Ποιες ήταν οι πιο σκληρές αλήθειες για τη ζωή που μάθατε όσο μεγαλώνατε;

[GeorgePap2003]

εγω πως δε το βλεπω αυτο?

Μπορεί να μην το έχεις παρατηρήσει

 

[Jim4ever]

Μπορεί να μην το έχεις παρατηρήσει

δε λεω οτι αυτο που αναφερεις εσυ δεν ειναι συνηθες αλλα οχι οτι ειναι η πλειοψηφια σε καθε σχολη ετσι, ακομα και το καθε τμημα διαφερει, επισης γενικα το να κανεις περιστασιακους φιλους ειναι ευκολο, το να κανεις σοβαρες φιλιες ειναι το δυσκολο, το ιδιο ισχυει και για τις ερωτικες σχεσεις

 

[Buggs]

Γνώρισα τα ζώα και κατάλαβα τους ανθρώπους.

 

[nPb]

Εν προκειμένω έχετε και οι δύο δίκιο .
Έχουν βγει επίσης έρευνες ότι πολλοί νέοι δεν έχουν φίλους.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο η μοναξιά όσο και τα προβλήματα ψυχικής υγείας μπορούν να λυθούν
Και μάλιστα πλέον υπάρχει μεγάλη πρόοδος στο κομμάτι αυτό . Έχει σταματήσει να θεωρείται (τόσο) ταμπού + είναι πιο εύκολα προσβάσιμο

Δυστυχώς η μοναξιά υπάρχει όσο δεν φαντάζεσαι και όσο περνάνε οι μήνες θα εντείνεται. Σε αυτές τις κοινωνίες οικονομικής τρέλας, ο κόσμος νιώθει κουρασμένος επειδή η ζωή του αναλώνεται σε λάθος προτεραιότητες.

Όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι αλλάζουν οι προτεραιότητες, δεν υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος να βρεθείς και ο καφές μένει ... την επόμενη εβδομάδα για ήδη 10 χρόνια. Όταν μπαίνουν στη μέση τα γκομενοξεπηδουλικά, πεθερικά, γάμοι, αρραβώνες, στέψεις, κτλ, εννοείται ότι εσύ παύεις να υπάρχεις σαν παλαιός φίλος. Είσαι φίλος με αστερίσκο, αν σε θυμηθεί και αν σε θυμηθεί τότε θα πρέπει να του καλύψεις την φιλία ως έξοδο, επειδή το θέλει εκείνη τη στιγμή. Μετά μπαίνεις ξανά σε εποχική ανεργία πάλι. Αυτό λέγεται φιλία του κώλου. Ειδικά όταν ο άλλος προτιμά να χαζουλινιάζει με το γατοκροκόδειλό του στο κρεβάτι αγκαλιά αντί να θέλει την ανθρώπινη επικοινωνία, περί ορέξεως και εμένα μου αρέσει να ξεκουράζομαι σκαρφαλώνοντας τα δέντρα παρέα με τα κοάλα.



Πέρα από την πλάκα, υπάρχει μεγάλη απομόνωση. Αρκετοί άνθρωποι απλά δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα και δεν θέλουν βοήθεια επίλυσης. Προτιμούν να βουλιάζουν στο πρόβλημα. Ακόμη και μια απλή γνωριμία με μια κοπέλα έχει καταντήσει ανιαρή διαδικασία με το ακατανόητο ghosting, κοινώς, γράψιμο και απάντηση μετά από 1 βδομάδα, 1 μήνα, 1 χρόνο. Μου έχει τύχει και αυτό. Οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Με την παπαγαλέ θεωρία βιβλίου δεν αντιμετωπίζεις τον πονόδοντο με σαπισμένο δόντι. Θέλει οδοντιατρική τεχνική με τα χέρια και μηχανήματα.

