Πόσο πρέπει να εργαζόμαστε για μια αξιοπρεπή διαβίωση; Πάμε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;

[ROM32]

ακόμα και σε ένα ιδανικό-ουτοπικό κόσμο, θα υπάρχουν κάποιες μορφές κοινωνικής εργασίας. υποτίθεται ότι θα ζεις μαζί με άλλους, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβάσει η κεφάλα. και αν χρειάζεσαι κάποια κρέντιτς, για να τα εξαργυρώσεις σε κάποιες ανάγκες ή γούστα, θα πρέπει να τα έχεις κερδίσει με την αξία σου.

απλά η εργασία θα είναι προσανατολισμένη στο κοινό καλό, και όχι στα κέρδη των λίγων.

Δεν κατάλαβες, στον ουτοπικό κόσμο που ανέφερα κάνεις αυτά τα οποία σε ευχαριστούν και τα οποία δεν είναι συνδεδεμένα με την επιβίωση, έχεις βγει από την επιβίωση, την έχεις με κάποιο τρόπο πληρώσει, αυτό δεν πρόκειται βεβαια να γίνει ποτέ σε μια ελεύθερη κοινωνία στην πραγματικότητα, διότι η επιβίωση είναι που σε αναγκάζει να δουλέψεις. Η ελίτ του αρχαίου κόσμου που το ήξερε αυτό είχε δούλους για να μπορεί να εργάζεται. Πολλοί πάλι ποστευουν ότι ίσως το πετύχουμε αυτό με την τεχνολογία και τους σύγχρονους δουλους-ρομποτ, κρατώ μικρό καλαθι. Οσο όμως υπάρχει επιβίωση, θα υπάρχει και δουλειά.

Η χρησιμότητα όμως του ουτοπικού είναι για να δείχνει προς ποιον δρόμο πρέπει να προσπαθούμε να παμε, ίσως να μην το πετύχουμε 100% ποτέ να απελευθερωθούμε από την δουλειά αλλά ξέρουμε προς τα πού θα πρέπει να προσεγγίζουμε όσο είναι δυνατόν. Δεν μπορεί σε ατομικό επίπεδο να παροτρύνουμε κάποιον να κυνηγά το όνειρο του ξέροντας πως όσο πιο κοντά έρθει σε αυτό θα ευτυχήσει (να το πιάσει 100% δύσκολο αφού είναι όνειρο και εμπεριέχει εξορισμού την ουτοπία) και δεν το δεχόμαστε σε συλλογικό επίπεδο ως κοινωνία, ποια η διαφορά; Δεν μπορεί να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οπότε, θα πρέπει να ονειρευόμαστε μια κοινωνία χωρίς δουλειά και να μην μας φοβίζει δήθεν το πλεόνασμα χρόνου.

 

[dum dum boy]

Δεν κατάλαβες, στον ουτοπικό κόσμο που ανέφερα κάνεις αυτά τα οποία σε ευχαριστούν και τα οποία δεν είναι συνδεδεμένα με την επιβίωση, έχεις βγει από την επιβίωση, την έχεις με κάποιο τρόπο πληρώσει, αυτό δεν πρόκειται βεβαια να γίνει ποτέ σε μια ελεύθερη κοινωνία στην πραγματικότητα, διότι η επιβίωση είναι που σε αναγκάζει να δουλέψεις. Η ελίτ του αρχαίου κόσμου που το ήξερε αυτό είχε δούλους για να μπορεί να εργάζεται. Πολλοί πάλι ποστευουν ότι ίσως το πετύχουμε αυτό με την τεχνολογία και τους σύγχρονους δουλους-ρομποτ, κρατώ μικρό καλαθι. Οσο όμως υπάρχει επιβίωση, θα υπάρχει και δουλειά.

Η χρησιμότητα όμως του ουτοπικού είναι για να δείχνει προς ποιον δρόμο πρέπει να προσπαθούμε να παμε, ίσως να μην το πετύχουμε 100% ποτέ να απελευθερωθούμε από την δουλειά αλλά ξέρουμε προς τα πού θα πρέπει να προσεγγίζουμε όσο είναι δυνατόν. Δεν μπορεί σε ατομικό επίπεδο να παροτρύνουμε κάποιον να κυνηγά το όνειρο του ξέροντας πως όσο πιο κοντά έρθει σε αυτό θα ευτυχήσει (να το πιάσει 100% δύσκολο αφού είναι όνειρο και εμπεριέχει εξορισμού την ουτοπία) και δεν το δεχόμαστε σε συλλογικό επίπεδο ως κοινωνία, ποια η διαφορά; Δεν μπορεί να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οπότε, θα πρέπει να ονειρευόμαστε μια κοινωνία χωρίς δουλειά και να μην μας φοβίζει δήθεν το πλεόνασμα χρόνου.

εντάξει, αν έχεις λύσει θέματα επιβίωσης, και εργασιών δύσκολων, κουραστικών και ψυχοφθόρων, τότε θα έχεις χρόνο να κάνεις και τα γούστα σου.

οπωσδήποτε πάντως, δεν χρειάζεται αυτή η εντατικοποίηση που υπάρχει τώρα, ούτε καν η υπερπαραγωγή αγαθών.

σίγουρα πάντως, σε μια ιδανική κοινωνία, θα χρειαστούν κίνητρα για τον κόσμο, ώστε να έχει θετική συνεισφορά και αποτύπωμα σε οτιδήποτε. και εκεί είναι που απέτυχαν παρόμοιες προσπάθειες στο παρελθόν.

από την άλλη, στον καπιταλισμό είσαι σαν το γαϊδουράκι, που μια του κρεμούν ένα καρότο, μια το μαστιγώνουν, και θες-δεν θες, αποδίδεις και παράγεις, για να μην καταλήξεις άστεγος και νηστικός.

αυτό που λες στην 2η παράγραφο με βρίσκει σύμφωνο 100%. η ουτοπία είναι ο οδηγός μας. στοχεύουμε ψηλά, για να πετύχουμε έστω και λίγο πιο χαμηλά, αλλά κοντά σε αυτό που θέλουμε.