Ο σύγχρονος άνθρωπος

[parafernalia]

«Τρομοκρατήσαμε τα θεμέλια του Καθολικισμού με γέλια. Βεβηλώσαμε, βλασφημήσαμε και καταγγείλαμε τη σεξουαλική κακοποίηση της Εκκλησίας», είπε η κωμικός Άνε Λιντάνε και προσομοίωσε αυνανισμό ποδοπατώντας την αγία τράπεζα.

 

[ilias90]

Πολύ συχνά αρκετοί λέμε ότι είμαστε κατά του σύγχρονου κόσμου και του υλισμού του και ότι πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο, στο πνευματικό, στο υπερβατικό κ.λπ. Στα λόγια...

Γιατί στις πράξεις, πολλές φορές, δεν διαφέρουμε σε κάτι από τον πιο δηλωμένο υλιστή. Ζούμε και σκεφτόμαστε σαν ο κόσμος να είναι μόνο ό,τι γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις. Ενώ μιλάμε συχνά για το «μετά τα φυσικά» και για τον αληθινό κόσμο στην πράξη είμαστε παραδομένοι και φυλακισμένοι στον αισθητό. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι, εφόσον (λέμε ότι) πιστεύουμε σε κάτι απροσέγγιστο συμβατικά, αυτό που προσεγγίζεται δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η πεπερασμένη εκδήλωση του απείρου, η με αρχή και τέλος μορφή του άχρονου, η ατελής και στρεβλή θεώρηση του τέλειου.

Ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε πως υπάρχει ψυχή και είναι αιώνια και ζούμε τρέχοντας να προλάβουμε τα πάντα, λες και τα 70-80 χρόνια της ενσάρκωσής μας εδώ είναι τα πάντα. Μεμφόμαστε τους υλιστές για το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» αλλά δεν είμαστε καλύτεροι. Για την ακρίβεια είμαστε χειρότεροι γιατί είμαστε υποκριτές προς τον εαυτό μας. (λέμε ότι) Πιστεύουμε πως υπάρχει μία ανώτερη αρχή και ταυτόχρονα μιλάμε για τυχαιότητα («από τύχη γεννήθηκες εκεί που γεννήθηκες», «το τάδε/δείνα είναι θέμα τύχης κοκ), μη δυνάμενοι να αντιληφθούμε ότι η τυχαιότητα αναιρεί όλα όσα πιστεύουμε και το ότι δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες κάποιου πράγματος δεν σημαίνει πως αυτές δεν υπάρχουν.

Με όλα τα παραπάνω φυσικά και δεν αμφισβητώ τίποτα από τα πιστεύω μου, αλλά σίγουρα αμφισβητώ το κατά πόσο είμαστε συνεπείς σε αυτά. Σαφώς και η καθημερινότητα σε κάνει δέσμιο του αισθητού κόσμου (οι νεοπλατωνικοί σοφά έλεγαν πως το σώμα αποτελεί φυλακή της ψυχής) αλλά οφείλεις κάθε τόσο να πατάς ένα off στα εξωτερικά ερεθίσματα και τον τρόπο που αυτά γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις σου και να έρχεσαι σε επαφή με το μέρος του Εαυτού σου που (λες ότι) συγγενεύει με το Θείο, που (λες ότι) πιστεύεις πως υπάρχει. Αλλιώς μόνο λόγια...

 

[ilias90]

Περί ευδαιμονίας:

«Ο σοφός δεν θα αναμειχθεί με το κακό λόγω της ανοησίας των άλλων, έστω και αν είναι συγγενείς του, ούτε θα εξαρτάται από την καλή ή κακή τύχη των άλλων.

