Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

[BrokenHeart]

είναι μαρτύριο να περπατάς και να νιώθεις "άδειος" σας σακκούλα.

Κι εγώ έτσι νιώθω. Ειδικά, υπάρχουν στιγμές που αμφισβητώ τον εαυτό μου και αναρωτιέμαι: "Που βαδίζω;"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[briki]

"Που βαδίζομεν;" που έλεγε και ο παλιός ο Καραμανλής!

(σόρυ, απλά είπα να το ελαφρύνω λίγο)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Αχ βρε Μπρίκι μου...
Οι ανθρώπινες σχέσεις σου πώς είναι;
Χόμπι έχεις προσπαθήσει να αποκτήσεις;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Το ιντερνετ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[briki]

Σε γενικές γραμμές είναι καλές, αλλά είμαι εξαιρετικά μοναχικός τύπος ανθρώπου έτσι κι αλλιώς.
Χόμπυ, λίγο δύσκολο, λόγω έλλειψης χρόνου, έκανα αρκετά χρόνια μπαλέτο και μετά μοντέρνο χορό, μετά είχα ένα τραυματισμό στο δεξί μου πόδι και από τότε κάνω ελάχιστα χορό. Κατά τα άλλα, όταν δε βρίσκεις ενδιαφέρον σε τίποτα, ότι χόμπυ και να σου προτείνουν...δεν..δεν..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Ναι... απλά... ίσως ακούγεται πολύ απλοϊκή η σκέψη μου αλλά και τρώγοντας έρχεται η όρεξη... κι από την άλλη, ο αθλητισμός κάνει καλό στο state of mind μας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Niyia]

Είχα (κ έχω) κ εγώ κάποια από τα συμπτώματα που ανέφερε η briki (κ πολλά ακόμη επίσης), ωστόσο με το που πήγα σε γιατρό, η πρώτη του ερώτηση ήταν "Κλαις?"...κ του είπα "ναι, κ μάλιστα πολύ εύκολα κ πολλές φορές κ χωρίς λόγο". Μου είπε, λοιπόν, ότι η κατάθλιψη είναι μια πολύ σοβαρή ασθένεια κ ότι δεν θα έπρεπε να καταλήγω τόσο εύκολα σε χαρακτηρισμούς του στυλ "είμαι καταθλιπτική". Επίσης, μου επισήμανε ότι τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη δεν κλαίνε, καταβάλλονται από απάθεια, κ ακριβώς επειδή το συναίσθημα λείπει από τα άτομα αυτά, προσπαθούν με άλλους τρόπους (π.χ. ακραίες συμπεριφορές) να "ερεθίσουν" συναισθήματα μέσα τους προκειμένου να νιώσουν. Η διάγνωση για μένα ήταν αρνητική... Αλλά τελικά έχω διχαστεί. Είμαστε όλοι μας κάπως μελαγχολικοί? Είναι οι ρυθμοί κ ο τρόπος ζωής μας? Η αίσθηση του ανικανοποίητου που νιώθουμε? Ή όντως πάσχουμε από κάποια μορφή κατάθλιψης? Αλλά, έχει η κατάθλιψη επίπεδα?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Σαν ιατρικος ορος εχει επιπεδα με την εννοια του ποσα πολλα και ποσο βαρια εχει καποιος τα συμπτωματα. Αν δε τα εχει, δεν εχει καταθλιψη. Εχει στεναχωρια, μελαγχολια κλπ. Γιαυτο εχω πει και πολλες φορες να μην χρησημοποιουμε ευκολ ααυτη τη λεξη, που και λαθος ειναι , αλλα και ισως μας στενοχωρει κι αλλο και μονο που την ακουμε. Βεβαια, να μην ξεχναμε οτι ενα συμπτωμα απο μονο του δεν θετει μια διαγνωση, ουτε την αναιρει.Παντως ετσι οπως τα περιγραφει το briki εμενα δε μου ακουγεται για καταθλιψη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[briki]

Lorien: αν είναι έτσι, θα τους κάνω αγωγή και μήνυση (και τους 2 ψυχολόγους).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Όντως, αυτό με το κλάμα δε μου κάνει κατάθλιψη...

