Πού πάμε όταν πεθάνουμε;

[Sevasti]

Το άγνωστο της μετά τον θάνατο ζωής...ο καθένας πιστεύει ότι ξέρει από την θρησκεία του... λέω ότι κόλαση και παράδεισος υπάρχει σ' αυτή τη ζωή πού ζούμε γι'αυτό λέω "άλλους ο θεός τους έχει πλάσει και άλλους τους έχει κλάσει"... πάντως αν ισχύει η μετεμψύχωση... θα ήθελα στην επόμενη ζωή να είμαι σκύλος ...σε ένα καλό αφεντικό...

 

[Aleksa]

Αν πάρουμε την αρχή σύμφωνα με την οποία τίποτα δεν χάνεται στη Φύση, απλώς αλλάζει μορφή, μεταλάσσεται, τότε δυο τινά ενδέχεται να συμβούν: είτε υπάρχει αυτό που λέμε "ψυχή" , είτε απλώς μετατρεπόμαστε σε αστρική σκόνη.
Στην πρώτη περίπτωση, προσωπικά, μου είναι σχεδόν αδύνατον να πιστέψω σε δυο τόπους, με τον ένα να έχει κήπο ολάνθιστο με αγγελάκια που παίζουν άρπα για τους "καλούς" και τον άλλο με καζάνια στη φωτιά, όπου να σιγοβράζουν οι "κακοί" με γύρω τους να αλυχτούν τα διαβόλια.
Από κει κι έπειτα, η έννοια του Παράδεισου και την Κόλασης παίρνει διαφορετικές μορφές, ανάλογα τα δόγματα των θρησκειών.
Τείνω να πιστέψω στην Ινδουιστική θεωρία της μετενσάρκωσης (και όχι μετεμψύχωσης), αφού παίρνω στα σοβαρά κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων ( καθότι δεν θεωρώ όλους "αλαφροΐσκιωτους ή τσαρλατάνους).
Τώρα, αν η μετενσάρκωση γίνεται μόνο στον πλανήτη Γη ή υπάρχουν κι άλλα παράλληλα σύμπαντα με άλλες συνθήκες ζωής, όλα τα θεωρώ πιθανά.
Σκοπός των αέναων ενσαρκώσεων, είναι η ψυχή να εξαγνιστεί και να φτάσει την "τελειότητα".
Μα, ίσως κάποιος αντιτείνει, ποιο το όφελος, εάν ξεχνάμε τις (υποτιθέμενες) προηγούμενες ζωές μας; Σ'αυτό μια απάντηση θα ήταν πως και στην πραγματική μας ζωή, σ'αυτή που βιώνουμε τώρα, δεν διατηρούμε παρά ελάχιστες μνήμες από την νηπιακή ή παιδική μας ηλικία. Και όμως, αυτή κατά μεγαλύτερο ποσοστό μας διαμόρφωσε σε αυτούς που είμαστε σήμερα.
Πόσο μάλλον όταν η ψυχή φεύγει από το σώμα την ώρα του θανάτου, που δεν είναι ακριβώς το "εγώ" μας και που ένα μέρος αυτού "χάνεται" αυτό που αποτελεί τον "χαρακτήρα" ή "προσωπικότητά" μας μαζί με τον υλικό μας εγκέφαλο, που δεν είναι τίποτ'άλλο παρά ένα όργανο του σώματος να ακολουθεί τον αφανισμό όλων των υπολοίπων.
Για να το πω πιο απλά, η "ψυχή" είναι το γυμνό μας άυλο σώμα που απλώς αλλάζει ενδύματα υποδυόμενο "ρόλους" όταν ενσαρκώνεται.

Στη δεύτερη περίπτωση, αν "όλα είναι ατμός" (κατά την αλήστου μνήμης ατάκα παλιάς ελληνικής ταινίας του αξέχαστου Θανάση Βέγγου), τότε τα φθαρτά μας κύτταρα κουβαλάνε "μνήμες" πέρα από τις καθαρά "λειτουργικές" και οι οποίες διασπείρωνται και ανακυκλώνονται με τρόπο που δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω, αλλά που κάποτε (σε πολύ βάθος χρόνου) η επιστήμη θα καταφέρει. Όταν όλοι εμείς που ανταλάσσουμε απόψεις γι αυτό το μεταφυσικό θέμα, θα έχουμε ήδη από καιρό μετατραπεί σε αστρική σκόνη.

 

[Ουριήλ]

Αυτό πάλι με ποια λογική μπορεί να το ξέρει κάποιος εν ζωή???