Ο Φώτης δεν έχει άδικο,δεν ξέρω τι γίνεται στην Αμερική πάντως εδώ ήδη από τα 16-17 οι γενιές έχουν αλλάξει και το να κάνεις φίλους είναι επίσης δύσκολο και σε νεες ηλικίες. Εγώ προσωπικά έχω 3-4 φίλους από τη σχολή και όλοι οι υπόλοιποι είναι από το σχολείο. Δυστυχώς στη δική μου σχολή τα περισσότερα παιδιά δεν είναι για πολλά πολλά γιατί έχουν υφάκι και τουπέ και πολύ ισχυρό εγωισμό που δεν βοηθάει στο να μπεις σε παρέες. Επίσης στις νεες γενιές το κεφάλαιο χρήματα παίζει ρόλο ακόμα και στις παρέες-μάλιστα στη δική μου σχολή ξέρω άτομο που την εκτώπησαν από παρέα γιατί ήταν από επαρχία και δεν θα είχε χρήματα για να ακολουθήσει το lifestyle της υπόλοιπης παρέας

Τι χόμπυ έχεις ως φοιτητής; Να είμαι ζιγκωλό κάθε καλοκαίρι κάνοντας κρουαζιέρα για να ανεβάζω φωτο στο instagram κάνοντας πρακτική στις διεθνείς σχέσεις και εφαρμοσμένη τραπεζική επιστήμη με έμφαση την αναπτυξιακή συμπεριφορά του καταναλωτή σε ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Aυτό που περιγράφεις ισχύει και για παλαιότερες γενιές. Πάντα όσο περνάνε τα χρόνια μετά τις σπουδές, οι παρέες κόβουν σαν το βραστό γάλα. Αραιός πουρές χυμένος στο νεροχύτη. Ειδικά αν εσύ προοδεύσεις, κάνεις ανώτερες σπουδές φτιάξεις την καριέρα σου, είσαι μπάκουρας και η άλλη η Λίτσα από την παρέα, παντρευτεί-χωρίσει-ξαναπαντρευτεί εκεί θα χωρίσουν οι δρόμοι σας. Διαφορετικά, ως τι θα κάνετε παρέα με παντρεμένη γυναίκα; Για να σου λέει τα κερατιάτικά της με τον πρώην πατέρα των παιδιών της; Τόσο απλά.

Μάλλον εμείς έχουμε ξεπεράσει τις ΗΠΑ σε επίπεδο ποιότητας κοινωνικών σχέσεων και αυτό που νομίζουν πολλοί ότι η Ελλάδα πραγματικά είναι η "επαρχία" είναι ένας μύθος. Σιγά μην ζούμε στην επαρχία του έτους 1800. Σε πληροφορώ πάντα στις πιο φτωχές πόλεις όσο χαμηλώνει το μορφωτικό επίπεδο τόσο μεγαλώνει η καταναλωτική μανία ακόμη και αν θα πρέπει να χρωστάνε στην ΑΑΔΕ. Από το 1995 και δώθε που ο κόσμος ξεκίνησε να ζει με πλαστικό χρήμα, εννοείται ότι ο Μάκης αγόρασε μερσεντές με δερμάτινο σαλόνι και μαύρη ενώ η φίλη του η Τούλα δεν είχε δεύτερο μπουφάν Timberland και εκεί χάλασαν οι σχέσεις.