Τα συμπτώματα της κλινικής κατάθλιψης
Αισθήματα λύπης, άγχους, ψυχικού κενού, που επιμένουν.
Το άτομο κοιμάται είτε πάρα πολύ είτε πολύ λίγο, ξυπνάει στη μέση της νύχτας και δεν το ξαναπαίρνει ο ύπνος ή ξυπνάει τα χαράματα.
Μειωμένη όρεξη και απώλεια βάρους ή, αντίστροφα, αυξημένη όρεξη και αύξηση βάρους.
Εκνευρισμός, ανησυχία.
Συνεχιζόμενα φυσικά συμπτώματα που δεν περνούν με ιατρική θεραπεία (π.χ. χρόνιος πόνος, ή στομαχικά προβλήματα).
Δυσκολία συγκέντρωσης, δυσκολία μνήμης, δυσκολία λήψης αποφάσεων.
Κούραση ή απώλεια ενέργειας.
Αίσθημα ενοχής, απαισιοδοξία, αίσθημα ότι ο εαυτός δεν αξίζει.

Δείτε κι εδώ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Συμπληρώνοντας το Λόρι (ελπίζω δηλαδή) φάσεις " κατάθλιψης" (και το βάζω μέσα σε εισαγωγικά υποδηλώνοντας τα συμπτώματα όπως υπνηλία ή αϋπνία, έλλειψη διάθεσης, σκέψεις θανάτου κλπ) είναι λογικό να έχουμε περάσει όλοι αλλά αυτός δεν μας κάνει σε καμία μα καμία περίπτωση καταθληπτικούς...

Το να πούμε ότι πάσχουμε από κατάθλιψη πρέπει:

1. Η χρονική περίοδος να είναι μεγάλη και συνεχόμενη ή να έχουμε έναν φαύλο κύκλο ( όπου υπάρχουν φάσεις ηρεμίας και μετά ξανακυλάμε, όπως επίσης πρέπει να προσέξουμε μήπως υπάρχει εναλλαγή φάσης όπου συνυπάρχει και μανία όπου έχουμε διπολική διαταραχή που με απλά λόγια εναλλαγή περιόδων ανάμεσα σε πολύυυυυυυυυυ ανεβασμένη διάθεση και έπειτα κατάθλιψη και το λέω με πολύ απλά λόγια και το τονίζω μην αρχίζουμε να λέμε αχ αυτό έχωωωωωωωωω...το βρήκα )
2. Η κατάσταση εμποδίζει την λειτουργικότητα του ατόμου και του δημιουργεί πολλά σοβαρά προβλήματα...
3. Να τηρούνται τα κριτήρια από τα DSM (όπου μόνο ένας ειδικός τα έχει και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει)

Τα παραπάνω τα έχω διδαχθεί στην σχολή αλλά επειδή πλέον δεν έχω καλή επαφή μπορεί να έχουν αλλάξει τα κριτήρια που μας κάνουν για να ψαχτούμε όσο και τα κριτήρια διάγνωσης οπότε τα αναφέρω με κάθε επιφύλαξη

Αυτό που θέλω να πω και να τονίσω είναι ότι το να περνάμε τέτοιες φάσεις είτε επειδή μας φταίει κάτι συνειδητά ή ασυνείδητα είναι φυσιολογικότατο και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να δηλώσουμε ότι έχουμε περάσει- περνάμε κατάθλιψη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[briki]

Παιδιά slow down λίγο... αν όχι όλα, τα περισσότερα των συμπτωμάτων που αναφέρετε, τα έχω. Το ότι είπα ότι πάσχω από αυτή τη νόσο, δε το είπα ούτε επειδή έτσι μου 'ρθε στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή, ούτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο πέραν του διαλόγου και της ενημέρωσης. Επομένως το να αναφέρετε κάτι του στυλ "δε μου φαίνεται να είναι κατάθλιψη" μάλλον είναι ανεύθυνο συμπέρασμα, καθώς τουλάχιστον η δική μου δήλωση είναι ιατρικά τεκμηριωμένη από ψυχολόγο (2 στο σύνολο).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Briki ο,τι έγραψα σε καμία περίπτωση δεν αφορούσε εσένα... το έκανα για να διαχωρίσουμε την κατάθλιψη ως ασθένεια από τις φάσεις που γενικά περνάμε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Ομοίως κι εδώ, Μπρίκι, κανείς μας δεν αμφισβήτησε τους γιατρούς σου.
Δεν αναφέρθηκα σε σένα, όταν παρέθεσα τις περιγραφές της κατάθλιψης, αλλά ήσουν η αφορμή. θεώρησα ότι αφού το κλάμα είναι γενικά μία κοινή αντίδραση, καλό είναι να μην μπερδεύονται όσοι δε γνωρίζουν πολλά για ψυχικές ασθένειες. Το κλάμα δεν είναι τυπική ένδειξη κατάθλιψης.-

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Επομένως το να αναφέρετε κάτι του στυλ "δε μου φαίνεται να είναι κατάθλιψη" μάλλον είναι ανεύθυνο συμπέρασμα, καθώς τουλάχιστον η δική μου δήλωση είναι ιατρικά τεκμηριωμένη από ψυχολόγο (2 στο σύνολο).

