Θέλετε η γυναίκα σας να μην δουλεύει;

[Άγγελος]

Άγγελε υπάρχουν κ έρευνες που αποδεικνύουν το αντίθετο όπως κ ζωντανά παραδείγματα (λχ. γυναίκα πλαστικός χειρουργός που το πρωί κάνει επεμβάσεις κ το απόγευμα χτυπάει botoxακια κλπ κλπ κ άρα λείπει όλη μέρα από το σπίτι-by the way γνωρίζω προσωπικά μια τέτοια που έκανε κ παιδί στα 40κάτι της - πέρυσι - κ έχει αναλάβει σπίτι κ παιδί ο άνδρας της, ο οποίος παρέμεινε άνδρας).

περιπτωσεις ναι

αλλα γενικοι κανονες υπαρχουν.. πχ τα πιο τεχνικα μηχανικα επαγγελματα κυριαρχουν οι ανδρες

στα πιο κοινωνικα και επικοινωνικα επαγγελματα κυριαρχουν οι γυναικες

οι δομες του εγκεφαλου ευθυνονται γιαυτο..


εξαιρεσεις σαφως υπαρχουν..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aergos]

https://youtu.be/wJ8RyGxrxVM

Εμείς φταίμε όταν νομίζουμε ότι θα ρίξουμε γκόμενα προσπαθώντας απλά να της φανούμε χρήσιμοι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kaleidoscope]

Ένα σχετικό άρθρο:
More Women are Choosing Career over Motherhood

by Ellen Walker

According to a recent New York Post article, 43 percent of college-educated women between the ages of 33 and 46 are childfree. And many of these women appear to be bypassing motherhood altogether, as opposed to simply postponing it. There are some very good reasons that more and more women are skipping out on what has generally been viewed as a necessary life experience.

Women no longer believe that "We can have it all".

Spoiler

Over the past few decades, we've been fed the notion that, "I can bring home the bacon, fry it up in the pan, and never, never let you forget you're a man." This was a Peggy Lee song from the 1960's that was then used in a perfume commercial-and those of us growing up during that time thought that it must be true! And while the song doesn't mention kids, they were a given, because it was what all women did. But, throw raising children into that mix of bacon frying, money earning, and husband pleasing, and you end up with one exhausted, irritable woman who can't possibly keep up with the demands of work and home.

Time researchers have found that it takes eight hours a day to parent two children up to the age of eighteen, so when you do the math you find many women putting in a full day at the office and then another full day at home. After sixteen hours of work, there are only eight left, so something must give. These days, more young women who have put years into schooling and getting established with a career are recognizing that parenthood is an option, not an obligation, and increasing numbers are choosing to skip it. Plus, with more celebrities, including Oprah Winfrey, Helen Mirren, and Rachael Ray, vocalizing their decision to remain childfree in a positive way, young women are seeing that not becoming a mom is a fine life choice.

Women are making more responsible and less selfish choices.

I'm a big believer in birth control, and more and more women today are taking their future in their hands by avoiding pregnancy until they're sure it's what they choose. As a nation, we are speaking out finally about the importance of having birth control covered with no copayment by all insurance plans. We must move away from the "oops" generation with the old saying that you were planning to get pregnant at some point anyway, so now is as good a time as any. Unplanned pregnancy is nothing less than selfish! Come on girls, let's all agree to take charge of our lives rather than turn our futures over to chance!

I'm also hearing about women choosing to not procreate because of family history of mental illness or health issues. After all, there is some risk already of complications during pregnancy and birth, and of having a child with disabilities, so why would a person intentionally go into a situation with increased odds. It's simply not fair to the child.

And then of course there are the environmental reasons for not bringing more children into the world. We're fast approaching seven billion, and there's daily news of famine and death. Some of us envision a world with far fewer people who are all able to have a quality life, with adequate food, water, education, and medical care. This is simply not going to happen at the current growth rates. Let's face it, we can't take care of what we have now, and many of us are feeling a deep shame that we humans are sitting back and not taking action. Many women are speaking out and saying that they are willing to make the personal sacrifice for the greater good.

The bottom line is that more and more young women are questioning the need to become moms and recognizing that choosing other pathways can be equally, and for some, more gratifying than mothering. Take a moment to thank the next childfree woman you encounter for her proactive and unselfish choice!

Πηγή: psychologytoday.com

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

στο μελλον τα παιδια θα γεννιουναι με κλωνοποιηση και μετα σε καταλληλα ιδρυματα σχολες!

ετσι που παει.. που να απασχοληθουν οι γυναικες..


το ανθρωπινο ειδος εχει την ελευθερια να αυτοκαταστραφει τελικα
μπραβο μας..!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Baby Lee]

Καλύτερα σε ιδρύματα, παρά με την κάθε κομπλεξική που δε θα έχει όνειρα, δε θα έχει ζωή, δε θα έχει στόχους, δε θα έχει κάπου να ξεδώσει, δε θα έχει δύναμη και χαρακτήρα και λεφτά και πραγματική θέση στην κοινωνία και θα κάθεται σπίτι της ανολοκλήρωτη και μίζερη και ανάπηρη να περιμένει από τα παιδιά της να κατακτήσουν τον κόσμο (γεμίζοντάς τα άγχη και στρεβλώσεις) για να πάρει το άχτι της πίσω.
Ρε θα βγω στο δρόμο να μοιράζω Σιμόν ντε Μποβουάρ!

Spoiler

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Καλύτερα σε ιδρύματα, παρά με την κάθε κομπλεξική που δε θα έχει όνειρα, δε θα έχει ζωή, δε θα έχει στόχους, δε θα έχει κάπου να ξεδώσει, δε θα έχει δύναμη και χαρακτήρα και λεφτά και πραγματική θέση στην κοινωνία και θα κάθεται σπίτι της ανολοκλήρωτη και μίζερη και ανάπηρη να περιμένει από τα παιδιά της να κατακτήσουν τον κόσμο (γεμίζοντάς τα άγχη και στρεβλώσεις) για να πάρει το άχτι της πίσω.
Ρε θα βγω στο δρόμο να μοιράζω Σιμόν ντε Μποβουάρ

Όπως κάθε γυναίκα που εργάζεται δεν είναι μια σκύλα που πατάει επί πτωμάτων για να ανέβει στην δουλειά της και ανταγωνιστικό κάθαρμα έτσι και κάθε γυναίκα που θεωρεί δουλειά της το σπίτι της δεν είναι τα μπολνταρισμένα κόκκινα. Ναι υπήρξαν κι αυτές - τώρα δεν υπάρχει ανάγκη να υπάρχουν - και μπορούν να μένουν στο σπίτι τους μόνο αυτές που έχουν σαν όνειρο/ στόχο/ θέση στην κοινωνία αυτήν της νοικοκυράς και της μάνας. Το ότι δεν είσαι μία από αυτές που έχουν τέτοια όνειρα, το ότι δεν είμαι από αυτές που είχα τέτοια όνειρα δεν σημαίνει ότι θα απαξιώνουμε όσες τα είχαν και τα πραγματοποίησαν.
Υπήρχαν και υπάρχουν πολλές full time μαμάδες που δεν ήταν/είναι ούτε αδύναμες, ούτε υστερικές, ούτε καταστρέφουν τα παιδιά τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Baby Lee]

Χο, ίσως να μην τσουβάλιαζα τόσο άδικα αν δε μ'άσεσε τόσο η απολυτότητα.
Τέλος πάντων, νομίζω πως αδίκησα την άποψη που στήριξα πριν, ας ξαναπροσπαθήσω.