Βέβαια υπαρχουν πολλές πραγματικές μαρτυρίες ανθρώπων που όπως λένε βρέθηκαν για λίγο κάπου αλλού και μετά ξαναεπανηλθαν αλλά και πάλι ούτε σε κάτι τέτοιο μπορείς να βασιστείς εφόσον μιλάμε ίσως για κάποιο προθάλαμο...

Αν εννοείς την πρόταση "Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι εκεί που θα πάμε δεν θα υπάρχει πόνος και φόβος" έχει λογική. Οπως το 80% των ατόμων είπε για ένα κενό δηλαδή πεθαίνουμε και τέλος, και πάλι δεν θα υπάρχει κανένα συναίσθημα. Πάντως έχεις δίκιο κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι υπάρχει μετά και αν υπάρχει

 

[nPb]

H oυσία του πράγματος είναι πως επιλέγουμε να ζούμε στο λιβάδι της Γης πριν πάμε στο άλλο λιβάδι με τα ανάποδα ραδίκια. Βλέπεις στο δρόμο ένα πτηνό σε αποσύνθεση, μόνο τα οστά του. Αυτό πού πήγε;

 

[Nascentes morimur]

Η ανάσα που πήρες μόλις είναι το μεγαλύτερο δώρο τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
Δείξε στους ανθρώπους...τι άνθρωπος εισαι...
Όσο ζεις...και όσο ζούνε...
Ας μείνουμε σε αυτό γιατί όταν θα φύγει η ψυχή από το κουτί της ( σώμα ) θα ζει μόνο στις αναμνήσεις των άλλων ετσι κ αλλιώς το μόνο σίγουρο είναι πως η ζωή θα συνεχιστεί κ χωρίς την άποψή μου και χωρίς εμένα

 

[nPb]

Παίδες, μη το πάμε άλλο στο μελαγχολικό. Όσο και αν εξοικειωνόμαστε στην ιδέα της προσωρινότητας, ας βάλουμε λίγο τσιφτετέλι να ανέβουμε.

 

[Nascentes morimur]

Παίδες, μη το πάμε άλλο στο μελαγχολικό. Όσο και αν εξοικειωνόμαστε στην ιδέα της προσωρινότητας, ας βάλουμε λίγο τσιφτετέλι να ανέβουμε.

δίνω βήμα... χαχαχαχα Την καλησπέρα μου!!

 

[teacher_40]

Άκουσα κάπου κάποτε πρόσφατα ωστόσο έναν αστροφυσικό νομίζω που έλεγε ότι ο θάνατος είναι αλλαγή κατάστασης και στην ουσία θρηνούμε όχι τόσο γι αυτόν που πέθανε όσο γιατί δε θα τον βλέπουμε πια. Και νομίζω ότι έτσι είναι...

 

[Valder]

Άκουσα κάπου κάποτε πρόσφατα ωστόσο έναν αστροφυσικό νομίζω που έλεγε ότι ο θάνατος είναι αλλαγή κατάστασης και στην ουσία θρηνούμε όχι τόσο γι αυτόν που πέθανε όσο γιατί δε θα τον βλέπουμε πια. Και νομίζω ότι έτσι είναι...

Εκείνο που φαντάζεται ο κόσμος όταν ακούει τους επιστήμονες να μιλάνε για αλλαγή κατάστασης μετά το θάνατο:

"Εγινε πνεύμα, δεν τον βλέπω πια, ταξιδευει στο σύμπαν σαν φαντασματάκι"

Εκείνο που πραγματικά εννοεί ο αστροφυσικός:

Πέθανα, με θάψανε στο χώμα, σάπισα, με φάγανε τα σκουλίκια, τα σκουλίκια αερίστηκαν, το μεθάνιο πήγε στην ατμόσφαιρα, ενωθηκε με άλλα μόρια, έγινε μπιρμπιλόνιο, η Μαίρουλα 100 χρονια μετα ανίχνευσε το μπιρμπιλόνιο, και ευφηυρε το νεο καυσιμο για το μινι διαστημόπλοιό της.

Δεν εισαι φάντασμα, είσαι καύσιμο, είσαι αλλαγή κατάστασης. Σαν τον πάγο που θα λιωσει και θα γινει πρωτα νερό και μετά αέριο.

Αυτό λένε οι επιστημονες εστω και δυστυχώς μένουν εκεί.

Γιατί η αλήθεια άλλα λέει. Η ψυχή είναι αιώνια και είναι πνοή Θεου, ακόμα και οι Γνωστικιστές θεωρουν οτι ειναι ψήγμα του Φωτός που ψάχνει το δρόμο του έξω από αυτή τη Γη Φυλακή. Όλοι γελούν, μέχρι να δουν την Άλλη Πλευρά.