Ανευθυνο για ποιό λόγο ; Δεν ζητηθηκε να σου πουμε εμεις αν εχεις και τι εχεις, και άρα βαση της γνωμης μας να αναλαβεις ή οχι δραση. Ουτε ειπε κανείς "ναι εχεις, οχι δεν εχεις", ή προτεινε μεθοδους αντιμετωπισης ή φαρμακα. Ανευθυνο θα ήταν να ζητουσες απο εμας να σου πουμε αν εχεις και τι να κάνεις, και καποιος να σου μιλουσε με σιγουριά, ενω ουτε ειναι ειναι ειδικός, ουτε σε εχει δει καν. Οπως ειπαν και τα παιδια, τα σχόλια εγιναν για την αποφυγή τυχόν συγχησης από οσους διαβαζουν, για το πως ειναι αυτη η νόσος. Ουτε μηνυση στους ψυχολογους να κανεις, αλλωστε ο καθενας κρινει βαση εμπειριας, γνωσεων και ενστικτου του. Σιγουρα αυτοι που σε ειδαν απο κοντα, ξερουν καλυτερα απο εμας. Χωρις αυτο να σημαινει οτι ενας ειδικός δε κάνει λαθη, ετσι ; Ειδικα για μια νοσο οπως η καταθλιψη, που εχει πολλες μορφές. Μπορεις να δεις και ενα ψυχίατρο να σου πει κι αυτος μια γνωμη. Εδω σιγουρα παντως θα βρεις οση υποστηριξη μπορει να δωσει ο καθενας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Niyia]

... θεώρησα ότι αφού το κλάμα είναι γενικά μία κοινή αντίδραση, καλό είναι να μην μπερδεύονται όσοι δε γνωρίζουν πολλά για ψυχικές ασθένειες. Το κλάμα δεν είναι τυπική ένδειξη κατάθλιψης.-

Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα εγώ με αυτά που μου είπε ο δικός μου ο γιατρός. Λυπάμαι αν τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν (ως γνωστόν, ο γραπτός λόγος είναι λιγότερο άμεσος από τον προφορικό), ωστόσο θέλω να πώ πως σε καμία περίπτωση δεν θα μιλούσα αρνητικά/ειρωνικά/επικριτικά για κανένα άτομο που "πάσχει" ή ταλαιπωρείται από οποιαδήποτε μορφή "ασθένειας" κ θέματα υγείας, κ κυρίως όταν κ εγώ η ίδια έχω περάσει (εν μέρει) την ίδια ασθένεια.

Είχα (κ έχω) κ εγώ κάποια από τα συμπτώματα που ανέφερε η briki (κ πολλά ακόμη επίσης), ωστόσο με το που πήγα σε γιατρό, ...

Η απορία μου ήταν μονάχα στο κατά πόσο το "κλάμμα" μπορεί να συνυπάρξει με τα υπόλοιπα συμπτώματα της κατάθλιψης, καθώς ο γιατρός μου μου ανέφερε το ακριβώς αντίθετο. Αν γνωρίζει κάποιος κάτι ας μου πει.


Όπως κ να έχει, briki, όπως είπε κ ο Lorein, εδώ θα βρείς όση υποστήριξη μπορούμε να σου δώσουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[briki]