Όσο για τα δικά του βάσανα, αν είναι πολύ μεγάλα, θα τα υπομένει όσο μπορεί. Όταν τον ξεπεράσουν, είναι αυτά που δεν θα τον υπομένουν πλέον. Δεν πρέπει να τον οικτίρει κανείς, ακόμη και στον πόνο του. Το φως εντός του είναι σαν το φως μέσα σε μία λάμπα, όταν φυσάει δυνατά έξω, και γύρω είναι άγριος άνεμος και χειμώνας. Αλλά αν ο πόνος οδηγήσει σε κρίση ή φτάσει σε τέτοιο αποκορύφωμα ώστε, αν και είναι υπέρτατος, δεν σκοτώνει; Αν παρατείνεται, θα σκεφτεί τι πρέπει να κάνει· ο πόνος δεν του αφαιρεί οπωσδήποτε το αυτεξούσιο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα πράγματα δεν φαίνονται στον σοφό όπως στους άλλους και καμία εμπειρία δεν μπαίνει βαθιά μέσα του, ούτε οι λύπες ούτε οτιδήποτε άλλο. Και όταν τα βάσανα χτυπούν τους άλλους; Θα ήταν αδυναμία ψυχής να τον συμπονέσουμε...

... Αν κάποιος πει ότι είναι στη φύση μας να πονούμε με τις συμφορές των οικείων μας, ας μάθει ότι δεν είναι τέτοιοι όλοι οι άνθρωποι και ότι είναι έργο της αρετής να οδηγεί τις κοινές φύσεις στο καλύτερο, στο πολύ καλύτερο σε σχέση με τους πολλούς· και καλύτερα να μην ενδίδουμε σε αυτά που οι κοινές φύσεις θεωρούν ως δεινά. Δεν πρέπει να κάνει κάποιος σαν άμαθος, αλλά να αντιμετωπίζει τα χτυπήματα της τύχης σαν πολυγυμνασμένος παλαιστής, γνωρίζοντας ότι, αν και σε μερικές φύσεις αυτά δεν είναι αρεστά, η δική του μπορεί να τα αντέξει, όχι σαν δεινά αλλά σαν φόβητρα για τα παιδιά. Τότε μήπως τα επιθυμεί τα δεινά; Όχι, αλλά, όταν παρουσιάζονται όσα δεν επιθυμεί, βάζει μπροστά την αρετή, η οποία κάνει ώστε η ψυχή του δύσκολα να πληγώνεται ή να ταράζεται.»

Πλωτίνος, Εννεάδες

 

[ilias90]

«Τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο αξιέπαινο και πιο ωφέλιμο από το να επιμένετε στην αναζήτηση της σοφίας. Θα ήταν γελοίο να την επιθυμείτε, όταν είναι στο χέρι σας να την κατακτήσετε. Δεν είναι απαραίτητο να σηκώσετε τα χέρια σας στον Ουρανό ή να προσεύχεστε στους υπηρέτες του ναού για να σας ακούσει το είδωλο, όταν οι δικές σας προσευχές μπορούν να ακουστούν καλύτερα. Ο Θεός είναι πλησίον σας, είναι μαζί σας. Ναι, Λουκίλιε, ένα άγιο πνεύμα κατοικεί μέσα μας, ο τηρητής του καλού και του κακού και ο πιστός φύλακάς μας, Και, όπως του φερόμαστε, μας φέρεται. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς κάποιον Θεό. Μπορεί ποτέ κανείς να ξεφύγει από τη δύναμη της μοίρας χωρίς τη βοήθειά του; Είναι Εκείνος που μας φωτίζει με σκέψεις, ορθές, δίκαιες και αγνές. Στην πραγματικότητα δεν διανοούμαστε να πούμε ποιος Θεός. Το ότι, όμως, ένας Θεός κατοικεί στην καρδιά του κάθε καλού ανθρώπου είναι σίγουρο.»

Σενέκας, 41η επιστολή προς τον Λουκίλιο.

 

[Scandal]

Παλαιότερα υπήρχε φτώχεια και έλλειψη ανεσεων. Βολευόμασταν με ο,τι είχαμε και ο προορισμός καθε ανθρωπου ήταν να κανει οικογένεια ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης. Πλέον αυτο έχει έρθει σε 2η μοίρα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μια τάση προς την υπερκατανάλωση και διεκδικεί εμπειρίες (ταξίδια, φαγητό, χομπι), σε βάρος της επιλογής να κάνει οικογένεια ή να φορτώσει πολυ τις υποχρεώσεις του με πανω απο 2 παιδιά.

