Πόσο πρέπει να εργαζόμαστε για μια αξιοπρεπή διαβίωση; Πάμε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;

[ROM32]

ακόμα και σε ένα ιδανικό-ουτοπικό κόσμο, θα υπάρχουν κάποιες μορφές κοινωνικής εργασίας. υποτίθεται ότι θα ζεις μαζί με άλλους, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβάσει η κεφάλα. και αν χρειάζεσαι κάποια κρέντιτς, για να τα εξαργυρώσεις σε κάποιες ανάγκες ή γούστα, θα πρέπει να τα έχεις κερδίσει με την αξία σου.

απλά η εργασία θα είναι προσανατολισμένη στο κοινό καλό, και όχι στα κέρδη των λίγων.

Δεν κατάλαβες, στον ουτοπικό κόσμο που ανέφερα κάνεις αυτά τα οποία σε ευχαριστούν και τα οποία δεν είναι συνδεδεμένα με την επιβίωση, έχεις βγει από την επιβίωση, την έχεις με κάποιο τρόπο πληρώσει, αυτό δεν πρόκειται βεβαια να γίνει ποτέ σε μια ελεύθερη κοινωνία στην πραγματικότητα, διότι η επιβίωση είναι που σε αναγκάζει να δουλέψεις. Η ελίτ του αρχαίου κόσμου που το ήξερε αυτό είχε δούλους για να μπορεί να εργάζεται. Πολλοί πάλι ποστευουν ότι ίσως το πετύχουμε αυτό με την τεχνολογία και τους σύγχρονους δουλους-ρομποτ, κρατώ μικρό καλαθι. Οσο όμως υπάρχει επιβίωση, θα υπάρχει και δουλειά.

Η χρησιμότητα όμως του ουτοπικού είναι για να δείχνει προς ποιον δρόμο πρέπει να προσπαθούμε να παμε, ίσως να μην το πετύχουμε 100% ποτέ να απελευθερωθούμε από την δουλειά αλλά ξέρουμε προς τα πού θα πρέπει να προσεγγίζουμε όσο είναι δυνατόν. Δεν μπορεί σε ατομικό επίπεδο να παροτρύνουμε κάποιον να κυνηγά το όνειρο του ξέροντας πως όσο πιο κοντά έρθει σε αυτό θα ευτυχήσει (να το πιάσει 100% δύσκολο αφού είναι όνειρο και εμπεριέχει εξορισμού την ουτοπία) και δεν το δεχόμαστε σε συλλογικό επίπεδο ως κοινωνία, ποια η διαφορά; Δεν μπορεί να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οπότε, θα πρέπει να ονειρευόμαστε μια κοινωνία χωρίς δουλειά και να μην μας φοβίζει δήθεν το πλεόνασμα χρόνου.

 

[dum dum boy]

Δεν κατάλαβες, στον ουτοπικό κόσμο που ανέφερα κάνεις αυτά τα οποία σε ευχαριστούν και τα οποία δεν είναι συνδεδεμένα με την επιβίωση, έχεις βγει από την επιβίωση, την έχεις με κάποιο τρόπο πληρώσει, αυτό δεν πρόκειται βεβαια να γίνει ποτέ σε μια ελεύθερη κοινωνία στην πραγματικότητα, διότι η επιβίωση είναι που σε αναγκάζει να δουλέψεις. Η ελίτ του αρχαίου κόσμου που το ήξερε αυτό είχε δούλους για να μπορεί να εργάζεται. Πολλοί πάλι ποστευουν ότι ίσως το πετύχουμε αυτό με την τεχνολογία και τους σύγχρονους δουλους-ρομποτ, κρατώ μικρό καλαθι. Οσο όμως υπάρχει επιβίωση, θα υπάρχει και δουλειά.