@Lorien,
1ον το θέμα αγωγής κλπ προς ψυχολόγους, ήτανε αστείο, black humor πως το λένε... ίσως να μην το κατάλαβες, οπότε σου το εξηγώ.
2ον, είναι ανέυθυνο να "ακυρώνεις" δηλώνοντας ως φαινομενικά ειδήμων και όχι γράφοντας με το περιθώριο της αμφιβολίας εφόσον δεν είσαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος μία κατάσταση (η οποία ομολογουμένως επιθυμεί διακαώς να ακυρωθεί) γράφοντας ότι π.χ. το κλάμα ή το γέλιο ή το οτιδήποτε δε συνιστά ή δεν αποτελεί επουδενί σύμπτωμα της συγκεκριμένης νόσου, επομένως δεν είναι και δε θα πρέπε να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα ότι κάτι είναι ή δεν είναι.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να πεις αυτολεξεί σε κάποιον "κάνε αυτό ή μην κάνεις το άλλο" για να θεωρείσαι υπεύθυνος ή ανεύθυνος για κάτι. Και εν πάσει περιπτώσει, εγώ προσωπικά θεωρώ "ανεύθυνο" να δέχομαι ιατρικά συμπεράσματα ή επικρίσεις ή διαγνώσεις ή ακυρώσεις όσων έχω πει (βασιζόμενες σε ιατρούς) από κάποιον που μπορεί μεν να γνωρίζει πολύ καλά αλλά δεν είναι ο ίδιος π.χ. γιατρός.
Η ελεύθερη έκφραση και βούληση είναι συνταγματικό δικαίωμα όλων, αρκεί να μην γίνεται κατάχρησή του.
Και επειδή ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται κάπως αυστηρό ή επιθετικό το ποστ μου, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπορεί ο καθένας να το εκλάβει όπως θέλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί όταν μεταφέρω μία ιατρική άποψη και έρχεται μετά ο καθένας (που δεν είναι γιατρός) και γράφει ότι "ΔΕΝ είναι έτσι κλπ" αντί του "πιστεύω ή νομίζω ή έχω την άποψη" ή οτιδήποτε αυτού του πνεύματος, δεν είναι κάτι που χρήζει αποδοχής, αλλά αντιθέτως αντίδρασης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Επίσης, μου επισήμανε ότι τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη δεν κλαίνε, καταβάλλονται από απάθεια, κ ακριβώς επειδή το συναίσθημα λείπει από τα άτομα αυτά, προσπαθούν με άλλους τρόπους (π.χ. ακραίες συμπεριφορές) να "ερεθίσουν" συναισθήματα μέσα τους προκειμένου να νιώσουν. Η διάγνωση για μένα ήταν αρνητική... Αλλά τελικά έχω διχαστεί. Είμαστε όλοι μας κάπως μελαγχολικοί?

Είναι οι ρυθμοί κ ο τρόπος ζωής μας? Η αίσθηση του ανικανοποίητου που νιώθουμε? Ή όντως πάσχουμε από κάποια μορφή κατάθλιψης? Αλλά, έχει η κατάθλιψη επίπεδα?

Διαβάζοντας το θέμα, παρατήρησα ότι πολύς κόσμος νιώθει στα πρόθυρα της κατάθλιψης, ακόμη κι όταν οι ειδικοί απορρίπτουν αυτήν τη διάγνωση. Πολλοί άλλοι έχουν διαγνωσμένη κατάθλιψη και παίρνουν χάπια. Ποιος είναι άραγε ο λόγος που η ασθένεια αυτή τείνει ν' αποκτήσει διαστάσεις πανδημίας στο Δυτικό κόσμο; Φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει ν' αποδοθεί στην όλο και αυξανόμενη απομάκρυνση απ' οτιδήποτε φυσικό, αλλά και σε άλλα δομικά στοιχεία του πολιτισμού μας, αφού πλέον δεν αποτελεί ατομικό αλλά πληθυσμιακό φαινόμενο.

Ο καταναλωτικός πολιτισμός στηρίζεται στην καλλιέργεια του εγωκεντρισμού, ώστε να διευκολύνεται η κατανάλωση. Μαζί καλλιεργεί και τη μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου, όπως μας έγραψε η Niyia. Επίσης υποδαυλίζει την αδρανοποίηση των συναισθηματικών μας εκδηλώσεων, ταυτόχρονα με την έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και την απομόνωση, ώστε οι συναισθηματικές μας ανάγκες να διοχετεύονται στην κατανάλωση αγαθών. Η καλλιέργεια φοβικών συναισθημάτων και συνεχούς ανασφάλειας είναι ακόμη ένα συστατικό του κοινωνικού μας γίγνεσθαι, που σχετίζεται άμεσα με τα παραπάνω. Η πώληση υπηρεσιών ασφαλείας θα είναι ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος κλάδος της οικονομίας τον 21ο αιώνα.