 

[GeorgePap2003]

Λοιπον παω να πεσω απο τον 4ο που ειμαι να μαθω και επιστρεφω να σας πω...

 

[glayki]

"Να συνηθίζεις στην ιδέα ότι ο θάνατος είναι για μας ένα τίποτα· γιατί κάθε καλό και κάθε κακό έγκειται στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αισθητό -και ο θάνατος είναι στέρηση της αίσθησης. Η επίγνωση, έτσι, ότι ο θάνατος είναι για μας ένα τίποτα μας κάνει ευχάριστη τη θνητή ζωή μας, όχι γιατί προσθέτει άπειρο χρόνο σ᾽ αυτήν ,αλλά γιατί αφαιρεί τον πόθο της αθανασίας. Γιατί τίποτε μέσα στη ζωή δεν είναι φοβερό για όποιον έχει στ᾽ αλήθεια κατανοήσει ότι τίποτε φοβερό δεν υπάρχει στο να μη ζει κανείς. Είναι ως εκ τούτου ανόητος όποιος λέει ότι φοβάται τον θάνατο όχι επειδή θα υποφέρει σαν έρθει ο θάνατος, αλλά επειδή του είναι δυσάρεστη η ιδέα ότι πρόκειται νά ᾽ρθει ο θάνατος. ....Το πιο φρικτό λοιπόν απ᾽ όλα τα άσχημα πράγματα, ο θάνατος, είναι για μας ένα τίποτε, ακριβώς γιατί όταν εμείς υπάρχουμε ο θάνατος δεν είναι κοντά μας, κι όταν πάλι έρθει ο θάνατος δίπλα μας, τότε πια δεν υπάρχουμε εμείς. "

Επίκουρος
Επιστολή προς Μενοικέα

 

[Eclipse]

Παντού και πουθενά!

 

[Valder]

Πολλές φορές έχω μια διαφορετική απορία. Όχι τόσο το που, θα το δούμε ούτως ή άλλως εκείνη την ώρα και μετά, αλλά το:

"ποια θα ειναι η τελευταία μου σκέψη;"

ή

"πως θα αισθάνομαι οταν θα κάνω αυτή την σκέψη και το σώμα μου θα χει πεθάνει πριν τον εγκέφαλο και δε θα μπορώ να κάνω κάτι για να επέμβω να την υλοποιήσω ή να την αλλάξω αυτή τη σκέψη".

Πάλι ίδρωσαν τα χέρια (στρες), τι τα θέλω και τα σκέφτομαι. Πάντως ειδικά αυτό το τελευταίο, η ανικανότητα επέμβασης, το οτι ο χρονος κυλάει προς τα εμπρος οτι και να κάνουμε, με έχει κάνει να δω τη ζωή πιο ανάλαφρα, πιο "fuck it and live it".

ΥΓ: Θέλω να σκεφτείτε αυτό το ποστ μου, αναλογιζόμενοι αν αξίζει και αν θα σκεφτείτε εκείνη τη στιγμή του θανάτου σας πόσες φορές έχετε τσακωθεί στο στέκι ή αν θα επιστρέφατε ποτέ να διαφωνήσετε με κάποιον απο δω μέσα για μια τελευταία φορά. Για ξανασκεφτείτε το τωρα: Τελικά έχει αξία, σε εκείνη τη στιγμή, η οργή που έχετε αυτή τη στιγμή για κάτι και πόσο πραγματικά σημαντικό θα είναι τότε;

@Jack of Spades Τι λες, για παράδειγμα, θα έχει σημασία στο τότε, το πόσο άντρας αξίας είναι κανείς σήμερα και πόσα 9άρια ή 20άρες και όχι 30άρες έριξε κανείς; Ή μήπως θα χει βαρύτερη σημασία να χεις περάσει καλά ανεξαρτήτως λεπτομερειών και ελεύθερος από στερεότυπα και προκαταλήψεις;

 

[glayki]

ποια θα ειναι η τελευταία μου σκέψη;"

Μεταξύ σοβαρού και αστείου έχω σκεφτεί να δίνω απλές οδηγίες στα παιδιά τελευταίας στιγμής, λες και πάω συνηθισμένο ταξίδι πχ " Μην ξεχάσετε να πάρετε τροφή για τις γάτες, να προσέχετε αν είναι κλειστές οι ασφάλειες, πριν φύγετε ... "Και άλλες του είδους ή "επιτέλους θα μάθω τι κρύβεται στην αντίπερα όχθη"

 

[Valder]

Μεταξύ σοβαρού και αστείου έχω σκεφτεί να δίνω απλές οδηγίες στα παιδιά τελευταίας στιγμής, λες και πάω συνηθισμένο ταξίδι πχ " Μην ξεχάσετε να πάρετε τροφή για τις γάτες, να προσέχετε αν είναι κλειστές οι ασφάλειες, πριν φύγετε ... "Και άλλες του είδους ή "επιτέλους θα μάθω τι κρύβεται στην αντίπερα όχθη"

Εχω κάνει διαθήκη με οδηγίες διατροφής και φροντίδας του Άρμιν σε περίπτωση που τυχόν πεθάνω νωρίτερα από αυτόν.