Φρονώ πως η πλειοψηφία των γυναικών του 21ου αιώνα των δυτικών πολιτειών που κάθονται στο σπίτι, που πρακτικά ανήκει και διαχειρίζεται από τον άντρα τους, καθώς εκείνος είναι η οικονομική πηγή της φαμίλιας, βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση έναντι του συζύγου, τόσο στα μάτια τα δικά τους και του συζύγου τους, όσο και στα μάτια της κοινωνίας.

Όπως και να το κάνουμε, είναι η εργασία που στην τελική θα προσφέρει στον κάθε άνθρωπο το κύριο μέσο προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, την κύρια πηγή κοινωνικοποίησης, την ουσιωδέστερη πρόκληση για ανέλιξη και δουλειά με τον εαυτό του, με τις γνώσεις του, την κύρια πηγή δύναμης οικονομικής και ανεξαρτησίας γενικότερης. Μην έχοντας ένα τόσο σπουδαίο στήριγμα - βαλβίδα αποσυμπίεσης, καθήμενες σε ένα σχετικά αποκλεισμένο από τον ευρύ περίγυρο χώρο, πρακτικά οι γυναίκες που κάθονται στο σπίτι τους αποκτάνε απωθημένα, που διοχετεύονται στο καθάρισμα ξερωγώ και στα παιδιά.

Φυσικά και κάθε κατάσταση δύναται να αντιμετωπιστεί με απόλυτα δυναμικό και κάθε άλλο παρά παθητικό τρόπο από τα υποκείμενα που τη βιώνουν, φυσικά και υπάρχουν γυναίκες που διαθέτουν τρόπο σκέψης ικανό να τις απαλλάξει από το ζυγό της αδυναμίας που περιγράφω, φυσικά και όλα αυτά εξαρτώνται και από τη νοοτροπία του άντρα καθώς και του κοινωνικού περιβάλλοντος, φυσικά και σε παλαιότερες εποχές, με τους παντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς ιστούς και τη μεγαλύτερη συνοχή μεταξύ των συγγενών, τα τελείως αλλιώτικα κριτήρια αξιολόγησης της γυναίκας και του άντρα και τις διαφορετικές συνθήκες ζωής, ήταν πολύ πιο φυσιολογικό και υγιές για τις γυναίκες να ασχολούνται κύριως με τις δουλειές του σπιτιού και με τα παιδιά, δε διαφωνώ με όλα ετούτα. Μπορεί πχ να έχει καταφέρει το ζευγάρι να κοιτιούνται στα μάτια ως ίσοι και διαφορετικοί, να μην υποτιμάται η γενικά αφανής δουλειά που κάνει η γυναίκα.

Το θέμα μας είναι πως ο κανόνας είναι μια ζωή περιορισμένη στο σπίτι, σήμερα, να ωθεί τον άνθρωπο (όχι μόνο τη γυναίκα προφανώς, το ίδιο ισχύει πχ και για τον άνεργο πατέρα που διαβιεί όμοια) που την κάνει σε κύκλους ως επί το πλείστο φαύλους και ανθυγυεϊνούς, κάτι που επηρεάζει αρνητικά τα κουτσούβελα.

Δεν απαξιώνω εγώ τέτοια όνειρα, είναι η ίδια η θέση που σε φέρνουν απαξιωτική. That's all.


(που χάθηκε εκείνη η Subject to Change να γράψει κι αυτή καμιά εξυπνάδα της προκοπής εδωμέσα )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Valder]

Καλύτερα σε ιδρύματα, παρά με την κάθε κομπλεξική που δε θα έχει όνειρα, δε θα έχει ζωή, δε θα έχει στόχους, δε θα έχει κάπου να ξεδώσει, δε θα έχει δύναμη και χαρακτήρα και λεφτά και πραγματική θέση στην κοινωνία και θα κάθεται σπίτι της ανολοκλήρωτη και μίζερη και ανάπηρη να περιμένει από τα παιδιά της να κατακτήσουν τον κόσμο (γεμίζοντάς τα άγχη και στρεβλώσεις) για να πάρει το άχτι της πίσω.
Ρε θα βγω στο δρόμο να μοιράζω Σιμόν ντε Μποβουάρ!

Spoiler

Τα απωθημένα της καριερίστας μιλάνε για τα απωθημένα της νοικοκυράς... Πιό ξύλινη άποψη δεν έχω ξαναδεί και μου βρωμάει ότι έχεις το εξής μακροσκελές νόσημα:

"πατάωεπιπτωμάτωνγιαναανέλθωκαιναμηνκρέμομαιαπόταούμπαλατουάντραμουγιατίτοέζησαωςπαράδειγμαμεσυγγενήήφίλημου-ίτιδα"

Χο, ίσως να μην τσουβάλιαζα τόσο άδικα αν δε μ'άσεσε τόσο η απολυτότητα.
Τέλος πάντων, νομίζω πως αδίκησα την άποψη που στήριξα πριν, ας ξαναπροσπαθήσω.

Γιατί; Για να ακουστεί πιό όμορφη η άποψή σου και να σε κράξει λιγότερο το κοινό; Στα αυθόρμητα είναι που φαίνεται ο κάθε άνθρωπος. Στα φτιαχτά, άστο, κι εγώ Παναγία είμαι εκεί.

Δεν απαξιώνω εγώ τέτοια όνειρα, είναι η ίδια η θέση που σε φέρνουν απαξιωτική. That's all.