Από τότε που έφυγα για έξω, σαν να μην υπήρξα ποτέ για τον κύκλο μου. Δεν με ενδιαφέρει. Ζώντας για μεγάλο διάστημα έξω έμαθα καλύτερα να επενδύω σε ποιοτικούς ανθρώπους ασχέτως καταγωγής, θρησκείας, φυλής κτλ (εκτός από Ισλάμ ως θρησκεία και weird ερωτήσεις γιατί είμαι χριστιανός) και πλέον δεν με νοιάζει αν θα κρατήσει μια φιλία. Όσο κρατήσει. Ούτε αναμοχλεύω το παρελθόν. Νομίζω ότι η ζωή είναι τόσο όμορφη, για να την κάνουμε μαύρη επειδή άλλοι άνθρωποι κοιτάνε τη ζωούλα τους. Η φθορά έρχεται όταν περιμένουμε την αποδοχή των άλλων. Αυτό δεν γίνεται όμως πάντα. Επίσης είναι λογικό ότι οι φιλίες που ξεκινούν από μια ανώριμη ηλικία ανθρώπου να μην διατηρηθούν πάντα. Επειδή ακριβώς οι άνθρωποι είναι στο μεταίχμιο της αλλαγής, των εμπειριών, ότι η ζωή τους τώρα διαμορφώνεται. Η Μαρία μπήκε στο Πανεπιστήμιο με προαπαιτούμενη γνώση μια προηγούμενη σχέση και τελειώνει το Πανεπιστήμιο ως επιστήμονας και παράλληλα με 20 προηγούμενες σχέσεις. Δεν είναι η ίδια Μαρία. Ο φλώρος ο Τάκης όμως έμεινε σπυριάρης με τρίχα.

 

[GeorgePap2003]

Τι χόμπυ έχεις ως φοιτητής;

Λοιπον :

• Gym
• Έχω ξεκινήσει και διαβάζω βιβλία ψυχολογίας (από το business κομμάτι)
• Είμαι σε εθελοντική ομάδα-φοιτητική
• Δουλειά

Αυτά

Από το 1995 και δώθε που ο κόσμος ξεκίνησε να ζει με πλαστικό χρήμα, εννοείται ότι ο Μάκης αγόρασε μερσεντές με δερμάτινο σαλόνι και μαύρη ενώ η φίλη του η Τούλα δεν είχε δεύτερο μπουφάν Timberland και εκεί χάλασαν οι σχέσεις.

Αντρέα τους έκανες μάγκες όλους

 

[nPb]

Φίλε Γιώργο όλες οι γενιές των μαζικών σπουδών στα Πανεπιστήμια από το 1990 και μετά, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το θέμα της μοναξιάς. Το ίντερνετ απλά έκανε τις ανθρώπινες σχέσεις πιο εικονικά στενές, αλλά ουσιαστικά όλοι είναι μόνοι τους. Ας νομίζουν ότι κάποιον έχουν, δεν έχουν. Νομίζουν απλά. Η ψευδαίσθηση έχει κάνει τους ανθρώπους κοιμισμένους όπως μου είπε μια φίλη μου από την Μποτσουάνα. Σκέψου ότι εμείς εδώ αναλύουμε τα εσώψυχά μας, τις σκέψεις, μέρος από την ζωή μας ας μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Θέλω να πω ότι δεν ξέρουμε σε ανθρώπινο επίπεδο πως είμαστε, αλλά ξέρουμε την γραπτή σκέψη μας. Είναι λίγο τρομαχτικό αν το σκεφτείς.

 

[Aura]

και πλέον δεν με νοιάζει αν θα κρατήσει μια φιλία. Όσο κρατήσει.

Και τι να την κάνεις τη φιλία όμως άμα ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει; τόσο ωραία είναι η παρέα των άλλων ;


Στο ερωτικό επίπεδο που είσαι ''καψούρης'' και νιώθεις έντονα συναισθήματα , καταλαβαίνω καλύτερα το ''όσο κρατήσει''.

 

[nPb]

Το όσο κρατήσει δεν εξαρτάται από σένα όμως. Μπορεί το άλλος μέρος να μην κρατήσει. Εννοώ να μην επενδύουμε εξ' αρχής σε μεγαλόπνοα σχέδια γιατί υπάρχει πίκρα συνήθως.

 

[Chem2000]

Τι όμορφο θέμα..... Ειλικρινά στεναχωριέμαι που δε το είχα πάρει χαμπάρι νωρίτερα αλλά έτρεχα όλες τις μέρες και σήμερα επιτέλους κατάφερα να βάλω κώλο κάτω και να διαβάσω τι γίνεται εδώ.