Η χρησιμότητα όμως του ουτοπικού είναι για να δείχνει προς ποιον δρόμο πρέπει να προσπαθούμε να παμε, ίσως να μην το πετύχουμε 100% ποτέ να απελευθερωθούμε από την δουλειά αλλά ξέρουμε προς τα πού θα πρέπει να προσεγγίζουμε όσο είναι δυνατόν. Δεν μπορεί σε ατομικό επίπεδο να παροτρύνουμε κάποιον να κυνηγά το όνειρο του ξέροντας πως όσο πιο κοντά έρθει σε αυτό θα ευτυχήσει (να το πιάσει 100% δύσκολο αφού είναι όνειρο και εμπεριέχει εξορισμού την ουτοπία) και δεν το δεχόμαστε σε συλλογικό επίπεδο ως κοινωνία, ποια η διαφορά; Δεν μπορεί να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οπότε, θα πρέπει να ονειρευόμαστε μια κοινωνία χωρίς δουλειά και να μην μας φοβίζει δήθεν το πλεόνασμα χρόνου.

εντάξει, αν έχεις λύσει θέματα επιβίωσης, και εργασιών δύσκολων, κουραστικών και ψυχοφθόρων, τότε θα έχεις χρόνο να κάνεις και τα γούστα σου.

οπωσδήποτε πάντως, δεν χρειάζεται αυτή η εντατικοποίηση που υπάρχει τώρα, ούτε καν η υπερπαραγωγή αγαθών.

σίγουρα πάντως, σε μια ιδανική κοινωνία, θα χρειαστούν κίνητρα για τον κόσμο, ώστε να έχει θετική συνεισφορά και αποτύπωμα σε οτιδήποτε. και εκεί είναι που απέτυχαν παρόμοιες προσπάθειες στο παρελθόν.

από την άλλη, στον καπιταλισμό είσαι σαν το γαϊδουράκι, που μια του κρεμούν ένα καρότο, μια το μαστιγώνουν, και θες-δεν θες, αποδίδεις και παράγεις, για να μην καταλήξεις άστεγος και νηστικός.

αυτό που λες στην 2η παράγραφο με βρίσκει σύμφωνο 100%. η ουτοπία είναι ο οδηγός μας. στοχεύουμε ψηλά, για να πετύχουμε έστω και λίγο πιο χαμηλά, αλλά κοντά σε αυτό που θέλουμε.

 

[ilias90]

Κατά τα άλλα εν μέρει συμφωνώ με τον Ηλία (αν και δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό σου για εργασία )

Καλά, είπαμε, δεν είμαι και ο πιο εργατικός άνθρωπος στον κόσμο. Στις περισσότερες δουλειές που έχω κάνει δεν ήθελα καν να πηγαίνω, για βιοπορισμό το έκανα ξεκάθαρα. Αυτή που είμαι τώρα -δόξα τω Θεώ- μου αρέσει και δεν έχω πρόβλημα να κάθομαι και παραπάνω.

Απλά εγώ αγαπάω την έννοια της εργασίας. Να είναι όμως κάτι που γεμίζει αυτόν που το κάνει και είμαι σίγουρος ότι οι 9/10 δεν θα είχαν πρόβλημα να δουλεύουν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου και θα βλέπαμε ότι οι τεμπέληδες στην πραγματικότητα είναι ελάχιστοι.

Γι'αυτό ο καθένας πρέπει να βρει και τι επάγγελμα του ταιριάζει αλλά και πώς θα το κάνει. Του ταιριάζει να είναι υπάλληλος; Γουστάρει τρελά ανταγωνισμό και θέλει προαγωγές; Θέλει κάτι δικό του χωρίς να ακολουθεί εντολές άλλων; Ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτός που αντιλαμβάνεται τι του ταιριάζει και τι θέλει και το ακολουθεί.

Εγώ ας πούμε είμαι πιστός στρατιώτης σε όλα στη ζωή μου, γουστάρω πάρα πολύ ιεραρχία και εξουσία (σαν έννοιες, όχι εγώ να διοικώ), βρήκα κάτι που ταιριάζει σε αυτά επαγγελματικά και είμαι καλά. Ό,τι ταιριάζει στον καθένα και με όποιον τρόπο του ταιριάζει.