(που χάθηκε εκείνη η Subject to Change να γράψει κι αυτή καμιά εξυπνάδα της προκοπής εδωμέσα )

Δε φταίνε οι θέσεις που απαξιώνουν αλλά τα μυαλά που τις εκφράζουν, καθώς η ίδια θέση μπορεί να εκφραστεί με όμορφο τρόπο ή να βιαστεί λεκτικά σε βαθμό κακουργήματος. Και δεν κατάλαβα που κολλάει η StC. Οι υπόλοιποι είμαστε ηλίθιοι ή απλά ψάχνεις το καπάκι σου καλέ μου τέντζερη;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Όσο ηλίθιο και αφοριστικό είναι να διατυμπανίζουμε ότι τα παιδιά των εργαζόμενων μητέρων είναι "παρατημένα", "παραμελημένα", και εν ολίγοις "πεταμένα" άλλο τόσο ήλίθιο και αφοριστικό είναι να παρουσιάζουμε τις μη εργαζόμενες γυναίκες ως "γυναικούλες" με ψυχολογικά.

Παραμελημένα και πεταμένα παιδιά προέρχονται και απο εργαζόμενες και από μη εργαζόμενες μητέρες (γονείς εν γένει) και "γυναικούλες" κυκλοφορούν τόσο σε εργαζόμενη όσο και σε μη εργαζόμενη εκδοχή.

.-

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[yperoxi]

Συμφωνώ με τη Baby Lee. Η θέση της γυναίκας κατά τον 21ο αι. άλλαξε οριστικά κ ανεπιστρεπτί. ΟΙ λόγοι είναι πολλοί κοινωνικοί, οικονομικοί κλπ αλλά και φυσικά αλλαγές σε ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ επίπεδο. Ο τρόπος σκέψης των γυναικών (κ αρκετών ανδρών) έχει αλλάξει σημαντικά. Η οικονομική εξάρτηση από έναν άνδρα (με όλες τις συνεπακόλουθες δυσμενείς συνέπειες για τη γυναίκα) δεν είναι κ ιδιαίτερα επιθυμητή, αν κ για πολλές είναι κ η εύκολη λύση... Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είμαστεκ λίγες στο forum αυτές που δεν θέλουμε την εξάρτηση από έναν άνδρα. Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό, γνωρίζω πολλές έρευνες που έχουν αντιπροσωπευτικότατο δείγμα. Παράδειγμα αναφέρθηκε ήδη παραπάνω ( η Walker). Τελικά, στις χώρες του ευρωπαικού νότου όλοι χρειάζονται λίγη Σ. ντε Μπωβουάρ κ πάνω από όλα οι γυναίκες που συντηρούν στο μυαλό το δικό τους, των ανδρών κ της κοινωνίας γενικότερα τέτοια 'πρότυπα'.
υγ. Valder, μάλλον δεν μπόρεσες να αντικρούσεις κανένα από τα επιχειρήματά μου. Φιλικά!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Baby Lee]

Τα απωθημένα της καριερίστας μιλάνε για τα απωθημένα της νοικοκυράς... Πιό ξύλινη άποψη δεν έχω ξαναδεί και μου βρωμάει ότι έχεις το εξής μακροσκελές νόσημα:
"πατάωεπιπτωμάτωνγιαναανέλθωκαιναμηνκρέμομαιαπόταούμπαλατουάντραμου
γιατίτοέζησαωςπαράδειγμαμεσυγγενήήφίλημου-ίτιδα"

Δε σας αρέσουν τα ξύλα εδώ μέσα; Mα γιατί, είναι ωραία και χρήσιμα που και που.

Spoiler

Το θέμα είναι πως, για κάποιον άγνωστο και πάντως άθλιο λόγο, το πας επί προσωπικού κι εσύ. Τι σκατά σε νοιάζει και νοιάζει τον καθένα από τι νόσημα πάσχω και γιατί δε κάθεσαι να διαφωνήσεις με όσα έγραψα παρά καίγεσαι έτσι να με βάλεις σε καλούπι. Και τώρα θα κάτσω να υπερασπίζομαι τι είμαι και τι δεν είμαι, λες και ενδιαφέρει κανένα σε τέτοιο θέμα για το τι είμαι. Ήρεμος και σιγανός άνθρωπος είμαι που γουστάρει να τρώει βιβλία. Αναρριχητικές βλέψεις δεν έχω ούτε για ούμπαλα ούτε για άλλες ανελίξεις ούτε και παθούσες φίλες έχω. Savvy?

Γιατί; Για να ακουστεί πιό όμορφη η άποψή σου και να σε κράξει λιγότερο το κοινό; Στα αυθόρμητα είναι που φαίνεται ο κάθε άνθρωπος. Στα φτιαχτά, άστο, κι εγώ Παναγία είμαι εκεί.

Να σε πω. Το πρώτο ήταν πιο φτιαχτό από το δεύτερο. Και οι ιδέες μου, αφού τις έχω, παναπει μου αρέσουν και το να τις αδικούν επειδή μπορεί να μην κατάφερα να τους πείσω ως προς την ομορφιά τους φυσικά και δε μου είναι αδιάφορο. Και πάλι, είσαι εκτός θέματος βέβαια.

Δε φταίνε οι θέσεις που απαξιώνουν αλλά τα μυαλά που τις εκφράζουν, καθώς η ίδια θέση μπορεί να εκφραστεί με όμορφο τρόπο ή να βιαστεί λεκτικά σε βαθμό κακουργήματος. Και δεν κατάλαβα που κολλάει η StC. Οι υπόλοιποι είμαστε ηλίθιοι ή απλά ψάχνεις το καπάκι σου καλέ μου τέντζερη;

Βρε με την ηλιθιότητα πάλι! Τι κόμπλεξ έχετε καλε σεις με την εξυπνάδα σας; Όταν λες πως δε φταίνε οι θέσεις που απαξιώνουν, εννοείς πως δεν υπάρχουν απαξιωτικές θέσεις μα όλα είναι στο μυαλό μας; Η θέση του υπηρέτη είναι απαξιωτική τόσο στο μυαλό του αφέντη του όσο και στο μυαλό ενός φιλελεύθερου υπέρμαχου της ισότητας ξερωγώ. Το θέμα είναι πως, ενώ ο αφέντης μεταφέρει την απαξίωση και στο πρόσωπο που παροδικά την καταλαμβάνει, ο φιλελέυθερος σέβεται τον άνθρωπο. Όμοια κι εγώ με τις γυναίκες που μένουν σπίτι τους. Δεν απαξιώνω τι ίδιες, αλλά είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται μειονεκτική (τέτοια θέση εννοώ παρεμπιπτόντως στην παράθεση που μου κάνεις). Είσαι για τρίτη φορά εκτός όμως.