Πόσο μας θυμίζει άραγε η αναφορά της Niyia για έλλειψη συναισθήματος και αναζήτηση ακραίων συμπεριφορών με σκοπό τη διέγερση πρόσκαιρων συναισθημάτων, την σύγχρονη τάση προς οτιδήποτε το "extreme"; Ακόμη, ο σκληρός ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα, από το Δημοτικό σχολείο κιόλας, η μη δημιουργική, άχαρη, καταπιεστική και υπερεντατικοποιημένη εργασία, με τις εξουσιαστικές δομές και την τρομοκρατία της απόλυσης υπό το βάρος του μπαμπούλα της ανεργίας, η κονσερβαρισμένη διασκέδαση και η ψυχαγωγία της αφασίας, η με νοσηρό κι υπερβολικό τρόπο παρουσίαση από την τηλεόραση κάθε μικρού ή μεγάλου δράματος, πιστεύω ότι συμβάλλουν στην ολοένα αυξανόμενη επίπτωση της κατάθλιψης.

Πολλά απ' αυτά που γράφετε μου θυμίζουν την ταινία Fight Club, όπου ο πρωταγωνιστής έπασχε από αϋπνία κι αδιαφορία, έτσι ώστε αρχικά για ν' ανταπεξέλθει πήγαινε στις συναντήσεις διαφόρων "Ανώνυμων καρκινοπαθών, τοξικομανών, αλκοολικών" κλπ, για να διεγείρει το απρόσφορο συναίσθημά του και να τον πιάσουν τα κλάματα. Μόνο έτσι κατάφερνε να κοιμηθεί.

Στο βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ "Brave New World" ("Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος" ήταν η κλασική μετάφραση στα Ελληνικά), ο συγγραφέας προβλέπει μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος (από το 1914), η οποία προσεγγίζει κατά πολύ τη σημερινή μας κοινωνία καθώς κι αυτήν που προδιαγράφεται για το προσεχές μέλλον. Η ζωή σ' αυτήν την κοινωνία ήταν κενή οποιουδήποτε νοήματος, οι άνθρωποι ζούσαν για να δουλεύουν και να καταναλώνουν, οι ερωτικές σχέσεις αποθαρρύνονταν, ενώ ενθαρρύνονταν μόνο οι πρόσκαιρες σεξουαλικές, η οικογένεια είχε εκλείψει ως έννοια κλπ. Σ' αυτήν την κοινωνία, είχε προβλέψει ο συγγραφέας, δεν ήταν δυνατή η επιβίωση χωρίς κάποιου είδους ναρκωτικό. Είχαν λοιπόν κατασκευάσει ένα χημικό, το λεγόμενο Σόμα, που συνδύαζε όλα τα θετικά ενός ευφορικού-παραισθησιογόνου χωρίς τις παρενέργειες που συνήθως η χρήση του συνεπάγεται, το οποίο μέσω της υπνοπαιδείας (λέγε με διαφήμιση) διέδωσαν κι επέβαλαν στο κοινωνικό σύνολο. "Πιες Σόμα, για να μην είσαι χώμα" ήταν το σλόγκαν που εμφύτευαν στους ανθρώπους. Μπορείτε να το παραβάλετε με τη συνεχή αύξηση της χρήσης ναρκωτικών, παραισθησιογόνων και ψυχοφαρμάκων στη σύγχρονη εποχή. Αν λοιπόν όλα αυτά είχαν προβλεφτεί και τα βλέπουμε να συμβαίνουν με μαθηματική ακρίβεια, μήπως αυτό αποτελεί ένδειξη ότι ο πολιτισμός μας καταλήγει σε αδιέξοδο και μια καλή αιτία ν' αμφισβητίσουμε τα θέσφατα του σύγχρονου τρόπου ζωής;

Εύχομαι και ελπίζω να το ξεπεράσω - όχι τελείως αλλά ως ένα σημαντικό βαθμό- κάποια στιγμή

Προσέχω ότι δεν εύχεσαι να το ξεπεράσεις τελείως. Γιατί; Στα όνειρα δε ζει ντροπή. Μήπως τελικά η περιχαράκωση πίσω από μια ιατρική γνωμάτευση αποτελεί βολικό καταφύγιο για όσους απλά θέλουν να διατηρήσουν μια ερμηνεία της ζωής η οποία τους είναι κατανοητή; Δεν βλέπω το σπέρμα της αλλαγής μέσα σε μια τέτοια δήλωση. Το έχω ξαναγράψει, ότι για να ξεπεράσει κανείς ένα ψυχολογικό πρόβλημα θα πρέπει απαραιτήτως να το θέλει πολύ.