Γιατι στα 18 χρόνια ζωής μου έχω περάσει χειρότερα απο την πλειονότητα των συνομήλικών μου, μη το παρατραβω και πω των ανθρώπων γενικότερα.
Το μόνο πράγμα που έλαβα ήτανε τα αρχίδια τους. Όταν είσαι εκεί για τους παντες, χωρίς διακρίσεις, και δίνοντας τους ό,τι θέλουν, και εκείνοι στην πιο ευάλωτή σου στιγμή σε γράφουνε ΚΑΝΟΝΙΚΌΤΑΤΑ, ε, και εσύ θα σπάσεις.
Πρώτη μέρα στη κλινική μια μου έστειλε μηνυμα να βοηθήσω με την χημεία με ενα πολυ ψευτικο "περαστικα" σα να ήταν αγγαρεία.

Ε, όταν οι συνομήλικοι μου είναι σκατα, σκατα θα ειναι και οι λιγο μεγαλυτεροι, και οι μεγαλυτεροι, και οι πολυ μεγαλυτεροι. Εννοειται δεν ειναι όλοι έτσι, αλλα ειναι ηλίθιο να πιστευουμε πως η μειονοτητα ειναι σκατα

Νεαρέ μου.... Ειλικρινά δε μπορώ... Και συνάδελφοι και ίδιο τρόπο σκέψης ... Τι να σου πω, μου θυμίζεις τον εαυτό μου στην ηλικία σου. Ήμουν ακριβώς έτσι. Σκεφτόμουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.

Όταν πήγαινα σχολείο, βίωνα το ίδιο. Με ήθελαν μόνο για τα μαθήματα. Όταν δε με είχαν ανάγκη για αυτά, με έγραφαν και με έκραζαν από πάνω κιόλας. Σκεφτόμουν πόσο γτπ είναι ο κόσμος και όλοι οι άνθρωποι, ότι όλοι θέλουν να με χρησιμοποιήσουν και ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω που να νοιάζεται για εμένα.
Στην ηλικία σου, ήμουν μόνιμα κλεισμένη στο σπίτι, ακοινώνητη, μπροστά από έναν υπολογιστή 24/7 κάνοντας σκέψεις ότι ποτέ δε θα βρω σωστούς ανθρώπους, ότι όλοι θα με εκμεταλλεύονται και θα με θέλουν μόνο όταν με χρειάζονται κτλ. Ήμουν ένας βαθιά απαισιόδοξος άνθρωπος, δίχως όνειρα, φιλοδοξίες που απλά είχα ταλέντο στο να μαθαίνω εύκολα. Τίποτε παραπάνω.

Η φάση αυτή συνέχισε μέχρι τα 20 μου. Άρχισα να καλυτερεύω βέβαια, άρχισα να προσπαθώ να εμπιστευτώ ανθρώπους αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορούσα να πω ότι ήμουν καλά. Μέχρι που.... έχασα την υγεία μου. Τρεξίματα, κλάματα, στεναχώριες, άγχος, αβεβαιότητα, ματαιότητα. Μαζί με το θέμα υγείας είχα και κάποιους ανθρώπους που ενώ το ήξεραν ήθελαν και πάλι να με.... βλάψουν. Όταν τα ξεπέρασα όλα, ξαπόστειλα όσους έπρεπε και στάθηκα στα πόδια μου, άρχισα επιτέλους να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Άρχισα να είμαι αισιόδοξη. Άρχισα να εκτιμάω και να χαμογελάω αληθινά. Άρχισα να νιώθω επιτέλους καλά, να γνωρίζω καλούς ανθρώπους, να νιώθω ότι είμαι κομμάτι κάποιου....

Και μιας και γράφω τόσα, θα απαντήσω ταυτόχρονα στην ερώτηση του thread λέγοντας ότι η πιο σκληρή αλήθεια που έμαθα όσο μεγαλώνω είναι ότι ποτέ να μην έχεις δεδομένα πράγματα γιατί θα τα χάσεις. Αποδείχτηκε περίτρανα στη δική μου περίπτωση. Από τη στιγμή που ανέκτησα την υγεία μου, κάθε φορά που ξυπνάω λίγο στεναχωρημένη για βλακείες, κοιτάζω τον ουρανό και λέω ευχαριστώ που τουλάχιστον είμαι υγιής. Γιατί όσο είμαστε υγιείς μπορούμε να κάνουμε παπάδες!