Όσο ηλίθιο και αφοριστικό είναι να διατυμπανίζουμε ότι τα παιδιά των εργαζόμενων μητέρων είναι "παρατημένα", "παραμελημένα", και εν ολίγοις "πεταμένα" άλλο τόσο ήλίθιο και αφοριστικό είναι να παρουσιάζουμε τις μη εργαζόμενες γυναίκες ως "γυναικούλες" με ψυχολογικά.
Παραμελημένα και πεταμένα παιδιά προέρχονται και απο εργαζόμενες και από μη εργαζόμενες μητέρες (γονείς εν γένει) και "γυναικούλες" κυκλοφορούν τόσο σε εργαζόμενη όσο και σε μη εργαζόμενη εκδοχή.
.-

Υπάρχει μια αλήθεια στο ότι τα παιδιά των εργαζόμενων περνάνε λιγότερο χρόνο με τους γονείς τους σε σχέση με παιδιά γονιών αραχτών και χάι. Έγκειται στην αντικειμενική πραγματικότητα που ορίζει πως oι εργαζόμενοι γονείς διαθέτουν λιγότερο ελεύθερο χρόνο. Μια παρόμοια πραγματικότητα υφίσταται και με τις γυναίκες που μένουν στο σπίτι και έγραψα ήδη ένα κατεβατό δικαιολογώντας το αυτό. Από κει και πέρα, δε γενίκευσα, αφού στο προηγούμενο ποστ συμπεριέλαβα τόσες εξαιρέσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Valder]

υγ. Valder, μάλλον δεν μπόρεσες να αντικρούσεις κανένα από τα επιχειρήματά μου. Φιλικά!

Θα τα αντικρούσω εν ελθέτω χρόνω. Τώρα βαριέμαι να σου απαντήσω. Σοβαρά. Μην παρεξηγηθείς, απλά βαριέμαι. Και πρίν βαριόμουν. Όχι γιατί δεν αξίζεις μιας απάντησης, αλλά ακριβώς επειδή την αξίζεις και οφείλει να ναι προσεγμένη και να της έχω αφιερώσει τον κατάλληλο χρόνο.

Δε σας αρέσουν τα ξύλα εδώ μέσα; Mα γιατί, είναι ωραία και χρήσιμα που και που.

Άμα συμπεριφέρεσαι λοιπόν σαν ξύλο και νιώθεις ωραία, σαν ξύλο θα σου φέρονται και όχι ως άνθρωπο. Διάλεξε τι δηλώνεις για να ξέρω σε τι στυλ θα μιλάμε. Ειδάλλως να αφιερώσω το χρόνο μου στην yperoxi, που ναι μεν μπορεί να φλυαρεί και να είμαστε τίγκα στη διαφωνία, αλλά το στυλάκι της δεν είναι σα να βαράει ζάρια με το τίποτα γαρνιρισμένο με μπόλικο δηθενάουα στρίβοντας το μουστάκι της και μιλώντας αργκό.

Το θέμα είναι πως, για κάποιον άγνωστο και πάντως άθλιο λόγο, το πας επί προσωπικού κι εσύ. Τι σκατά σε νοιάζει και νοιάζει τον καθένα από τι νόσημα πάσχω και γιατί δε κάθεσαι να διαφωνήσεις με όσα έγραψα παρά καίγεσαι έτσι να με βάλεις σε καλούπι.

Μα δε με νοιάζει, ούτε από τι πάσχεις, ούτε τα προσωπικά σου. Διαπιστώσεις κάνω. Μπορεί να είναι σωστές, μπορεί να είναι λάθος. Δεν ξύπνησα το πρωί με φαγούρα στο φρύδι και είπα "τι να κάνω σήμερα; Α ας ρίξω άθλια και άγνωστη λάσπη στη δεσποινίδα που δεν την ξέρω κι από χτες".

Μίλλε σόρρια δεσποινίς αλλά υπάρχει διαφορά στο εξής: Άθλιους λόγους για πολλούς, έχω μπόλικους. Για εσάς κανέναν. Ανήκετε στο προσωπικό μου τίποτα και σας υπόσχομαι ότι εκεί θα παραμείνετε ανενόχλητη από το δηλητήριό μου.

Βρε με την ηλιθιότητα πάλι! Τι κόμπλεξ έχετε καλε σεις με την εξυπνάδα σας; Όταν λες πως δε φταίνε οι θέσεις που απαξιώνουν, εννοείς πως δεν υπάρχουν απαξιωτικές θέσεις μα όλα είναι στο μυαλό μας;

Δεν έχω κόμπλεξ με την εξυπνάδα μου. Εκείνη έχει κόμπλεξ μαζί μου και δε λέει να μ αφήσει να γίνω ηλίθιος μπας και πάψω να ξεχωρίζω από τη μάζα. Είναι σχεδόν ερεθιστική η σχέση που έχω με την εξυπνάδα μου. Πότε την ανάβω εγώ, πότε με ανάβει αυτή, και στο τσακίρ κέφι της βάζω και κανα δάχτυλο ανάμεσα στα μάτια για να της δείξω το δρόμο προς τη Γηραιά Αλβιόνα, ω Κάμελοτ, ω Αρθούρε με τα στρογγυλά σου τα τραπέζια, ότι πρέπει για τσόχα και ποκεράκι με θέα το Εξκάλιμπερ και τη γυμνή Κυρά της Λίμνης...

Όταν λέω πως δεν φταίνε οι θέσεις εννοώ ότι δεν φταίνε οι θέσεις. Η θέση δεν έχει στόμα για να μιλήσει. Η λέξη υπηρεσία δεν είναι ένοχη από μόνη της. Ένοχη την κάνει η ερμηνεία της από τον ανθρώπινο νου ως δουλοπρέπεια, ενώ κάλλιστα μπορεί να αναφέρεται και σε υπηρεσίες τηλεφωνίας, τουρισμού, πορνείας, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά. Εκεί γιατί δεν είναι ένοχος ο "υπηρέτης" σου; Γιατί δεν κόβεις το τηλέφωνο; Γιατί δε σερβίρεσαι μόνη σου στο ξενοδοχείο; Γιατί δεν τρίβομαι μόνος μου στο στριπτιτζάδικο; Γιατί απλούστατα είσαι και είμαι και είμαστε όλοι μέρος του συστήματος, που πληρώνει με χρήμα και απολαμβάνει υπηρεσίες. Νόμιμη εκμετάλλευση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Υπάρχει μια αλήθεια στο ότι τα παιδιά των εργαζόμενων περνάνε λιγότερο χρόνο με τους γονείς τους σε σχέση με παιδιά γονιών αραχτών και χάι. Έγκειται στην αντικειμενική πραγματικότητα που ορίζει πως oι εργαζόμενοι γονείς διαθέτουν λιγότερο ελεύθερο χρόνο. Μια παρόμοια πραγματικότητα υφίσταται και με τις γυναίκες που μένουν στο σπίτι και έγραψα ήδη ένα κατεβατό δικαιολογώντας το αυτό. Από κει και πέρα, δε γενίκευσα, αφού στο προηγούμενο ποστ συμπεριέλαβα τόσες εξαιρέσεις.

