Ο σύγχρονος άνθρωπος

[parafernalia]

«Τρομοκρατήσαμε τα θεμέλια του Καθολικισμού με γέλια. Βεβηλώσαμε, βλασφημήσαμε και καταγγείλαμε τη σεξουαλική κακοποίηση της Εκκλησίας», είπε η κωμικός Άνε Λιντάνε και προσομοίωσε αυνανισμό ποδοπατώντας την αγία τράπεζα.

 

[ilias90]

Πολύ συχνά αρκετοί λέμε ότι είμαστε κατά του σύγχρονου κόσμου και του υλισμού του και ότι πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο, στο πνευματικό, στο υπερβατικό κ.λπ. Στα λόγια...

Γιατί στις πράξεις, πολλές φορές, δεν διαφέρουμε σε κάτι από τον πιο δηλωμένο υλιστή. Ζούμε και σκεφτόμαστε σαν ο κόσμος να είναι μόνο ό,τι γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις. Ενώ μιλάμε συχνά για το «μετά τα φυσικά» και για τον αληθινό κόσμο στην πράξη είμαστε παραδομένοι και φυλακισμένοι στον αισθητό. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι, εφόσον (λέμε ότι) πιστεύουμε σε κάτι απροσέγγιστο συμβατικά, αυτό που προσεγγίζεται δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η πεπερασμένη εκδήλωση του απείρου, η με αρχή και τέλος μορφή του άχρονου, η ατελής και στρεβλή θεώρηση του τέλειου.

Ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε πως υπάρχει ψυχή και είναι αιώνια και ζούμε τρέχοντας να προλάβουμε τα πάντα, λες και τα 70-80 χρόνια της ενσάρκωσής μας εδώ είναι τα πάντα. Μεμφόμαστε τους υλιστές για το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» αλλά δεν είμαστε καλύτεροι. Για την ακρίβεια είμαστε χειρότεροι γιατί είμαστε υποκριτές προς τον εαυτό μας. (λέμε ότι) Πιστεύουμε πως υπάρχει μία ανώτερη αρχή και ταυτόχρονα μιλάμε για τυχαιότητα («από τύχη γεννήθηκες εκεί που γεννήθηκες», «το τάδε/δείνα είναι θέμα τύχης κοκ), μη δυνάμενοι να αντιληφθούμε ότι η τυχαιότητα αναιρεί όλα όσα πιστεύουμε και το ότι δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες κάποιου πράγματος δεν σημαίνει πως αυτές δεν υπάρχουν.

Με όλα τα παραπάνω φυσικά και δεν αμφισβητώ τίποτα από τα πιστεύω μου, αλλά σίγουρα αμφισβητώ το κατά πόσο είμαστε συνεπείς σε αυτά. Σαφώς και η καθημερινότητα σε κάνει δέσμιο του αισθητού κόσμου (οι νεοπλατωνικοί σοφά έλεγαν πως το σώμα αποτελεί φυλακή της ψυχής) αλλά οφείλεις κάθε τόσο να πατάς ένα off στα εξωτερικά ερεθίσματα και τον τρόπο που αυτά γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις σου και να έρχεσαι σε επαφή με το μέρος του Εαυτού σου που (λες ότι) συγγενεύει με το Θείο, που (λες ότι) πιστεύεις πως υπάρχει. Αλλιώς μόνο λόγια...

 

[ilias90]

Περί ευδαιμονίας:

«Ο σοφός δεν θα αναμειχθεί με το κακό λόγω της ανοησίας των άλλων, έστω και αν είναι συγγενείς του, ούτε θα εξαρτάται από την καλή ή κακή τύχη των άλλων.

Όσο για τα δικά του βάσανα, αν είναι πολύ μεγάλα, θα τα υπομένει όσο μπορεί. Όταν τον ξεπεράσουν, είναι αυτά που δεν θα τον υπομένουν πλέον. Δεν πρέπει να τον οικτίρει κανείς, ακόμη και στον πόνο του. Το φως εντός του είναι σαν το φως μέσα σε μία λάμπα, όταν φυσάει δυνατά έξω, και γύρω είναι άγριος άνεμος και χειμώνας. Αλλά αν ο πόνος οδηγήσει σε κρίση ή φτάσει σε τέτοιο αποκορύφωμα ώστε, αν και είναι υπέρτατος, δεν σκοτώνει; Αν παρατείνεται, θα σκεφτεί τι πρέπει να κάνει· ο πόνος δεν του αφαιρεί οπωσδήποτε το αυτεξούσιο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα πράγματα δεν φαίνονται στον σοφό όπως στους άλλους και καμία εμπειρία δεν μπαίνει βαθιά μέσα του, ούτε οι λύπες ούτε οτιδήποτε άλλο. Και όταν τα βάσανα χτυπούν τους άλλους; Θα ήταν αδυναμία ψυχής να τον συμπονέσουμε...

... Αν κάποιος πει ότι είναι στη φύση μας να πονούμε με τις συμφορές των οικείων μας, ας μάθει ότι δεν είναι τέτοιοι όλοι οι άνθρωποι και ότι είναι έργο της αρετής να οδηγεί τις κοινές φύσεις στο καλύτερο, στο πολύ καλύτερο σε σχέση με τους πολλούς· και καλύτερα να μην ενδίδουμε σε αυτά που οι κοινές φύσεις θεωρούν ως δεινά. Δεν πρέπει να κάνει κάποιος σαν άμαθος, αλλά να αντιμετωπίζει τα χτυπήματα της τύχης σαν πολυγυμνασμένος παλαιστής, γνωρίζοντας ότι, αν και σε μερικές φύσεις αυτά δεν είναι αρεστά, η δική του μπορεί να τα αντέξει, όχι σαν δεινά αλλά σαν φόβητρα για τα παιδιά. Τότε μήπως τα επιθυμεί τα δεινά; Όχι, αλλά, όταν παρουσιάζονται όσα δεν επιθυμεί, βάζει μπροστά την αρετή, η οποία κάνει ώστε η ψυχή του δύσκολα να πληγώνεται ή να ταράζεται.»

Πλωτίνος, Εννεάδες