Εκεί που θέλω να καταλήξω νεαρέ μου είναι ότι.... Ξέρω σου φαίνονται όλα μαύρα. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Είμαι σχεδόν σίγουρη όμως ότι.... όσο μεγαλώνεις θα γνωρίσεις αληθινούς ανθρώπους. Ανθρώπους που θα vibaρετε ωραία. Θα περνάτε όμορφα μαζί. Μην αναλώνεσαι σε όλους αυτούς τους ήλιθιους. Τέτοια μέρα σε ένα χρόνο θα είσαι φοιτητόπουλο και μπορεί να πίνεις σε κανένα κουτουκάκι στα Άνω Πατήσια. Μόνο ένα πράγμα σε παρακαλώ.... Να σε προσέχεις, να προσέχεις την υγεία σου. Είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις. Να έχεις μια όμορφη χρονιά με υγεία και ο,τι επιθυμείς

 

[nearos]

Στην ηλικία σου, ήμουν μόνιμα κλεισμένη στο σπίτι, ακοινώνητη, μπροστά από έναν υπολογιστή 24/7 κάνοντας σκέψεις ότι ποτέ δε θα βρω σωστούς ανθρώπους, ότι όλοι θα με εκμεταλλεύονται και θα με θέλουν μόνο όταν με χρειάζονται κτλ. Ήμουν ένας βαθιά απαισιόδοξος άνθρωπος, δίχως όνειρα, φιλοδοξίες που απλά είχα ταλέντο στο να μαθαίνω εύκολα. Τίποτε παραπάνω.

Koίτα, εγώ βγαίνω. Κοινωνικοποιούμαι, έχω παρέες.
Απλά έχω μάθει να μη με νοιάζει αν κάποιος φύγει η αν κάποιος μείνει. Κλάιν, δική σου απόφαση να φύγεις, αέρα στα πανιά σου.
Αντιθέτως, εγώ έχω όνειρα και φιλοδοξίες, έχω καταστρώσει ένα σχέδιο για τη ζωή μου και ελπίζω να το εκπληρώσω, έχω ανησυχήσει με τις κατευθύνσεις απο το γυμνάσιο στο να είμαι ξεκούραστος τώρα και να είμαι χαρούμενος με όποιο καταφέρω να εισαχθώ. Αλλά και πάλι γνωρίζω πως οι συμμαθητές μου με εκμεταλλεύονται για τα μαθήματα. Γιατί; Γιατί απο τότε που χωριστήκανε τα τμήματα της Γ λυκείου δε μου έστειλε κανείς τίποτα. Και ειλικρινά, χέστηκα για αυτό. Δε λέω οτι όλοι οι άνθρωποι είναι σκατά, εννοείται, αυτό είναι πλεονασμός, αλλα οι περισσότεροι έχουνε σκατά συμπεριφορά γιατί κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Και καλά κάνουν. Εμένα δυστυχώς με μεγαλώσανε να κοιτώ να βοηθώ τους γύρω μου και να ακούω τις απόψεις τους, πράγμα που πασχίζω να το αλλάξω.

Μαζί με το θέμα υγείας είχα και κάποιους ανθρώπους που ενώ το ήξεραν ήθελαν και πάλι να με.... βλάψουν. Όταν τα ξεπέρασα όλα, ξαπόστειλα όσους έπρεπε και στάθηκα στα πόδια μου, άρχισα επιτέλους να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Άρχισα να είμαι αισιόδοξη. Άρχισα να εκτιμάω και να χαμογελάω αληθινά. Άρχισα να νιώθω επιτέλους καλά, να γνωρίζω καλούς ανθρώπους, να νιώθω ότι είμαι κομμάτι κάποιου....