Ισχύει.
Άλλο παρατημένο-και-με-ψυχολογικά παιδί όμως, άλλο παιδί που περνά λιγότερο χρόνο με τους γονείς του.
Επίσης άλλο εγώ-θα-μπορούσα-αλλά-αυτός-ο-αλητης-με-γκαστρωσε-και-δεν-μπορώ-να-ειμαι-ανεξάρτητη και άλλο το πιστεύω ότι μου ταιρίαζει καλύτερα ο ρόλος της μητέρας από αυτόν της υπαλλήλου γραφείου γι αυτό θα επιλέξω να είμαι stay at home mum και θα προσπαθήσω να δώσω το καλύτερο που μπορώ/πιστεύω στα παιδιά μου [ε ναι υπάρχουν και αυτές!!!].

Όταν ακούγονται αφορισμοί τόσο από τη μία όσο και από την άλλη μεριά απλώς μου ακούγεται μηδενιστικό.
Ακόμα και σε άρθρα ή μελέτες που έχουν πέσει στα χέρια μου δεν έχω διαβάσει ποτέ "υπάρχει αυτό" αλλά "παρατηρείται μία τάση για.." (να εργάζεται περισσότερο η μητέρα στην παρούσα συζήτηση).

Τους αφορισμούς, προσωπικά τους απορρίπτω ακόμα κι αν τα άτομα που τους χρησιμοποιούν έχουν κατά βάση ίδια άποψη με τη δική μου.

Όπως έχω πει και στον Άγγελο σε κάποιο θέμα που (ως συνήθως) διαφωνούσαμε δεν έχει κανένα νόημα η πρόταση
"ισχύει το Α αλλά υπάρχουν 1002 εξαιρέσεις". Αν ισχυριζόμαστε ότι ισχύει το Α, όταν ο αριθμός των εξαιρέσεων αρχίζει να αυξάνει είναι πολύ ανίσχυρο επιχείρημα να λέμε ότι "αν αφαιρέσεις αυτες τις πολλές περιπτώσεις τότε ο κανονας είναι". H τάση μπορεί να είναι, κάποιος κανόνας που κάνει "κακούς" όσους δεν τον ακολουθούν δεν υπάρχει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Baby Lee]

Άμα συμπεριφέρεσαι λοιπόν σαν ξύλο και νιώθεις ωραία, σαν ξύλο θα σου φέρονται και όχι ως άνθρωπο. Διάλεξε τι δηλώνεις για να ξέρω σε τι στυλ θα μιλάμε. Ειδάλλως να αφιερώσω το χρόνο μου στην yperoxi, που ναι μεν μπορεί να φλυαρεί και να είμαστε τίγκα στη διαφωνία, αλλά το στυλάκι της δεν είναι σα να βαράει ζάρια με το τίποτα γαρνιρισμένο με μπόλικο δηθενάουα στρίβοντας το μουστάκι της και μιλώντας αργκό.
Μα δε με νοιάζει, ούτε από τι πάσχεις, ούτε τα προσωπικά σου. Διαπιστώσεις κάνω. Μπορεί να είναι σωστές, μπορεί να είναι λάθος. Δεν ξύπνησα το πρωί με φαγούρα στο φρύδι και είπα "τι να κάνω σήμερα; Α ας ρίξω άθλια και άγνωστη λάσπη στη δεσποινίδα που δεν την ξέρω κι από χτες".
Μίλλε σόρρια δεσποινίς αλλά υπάρχει διαφορά στο εξής: Άθλιους λόγους για πολλούς, έχω μπόλικους. Για εσάς κανέναν. Ανήκετε στο προσωπικό μου τίποτα και σας υπόσχομαι ότι εκεί θα παραμείνετε ανενόχλητη από το δηλητήριό μου.

Ρε συ, σταμάτα να ασχολείσαι με το τι είμαι και δεν είμαι και τι στυλ έχω και κοίτα να απαντήσεις σε ό,τι λέω. Δε σ' αρέσει το πως μιλάω, κλάιν. Ούτ' εμένα μ'αρέσει η φάτσα που έχεις για άβαταρ, τι να κάνουμε τώρα, θα κάτσω να φέρνω αντεπιχείρημα σε ό,τι λες ''έχεις σκατόφατσα και κάνω διαπιστώσεις ότι είσαι μαλάκας''; Άι κάτσε στο δηλητήριό σου, να κάτσω κι εγώ στο δικό μου. Τι παναπει σε τι στυλ θα μιλάμε, στο απρόσωπο που προσφέρουν τα φόρα. Ώχου.

Όταν λέω πως δεν φταίνε οι θέσεις εννοώ ότι δεν φταίνε οι θέσεις. Η θέση δεν έχει στόμα για να μιλήσει. Η λέξη υπηρεσία δεν είναι ένοχη από μόνη της. Ένοχη την κάνει η ερμηνεία της από τον ανθρώπινο νου ως δουλοπρέπεια, ενώ κάλλιστα μπορεί να αναφέρεται και σε υπηρεσίες τηλεφωνίας, τουρισμού, πορνείας, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά. Εκεί γιατί δεν είναι ένοχος ο "υπηρέτης" σου; Γιατί δεν κόβεις το τηλέφωνο; Γιατί δε σερβίρεσαι μόνη σου στο ξενοδοχείο; Γιατί δεν τρίβομαι μόνος μου στο στριπτιτζάδικο; Γιατί απλούστατα είσαι και είμαι και είμαστε όλοι μέρος του συστήματος, που πληρώνει με χρήμα και απολαμβάνει υπηρεσίες. Νόμιμη εκμετάλλευση.

Κι εγώ, όταν λες ότι δε φταίνε οι θέσεις, βλέπω ότι δε ξέρεις τι λες. Η θέση έχει φτιαχτεί από τον άνθρωπο/κοινωνία. Ό,τι νόημα και ιδιότητες δοθούν λοιπόν από τον κατασκευαστή, αυτά και θα αποτελούν ίδιο της θέσης. Η θέση του υπηρέτη, που έχει συνώνυμο τον σκλάβο και όχι την υπηρεσία δωματίου, κι άμα θες να παίξεις με τις λέξεις πάνε αλλού, έχει ως χαρακτηριστικό την υποταγή εκείνου που την καταλαμβάνει σε εκείνον που καταλαμβάνει την αντίστοιχη θέση του αφέντη. Αυτό είναι υποτιμητικό. PERIOD. Σου γουστάρει να λες ότι ναι μεν ο σκλάβος είναι υποχείριο αλλά δε φταίει το ότι είναι σκλάβος αλλά το ότι τα δέντρα είναι ροζ; Πάσο.
Επίσης, όσα ανέφερες, εκτός από την πορνεία που είναι γάμησετα, είναι καθαρά σχέσεις ανταλλαγής, εμπόριο, όχι εκμετάλλευση.