Θα σέβεστε.

 

[Jack of Spades]

ΥΓ: Θέλω να σκεφτείτε αυτό το ποστ μου, αναλογιζόμενοι αν αξίζει και αν θα σκεφτείτε εκείνη τη στιγμή του θανάτου σας πόσες φορές έχετε τσακωθεί στο στέκι ή αν θα επιστρέφατε ποτέ να διαφωνήσετε με κάποιον απο δω μέσα για μια τελευταία φορά. Για ξανασκεφτείτε το τωρα: Τελικά έχει αξία, σε εκείνη τη στιγμή, η οργή που έχετε αυτή τη στιγμή για κάτι και πόσο πραγματικά σημαντικό θα είναι τότε;

@Jack of Spades Τι λες, για παράδειγμα, θα έχει σημασία στο τότε, το πόσο άντρας αξίας είναι κανείς σήμερα και πόσα 9άρια ή 20άρες και όχι 30άρες έριξε κανείς; Ή μήπως θα χει βαρύτερη σημασία να χεις περάσει καλά ανεξαρτήτως λεπτομερειών και ελεύθερος από στερεότυπα και προκαταλήψεις;

Εσύ τι λες, δε θα έχει;

Ακόμη κι αν δε φύγεις στα γεράματα σώας τας φρένας από κάποια αρρώστια που θα σε σαπίζει σιγά σιγά (κι άρα θα έχεις χρόνο γι' απολογισμούς κ.λπ.) και φύγεις π.χ. ξαφνικά και νέος, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα τι θα περάσει απ' το μυαλό σου;
Τι «ιστορία» θα έχεις να λες στον εαυτό σου τις τελευταίες σου στιγμές;

Ότι, για παράδειγμα, αντί όσο ζούσα να βγω έξω να διεκδικήσω αυτό που θέλω και να το πάρω (πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα), καθόμουν εδώ μέσα και προσπαθούσα να «την πω» στον Jack που το έκανε ή/και το έπαιζα δύσκολος και καμπόσος ενώ μ' είχε φάει η μοναξιά (και το άλλο) ή/και τις Ταϊλάνδες και τα τραβέλια;

Γούστο σου, αλλά κάτι μου λέει ότι στον περισσότερο κόσμο (ακόμη και στο στέκι) δε θ' άρεσε κάτι τέτοιο...

 

[Valder]

Εσύ τι λες, δε θα έχει;

Ακόμη κι αν δε φύγεις στα γεράματα σώας τας φρένας από κάποια αρρώστια που θα σε σαπίζει σιγά σιγά (κι άρα θα έχεις χρόνο γι' απολογισμούς κ.λπ.) και φύγεις π.χ. ξαφνικά και νέος, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα τι θα περάσει απ' το μυαλό σου;
Τι «ιστορία» θα έχεις να λες στον εαυτό σου τις τελευταίες σου στιγμές;

Τη Βυζαντινή. Τι θα κάθομαι να λέω στον εαυτό μου; Πόσο γάμαγα σαν άλογο στα 25 μου; Αυτά ειναι στενάχωρα πράγματα οταν πλέον δεν θα μπορείς να τα κάνεις. Δεν μένω στο παρελθόν ούτε στις δάφνες του.

Θα απολαμβανω εκεινη την ωρα εκεινες τις στιγμές, το τότε τώρα, χωρίς να αναπολώ τα παλιά.

Φύση, ηρεμία, βιβλίο, μια καλή συντροφιά. Ποιός μένει στο παρελθόν όταν έχει το παρόν και το μέλλον;

Ότι, για παράδειγμα, αντί όσο ζούσα να βγω έξω να διεκδικήσω αυτό που θέλω και να το πάρω (πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα),

Εδω δεν έχεις άδικο. Αυτο πρέπει να το κανω περισσότερο. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά δεν εχω πάντα αυτή την ευκαιρία ή πολυτέλεια.