Και εγώ στην ίδια βάρκα. Δεν είμαι απαισιόδοξος, ρεαλιστής είμαι. Δεν πέφτω πλέον στην παγίδα του "δεν ήξερα, δεν κατάλαβα"
Είχα πεί σε συμμαθήτριά μου που θεωρούσα πολύ καλή φίλη απο την Α' γυμνασίου "Τι δεν ήξερες; Τα λεγα στην τάξη και έκανες πως τάχα κλαις, πες απλά πως στο μουνί σου με γράφεις να έχεις τιμή να σε σέβομαι και περισσότερο", και έχω συμμαθήτρια φροντιστήριο που γνώρισα κυριολεκτικά πριν έναν χρόνο και μου έφερε λουλούδια και ένα αγαλματάκι με γάτες, που θυμήθηκε τυχαία οτι τις λατρεύω οσο τίποτα.
Εγώ έχω μια ιδιαιτερότητα. Έγω την αποτυχία, την προσβολή, το υφάκι, το κάνω καύσιμο να προσπαθήσω περισσότερο το στόχο μου. Και πάλι υπάρχουν άτομα που θέλουν να με βλάψουν, μες την οικογένεια μου (!!!) γιατί πολύ ηλίθιους λόγους που δεν ευθύνομαι καν για αυτό. Καθόμουν που λες και έλεγα τα πλάνα για τη σχολή που θέλω. Χημικό, οδοντιατρική, ιατρική, θα είμαι χαρούμενος και με τα δύο.
Μου απαντάει "Χημικό και μετά φαρμακευτική, θα είσαι συνάδελφος με την κόρη μου!"
Της λέω "Όχι, η κόρη σου είναι βοηθός φαρμακείου, εγώ θα ήμουν φαρμακολόγος. Εγώ θα την πλήρωνα." Και κατσούφιασε και δε μου μίλαγε για την υπόλοιπη ώρα. Δεν έχω "χάσει ελπίδες", όχι. Τις έχω κερδίσει, έχω σοβαρευτεί σαν άνθρωπος, έχω σκληρύνει, έχω φυτρώσει πέτσα. Μια χαρά χαμογελάω και μια χαρά απολαμβάνω την κάθε μέρα που ξημερώνει. Πάντως, είμαι χαρούμενος που έχεις φτάσει και σύ στο επίπεδο να καμαρώνεις τον εαυτό σου, και εις ανώτερα εύχομαι!

Τέτοια μέρα σε ένα χρόνο θα είσαι φοιτητόπουλο και μπορεί να πίνεις σε κανένα κουτουκάκι στα Άνω Πατήσια.

Πως με γνωρίζεις έτσι, μόνο το πρεζόκρασο έμεινε και θα 'λεγα αυτή γνωρίζει το μέλλον

Μόνο ένα πράγμα σε παρακαλώ.... Να σε προσέχεις, να προσέχεις την υγεία σου. Είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις.

Έχεις απόλυτο δίκιο , και αυτό είναι το παν, και συμφωνώ απόλυτα. Είναι μια δύσκολη περιπέτεια αλλά απο τη στιγμή που λύθηκε το θέμα που είχα, έχουν ξαναζωντανέψει τα χρώματα. Θυμάμαι βγήκα και καθόμουν έξω κάθε μέρα και απολάμβανα τα ηλιοβασιλέματα απο το μπαλκόνι ακούγοντας Μάλαμα, και απο τότε κατάλαβα το εξής: Δεν θα αφήσω κανένανε μαλάκα να με κάνει να ευχηθώ να χάσω αυτό που βλέπω μπροστά μου.

Να έχεις μια όμορφη χρονιά με υγεία και ο,τι επιθυμείς

Βεβαίως και εσύ (πιθανή) συνάδελφε! Έχω μια περίεργη καλή αίσθηση για το 2025. Μακάρι να είναι καλή χρονιά για όλους εδώ μέσα, και όχι μόνο για μένα

 

[Buggs]

Καλή απάντηση τη βλέπω. Ας μπαίνουν τα πράματα στη θέση τους.