Ισχύει.Άλλο παρατημένο-και-με-ψυχολογικά παιδί όμως, άλλο παιδί που περνά λιγότερο χρόνο με τους γονείς του. Επίσης άλλο εγώ-θα-μπορούσα-αλλά-αυτός-ο-αλητης-με-γκαστρωσε-και-δεν-μπορώ-να-ειμαι-ανεξάρτητη και άλλο το πιστεύω ότι μου ταιρίαζει καλύτερα ο ρόλος της μητέρας από αυτόν της υπαλλήλου γραφείου γι αυτό θα επιλέξω να είμαι stay at home mum και θα προσπαθήσω να δώσω το καλύτερο που μπορώ/πιστεύω στα παιδιά μου [ε ναι υπάρχουν και αυτές!!!].
Όταν ακούγονται αφορισμοί τόσο από τη μία όσο και από την άλλη μεριά απλώς μου ακούγεται μηδενιστικό.
Ακόμα και σε άρθρα ή μελέτες που έχουν πέσει στα χέρια μου δεν έχω διαβάσει ποτέ "υπάρχει αυτό" αλλά "παρατηρείται μία τάση για.." (να εργάζεται περισσότερο η μητέρα στην παρούσα συζήτηση).
Τους αφορισμούς, προσωπικά τους απορρίπτω ακόμα κι αν τα άτομα που τους χρησιμοποιούν έχουν κατά βάση ίδια άποψη με τη δική μου.
Όπως έχω πει και στον Άγγελο σε κάποιο θέμα που (ως συνήθως) διαφωνούσαμε δεν έχει κανένα νόημα η πρόταση
"ισχύει το Α αλλά υπάρχουν 1002 εξαιρέσεις". Αν ισχυριζόμαστε ότι ισχύει το Α, όταν ο αριθμός των εξαιρέσεων αρχίζει να αυξάνει είναι πολύ ανίσχυρο επιχείρημα να λέμε ότι "αν αφαιρέσεις αυτες τις πολλές περιπτώσεις τότε ο κανονας είναι". H τάση μπορεί να είναι, κάποιος κανόνας που κάνει "κακούς" όσους δεν τον ακολουθούν δεν υπάρχει.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου απλά ισχύει κάτι. Πέρα από τσουβαλιάσματα και αφορισμούς. Το ότι αυξημένη χοληστερόλη οδηγεί σε καρδιαγγειακά είναι κανόνας, όχι τάση, άλλο αν ο θείος μου ο Τάκης κι ο ψιλικατζής της γειτονιάς τη γλίτωσαν. Όμοια, το να κάθεται ένας άνθρωπος σπίτι όλη μέρα, αποκλεισμένος ως επί το πλείστο από συναναστροφές, χωρίς οικονομική δύναμη, τον καθιστά εξ ορισμού σε μειονεκτική θέση. Κι ακόμα χειρότερα, όταν υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνική νοοτροπία από πίσω, που λέει πως η γυναίκα είναι το αντικείμενο (και γι' αυτό άλλωστε πρέπει να είναι και όμορφη) και ο άντρας ο επίσημος σύνδεσμος της οικογένειας με την κοινωνία, σε συνδυασμό κιόλα με την υποχρέωση και καλά να γίνουν τέλειες και καλές μάνες (όταν, σε παλιότερες εποχές, τα πιτσιρίκια τα άφηναν να μεγαλώσουν μόνα τους σα φρούτα και είχαν και ολόκληρο συνεργείο υποστήριξης από συγγενολόγια), ε, όλο αυτό το κλίμα είναι που δίνει βάση για κατηγοριοποίηση ως κανόνα και εξαιρέσεων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

το να κάθεται ένας άνθρωπος σπίτι όλη μέρα, αποκλεισμένος ως επί το πλείστο από συναναστροφές, χωρίς οικονομική δύναμη, τον καθιστά εξ ορισμού σε μειονεκτική θέση.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει η διαφωνία μου, κι αυτό ακριβώς το σημείο καθιστά τη θεωρία σου λάθος για μένα: Εσύ θεωρείς οτι η γυναίκα στο σπίτι είναι άχρηστη και αυτό τη θεωρούν όλοι. Εγώ θεωρώ οτι η γυναίκα στο σπίτι που μεγαλώνει παιδιά είναι ο πιο μεγάλος ήρωας στον κόσμο αυτό. Για μένα επιτελεί το πιο θεόπνευστο και άγιο έργο. Γιατί αυτή έχει να κάνει με ανθρώπους, με την ψυχολογία ενός παιδιού, κι αυτό είναι το ιερότερο όλων. Κατάλαβες λοιπόν γιατί για μένα η θεωρία σου είναι απ' άκρη σ' άκρη λάθος;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ciela]

καλα και περα απ αυτο, αν υπαρχει παντα η οικονομικη δυνατοτητα να δουλευει μονο ο ενας, μπορει κ παλι η γυναικα αυτη να προσφερει στην κοινωνια τις δεξιοτητες της, απλα χωρις οικονομικο αντικρυσμα. θελω να πω πως αλλο η δημιουργια και αλλο η δουλεια (που περιλαμβανει κ το χρημα) πολλες φορες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Για μένα επιτελεί το πιο θεόπνευστο και άγιο έργο. Γιατί αυτή έχει να κάνει με ανθρώπους, με την ψυχολογία ενός παιδιού, κι αυτό είναι το ιερότερο όλων. Κατάλαβες λοιπόν γιατί για μένα η θεωρία σου είναι απ' άκρη σ' άκρη λάθος;

φτανει να γινει καλα
και οχι μονο για τη μανα βεβαια,,η ανατροφη ενος ανθρωπου ειναι σπουδαια υποθεση

και ο πατερας πρεπει να μορφωνει και να καλιεργει το παιδι οσο καλυτερα γινεται,
να μην ειναι επισκεπτης ή πορτοφολι μονο στο σπιτι..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Η θέση έχει φτιαχτεί από τον άνθρωπο/κοινωνία. Ό,τι νόημα και ιδιότητες δοθούν λοιπόν από τον κατασκευαστή, αυτά και θα αποτελούν ίδιο της θέσης. Η θέση του υπηρέτη, που έχει συνώνυμο τον σκλάβο και όχι την υπηρεσία δωματίου, κι άμα θες να παίξεις με τις λέξεις πάνε αλλού, έχει ως χαρακτηριστικό την υποταγή εκείνου που την καταλαμβάνει σε εκείνον που καταλαμβάνει την αντίστοιχη θέση του αφέντη. Αυτό είναι υποτιμητικό. PERIOD. Σου γουστάρει να λες ότι ναι μεν ο σκλάβος είναι υποχείριο αλλά δε φταίει το ότι είναι σκλάβος αλλά το ότι τα δέντρα είναι ροζ; Πάσο.
Επίσης, όσα ανέφερες, εκτός από την πορνεία που είναι γάμησετα, είναι καθαρά σχέσεις ανταλλαγής, εμπόριο, όχι εκμετάλλευση.