Τώρα για μένα τι να πω... Αν οι Suicidal Tendencies ήταν ένα από τ' αγαπημένα μου συγκροτήματα και το τελευταίο στου οποίου τη συναυλία έχω πάει, ε καταλαβαίνετε

EDIT: Και για του λόγου το αληθές, το παρακάτω δημοσιεύτηκε ενώ έγραφα το παρόν ποστ:

Και επειδή ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται κάπως αυστηρό ή επιθετικό το ποστ μου, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπορεί ο καθένας να το εκλάβει όπως θέλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί όταν μεταφέρω μία ιατρική άποψη και έρχεται μετά ο καθένας (που δεν είναι γιατρός) και γράφει ότι "ΔΕΝ είναι έτσι κλπ" αντί του "πιστεύω ή νομίζω ή έχω την άποψη" ή οτιδήποτε αυτού του πνεύματος, δεν είναι κάτι που χρήζει αποδοχής, αλλά αντιθέτως αντίδρασης.

Το να σου πει κανείς πως δεν πάσχεις από κατάθλιψη είναι επαρκής λόγος για αντίδραση και μάλιστα με επιθετικό πράγματι τρόπο. Αν πεις άλλες 100 φορές "Έχω κατάθλιψη, έχω κατάθλιψη, έχω κατάθλιψη" δεν θα γιατρευτείς ποτέ, ίσως και να μην το επιθυμείς σε τελική ανάλυση. Στην εποχή του Μεσοπολέμου, την εποχή της Πολυδούρη και του Καρυωτάκη, ήταν της μόδας να πάσχεις από μια ελαφρά φυματίωση, το ωχρό χρώμα στο πρόσωπο ήταν λέει πολύ ρομαντικό. Μήπως το ίδιο ισχύει και στις μέρες μας με την κατάθλιψη;

Άλλωστε, όπως έλεγε ο Α. Χάξλεϋ, "Τι είναι μια αλήθεια; 1000 επαναλήψεις ενός συνθήματος". Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλάς έτσι σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για σένα και θέλουν, με το έστω φτωχό μυαλό τους, να σε βοηθήσουν.

Ζητώ συγνώμη για την παρέμβαση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[briki]

@Great Chaos,
σ'ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου αλλά:
1ον, δεν μίλησα "κάπως" αν το εννοείς με άσχημο τρόπο, σε κανέναν, απλώς προσασπίζομαι τη γνώμη 2 ειδικών από τη δήλωση κάποιων μη-ειδικών και σαφώς όπως έγραψα πιο πάνω ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώνει την άποψή του, αρκεί αυτή να γίνεται σε πλαίσια λογικής και ρεαλισμού και το ότι ο καθένας διατυπώνει μία απόψη, αυτό σημαίνει ότι ναι μεν είναι σεβαστή αλλά δεν μπορεί απαραίτητα να είναι και αποδεκτή, όταν σε αντιδιαστολή με αυτή, έρχεται να τη διαψεύσει ή έστω να την αντικρούσει μία γνώμη ειδικών.
2ον, ο λόγος που έγραψα ότι εύχομαι να το ξεπεράσω "όχι τελείως", δεν είναι γιατί με "βολεύει" να πάσχω από κάτι τέτοιο (ίσα ίσα που γράφω, ότι επιθυμώ διακαώς όπως γράφω πιο πάνω, να εξαληφθεί αυτό) αλλά το γράφω γιατί προσπαθώ να είμαι ρεαλίστρια και να μην ονειρεβατώ (όσο γίνεται.

Και μία τελευταία παρατήρηση που διάβασα ότι έγραψε (επίσης ανεύθυνα) κάποιος πιο πάνω, ότι όταν γίνεται διάγνωση σε κάποιον με τη νόσο της κατάθλιψης τότε του χορηγούνται φάρμακα. ΜΕΓΑΛΟ λάθος, οι ψυχιάτροι μόνο μπορούν - αν θεωρούνται ότι χρήζει άμεσης ανάγκης ο ασθενής, και μόνο- να χορηγήσουν φάρμακα. Οι ψυχολόγοι ΔΕΝ χορηγούν ΠΟΤΕ φάρμακα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BrokenHeart]

να "ερεθίσουν" συναισθήματα μέσα τους προκειμένου να νιώσουν. Είμαστε όλοι μας κάπως μελαγχολικοί? Είναι οι ρυθμοί κ ο τρόπος ζωής μας? Η αίσθηση του ανικανοποίητου που νιώθουμε? Ή όντως πάσχουμε από κάποια μορφή κατάθλιψης? Αλλά, έχει η κατάθλιψη επίπεδα?

Αυτό κάνω εγώ... Προσπαθώ να νιώσω. Πιέζω τον εαυτό μου να νιώσει!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.