Μια σημαντικη αλήθεια που εμαθα μεγαλώνοντας -συγκεκριμένα απο τα κοινωνικά δίκτυα συμμετέχοντας καθημερινά από το 2006- είναι ότι όσο ασχημα και αν είναι τα πράγματα δυστυχώς έχουμε τον κόσμο που μας αρέσει κατα φαινομενικη πλειοψηφία. "What we like is what we get" δηλαδή αφου τα ποστ η σχόλια στα σοσιαλ που συγκεντρώνουν τα περισσότερα "like" λειτουργουν σαν πυξίδα για τη μαζική προπαγάνδα και χειραγώγηση.

Έτσι τα πράγματα είναι στη θέση που τα βάζουν ίσως μια χουφτα άνθρωποι που ελέγχουν ένα στρατό πληρωμένων γραφιάδων στα σοσιαλ (τους λενε και content creators) που λένε ότι είναι καλά και στη θεση τους. Και μερικά εκατομμύρια τζάμπα μποτάκια που το υποστηρίζουν βάζοντας emoticons και οχι μονον. Περιληπτικά λοιπόν μια μεγαλη αληθεια θα έλεγα παγκοσμιως μετα τους διδυμους πυργους είναι ότι πλέον όλα σχεδον όσα ακουμε σαν καλές και σωστες προτάσεις γυρω μας το πιο πιθανο ειναι να είναι ψέματα, παγίδα και παραπλάνηση. Η αυτοκρατορία της θετικής σκέψης!

 

[Εριφύλη]

Ότι όλα είναι προσωρινά και ότι ο χρόνος τρέχει αέναα.

Μικρή μου φαινόταν βουνό ακόμα και η μία εβδομάδα. Πλέον σκέφτομαι ακόμα και το ότι δεν θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω.

 

[ROM32]

Η μεγαλύτερη σκληρή αλήθεια για μένα είναι ότι δεν υφίσταται επιλογή στη ζωή. Το φαινόμενο είναι πολύ μεγαλύτερο από εμάς και η διογκωμένη εγωιστική οπτική ότι την ελέγχεις (ψευδαίσθηση), αν και έχει τα καλά της, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

 

[Buggs]

Η μεγαλύτερη σκληρή αλήθεια για μένα είναι ότι δεν υφίσταται επιλογή στη ζωή.

Μάλλον γιά να πιστεύει ο κόσμος αυτό το ολοτελα απελπιστικο που έγραψες τα κράτη αρνούνται την ιατρικα υποβοηθούμενη ευθανασία (βλ. σχετικο θεμα στο φορουμ). Ψευδαίσθηση είναι ο πολιτισμός, κι αυτο ειναι που σε πειραζει. Όχι η ζωή.

 

[Jack of Spades]

Αυτό στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως στη ζωή αξίζει ο, τι συνήθως μας φαίνεται δεδομένο και συμβάλλει στην ψυχική και σωματική μας υγεία. Ας βάλει σε αυτό ο, τι θέλει ο καθένας από τα αγαπημένα του πρόσωπα , τις στιγμές σύνδεσης μαζί τους , τις απλές καθημερινές στιγμές εκλάμψεις χαράς και ανάπαυσης της ψυχής μας από όπου και αν προέρχονται κλπ

Easier said than done...ποιος άνθρωπος εκεί έξω (κι ειδικά νεαρής ηλικίας) είναι αρκετά σοφός ώστε να δίνει τη δέουσα σημασία στις απλές καθημερινές χαρές της ζωής χωρίς να έχει κινδυνέψει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να τις στερηθεί για πάντα;

Αλλη μια μεγάλη αλήθεια είναι ότι : "Παρέα με ωραίες γυναίκες θα σου φέρουν αργα ή γρήγορα ωραία σύντροφο"

Ε ναι βέβαια, γιατί αυτό θέλει μια ωραία γυναίκα, να έρθει μια φίλη της να της πει «με ρώτησε ο τάδε αν έχω καμιά ωραία φίλη ελεύθερη (γιατί από μόνος του δεν) να του κάνω κονέ, σ' ενδιαφέρει;» μπας και δει χαρά στα σκέλια της!
Εφόσον αστειεύεσαι, πολύ fail trollάρισμα!