Για όλες αυτές τις δουλειές που οι πιο πολλοί δεν θέλουν να κάνουν γιατί είναι ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΕΣ θα έπρεπε να ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΔΡΑ σήμερα οι υπηρέτες, αγρότες, εργάτες... κλπ Επειδή η σχέση προσφοράς/ζήτησης θα ανέβαζε το κόστος τέτοιων εργασιών τρελλά βρίσκονται άλλοι τρόποι: δημιουργούνται/μεταφέρονται όλοι της γης οι κολασμένοι. Η κοινωνική υποτίμηση είναι εσκεμένη για μένα ώστε να υπάρχει ανάλογη οικονομική υποτίμηση.

Όμοια, το να κάθεται ένας άνθρωπος σπίτι όλη μέρα, αποκλεισμένος ως επί το πλείστο από συναναστροφές, χωρίς οικονομική δύναμη, τον καθιστά εξ ορισμού σε μειονεκτική θέση. Κι ακόμα χειρότερα, όταν υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνική νοοτροπία από πίσω, που λέει πως η γυναίκα είναι το αντικείμενο (και γι' αυτό άλλωστε πρέπει να είναι και όμορφη) και ο άντρας ο επίσημος σύνδεσμος της οικογένειας με την κοινωνία, σε συνδυασμό κιόλα με την υποχρέωση και καλά να γίνουν τέλειες και καλές μάνες (όταν, σε παλιότερες εποχές, τα πιτσιρίκια τα άφηναν να μεγαλώσουν μόνα τους σα φρούτα και είχαν και ολόκληρο συνεργείο υποστήριξης από συγγενολόγια), ε, όλο αυτό το κλίμα είναι που δίνει βάση για κατηγοριοποίηση ως κανόνα και εξαιρέσεων.

Οι γυναίκες που δεν εργάζονται για χρήματα καλύπτουν πολλές δουλειές που οι εργαζόμενες πληρώνουν για να γίνουν πχ το καθάρισμα, η φροντίδα των γέρων γονιών, το διάβασμα των παιδιών, το γρήγορο φαγητό ή το έτοιμο γλυκό, η παραγγελία στο τραπέζωμα των φίλων/συγγενων/συνεργατών. Μια καλή νοικοκυρά έχει γεμάτα τα χέρια της. Και μπορεί να έχει μια χαρά και έργο του τύπου "συλλογος γονέων" ή "σύλλογος φίλων της μουσικής" ή εθελοντισμό στη γειτονιά και να συναναστρέφεται με όσους επιθυμεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[padrino]

πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις, αλλά να πω την αλήθεια, με παραξενεύει οτι αυτό το θέμα ξεσηκώνει τόση συζήτηση στην εποχή μας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Baby Lee]

Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει η διαφωνία μου, κι αυτό ακριβώς το σημείο καθιστά τη θεωρία σου λάθος για μένα: Εσύ θεωρείς οτι η γυναίκα στο σπίτι είναι άχρηστη και αυτό τη θεωρούν όλοι. Εγώ θεωρώ οτι η γυναίκα στο σπίτι που μεγαλώνει παιδιά είναι ο πιο μεγάλος ήρωας στον κόσμο αυτό. Για μένα επιτελεί το πιο θεόπνευστο και άγιο έργο. Γιατί αυτή έχει να κάνει με ανθρώπους, με την ψυχολογία ενός παιδιού, κι αυτό είναι το ιερότερο όλων. Κατάλαβες λοιπόν γιατί για μένα η θεωρία σου είναι απ' άκρη σ' άκρη λάθος;

Αχ, δε θεωρώ κάτι τέτοιο. Το τελευταίο που εννοούσα ήταν αυτό. Δεν είπα ότι είναι μικρό να μεγαλώνεις παιδιά, ούτε ασήμαντο, ούτε εύκολο. Στην τελική, είναι από τα πιο καταλυτικά πράγματα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο.
Μόνο που δεν αποτελεί έργο θεόπνευστο, αφού δεν υπάρχει θεός.
Ακριβώς λοιπόν επειδή μιλάμε για κάτι τόσο σπουδαίο, φρονώ πως εκείνοι και εκείνες που το επωμίζονται είναι βασικό να υφίστανται αφ'εαυτών ως ολοκληρωμένοι άνθρωποι, ως χαρακτήρες που έχουν αναπτύξει το εγώ τους σε βαθμό τέτοιο που να καθίσταται δυνατό γι' αυτούς να το παραμερίζουν μπρος σε αξίες σημαντικότερες, κι όχι ως ανθρώπους άδειους που περιμένουν να γεμίσουν από τους ανθούς τους.

Κι εδώ θα γεννηθεί η χιλιοστή ίσως παρεξήγηση, ότι οι ανθοί δε γίνεται να μη γεμίσουν κενά, δε γίνεται να μην προκύψουν ως ανάγκη, μητρότητα μπλα μπλα. Το θέμα είναι πως, κατ' εμέ, η μητρότητα δε μπορεί να λογίζεται ως στόχος ζωής ενός ανθρώπου.

Τέτοιες θεωρήσεις παραβλέπουν πάρα πολλές πτυχές των γυναικών που δε δύνανται να αναπτυχθούν χωρίς την πληρωμένη εργασία. Κάπως έτσι παίζει και με τους έρωτες, με τα έτερα ήμισυ. Φυσικά και είναι άπειρη η ανάγκη της συντροφικότητας καθώς και η ανάγκη για μητρότητα, αλλά πως να το κάνουμε, ένας πνιγμένος, ένας άνθρωπος ανισόρροπος, που προσπαθεί να μηδενίσει κάθετι άλλο προς χάρη μίας μόνο πλευράς του είναι του, είναι αδύνατο να δώσει. Και σχέσεις μητρότητας και συντροφικότητας είναι σχέσεις στις οποίες μπαίνεις για να δώσεις, όχι για να πάρεις.
Φυσικά και παίρνεις, αλλά αν πρωταρχικό σου μέλημα είναι να πάρεις, γάμησετα.