καθόμουν εδώ μέσα και προσπαθούσα να «την πω» στον Jack που το έκανε ή/και το έπαιζα δύσκολος και καμπόσος ενώ μ' είχε φάει η μοναξιά (και το άλλο) ή/και τις Ταϊλάνδες και τα τραβέλια;

Ε καλά δεν ειμαι και τοσο δυσκολος, ειμαι πιο ευκολος να πέσω κι απο την Πολωνια το 1939.

Δεν αρνηθηκα ποτε την ευκολία μου άλλωστε. Άλλοι ποζάρετε ως αψεγάδιαστοι εδω μέσα αδερφέ. Εγω τις ουλές μου τις έχω δείξει.

 

[Jack of Spades]

Τη Βυζαντινή. Τι θα κάθομαι να λέω στον εαυτό μου; Πόσο γάμαγα σαν άλογο στα 25 μου; Αυτά ειναι στενάχωρα πράγματα οταν πλέον δεν θα μπορείς να τα κάνεις. Δεν μένω στο παρελθόν ούτε στις δάφνες του.

Θα απολαμβανω εκεινη την ωρα εκεινες τις στιγμές, το τότε τώρα, χωρίς να αναπολώ τα παλιά.

Φύση, ηρεμία, βιβλίο, μια καλή συντροφιά. Ποιός μένει στο παρελθόν όταν έχει το παρόν και το μέλλον;

Τότε θα πας δυστυχισμένος, γιατί στα «τελευταία» σου δε θα μπορείς ν' απολαύσεις ούτε το κατούρημα!

Εδω δεν έχεις άδικο. Αυτο πρέπει να το κανω περισσότερο. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά δεν εχω πάντα αυτή την ευκαιρία ή πολυτέλεια.

Αυτό το θέμα είναι και γι' αυτούς που «ήθελαν αλλά δεν έκαναν» οπότε φοβούνται το τέλος γιατί τα regrets θα τους κυνηγάνε κάθε στιγμή ως την τελευταία όταν πια δε θα μπορούν, αλλά και για τους άλλους που ναι μεν καλοπερνάνε αλλά δε βρέθηκαν ποτέ στην άλλη πλευρά (ή πάνε πολλά χρόνια από τότε και ξέχασαν πως ήταν) ή/και είναι τόσο καθίκια που το μόνο που τους ένοιαζε ανέκαθεν ήταν η καλοπέρασή τους πως να πατήσουν το συνάνθρωπό τους για να ωφεληθούν κ.λπ. οπότε φοβούνται το τέλος γιατί τότε θα χάσουν την καλοπέρασή τους κι έτσι θέλουν να πιστεύουν ότι θα ζήσουν για πάντα και πράττουν αναλόγως (και κυρίως απ' αυτών των ανθρώπων τις αποφάσεις και τις πράξεις υποφέρουμε ως κοινωνίες)...

Εγώ πάντως (για ν' απαντήσω κι επί του θέματος) δεν εντάσσομαι ούτε στους μεν, ούτε στους δε και να πεθάνω αύριο στ' @@ μου, το «βιβλίο» μου είναι ήδη γεμάτο και θα πάω με το χαμόγελο στα χείλη διαβάζοντας την περίληψή του στα στερνά μου!

 

[Ουριήλ]

Γιατί πεθαίνουμε και δεν ζούμε για πάντα

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 5 Ιανουαρίου 2025

Για την ακρίβεια δεν ξέρω για εσάς τους κοινούς θνητούς αλλά εγώ έχω σκοπό να ζήσω για πάντα

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 5 Ιανουαρίου 2025

Αλλά πέρα από την πλάκα διάβαζα αρκετά βιβλία σχετικά με την αθανασία. Πιστεύω ότι είτε η βιολογική αν καταφέρουμε και περάσουμε το εμπόδιο του καρκίνου είτε η μηχανική σε 100 χρόνια δεν θα είναι φαντασία... αν και φυσικά δεν θα είναι για τον απλό κόσμο

 

[Jack of Spades]

Αλλά πέρα από την πλάκα διάβαζα αρκετά βιβλία σχετικά με την αθανασία. Πιστεύω ότι είτε η βιολογική αν καταφέρουμε και περάσουμε το εμπόδιο του καρκίνου είτε η μηχανική σε 100 χρόνια δεν θα είναι φαντασία... αν και φυσικά δεν θα είναι για τον απλό κόσμο

Καλά αγόρι μου, ας δουν πρώτα τ' αυτοάνοσα (που ακόμη δεν ξέρουν καλά καλά πως προκύπτουν) και βλέπουμε για τους «αθάνατους» billionaires του 2125!