 

[Dreamweaver]

Aδικο εχει? Η πλειονοτητα των οικογενειακων επιχειρησεων πανε ταφο, οταν τισ αναλαμβανουν ειτε οι απογονοι ειτε οι λοιποι συγγενεις

Αλλο κατι που ισχυει σε ενα βαθμο, αλλο το να περιγραφεις σεναρια από τις οικογενειακες ιστοριες (ειδικα απο περιπτωσαρες που συνεχεια ξερουν και χλευαζουν τα παντα)

Η μεγαλύτερη σκληρή αλήθεια για μένα είναι ότι δεν υφίσταται επιλογή στη ζωή. Το φαινόμενο είναι πολύ μεγαλύτερο από εμάς και η διογκωμένη εγωιστική οπτική ότι την ελέγχεις (ψευδαίσθηση), αν και έχει τα καλά της, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Επισης προκειται για μια πολυ βολικη θεση, καθως αποτελει μια ατελειωτη πηγη δικαιολογιων ωστε να μην προσπαθησει καν να κανει καποιος κατι στη ζωη του. Παντα κατι αλλο φταιει, κατι δεν ηταν ετσι οπως το ηθελε, παντα μια δικαιολογια, μια ζωη μες στην μιζερια και την γκρινια (και ατελειωτες αποψεις για "λυσεις")

 

[ROM32]

Αλλο κατι που ισχυει σε ενα βαθμο, αλλο το να περιγραφεις σεναρια από τις οικογενειακες ιστοριες (ειδικα απο περιπτωσαρες που συνεχεια ξερουν και χλευαζουν τα παντα)

Επισης προκειται για μια πολυ βολικη θεση, καθως αποτελει μια ατελειωτη πηγη δικαιολογιων ωστε να μην προσπαθησει καν να κανει καποιος κατι στη ζωη του. Παντα κατι αλλο φταιει, κατι δεν ηταν ετσι οπως το ηθελε, παντα μια δικαιολογια, μια ζωη μες στην μιζερια και την γκρινια (και ατελειωτες αποψεις για "λυσεις")

Η θέση αυτή της μη επιλογής ενισχύεται και επιστημονικά, δεν δημιουργήθηκε για να απογοητεύσει τον κόσμο, αλλά για να διατυπώσει μια σκληρή αλήθεια. Η απογοήτευση απο που πηγάζει; Τι είναι αυτό που σε απογοητεύει;

 

[Dreamweaver]

Η θέση αυτή της μη επιλογής ενισχύεται και επιστημονικά, δεν δημιουργήθηκε για να απογοητεύσει τον κόσμο, αλλά για να διατυπώσει μια σκληρή αλήθεια. Η απογοήτευση απο που πηγάζει; Τι είναι αυτό που σε απογοητεύει;

Για ποια αποδειξη της μη επιλογης μιλας?

 

[teacher_40]

Η πιο σκληρή αλήθεια που πλέον στα 44 μου έχω αρχίσει να χωνεύω καλά είναι ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι απόλυτα κανέναν (ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό), γιατί δεν ξέρουμε πραγματικά κανέναν, ότι όλοι κοιτάμε τελικά την πάρτη μας και ότι οι πράξεις μας καθοδηγούνται από τα παιδικά μας τραύματα. Χρειάζεται πολλή δουλειά με τον εαυτό μας που είναι δύσκολο να γίνει αλλά αξίζει τον κόπο

 

[ROM32]

Για ποια αποδειξη της μη επιλογης μιλας?

Δεν μίλησα για απόδειξη, αλλά μιας και το αναφέρεις, το σωστό είναι η μη απόδειξη της ελευθερης επιλογης.