Για όλες αυτές τις δουλειές που οι πιο πολλοί δεν θέλουν να κάνουν γιατί είναι ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΕΣ θα έπρεπε να ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΔΡΑ σήμερα οι υπηρέτες, αγρότες, εργάτες... κλπ Επειδή η σχέση προσφοράς/ζήτησης θα ανέβαζε το κόστος τέτοιων εργασιών τρελλά βρίσκονται άλλοι τρόποι: δημιουργούνται/μεταφέρονται όλοι της γης οι κολασμένοι. Η κοινωνική υποτίμηση είναι εσκεμένη για μένα ώστε να υπάρχει ανάλογη οικονομική υποτίμηση.

Μα δεν είπα πως είναι φυσιολογική η υποτίμηση, ούτε ανέφερα καν τίποτα για συγκεκριμένη εργασία, πχ αγρότες, εργάτες, υπηρεσία δωματίου. Λέω πως απλά έχουν δημιουργηθεί κοινωνικές συμβάσεις μεταξύ ανθρώπων και ομάδων, που υποτάσσουν τους άλφα στους βήτα λόγω θέσης. Αν ανάγεις τα πάντα, φυσικά θα καταλήξεις πως δεν υπάρχουν βάσεις λογικές ή συμφέρουσες τους πολλούς στην κοινωνική υποτίμηση κάποιων επαγγελμάτων, και φυσικά όλα στην τελική είναι στο μυαλό μας, αλλά το να δουλεύεις ως αγρότης ή ως υπηρέτρια ξέρωγω 24/7 για όλη σου τη ζωή, για κάποιον φεουδάρχη (για να το κάνω πιο παραστατικό -,- ) ή για κάποιον καπιταλά, σε καθιστά κατώτερο λόγω θέσης.

Οι γυναίκες που δεν εργάζονται για χρήματα καλύπτουν πολλές δουλειές που οι εργαζόμενες πληρώνουν για να γίνουν πχ το καθάρισμα, η φροντίδα των γέρων γονιών, το διάβασμα των παιδιών, το γρήγορο φαγητό ή το έτοιμο γλυκό, η παραγγελία στο τραπέζωμα των φίλων/συγγενων/συνεργατών. Μια καλή νοικοκυρά έχει γεμάτα τα χέρια της. Και μπορεί να έχει μια χαρά και έργο του τύπου "συλλογος γονέων" ή "σύλλογος φίλων της μουσικής" ή εθελοντισμό στη γειτονιά και να συναναστρέφεται με όσους επιθυμεί.

Για άλλη μια φορά, δεν υποτιμώ ούτε κατά διάνοια την τιτανομέγιστη αναγκαιότητα που καλύπτει το έργο που χρειάζεται για να διατηρούνται τα σπίτια λειτουργικά και οι οικογένειες σταθέρες. Λέω πως τέτοιο έργο δε προσφέρει, σε όποιον το αναλαμβάνει πλήρως και αποκλειστικά, τη δύναμη και τη θέση που προσφέρει η πληρωμένη εργασία.
Δηλαδή τρομάζω ώρες ώρες σκεφτόμενη τι τίθεται υπο αμφισβήτηση και τι προσπαθώ να υπερασπιστώ εδώ πέρα!
Λοιπόν.
Το ξεσκόνισμα, το σφουγγάρισμα, το ράψιμο, το μαγείρεμα είναι δουλειές εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση κάθε ανθρώπου.
Η κοινωνική δύναμη, η πρόκληση της αξίας και η απόδειξη των νοητικών και σωματικών ικανοτήτων, η οικονομική ελευθερία, η νίκη επί της φύσης και επί των εχθρών ξερωγώ είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη ζωή κάθε ανθρώπου.

Το να αναλαμβάνει κάποιος ως έργο ζωής μόνο να ξεσκονίζει, να σφουγγαρίζει, να ράβει κουμπιά και παντελόνια, να μαγειρεύει, πίσω από τέσσερις τοίχους, για τον εαυτό του και για άλλους δυο-τρεις-πέντε-έξι, κάνοντας συμφωνία με κάποιον άλλο πως εκείνος θα βγαίνει από το σπίτι κάθε πρωί, θα φτιάχνει ουρανοξύστες, θα σκοτώνει καρκίνους, θα παλεύει με ηλεκτρόνια και κυκλώματα, θα κουνάει τα νήματα του κόσμου, θα βάζει πλάτες για να γυρνάει η γη και να μένει ο ήλιος σταθερός κάθε μέρα, παραβλέπει τις ικανότητες, τόσο του πρώτου να επηρεάζει τον κόσμο, όσο και του δεύτερου να φροντίζει για το άλφα και το ωμέγα της προσωπικής του ζωής.

Και είναι ο πρώτος που πλήττεται τα μάλλα από μια τέτοια σύμβαση, καθώς είναι οι ικανότητες της δεύτερης κατηγορίας που μας κάνουν Υπερανθρώπους, και είναι η αναγνώριση των ικανοτήτων της δεύτερης κατηγορίας που μας καθιστά σεβαστούς λόγω δύναμης στους άλλους και στον εαυτό μας. Δε φτάνουν αυτά γαμώτο;

Και ένα τελευταίο, γιατι ακούστηκε πως η ανάγκη για κοινωνική προσφορά μια χαρά καλύπτεται από εθελοντισμό ή αρκεί η προσφορά των δεξιοτήτων χωρίς οικονομικό αντίκρυσμα.
Πρώτον, ένα από τα πιο βασικά πράγματα που σε καθιστούν άξιο λόγου, άξιο προσοχής και κατά κύριο λόγο άξιο φόβου, είναι τα λεφτά. Δε λέω πως είναι σωστό δίκαιο καλό λογικό κλπ κλπ κλπ κάτι τέτοιο, λέω πως έτσι έχουν τα πράγματα. PERIOD. Ένα από τα βασικά λοιπόν πράγματα που προσφέρει η πληρωμένη εργασία είναι αυτή ακριβώς η απίθανη δύναμη. Και είναι η έλλειψή της που καθιστά τη γυναίκα που χρηματοδοτείται από τον άντρα κατώτερή του και υποτιμημένη από την κοινωνία.

Δεύτερον, το να πληρώνεται κανείς νομίζω αποτελεί την πιο άμεση και πειστική απόδειξη πως ό,τι καταφέρνει είναι σημαντικό και απαραίτητο. Σου λέει, για να παίρνεις λεφτά, που είναι και τόοοσο υπερτιμημένα, παναπει πως ό,τι δίνεις ως αντάλλαγμα είναι αντικειμενικά και άμεσα χρήσιμο, όχι υπό όρους φάση γουτσου κιετς, ξερωγώ ξεσκατίζω τη γιαγιά, μαζεύω λουλουδάκια για να χαίρονται τα παιδάκια, αλλά υπό όρους ανταγωνισμού και συμφερόντων. Έχουν και οι γυναίκες αδρεναλίνη ντε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.