 

[parafernalia]

Που πάνε τα λεφτά. Μία Dj είχε την ιδέα να βάλει μια μάσκα αλόγου, να γίνει η DJ HorsegiirL και τώρα να βγάζει εκατομμύρια $. So simple..

 

[ilias90]

Φοβερή ομιλία για την εκθήλυνση της αμερικανικής και κατά προέκταση της δυτικής κοινωνίας και κουλτούρας, από γυναίκα κιόλας. Η Helen Andrews συσχετίζει ευθέως την είσοδο των γυναικών στην πολιτική και την ανάληψη από αυτών καίριων θέσεων στην αλλαγή της δομής της δύσης, της εκθήλυνσής της, του κύματος του wokeness και της νομοτελειακής παρακμής της.

Και είναι απόλυτα λογικό, μιας και οι θέσεις εξουσίας χρειάζονται άτομα που διοικούν με λογική, δικαιοσύνη, αξιοκρατία και πυγμή (αντρικά χαρακτηριστικά) ενώ τα γυναικεία ποιοτικά χαρακτηριστικά μόνο για ηγεσία δεν κάνουν (συναίσθημα αντί λογικής, πολυπολιτισμικότητα αντί αξιοκρατίας, ασφάλεια αντί ρίσκου κοκ). Αυτό φυσικά έκανε μία δύση από εκεί που ήταν κυρίαρχη ιδεολογικά και προσπαθούσε συνέχεια να κατακτήσει τα πάντα, να καταντήσει μια παρηκμασμένη κοινωνία που μισεί τον εαυτό της.

Εξαιτίας της εκθήλυνσης της δύσης, οι λευκοί πείστηκαν (γυναικεία επιρροή) να μισούν τον εαυτό τους για «εγκλήματα» που έκαναν κάποιοι πρόγονοί τους, να μισούν το φύλο τους για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του και να αναγκαστούν ή να προσαρμοστούν ή να απομονώνονται κοινωνικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τομέας της ψυχολογίας, όπου κάποτε οι άντρες αποτελούσαν την πλειονότητα και η επιστήμη έψαχνε πραγματικά την αλήθεια για την ανθρώπινη ψυχή, ενώ τώρα που οι γυναίκες πήραν τα ηνία ακούμε συνέχεια για ενσυναίσθηση, βάζουμε την υποκειμενική πραγματικότητα πάνω από την αλήθεια, αφαιρούμε συγκεκριμένες διαταραχές για να είμαστε πολιτικά ορθοί κοκ.

Ο κόσμος άργησε πάρα πολύ να ξυπνήσει, αλλά ξυπνάει. Οι άντρες αναζητούν και πάλι την αρρενωπότητα, αυξάνεται η επιθυμία για δυναμικούς, κυριαρχικούς ηγέτες και αρχίζουν να αποκηρύσσουν συναισθηματικές ανοησίες. Όμως, είναι μάλλον αργά, το δηλητήριο του φεμινισμού έχει σχεδόν σκοτώσει τη δύση και οι εκλάμψεις που βλέπουμε αποτελούν -ίσως- κλανιές του πεθαμένου. Η μοναδική λύση είναι μια ολική επανεκκίνηση καθώς το πράγμα δεν σώζεται πια.

 

[еще один пророк р...]

κλανιές του πεθαμένου

Πολύ σωστός χαρακτηρισμός!

Πρβλ αυτό που γράφει ο Sir Roger Scruton

Kojéve influenced a whole generation of French post-war intellectuals with his lectures on Hegel's Phenomenology of Spirit, in which he injected into the bloated Hegelian body some strong shots of Nietzsche and Heidegger, making the moribund organism writhe in interesting torment.