε...τον χαιδευε τον φρόντισε σαν να ήταν το μωρό της ..
Εκείνος όμως ταξίδευε ήδη...ήταν αλλού που λέμε..
Κάποια στιγμή ήθελε να πάει να δει γιατί καθυστερούν και δεν φεύγουν και μας λέει θα έχετε τον νου σας ;
Μήπως άνοιγε τα μάτια του και την ζητούσε, αυτό περίμενε η καημενουλα μου, να του πούμε απλα ότι έρχεται εδώ είναι δεν έφυγε...

Πραγματικα πόσο έκανε η γυναικα να πάει στα γραφείο απέναντι των νοσηλευτών...
Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια του παίρνει μια απίστευτη τρομακτική έκφραση όλο του το πρόσωπο...γούρλωσε τα μάτια του αγριεμένος και μετά από ούτε και εγώ ξερω πόσα δευτερόλεπτα κάνει ένα ξεφυσιγμα και σαν κάποιος να πήρε όλη αυτή τη αγριάδα από το προσώπου του, γαληνεψε και έκλεισε τα μάτια του ..

Ειναι φτωχά τα λόγια μου σε αυτή την όψη που αντικρισαμε .
Ο άνθρωπος αυτός ξεψυχησε όταν έφυγε η γυναικα του από κοντά του ...όταν σταμάτησε να τον χαϊδεύει και να του μιλά ..
Όσα χρόνια και να περάσουν η τρομακτική αυτή για εμένα αγριεμένα όψη του δεν θα φύγει ποτέ σαν εικόνα από μπροστά μου ...όπως και η αντιφατική εικόνα της πλήρης ηρεμίας όταν ξεφυσηξε ...

Μήπως τελικά ισχύει αυτό που σας λέει η δική σου πίστη;
Τελικά υπάρχει πρέπει ή δεν πρέπει σε όλο αυτό η τελικά ειναι θεωρίες για το πως ειναι καλύτερα να φύγει μια ψυχή από την επίγεια ζωή;

Δεν το συζήτησα αυτό σαν γεγονός ποτέ γιατί για εμένα είναι δεδομένο πως δεν θέλω να ξαναζήσω αυτό που ένιωσα τότε στο νοσοκομείο με ένα ένα δικό μου άνθρωπο εκείνη την ώρα..
Το μόνο που ξέρω ότι χρειαζετε ένα ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον μέχρι εκεί..εγώ μπορεί ν αντιδρασω αλλιώς να τον ταραξω οπότε όσες φορές έτυχε είχα αποχώρησει...

Η ψυχή πάντα κάπου πάει ,γι αυτο πρεπει να φροντιζουμε αυτη και οχι το σωμα ..το σώμα καταστρέφετε εξου και η ματαιοδοξία περί ομορφιάς...

Αυτός που μένει πίσω φροντίζει επίγεια για την ψυχή αυτου που έφυγε...εκεί που είναι να είναι καλά...εκείνος πλέον δεν μπορεί να κάνει πολλά για την δική του ψυχούλα..

 

[glayki]

Ο Καζαντζάκης για το θάνατο:

Eρχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος


Δε γίνεται το τέλος της ζωής να είναι η μετάβαση στην ανυπαρξία.. Θα ήταν απελπιστική η συνειδητοποίηση πως όλα τελειώνουν στην εδώ διάσταση

 

[Υδροχόος]

Στα τελευταία της γιαγιάς μου στο νοσοκομείο, ενώ φυσικά δεν είχε τις αισθήσεις της, δεν έκατσε κανείς μαζί της εκείνη τη νύχτα. Ο λόγος; Λέγανε η μάνα μου και οι θείοι μου ότι αν κάθεται κάποιος εκεί δίπλα στο κρεβάτι, δικός της άνθρωπος πόσο μάλλον παιδί της, η ψυχή αρνείται να "φύγει" και επιστρέφει.
Τελικά 4-5πμ ξημερώματα "έφυγε".

Η ψυχή δε "φεύγει", λένε, "κρατιέται", σαν είναι κάποιος δικός της άνθρωπος κοντά, για να μην του μείνει η εικόνα και τρομάξει...

Από αγάπη στο δικό τους πρόσωπο το κάνουν. Για να το προστατέψουν...Κι ας φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν κι ας είναι, αυτό που λέμε, "αλλού". Για κάποιο λόγο αισθάνονται το δικό τους άνθρωπο...

Γι' αυτό σε πολλές περιπτώσεις, έστω κι ένα λεπτό να απομακρυνθεί το κοντινό / αγαπημένο πρόσωπο, "φεύγουν"...